Άμεση συγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς

Του Κώστα Ανδρέου

Την γνώμη μου , την έχω γράψει με διάφορες ευκαιρίες, σ’ αυτό το σάιτ*.

Η Α.Π. δεν έχει καμία «τύχη» στον ΣΥΝ ή στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον. Δεν έχει κανέναν λόγο, προφανώς πειστικό, να παραμένει «άφωνη» στον στενό κορσέ του Νεομακαρθισμού που από την εποχή της Αριστερής Στροφής και του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιβληθεί.

Η Αριστερή Στροφή στην πραγματικότητα διέσπασε την όποια ιδεολογική συνάφεια των τάσεων του ΣΥΝ. Αλλαξε το περιεχόμενο της ιδρυτικής συμφωνίας, κατήργησε τον Αριστερό Μεταρυθμιστικό χαρακτήρα του ΣΥΝ.

Οι κομμουνιστοαναφορικές δυνάμεις του ΣΥΝ, ξανάβαλαν στην ιδεολογική προμετωπίδα του ΣΥΝ την νοσταλγία της Λενινιστικής παράδοσης, ξαναβρήκαν στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και στις αντάρτικες ομάδες της Λατινικής Αμερικής τον τρόπο να ξαναγυρίσουν στην πρό του 89 διαψευθείσα από την κατάρευση του Υπαρκτού , ΚΚΕδικη εποχή τους.

Σ’αυτό το επίπεδο η Ανανεωτική Αριστερά δεν ήταν δυνατόν να παρακολουθήσει τις Οβιδιακές Μεταμορφώσεις των συντρόφων των άλλων τάσεων.

Είναι μάταιο από τότε και μετά να περιμένει αλλαγές που να αποκαθιστούν έστω ένα στοιχειώδες πλαίσιο διαλόγου. Η λενινιστική στρατηγική, δεν έχει περιθώρια για άλλα ενδεχόμενα. Είναι στρατιωτικού τύπου μονόδρομος. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε για να το ξαναδιαπιστώσουμε.

Τα 4 τελευταία χρόνια, μόνο υπαινιγμοί, κακοήθειες, «παρατηρήσεις» σαν σε κουτοπόνηρα ιδιοτελή παιδάκια ήταν η συγκομιδή της από την ηγεσία του ΣΥΝ και τους συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Για τον Μιχάλη , για τα στελέχη της ΑΠ και τις ύποπτες σχέσεις τους με τα ΜΜΕ, για τις λίστες των ευρωεκλογών;

Δεν έχει νομίζω έννοια η απαρίθμηση και η επενθύμισή τους.

Η ΑΠ κινδυνεύει με την συμπεριφορά της να επιβεβαιώσει τις εμπαθείς κατηγορίες που της έχουν απευθυνθεί.

Αίφνης σήμερα ανοίγω τυχαία την ΑΥΓΗ και πέφτω στην Μόνιμη Στήλη ΚΑΚΟΗΘΕΙΕΣ –τελείως συμπτωματικά το αναφέρω, επειδή όποια στήλη και να έπιανα δειγματοληπτικά κάτι ανάλογο θα διάβαζα-:

Η Ανανεωτική Πτέρυγα από την πλευρά της, απαιτεί τώρα σεβασμό στις αποφάσεις των κομματικών οργάνων.

Απεναντίας, μετά τις ευρωεκλογές έλεγε ότι τα περί σεβασμού στις αποφάσεις του Συνεδρίου είναι σχολαστικισμοί, και ότι οφείλουμε να αναδιαμορφώσουμε τη στρατηγική μας με ευέλικτες κωλοτούμπες.

Την πέταξα στην άκρη. Δεν διάβασα τίποτε άλλο και δεν σκέφτομαι να την ξαναδιαβάσω στο προσεχές διάστημα.

Τι στο διάολο κάνει εκεί μέσα η ΑΠ;

Γιατί ανέχεται από κάθε «καημένο» ημιμαθή, τέτοιες προσβολές;

Το ξέρετε καλλίτερα από μένα βέβαια, αλλά επιτρέψτε μου να σας το ξαναθυμίσω.

Ο κόσμος της ΑΠ, στρατεύτηκε στην Αριστερά πέραν των άλλων δευτερευόντων λόγων, μεταξύ των οποίων και η οικοδόμηση της «απελευθερωμένης κοινωνικής ουτοπίας», με όποιο όνομα και αν την θέλετε, και για την έκφραση και υπεράσπιση , της σημερινής του Αξιοπρέπειας και του δικαιώματός του να εκφράζει και να χαίρει του απόλυτου ΣΕΒΑΣΜΟΥ την ΓΝΩΜΗ του.

Την ΓΝΩΜΗ του δεν μπορεί κανένας σας και προφανώς κανείς από τους συμμάχους ή τους συντρόφους των άλλων συνιστωσών, να την κοροϊδεύει, να την λοιδορεί, να την φτύνει, να την πλασάρει πασπαλισμένη με «σταλινικούς υπαινιγμούς».

Κανείς.

Αυτή είναι η πεμπτουσία της ταυτότητάς τους και η ηγετική ομάδα της Πτέρυγας, δεν φτάνει να το ξέρει, αλλά οφείλει και να το δείχνει ότι το ξέρει και ανάλογα να την τιμάει.

Τι αλήθεια και για πόσο ακόμη σκέφτεται η ηγετική ομάδα, να κάνει;

Πιστεύει ότι θα αλλάξει ο ΣΥΝ. Θα γίνει ένα κόμμα που θα απεμπολήσει τα εθνικιστικά ή τριτοδιεθνιστικά προτάγματά της πλειοψηφούσας κνιτογενούς ή κομμουνιστοαναφορικής ομάδας του ΣΥΝ και θα ξαναβρεί τον χαμένο σεβασμό και τα μέλη της πτέρυγας θα νοιώθουν σε ζεστή συντροφική ατμόσφαιρα;

Δεν έχει καταλάβει ότι ποτέ δεν υπήρξε τέτοιος σεβασμός αλλά πάντα ήταν τακτικοί οι λόγοι που «δουλικά» εκφραζόταν ο σεβασμός, μέχρι ναρθεί η ώρα να πάρουν το κόμμα;

Δεν έχει καταλάβει ότι αύριο είναι η σειρά του Μαργαρίτη, του Κουβέλη, του Χ’’Σωκράτη να φάει τ’αυγά της Σώτης με την συνηγορία των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ;

Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο σ’αυτό το μοτίβο.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Είναι πλέον φανερό, ότι σε κάθε θέμα υπάρχει διαφορετική άποψη από την ηγεσία του ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ και σε κάθε διαφορετική άποψη υπάρχει μια τεράστια μηχανή που προσπαθεί με χίλιους τρόπους, πέρα από τον έλεγχο των μηχανισμών, να υποβαθμίσει, υποτιμήσει, υποσκάψει, απαξιώσει μέχρις βδελυγμίας, να παραπληροφορήσει , να φιμώσει εν τέλει την άποψη της ΑΠ;

Σε κάθε θέμα πρώτα πέφτουν μπροστά οι υπαινιγμοί, η χλεύη και η υποτίμηση και μετά οι πλειοψηφίες των μηχανισμών επιβάλουν τον Νεομακαρθισμό.

Ρίχτε μια ματιά στα μπλόγκ όπου οι «ΟΠΛΑ των σχολίων» παρεμβαίνουν με ιησουΐτικη επιμονή και αήθεια.

Έχει χαθεί για πάντα ο πλουραλισμός, ο διάλογος, οι κοινοί τόποι διαλόγου, τα κοινά παραδείγματα, η ιδεολογική περιοχή συνάφειας και συγγένειας.

Έχει χαθεί και έχει αντικατασταθεί από την αναμονή του μοιραίου λάθους που θα γίνει από δω ή από κει για να προκύψουν αποτελέσματα ηγεμονίας.

Έχει τελειώσει η σχέση. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο που στην ατμόσφαιρα μετράνε οι εν διαστάσει συμβιούντες, αν θα κάνουν συναινετικό διαζύγιο ή αν συμφέρει, να υποχρεωθεί ο άλλος σε εγκατάλειψη στέγης.

Δεν τιμάει κανέναν αυτή η κατάσταση. Δεν είναι ατμόσφαιρα μέσα στην οποία μπορεί να παραχθεί πολιτικός λόγος και πολιτική.

Για παράδειγμα ακόμη και αυτή η έρμη «προγραμματική αντιπολίτευση» για να γίνει σε οποιοδήποτε θέμα, πρέπει να περάσει από το βασανιστήριο, της ερμηνείας της προγραμματικής θέσης. Πιάσ’ το αυγό και κούρευτο, δηλαδή.

Με λίγα λόγια το ερώτημα είναι πλέον απλό.

Θα ασχοληθούμε με την πολιτική ή θα παρακολουθήσουμε το νέο θρίλερ, με τίτλο, πως οι παράγοντες των τάσεων μαγειρεύουν «Αλέξη Τσίπρα»;

Δεν αξίζει αυτή η υπόθεση. Αύριο κιόλας πρέπει η ΑΠ να προχωρήσει στην αυτονόμησή της, στην επανίδρυση της Ανανεωτικής Αριστεράς και την ταχεία επεξεργασία και εκφορά του διαφορετικού πολιτικού της λόγου, που έχει ανάγκη η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο της γενικής κρίσης.

Δεν έχει κανείς δικαίωμα να αξιολογήσει κανένα άλλο θέμα ως σημαντικότερο.

Οσοι θέλουν να κάνουν την επανάσταση να αφεθούν ήσυχοι να το κάνουν. Εμείς που πιστεύουμε στον Ευρωπαϊκό και δημοκρατικό δρόμο των αριστερών μεταρρυθμίσεων, ας μη βρίσκουμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας. Εκτός και στο βάθος-βάθος δεν πολυπιστεύουμε και ‘μείς σ’ αυτό τον δρόμο.

*06/12/09, αναδημοσίευση από ananeotiki.gr, στήλη Διάλογος για ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ/Ανανεωτική Πτέρυγα