Του Γ.Παπαδόπουλου-Τετράδη*
Φαντάζομαι ότι αν ρωτήσει κανείς και τους 800.000 πολίτες που ψηφίζουν κόμματα της Αριστεράς «γιατί τα ψηφίζουν», ούτε ένας δεν θα απαντήσει «για να μας κυβερνήσουν».
Η ψήφος στην Αριστερά είναι κατά κανόνα ψήφος απολύτως ιδεολογική, ψήφος αντισυστημική και πολύ συχνά ψήφος διαμαρτυρίας και αντίθεσης.
Σαν τέτοια, έχει την αγνότητα των αφιλοκερδών και την καθαρότητα μιας θέσης που δεν ψηφίζει για να δρέψει καρπούς χρήματος, εξουσίας και ρουσφετιών. Μερικά έδρανα στη Βουλή και ένα ποσοστό μεγαλύτερο από των προηγούμενων εκλογών μοιάζει να αρκεί. Αλλωστε, η ελληνική Αριστερά έχει μάθει να δίνει τις μάχες της κατά κύριο λόγο έξω από το Κοινοβούλιο, στα συνδικάτα, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία και στο πεζοδρόμιο.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να μετρηθούν στα θετικά της στοιχεία, αν έφταναν για να πραγματοποιεί τους στόχους της και να ικανοποιεί τον βασικό σκοπό που έχει τάξει στη ζωή της: Να αλλάξει τον κόσμο προς ό,τι η ίδια θεωρεί καλύτερο.
Ενώ, λοιπόν, η αστική δεξιά, είτε με τη μορφή της στεγνής κεφαλαιοκρατίας είτε με τον μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας, στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα τής εξουσίας και έχει κάνει το σύστημα που πιστεύει, σύστημα με το οποίο ζει όλος σχεδόν ο πλανήτης, η Αριστερά -και όχι μόνο η ελληνική- βρίσκεται μονίμως στη γωνία, στον ρόλο του πιτσιρικά με τη σφεντόνα, που σπάει το τζάμι του κακού σχολείου, και στην καλύτερη περίπτωση, διά στόματος και γραφίδας και μουσικής μιας ελίτ και μιας διανόησης, στον ρόλο μιας φωνής και μιας συνείδησης που δημιουργεί έναν πολιτισμό ή ρίχνει μια ακόμα γροθιά.
Πάντως, τον λαό, στο όνομα του οποίου υπάρχει, δεν τον οδηγεί, δεν τον κυβερνά, ούτε καν τον κάνει εξουσία. Τον αφήνει στα χέρια της εξουσίας του κέρδους, του κερδοσκοπικού ανταγωνισμού και του εκμαυλισμού της συνείδησής του -της δηλητηρίασής του- από την ηθική της ανθρωποφάγου κερδολαγνείας.
Ηελληνική Αριστερά δεν είναι συρρικνωμένη σε μονοψήφια εκλογικά νούμερα μόνο εξ αιτίας μιας πάγιας συντηρητικής νοοτροπίας του μέσου πολίτη οποιασδήποτε χώρας. Είναι συρρικνωμένη και γιατί η ίδια έχει απαρνηθεί την ευθύνη της εξουσίας και δεν διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Εχει απαρνηθεί τη θέση του λαϊκού καθοδηγητή. Αυτού που αναλαμβάνει να τοποθετήσει τον λαό στη θέση που του ανήκει. Οχι στη θέση του υπήκοου, που υφίσταται τον διαρκή βιασμό μιας διεφθαρμένης δημόσιας διοίκησης και μιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Η ελληνική Αριστερά μοιάζει να βρίσκεται ακόμα σε εφηβικό στάδιο, επί πάρα πολλά χρόνια. Εκεί, δηλαδή, που κάθε 18άρης είναι πρόθυμος να πολεμήσει σ’ ένα οδόφραγμα, αλλά απολύτως απρόθυμος έως και φοβισμένος να αναλάβει την ευθύνη μιας θέσης εξουσίας.
Αυτό που ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς ονομάζει -συχνά με έπαρση- αντιεξουσία, είναι στην πραγματικότητα μια άλλη μορφή της επιβολής και του αυταρχισμού. Συχνά πολύ χειρότερη.
Δυστυχώς, η ελληνική Αριστερά θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του κομπάρσου στην κοινοβουλευτική δημοκρατία όσο δεν θα διεκδικεί για τον εαυτό της τον ρόλο, που η ίδια έχει βάλει από τη γέννησή της: Να οδηγήσει τον λαό στην εξουσία. Με επανάσταση ή όχι.
Και μ’ αυτή την οπτική γωνία είναι συνυπεύθυνη για τα δεινά του λαού από τα δύο πρόσωπα του στυγνού καπιταλισμού, που εκπροσωπούνται από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Με την ίδια στον ρόλο του ανήλικου ταραξία.
Πάντα «Φασιστοτυπίες» είναι αλλά προεκλογικά πέφτουν οι μάσκες.
ΑπάντησηΔιαγραφή