Κυριακή 6 Ιουνίου 2004

Αριστερά και ανανέωση ;

.. αναμείνατε στο συνέδριό σας

Το αίτημα της ανανέωσης του προγραμματικού λόγου της ελληνικής αριστεράς δεν φαίνεται να οδεύει ακόμα προς την ικανοποίησή του.

Συνεχώς παραπέμπεται στο επόμενο συνέδριο του Συν, στην ευκταία δραστηριοποίηση του Χώρου Διαλόγου ή της Πρωτοβουλίας Ενότητας, στην ανανέωση της ηγεσίας σε πρόσωπα και γενικώς παραπέμπεται… στις καλένδες.

Το σημερινό πρόγραμμα της αριστεράς είναι κυρίως μια υπόσχεση καλών προθέσεων για ανανέωση και διατύπωση νέου λόγου αλλά πέραν τούτου ουδέν.

Στο μεταξύ η αριστερά διολισθαίνει προς και αφομοιώνεται από το σύστημα.

Δεν προσφέρει λογισμό, δεν προτείνει όνειρο, δεν διαμορφώνει ηθική, δεν παρέχει παραμυθία.

Της μένουν οι καλές προθέσεις και η ιστορία της αλλά χάνει στελέχη και ψηφοφόρους προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στην εποχή μας είναι ίσως πιο φρόνιμο να μην λες τίποτα αλλά δεν είναι αυτή η παράδοση της αριστεράς.

Η γενικολογία και η τέχνη του εφικτού, δεν είναι παρά αναγνώριση του κυρίαρχου συστήματος και ηττοπάθεια.

Και αυτή η ηττοπάθεια που εμφανίστηκε με την πτώση του «υπαρκτού», δεν λέει να φύγει εδώ και μια δεκαπενταετία σχεδόν.

Εντάξει, κανείς δεν πίεσε ιδιαίτερα την αριστερά να ανασυγκροτηθεί αμέσως, κατανοώντας το μέγεθος του προβλήματος και το χρόνο που χρειαζόταν για να επιστρέψει στο προσκήνιο.

Πολλοί έλπισαν ότι οι οπαδοί του υπαρκτού θα συνειδητοποιούσαν σιγά σιγά τι καθεστώς υποστήριζαν και πόσο αριστερό ήταν, και οι αντιπολιτευόμενοι αριστεροί θα πρότειναν τώρα με δύναμη – δικαιωμένοι γαρ – τις ιδέες τους για ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό με αυτοδιαχείριση.

Κι όμως τόσα χρόνια μετά, οι μεν δογματικοί αναδιοργανώθηκαν μετά το πρώτο σοκ και μάλιστα στην ακριβώς αντίθετη δυστυχώς κατεύθυνση απ΄ ότι λογικά αναμενόταν (προς τον απομονωτισμό, το κλείσιμο στον εαυτό, τον εθνικισμό και τον αριστερισμό ανακατεμένα ), οι δε ανανεωτικοί μετά έναν πρώτο ενθουσιασμό ( δημιουργία Συν ) ασχολήθηκαν με οτιδήποτε άλλο εκτός από την εργασία διατύπωσης ενός ολοκληρωμένου προγραμματικού λόγου – οράματος της αριστεράς.

Γιατί;

Μήπως τελικά είναι εύκολο να κάνεις κριτική ενός αποτυχημένου συστήματος είτε του καπιταλισμού είτε του υπαρκτού αλλά είναι δύσκολο να προτείνεις το δικό σου;

Ή καταλήξαμε σιωπηλά ότι άλλο σύστημα δεν υπάρχει;

Αυτή η σιωπή είναι ενδεικτική διεργασιών ή αδιεξόδου;

Πως νοιώθει η αριστερά μετά το ξέσπασμα του αντινεοφιλελεύθερου, αντιπαγκοσμιοκρατικού κινήματος;

Σαν ψάρι στο νερό – ως θα όφειλε – ή σαν αμήχανος συγγενής;

Μπορεί το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ να αναζητά έναν άλλο κόσμο και να πιστεύει ότι αυτός είναι εφικτός, ποιος όμως θα τον περιγράψει;

Δεν είναι αυτό δουλειά της αριστεράς;

Μπορεί οι νέοι αντιδρώντας στον τοίχο που βρίσκουν μπροστά τους να ζητούν μιαν άλλη κοινωνία, ποιος όμως θα τους προσφέρει ένα νέο όραμα;

Δεν είναι κι αυτό δουλειά της αριστεράς;

Μπορεί η οικολογική συνειδητοποίηση να θέτει νέες προτεραιότητες αλλά ποιος θα τις εντάξει στο όραμα μιας νέας οικολογικής, αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας;

Γιατί έχει σιγάσει ο συλλογικός διανοούμενος της κοινωνίας;

Εκπλήρωσε μήπως τον ιστορικό του ρόλο και δρέπει απλά από την ιστορική μνήμη;

Έχει στομώσει η σοσιαλιστική σκέψη;

Έχει υποταχθεί στους διαχειριστές του εφικτού και έχει παραδώσει το νεωτεριστικό της πνεύμα στους κάθε είδους μεσολαβητές και συναινετικούς, τους ποικιλώνυμους «μάνατζερ», του συστήματος;

Πέρα από την ηττοπαθή συμμετοχή στο σύστημα και την εξίσου ηττοπαθή αυτοπεριχαράκωση σε μια τυφλή αντίσταση, δεν υπάρχει τρίτος δρόμος;

Οι ερωτήσεις έχουν τεθεί, οι ανάγκη για απαντήσεις είναι καταιγιστική, η οικολογία προσφέρει μιαν ολιστική θέαση και ανάγνωση της πραγματικότητας για να μην μείνει τίποτα απ΄ έξω, η αριστερή οπτική για τη ανάγκη δημοκρατίας και δικαιωμάτων είναι επίκαιρη παρά ποτέ αλλά η σύνθεση αργεί.

Ποιος είναι ο τοξικός παράγοντας στη σκέψη που μας εμποδίζει να φτάσουμε στις κατάλληλες απαντήσεις και μας περιορίζει αποκλειστικά στη διαχείριση της καθημερινότητας;

Αν είναι ο ίδιος ναρκισσισμός και η απόσυρση από τα κοινά που έχουν διαποτίσει ολόκληρη την κοινωνία μας σαν αντανάκλαση της κυριαρχίας της αγοράς σε όλες τις εκφάνσεις της, δεν είναι η ώρα με την ενεργοποίηση αριστερών ατόμων και συλλογικοτήτων να καταπολεμηθεί;

Μιλώντας πια για το θέμα ταμπού – τι οραματίζεται σήμερα η αριστερά, ποιοι είμαστε και τι θέλουμε!

Ας δείξουν εκεί τα δόντια τους οι πολυπρόσωποι διεκδικητές της και όχι στο να βγάζουν τα μάτια τους καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλο για την κοινή σε όλους ανεπάρκεια!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU