Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

Το Τέρας του Ατομικισμού


του Νίκου Χατζηγιαννάκη
"Κάθε φορά που συναντάς ανθρώπους που κοιτάζουν μόνο την πάρτη τους, μην τους μισείς. Αρκετά προβλήματα έχουν με τον εαυτό τους" ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ, Αργεντινός γιατρός, ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας
Ήταν το σωτήριο έτος 2010, όταν κατέφθασαν φουριόζοι οι τροϊκανοί να μας σώσουν με τους εδώ προθύμους τους, βγαλμένους από την ίδια πολιτική μήτρα, να ανοίγουν την κερκόπορτα της ήδη χρεωκοπημένης από τους ίδιους χώρας. Μεταξύ των πρώτων θυμάτων μια φουρνιά χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων (μεταξύ τους και ο συντάκτης του κειμένου) που εξαναγκάστηκαν να συνταξιοδοτηθούν το 2011,ακόμα και σε ηλικία κάτω των 60, για να ελαφρύνει –υποτίθεται- το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου. Αργότερα βέβαια σ’ ένα κρεσέντο φαιδρής και ανερμάτιστης πολιτικής, οι ίδιοι φωστήρες, πάλι κατ’ εντολή των δανειστών, ανέβασαν το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, αφού εν τω μεταξύ βούλιαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία και λόγω των μαζικών αποχωρήσεων από το Δημόσιο.

Οι συνταξιοδοτήσεις-απολύσεις έγιναν με τη συνοπτική διαδικασία του ξαφνικού θανάτου. Μέσα σ’ ένα μήνα χιλιάδες οικογενειάρχες βρέθηκαν ξεκρέμαστοι με μηδενικό εισόδημα(μέρος της σύνταξης άρχισε να καταβάλλεται με καθυστέρηση). Το αρχικό σοκ μιας τέτοιας βάρβαρης και αχρείαστης κοινωνικά και οικονομικά μεταχείρισης ήταν τεράστιο, όμως οι εχέφρονες και συνειδητοί πολίτες κατέχουν την τέχνη ερμηνείας των γεγονότων και προσαρμογής και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Το παράδειγμα αυτό των δημοσίων υπαλλήλων είναι μία από τις παράλληλες ιστορίες, ατομικές ή συλλογικές, που γράφτηκαν τα πρώτα χρόνια των μνημονίων.

Εν προκειμένω γεννάται το εύλογο ερώτημα. Δικαιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι της παραπάνω κατηγορίας να αυτοθυματοποιούνται για να εισπράξουν τη συμπάθεια του κοινωνικού τους περίγυρου ή, ακόμα χειρότερα, να εξαρτούν τις πολιτικές τους επιλογές από την άδικη προσωπική τους περιπέτεια; Μια τέτοια στάση δεν θα αποτελούσε ασέβεια και ύβρι προς τα εκατομμύρια συμπατριωτών τους που την ίδια στιγμή έχαναν τις δουλειές τους ή έμεναν απλήρωτοι, έκλειναν τις επιχειρήσεις τους και παρακολουθούσαν ανήμποροι να γκρεμίζονται μισθοί, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και οι περιουσίες τους;

Κι όμως, στην Ελλάδα του εγώ κι όχι του εμείς όλα είναι δυνατά. Το διαχρονικό απόστημα του ατομικισμού, ειδικά αν πιέζεται, μολύνεται και εκτοξεύει δύσοσμο πύον που κατακλύζει και δηλητηριάζει την κοινωνία, οδηγώντας αρκετούς στη γραφικότητα και πλήρη εξευτελισμό.

Τα παραδείγματα πάμπολλα στην Ελλάδα της κρίσης. Η υπεροπτική μαντάμ Σουσού οδύρεται και οργίζεται γιατί αναγκάστηκε να μειώσει τους υπηρέτες ή να απολύσει τον σωφέρ της. Ο εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ κραταιάς αλλά σήμερα ξεπεσμένης μεσαίας τάξης, σε ντελίριο ελιτισμού αγανακτεί και αναφωνεί: «Εγώ είχα συνηθίσει σ’ ένα τρόπο ζωής, με ποιο δικαίωμα μου τον στερούν;», σάν να είναι οι υπόλοιποι συμπατριώτες του παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ο συνταξιούχος, παραδομένος σε φοβίες και ανασφάλειες, νοιάζεται περισσότερο για την κομμένη του σύνταξη παρά για το μισθό πείνας των παιδιών του, κ.ο.κ.

Στο έδαφος μιας τέτοιας άλογης και αντικοινωνικής συμπεριφοράς αναπτύσσεται μια άκρως αγοραία και ωφελιμιστική σχέση με την πολιτική του τύπου «τι μου δένεις τι σου δίνω», αγνοούνται δηλαδή εγκληματικά παράμετροι της πολιτικής που έχουν να κάνουν με την ηθική, εντιμότητα, υπευθυνότητα, σοβαρότητα, μετριοπάθεια, δημοκρατικότητα, ισονομία, δικαιοσύνη κλπ. Το υπερτροφικό Εγώ υπερκαλύπτει και ισοπεδώνει ιδεολογίες, Αξίες, παραδόσεις, πολιτισμό, ότι δηλαδή προάγει πολίτες και κοινωνίες. Τα άτομα κατευθύνονται στον πρωτογονισμό, στην απανθρωπιά και κοινωνικό κανιβαλισμό, αποβάλλοντας την ανθρώπινη φύση τους. Ειδικά οι προερχόμενοι από τη μεσαία και ανώτερη τάξη, αισθάνονται να τους παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα, να τους περιορίζουν το «δικαίωμα» στη μεγαλομανία, επίδειξη και καλοπέραση όσοι μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνικά μερίσματα, αλληλεγγύη στους αδυνάτους και άλλα τέτοια…ευτράπελα. Αρνούνται να το παραδεχθούν αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι διαπνέονται από μνησικακία ο καθένας για τον κοινωνικά κατώτερο του και όλοι μαζί για τους παρείσακτους φτωχοδιάβολους που νέμονται έσοδα των φόρων και απολαμβάνουν δικαιώματα. Ακούς εκεί, που ακούστηκε οι παρακατιανοί να ζητούν μια θέση στον ήλιο;

Όλοι αυτοί οι τυφλωμένοι από νοσηρή ιδιοτέλεια, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση, αδιαφορούν παγερά για τη χρεωκοπία της χώρας, την προσπερνούν με αφέλεια και αναίδεια, σαν να μην συνεπάγεται οδυνηρές συνέπειες ή στην καλύτερη περίπτωση αφορά πάντοτε τους άλλους, ποτέ τους ίδιους. Μοναδική τους έγνοια πως θα μοιραστούν τα ψίχουλα κοινωνικών παροχών που απέμειναν, ποιος θα αρπάξει πρώτος το καλύτερο μερτικό απ’ τον διπλανό του, ενώ η κορυφή της πυραμίδας, που ευθύνεται για το κατάντημα της χώρας, αντιμετωπίζεται χαλαρά με κατανόηση ή και δέος, περίπου ως αναγκαίο κακό και φυσική τάξη πραγμάτων.

Η εγωπάθεια κι ο ατομικισμός αυτής της μορφής δεν παραπέμπει τελικά σε πολίτες, που έχουν συναποδεχθεί ένα κοινωνικό συμβόλαιο συνύπαρξης αλλά σε μοναχικούς λύκους που στην προσπάθεια να περιφρουρήσουν τον ατομικό ζωτικό τους χώρο, κατασπαράζει ο ένας τον άλλον. Αναμενόμενη αυτή η κατάληξη εκφυλισμένων «ιδιωτών», ανεπίδεκτων να εξελιχθούν σε πολίτες, που μόνο στην Ελλάδα έχουν το θράσος να επαίρονται για την «ιδιωτεία» τους, ενώ στις περισσότερες χώρες, ο προερχόμενος από την αρχαιοελληνική αντίστοιχος όρος είναι άκρως προσβλητικός και μειωτικός (idiot στην Αγγλική σημαίνει ηλίθιος και πνευματικά ανίκανος, idiota στη Λατινική απαίδευτος και ανίδεος, ενώ στη ψυχιατρική επιστήμη ο όρος χαρακτηρίζει κάποιον που πάσχει από βαριάς μορφής νοητική υστέρηση).

Κάπως έτσι διαιωνίζεται ο φαύλος κύκλος της κρίσης με κερδισμένους τους πολύ δυνατούς και χαμένους όλους τους υπόλοιπους. Το «καθένας για την πάρτι του» αποδεικνύεται τελικά η δραστικότερη συνταγή για την κάθετη πτώση στον κοινωνικό βάραθρο. Ως ότου μια επανάσταση συνειδήσεων σταματήσει το κακό.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU