Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΡΙΖΑ: ΣΕ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΑΡΚΟΥΣΑΝ ΛΙΓΟΣΤΑ, ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΣΕ ΤΙΠΟΤΑ


Του Νίκου Χατζηγιαννάκη

Κλείνει σχεδόν ένας χρόνος απ’ τις τελευταίες εκλογές και την κυβερνητική αλλαγή. Ο στόχος επιστροφής των «νόμιμων ιδιοκτητών» της χώρας επιτεύχθηκε. Το αντισυριζα δηλητήριο στέρεψε πια, συνεπώς μπορούμε να συζητήσουμε μεταξύ μας ψυχραιμότερα σε απόσταση από τα γεγονότα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Σε αρκετούς αρκούσε:

  • Η έξοδος απ’ τα μνημόνια και το νοικοκύρεμα της οικονομίας.
  • Το κομπόδεμα 37 δις για ώρα ανάγκης και φτηνό δανεισμό, χωρίς το οποίο, η κρίση του κορονοϊού θα έριχνε την Ελλάδα στην άβυσσο.
  • Η μείωση της ανεργίας από 28% στο 17%
  • Η επάνοδος στην ανάπτυξη 2% μετά μια δεκαετία
  • Η ρύθμιση του δημόσιου χρέους που εξασφάλισε ένα διάδρομο ανάσας στη χώρα για τα επόμενα χρόνια.
  • Η αύξηση κατώτατου μισθού, η επαναφορά συλλογικών συμβάσεων και η προσπάθεια προστασίας των εργαζομένων
  • Η λύση του Μακεδονικού που μας ταλάνιζε δεκαετίες, χωρίς να λογαριάζεται το κομματικό κόστος
  • Η στήριξη των αδύναμων που περιόρισε την ανθρωπιστική καταστροφή και μείωσε αισθητά το συντελεστή φτώχειας, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
  • Η προσπάθεια διευθέτησης των σχέσεων κράτους-εκκλησίας για αξιοποίηση της ανεκμετάλλευτης δημόσιας περιουσίας.
  • Η δημιουργία ενιαίου και βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος με μικροαδικίες που θα διορθώνονταν.
  • Η χρηστή και συνετή Διοίκηση χωρίς σπατάλες και υποψία σκανδάλων
  • Η ανθρωπιστική, ψύχραιμη και από μηδενική βάση διαχείριση του πρωτοφανούς προσφυγικού κύματος , κόντρα στις ακραίες, ξενοφοβικές φωνές
  • Το χτύπημα των πελατειακών σχέσεων και του ρουσφετιού
  • Η έμπρακτη υπεράσπιση Αρχών, οικουμενικών αξιών και ατομικών δικαιωμάτων
  • Η φωνή της λογικής και ειλικρίνειας, κόντρα στην υποκρισία, τη ψευτοηθική και τον πουριτανισμό
  • Η δικαιότερη μοιρασιά της πίτας
  • Η επιστροφή του χαμόγελου, της αισιοδοξίας και ηρεμίας σ’ ένα λαό που έφτασε στα όρια της εξαθλίωσης.
  • Η αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών σε μετωπική σύγκρουση με τους ολιγάρχες
  • Η απλότητα και αυθεντικότητα πολιτικών που δεν μετέτρεψαν την πολιτική σε επάγγελμα και επικοινωνιακό σόου
  • Ένας αυτόφωτος ηγέτης, χωρίς κληρονομικά δεκανίκια και μεγαλόσχημους υποστηρικτές
  • Η καθιέρωση της απλής αναλογικής για ισοτιμία της ψήφου και απόκτηση κουλτούρας συνεργασιών, ώστε να μην καταντά το κράτος τσιφλίκι και λάφυρο ανεξέλεγκτων μονοκομματικών κυβερνήσεων.
  • Μια κυβέρνηση που πολεμήθηκε αλύπητα από βολεμένους, λερωμένους, φανατικούς, ακραίους και πατριδοκάπηλους, απόδειξη πως βάδιζε στο σωστό δρόμο
  • Μια κυβέρνηση ουσίας κι όχι επικοινωνίας και προπαγάνδας που δεν ήξερε ούτε ήθελε να κρύβει λάθη και αδυναμίες.
Σε αρκετούς αρκούσαν και λιγοστά από αυτά, σε πολλούς δεν αρκούσε τίποτα. Ιδού και το παράδοξο του πράγματος. Όσοι μια ζωή ονειρεύονταν έφοδο στους ουρανούς, όσοι τα ήθελαν όλα, έκαναν αβαρίες και εκπτώσεις , εκτιμώντας τους κινδύνους, τους συσχετισμούς, τις παγίδες, τις κυκλωτικές κινήσεις, την πολεμική ατμόσφαιρα, την άνιση μάχη που δινόταν. Κι όσοι μια ζωή κατάπιναν πολλά, ξάφνου τα ζητούσαν όλα, ούτε μύγα στο σπαθί τους.

Αλήθεια, τι στο καλό ήθελαν από μια κυβέρνηση χωρίς βαρίδια και ένοχο παρελθόν, πολιορκημένη από κάθε λογής αντιπάλους; Ποτέ δεν τόλμησαν να το ξεστομίσουν φωναχτά.

Μόνο απαιτήσεις, κριτική, κραυγές, υστερία, θυμός, άρνηση, μιζέρια και τουφεκιές στον αέρα.

Πολλοί και αντιφατικοί οι πόθοι του ετερόκλητου αυτού πλήθους, ομολογημένοι και μη. Αρκετοί ήθελαν σε 4 χρόνια και με μνημόνια πάνω στο κεφάλι τους να τους γυρίσουν πίσω στην παλιά τους καλοπέραση, κι αν ήταν με δανεικά, σκασίλα τους μεγάλη.

Ήθελαν να ξαναζήσουν μέσα στις σαπουνόφουσκες που διέλυσε ο πάταγος της πτώσης τους.

Ήθελαν να μη ξεκόψουν από γνωστές κακές συνήθειες, ρουσφέτια, κομματάρχες, διαπλοκή, επέλαση στο κράτος και τα συναφή. Ξέρετε και τι άλλο ήθελαν ακόμα πιο σατανικό; Να τους βγάλουν μισοπεθαμένους από το πηγάδι και, παίρνοντας ανάσες, να τραβήξουν πίσω στις παλιές τους αγάπες. Κάπως έτσι δεν έγιναν τα πράγματα;

Δεν ήταν λίγοι κι αυτοί που, θολωμένοι από τη φτωχοποίηση που προηγήθηκε, δεν ήξεραν τι έφταιξε και τι θέλουν, απλά γαντζώθηκαν στις ντουντούκες της τηλεόρασης που έσερνε αντισύριζα χορό, δεν ήθελε και πολύ να ταυτιστούν μαζί τους.

Από κοντά και οι ασυμβίβαστοι που αποζητούσαν την τελική σύγκρουση, ν’ αποτινάξουν τα δεσμά του ευρωπαϊκού ιερατείου. Με ποια κότσια, με ποιο λαό, με ποιους συμμάχους, σε ποιο περιβάλλον, με ποιο κόστος, ψιλά γράμματα όλα αυτά. Αγνοί μου πατριώτες , θα σας κρεμούσαν ανάποδα τα στίφη των αγανακτισμένων, μόλις έπεφτε λόρδα, και σεις ακόμα θα μουντζώνατε τον εαυτό σας για το ατιμόνευτο θυμικό σας

Όσο για εκείνους που δεν πήγαν να ψηφίσουν για ένα γαμώτο, δεν έκαναν δα και καμιά παλληκαριά. Ίσα ίσα έκαναν τζάμπα «μάγκα» τον Μητσοτάκη, αυγατίζοντας το ποσοστό του από 23% σε 40%. Τον ψηφίσαν με χέρια και πόδια, μάλλον δεν το κατάλαβαν. Κάτι παραπάνω ξέρει το «σύστημα», αναπαράγοντας το εύπεπτο στερεότυπο πως «όλοι το ίδιο είναι» και «δεν αλλάζει τίποτα». Αυτοκαταργήθηκαν σαν πολίτες, ποιον να κρίνουν τώρα και με ποιο δικαίωμα;

Λέγεται πως οι Έλληνες είναι λαός συναισθηματικός που ξεχνά εύκολα και συγχωρεί. Μάλλον έτσι είναι. Μόνο που στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ φέρθηκε με ανεξήγητη αυστηρότητα και αχαριστία απέναντι σ’ αυτούς που τουλάχιστον δεν ευθύνονται για τις διαχρονικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος, του κράτους και της κοινωνίας. Είναι ο ίδιος λαός που 40 χρόνια, χωρίς δεύτερη σκέψη, χάριζε απλόχερα τη ψήφο του σε δύο κόμματα που στο τέλος τον «φιλοδώρησαν» με μια καραμπινάτη χρεοκοπία.

Δυστυχώς το αντισύριζα κύμα συμπαρέσυρε και αθώα λαϊκά και μεσαία στρώματα με συμφέροντα αντίθετα προς την πολιτική της Δεξιάς. Οι πολίτες αυτοί θα μπορούσαν να εμπιστευτούν το ΣΥΡΙΖΑ μια δεύτερη τετραετία για να ξεδιπλώσει ανεμπόδιστα το φιλολαϊκό και εκσυγχρονιστικό του πρόγραμμα, χωρίς τη μέγγενη των μνημονίων και χωρίς να ρισκάρουν τίποτα. Δεν το έπραξαν. Δικές τους οι αποφάσεις, ολοδικές τους και οι συνέπειες.

Παρόλα αυτά, ποτέ δεν είναι αργά όλοι να το ξανασκεφτούμε.
Η ιστορία κύκλους κάνει, η ζωή δεν σταματά, κι ας την σταμπάρουν οι επιλογές μας.

Τώρα έχουμε απλωμένο τον τραχανά του «επιτελικού κράτους» των «αρίστων», μπορούμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε με καθαρότερο μυαλό και τα μάτια κλειστά στον εικονικό κόσμο που μας σερβίρεται.

Με οδηγό τη γνώση και αναζήτηση της αλήθειας, κόντρα στην πρωτοφανή για δημοκρατία πλύση εγκεφάλου που μας γίνεται. Και παίρνοντας γρήγορα αποφάσεις, προτού η βλάβη γίνει ανήκεστη.



*το σκίτσο είναι του Πέτρου Ζερβού από την Εφημερίδα των Συντακτών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU