Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Μην πυροβολείτε τον πιανίστα επειδή δεν σας άρεσε το κομμάτι



Ο Αλέκος Αλαβάνος έχει γίνει τελευταία ο σάκος του μποξ για ορισμένους. Είναι παράδοση στην αριστερά και σε αυτό δεν διαφέρει σε τίποτα από το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό, η εφαρμογή του ρητού "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται".
Ξεχνούν όμως πολλοί ότι ο φαινομενικά εύκολος στόχος σήμερα, ήταν αυτός που με τις πρωτοβουλίες του έφερε για σχεδόν ένα χρόνο την αριστερά στο προσκήνιο, μετά από αμέτρητα πέτρινα χρόνια. Ήταν εκείνος που ενέπνευσε πολλούς με την καλλιέργεια, το ήθος και την πολιτική του τόλμη, κι αυτός ήταν που άνοιξε το πολιτικό παιχνίδι για την Αριστερά, με όποιο ρίσκο. Εξακολουθεί να είναι μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα σε όλους τους πολιτικούς χώρους και θα ήταν λάθος να θεωρηθεί οτι δεν θα παίξει σημαντικό ρόλο στις προσεχείς εξελίξεις ..
Έκανε βέβαια και αρκετά λάθη - αλλά μήπως ήταν ο μόνος; Ή μήπως κάποιοι άλλοι δεν έκαναν λάθη επειδή απλά δεν τόλμησαν τίποτα σημαντικό; Ποιός δε άλλος έκανε τόσες φορές την αυτοκριτική του; Προσωπικά δεν θυμάμαι κανέναν!
Απεναντίας δεν ξεχνάμε, ότι οι καταγγελίες του για παρεούλες, κέντρα παραεξουσίας και επικοινωνιακά τρυκ αντί πολιτικής στον Συνασπισμό δεν έχουν ακόμα απαντηθεί από καμία πλευρά...
Ανεξάρτητα λοιπόν από την συμφωνία ή την διαφωνία μαζί του, ειδικά στο θέμα της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα σε αντιπαράθεση με τον Συνασπισμό ή της εμμονής του στην μη συζήτηση καν με το ΠΑΣΟΚ για δυνατότητες και όρους συγκυβέρνησης, οι απόψεις και η πορεία του είναι πάντα σεβαστές και ενδεικτικές ενός σπάνιου και για την αριστερά ήθους. Ενδεικτική είναι η τοποθέτησή του το Σάββατο στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ:

Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ, 5/9/09
Αλέκος Αλαβάνος:
Καταρχήν να ευχαριστήσω τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ που μου δίνει το λόγο χωρίς να ‘μαι μέλος της. Δεν είμαι μέλος της Γραμματείας πλέον. Είναι σωστό ότι δεν έχω καμιά ιδιότητα. Από άποψη ιεραρχική είμαι ένα τίποτα. Και μπορώ να σας πω ότι το χαίρομαι αυτό το τίποτα, γιατί νιώθω έναν δεσμό μ’ όλον αυτόν τον κόσμο ο οποίος αγωνιά.
Θέλω να πω ότι όλοι μιλήσαμε και θα πούμε τις εξυπνάδες μας και τις ατάκες μας, εάν, όμως, βάζαμε έναν τίτλο στη σημερινή συνεδρίαση θα ήταν «ο λυγμός του Πάντζα». Ο Πάντζας, ο γιος ενός εξόριστου από την δεξιοκρατία και εξόριστου από το ΚΚΕ μέσα στις φυλακές, έρχεται εδώ και μας λέει κάποια πράγματα και μετά κλείνει μ’ έναν κόμπο και έναν λυγμό. Άρα, ας φτάσουμε στο επίπεδο της αξίας και της ψυχής της Αριστεράς για το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα.
Εγώ σύντροφοι θέλω να πω ότι δεν είναι το θέμα του επικεφαλής στην πραγματικότητα. Θυμάμαι όταν κάναμε αυτή τη στροφή στο Συνασπισμό, όταν εμφανίστηκα εγώ εδώ στο ΣΥΡΙΖΑ, άπειρος και άσχετος και με συνεχή λάθη κλπ., αλλά με μια προσπάθεια ο Συνασπισμός να δώσει πνοή, να συμβάλλει, να τιμήσει αυτόν τον χώρο, να πάρει πρωτοβουλίες, να κάνει προτάσεις κ.λπ. κανείς δεν έβαλε θέμα προέδρου και επικεφαλής. Ουδείς έβαλε (…). Μπορώ να πω ότι ακόμη κι ο Γλέζος κρατούσε τη βεντάλια κι έκανε αέρα. Ο Μανόλης ο Γλέζος μ’ αυτές τις θέσεις που έχει.
Επομένως, είναι ένα θέμα σύντροφοι του πώς μπορεί κανείς να έχει κατακτήσεις όχι μέσα από διοικητικά μέτρα και από επετηρίδα. Είχα πάρει την πρωτοβουλία να ανανεωθεί το κόμμα με νέους ανθρώπους, ακριβώς για να χτυπήσω τάσεις και τέτοια πράγματα και έρχονται σήμερα και λένε επετηρίδα, υπάρχει επετηρίδα, υπάρχουν νόμοι.
Κανονικά σύντροφοι έπρεπε να μπαίνει ο Συνασπισμός εδώ πέρα και να πηγαίνουμε όλοι στη γωνία. Και να λέμε «τι θα μας πει;». Μπράβο, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Τι αντιπρόταση μπορούμε να φέρουμε;
Δεν είναι το θέμα του επικεφαλής και δεν έχουμε κανέναν άξιο για επικεφαλής πια. Κανέναν σχεδόν δεν έχουμε. Γιατί όλοι έχουν φθαρεί.
Σύντροφοι το πρόβλημα είναι πώς προσεγγίζουμε τα ζητήματά μας. Κι αν υπάρχει μια αντίρρηση σ’ έναν επικεφαλής είναι γιατί συνδέεται με μια λογική κομματοκρατίας. Συνδέεται με μια λογική τυφλής και απολίτικης επικοινωνιακότητας.
Συνδέεται με μια πολιτική η οποία αποδείχτηκε δέσμια δημοσκοπήσεων, συνδέεται με μια πολιτική που την είδαμε στις ευρωεκλογές, η οποία τι είχε; Να πετά συνθήματα μόνο, χωρίς να στέκονται πουθενά. «Τέσσερις ευρωβουλευτές, θα φέρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα εμείς η ηγεσία, τρίτος πόλος» ξαφνικά τρεις μέρες πριν τις εκλογές κ.λπ.
Συνδέεται σύντροφοι με μια απολίτικη και κομματοκρατική αντίληψη και προσέγγιση των προβλημάτων μας. Και δεν το λέω αυτό ως καταγγελία. Το λέω ως μια ευκαιρία να το καταγράψουμε και να προσπαθήσουμε να το περάσουμε, να το ξεπεράσουμε.
Και θα ‘ναι πολύ σημαντικό να κάνει ένα τέτοιο βήμα ο Συνασπισμός. Και θέλω να πω ότι είναι μια από τις τελευταίες συνεδριάσεις που συμφωνώ πλήρως με την τοποθέτηση αντιπροσώπου του Συνασπισμού. Και είναι με αυτή του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Πλήρως.
Αν μου πείτε υπογράφεις την τοποθέτηση του Λαφαζάνη, σας λέω, ναι, την υπογράφω. Κι όχι επειδή ξέρω ότι είναι ένας από τους συντρόφους που έχουν κρατήσει και το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού, αλλά επειδή είπε σωστά πράγματα.
Όμως, Παναγιώτη, οι μικρομεσαίοι, εντάξει θα πούνε, «δάνεια» και «να φύγουν τα 28 δισ. από τις τράπεζες», αλλά τι αξίες βρίσκουν εδώ πέρα; Τι πολιτικές πρωτοβουλίες; Τι αξιοπιστία σ’ αυτό το χώρο; Τι εναλλακτικότητα;
Προσπαθήσαμε να οικοδομήσουμε το 2005 μια εναλλακτικότητα δικιά μας. Ο καθένας έχει προσδιοριστεί σύντροφοι από τις δραστηριότητές του.
Γιατί να μην προσδιορίζεται ο Μπανιάς από τις τοποθετήσεις του στη Βουλή για τα εξωτερικά θέματα; Ποιος μπορεί να πει όχι σ’ αυτά που λέει ο Μπανιάς και να προσδιορίζεται από το αν είναι με τον Τσίπρα ή με τον Αλαβάνο ή πάει μαζί με το Ρούντι ή οτιδήποτε άλλο.
Από ‘κει προσδιοριζόμαστε σύντροφοι. Και αυτό το έχει επιβάλλει ο Συνασπισμός σήμερα, η ηγεσία του Συνασπισμού. Κι αυτό είναι το μεγάλο της λάθος. Βλέπω εδώ πέρα τον Γιάννη Μπάρκα και τον Χρονόπουλο. Είμαι εχθρός τους. Είμαι εχθρός τους σύντροφοι. Στελέχη της ηγεσίας της νεολαίας, ηγετικά στελέχη. Είμαι εχθρός τους. Γιατί έτσι;
Γιατί αυτά λέει η κομματική λογική. Ότι όταν πεις μια διαφορετική αντίληψη που τα στενά και αδιαφανή όργανα δεν την έχουν υιοθετήσει, δεν πρέπει να την ασπαστείς.
Όχι σύντροφοι.
Κι εδώ δεν είναι μόνο η δοκιμασία και η επιλογή για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι για τον καθένα μας προσωπικά. Και να οικοδομήσετε κι εσείς ως νέοι άνθρωποι την ανεξαρτησίας σας και την επαφή με τη συνείδησή σας και όχι τη γραμμή. Πού θέλω να καταλήξω;
Πιστεύω σύντροφοι ότι ακούστηκαν και μέσες προτάσεις και μέσες λύσεις κ.λπ. Ό,τι κι αν γίνει πια είναι κακό. Έχουμε κάνει πολύ μεγάλη φθορά.
Παρόλα αυτά ,το άλλο τι είναι; Η διάσπαση. Το άλλο τι είναι; Δύο ψηφοδέλτια. Το άλλο τι είναι; Ένα ψηφοδέλτιο με τον άλλο χώρο απογοητευμένο ο οποίος θα περιμένει να χαιρεκακήσει. Αν το ένα ψηφοδέλτιο δεν θα μπει στη Βουλή.
Επομένως, η μέση λύση, η συμβιβαστική λύση. Πάρα πολλές οι προτάσεις που ακούστηκαν. Εγώ τις υποστηρίζω όλες. Απ’ του Νταβανέλλου μέχρι του οποιουδήποτε.
Σύντροφοι, η πρόταση πρέπει να ‘χει ένα στοιχείο: Ότι αμέσως μετά τις εκλογές θα πάμε με δημοκρατικές διαδικασίες σε επιλογή των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ότι δεν θα επιβληθούνε με διαδικασίες από τα πάνω, κάτι το οποίο το ‘χουμε νιώσει όλοι μας. Αυτή είναι η πρόταση. Θα ήθελα ο Συνασπισμός να εξετάσει αυτή την πρόταση.
Και επίσης εγώ θέτω να δοθεί μια απάντηση από τον Συνασπισμό στη δέσμευση των υποψηφίων ότι θα ακολουθήσουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράζεται σήμερα από τη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα των μεγάλων επιλογών που θα γίνουν, ανάμεσα στις οποίες η ψήφος εμπιστοσύνης, όχι απλώς η συμμετοχή σε μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς, αλλά στα θέματα ψήφου εμπιστοσύνης ή δυσπιστίας στην κυβέρνηση. Εμείς θα θέλαμε μια απάντηση από το Συνασπισμό αύριο –πιστεύω ότι θα ‘ναι θετική- ότι σ’ αυτά τα θέματα υπάρχει πλήρης συμφωνία.
Τι μπορεί να γίνει. Επιλέξτε σύντροφοι, όποια πρόταση θέλετε, όποια θέλετε. Ξαναλέω, είμαστε σε κακό δρόμο πια.
Ας σώσουμε ό,τι μπορούμε να σώσουμε. Επιλέξτε.
Πρότεινα χθες κάποιο άλλο στέλεχος με κύρος και το προτείνω με ανακούφιση. Είπα χτες για παράδειγμα τη Νάντια Βαλαβάνη. Σας προτείνω κάποιο στέλεχος του Συνασπισμού, το οποίο μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη αυτού του χώρου. Λέω μια δικιά μου σκέψη, ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης.
Σας κάνουμε προτάσεις σύντροφοι. Τραβάτε το όλο εγχείρημα σε μια κατάσταση αναξιοπιστίας. Να βρούμε έναν τρόπο ώστε να μην τους κάνουμε τη χάρη, να μην υπάρχουν δύο ψηφοδέλτια, να μην υπάρχει απογοήτευση, να μην υπάρχει πλήρης αναξιοπιστία και να προσπαθήσουμε, έχοντας όμως ως στόχο τη δημοκρατική ανασυγκρότηση και δημοκρατική επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, να ‘χουμε αυτή την πρoοπτική.



5 σχόλια:

  1. Ο Αλαβάνος έχει φοβερό πολιτικό ένστικτο, παιδεία, και είναι πολύ δυνατός ρήτορας. Η Αριστερά τού οφείλει πολλά που την έβαλε στο κέντρο των εξελίξεων, την ανανέωσε, της έδωσε ζωντάνια. Γι' αυτό και έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό με τις μικρότητες και τα νούμερα που είδαμε να κάνει, το πόσο έβλαψε τον ΣΥΡΙΖΑ από τότε που έπαψε να του βγαίνει το παιχνίδι. Ποια αυτοκριτική, Γιώργο; Πότε άκουσες συγκεκριμένη αυτοκριτική πέραν αυτής που έκανε (σκοπίμως) για την ανάδειξη του Τσίπρα; Γενικολογίες, «παίρνω όλη την ευθύνη πάνω μου», όπως κάνουν όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω ότι είπε κάποια πράγματα. Όμως δεν μπόρεσε να χειριστεί το βασικό του λάθος που ήταν ο ακροβατισμός με την ανάδειξη Τσίπρα - η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο με τη δημιουργία της παρέας γύρω από τον Τσίπρα που διαχωρίστηκε και από το "βαθύ ρεύμα" κι έκανε ότι ήθελε. Μετά άρχισε και ο Αλαβάνος τις παλινωδίες. Έτσι είναι - οι επιπολαιότητες πληρώνονται και πολύ ακριβά. Δεν χτυπάς τις τάσεις φτιάχνοντας καινούργιες - ούτε θέτεις τα προβλήματα παραιτούμενος και μετά ξεπαραιτούμενος. Η θέση του είναι πολύ δύσκολη γιατί έχει φέρει τεράστια σύγχυση και επειδή έχει αυτοαπομονωθεί και δεν έχει οργανικό ρόλο σε κανένα όργανο δεν ξέρει κι ο ίδιος πως να διορθώσει το λάθος του - κι αυτό επίσης στην ομιλία του το παραδέχεται όταν λέει ότι κι ο ίδιος δεν είναι άξιος για την ηγεσία. Οι υπόλοιποι Πολυβώτη ψελλίζουν τα γενικόλογα αλλά συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα..
    Τώρα μετά τις εκλογές ίσως καταλάβουμε τι ακριβώς τους διαχώρησε - εκτός από την καρέκλα - πολιτικά. Μέχρι τώρα φαντάζει σαν απολίτικη μάχη για την εξουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όχι δεν ξέρει, δεν μπορεί να διορθώσει τα λάθη του. Παράδειγμα –θα μπορούσε τώρα να βγει και να ξαναμιλήσει για «γενιά του άρθρου 16» ? Εννοώ τώρα που αποκαλύφθηκε ο μοιραίος ρόλος του σχετικά με τα κολέγια και τα ιδιωτικά ΑΕΙ ? Θα σηκώνονταν και οι πέτρες. Ασφαλώς είναι πανέξυπνος. Αυτή η «έξοδος» τον βολεύει αφάνταστα. Θα ξεχαστούν πολλά. Και θα επανέλθει την κατάλληλη στιγμή. Οι έλληνες έχουμε βάθος μνήμης δύο ετών, το πολύ. Δεν χαίρομαι γι΄αυτή τη διαπίστωση. Δεν πετροβολώ. Θλίβομαι βαθιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ενα μεγαλο κομματι της αριστερας ποτε δεν ηταν οπαδοι του Αλαβανου. Δεν αμφισβητουνται καποιες απο τις ικανοτητες του (πχ ειναι εξαιρετος αττακαδορος για την τηλεοραση), αλλα δεν πρεπει να ξεχνιουνται και τα σοβαρα μειονεκτηματα του (ειναι μαλλον κακος ομιλητης, καθως η δομη απουσιαζει απο τους λογους του).

    Δεν προκειται να λειψει ιδιαιτερα σε κανεναν, εκτος απο τους οπαδους του, οι οποιοι ειναι λιγοτεροι απο αλλοτε. Δεν πρεπει να αποκλειεται καθολου η επανοδος του συντομα στο προσκηνιο, αν το αποτελεσμα ειναι αρνητικο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η υπόθεση κολέγια κλπ δεν χρεώνεται αποκλειστικά στον Αλαβάνο. Να πούμε ότι αφορά και τον Τσίπρα με τη γνωστή του δήλωση σε κυπριακή εφ. Αλλά και τον Χατζησωκράτη, που συμφωνούσε με Βενιζέλο ότι πολλά μπορούν να γίνουν και χωρίς την αναθεώρηση του άρθρου 16. Και έγιναν πολλά. Τριάντα μία (31) άδειες σε «κολέγια» δεν είναι και λίγες. M.K.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU