Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Ένα κεράκι για τον Συνασπισμό

Η αριστερά ως θρησκευτική σέκτα αναζητά την επανάληψη του θαύματος

Λίγο πριν την έναρξη του συνεδρίου...

Είναι κοινή η ανησυχία όσων κινούνται εντός, δίπλα ή και σε κάποια απόσταση από την πάλαι ποτέ δημοκρατική και ανανεωτική αριστερά, για την υποστολή της προγραμματικής της παρουσίας και το βύθισμά της σε μιαν εσωστρεφή πάλη των μηχανισμών για την εσωκομματική κυριαρχία.

Η καχυποψία έχει αντικαταστήσει την συντροφικότητα και η πάλη με όλα τα μέσα για την επιβολή την πολιτική ανασύνθεση. Οι υπολογισμοί και τα παζάρια για τους συσχετισμούς έχουν πετάξει στην άκρη τον διάλογο, την συμμετοχή και την συνδιαμόρφωση θέσεων. Ο νικητής τα παίρνει όλα - και το ταμείο της κρατικής επιχορήγησης (όσο τουλάχιστον έμεινε από τα οικονομικά ρεσάλτα των υπολοίπων δέκα συναρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ).

Αυτό όμως που ανησυχεί ιδιαίτερα τον κόσμο της αριστεράς είναι ότι τα στελέχη του Συνασπισμού αρνούνται να θέσουν το ζήτημα πολιτικά.

Ομνύουν πίστη στο κοινό εγχείρημα όταν όλοι ξέρουμε ότι το μόνο κοινό πια είναι η υπαλληλική σχέση με το κόμμα. Επιμένουν ότι ο ΣΥΝ είναι γερό σκαρί (Παπαδημούλης) την ώρα που το ναυάγιο είναι οφθαλμοφανές κι από έναν άσχετο με το θέμα. Ζητούν κάποια ικανοποίηση για να μείνουν (ανανεωτική πτέρυγα) την ώρα που τίποτα δεν τους δένει πολιτικά με την τροπή που έχει πάρει η όλη παρουσία του κόμματος και η συμμετοχή του στον αντισυστημικό ΣΥΡΙΖΑ. Μιλούν για προεδροκεντρικό κόμμα (αριστερό ρεύμα) χωρίς να αμφισβητούν όσους το έκαναν έτσι. Θέλουν να επιβάλλουν καταστατικές ποινές ενάντια στην διαφορετικότητα (προεδρικοί) -ενώ οι ίδιοι λειτούργησαν ακραία καθεστωτικά- την ώρα που διακηρύσσουν ότι θα είναι ένα έκτακτο συνέδριο «των μελών».

Η δυσκολία στο ξεδίπλωμα των διαφορετικών πολιτικών σχεδίων και στην μετέπειτα απόφαση περί συνύπαρξης και πως, είναι εμφανής και κραυγαλέα. Κανείς δεν μιλά για την ταμπακέρα «για να μην χρεωθεί την διάσπαση» όπως λένε στην κρυπτική κομματική γλώσσα. Άρα η πολιτική έρχεται δεύτερη…

Πρώτη είναι η πίστη ή όχι στο κονκλάβιο των κομματικών αρχιεπισκόπων, πρώτα έρχεται η συμφωνία για το πρόσωπο που θα εκλεγεί νέος Πάπας και μετά το εάν όλοι αυτοί μπορούν να υπηρετήσουν με επιτυχία το σχέδιο της αριστεράς!

Θα μου πείτε, ποιο σχέδιο; Η αριστερά πια κινείται ως μασονία, βάσει των ιερών βιβλίων που ένιοι προφήτες αποκωδικοποιούν κατά το δοκούν. Και ο λαός μένει απλά να διερωτάται: « είσαι Αυτός που περιμέναμε;»

Όταν δεν υπάρχει ζέουσα δημοκρατία, συλλογικότητα, συνδιαμόρφωση πολιτικής, συντροφικότητα, τι μένει; Το Δόγμα και ο Αρχηγός.

Κι αφού το Δόγμα δεν αλλάζει άντε να αλλάξει ο Αρχηγός. Κι όταν οι μηχανισμοί θα εκπέμψουν λευκό καπνό από την καμινάδα του taekwodo, το ποίμνιο θα ησυχάσει… ο νέος Αρχηγός είναι εδώ.

Σε τι διαφέρει άραγε αυτή η διαδικασία από μιας θρησκευτικής σέκτας;

Κι εκεί οι αιρέσεις διαγκωνίζονται στο σκοτάδι και όταν έλθει η ώρα και αποτυπωθούν οι νέοι συσχετισμοί εμφανίζονται στο κοινό με μια περίλαμπρη τελετή για να ανακοινώσουν την συνέχεια του κεκτημένου τους. Εδώ έχουμε το «συνασπισμικό κεκτημένο» - ένα πολιτικό πτώμα που το στηρίζει όρθιο η νομενκλατούρα για να παραστεί στην έναρξη και να κουνήσει το χέρι του χαιρετώντας τα ανησυχούντα μέλη στην στημένη παράτα του «δημοκρατικού» συνεδρίου.

Μετά στην αρένα της κεντρικής σκηνής θα δοθούν εικονικές μάχες και ξεκατινιάσματα, θα καεί το ομοίωμα του ιούδα-πρώην για να ξορκιστεί η διάσπαση την ώρα που οι των μηχανισμών θα συνεδριάζουν σε πλαϊνές αίθουσες για να παρουσιάσουν ένα αξιοπρεπές κλείσιμο της θυελλώδους αλλά σεπτής τελετής.

Που είναι σε αυτήν την εικόνα η αριστερά; Που είναι η ανανέωση; Που είναι η συμμετοχή, ο αληθινός διάλογος, η ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν αφασίας και αριστερισμού, που είναι η θεσμική και μεταρρυθμιστική αριστερά του ανορθωτικού προγράμματος και των κοινωνικών συμμαχιών για την ελληνική κοινωνία που περνάει την μεγαλύτερη κρίση της; Πουθενά.

Γι αυτό στις προσυνεδριακές συνελεύσεις δεν συμμετείχαν ούτε τα μισά μέλη, γι αυτό δεν έγινε καμιά διαδικασία παραγωγής πολιτικής παρά μόνο (τηλεφωνικές κατά το πλείστον) ψηφοφορίες για αντιπροσώπους – να αντιπροσωπεύσουν, τι; -, γι αυτό ο κόσμος αδιαφορεί γι αυτήν την διαδικασία.

Γιατί ζητούνται πολιτικά σχέδια και φορείς που θα τα υλοποιήσουν. Πολιτικοί της αριστεράς που θα τα εκθέσουν στο λαό και θα ζητήσουν την συμφωνία του και την συμμετοχή του στην υλοποίησή τους – όχι αλαζονείες αριστεροσύνης, κυριαρχία επί των αντιπάλων και διασφάλιση του ταμείου.

ΓΙ ΑΥΤΟ!


11 σχόλια:

  1. ΓΙ ΑΥΤΟ... έγινε ότι έγινε,
    ΓΙ ΑΥΤΟ... πρέπει κάτι να γίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσυπογράφω. ΚΑι χτες το βράδυ είχα μια αμφιβολία αν θάπρεπε να ανεβάσω ένα αντίστοιχο δικό μου άρθο για την κατάσταση στο ΣΥΝ, πολύ πιο light απ΄το δικό σου.
    Κάποιοι μιλάνε την αλήθεια και δεν είναι λίγοι, αλλά είναι απέξω ή σχεδόν απέξω. Οι μέσα και καθ'ύλην αρμόδιοι, μια απ' τα ίδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ρε καρντάσια...αφού σας χαλάει αυτή η αριστερά,τι διάτανο κάθεστε κι ασχολείστε μαζί της;;;
    Αντε σιγά-σιγά...
    α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πολύ σωστές οι παρατηρήσεις του άρθρου...

    20 χρόνια ανήκω σε αυτό το χώρο...

    τόσο χάλια δεν ήταν ποτέ τα πράγματα...


    Α.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ζωή και το καινούριο μέσα στην φύση άρα και στις κοινωνίες γεννιέται απο την διάσπαση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έτσι είναι δυστυχώς.Τώρα γιατί ασχολούμαστε με αυτή την αριστερά που μας χαλάει,τι να πεις στον σύντροφο που έστειλε το σχόλιό του. Τι να του πεις και τι μολογήσεις, που κάναμε τη ζωή μας κόλαση για ένα πουκάμισο εν τέλει αδειανό;Που γίναμε η χλεύη των ανήθικων και των ηττημένων στην συλλογική σκέψη.Και διηγώντας τα να κλαις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προφανώς ο σύντροφος που έστειλε το σχόλιο δεν θέλει να αλλάξει τίποτα...
    Είναι ικανοποιημένος με την κατάσταση της αριστεράς και το μόνο που επιθυμεί είναι να σβήσουν και οι τελευταίες ενοχλητικές φωνές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο σ. που σχολίασε(τολμώ νά απαντήσω εγώ γι αυτόν) απαιτεί σεβασμό της άποψης που κάθε φορά πλειοψηφεί, ζητά σεβασμό και όχι υπονόμευση.
    @bst δε ξέρω αν έκανες τη ζωή σου κόλαση,αλλά ότι έκανες το έκανες εθελοντικά,νομίζω ότι δεν πιέστικες να το κάνεις ,αλλά το έκανες επειδή το ήθελες.
    Το πουκάμισο δεν είναι αδειανό, όσο υπάρχουν καταπιεστές και κατπιεζόμενοι.Η αριστερά θέλει το καθέναν μας, όχι να την υπονομεύει, αλλά να τη σέβεται.Ποιος μπορεί να συμφωνήσει σ΄αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν έγινα αριστερός, για να σέβομαι την άποψη της πλειοψηφίας.
    Εγινα αριστερός, επειδή σέβομαι την λογική και το εαυτό μου.
    Θα σεβαστώ την πλειοψηφία μόνο τότε που θα αξίζει τον σεβασμό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Kostis
    Ο σεβασμός της πλειοψηφίας είναι αρχέγονη δημοκρατική αρχή. Δεν είναι αριστερή αρχή. Αριστερή αρχή τείνει να γίνει η Βαβυλωνία.
    Κανείς δε λέει να μη διατυπώνεται η διαφορετική γνώμη, κανείς δε λέει να μη διατυπώνεται η προσωπική γνώμη, αλλά δε μπορεί να εκπροσωπείς οπουδήποτε την πλειοψηφία και να λες μόνο την προσωπικη σου γνώμη...αυτό λέω.Δε μπορεί να λες ας πούμε "εγώ διαφωνώ με το δημοψήφισμα" και να βρίσκεσαι ως κοινοβουλευτικός αντιπρόσωπος του κόμματος σε κανάλι που λίγο πριν μίλησε ο Πρόεδρος του και διατύπωσε διαφορετική άποψη...αυτό δε λέγεται υπαεράσπιση της άποψης μου, αλλά υπονόμευση της άποψης του άλλου που είναι και πλειοψηφούσα άποψη... όπως καταλαβαίνεις μιλάω για πολιτικό πολιτισμό και τίποτε περισσότερο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ αστυάνακτα
    η πλειοψηφία, δεν χρειάζεται καμμία προστασία.
    Υποτίθεται σε μια δημοκρατική λειτουργία, ότι είναι πλειοψηφία, επειδή είναι πιό πειστική και παύει να είναι πλειοψηφία, όχι στα συνέδρια, αλλά κάθε στιγμή που γίνεται περίγελως, που κάθε σοβαρός άνθρωπος δεν γίνεται να την σεβαστεί.
    Οχι επειδή δεν θάθελε να την σεβαστεί, αλλά επειδή, ακόμη και η προσποίηση σεβασμού, θα ήταν κατάντια.
    Ετσι , για μένα, για να καταλαβαινόμαστε, πλειοψηφία δεν είναι η πλειοψηφία των παγωμένων συσχετισμών σε ένα όργανο κάποτε και με τους δικούς του όρους , που μπορούν να επαναλάβουν την "πλειοψηφική ταυτότητα", αλλά αυτό που είναι πλειοψηφία κάθε στιγμή.
    Ποτέ δεν σέβομαι, ούτε εγώ , ούτε εσύ φυσικά την πλειοψηφία, όταν διαφωνείς μαζί της.
    Τον μόνο σεβασμό που οφείλει κανείς σε μια πλειοψηφία, είναι να κατέχει την πλειοψηφία των θέσεων στα όργανα. Κανέναν άλλο σεβασμό.
    Η πλειοψηφία με όλα τα προνόμια που οι ψήφοι της δίνουν, πρέπει να αποδείξει ότι είναι ικανή να απαντάει και να πείθει και όχι να μυξοκλαίει ότι την υπονομεύουν, επειδή λέει ανοησίες και κάποιοι προφανώς, στοιχειωδώς σοβαροί -δεν χρειάζεται πολύ- εκφράζουν την διαφωνία τους.
    Αντίθετα η πλειοψηφία, να μάθει να το βουλώνει και να αφήνει τις άλλες φωνές -που στερούνται ευκαιριών και θέσεων- να εκφράζονται.
    Αυτή την δημοκρατία που μου επικαλείσαι, την λενινιστική, να μην την ξαναμοστράρεις, επειδή απλά είναι πρόφαση για να ασκήσεις μακαρθισμό.
    Φιλικά. Προς το παρόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU