Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Γιατί οι ιδέες μας δεν γίνονται προϊόντα


του Ευάγγελου Αχιλλόπουλου*
Εδώ και 7 χρόνια, από τη στιγμή που ξεκίνησε η βουτιά στην κρίση το 2010, άρχισα να ασχολούμαι ενεργά με τα κοινά. Αυτό που με ώθησε ήταν ένα μεγάλο "Γιατί": γιατί οι ιδέες μας δε γίνονται προϊόντα.
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να σχεδιάσει κάποιος ένα νέο προϊόν, να το βάλει στην πιλοτική παράγωγη και να αρχίσει την προώθηση και τις πωλήσεις του. Από την άλλη, ξέρω πόσο πλούσια είναι η χώρα μας από όλων των ειδών τις τεχνολογίες έρευνας, ανάπτυξης και παραγωγής. Τόσα μυαλά, τόσες ιδέες, νέοι αλλά και μεγαλύτεροι επιστήμονες, μάστορες, άνθρωποι που σμιλεύουν το μέταλλο, που σχεδιάζουν δορυφόρους, που μπορούν να κάνουν …σχεδόν τα πάντα! Όμως κάτι συμβαίνει, συνέβαινε ακόμη και πριν την κρίση, και με κάποιο «μαγικό» τρόπο το προϊόν δε φτάνει στην παραγωγή. 
Ενώ τα έχουμε όλα και προσπαθούν άνθρωποι με μεράκι και γνώσεις, κάτι συμβαίνει και δε βρίσκουμε τους ανθρώπους, τα εργαλεία, τον τρόπο να υλοποιήσουμε τις ιδέες μας. Δε θέλω να μπω στα πολιτικά, περί φορολογίας κλπ – αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Το μεγάλο «Γιατί» που με τρώει και με έτρωγε, ακόμη και πριν την κρίση, ήταν γιατί το πρωτότυπο, τις περισσότερες φορές, παραμένει πρωτότυπο και δε γίνεται προϊόν.
Ψάχνοντας, κατέληξα σε μια σειρά από λόγους. Φυσικά, πρώτα διαπίστωσα τα θεσμικά προβλήματα που μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει. Αλλά, όπως προείπα, δε θέλω να μπω στη συζήτηση αυτή διότι, χωρίς να μειώνω τη σημασία των θεσμικών προβλημάτων, πιστεύω πως η αιτία είναι όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που συνιστούν το 80% (αν μπορούμε να το εκφράσουμε αριθμητικά) του συνολικού ζητήματος. Και σχεδόν το 60% του συνόλου είναι η αδυναμία ανεύρεσης ανθρώπων, υποδομών και χρημάτων που θα βοηθήσουν κάποιον στο να υλοποιήσει την ιδέα του μέχρι το σημείο που θα ξεκινήσει την παραγωγή. Και τα υπόλοιπα επιμέρους προβλήματα, κατά τη γνώμη μου, έχουν να κάνουν με τις πωλήσεις, την εξωστρέφεια, την στρατηγική και το μάρκετινγκ και συναπαρτίζουν το υπόλοιπο 20%. Άρα, συμπερασματικά, τα εμπόδια είναι: κράτος 20%, αδυναμία πρόσβασης σε πόρους 60%, έλλειψη επιχειρηματικής παιδείας και μη τεχνολογικής τεχνογνωσίας 20%.
Θα μου πείτε, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, όλα είναι σημαντικά, πως ξεκινά κανείς την επίλυση; Η απάντηση για μένα είναι απλή: ως μηχανικός, έχω μάθει να αναλύω το πρόβλημα, να το σπάω σε κομμάτια και να το λύνω σε βήματα. Πρώτα αναλύω, μετά τα βάζω σε σειρά και πάντα ξεκινώ από αυτό που θα έχει τη μεγαλύτερη επίδραση στο αποτέλεσμα (impact). 
Το πρόβλημα, λοιπόν, που θα ξεκινήσουμε να προσεγγίζουμε με αφορμή αυτό το άρθρο είναι το πώς θα καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα μηχανισμό που θα είναι σε θέση να ανακαλύψει ανά την επικράτεια, να αναδείξει και να κάνει προσβάσιμες στην ευρύτερη καινοτομική επιχειρηματικότητα τις παραγωγικές δυνατότητες και υποδομές των Ελλήνων υποκατασκευαστών, των Δημόσιων και Ιδιωτικών ερευνητικών εργαστηρίων, των μηχανουργείων, των ειδικών και των διαφόρων μικρών βιοτεχνιών που παρέχουν υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας στην παραγωγή και τη διάθεση προϊόντων.
Ακούγεται τεράστιο, ε; Ναι είμαι λίγο …τρελός. Αλλά όπως είπε κάποιος μεγάλος, αν δεν είναι αρκετά τρελό αυτό που θα κάνετε, μην μπείτε στον κόπο. Δεν είναι όμως δύσκολο, αρκεί να το δουλέψουμε μεθοδικά.
Πάμε, λοιπόν, να δούμε με την σειρά τι απαρτίζει ένα προϊόν για να καταλάβετε καλύτερα τι λέω. Ως παράδειγμα, πιάνω ένα μέρος των προϊόντων μου, που παράγονται εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα, και παίρνω ένα συγκεκριμένο κομμάτι από αυτό, ένα «απάρτιο» (από το part) όπως λέμε στην γλώσσα μας: είναι ένα ολοκληρωμένο κομμάτι που μπαίνει μέσα στα ThunderPack και στα ServerPacks και δεν είναι άλλο από ένα φατνίο (Canister) για 8 σκληρούς δίσκους και SSDs, 2,5” SATA και SAS 12Gbit. Στην πρώτη φωτογραφία βλέπετε το canister με τους δίσκους, μαζί με το μπροστινό καπάκι του.
Ένα από τα φατνία (canisters) του Τhunderpack

Για να παραχθεί αυτό το πραγματάκι που βλέπετε, δουλεύουν οι ακόλουθες επιχειρήσεις – υποκατασκευαστές, με δικά μας σχέδια:
  1. O "καλουπατζής" για να φτιαχτεί το καλούπι όπου με διέλαση (extrusion) θα βγει το προφίλ αλουμινίου που βλέπετε.
  2. Η Βιοχάλκο που παράγει το αλουμίνιο.
  3. Το χυτήριο που βγάζει το 3-μέτρο προφίλ από το καλούπι.
  4. Το μηχανουργείο που κόβει το 3-μέτρο προφίλ σε κομμάτια των 145 χιλιοστών και κατεργάζεται το κομμάτι, ώστε να έχει όλα τα σπειρώματα και τις οπές που χρειάζονται για τον αερισμό του και την λειτουργία.
  5. Η βιοτεχνία ανοδίωσης που το βάφει μαύρο.
  6. Η βιοτεχνία που παράγει από φύλλα αλουμινίου το "ταψάκι" (tray) που "πατάει" ο κάθε μεμονωμένος δίσκος.
  7. Το ειδικό βαφείο που κάνει την επεξεργασία alodine στο ταψάκι.
  8. Η βιοτεχνία που παράγει το τυπωμένο κύκλωμα της πλακέτας που βλέπετε στο πίσω μέρος.
  9. Το εργαστήριο που αναλαμβάνει τη ρομποτική τοποθέτηση των εξαρτημάτων στην πλακέτα.
  10. Η βιοτεχνία που συναρμολογεί το κομμάτι και την καλωδίωσή του.
  11. Η βιοτεχνία που παράγει τα μονωτικά (foams) της στεγάνωσης.
  12. Η βιοτεχνία που κόβει με CNC Router και κοπτικό όλα τα αντικραδασμικά μονωτικά και λάστιχα.
  13. Το εργαστήριο που μας βοήθησε στη μέτρηση της αντοχής του κομματιού σε δονήσεις και χτυπήματα.
  14. Τέλος, η μικρή βιοτεχνία που φτιάχνει τα ειδικά αυτοκόλλητα που χρησιμοποιούμε παντού στις συσκευές μας.
Τα ολοκληρωμένα κυκλώματα των φατνίων του Thunderpack

Μετρήστε θέσεις εργασίας που δημιουργεί ένα τέτοιο εξάρτημα (ένα από τα πολλά και διαφορετικά που ενσωματώνει το τελικό προϊόν) και τώρα φανταστείτε που μπορείτε να βρείτε όλους αυτούς τους παραγωγούς, αν δεν έχετε χρόνια εμπειρίας στην αγορά, και μάλιστα τέτοιους που να είναι αξιόπιστοι στο αποτέλεσμα της εργασίας και χρονικά συνεπείς.
Το τελικό προϊόν Thunderpack (η «βαλίτσα» δεξιά κάτω) σε πλήρη ανάπτυξη, μαζί με τα περιφερειακά του.

Θα σας πω ότι, ακόμη και για μένα, με 30 χρόνια έρευνας και ανάπτυξης προϊόντων, μου ήταν απίστευτα δύσκολο να …ξετρυπώσω όλους αυτούς τους συντελεστές, χωρίς τους οποίους το προϊόν μου θα έπρεπε να μείνει στα σχέδια ή να παραχθεί στο εξωτερικό. Και πρέπει να σας πως ότι, παρά τα 30 χρόνια μου μέσα σ’ αυτές τις δουλειές, ακόμη εκπλήσσομαι όταν π.χ. πάω σε ένα ισόγειο πίσω από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων και είναι ο Νικόλας, ένας απίστευτος μηχανολόγος μηχανικός, με τελευταίας τεχνολογίας κοπτικό laser που κάνει τα πάντα, ή όταν πάω στον μαστρο-Τάσο, σε ένα οικόπεδο στου Ρέντη, και είναι εκεί με τα παιδιά του και 5 εργαλειομηχανές CNC τελευταίας τεχνολογίας που κάνουν τέχνη πάνω σε μέταλλο. Και ακόμη με συγκινεί η χαρά των μηχανικών που συμβάλλουν στο να φτιάχνονται νέα προϊόντα, όπως των παιδιών της ΕΑΒ όταν δοκιμάζαμε τα μηχανήματα μας στον ανηχοϊκό θάλαμο και στην πλατφόρμα κραδασμών.
Αυτό που θέλω να κάνουμε, λοιπόν, και η Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας το έχει αγκαλιάσει, είναι μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα έχει ανεβασμένους όλους αυτούς τους μικρούς μάγους της Ελληνικής παράγωγης, ερευνάς και ανάπτυξης. Και το πρώτο που χρειάζεται είναι ένας μηχανισμός που θα τους ανακαλύπτει, θα καταγράφει τις δυνατότητές τους και θα στήνει την τιμολογιακή πολιτική τους για την πλατφόρμα, ώστε να είναι εύκολα κατανοητή η διαδικασία που κάποιος πρέπει να ακολουθήσει για να συνεργαστεί μαζί τους. Εδώ θα πρέπει να βοηθήσουν και "στρατολόγοι" (scouters και recruiters), δηλαδή ειδικοί σύμβουλοι επιχειρήσεων που, με μια λογική αμοιβή κι ένα πολύ μικρό ποσοστό επί των πωλήσεων, θα "ξετρυπώνουν", όπως είπα παραπάνω, τους μάγους και θα τους βγάζουν στον "αφρό". Ελπίζω το αρχικό κόστος για αυτή την δουλειά να μπορέσει να ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, όμως η συνέχεια μπορεί να είναι κάλλιστα αυτοχρηματοδοτούμενη.
Το επόμενο βήμα θα είναι τα λεγόμενα κουπόνια καινοτομίας (vouchers): με μια απλή και έξυπνη διαδικασία, ακόμα και άτυπες (δηλαδή, χωρίς έναρξη επιχείρησης) ομάδες νέων startuppers θα παίρνουν ένα πόσο σε πίστωση στην παραπάνω πλατφόρμα και θα μπορούν να προμηθευτούν ό,τι πιστεύουν ότι τους χρειάζεται για να υλοποιήσουν την ιδέα τους. Στην πλατφόρμα, εκτός από πρόσβαση σε εργαστήρια, θα μπορεί κάποιος π.χ. να αγοράσει χρόνο σε μια θερμοκοιτίδα, ή υπηρεσίες κατοχύρωσης πατέντων, ή πρόσβαση σε πανεπιστημιακές υποδομές όπως π.χ. στην αεροσήραγγα του Μετσοβίου κλπ. 
Η διαδικασία των vouchers με πιστοποιημένους παρόχους υπηρεσιών καινοτομίας είναι κάτι που θα κάνει την όλη χρηματοδότηση της φάσης εκκίνησης μιας επιχείρησης και κατασκευής πρωτοτύπου ένα δημιουργικό παιχνίδι για όλους. Φυσικά, πρόσβαση θα έχουν και υφιστάμενες επιχειρήσεις ή όσοι θέλουν να αγοράσουν με δικά τους χρήματα απευθείας υπηρεσίες από τους παρόχους.
Τέλος, στην πλατφόρμα όλοι θα αξιολογούν και θα αξιολογούνται: οι πελάτες τους παρόχους και το αντίστροφο, και φυσικά όλοι τους συμβούλους και το αντίστροφο.
Στο άρθρο αυτό δεν υπάρχει επίλογος, διότι ο σκοπός του είναι να βοηθήσει ώστε να γίνει το ξεκίνημα: όσοι ενδιαφέρεστε να συζητήσουμε και να συνδημιουργήσουμε  το νέο αυτό περιβάλλον συνεργασίας, ακόμη και να αλλάξουμε το σχεδιασμό, αν κάτι τέτοιο προκύψει από τη συζήτηση, ελάτε στο Be-Finnovative (Πειραιώς 74, Μοσχάτο) την Πέμπτη 15 Ιουνίου στις 9:00’ το πρωί (διοργάνωση CrowdPolicy). Και όλα γίνονται!
*μέσω a contrario


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU