Σάββατο 28 Μαρτίου 2020

Μια οφειλόμενη απάντηση στους κκ Τέλογλου – Χασαπόπουλο για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση


ΠΡΑΞΕΙΣ  ΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΩΝΩΠΩΝ
(σχόλια πάνω στο ενοχλητικό βούισμα των Τέλογλου και Χασαπόπουλου)
Πέντε? πολλοί περισσότεροι και περισσότερες συνωμοτούν υπό βροχήν κάτω από την ομπρέλα του Υπουργείου Παιδείας. Είναι πράξις πολιτική. Στοιβάζονται οι εκπαιδευτικοί στο διαδίκτυο προσπαθώντας να αποκτήσουν κωδικούς, να «ανεβάσουν» πλατφόρμες εκπαίδευσης, να οργανώσουν μαθήματα. Και τούτο όχι από ένα μοναχικό ΙΕΚ σε παραλία ερημική, αλλά μέσα από το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο των χιλιάδων δημοσίων ελληνικών σχολείων.
Και εδώ ακριβώς αρχίζουν οι αντιδράσεις των κωνώπων, λόγω του υγρού κλίματος που δημιουργεί η μόλις καταφθάσασα βροχή. Οι κώνωπες (δύο τρείς επώνυμοι δημο-σιο-κοχλίες κοινώς δημοσιο-σιάλαγκες), αρχίζουν και αντιδρούν στις πράξεις των πολλών εκπαιδευτικών που η ευθύνη και το ήθος τους έχει γίνει συνείδηση πρώτα και κύρια στους μαθητές τους, και έπειτα στην πολιτεία. Οι κώνωπες, στα έλη  των μέσων μαζικής αποβλάκωσης καθώς ζουν και αναπτύσσονται, δρουν και αντιδρούν μη σκεπτόμενοι, αλλά λοιδορώντας προσπαθούν μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού να επιβάλλουν το νόμο του Λιντς και στο χώρο της παιδείας, μετά το χώρο των μεταναστών. 
Ποιοι ενεργούν σε αυτή την ανυποληψία των προσπαθειών της εκπαιδευτικής κοινότητας που επιδιώκει , όσο τα μέσα της επιτρέπουν, να στήσει την εξ αποστάσεων εκπαίδευση? Οι κώνωπες. ΄Εχοντας εκμεταλλευτεί τα έλη μιας μέχρι σήμερα  αδιαφορίας κρατικής γύρω από την εκπαίδευση, οι κώνωπες επωφελήθησαν, τοποθετήθηκαν σε θέσεις κλειδιά, κάλυψαν την αμορφωσιά τους με διπλώματα ευκαιρίας, απέκτησαν ευλύγιστη μέση και οφέλη, βοηθούμενοι και από άλλους κώνωπες του ημερήσιου και διαδικτυακού τύπου και επέζησαν και επιζούν σε ένα κατεστημένο  χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς παιδεία, χλευάζοντας κάθε τι που δεν μπορούν να ελέγξουν.  
Οι κώνωπες υψιπετούν – ρουφούν το αίμα κι ενοχλούν – καθήκον του πολίτη είναι να συνεργήσει για να «σκοτωθούν» - τότε τα λουλούδια ανθούν  - κι ο ύπνος είναι ατάραχος – και για τους άλλους τους ολίγους που ξαγρυπτούν ας τους αφήσουμε να εργαστούν. 
Ας μας αφήσετε λοιπόν «κύριε» Τέλογλου και «κύριε» Χασαπόπουλε να εργαστούμε, για όλο το έθνος, για όλο τον λαό, για τους/τις μαθητές/τριες μας. ΄Ισως και σεις κερδίσετε κάτι!
ΥΓ. «κύριοι», ο σχολιασμός πάνω σε κείμενο του Μ. Χατζιδάκι, «Τα Σχόλια του Τρίτου», Εξάντας, Αθήνα 1980.  

Βασίλειος Παππάς – δ/ντης 1ου Γυμνασίου Καλαμπάκας 



Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

Τώρα “μένουμε σπίτι”, μετά όμως τι;


του Ανδρέα Κυράνη 
  1. Το διεθνές περιβάλλον
 Μετά μια δεκαετία αναγκαστικής συμφιλίωσης με σοβαρές ανατροπές στην κανονικότητα της καθημερινότητας μας, έρχεται η επιδημία του κορονοϊού να προκαλέσει μια νέα ριζική ανατροπή της οποίας το μέγεθος ουδείς μπορεί από τα πριν να διαστασιολογήσει. Η αδυναμία της ιατρικής βιομηχανίας να προσφέρει άμεση θεραπεία οδηγεί τις κατά τόπους κυβερνήσεις σε λήψη περιοριστικών μέτρων,πρωτόγνωρων και παράλληλα πρωτόγονων, προκειμένου, απολύτως στα τυφλά, να διασωθεί ό,τι μπορεί να διασωθεί από ανθρώπινες ζωές. Τα μέτρα αυτά, αγνώστου κατ’ αρχάς σαφή ορίζοντα, γεννούν με τη σειρά τους μια αδιανόητη καταστροφή σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολιτική της τυφλής παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς χρηματιστηριακής οικονομίας υφίσταται σοβαρό πλήγμα. Μαζί όμως με τα “ξερά” καίγονται και τα “χλωρά”, οι τοπικές κοινωνίες και οικονομίες, τα λαϊκά στρώματα σε όλη την ποικιλία των ταξικών τους διαστρωματώσεων. Ακούμε σενάρια για τεράστια πτώση τόσο του παγκόσμιου όσο και των εθνικών ΑΕΠ. Γεννάται λοιπόν το εύλογο ερώτημα. Ποιος θα πληρώσει και πώς τον τελικό λογαριασμό; Ένα λογαριασμό δύο διαστάσεων. Η πρώτη αφορά στο πώς θα επιβιώσουν, εντελώς άμεσα, τα θύματα αυτής της εξαναγκαστικής φτωχοποίησης; Η δεύτερη και σοβαρότερη στο ποιος θα είναι ο ρόλος τους στο νέο οικονομικό σκηνικό της επόμενης μέρας;
Ανεξάρτητα από τα αληθινά αίτια της πανδημίας, ανεξάρτητα δηλαδή από το εάν πρόκειται για προϊόν “κακής τύχης”, πλημμελούς κοινωνικής ευθύνης των εχόντων και κατεχόντων ή ακόμη και κάποιου σχεδίου σκοτεινών κέντρων, γεγονός είναι πως θα προκαλέσει τεραστία ανεπίστροφη καταστροφή και ανακατανομή ισχύος και πλούτου τόσο στην παγκόσμια όσο και στις εθνικές οικονομίες, ιδιαίτερα στις πιο ευάλωτες σαν τη δική μας, με χαμηλό δείκτη ενδογενούς παραγωγικής υπόστασης.
Η ιστορία διδάσκει ότι ο καπιταλισμός, σε περιόδους κρίσης, ακολουθεί την οδό της δημιουργικής καταστροφής προκειμένου να δημιουργήσει στη συνέχεια ευνοϊκότερες συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης ανάπτυξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου του. Στη Δύση, κρίσεις και επιδημίες ανά τους αιώνες οδήγησαν σε εμβληματικά φαινόμενα, όπως εκείνο των εξαναγκαστικών περιφράξεων κατ’ αρχάς και της βίαιης αστικοποίησης αρκετά αργότερα, που κατέστρεψαν κάθε ολιστική υπόσταση και αυτοδυναμία της περιφέρειας, κατέστρεψαν τις συντεχνίες και μορφοποίησαν,μέσα από έναν αυστηρά ποσοτικοποιημένο καταμερισμό εργασίας, τον αυταρχικό, αντικοινωνικό και κερδοσκοπικό χαρακτήρα της δυτικής βιομηχανικής επανάστασης και πόλης.
Για πρώτη φορά όμως ιστορικά έχουμε μια γενικευμένη παγκόσμια κρίση σε συνθήκες τόσο ανεπτυγμένης παγκοσμιοποίησης, τόσο άμεσης διαδικτυακής διεθνούς επικοινωνίας και τέτοιου μεγέθους υποχώρησης κάθε έννοιας εθνικής κρατικής αλλά και κάθε άλλης ιστορικής συλλογικής υπόστασης. Η κρίση λοιπόν αυτή βρίσκει τις κοινωνίες σε συνθήκες πλήρους διάλυσης μια και η ιδεολογική και πραγματική διεθνώς κυριαρχία ενός πλήθους από ατομικότητες έχει καταργήσει κάθε από κοινού επί της ουσίας συλλογικό υποκείμενο, με αποτέλεσμα μια πραγματική αδυναμία για κάθε συγκροτημένη αντίδραση και αντίσταση στα τεκταινόμενα.
Είναι ήδη ορατή μια τάση σε διεθνές επίπεδο όπου, από το αφήγημα της πλήρους κατάργησης του εθνικού κράτους και της παντοκρατορίας των υπερεθνικών οικονομικών κολοσσών οδηγούμαστε από την ανάγκη σε ένα νέο αφήγημα όπου συμπλέουν επί του πρακτέου υπερεθνικοί οικονομικοί κολοσσοί με κατά τόπους εθνικά κράτη προς επίλυση επιτακτικών ζητημάτων που η συγκυρία της πανδημίας προκαλεί. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που φτωχοποιούνται περαιτέρω ευρύτατα στρώματα, αδιανόητα κεφάλαια διοχετεύονται σε περιορισμένους τομείς της οικονομίας όπως οι πάσης φύσεως μηχανισμοί ελέγχου, κρατικού και μη, οι μεγάλες εταιρείες διαχείρισης δικτύων επικοινωνίας (π.χ. Google), η ιατρική βιομηχανία, τα είδη πρώτης ανάγκης και η μαζική, βιομηχανικά τυποποιημένη, διατροφή αμφιβόλου ποιότητας και αξίας.
Σε περιόδους μηδενικής δυνατότητας αποταμίευσης από τα νοικοκυριά, ο πλούτος μεταφέρεται με αδιανόητη ταχύτητα και βία σε ακόμη ολιγότερους και οι κοινωνίες, εκπτωχευμένες παντελώς, στερούνται και τον στοιχειώδη μηχανισμό ισχύος προκειμένου να δυνηθούν να αντιδράσουν.
Ένα γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο. Βρισκόμαστε στην απαρχή μιας παντελώς διαφορετικής μέρας, στην απαρχή μιας υπό διαμόρφωση μετάβασης όπου θα συγκρουστούν έντονα σχεδιασμοί και βουλήσεις.
Μια και δεν διαθέτουμε τα εργαλεία και τους μηχανισμούς,προκειμένου να προτείνουμε μια γενική συνταγή διεθνούς χρήσης, είναι φρόνιμο να επικεντρωθούμε στα της χώρας μας.
  1. Μια φράση που, ευτυχώς, δεν τέλειωσε
Όσο και αν φαντάζει κυνικό και σκληρό για τη συγκυρία, η επιδημία αυτή,για τις κρατούσες στην Ελλάδα δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα, στην πολιτική, την οικονομία και τη διανόηση, ήλθε ως “μάννα εξ ουρανού”,κάτι σαν το ποδοσφαιρικό  “μια βροχή μας σώζει”. Το κυρίαρχο “αναπτυξιακό”μοντέλο ήταν σε επικίνδυνη βουβή κρίση πολύ πριν την εκδήλωση της επιδημίας. Ο κορονοϊός προσέφερε στους κρατούντες το απίστευτο δώρο της απόκρυψης και μετάθεσης αυτής της κρίσης λίγο πριν την ολοσχερή αποκάλυψή της. Τώρα, οι φορείς εξόφθαλμα αποτυχημένων στρατηγικών και πολιτικών έχουν την ευκαιρία,αποσιωπώντας την αποτυχία τους, να εμφανιστούν ως οι Διασώστες μας και οι κοινής αποδοχής “ελέω θεού” σχεδιαστές της τύχης μας για την επόμενη μέρα.
Ποιο ήταν όμως το κυρίαρχο μότο αυτής  της εν τοις πράγμασι “εθνικής” στρατηγικής δεκαετιών που μας οδήγησε μέχρι εδώ; Μιας στρατηγικής που, στο πιο πρόσφατο ιστορικά νήμα της, ξεκινά με την μέσω του εμφυλίου καταστροφή της όποιας ενδογενούς εθνικής αστικής τάξης διέθετε αυτό το κράτος (της περίφημης γενιάς του ’30) και ολοκληρώνεται με τη διάλυση της όποιας ενδογενούς και ιστορικής παραγωγικής υπόστασης αυτής της χώρας με την εγκληματικά άστοχη διαχείριση της εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ από την πολιτική, οικονομική και διανοητική ηγεσία αυτού του τόπου, από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Τόσο μακρύ είναι το πρόσφατο μόνο νήμα.
Ποιο είναι το κυρίαρχο ποθούμενο αυτής της στρατηγικής; Η ερήμην κάθε ιστορικής ιδιοπροσωπίας βίαιη ένταξη αυτού του τόπου στον κυρίαρχο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Αυτά ακριβώς πρέσβευε ο αείμνηστος πατήρ του σημερινού πρωθυπουργού στην απαρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας του, ως υφυπουργός Οικονομικών με ενισχυμένες αρμοδιότητες, στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1951), οπότε και ξεκίνησε ο πλήρης αφανισμός του μεγαλύτερου μέρους της προπολεμικής ελληνικής βιομηχανίας[1] (όπως π.χ. η ΡΟΣΤΡΟ, ουσιαστικός και αφανής τροφός τόσο των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά όσο και εκείνων της Ελευσίνας αργότερα). Είναι θετικό το γεγονός ότι ο νυν πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του σε εκδήλωση του ΣΕΒ πριν τα Χριστούγεννα για τη βιομηχανία 4.0, σε αντίστοιχη ερώτηση για το αναπτυξιακό του πρότυπο για τη χώρα, δήλωνε το πολύ ορθό, τουλάχιστον στα λόγια, ότι η Ελλάδα οφείλει να σχεδιάσει τον δικό της αναπτυξιακό δρόμο. Στην ίδια όμως συνέντευξη, λίγο πριν, διετύπωνε και αυτός το ίδιο κοινότοπο με όλους σχεδόν τους υπόλοιπους συνέδρους ιδεολόγημα, σύμφωνα με το οποίο το μέγιστο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι οι πολλές μικρές της επιχειρήσεις. Ευτυχώς έτσι είναι μόνο και μόνο διότι έτσι εξυπηρετεί τους έχοντες και κατέχοντες σε αυτή τη χώρα. Την ίδια στιγμή και στο ίδιο συνέδριο, ο εκ των βασικών εμπνευστών του σχεδίου βιομηχανία 4.0 και βασικός σύμβουλος της γερμανικής καγκελαρίας, Δανός Henrikvon Scheel, αφού δήλωνε ότι έφριξε με τα όσα άκουσε, πρότεινε, “εις ώτα μη ακουόντων”να στοχεύσουμε να γίνουμε “η κιβωτός του Νώε” της Ευρώπης επικεντρώνοντας μέσα από μικρές επιχειρήσεις σε ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε[2].
Αντ’ αυτού ποια είναι η κυρίαρχη στρατηγική των τελευταίων ετών και ποια η απαστράπτουσα έκφρασή της από το σημερινό υπουργείο Ανάπτυξης; Οι περίφημες μεγάλες ξένες επενδύσεις. Το πρακτικό μέχρι στιγμής αποτέλεσμά τους; “Ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκεμῦν”. Τα ποσοτικά στοιχεία που παραθέτει ο Κώστας Μελάς σε πρόσφατο άρθρο του είναι αποκαλυπτικά[3] για την πανωλεθρία του όλου εγχειρήματος. Τα πρακτικά βιωματικά στοιχεία, ιδιαίτερα την πολύ πρόσφατη περίοδο της σημερινής πολιτικής ηγεσίας, είναι δραματικά αρκεί να διαθέτεις στοιχειώδη κοινό νου. Έτσι, αρκετά πριν την κρίση του κορονοϊού και με κορωνίδα την ανωτέρω πολιτική, όλη η μικρομεσαία αγορά της χώρας στέναξε βαθιά με πτώση σε όλους τους δείκτες, παρά τα δεκάδες υπέρ της μέτρα (ρυθμίσεις χρεών, ασφαλιστικό, φορολογικό κ.ά.). Πράγματι, πρέπει να διαθέτεις δείκτη νοημοσύνης πάνω από την κατώτατη βάση προκειμένου να αντιληφθείς πως, όταν επικεντρώνεις μια ολόκληρη κοινωνία και οικονομία γύρω από ιδεολογήματα και προτεραιότητες πολύ μεγάλων επενδύσεων, πάνω και πέρα από τα συνήθη μέτρα αυτής της κοινωνίας και οικονομίας, απλά την ξεπατώνεις συθέμελα. Και αυτό διότι αυτή η κοινωνία και οικονομία αδυνατεί εκ των πραγμάτων να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο αίτημα παρά μόνο δια της αποδοχής και πρόταξης του κάθε “εισαγόμενου” που διαθέτει τις πρακτικές και τυπικές προδιαγραφές να ανταποκριθεί στο πλαίσιο του νέου μεγάλου αφεντικού.
Ακόμη πιο πρακτικά μιλώντας, όταν σε μια οικονομία και κοινωνία της παντοκρατορίας του μικρού επιβάλλεις τόσο βίαια μια τυφλή παντοκρατορία του μεγάλου, ο μόνος πρακτικά τρόπος να το επιτύχεις είναι να αφανίσεις το μικρό και να το εντάξεις βίαια στο μεγάλο, ό,τι φυσικά από αυτό μπορεί στ’ αλήθεια να ενταχθεί, πράγμα απολύτως συζητήσιμο. Αυτό είναι αδύνατο αν δεν τινάξεις στον αέρα τα δυο τρίτα του πληθυσμού σου, που είναι ιστορικά ελεύθεροι επαγγελματίες ή μικρές επιχειρήσεις ή εργασιακό δυναμικό που εξαρτάται άμεσα από αυτούς, προκειμένου να τους εντάξεις ως νέο λούμπεν, απελπισμένο προλεταριακό στρώμα με χαμηλότατες, κάτω από τα όρια της φτώχειας, απολαβές στα αλλοδαπά σχήματα στα οποία ξεπουλάς τον τόπο σου. Έτσι φαντάζει απολύτως κωμικό και θλιβερό παράλληλα, όταν ολοκληρώνεις την καταστροφή του μοναδικού φορέα που διαθέτεις για φθηνό ενδογενές ρεύμα, την ΔΕΗ και τον λιγνίτη, και αφού έχεις εκχωρήσει τις τελευταίες δεκαετίες κοψοχρονιά δεκάδες κρίσιμους παραγωγικούς σου κλάδους στους Γερμανούς, επικοινωνίες, ενέργεια, αεροδρόμια, αλλά επίσης έχεις εντάξει στη δική τους παραγωγική αλυσίδα ως υποκατασκευαστή τον ανθό της βιοτεχνίας και βιομηχανίας σου, να ζητιανεύεις επενδύσεις από τους νέους ιδιοκτήτες ευκαιρίας του πάλαι ποτέ εθνικού σου πλούτου.
Αυτά σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε εθνικό τώρα επίπεδο, εσύ που παριστάνεις τον προασπιστή του εθνικού συμφέροντος δεν κατανοείς πως, παραδίδοντας το σύνολο της οικονομίας της χώρας σου σε “μεγάλες απρόσωπες επενδύσεις”, την προσαρτάς ανεπιστρεπτί σε δίκτυα μεγάλων συμφερόντων, απόλυτα ενταγμένων στην οικονομική στρατηγική της Γείτονος, που καραδοκεί να σε ρουφήξει αμαχητί;
Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης το γεγονός του ότι, μέχρι και την αντίσταση του λαού της Μυτιλήνης, κυρίαρχη ήταν η άποψη της εύπεπτης αποδοχής, με essence ανθρωπισμού και κοσμοπολιτισμού, του πλήθους των μεταναστευτικών ροών με πλήρη ιδεολογικο-θεωρητική υποστήριξη από την σε διατεταγμένη υπηρεσία”υψηλή” διανόηση του τόπου. Αυτοί οι τελευταίοι, οι πρόσφυγες-μετανάστες δηλαδή, άνθρωποι απελπισμένοι, πιο απελπισμένοι από τους αντιστοίχους ημεδαπούς, με οριστικά χαμένη κάθε πατρίδα, θα ήταν απολύτως πιο πρόσφοροι από άποψη προσαρμοστικότητας και υποταγής για φθηνό εργατικό δυναμικό των νέων αφεντάδων και των εντόπιων συγκατανευσιφάγων τους. Ιστορικά, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, προκειμένου να αντικαταστήσουν το εθνικό παραγωγικό τους δυναμικό με πιο ευπροσάρμοστο και “φιλοπρόοδο”, εκείνο των πιο πρόσφατων αλλοδαπών υποτελών τους, έπρεπε  πρώτα να το εξαθλιώσουν και εξανδραποδίσουν. Αυτό δεν συνιστά κανενός τύπου ευρεσιτεχνία των αντίστοιχων ημεδαπών διανοουμένων μας που ψάχνουν δήθεν, τρομάρα τους, να συνεισφέρουν με την αχυρένια σκέψη τους στην επίλυση του δημογραφικού μας προβλήματος.
Αποτέλεσμα εικόνας για βιομηχανιες κυρανης
  1. Η επομένη του κορονοϊού ημέρα
Η επομένη του κορονοϊού ημέρα θα είναι ημέρα μιας νέας ριζικής ανακατανομής πλούτου και ισχύος. Είναι πράγματι πιθανό να δούμε θετικά γεγονότα, όπως την ενίσχυση του εθνικού κράτους, την υποχώρηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, τη διαγραφή χρεών κρατών, την επιστροφή εξ ανάγκης σε μια εθνική πραγματική οικονομία.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη,όμως, εδώ δεν πρέπει να δούμε ξανά την πραγματικότητα στη χώρα μας υπό τους συνήθως παραμορφωτικούς φακούς, δηλαδή υπό τη σκέπη μιας οπτικής “ωφέλειας” μιας αφηρημένης διεθνούς πραγματικότητας.
Οφείλουμε και έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να δούμε αυτή την ύστατη ώρα την ελληνική πραγματικότητα υπό το πρίσμα της δικής μας ιστορικής ιδιαιτερότητας. Με ουσιαστικά οικονομικούς και παραγωγικούς όρους αυτό σημαίνει πως ο μόνος ενδογενής και εθνικά ανεξάρτητος δρόμος που διαθέτουμε είναι εκείνος της ενίσχυσης της μικροϊδιοκτητικής υπόστασης της κοινωνίας μας και όχι εκείνος του αφανισμού της στο όνομα του όποιου κατ’ επίφαση εκσυγχρονισμού της.
Το κυρίαρχο μέχρι χθες δυτικό μοντέλο περνά πολυετή βαθύτατη κρίση. Υποθηκευμένο βαριά από το βιομηχανικό-αποικιοκρατικό του παρελθόν, είναι ιδιαίτερα δύσκαμπτο και δυσκοίλιο. Εμείς εδώ διαθέτουμε ακόμη, ΝΑΙ ΑΚΟΜΗ, και παρά την οικονομική μας εξαθλίωση, τη δυνατότητα, μέσω των κατάλληλων σύγχρονων δικτύων και της κατάλληλης προϊοντικής στόχευσης, όχι μόνο να υπερβούμε την κρίση αλλά και να αποτελέσουμε σύγχρονο διεθνές βιώσιμο εναλλακτικό πρότυπο. Πώς; Στοχεύοντας καθαρά σε πράγματα στα οποία είμαστε πράγματι ικανοί. Πράγματα που πηγάζουν από τη γεωμορφολογία, τη γεωοικονομία και τον πολιτισμό μας και εκφράζονται έμπρακτα στην ακόμη ζωντανή ιστορική, κοινωνική, πολιτισμική και τεχνική μας παράδοση. Πράγματα πολύτιμα και μονάκριβα σε διεθνές επίπεδο. Η σύγχρονη δική μας απάντηση στο μαζικό φτωχό τυπικό προϊόν μπορεί να είναι εκείνη ενός πολύτιμου, σύγχρονου, κατά παραγγελία βιομηχανικού προϊόντος που θα εξισορροπεί την ελλειμματική ποσότητά του με την πλεονασματική σαφώς εκπεφρασμένη ποιότητά του. Ενός προϊόντος “στα μέτρα μου, στο ράφτη μου”, με απολύτως σύγχρονους όρους, μέσα δηλαδή από την ευφυή σύνθεση υψηλής τεχνολογίας και ιστορικής χειροπρακτικής δεξιότητας και τεχνογνωσίας. Το μοντέλο αυτό μπορεί να εφαρμοστεί αύριο το πρωί σε όλα τα πεδία της εθνικής οικονομίας, από τον αγροτικό τομέα μέχρι και την εθνική μας άμυνα. Απαιτεί ελάχιστες νέες επενδύσεις. Αξιοποιεί στο μέγιστο ήδη υφιστάμενες υποδομές και ανενεργά κεφάλαια, προϋποθέτει διαδικτυακές και όχι χωρικές πυκνώσεις και ως εκ τούτου ενθαρρύνει μια αποκέντρωση και περιφερειακή ανάπτυξη και, τέλος, αναβαθμίζει τη νέα γενιά του τόπου, τη γενιά της νέας τεχνολογίας, από φθηνό εργασιακό δυναμικό ξένων συμφερόντων σε πολλά υποσχόμενο νέο εθνικό επιχειρηματικό δυναμικό που συμφιλιώνεται οργανικά και ζωογόνα με την τεχνική μαστορική παράδοση των πατεράδων και των παππούδων του.
Μια τέτοια οικονομική στρατηγική, όντας στο περιθώριο των κυρίαρχων διεθνών μαζικών οικονομικών στρατηγικών που στηρίζουν και στηρίζονται από τη γείτονα Τουρκία, συγκροτεί μια στρατηγική βάθους στην ουσιαστική άμυνά μας απέναντί της. Συνιστά το μόνο αληθινό αντίπαλο δέος απέναντι σε μια οικονομία, εκείνη της Γείτονος, που εκφράζει με το μέγεθος και το φασίζον απύθμενων αντιθέσεων κοινωνικό της υπόβαθρο ό,τι πιο οπισθοδρομικό έχει να επιδείξει η ανθρώπινη ιστορία. Απέναντι σε ένα αυταρχικό βιομηχανικό καθεστώς των αναρίθμητων εξαθλιωμένων και εξαρτημένων, το μόνο που μπορείς να αντιπαραθέσεις είναι ένα βιώσιμο οικονομικά πολίτευμα που στηρίζεται στη συμμετοχή και την ομοτιμία, πράγματα στα οποία οι νυν κυβερνώντες μας διαθέτουν προβληματική όραση. Με αυτό τον τρόπο, δεν ενισχύεις απλά την εθνική οικονομία αλλά πολύ περισσότερο την αρματώνεις ενισχύοντάς την με ένα δικό σου παντελώς ενδογενή τρόπο.
Την Ψυχή και το Σώμα για τη στήριξη ενός τέτοιου ενδογενούς αναπτυξιακού μοντέλου συνιστούμε Εμείς και η παράδοσή μας. Είμαστε ήδη πολύ λίγοι και όλοι μας τρομακτικά πολύτιμοι σε ιστορικές δεξιότητες που κινδυνεύουν να χαθούν. Δεν περισσεύουμε λοιπόν καθόλου προκειμένου να επανδρώσουμε ανθρωποφάγες διεθνείς γαλέρες ως υπάλληλοι, τριτοκλασάτες ανθρώπινες μηχανές. Αν κάποιοι τόσο τις λατρεύουν, ας στείλουν εκεί τα δικά τους παιδιά και εγγόνια.
Ένα τέτοιο θετικό ενδεχόμενο δεν θα προκύψει από μόνο του αν δεν το επιδιώξουμε με σαφήνεια και σχέδιο. Για να γίνουμε πεζοί, ήδη στην αρχή της επιδημιολογικής κρίσης, οι τζίροι των supermarket και των περί αυτά μεγάλων προμηθευτών έχει αυξηθεί κατά 80% και αντίστοιχα ο τζίρος των περιφερειακών καταστημάτων τροφοδοσίας ειδών πρώτης ανάγκης, μπακάλικα, φούρνοι κ.λπ. έχει περιοριστεί κατά 60%. Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις γύρω από τον κλάδο του τουρισμού εμφανίζουν τεράστιες ζημίες και πολλές κλείνουν και απολύουν προσωπικό. Δεν ξέρουμε ακόμη τι γίνεται σε ένα τεράστιο στρώμα μικρών παραγωγών που απευθύνονται σε αντίστοιχες μικρές επενδυτικές δραστηριότητες. Με τα μέχρι σήμερα αστεία κυβερνητικά μέτρα, ελάχιστοι από αυτούς που διαθέτουν οικονομικές εφεδρείες θα διασωθούν. Μέσα σε μια νύχτα, με εξαίρεση τους δημοσίους-κρατικούς υπαλλήλους,όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας ζει το δράμα της αδυναμίας επιβίωσης ή τουλάχιστον της πλήρους ανασφάλειας για το αύριο. Ακόμη όμως και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που προς το παρόν πέφτουν στα μαλακά, ποια εθνική οικονομία και πώς θα τους συντηρήσει από αύριο;
Αν ένα εθνικό κράτος δεν φροντίσει συστηματικά να επουλώσει αυτά τα τραύματα υπέρ των ιστορικά αληθινών δικαιούχων και αρκείται στην εύκολη, βολική και ενοχοποιητική της κοινωνίας εικόνα των “μπαταχτσήδων”[4] και όλο αυτό το πραγματικό κενό αφεθεί στην αγορά, δηλ. εκείνους που θα βγουν αρκετά πιο ισχυροί από την κρίση (δηλαδή, οι μεγαλομπακάληδες, οι φαρμακευτικές, οι κεντρικοί προμηθευτές του δημοσίου και το ξένο κεφάλαιο), για να αγοράσουν το σύμπαν σε τιμές ακόμη πιο ευκαιρίας, απλά θα έχει καταργηθεί κάθε έννοια Ελλάδας και ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός ο κόσμος εξ άλλου δεν μπορεί να διασωθεί με δυτικού τύπου γιατροσόφια. Ακούμε πως δυτικά κράτη θα επανεθνικοποιήσουν παραγωγικούς τομείς που κινδυνεύουν προκειμένου να διασωθούν οι θέσεις απασχόλησης. Ακούω και τα δικά μας ξεφτέρια να παπαγαλίζουν για προστασία των θέσεων απασχόλησης. Πώς άραγε; Κρατικοποιώντας όλη αυτή τη διάχυτη μικρή παραγωγική δραστηριότητα; Δυστυχώς, στο μυαλό τους έχουν την άμεση κοινωνική μας υποβάθμιση με τη μετατροπή μας είτε σε αποδέκτες επιδομάτων είτε σε χαμηλόμισθο δυναμικό νέων εταιρικών σχημάτων που θα αρχίζουν να ξαναποκτούν κοψοχρονιά το όποιο μέχρι χθες ιδιωτικό περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού λαού. Μόνο που αυτό το τελευταίο θα οδηγήσει άμεσα και τελεσίδικα στην πλήρη εξάτμιση κάθε τελευταίου ίχνους εθνικής υπόστασης και ανεξαρτησίας αυτού του τόπου.
Η έννοια έθνος,πέρα από μια αφηρημένη ιστορική διάσταση, έχει παράλληλα μια απολύτως συγκεκριμένη,απτή καθημερινή υπόσταση που χαρακτηρίζει ποιοτικά στοιχεία της καθημερινής μας ύπαρξης. Το εθνικό είναι πρώτα από όλα τρόπος σκέπτεσθαι εφαρμοσμένος στην παραμικρή πτυχή της καθημερινότητάς μας, στη χαρά στη λύπη, στην επικοινωνία και κυρίως στα απτά παραγωγικά έργα μας. Δεν είναι κάτι έξω και πέρα από εμάς. Είναι το μοναδικό “εμείς” που διαθέτουμε.
  1. Ιχνηλατώντας τη μόνη δυνατή διέξοδο
Αν στ’ αλήθεια θέλουμε και αγαπάμε αυτός ο τόπος να διατηρήσει την όποια εθνική ιστορική του υπόσταση, οφείλουμε να υπερβούμε μια λογική  που μιλά για “θέσεις εργασίας” και “απασχολησιμότητα”, λες και στο οικονομικό μας σύμπαν το μόνο υφιστάμενο είδος είναι ο “εξαρτημένος υπάλληλος”, δημόσιος ή ιδιωτικός. Οφείλουμε να μιλήσουμε για στήριξη ενός μικρού, ανεξάρτητου επιχειρείν που ενισχύεται με την εθελοντική συμμετοχή του σε ομότιμα δίκτυα σχεδιασμού, παραγωγής και διάθεσης. Μέσω τέτοιων δικτύων, αυτό το μικρό επιχειρείν μπορεί θα αναδυθεί σε οικονομική οντότητα άξια λόγου, εντός και εκτός χώρας. Η πλούσια κοινοτική μας παράδοση μπορεί να φωτίσει δεκάδες αντίστοιχους σύγχρονους τρόπους, τρόπους που ασκούν ήδη σύγχρονα δίκτυα ομότιμης παραγωγής σε δεκάδες επιτυχημένα εφαρμοσμένα πεδία, σε Δύση και Ανατολή.
Αν συνολικά η ελληνική κοινωνία δεν αλλάξει ριζικά νοοτροπία, αν οι νυν δημόσιοι υπάλληλοι και η δημόσια σφαίρα δεν στηρίξουν με σαφήνεια και σχέδιο, εμπράγματα και όχι με λόγια, σε όλα τα επίπεδα (από τη νομοθετική έως τη δικαστική εξουσία και από Παιδεία μέχρι την Υγεία), μια ελληνική κοινωνία ελεύθερων διαδικτυωμένων μικρών παραγωγών, το μόνο μέλλον που διαθέτει αυτός ο τόπος είναι η μετατροπή του σε χώρα πάμπτωχων υπόδουλων γερόντων σε αξία ωμού κρέατος.
Το έργο αυτό είναι και μαχητό και εφικτό αλλά όχι εύκολο. Αρκεί να ξεκαθαρίσουμε και ιεραρχήσουμε στην κεφάλα μας τα πρωτεύοντα και δευτερεύοντα ζητήματα. Πρώτο από τα πρωτεύοντα είναι το πώς το πρώτο κεφάλαιο που διαθέτουμε, δεν το σπαταλάμε και το προστατεύουμε πάση θυσία, είναι το ζωντανό ανθρώπινο δυναμικό μας με τον τρόπο του και τις δεξιότητές του, δυναμικό που συνιστά τη ζωντανή μας παράδοση αιώνων και γενεών. Αν υπάρχουν κεφάλαια διατεθειμένα να επενδύσουν σε αυτό το δυναμικό, καλοδεχούμενα, κάτω όμως από βιώσιμα σχέδια που εμείς έχουμε την πολύ σοβαρή υποχρέωση να συντάξουμε. Κεφάλαια που θα επενδυθούν στη γη μας, ερήμην των ανθρώπων μας, χωρίς σαφέστατη στρατηγικά εθνική ωφέλεια, μας είναιαπόεχθρικάέωςπαντελώςαδιάφορα.
Μπορεί άραγε η ελληνική κοινωνία να αναστηθεί ξανά μετά από όσα έχει περάσει και να πιστέψει ενεργά σε ένα τέτοιο ζωογόνο όραμα;
“ἀνάγκᾳ δ᾿ οὐδὲ θεοὶ μάχονται”.
Είναι δύσκολο αλλά εφικτό και προϋποθέτει ζωντανά εφαρμοσμένα ελπιδοφόρα παραδείγματα και σχέδιο. Αυτά τα ζωντανά εφαρμοσμένα παραδείγματα και σχέδια οφείλουν να είναι η πρώτη προτεραιότητά μας στην παρούσα περίοδο. Ας μετατρέψουμε αυτή τη μεγάλη σκοτεινή περίοδο αναγκαστικού εγκλεισμού μας σε μια πολύ καλή ευκαιρία προετοιμασίας μας. Αύριο ίσως να είναι πάρα πολύ αργά. Ο Θεός είναι μεγάλος και υπάρχει αλλά προϋποθέτει τη δική μας σαφώς εκπεφρασμένη ελεύθερη βούληση. Ας φροντίσουμε να μην χαθεί μέσα στο ασφυκτικό μείγμα τρόμου, αγωνίας και οκνηρίας που μας περισφίγγει.
[1] Τα αντίστοιχα αρχεία της Τράπεζας Πειραιώς γι’ αυτή την περίοδο είναι αδιαμφισβήτητος μάρτυρας για την αλήθεια του ισχυρισμού μας.
[2] Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη σχετική ομιλία του εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=ioNvj_7fgnk
[3] Ξένες επενδύσεις και εγχώριες μικρομεσαίες επιχειρήσεις-Μύθος και πραγματικότητα“, 16-2-2020 SLpress.gr όπου με στοιχεία αποσαφηνίζει ότι οι ξένες επενδύσεις 2002-2018 αντιστοιχούν  περίπου στο 1% του ΑΕΠ όταν ο Ακαθάριστος Σχηματισμός Παγίου Κεφαλαίου κυμαίνεται αντίστοιχα στο 18,7%
[4]Όπως αρέσκεται ο κ. Γεωργιάδης σε πρόσφατες δηλώσεις του.

*εικόνα ανάρτησης: Θεόφιλος Μέγα αρτοποιείον Γεωργίου Παναγιώτου Κοντοφούρναρη”


Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

Η άλλη μας επιδημία


Αφιερώνεται στην καθηγήτριά μου Καίτη Κουπατσάρη
και στην μνήμη του καθηγητή μου Αλέξανδρου Μαρκέτου

του Γιώργου Τσιριγώτη*

Η κρίση και οι έκτακτες συνθήκες που περνάμε αυτές τις μέρες με την πανδημία του κορωναιού, έβγαλαν στην επιφάνεια το ζήτημα της κοινωνικής μας συμπεριφοράς και της κοινωνικής ευθύνης των συνελλήνων.

Είδαμε συμπολίτες μας να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις οδηγίες της πολιτείας και των αρμοδίων επιστημόνων που έχουν την ευθύνη της διαχείρισης της έκτακτης κατάστασης. Οι εικόνες με τις ουρές στα διόδια, ο συνωστισμός στις λαϊκές αγορές, τα πλήθη στις παραλίες, η απόδραση στα νησιά, οι λειτουργίες και η κοινωνία στις εκκλησίες, είναι μερικά παραδείγματα διασποράς του κοροναιού, που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία και τις ζωές των ίδιων, των οικείων τους και των συνανθρώπων τους. Δηλαδή συμπεριφορές που δηλώνουν την έλλειψη κοινωνικής ευθύνης.

Το φαινόμενο δεν ήρθε «κεραυνός εν αιθρία», απλά τώρα -λόγω των ιδιαίτερα επικίνδυνων συνθηκών- αυτές οι αντικοινωνικές συμπεριφορές ήρθαν σε «πρώτο πλάνο» και στηλιτεύτηκαν στις τηλεοράσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ωστόσο η κοινωνική ανευθυνότητα των συνελλήνων ήταν παρούσα, όλα αυτά τα χρόνια, με ανάλογες συμπεριφορές, στην καθημερινότητά μας. Το διπλοπαρκάρισμα, οι ώρες κοινής ησυχίας, η ρύπανση και η ηχορύπανση, η κατάληψη του δημόσιου χώρου, είναι μόνο μερικά παραδείγματα, μέσα σε πληθώρα άλλων, που μπορούν να αναφερθούν.

Η πηγή του κακού, έχω την άποψη πως, βρίσκεται στην σοβαρή έλλειψη παιδείας που υπάρχει εδώ και δεκαετίες στην Ελληνική κοινωνία, συνοδευόμενη κι από τον νεοπλουτισμό μας.

Έχω την ελπίδα πως, μετά τον πόλεμο της επιδημίας, θα μπουν για συζήτηση στην Ελληνική -και όχι μόνον- κοινωνία, ορισμένα ζητήματα πρωταρχικής σημασίας. Για παράδειγμα, μεταξύ άλλων: τα δημόσια αγαθά και η διαχείρισή τους (υγεία, παιδεία, νερό, κοινωνική ασφάλιση, κ.λ.π), η κοινωνική ευθύνη του πολίτη, το περιβάλλον και η σχέση μας μαζί του.

Επειδή για όλα τα παραπάνω, το πιο σημαντικό εργαλείο παρέμβασης της κοινωνίας είναι η παιδεία, θα πρέπει να συζητήσουμε την μεταρρύθμισή της και την εισαγωγή -σε όλες τις βαθμίδες- μιας σοβαρής ανθρωπιστικής διάστασης στα προγράμματα των σπουδών. Χωρίς την ανθρωπιστική διάσταση στην όλη συγκρότησή του, ο πολίτης δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τις αξίες της ζωής, να αξιολογήσει το πρωτεύον από το δευτερεύον, το πολύτιμο από το ευτελές, να πορευτεί ως υπεύθυνος πολίτης και άνθρωπος. Οι κρίσεις αντιμετωπίζονται πιο ώριμα, από τους υπεύθυνους πολίτες, και η κοινωνία βγαίνει πιο αλώβητη απ’ αυτές. Χωρίς την ανθρωπιστική συγκρότηση επίσης, ο άνθρωπος γίνεται εύκολο θύμα της αγοράς, της τεχνολογίας και του συρμού.

Θα ανατρέξω στον Αριστοτέλη για την τεκμηρίωση αυτής της προσέγγισης.

Λέει ο Αριστοτέλης, πως σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι να ζει και να δρα κατά τρόπον ώστε να φτάσει στο υπέρτατο καλό, που είναι η ευδαιμονία, δηλαδή η ευτυχία. Την ευτυχία την κατακτάει κανείς, όταν ζει με αρετή. Την αρετή όταν την ασκείς, την μαθαίνεις και γίνεται συνήθεια (τρόπος ζωής), που τον διαλέγεις ελεύθερα (χωρίς εξαναγκασμό). Η αρετή τοποθετείται σε μεσότητα (με ισορροπία) σχετικά με μας (δηλαδή έχει να κάνει με τις δυνατότητες και την ιδιομορφία του καθενός). Αυτή η μεσότητα (το μέτρο) καθορίζεται από την λογική, όπως αυτή ορίζεται από τον φρόνιμο άνθρωπο. Οι αρετές -κατά τον Αριστοτέλη- είναι συγκεκριμένες και είναι αρκετές. Μερικές απ’ αυτές είναι: η ανδρεία (το μέσον μεταξύ δειλίας και αποκοτιάς), η σωφροσύνη (το μέσον μεταξύ στέρησης και ακολασίας), η πραότητα (το μέσον μεταξύ της αναισθησίας και του οξύθυμου), η γενναιοδωρία (το μέσον μεταξύ φιλαργυρίας και ασωτίας).

Για να γίνει κατανοητή η μεσότητα που χαρακτηρίζει την αρετή, θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα για την αρετή της γενναιοδωρίας. Διαφορετικό είναι το κριτήριο που καθιστά γενναιόδωρο έναν πλούσιο από έναν φτωχό. Όταν έχεις στην τσέπη σου 1 εκ. € και δίνεις 100 € για να βοηθήσεις έναν φίλο σου που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, τότε είσαι φιλάργυρος. Όταν έχεις στην τσέπη σου 500 € και δίνεις τα 100 € για να τον βοηθήσεις, τότε είσαι γενναιόδωρος, ενώ αν του δώσεις τα 400 €, τότε μάλλον είσαι άσωτος. Έχει να κάνει δηλαδή η μεσότητα με τις δυνατότητες του καθενός.

Όμως το πιο σπουδαίο -ίσως- για την περίπτωσή μας, που αναφέρει ο Αριστοτέλης, είναι πως το να μάθεις να ζεις με αρετή, να το κάνεις τρόπο ζωής, μαθαίνεται. Μαθαίνεται όπως μαθαίνει κάποιος να παίζει κιθάρα ασκούμενος, παίζοντας κιθάρα, και όσο πιο πολύ ασκείται, τόσο καλύτερα παίζει. Μαθαίνεται όπως μαθαίνεις να χτίζεις, ασκούμενος χτίζοντας, και όσο πιο πολύ χτίζεις, τόσο πιο καλά χτίζεις, κ.λ.π.

Δηλαδή το σπουδαίο που λέει ο Αριστοτέλης είναι πως το παιδί, ο άνθρωπος, μπορεί να μάθει μέσα στο σύστημα της εκπαίδευσης (παιδεία), ποιες είναι οι αρετές, πως τις ασκείς, και πως ασκώντας τες συνηθίζεις όλο και περισσότερο (τρόπος ζωής), και έτσι κατακτάς την ευτυχία σου.

Τα ίδια πράγματα ισχύουν και για την άσκηση της ιδιότητας του πολίτη στα πλαίσια της δημοκρατίας (με την έννοια που δίνουμε σήμερα στην δημοκρατία). Στην αρχαία Ελλάδα, οι νέοι, για να αποκτήσουν τα δικαιώματα του πολίτη, έπρεπε να περάσουν από εκπαίδευση. Η συμμετοχή του πολίτη στις δημοκρατικές διαδικασίες, προϋποθέτει δημοκρατική παιδεία. Χωρίς αυτήν, η δημοκρατία χάνει τον δρόμο και την ουσία της, γίνεται «δήθεν», γίνεται λαϊκισμός, γίνεται ολιγαρχία, γίνεται οτιδήποτε άλλο.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ανθρωπιστικής παιδείας για την βελτίωση της ποιότητας στην κοινωνία μας. Μια βελτίωση που αφορά και την καθημερινότητα αλλά και τις έκτακτες συνθήκες. Η συνειδητοποίηση δε αυτή, έχει να κάνει με την εξυπνάδα ενός λαού.




*Ο Γιώργος Τσιριγώτης είναι Καθηγητής του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος




Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020

Ποια Μέσα δουλεύουν για τον Μηχανισμό Fake News της ΝΔ; Μια επισκόπηση με αφορμή την ομαδική επίθεση στον ευρωβουλευτή Δ. Παπαδημούλη με συντονιστή το MegaTV



ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ
Ολόκληρη η ορχήστρα της (ακρο)δεξιάς ΝΔ με μαέστρο προφανώς την συμμορία της "ομάδας αλήθειας", λασπολογεί σήμερα κατά του ευρωβουλευτή Δ Παπαδημούλη.
Παρά την συναινετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα τεράστια θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα, τα fake news και οι δολοφονίες χαρακτήρων συνεχίζονται με συμμετοχή μελών της οικογένειας Μητσοτάκη.
Σημειωτέον ότι ο Ανδρέας Παπαδόπουλος που εκστόμισε από το megatv (https://www.megatv.com/megagegonota/) τις κατηγορίες για ...αντικοινωνική συμπεριφορά κατά του ευρωβουλευτή επειδή παρέλαβε ο ίδιος 2 καρότσια παραγγελίες από τον Σκλαβενίτη της γειτονιάς του επιστρέφοντας από το ευρωκοινοβούλιο, είναι ο σύζυγος της Αλεξίας Μπακογιάννη και βέβαια κάνει "αντικειμενική" πληροφόρηση από το κανάλι του Μαρινάκη. Ότι δλδ "ο Δ.Παπαδημούλης άδειασε το μισό σουπερμάρκετ" κι ότι επιδεικνύει "αντικοινωνική συμπεριφορά"...
Στον οχετό των αναπαραγωγών του fake που ακολούθησε πρωτοστάτησε όπως ήταν αναμενόμενο, ο ακροδεξιός υπουργός Άδωνης Γεωργιάδης που συμπλήρωσε στα fake και το επιχείρημα ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης έσπασε την υποχρεωτική καραντίνα των 14 ημερών όσων έρχονται από το εξωτερικό για να πάει να ψωνίσει...(*)
Εκτός του fake της "είδησης", το θράσος τους είναι απύθμενο: μιλούν αυτοί που επέδειξαν πραγματικά αντικοινωνική συμπεριφορά καθυστερώντας για τρεις εβδομάδες το κλείσιμο των εκκλησιών και επιτρέποντας με ανυπολόγιστες για την δημόσια υγεία συνέπειες που ακόμη περιμένουμε με αγωνία, μεταλήψεις και συναθροίσεις εκατοντάδων ανθρώπων χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης. Αιδώς Αργείοι...
(*) Ο Δ.Παπαδημούλης γύρισε από το εξωτερικό στις 12/3 ενώ η οδηγία για υποχρεωτική καραντίνα 14 ημερών όσων φτάνουν στην χώρα, ανακοινώθηκε στις 16/3 με ισχύ από 17/3 (αυτό δεν μετράει για τα παπαγαλάκια της ΝΔ, τον γελοίο Άδωνη Γεωργιάδη, την Lifo κλπ που αναπαράγουν το φοβερό ...επιχείρημα "έσπασε την καραντίνα"...)

Δείτε λοιπόν μια επισκόπηση της "συμμορίας των fake news" της ΝΔ: Ευαγγελάτοι, Δελατόλες, protagonιστές, iefimerida, in.gr, lifo, marketnews (συνεργ. με Μπογδάνο) κλπ
Τα ψώνια του Παπαδημούλη
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ Με γεμάτα καρότσια στο σούπερ μάρκετ ο Δημήτρης Παπαδημούλης
Παπαδημούλης: Με γεμάτα καρότσια στο σούπερ μάρκετ
Ο Παπαδημούλης ήρθε απ’ το εξωτερικό, κι αντί να μπει σε καραντίνα τίγκαρε καρότσια
Με 3 γεμάτα καρότσια στο σούπερ μάρκετ ο Δ. Παπαδημούλης (video)
Κορωνοϊός – Παπαδημούλης: Με γεμάτα καρότσια έφυγε από το σούπερ μάρκετ
Η «ατομική ευθύνη» του κ. Παπαδημούλη - Με 3 γεμάτα καρότσια στο σούπερ μάρκετ (video)
Πόσους τενεκέδες λάδι πήρε από το σούπερ μάρκετ ο Παπαδημούλης
Φυσικά υπήρξαν Μέσα που κράτησαν την αξιοπρέπειά τους μη ακολουθώντας τον κατήφορο της αγίας οικογένειας και έτσι μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους δημοσιογράφους από τα payroll και την ομάδα δολοφονιών χαρακτήρων της ΝΔ.

πηγή https://www.facebook.com/groups/metarrythmisi/permalink/2979179052104061/
το βίντεο https://www.megatv.com/megagegonota/article.asp?catid=27371&subid=2&pubid=38560319&fbclid=IwAR1msnb-CjSTdtjof5t61CsMU5Dk5n7ScT6yFVxlh-7Z4lMFRk199zPwI3w



Τρίτη 3 Μαρτίου 2020

Οι Σκουριές και η παθογένεια της Ελληνικής Πολιτείας


Ρύπανση με υδράργυρο σε ορυχεία χρυσού στον Αμαζόνιο

του Γιώργου Τσιριγώτη
Η πρόσφατη απόφαση του ΣΤΕ (223/2020 19/02/2020) για τις Σκουριές ήρθε να δικαιώσει τον εμβληματικό αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Από την περίληψη αυτής της απόφασης (καθώς δεν κοινοποιήθηκε ακόμα ολόκληρη), φαίνεται πως το ΣΤΕ αποδέχεται τις ενστάσεις του υπουργείου ανάπτυξης, επί υπουργίας Πάνου Σκουρλέτη, για την εφαρμοσιμότητα της μεταλλουργικής μεθόδου ακαριαίας τήξης (flash smelting) που είχε την πρόθεση να εφαρμόσει η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός» (θυγατρική της Καναδέζικης Eldorado), για να βγάλει καθαρά μέταλλα (χρυσό, ασήμι και χαλκό), στο μεταλλείο της Χαλκιδικής. Δηλαδή το ΣΤΕ αποδέχτηκε την ουσία της «Απόφασης Σκουρλέτη» (Ιούλιος 2016) που έλεγε πως η μέθοδος αυτή δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα πετρώματα της περιοχής (με μεγάλη περιεκτικότητα σε αρσενικό), γιατί θα δημιουργήσει μεγάλο κίνδυνο για την ζωή των εργαζομένων, των κατοίκων και γενικότερα του περιβάλλοντος.
Αυτή η απόφαση του ΣΤΕ ήρθε 3 χρόνια μετά την προσφυγή ακύρωσης της «απόφασης Σκουρλέτη» που κατέθεσε η εταιρεία (Δεκέμβριος 2016). Συνήθως, όλες οι άλλες αποφάσεις του ΣΤΕ που αφορούσαν την υπόθεση των Σκουριών, έβγαιναν σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα και -συνήθως επίσης- ήταν θετικές για τις επιδιώξεις της εταιρείας. Η καθυστέρηση αυτή και η σύγκριση με τις άλλες αποφάσεις έχει την σημασία της για την λειτουργία της δικαιοσύνης -και ειδικότερα του ΣΤΕ- τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Με την απόφαση αυτή, όλο το πολυδιαφημισμένο «επενδυτικό σχέδιο», τινάζεται στον αέρα, καθώς (σύμφωνα με την σύμβαση μεταβίβασης των μεταλλείων από το Ελληνικό κράτος στην Eldorado το 2004), η εταιρεία θα μπορούσε να πάρει την τελική έγκριση του «επενδυτικού σχεδίου» της, μόνο μετά την έγκριση της τεχνικής μελέτης της μεταλλουργίας. Κι αυτό γιατί στην φιλοσοφία της παραχώρησης, κομβικό στοιχείο ήταν η προστιθέμενη αξία, που θα προέκυπτε για την χώρα, από την καθετοποιημένη παραγωγή, μέχρι το τελικό προϊόν των καθαρών μετάλλων. Άρα δεν υπάρχει «επενδυτικό σχέδιο».
Δηλαδή, αν κάνουμε τον απολογισμό της όλης «υπόθεσης των Σκουριών», έγινε ότι έγινε τόσα χρόνια, για να καταλήξουμε στο αποτέλεσμα (και με την σφραγίδα του ΣΤΕ πλέον) πως η εταιρεία δεν μπορεί να παράγει καθαρά μέταλλα (αυτός ήταν ο σκοπός του «επενδυτικού σχεδίου») στην Ελλάδα με την «ασφαλή» μέθοδο της «ακαριαίας τήξης» που πρότεινε και με βάση την οποία της δόθηκε η άδεια να προχωρήσει στην καταστροφή του δάσους στις Σκουριές.
Καταστράφηκε ένα δάσος, διχάστηκε μια ολόκληρη περιοχή, σύρθηκαν άνθρωποι στα δικαστήρια, φυλακίστηκαν, κάποιοι έχασαν και την ζωή τους (βλέπετε οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν μόνο από σφαίρες και μαχαίρια, πεθαίνουν κι από την στεναχώρια, από το ζόρι, καθώς οι καρδιές δεν αντέχουν σε τόση ταλαιπωρία και πίεση), γιατί μια εταιρεία πήρε την άδεια από το Ελληνικό κράτος (από συγκεκριμένους πολιτικούς και κυβερνήσεις) με σκοπό να παράγει μέταλλα με μια «μέθοδο απάτη». Και είναι απάτη γιατί αυτό ήταν γνωστό από τότε που ξεκίνησε η ιστορία, γιατί ήταν γνωστή και η περιεκτικότητα των πετρωμάτων σε αρσενικό και το ότι η μέθοδος αυτή δεν δουλεύει σε πετρώματα με τόσο υψηλές περιεκτικότητες αρσενικού.
Τώρα η εταιρεία, σε αγαστή συνεργασία με την Ελληνική κυβέρνηση, προτίθεται να αλλάξει το όλο επενδυτικό της σχέδιο -αφαιρώντας το τμήμα της μεταλλουργίας- καθώς μετά την «ακαριαία τήξη» -που κρίθηκε μη εφαρμόσιμη-, απομένει η κλασσική μέθοδος του κυανίου, που κι αυτή βέβαια δεν μπορεί να σταθεί στην Ευρώπη. Συζητιέται πως θέλουν να κάνουν την εξόρυξη στο ανοιχτό όρυγμα, να κάνουν μια πρώτη επεξεργασία και στην συνέχεια να εξάγουν το προϊόν σε τρίτες χώρες για να παραχθούν εκεί τα καθαρά μέταλλα, αφήνοντας εδώ σε μας, το κατεστραμμένο δάσος, τις ωρολογιακές βόμβες στις λίμνες και στα φράγματα των επικίνδυνων αποβλήτων δίπλα στο σεισμικό ρήγμα, τα μολυσμένα νερά, την οριστικά κατεστραμμένη αγροτική παραγωγή και την υπονομευμένη τουριστική δραστηριότητα.
Εάν οι πληροφορίες που διαρρέουν από τις συζητήσεις μεταξύ υπουργείου και εταιρείας έχουν βάση αλήθειας, τότε έχουμε μια πολιτεία που εναρμονίζεται απολύτως με τα εκάστοτε συμφέροντα μιας εταιρείας, σε βάρος μιας περιοχής και των κατοίκων της, ενώ θα έπρεπε να καταγγείλει την σύμβαση και να απαιτήσει αποζημιώσεις από την εταιρεία. Θα έπρεπε να αναζητήσει ευθύνες από όσους με τις υπογραφές τους δρομολόγησαν και αδειοδότησαν το έγκλημα που έχει συντελεστεί. Βέβαια η πολιτεία μας δεν είναι σοβαρή, ούτε τότε που έκανε την σύμβαση της παραχώρησης ούτε και τώρα που πρέπει να την καταγγείλει. Ως προς αυτό υπάρχει τουλάχιστον συνέπεια.
Η πρώτη εικόνα απεικονίζει ρύπανση με υδράργυρο σε ορυχεία χρυσού στον Αμαζόνιο
πηγή https://www.ecopol.gr/