Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Αριστερά: the final countdown



Καθαρές κουβέντες;

1ον: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια παρά μια εκλογική συμμαχία και τίποτα παραπάνω.
Όσοι αποπειραθήκαμε να φτιάξουμε έναν δεύτερο Συνασπισμό, λίγο καλύτερο, λίγο πιο πλατύ, λίγο πιο λειτουργικό αποτύχαμε παταγωδώς. Οι ένδεκα συνιστώσες δεν ήταν παρά η μαγιά για ένα φιλόδοξο εγχείρημα που την κρίσιμη στιγμή δεν κατάφερε να συμπεριλάβει οργανικά, ανένταχτους και προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ και ξεφούσκωσε. Οι λόγοι θα αναζητηθούν στις εσωτερικές ανεπάρκειες της Αριστεράς, μετά τις εκλογές, αλλά η πραγματικότητα αυτή είναι. Ότι και να ισχυρίζονται οι άλλες συνιστώσες κι όποια ελάχιστη απήχηση κι αν έχουν ένα δύο από αυτές στους φοιτητές ή προσωπικά σε κάποιους ανένταχτους, η αλήθεια είναι ότι η παρουσία τους στην κοινωνία είναι απειροελάχιστη - κι η μαγιά χωρίς αλεύρι είναι τόσο άχρηστη όσο και το αλεύρι χωρίς μαγιά : δεν τρώγονται με τίποτα!

2ον: Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουμε Συνασπισμό, ψηφίζουμε να συνεχιστεί το μόνο υπαρκτό εγχείρημα της σύγχρονης - ανεξάρτητης, δημιουργικής, ανανεωτικής και ανοιχτόμυαλα ριζοσπαστικής - αριστεράς, σε νέα κατεύθυνση οπωσδήποτε, αλλά να συνεχιστεί: και μέσα και έξω από την βουλή!

3ον: Η Αριστερά δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς να είναι δημοκρατική
- δημιουργική και συμμετοχική. Η απόπειρα επιστροφής της σε νεοδογματική κατεύθυνση, στο κλίμα κυριαρχίας μηχανισμών και προσωπικών φιλοδοξιών έκανε μεγάλη ζημιά αλλά και κατέρρευσε οριστικά στη συνείδηση των αριστερών. Περιμέναμε η όσμωση με τις ανανεωτικές ιδέες να οδηγήσει στην αυτοδιάλυση και αφομοίωση των "ιστορικών" ρευμάτων της αριστεράς μέσα σε μια πλατιά ενωτική παράταξη της "μεγάλης αριστεράς" αλλά οι φιλοδοξίες των εξηντάρηδων ηγετίσκων της κάθε ομάδας κυριάρχησαν τελικά. Ας επιστρέψουν τώρα οι ανεπίδεκτοι στην μίζερη πραγματικότητα που μόνοι τους επέλεξαν. Η Αριστερά είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να εξαρτάται από τους "κολλημένους", τους δογματικούς, τους μαοϊκούς, τους τροτσκιστές και τους "μαρξιστές λενινιστές" - είχαν την ευκαιρία τους αλλά δεν την εκμεταλλεύτηκαν...

4ον: Η Αριστερά δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς να είναι μεταρρυθμιστική
- ή "ρεφορμιστική" όπως την αποκαλούσαν παλιότερα οι σταλινικοί. Είναι αδύνατον σήμερα να έχεις οποιονδήποτε ρόλο στην κοινωνία εάν δεν αγωνίζεσαι να επιβάλεις ώριμες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με συνεργασίες και δημοκρατικούς αγώνες. Η επίκληση μελλοντικών παραδείσων και ιδεολογικά καθαρών μονολιθικών κοινωνιών αρμόζει πια μόνο σε θρησκευτικές και σταλινικές σέκτες, σε ιεχωβάδες και παλαιοκομμουνιστές και όχι σε ζωντανούς κοινωνικούς οργανισμούς. Ο δε "αντισυστημισμός"που εξαντλείται στην άγραν εντυπώσεων υποδυόμενος την επανάσταση με την κουκούλα και το μπάχαλο, όσο γοητευτικός κι αν παρουσιάζεται στην πρώτη επαφή του με την φύσει ανυπάκουη νεολαία δεν είναι τίποτα άλλο από την τρέχουσα έκφραση της ίδιας παλιάς αδιέξοδης και αυτοκαταστροφικής ανυπομονησίας των αριστεριστών που πάντα ενισχύει τελικά το σύστημα και συντηρητικοποιεί την κοινωνία.


18 σχόλια:

  1. Ιδιαίτερα τεκμηριωμένη άποψη και ελπιδοφόρα.Η Ανανεωτική αριστερά, μακριά από σταλινικά και δογματικά κάκεκτυπα έχει μέλλον.Ίσως όχι"δημοσκοπικό μέλλον".Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.Ποτέ άλλοτε η Αριστερά δεν εμφανίσθηκε τόσο αφερέγγυα και"γυμνή"ιδεολογικά και με τοσό χαμηλού επιπέδου πολιτικές ηγεσίες.Ας αναλογισθούμε μόνο, ότι στο κόμμα του Ηλιού και του Δρακόπουλου βηματίζει σήμερα ο...Ρινάλντι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημερα Γιώργο........ΝΤΕ ΠΡΟΦΟΥΝΤΗΣ
    .........,ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ ΡΙΣΚΟ την συγκεκριμενη στιγμη,αλλά ξεκαθαρες κουβεντες.
    Να τελειωνουμε με το ποιοι ειμαστε στον ΣΥΝ,ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,μονο που ο καθημερινός Πολίτης δεν βρίσκεται στον Ιστοχώρο.
    Ελπιζουμε πως οι Αριστεροι του ΣΥΝ θα δωσουν μια ακομη ευκαιρία,ας μη ξεχναμε πως το 3-3,5-4%,ειναι παρδοσιακοι Αριστεροί του ΣΥΝ[ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΗΛΙΚΙΑΣ]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. 1. Συμμαχίες δεν κτίζονται πάνω στον οπορτουνισμό και τις χειραγωγίσεις και με την υποκριτική αναντιστοιχία μεταξύ μιας επίπλαστης ενότητας που προβάλλεται προς τα έξω σαν ένα φαντασιακό και φαντασμαγορικό "θέαμα" και μιας καθολικής καταδυνάστευσης των μηχανισμών που μαγειρεύουν ισορροπίες κι υπολογιστικούς συμβιβασμούς - του τύπου δούναι και λαβείν - για να ισοπεδώσουν τους πόρους της διαφορετικότητας και της εποικοδομητικής διαφωνίας και να επιβάλλουν προς τα μέσα την "έρημο" του πραγματικού.

    2. Δεν μπορεί να υπάρχει χειραφετική πολιτική χωρίς την ειλικρινή αντιστοίχιση του μέσα με το έξω, του πραγματικού της οργανωτικής δομής με το υποκειμενικό της λαϊκής-ταξικής βούλησης.

    3. Δεν είναι θέμα ηλικιών αλλά μελαγχολικών νοοτροπιών που επιμένουν πεισματικά να κατασπαράζουν το συλλογικό και το κοινό στο όνομα μιας καρικατούρας του Λενινιστικού μοντέλου της πεφωτισμένης αρχηγικής πρωτοπορίας. Δυστυχώς, ακόμη κι η Γκραμσιανή έννοια της ηγεμονίας έχει γίνει κατανοητή - ακόμη κι από "ανανεωτές" - σαν ένα τέτοιο καχέκτυπο, σαν η αντιστροφή της σχέσης μεταξύ άμεσης κι αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μεταξύ των "από κάτω" και των "από πάνω," ακόμη και μέσα στα όρια ενός πολιτικού σχηματισμού που, έστω και ρητορικά, όπως εν προκειμένω, επαγγέλλεται τη χειραφέτηση.

    4. Η συνειδητότητα των κοινωνικών μετασχηματισμών και των πολιτικών μεταρρυθμίσεων δεν είναι μια ξεκρέμαστη ιδέα που τη σερβίρουν καιροσκοπικά και συγκυριακά οι επαγγελματίες διαχειριστές της διαφωτιστικής κομματικής πολιτικής. Οι μετασχηματισμοί κι οι μεταρρυθμίσεις είτε έχουν μια κοινή συγκρουσιακή βάση, σαν το γενικό νου (Μαρξ), την κοινή νοημοσύνη που αναπτύσσεται συλλογικά μέσα στους αγώνες για τη δημοκρατία και τη χειραφέτηση, είτε αποτελούν μια ακόμη χαμένη υπόθεση στα χέρια των αναξιόπιστων καταχραστών της κοινής βούλησης. Η εμπιστοσύνη κι η αξιοπιστία στους πολιτικούς αγώνες κερδίζονται από κοινού, συλλογικά, δεν χαρίζονται από καμιά μεσιανική επιφώτιση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ετσι ακριβώς πρέπει να συμβεί. Σε διαφορετική περίπτωησ ο καθένας ας τραβήξει τον δρόμο του...

    Πολύ καλό κείμνεο

    Μάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιώργο Εξαιρετικό κείμενο. Θα συμπλήρωνα μόνο πως ο Συνασπισμός θα πρέπει να επιστρέψει στην λογική της σύνθεσης των απόψεων απέναντι στην λογική της «πλειοψηφίας / μειοψηφίας». Μία λογική που από το 2004 έχει στην ουσία ακυρώσει το αρχικό εγχείρημα του Συνασπισμού όπως αυτός είχε ξεκινήσει το 1992 ως ένα κόμμα ομοσπονδιακού τύπου. Στην ουσία το 2004 με την «αριστερή στροφή» ο σύν πισωγύρισε σε Λενινιστικό μοντέλο διοίκησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απαιτείται
    1) Καλύτερος τερματοφύλακας
    2) Να μην βάζουμε αυτογκόλ
    3) Να παίζουμε σε πλάτος γηπέδου και η μπάλλα στην επίθεση με κάθετες μπαλιές από το κέντρο και όχι από τα εξτρέμ.
    4) Με βάθος άμυνας και όχι στην ευθεία οι αμυντικοί. Μας σπάνε το τεχνικό οφ-σάϊντ.
    5) Αντί για τον Ρινάλντι να πάρουμε τον Ρονάλντο

    Χρειάζεται πολύ σκέψη ότι δεν μπορεί μια ομάδα να παίξει με έντεκα εξτρεμ.
    που τρέχουν έξω από το γήπεδο, ενώ οι θεατές είναι μέσα και περιμένουν;

    Έχεις δει ομάδα όταν στρίβει το κέρμα ο διαιτητής ( ο "στημένος") να πάνε έντεκα αρχηγοί;
    Άσε που το χορτάρι είναι πλαστικό και οι καινούργιες μπάλες μας δυσκολεύουν.

    Μπάλα παίζουμε όχι ξυλίκι
    όταν παίζουμε δεν μιλάμε ακατάπαυστα.
    Δίνουμε πάσες και δεν κάνουμε πολλές ντρίμπλες.
    Απλά πράγματα..

    Και όχι καραμπόλες. Δεν παίζουμε μπιλιάρδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Radical, δηλαδή εσύ θεωρείς ότι η «σύνθεση» απόψεων που υπήρχε μέχρι το 2004 ήταν το ιδανικό της δημοκρατικής λειτουργίας στο οποίο πρέπει να επιστρέψουμε; Ποιες ήταν οι θέσεις του ΣΥΝ για την οικονομία τότε; Ποιες οι θέσεις του για την εξωτερική πολιτική; Αυτός είναι ο στόχος, να επιστρέψουμε στις παραλυτικές ισορροπίες τάσεων που δεν παράγουν τίποτα από άποψη περιεχομένου, και απλώς μας καθιστούν «συμπαθείς» στο γενικότερο κοινό γιατί δεν ενοχλούμε κανέναν; Ευχαριστώ, αλλά θα πάρω πλειοψηφία/μειοψηφία. Το θέμα είναι η πλειοψηφία και η μειοψηφία να μην είναι κλεισμένες σε στεγανά, αλλά να επαναδιαμορφώνονται ανά περίσταση, δρώντας στη βάση του αλληλοσεβασμού και μιας σαφούς στρατηγικής συμφωνίας. (Εδώ μπαίνουν τα ζητήματα που θέτει ο Γιώργος στο κείμενο.)

    Καλό το κείμενο Γιώργο, αλλά θα ήθελα να δω μια προσπάθεια να το παντρέψεις με αυτά που έγραψες προσφάτως για τον Αλαβάνο, δηλαδή με έναν προβληματισμό για τα στοιχεία που έκαναν τη φωνή της Αριστεράς ξαφνικά δυνατή, και πώς θα τα διατηρήσουμε. Διότι φοβάμαι ότι πίσω από το κάλεσμα για επιβεβαίωση του μεταρρυθμιστικού προτάγματος θα συνασπιστεί και η «αριστερά του καναπέ», και αυτό θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Δεν ξέρω τι ακριβώς εισηγείσαι: να ετοιμάσουμε κόλυβα για το ΣΥΡΙΖΑ; (Όχι και τόσο) παλιά ζητούσες δημοκρατική υπέρβαση των γκρουπούσκουλων. Γιατί δεν εμμένεις σε αυτήν τη γραμμή, με ταυτόχρονη απαίτηση να αποσαφηνιστούν ζητήματα στρατηγικής; Ο κόσμος που εμπνεύστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά από καμία συγκεκριμένη εκ των συνιστωσών πού θα πάει αν διαλυθεί το σχήμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Πολυβώτης

    Καλέ μου σύντροφε δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις. Απλά αν συγκρίνεις τα δύο μοντέλα διοίκησης του κόμματος οδηγείσαι αναγκαστικά σε αυτό το συμπέρασμα. Το πραγματικό δίλημα που θα κλιθούμε να απαντήσουμε μετά τις εκλογές κατά την γνώμη μου είναι τι κόμα θέλουμε. ένα κόμμα αριστερό, δημοκρατικό και συνθετικό ή ένα κόμμα με τα χαρακτηριστικά του μπολσεβικισμού των αρχών του 20ου αιώνα.

    Ας μην ξεχνάμε πως παρά τις τεράστιες δυσκολίες πριν το 2004 ωστόσο ο συν είχε μια αναντίστοιχα μεγάλη κοινωνική επιρροή σε σχέση με τις εκλογικές του επιδόσεις. Και αυτό γιατί είχε ιδέες να δώσεις στην κοινωνία και στην αριστερά. Θυμίζω πως ο συν βρίσκοταν στην πρώτη γραμμή για θέματα υπεράσπισης δικαιωμάτων αντιεθνικισμός, πρόσβαση στα πανεπιστήμια.

    Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι ο συνδυασμός του μεταρρυθμισμού με τον ριζοσπαστικό και τον κινηματικό λόγο. Να το πω πιο απλά, να μπορείς να κάνεις ένα αίτημνα του κινήματος πράξη και όχι να μένεις μόνο στην ανάδειξη του αιτήματος.
    Ευχαριστώ,
    καλημέρες θερμές σε όλους σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Πολυβώτη
    Η απάντηση του Radical με καλύπτει.
    Όσον αφορά το τι έκανε την φωνή της Αριστεράς δυνατή πέρυσι, πιστεύω ότι ήταν η αντιπολιτευτική παρουσία Αλαβάνου, η ταυτόχρονη υπόσχεση ανανέωσης της πολιτικής σκηνής με την ομαλή διαδοχή στην ηγεσία με νέους ανθρώπους αλλά κυρίως ότι μια ισχυρή Αριστερά θα επέβαλλε συνεργασίες με την σοσιαλδημοκρατία και δεν θα σερνόταν από πίσω της. Τα δύο τελευταία διαψεύστηκαν οικτρά..
    Τώρα για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ: ίσως έχει μέλλον σαν εκλογική συμμαχία αλλά με πολλές αλλαγές και αποσαφηνίσεις στον τρόπο ύπαρξης και λειτουργίας του - μπορεί και όχι,ειδικά όσο οι συνιστώσες ζητούν πράγματα τρελά και ταυτόχρονα δεν δέχονται διαδικασίες αφομοίωσης και ανασύνθεσης. Οι ανένταχτοι είναι αποδυναμωμένοι και δεν έχουν το βάρος που θα έπρεπε και που θα ήταν ο κρίσιμος παράγοντας για το μέλλον του σχήματος.
    Είναι φανερό ότι το σχήμα δεν πέτυχε τους ιδρυτικούς του στόχους, δηλαδή να συμπεριλάβει και την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, οπότε πρέπει να αλλάξει. Αυτή την στιγμή, όπως είναι τα πράγματα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εκλογικό σχήμα και η όποια σύγχυση είναι απότοκο αναμονών και ελπίδων που ήδη είναι παρελθόν.. Οπότε;
    Όλα πρέπει να ειδωθούν από την αρχή - ο Συν παραμένει παρ΄όλα τα λάθη του ατομικά και συλλογικά η μόνη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον εαυτό της και τους άλλους γύρω της. Ελπίζω ότι μπορεί ακόμα, εάν πράγματι έχει κατανοήσει τι γίνεται και ακολουθήσει δημοκρατική αναστάτωση στις γραμμές του - οτιδήποτε άλλο θα φέρει διαζύγια, βελούδινα ή όχι. Θα φανεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ας αλλάξει λοιπόν τον εαυτό του πρώτα ο ΣΥΝ και μετά τις εκλογές βλέπουμε. Κανείς δεν υπογράφει εν λευκώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μπορώ να πω κάτι "τολμηρό";
    Ρωτάει κάποιος για το τι θα απογίνουν οι ανένταχτοι του ΣΥΡΙΖΑ αν αυτός διαλυθεί. Σωστό. Θα προσθέσω οτι αυτοί οι άνθρωποι, που συχνά μάλιστα είναι κινηματικοί και μέλη διαφόρων άλλων φορέων συμπεριλαμβανομένου του Παναττικού Δικτύου είναι τροπον τινα θύματα μιας "εξαπάτησης".Συμμετέχουν σε ένα "πολιτικό σχηματισμό" χωρίς τα στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα, όπως της αντιπροσωπευτικότητας και του ψήφου. Αυτό σε πρώτη όψη είναι εντελώς αντιδημοκρατικό.
    Δείτε το όμως τώρα και απο την άλλη πλευρά.
    όταν συμμετέχεις σε έναν πολιτικό σχηματισμό δεν πρέπει αυτός στοιχειωδώς να έχει ενιαίες πολιτικές στοχεύσεις όπως π.χ στο θέμα της Ευρωπαικής Ένωσης; Έ λοιπον οι συνιστώτες του Συριζα έχουν αντιδιαμετρικές θέσεις σ΄αυτό. Τί θέση λοιπον θα πρέπει να "πρεσβεύει" το ανένταχτο μέλος του Συριζα; Ένας πολτικός σχηματισμός επίσης δεν είναι λέσχη συζητήσεων πρέπει να έχει οργανωτική δομή που όμως να εκφέρει πολιτική άποψη και δυνατότητα αντιπροσωπευσης. Και ρωτώ: Τα διάφορα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ενιαίες απόψεις πολιτικές ωστε να συναποτελέσουν υποθετικά μια [π.χ συνιστώσα ωστε να μην είναι "τουρλουμπούκι";
    Και περαιτέρω:
    Με ποιά ποσόστωση αυτοί θα αντιπροσωπευθούν;
    Τέλος πάντων βαρεθήκαμε να λύνουμε προβλήματα ανθρώπων που δεν εννοούν να βρούν τον πολιτικό τους εαυτό με τίποτα και δεν συνεργάζονται με τίποτα και κανέναν. Σε τελική ανάλυση την πολιτική ωριμότητα του να συμμετέχει κανείς σε ένα πολιτικό σχήμα και να συνεργάζεται με άλλους δεν μπορεί ποτέ να υποκατασταθεί στην ουσία απο οποιαδήποτε οργανωτική ρύθμιση.
    Κάποτε κι ο Συν θα κουραστεί να λύνει προβλήματα μικροεγωισμών που δεν οδηγούν πουθενά παρα περιθωριοποιούν την Αριστερά με ολέθρια αποτελέσματα για την κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ no frost

    [1] "Σε τελική ανάλυση την πολιτική ωριμότητα του να συμμετέχει κανείς σε ένα πολιτικό σχήμα και να συνεργάζεται με άλλους

    **δεν μπορεί ποτέ να υποκατασταθεί στην ουσία απο οποιαδήποτε οργανωτική ρύθμιση.**
    ..............................
    **(Σπίθας: Πολύ σωστά...)
    .............................

    [2] "Κάποτε κι ο Συν θα κουραστεί να λύνει προβλήματα μικροεγωισμών που δεν οδηγούν πουθενά παρα περιθωριοποιούν την Αριστερά με ολέθρια αποτελέσματα για την κοινωνία."

    Σπίθας
    Χίλια δίκια, έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Radical και Γιώργο,

    Φαίνεται ότι θεωρείτε πως η ευκαιρία να δημιουργηθεί κάτι καινούριο από το ΣΥΡΙΖΑ έχει χαθεί, ίσως ότι ο λεγόμενος «κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ» πλέον δεν υπάρχει. Δεν ξέρω, ίσως να έχετε δίκιο.

    Ας εστιάσουμε λοιπόν στον ΣΥΝ, αλλά να μην πάμε πίσω στην εποχή που στο όνομα του σεβασμού της μειοψηφίας δεν παίρνονταν αποφάσεις. Η Αριστερά πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να είναι αποτελεσματική, και αυτό συμπεριλαμβάνει τη λειτουργία των κανόνων της δημοκρατίας: η πλειοψηφία αποφασίζει, και οι αποφάσεις της γίνονται δεκτές. Δυστυχώς, όπως είδαμε με τις μετα-ευρωεκλογικές εξελίξεις, το «πιο δημοκρατικό κόμμα» έχει κάνει τη δημοκρατία λάστιχο: ο καθένας την επικαλείτε όποτε και όπως τον βολεύει.

    Ας θέσουμε λοιπόν ορισμένα ζητήματα που πρέπει να λυθούν, με ή χωρίς ΣΥΡΙΖΑ:
    (1) Στρατηγική: ποιο όραμα πρεσβεύει μια αριστερή δύναμη σήμερα; Είναι καθολικά αποδεκτός ο «δημοκρατικός δρόμος», και τι ακριβώς συνεπάγεται αυτός;
    (2) Λειτουργία: οι τάσεις ως όμιλοι ιδεών, όχι οργανώσεις μέσα στο κόμμα. Λογοδοσία των εκλεγμένων σε κάθε θέση, περιθωριοποίηση όσων δρουν αντιδημοκρατικά ή σεχταριστικά. (Είναι κοινό μυστικό ότι σε πολλές περιοχές οι «ανανεωτές» έχουν εξωθηθεί εκτός οργανώσεων. Το ξεκαθάρισμα του (1) θα βοηθούσε εδώ.)
    (3) Στα πλαίσια της λογοδοσίας, να απαντηθεί πειστικά και πολιτικά τι ήταν αυτό που οδήγησε στη δημοσκοπική άνοδο και στη δημοσκοπική πτώση. Να αξιοποιηθούν οι θετικές εμπειρίες και να επισημανθούν τα λάθη. Όχι τη λογική συγκάλυψης των λαθών («φταίει η οικονομική κρίση»), ούτε στο ρεβανσισμό μιας εξίσου αποτυχημένης πολιτικής (που θα μας ξανακάνει μια «δύναμη» που δεν ενοχλεί κανέναν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. no frost και Πολυβώτη,
    τα προβλήματα βγήκαν "στη φόρα" όταν έπαψε να λειτουργεί η δημοκρατία άρα και η σύνθεση, και περάσαμε στην λογική "είμαι πλειοψηφία, αποφασίζω και διατάσσω". Όχι ότι πριν όλα ήταν ωραία και λειτουργικά. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε δημιουργηθεί τέτοια ψυχική απόσταση ανάμεσά μας. Η αλαζονεία των συνεργαζόμενων ομάδων της πλειοψηφίας και ο ρεμβασισμός τους απέναντι στον "εσωτερικό εχθρό" πήγε χέρι χέρι μαζί με την εξωτερική πολιτική αλαζονεία ("καλώς τα τα παιδιά") αλλά και την ανικανότητα διαχείρισης της δημοσκοπικής ανόδου.
    Θα μπορούσαμε τα λάθη να τα κάνουμε τουλάχιστον όλοι μαζί - τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Οι Γερμανοί και οι Πορτογάλοι αριστεροί πχ που τώρα απολαμβάνουν την δική τους "άνοιξη", δεν είναι ότι δεν έχουν κάνει λάθη ή δεν έχουν έντονες εσωτερικές διαφωνίες ή ιδεολογικά ρεύματα - αυτά δεν καταργούνται με "απόφαση". Λειτουργεί όμως η κοινότητά τους δημοκρατικά, λύνουν τα προβλήματα, συνθέτουν απόψεις και προχωρούν.
    Εδώ, η αντιπαράθεση έχει βγει στους δρόμους γιατί δεν βρίσκει έδαφος να συζητηθεί μέσα "ήσυχα κι απλά". Μοιάζει σαν να μην καταλαβαινόμαστε πια μεταξύ μας, σαν να έχουμε (όπως φαντάζομαι θα έλεγε και ο Μωϋσής) καταργήσει την κοινότητά μας και να έχουμε βυθιστεί στην κενότητα των προσωπικών ματαιοδοξιών των καβαλημένων ηγετίσκων μας. Φτάσαμε να προσπαθούμε τώρα να λύσουμε εσωτερικά μας προβλήματα μέσω της σταυροδοσίας στα κοινά ψηφοδέλτια.
    Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου για τα επιβεβλημένα πολιτικά ξεκαθαρίσματα Πολυβώτη, αλλά πες μου κι εσύ, πως αυτά θα γίνουν εάν δεν συντριβούν εκλογικά οι αλλαζόνες και δεν αναδειχθεί μια κοινοβουλευτική ομάδα από ανθρώπους του διαλόγου και της δημοκρατικής ανανέωσης στον Συν; Θυμάμαι σαν να είναι τώρα το Μιχάλη, πρόπερσι Άνοιξη του 2007, στο προεκλογικό Διαρκές να λέει με ένταση "κάντε ότι θέλετε αλλά μην μας το κρύβετε, μην το πάτε διολισθαίνοντας,μουλωχτά, μιλήστε καθαρά, θέλετε τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα ή όχι;" (όπως τα θυμάμαι-τα λόγια δικά μου)
    Από τότε άρχισε η αλαζονική περίοδος. Η "αριστερή πλειοψηφία" ξέφυγε τελείως: πίστεψαν ότι τελείωσε η εποχή των (συχνά παραλυτικών είναι αλήθεια) συνθέσεων και τώρα μιλάει η πλειοψηφία και η μειοψηφία περιμένει το επόμενο συνέδριο.
    Αυτά...στον Συνασπισμό!
    Άσε που με την δημοσκοπική άνοδο ένιωσαν κι όλας ότι όλη η κοινωνία επικροτεί την "αριστερή" τους "στροφή" - οξεία γκρουπουσκουλίαση με υψηλό πυρετό και έντονες παραισθήσεις. Όλη η ανωριμότητα, no frost, βγήκε στην φόρα.
    Κι εντάξει ο ενθουσιασμός αλλά την ίδια στιγμή χάθηκε κι η δημοκρατία κι όλα αφέθηκαν σε προσωπικούς ακροβατισμούς και βολονταρισμούς -όλα όμως αυτά δεν έχουν σχέση με χειραφετική πολιτική (Μωϋσής) και ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση των μωροφιλοδοξιών.
    Η κοινότητά μας απαιτεί συμμετοχή, δημοκρατία, όχι άλλα κόλπα. Απαιτεί αναδημιουργία, χειραφέτηση.
    Κανείς να μην διαχειριστεί ξανά την τύχη της κοινής μας προσπάθειας για εμάς, χωρίς εμάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η απάντηση του Γιώργου με καλύπτει απόλυτα.
    Θα συμπλήρωνα μόνο:
    Το τέλος του Συριζα δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου.
    Θα αποτελέσει μια πολύτιμη εμπειρία για τις μελλοντικές συμμαχίες και σχήματα.
    Και οι συμμαχίες οικοδομούνται με κοινούς στόχους, κοινή δράση και ελάχιστους παρονομαστές.
    Τέλος οι συμμαχίες απαιτούν πολιτική και όχι ιδεολογική ενότητα. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και στον ΣΥΝ αν θέλει να παραμείνει ενιαίος.
    Διαφορετικά υπάρχουν τα βελούδινα διαζύγια που θα είναι αναπόφευχτα, ίσως και αρκούντος χρήσιμα.
    Καλημέρες,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. σύντροφοι δεν είμαι ανανεωτικός, σέβομαι τις απόψεις σας, αλλά νομίζω οτι η διάλυση του σύριζα θα είναι μια μεγάλη ήττα για όλη την αριστερά, όσο κι αν θα φανεί πρόσκαιρα σαν νίκη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Λυπάμαι αλλά βλέπετε σαν πρόοδο την επικράτηση του δικού σας ρεύματος, κι ας γίνει αυτό σε βάρος της συνολικότερης εμβέλειας της ριζοσπαστικής αριστεράς...Δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτή τη λογική. Αυτή η λογική είναι σεχταριστική, και δεν διαφέρει σε τίποτα απο τα αριστερίστικα γκρουμπούσκουλα που κατακρίνετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τον ΣΥΡΙΖΑ Ioannis τον διέλυσαν εκείνοι που δεν επέτρεψαν στην ώρα της την εισδοχή μελών από ανένταχτους και αριστερούς σοσιαλδημοκράτες και την αφομοίωση των συνιστωσών μέσα στο εγχείρημα. Όσοι δηλαδή την κρίσιμη στιγμή προτίμησαν την καρέκλα τους και το "καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη". Κράτησαν το γκρουπούσκουλό τους και άφησαν τον κόσμο απέξω και χωρίς δικαιώματα τους μέσα. Οι ανανεωτικοί γι αυτό δεν συμμετείχαν από ένα σημείο και μετά στα πάρε δώσε γιατί ήταν ένα σχήμα κορυφής, αντιδημοκρατικό και μάλιστα προσπαθούσε πραξικοπηματικά να αφαιρέσει αρμοδιότητες και δικαιώματα με πλάγιο τρόπο από ένα δημοκρατικό κόμμα όπως ο ΣΥΝ που ήταν και η πλειοψηφία (πάνω του 90%), με ευθύνη κάποιων στελεχών του Συν που άλλα έλεγαν στο κόμμα κι άλλα έκαναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα οι ανανεωτικοί απλά διαπιστώνουν ότι χρειάζονται αποσαφηνίσεις αφού η κρίση του σχήματος και η απομαζικοποίησή του είναι φανερή. Δεν φταίνε όμως αυτοί γι αυτό ούτε θα νικήσουν κάπου (εκτός ίσως στους σταυρούς λόγω της αποδοχής του κόσμου) γιατί έχουν άποψη μεν αλλά στο κόμμα δεν είναι πλειοψηφική. Σε κάθε περίπτωση είναι κρίμα να φορτώνονται συλλογικά κάθε λογής προθέσεις. Θυμήσου τη στάση Κουβέλη, Παπαδημούλη, Λεβέντη κλπ το προηγούμενο διάστημα:έθιξαν πουθενά τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον έκφρασαν καθαρά /και τώρα το ίδιο κάνουν. Διάβασε το επόμενο ποστ και βοήθησε και συ να τελειώνουμε με τους ψίθυρους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU