Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Κραυγές και ψίθυροι στην Αριστερά. Όταν οι πολιτικές διαφωνίες μεταμφιέζονται σε κάτι άλλο..


Καθαρές κουβέντες;

Η αναταραχή γύρω από το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό, έφερε στο προσκήνιο μια φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση που ανέτρεψε βεβαιότητες, πλήγωσε εμπιστοσύνες και ανακάλυψε νέους εσωτερικούς εχθρούς κα φίλους. Κι όμως το διακύβευμα ήταν πάντα πολιτικό. Γιατί εμφανίζεται ως κάτι άλλο;

Φτάσαμε να κυριαρχούν οι κραυγές αλλά κυρίως οι ψίθυροι για τις προθέσεις του ενός και του άλλου και οι στοιχίσεις στα χαρακώματα ενός πολέμου που στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεκίνησε πραγματικά παρά μόνον ως φαντασίωση. Όλη η ενέργεια καταναλώθηκε σε δίκη προθέσεων και αναδρομική απόδοση ευθυνών: φοβίες και υστερίες, «δεξιοί» και «αριστεροί», «μάχη για την καρέκλα», κεντροαριστερά σενάρια και αντισυστημικές παρεκκλίσεις. Κι όμως, όλα αυτά πάντα απασχολούν τα κινήματα της Αριστεράς ποτέ όμως με τέτοια ένταση και τόση υστερία. Γιατί, οι διαφορές στις πολιτικές επιλογές έχουν βαφτιστεί ως κάτι άλλο;

Ζούμε καιρό μέσα στους ψίθυρους: «ο Αλαβάνος έχει αποφασίσει να διαλύσει τον Συνασπισμό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναγίνει αρχηγός», «οι ανανεωτικοί θα στηρίξουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και θα φύγουν από τον Συνασπισμό για να πάρουν καρέκλες», «ο Τσίπρας συμμάχησε με τους ανανεωτικούς για να εξουδετερώσει τον Αλαβάνο» κλπ κλπ. Ανοησίες!

Ξεχνούν ότι ο Αλαβάνος είχε ζητήσει την διάλυση των τάσεων στον Συνασπισμό και κάρτα μέλους στον ΣΥΡΙΖΑ για να αναπνεύσει η δημοκρατία, ξεχνούν ότι ο Χώρος Διαλόγου και ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν επί πλειοψηφίας ανανεωτικών στον Συνασπισμό, ξεχνούν ότι ο Τσίπρας ζήτησε δυο φορές έκτακτο συνέδριο μέσα στο καλοκαίρι.

Κρίνουμε άδικα προθέσεις αντί να κρίνουμε πολιτικές και να διορθώνουμε συλλογικά τα λάθη. Κι αν κάποιος φέρει πραγματική ευθύνη είναι όσοι εμπόδισαν να λειτουργήσει η δημοκρατία όταν έπρεπε: οι των μηχανισμών πίσω ή δίπλα από τον πρόεδρο, την τάση, τον ηγετίσκο..

Κι έτσι με αυτές τις ανοησίες περάσαμε όλο το καλοκαίρι… Γιατί;

Μήπως γιατί μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου χρόνου, η Αριστερά ξέχασε τον εαυτό της, αμέλησε την ψυχή της, ότι πιο διακριτό και πολύτιμο διαθέτει: την εσωτερική της δημοκρατία, τον πλούσιο εσωτερικό διάλογο και την συμμετοχή του κόσμου της στις πολιτικές της συνθέσεις; Αυτή είναι η μόνη χειραφετική διαδικασία που γνωρίζουμε και κατέχουμε, Αντί αυτής, πέσαμε στις αντιπαραθέσεις κορυφής, την πάλη των μηχανισμών, τις φήμες και τους ψίθυρους, το τηλεοπτικό κανιβαλισμό και την ψυχική ρήξη ανάμεσά μας.

Όταν η εσωτερική δημοκρατία στην Αριστερά δεν λειτουργεί η Αριστερά καταρρέει ..

Αυτό δεν ήταν άλλωστε και το μάθημα από την κατάρρευση του «υπαρκτού»; Η έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας που γέννησε, αρχικά ως εσωτερική αντιπολίτευση, και το ρεύμα της αντιγραφειοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς;

Η δημοκρατία είναι το οξυγόνο και η δύναμη της Αριστεράς. Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις μεταμφιέσεις των πολιτικών απόψεων σε προσωπικές στοχεύσεις κι ας αναβιώσει μετεκλογικά η πλούσια εσωτερική δημοκρατία με συμμετοχή και διάλογο.

Ας χειραφετηθούμε!

Κανείς δεν έχει να φοβηθεί τον πλουραλισμό απόψεων αρκεί να λειτουργεί σωστά η συνθετική δημοκρατική διαδικασία με την συμμετοχή ΟΛΩΝ!

Και η Αριστερά θα ξαναβρεί την περηφάνια της, τις αξίες και την δύναμή της.

14 σχόλια:

  1. Για την πρώτη παράγραφο.
    Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως μια «φαινομενικά αδιέξοδη» (δηλ. όχι πραγματικά αδιέξοδη) κατάσταση ανατρέπει «βεβαιότητες». Το «φαινομενικά» ανατρέπει το «αδιέξοδη», ενώ το «ανέτρεψε βεβαιότητες», αν δεν τις ανέτρεψε «φαινομενικά», ανατρέπει την «βεβαιότητα» της «αδιέξοδης», ή οι «βεβαιότητες» ήταν και αυτές «φαινομενικές». Επίσης, σωστά, το διακύβευμα είναι «πολιτικό» και άρα θα έπρεπε να εμφανίζεται σαν τέτοιο, αλλά ποιο τελικά είναι αυτό το πολιτικό διακύβευμα; Θα το διατυπώσει κανείς; Θα μείνουμε απορώντας; Ή θα «γεμίσει το κενό» ο καθένας μας με τη δική του εκδοχή;
    Για την τέταρτη παράγραφο.
    Όταν ο Χώρος Διαλόγου και ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν, οι «ανανεωτικοί» ΔΕΝ ήταν πλειοψηφία. Τότε στην ΚΠΕ παίρνονταν αποφάσεις με συσχετισμούς της τάξης «η πρόταση της πλειοψηφίας της Πολιτικής Γραμματείας, πέρασε με 4 ‘κατά’ και 2 ‘λευκά’ (των μελών της μειοψηφίας της ΠΓ)». Η συντριπτική αυτή πλειοψηφία αποτελείτο από το «Αριστερό Ρεύμα», την «Παρέμβαση» (που τους αποκαλούσαν «προεδρικούς») και το «Κοκκινοπράσινο Δίκτυο του ΣΥΝ» ενώ η μειοψηφία από την «Ανανεωτική Συσπείρωση». Ήταν πλέον Φλεβάρης του 2005, όταν το μεγαλύτερο μέρος της «Παρέμβασης» με το όνομα «Αριστερή Ανανέωση» συγκρότησε μαζί με την «Ανανεωτική Συσπείρωση» την «Ανανεωτική Πτέρυγα». Πιο ουσιαστικά, στον «Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης» συμμετείχαν από πλευράς ΣΥΝ άτομα από το «Αριστερό Ρεύμα» και το «Κοκκινοπράσινο» με την «Παρέμβαση» να συναινεί και να συγκατατίθεται μόνο αφού έγινε δεκτό ότι ο νέος φορέας θα έχει στον τίτλο του την λέξη «Συνασπισμός» και ο Πρόεδρος του ΣΥΝ θα ηγείται του ψηφοδελτίου στις εκλογές (ή θα ηγηθεί του ψηφοδελτίου στις επερχόμενες εκλογές) – ασάφεια που στοίχισε. Σημασία έχει ότι η «Ανανεωτική Συσπείρωση» καταψήφισε την διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι «ανανεωτικοί» λοιπόν όχι μόνο δεν ήταν πλειοψηφία τότε, αλλά, ούτε εργάστηκαν αν δεν αντιτάχτηκαν στην δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Έγινε φανερό στην πορεία, ότι η «Παρέμβαση», ή μάλλον τα σχήματα που προέκυψαν από αυτή, έβλεπαν και συνεχίζουν να βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογική συμμαχία και μόνο, έστω ορισμένες φορές «μακράς πνοής». Η «ανοησία» λοιπόν που δεικνύει το επιχείρημα της «πλειοψηφίας των ανανεωτικών στον ΣΥΝ όταν δημιουργείτο ο ΣΥΡΙΖΑ» μάλλον χρειάζεται άλλο για να γίνει «ανοησία».
    Κατά τα άλλα (και κυρίως στο πνεύμα της χειραφέτησης, και στο συμπέρασμα για το που οδηγεί η έλλειψη δημοκρατίας) θα συμφωνήσω με την δημοσίευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Σταύρο, όταν οι εσωτερικές διαδικασίες δεν είναι αρκούντως δημοκρατικές, επαρκείς, ανοιχτές κλπ τα φαινόμενα απατούν, οι βεβαιότητες πατούν συχνά στον αέρα κι ότι μοιάζει με κάτι, δεν είναι και αυτό απαραίτητα. Δηλαδή παίζουμε παιχνίδια και κάνουμε κόλπα. Στο σκοτάδι οι παραισθήσεις είναι κυρίαρχες και η φαινομενική σύγχυση του λόγου μου αυτό αποτυπώνει. Κατά τα άλλα , "την εποχή εκείνη" δηλ. πριν την "αριστερή στροφή" οι ψηφοφορίες στα σώματα ήταν 60% ανανεωτικοί - προεδρικοί και 40% ρεύμα κλπ. Αυτό ανατράπηκε με τον Αλαβάνο και την διάσπαση της Παρέμβασης. Το τι μαγείρευαν και πως στην ΠΓ επί Κωνσταντόπουλου δεν αποτυπώνει κεντρικούς συσχετισμούς αλλά καθημερινές συνθέσεις και ισορροπίες. Το σίγουρο είναι ότι το ρεύμα ήταν μειοψηφία και οι ανανεωτικοί συμμετείχαν στις διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και του Χώρου Διαλόγου. Μήπως θυμάσαι τα Προσυνέδρια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το 60-40, όπως το παρουσιάζεις ΔΕΝ αποτυπώθηκε ούτε σε μία ψηφοφορία της ΚΠΕ στην περίοδο 2000-2004.
    Από το 1999 υπήρχε η "συνεννόηση" μεταξύ "Ρεύματος" και "Παρέμβασης". Ούτε σε μία συνάντηση του "Χώρου Διαλόγου" δεν παρευρέθηκε ανανεωτικός. Δεν υποβλήθηκε ούτε μία πρόταση από ανανεωτικό προς το τελικό κείμενο της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια η ψηφοφορία που ενέκρινε αυτή την διακήρυξη είχε τα χαρακτηριστικά του συσχετισμού που αναφέρω στο προηγούμενο σχόλιο. 'Κατά', εκείνη την ημέρα ψήφισαν οι Παπαγιαννάκης, Χατζησωκράτης, Μαργαρίτης, Μπαγεώργος, Μπίρμπας. ΔΕΝ ήταν πλειοψηφία, με όποιους τρόπους και να το μετρήσεις.
    Τα προσυνέδρια που αναφέρεις είχαν το χαρακτήρα προετοιμασίας του Διαρκούς/Προγραμματικού Συνέδριου του Ιουνίου 2003. Σε αυτά προσκαλούντο να συμμετάσχουν ενεργά και άνθρωποι εκτός ΣΥΝ. Για το ίδιο το Προγραμματικό Συνέδριο, το οποίο αναβλήθηκε δύο φορές λόγω δυστοκίας ενιαίου Σχεδίου, (διαφωνούσαν οι ανανεωτικοί) στον Προσυνεδριακό Διάλογο οι εισηγητές ήταν δύο. Ο Παπαδημούλης ήταν από αυτούς που εισηγούντο το Σχέδιο της Πλειοψηφίας και ο Χατζησωκράτης αυτό της μειοψηφίας. Η "Παρέμβαση" ΔΕΝ συνεργαζόταν με την "Ανανεωτική Συσπείρωση". Συνεργαζόταν με το "Αριστερό Ρεύμα" και μάλιστα ομαλά και με ειλικρίνεια.
    Τίποτα δεν γινόταν κρυφά, όλα ήταν γνωστά σε όλους. Τα "μαγειρέματα" στη ΠΓ είναι μύθος. Η συνεννόηση δούλεψε προσυνεδριακά του 3ου Συνέδριου το 2000, όπως και σε όλες τις Νομαρχιακές Συνδιασκέψεις από τότε ακόμα και σε αρκετές Πολιτικές Κινήσεις ΑΝΟΙΧΤΑ, και αυτό αποτυπωνόταν τόσο στις ψηφοφορίες για τα κείμενα όσο και στα όργανα που εκλέγοντο.

    Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ιδρύθηκε "όταν πλειοψηφία ήταν οι ανανεωτικοί" και ότι θέλεις να αντικρούσεις με αυτό το επιχείρημα, χρειάζεται άλλο επιχείρημα για να αντικρουστεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σταύρο, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω. Σε όλα αυτά ήμουν παρών και δεν μπορώ να δεχτώ την εκδοχή σου. Μάλιστα τότε υποστήριζα το ρεύμα και αυτό που περιμέναμε ήταν πότε θα ανατραπεί αυτή η σχέση 60-40 για να ξεφύγουμε από τη "δεξιά" κυριαρχία.
    Νομίζω ότι απλά προτιμάς για κάποιο λόγο να συνεχίσουν οι ψίθυροι και οι καχυποψίες για τις προθέσεις των "άλλων". Εγώ θα μείνω στο ότι οι διαφορές είναι πολιτικές και αυτό είναι πεντακάθαρο κατά την γνώμη μου. Η δημοκρατία θα τις αναδείξει. Η καχυποψία είναι δηλητήριο ειδικά όταν ράβουμε τα γεγονότα κατά πως μας συμφέρει. Ποιός θέλει αυτήν την μιζέρια; Ας πάμε και στο ΄68 αν θες ή και στο ΄89. Ποιό είναι το νόημα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συγνώμη αλλά δεν αποδίδω εγώ προθέσεις σε άλλους.
    Δεν προτιμώ την διάδοση ψιθύρων το αντίθετο μάλιστα, βασίζομαι σε γεγονότα.
    Οι συνεδριάσεις και οι ψηφοφορίες στην ΚΠΕ είναι αυτές που έγιναν, και επαναλαμβάνω, ούτε μία 60-40. Ίσως να υπήρχε ο συσχετισμός 40-60 σε "Ρεύμα"-"Μη Ρεύμα" ή έστω "Ρεύμα και Κοκκινοπράσινο" - "Όλοι οι άλλοι", με βάση την ψηφοφορία για την ΚΠΕ στο 3ο Συνέδριο. Κάποιοι σαν και εσένα όπως παραδέχεσαι, περίμεναν να ανατραπεί αυτός ο a priori συσχετισμός, χαρακτηρίζοντας ως "δεξιούς" όποιους γούσταραν.
    Βάσιζαν, φαίνεται τις "βεβαιότητες" τους σε "φαινομενικά αδιέξοδες διαμάχες".

    Τέλος, αφού είναι πεντακάθαρο κατά τη γνώμη σου ότι οι διαφορές είναι πολιτικές, στο δικό σου blog είσαι, δεν σε εμποδίζει τίποτα να τις περιγράψεις με πολιτικούς όρους.

    Υ.Γ. Αν δεν γουστάρεις να σχολιάζω στο blog σου, γράφτο μου με e-mail.
    Δεν θα παρεξηγηθώ!
    Μη με λες όμως ψιθυριστή και ότι προτιμώ να συνεχίζονται οι καχυποψίες σε βάρος 'άλλων'.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σταύρο, επιμένεις σε λεπτομέρειες που ειλικρινά δεν με απασχολούν. Ειδικά οι αναδρομές σε εσωκομματικές διελκυστίνδες. Μου είναι αδιάφορες. Για την στήριξή μου στο ρεύμα έχω κάνει την αυτοκριτική μου - διάβασε παλιότερα ποστ. Για τα γεγονότα "τότε" τα ίδια είπε ο Βούτσης στην τελευταία ΚΠΕ και κανείς δεν το αμφισβήτησε. Εσύ επιμένεις. Άποψή σου. Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Είσαι ελεύθερος να σχολιάζεις σε αυτό το blog. Εάν δεν "γουστάρω" απλά δεν θα σου απαντήσω.
    Οι πολιτικές περιγράφονται με σαφήνεια εδώ και καιρό σε αυτό το blog και είναι σαφείς οι απόψεις των περισσότερων που σχολιάζουν εδώ . Καλύτερα να περιγράψεις τις δικές σου πολιτικές απόψεις αντί να αμφισβητείς το αν έχουν τέτοιες οι άλλοι..i

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαίρομαι που δεν σε απασχολούν οι αναδρομές σε εσωκομματικές διελκυστίνδες. Μόνο που δεν έκανα αναδρομή σε τέτοιες, αλλά σε εργασίες με δημοκρατικές διαδικασίες. Ούτε είναι "λεπτομέρεια" το "60-40" παγιωμένο βάσει λιστών σε εκλογή ΚΠΕ, σε αντιδιαστολή με το τι αποφάσεις και με τι ψηφοφορίες έπαιρνε αυτή η ΚΠΕ.
    Είναι η διαφορά μεταξύ "στοίχισης" και "επιδίωξης σύνθεσης".

    Ούτε αμφισβήτησα την ύπαρξη πολιτικών απόψεων. Επισήμανα ότι το ερώτημα δήλωση: "Κι όμως το διακύβευμα ήταν πάντα πολιτικό. Γιατί εμφανίζεται ως κάτι άλλο;" χρειάζεται συγκεκριμενοποίηση τουλάχιστον στο ποιο είναι το διακύβευμα.
    Έγραψα: "Επίσης, σωστά, το διακύβευμα είναι «πολιτικό» και άρα θα έπρεπε να εμφανίζεται σαν τέτοιο, αλλά ποιο τελικά είναι αυτό το πολιτικό διακύβευμα; Θα το διατυπώσει κανείς; Θα μείνουμε απορώντας; Ή θα «γεμίσει το κενό» ο καθένας μας με τη δική του εκδοχή;"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ελπίζω να με συγχωρήσετε κύριε Σταύρο, αλλά νομίζω το ότι πολύ περισσότερο σας ενδιαφέρει να ξεσπάσετε και να απαλλαγείτε από τον θυμό σας παρά να κατανοήσετε, φαίνεται και από το βάρος που δίνετε στο πρώτο σας σχόλιο. Μια απλή μέτρηση του μεγέθους των σχετικών παραγράφων το δείχνει.
    Στη συζήτηση αυτή νομίζω ότι ένα κρίσιμο ζήτημα είναι οι δίκες προθέσεων, το κυνήγι μαγισσών και οι δηλώσεις μετανοίας που ζητούνται Δυστυχώς δείχνουν ότι η ελπίδα ότι τουλάχιστον κάποιο τμήμα της αριστεράς είχε φτάσει στο επίπεδο να συζητάει και να αναζητά λύσεις ήταν φρούδα.
    Κάποτε όταν ρωτήθηκε ο Καστοριάδης αν μπορεί να συζητήσει με τους κομμουνιστές σε ένα χωριό που ακόμα και πριν λίγα χρόνια κάθονταν (αναγκαστικά) στο ίδιο κααφενείο αλλά χωρίς να μιλούν παρά μόνο για να βριστούν, απάντησε "Αφού τσακωθούμε για τρεις μέρες συνέχεια και δεν σκοτωθούμε, μετά θα μπορέσουμε να αρχίσουμε τη συζήτηση", (να συζητήσουμε το διακύβευμα, θα συμπλήρωνα εγώ). Η επιμονή σας δείχνει ότι και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν περάσει οι τρεις μέρες αυτές. Άρα η συζήτηση για το διακύβευμα μάλλον άγονη θα είναι, στην ατμόσφαιρα που επικρατεί. Δυστυχώς.

    Γ.Β

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Γ.Β.
    Στο πρώτο σχόλιο έγραψα:
    Κατά τα άλλα (και κυρίως στο πνεύμα της χειραφέτησης, και στο συμπέρασμα για το που οδηγεί η έλλειψη δημοκρατίας) θα συμφωνήσω με την δημοσίευση.
    Επίσης η σιωπή σημαίνει συναίνεση και όχι διαφωνία, αν θέλετε την θέση μου επί της ουσίας της δεύτερης και τρίτης παραγράφου, που τις αφήνω ασχολίαστες.

    Βλέπετε, η σημασία της μιας ή της άλλης παραγράφου ΔΕΝ μετριέται με το μήκος της, όπως ένα κομμάτι ύφασμα.

    Η δε "επιμονή μου" ήταν στο να μη μετρούνται οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες με βάση την λίστα από την οποία εκλέχτηκαν τα μέλη της εκάστοτε ΚΠΕ, αλλά από την πολιτική πράξη του συλλογικού οργάνου.

    Και μια συμβουλή, γιατί μάλλον είσαι νεώτερός μου. Το να επιχειρηματολογείς με βάση τα ανέκδοτα του Καστοριάδη και όχι τα κείμενά του, μοιάζει σαν να προσπαθείς να κρίνεις την πολιτική του ΚΚΕ από τις παροιμίες του Φλωράκη ή της Παπαρήγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κύριε Σταύρο,
    περί του είδους των επιχειρημάτων ήταν ο λόγος. Και των δυσκολιών στην ανταλλαγή τους και, κυρίως, την κατανόησή τους.

    Δεν ήταν επιχείρημα. Ανέκδοτο, όπως το είπατε, ήταν.

    Ψυχραιμία.
    Γ.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτε γι' αυτά που συζητάτε και φαίνεται να διαφωνείτε, σ' αντίθεση με το αρχικό ποστ που ήταν διαυγέστατο στα νοήματά του. Ίσως, κατά βάθος να αισθάνομαι και μια μικρή ικανοποίηση που ποτέ δεν εντάχθηκα στους πολιτικούς χώρους σας. Καλύτερα από απόσταση και με τη σκέψη στραμμένη προς τα μέσα με κριτικό τρόπο, παρά από τα μέσα και με τη σκέψη καταδικασμένη στη δογματική αυτο-επιβεβαίωσή της και χωρίς να μη μπορεί να βγει λίγο πιο έξω. Τέλος πάντων, η χειραφέτηση είναι δική μας υπόθεση, δηλαδή, είναι υπόθεση όλων, ανεξαιρέτως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διόρθωση: αντί για το "και χωρίς να μη μπορεί να βγει λίγο πιο έξω," εννοούσα:

    "και χωρίς να μπορεί να βγει λίγο πιο έξω."

    Τελικά, δεν λέω, έχετε μια μαγεία που με κάνει να μπερδεύω τα νοήματα. Μήπως άραγε έχω μπει πιο πολύ μέσα και δεν το αντιλείφθηκα; Πω-πω.. έξω ολοταχώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μωϋσή μου, έχεις δίκιο,
    η κουβέντα με τον Σταύρο μου θύμισε κι εμένα χώρους και άτομα όπου η δημοκρατία δεν είναι καν κατανοητή σαν ουσία ή προωθητικό μέσο, αντίθετα λειτουργεί σαν δικαιολογία προσωπικής εκτόνωσης. Συγγνώμη που σας κούρασα με την εμπλοκή μου αλλά και εγώ είχα "ξεχάσει" και αιφνιδιάστηκα... Μην ανησυχείς, δεν είναι αυτή η καθημερινότητα των όπως "ενταγμένων". Των σεκτών ίσως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU