Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Η χρεωκοπία της οικονομίας επιβάλλει αναδιαπραγμάτευση χρέους

ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ να αρνείται την αναδιάρθρωση του χρέους, η ελληνική κυβέρνηση βάζει πλάτες ώστε να κερδίσει χρόνο και να διασωθεί η Ευρώπη από μία ανεξέλεγκτη δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική κρίση.

Θα ήταν κατανοητή αυτή η στάση εάν η Ευρώπη όντως έτσι διασωζόταν και δεχόταν κατόπιν την ουσιαστική περιστολή του ελληνικού κρατικού χρέους.

Τίποτα δεν είναι περισσότερο αβέβαιο από τις δύο αυτές υποθέσεις. Πολύ περισσότερο που η ελληνική κυβέρνηση προδιαθέτει για απλή αναδιάρθρωση μελλοντικά του χρέους και όχι για μία δυναμική αναδιαπραγμάτευση και μαζική διαγραφή του 65% αυτού. Για να ορθοποδήσει η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη οικονομική πολιτική. Και η παρούσα κυβέρνηση απέχει παρασάγγας από αυτήν...

η ελληνική κρίση είναι τριπλή και γι' αυτό εξαιρετικά σύνθετη

του Κώστα Καλλωνιάτη*

Όταν ο υπουργός Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου δηλώνει πως δεν τίθεται ζήτημα αναδιάρθρωσης χρέους λέγει στην πραγματικότητα τη μισή αλήθεια. Ζήτημα αναδιάρθρωσης χρέους δεν θέτει βεβαίως σήμερα η κυβέρνηση. Τίθεται, όμως, εκ των πραγμάτων. Από τον ίδιο τον χαρακτήρα της κρίσης και της αδυναμίας εναλλακτικής αντιμετώπισής της. Αρκετοί αριστεροί αναλυτές θεωρούν αντιμετωπίσιμη την ελληνική δημοσιονομική κρίση καταλογίζοντάς την στους κακούς κυβερνητικούς χειρισμούς και την ενδοτικότητα στις επιλογές της τρόικας. Χωρίς να το αντιλαμβάνονται έτσι συγκλίνουν μεθοδολογικά με την επίσημη ερμηνεία πως το κλειδί για την επίλυση της κρίσης βρίσκεται στο να πεισθούν οι αγορές πως η Ελλάδα επιτέλους προσαρμόζεται και όλα τελούν υπό έλεγχο. Δυστυχώς, όμως, ο κοινός στις δύο αυτές προσεγγίσεις, υποκειμενικός χαρακτήρας της κρίσης επισκιάζεται από το πραγματικό αντικειμενικό βάρος της.

Η ελληνική κρίση είναι τριπλή και γι’ αυτό εξαιρετικά σύνθετη. Είναι προϊόν της διεθνούς υπερχρέωσης που έχει οδηγήσει στις σημερινές συνθήκες αυξανόμενης πιστωτικής ασφυξίας και ένδειας ρευστότητας των αγορών. Είναι αποτέλεσμα ενός εγχώριου δημοσιονομικού εκτροχιασμού δεκαετιών. Και είναι, επίσης, κατάληξη της χρόνιας έλλειψης ανταγωνιστικότητας ενός αναχρονιστικού μοντέλου ανάπτυξης της οικονομίας.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο λόγος που η ελληνική κρίση εξαρτάται πρωτίστως από τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία και δεν μπορεί να γίνει κατανοητή με εθνικά ματογυάλια, ενώ δεν αντιμετωπίζεται με συμβατικά δημοσιονομικά μέσα μόνον. Με τη σημερινή της μορφή, η ελληνική οικονομία είναι ήδη χρεωκοπημένη καθώς αδυνατεί να επιπλεύσει στη φουρτουνιασμένη -από τη δική της κρίση- ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Αν αυτό δεν έχει επισήμως αναγνωρισθεί, είναι γιατί βρίσκεται διασωληνωμένη στην εντατική του ευρωπαϊκού μηχανισμού "στήριξης", της τρόικας και του Μνημονίου, ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή της μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων με αποκλειστικό υποτίθεται στόχο τη μείωση του δημοσίου ελλείμματος και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας.

Λέμε "υποτίθεται", γιατί έχει επιστημονικά αποδειχθεί ότι το μεν έλλειμμα ανταγωνιστικότητας δεν οφείλεται στους υψηλούς μισθούς και δη συντάξεις, αλλά στις παρασιτικές στρεβλώσεις της οικονομίας των μεσαζόντων, στα μονοπωλιακά κυκλώματα που διαμορφώνουν ανεξέλεγκτα και κερδοσκοπικά τις τιμές, και στη μεγάλη διαφθορά και σπατάλη του κομματικού και πελατειακού κράτους που έχει σφυρηλατήσει μία κρατικοδίαιτη και μη βιώσιμη επιχειρηματική τάξη "της αρπαχτής".

ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ, η κατά τα άλλα απαραίτητη μείωση του δημοσίου ελλείμματος και χρέους αναλογικά ως προς το ΑΕΠ, δεν μπορεί να γίνει με τα συμβατικά μέσα μιας δραστικής μείωσης των κρατικών δαπανών και αύξησης των φόρων (ακόμη και εάν αυτοί έχουν προοδευτικό χαρακτήρα που σήμερα δεν έχουν) όπως επιχειρεί να κάνει η τρόικα, για δύο απλούς λόγους: πρώτον, γιατί σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και παρατεταμένης στασιμότητας ή και ύφεσης, η μείωση ορισμένων δαπανών και κυρίως η υπερφορολόγηση επιβαρύνουν το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και βυθίζουν σε ύφεση την ελληνική οικονομία συντηρώντας έτσι το δημόσιο έλλειμμα αντί να το μειώσουν (βλ τεράστια τρύπα στα φετινά φορολογικά έσοδα και επιδείνωση της ύφεσης το β' τρίμηνο) και, δεύτερον, γιατί στα υψηλά επίπεδα του δημοσίου χρέους που πλέον βρισκόμαστε και σε συνθήκες αύξησης των διεθνών επιτοκίων δανεισμού το διογκωμένο κονδύλι της πληρωμής τόκων αποκτά καθοριστικό ρόλο καθιστώντας αυτοτροφοδοτούμενη την αύξηση του ελλείμματος και του χρέους.

ΒΕΒΑΙΩΣ, ο τριετής σχεδιασμός της τρόικας για την Ελλάδα, ο οποίος βασίζεται στην ενδιάμεση εξασφάλιση εξωτερικής χρηματοδότησης 110 δισ. μέσω του μηχανισμού στήριξης, προβλέπει την αύξηση του δημοσίου χρέους έως το 150% του ΑΕΠ μέχρι το 2012 και μετά τη σταδιακή υποχώρησή του, καθώς στο μεταξύ η δημοσιονομική λιτότητα θα έχει υποτίθεται αποδώσει πρωτογενές πλεόνασμα (προβλέπεται 1% του ΑΕΠ το 2012) και η ανάπτυξη θα έχει επιστρέψει στην οικονομία.

Πρόκειται, όμως, για απλό ευχολόγιο αφού εμφανώς αγνοεί τον δομικό χαρακτήρα της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τη σοβαρότατη πιθανότητα επιστροφής σε νέα ύφεση φέτος ή το 2011, ενώ παραλείπει την τάση αύξησης των επιτοκίων διεθνώς λόγω της εξελισσόμενης κρίσης χρεών (δημόσιων και ιδιωτικών) ανά την υφήλιο που καθιστά απρόθυμους τους επενδυτές στην ανάληψη ρίσκου χωρίς υψηλότερες αποδόσεις. Κυρίως, όμως, υποτιμά τις οικονομικές επιπλοκές από τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις στο σκληρότατο και προκλητικά ταξικό μείγμα δημοσιονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής που έχει επιλέξει και επιβάλλει στη χώρα.

ΣΤΟ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΟ αδιέξοδο της δημοσιονομικής πολιτικής η λύση βρίσκεται εκτός αυτής, στην ανάπτυξη. Η οποία για να λάβει χώρα προϋποθέτει

(α) τη δραστική μείωση του τεράστιου βάρους του χρέους μέσω της πολιτικής αναδιαπραγμάτευσής του μέσα στην Ευρωζώνη και

(β) την αλλαγή του πακέτου των αναγκαίων για την ανάπτυξη μεταρρυθμίσεων που αποσκοπούν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μέσω της μείωσης του κόστους διαβίωσης (βλ έλεγχο ολιγοποπωλιακών κυκλωμάτων και συμπίεση υπερβολικών περιθωρίων κέρδους, μείωση κόστους διατροφής μέσα από την απευθείας σύνδεση του συνεταιριστικού κινήματος των αγροτών-παραγωγών με αυτό των λιανεμπόρων ώστε να συμπιεσθούν τα τεράστια περιθώρια κέρδους των χοντρεμπόρων, μείωση του κόστους υγείας και ειδικότερα των φαρμάκων τα οποία επιβαρύνουν σοβαρά τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ελαχιστοποίηση της κερδοσκοπίας στην αγορά καυσίμων με την αύξηση των ελέγχων και την επιβολή κυρώσεων στους λαθρέμπορους, πάγωμα ενοικίων κ.λπ.) παράλληλα με το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα της χώρας.

ΕΙΤΕ ΜΙΛΑΜΕ για αναδιάρθρωση είτε για αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ουσιαστικά αναγνωρίζουμε την αδυναμία πληρωμών της χώρας και την τυπική ή άτυπη χρεωκοπία της. Όμως, μία απλή αναδιάρθρωση χρέους σημαίνει συνήθως επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του ή/και μείωση των επιτοκίων με τα οποία επιβαρύνεται. Πρόκειται, δηλαδή, για μία διευκόλυνση που παρέχουν οι πιστωτές στους όρους εξυπηρέτησης των χορηγηθέντων δανείων χωρίς την αμφισβήτηση και ακύρωση μέρους αυτών.

Αντίθετα, μία αναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους οδηγεί κατά κανόνα στη μερική διαγραφή αυτού με την έκδοση νέων ομολογιακών τίτλων χαμηλότερης ονομαστικής αξίας των αρχικών και ενδεχομένως μεγαλύτερης διάρκειας και μικρότερης απόδοσης. Στη δεύτερη περίπτωση η ελάφρυνση από το βάρος του χρέους είναι ουσιαστική και εξαρτάται πλέον από το ποσοστό της διαγραφής του το οποίο "ζημιώνονται" οι πιστωτές.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ για να εξυγιανθεί δημοσιονομικά με βιώσιμο τρόπο και να ανακάμψει παραγωγικά χρειάζεται μία δραστική αναδιαπραγμάτευση και μαζική διαγραφή χρέους κατά 60-70%. Αυτό δεν αποτελεί μία αυθαίρετη εκτίμηση αλλά κατάληξη πολλών ξεχωριστών επιστημονικών εκτιμήσεων έγκυρων αναλυτών και οργανισμών με βάση και την ιστορική εμπειρία.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν θέτει καν σήμερα ζήτημα αναδιάρθρωσης χρέους όπως λέγει, τόσο γιατί ευελπιστεί να αποδώσει το "σχέδιο" της τρόικας όσο κυρίως γιατί θέλει να δώσει χρόνο στις ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και τις άλλες ευάλωτες δημοσιονομικά χώρες-μέλη (Πορτογαλία, Ισπανία κ.λπ.) να ανασυνταχθούν κεφαλαιακά και δημοσιονομικά αντίστοιχα ώστε να αποφύγουν τη "μόλυνση" και τον συστημικό κίνδυνο από την επέκταση της ελληνικής κρίσης. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο συγκροτήθηκε αρχικά ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης και συνεχίζεται η εξωτερική δανειοδότηση της Ελλάδας.

ΟΜΩΣ, το ζήτημα δεν είναι να πετύχει η εγχείρηση και να πεθάνει ο ασθενής.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι να μην χρεωκοπήσει σήμερα και να χρεωκοπήσει αύριο υπό δυσμενέστερους όρους, αλλά να ξεφύγει οριστικά από την παγίδα του χρέους και να ανακάμψει μία ώρα αρχύτερα ακόμη και εάν αυτό σημαίνει την παραδοχή της χρεωκοπίας. Κάθε μήνας που περνά με το χρέος να αυξάνει λόγω της εξασφαλισμένης "βοήθειας" και την οικονομία να αποδυναμώνεται λόγω των σκληρών αλλά αναποτελεσματικών μέτρων λιτότητας, σημαίνει χειρότερους όρους χρεωκοπίας μεθαύριο και ανάγκη μεγαλύτερης έκτασης διαγραφής χρέους για να ανακάμψει η οικονομία.

ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ να αρνείται την αναδιάρθρωση του χρέους, η ελληνική κυβέρνηση βάζει πλάτες ώστε να κερδίσει χρόνο και να διασωθεί η Ευρώπη από μία ανεξέλεγκτη δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική κρίση.

Θα ήταν κατανοητή αυτή η στάση εάν η Ευρώπη όντως έτσι διασωζόταν και δεχόταν κατόπιν την ουσιαστική περιστολή του ελληνικού κρατικού χρέους. Τίποτα δεν είναι περισσότερο αβέβαιο από τις δύο αυτές υποθέσεις. Πολύ περισσότερο που η ελληνική κυβέρνηση προδιαθέτει για απλή αναδιάρθρωση μελλοντικά του χρέους και όχι για μία δυναμική αναδιαπραγμάτευση και μαζική διαγραφή του 65% αυτού.

Για να ορθοποδήσει η Ελλάδα χρειάζεται μία άλλη οικονομική πολιτική. Και η παρούσα κυβέρνηση απέχει παρασάγγας από αυτήν...


*Η ΑΥΓΗ, 29/8/10

14 σχόλια:

  1. Αυτό που μου κάνει εντύπωση με τον Καλλωνιάτη και άλλους αριστερούς οικονομολόγους είναι πως θεωρούν πανάκυα την επαναδιαπραγμάτευση ή και την ωλική διαγραφή του χρέους. Ακόμη και αν αυτό απο σήμερα διαγραφεί ωλικά όσο η Ελληνική οικονομία δεν παράγει αγαθά και υπηρεσίες όσο το κράτος είναι πελατειακό και διεφθαρμένο σε μιά δεκαετία πάλι το ίδιο πρόβλημα θα υπάρχει. Επομένως αυτό που χρειάζεται είναι μια εκ βάθρων αλλαγή της νοοτροπίας όλου τους συστήματος με την παράλληλη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σύμφωνοι radical.
    Το άλλο ερώτημα όμως είναι: μπορεί η χώρα να αποπληρώσει , με οποιοδήποτε τρόπο, το συσσωρευμένο χρέος εντόκως κι εμπροθέσμως;
    Μήπως χρειάζεται κάποιου είδους διαπραγμάτευση, αναδιάρθρωση του χρέους , πόσο, πώς , με ποιούς όρους; Με τι συμμαχίες;
    Η μήπως αναδιάρθρωση του χρέους αρμόζει, ταιριάζει μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες , πράγμα που ισχυρίζονταν, ισχυρίζονται ( ; ) κάποιοι;
    Φιλικά
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ολοι νοιώθουμε το ίδιο βαριά την εξέλιξη της κρίσης βλέπω.
    Στο ερώτημά σου Δ.Υ. δεν υπάρχει απάντηση που να την προτιμάει κανείς,
    Προφανώς το ζήτημα δεν είναι αν προτιμάμε να χρωστάμε λιγότερα ή καθόλου, αλλά τι σημαίνει αυτό από κεί και πέρα.
    Νομίζω, ότι σημασία έχει και με ποιόν τρόπο και πότε το κάνεις ή ακόμη και αν το κάνεις εσύ ή το κάνει κάποια "διαδικασία", διότι όπως σωστά επισημαίνεις, υπάρχει το θέμα των συμμαχιών που θα κάνουν αυτή την αναδιαπραγμάτευση, πταίσμα και όχι έγκλημα.
    Το θέμα δεν είναι να μην πληρώσουμε απλά, αλλά και να μπορούμε στην συνέχεια να συνεχίσουμε την ζωή μας κανονικά, μέσα στην διεθνή οικονομία.
    Αν είχαμε κάποια εναλλακτική δεν θα δίσταζα να την επιλέξω, αλλά δεν νομίζω ότι έχουμε.
    Το πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε μια οικονομία που δεν είναι απλά υπερχρεομένη, αλλά , για αρκετό χρόνο ακόμη πρέπει να ζήσει δανειζόμενη, μέχρι η διάρθρωση και η δομή της να γίνει κατάλληλη να ζεί χωρίς χρέη.
    Κακά τα ψέματα Δ.Υ. οι μισοί επιστήμονες της χώρας που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανάπτυξη μιας οικονομίας καινοτόμας και ανταγωνιστικής είναι εγκλωβισμένοι στο Δημόσιο σε αντιπαραγωγικές ενασχολήσεις και η οικονομία μας είναι ακόμη οικογενειακού τύπου, τεχνικών γνώσεων "Μπαρμπα Μήτσου".
    Η αλλαγή θέλει χρόνο.
    Από την άλλη δεν έχουμε τραπεζικό σύστημα.
    Σήμερα βάζω στοίχημα ότι αντί να ρίχνουνε τα λευτά στην απαιτούμενη ρευστότητα στην αγορά με επιτόκια 5-6% και επισφαλή, προτιμούν να αγοράζουν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με επιτόκια 9% και να τα πουλάνε στην συνέχεια στην ΕΚΤ.
    Αν δεν τις πουλήσουμε σε ξένους χαίρι δεν βλέπουμε. Είναι απατεώνες κρατικοδίαιτοι. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να εκβιάζουν και να απομυζούν κρατικές ενισχύσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δηλαδή όλο το πρόβλημά μας είναι να αγοράσουν οι ξένες τράπεζες τις ελληνικές; οποιαδήποτε ξένη τράπεζα; π.χ. η γκόλντμαν σάκς μας κάνει; η έχουμε κάποια προτίμηση; δηλάδή αν κατάλαβα καλά υπάρχουν καλές ( έστω παραγωγικές ) τράπεζες , οι ξένες και κακές ( αντιπαραγώγικές ) οι δικές μας. Και αν οι μέτοχοι τους δεν θέλουν να τις πουλήσουν; κι αν οι ξένοι δεν θέλουν ( το πιθανότερο ), δεν τους συμφέρει να αγοράσουν; Άυτή η λύση ( κάτι τέτοιο διάβασα και στο protagon. gr από τον Τέλογλου ) σαν πολύ εύκολη, πολύ απλοική μου φαίνεται.
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προφανώς και είναι απλοική άποψη.
    Δεν είμαι ειδικός στα τραπεζικά. Εκείνο που ξέρω είναι ότι εδώ καίγεται ο κώλος μας και τα μόνα πράγματα που έχουν γίνει στην χώρα, είναι η περσινή ενίσχυση των τραπεζών με 28 δίς και η προχτεσινή με 25 δίς.
    Εχω την εντύπωση ότι είναι πολλά λεφτά και, αν ένα μέρος του, 2-4 δίς ριχνόταν στην πραγματική οικονομία θα πέρναμε μια ανάσα.
    Επίσης πιστεύω ότι αν αυτά τα χρήματα δινόταν σε όποια ξένη τράπεζα έστεργε να δόσει ρευστότητα στην αγορά, θα είχαμε άλλη αντιμετώπιση από τους επενδυτές.
    Ακόμη, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δεν έχουν τον βραχνά της διάσωσης των "εθνικών τους τραπεζών", όπως για παρα΄δειγμα η Ουγγαρία, καλύτερα τα καταφέρνουν από εμάς.
    Εσύ τι πρόβλημα έχεις με τις τράπεζες; Νομίζεις ότι είναι προς όφελός μας η λειτουργία τους;
    Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί όταν όλη η Ευρώπη είχε επιτόκια 2% εμείς είχαμε 5 και βάλε και αμέσως μετά που ήρθε η κρίση, αντί να είναι εργαλείο που θα μας έσωζε, έγιναν καρκίνος που μας τρώει και τα υπόλοιπα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν πολυσυμπαθώ τις τράπεζες, ελληνικές και ξένες. Απλά σου είπα το θέμα είναι αν κάποιοι θέλουν να πουλήσουν και αν κυρίως - κάποιοι θέλουν να αγοράσουν. Ουτε εγώ είμαι ειδικός στα δημοσιονομικά, στα οικονομικά γενικώς, απλά πιστεύω ότι η Ουγγαρία χρώσταγε πολύ λιγώτερα από εμάς ( υποπολλαπλάσιο ποσόν ) και επίσης, μη όντας μέλος τότε της ευρωζώνης έριξε μια γερή υποτίμηση του νομίσματος της ( του φιορινιού ) , πράγμα που δεν μπορεί να κάνει η Ελλάδα .
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλό χειμώνα Δυ.
    Ασφαλώς και το ποσό των 115 δισ που λάβαμε απο τον μηχανισμό στήριξης μπορεί να πληρωθεί στις προθεσμίες του. Διαφορετικά δεν θα μας τα έδιναν. Εμείς ως αριστερά πρέπει να αγωνιστούμε ώστε αυτό το κόστος να κατανεμηθεί δίκαια με την συμμετοχή των εχόντων.

    όμως το πρόβλημα θα εξακολουθήσει να υπάρχει και θα χρειαστεί και δεύτερο μνημόνιο αν τώρα άμεσα δεν πάρει μπρος η οικονομία και αρχίσει η χώρα να παράγει πραγματικές υπηρεσίες και αγαθά. Σε ότι αφορά την αναδιάρθρωση του χρέους με την έκδοση ομολόγων αυτό αναχρηματοδοτείται άρα ένα μέρος του ήδη έμμεσα αναδιαρθρώνεται. Η μερική διαγραφή ή μετάθεση του χρέους είναι ένα γενικότερο ζήτημα που η χώρα θα πρέπει να το επιδιώξει με τις αναγκαίες διεθνείς συμμαχίες στο επίπεδο της Ε Ε.

    Τέλος σε ότι αφορά τις τράπεζες και αυτές έχουν εγκλοβιστεί στον φαύλο κύκλο της κρίσης. Δεν μπορούν πλέον να δανείζονται απο τις διεθνείς τράπεζες ενώ έχουν μεγάλες επισφάλειες εφόσον έχουν χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις στο εσωτερικό που με την σειρά τους έχουν και αυτές πρόβλημα ρευστότητας. Στην ουσία το όλο πρόβλημα μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί απο την Ε Ε με επενδυτικά και αναπτυξιακά εργαλεία. έτσι και αλιώς η ευρωζώνη αντιμετωπίζει στον ένα ή στον άλλο βαθμό παρόμοια προβλήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το ερώτημά μου radical είναι με το συνολικό χρέος των 340 δις ευρώ τι γίνεται. Πολύ φοβάμαι ότι κι αν ακολουθήσουμε τη συνταγή της τρόικα κι αυτή επιτύχει κατά 100% , πάλι το 2014 οι << αγορές >> πάλι θα μας δανείζουν ( αν μας δανείζουν ) με δυσθεώρητα επιτόκια, επειδή και το χρέος μας θα είναι το 150% του ΑΕΠ και η υπάρχουσα διεθνής κρίση θα δυσκολεύει περαιτέρω τα ρίσκα, το δανεισμό σε χώρες σαν τη δική μας. Οπότε θα χρειασθεί νέα << βοήθεια >> από την τρόικα; την Ε.Ε. ; Με νέο μνημόνιο; με τι όρους; Πόσες << θυσίες >> θα πρέπει να κάνουμε συνολικά;
    Αυτές οι σκέψεις ούτε πολύ πρωτότυπες είναι ούτε αριστερίστικες ούτε καν δικές μου. Νομίζω πριν λίγο καιρό η Morgan Stanley έγραφε κάτι παρόμοιο, από εκεί το << σήκωσα >>. Φαντάσου το 2014 θα χρωστάμε αν όλα πάνε << καλά >> ( σύμφωνα με την τρόικα ) περίπου 450 δις ευρώ. Ποιός θα μας δανείσει , έστω κι αν θα έχουμε πλεόνασμα, σε καιρούς χαλεπούς;
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σήμερα η Μόργκαν Στάνλευ, συμβουλεύει τους επενδυτές της σε κρατικά ομόλογα, όχι μόνο ελληνικά, να αρχίσουν να συνηθίζουν στην ιδέα ότι θα βάλουν το χέρι στην τσέπη τους.
    Πληροφοριακά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δυ, απόλυτα λογικές οι σκέψεις και οι ανησυχίες σου. Κατ'αρχάς το 2014 το χρέος θα είναι 150 % του αεπ επειδή τα έτη 2001/2013 αυτό θα έχει μειωθεί. Αυτό πάντα συμβαίνει όταν η χώρα βρίσκεται σε ύφεση. Υποτίθεται όμως πως εν τω μεταξύ θα έχει μπει σε κίνηση η ανάπτυξη της οικονομίας. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Σε ότι αφορά το συνολικό δημόσιο χρέος των 340 δισ όλες οι χώρες πορεύονται με αυτό το θέμα είναι αυτό συν το χρόνο να μειώνεται ως μέγεθος και η οικονομία να παράγει αγαθά και υπηρεσίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Με βάση αυτό που λέει ο Κωστής

    Το ερώτημα κατά τους αναλυτές της M.S. δεν είναι "αν" θα υπάρξουν χρεοστάσια, αλλά το “πώς” θα γίνουν αυτά και αποδεικνύει τον ισχυρισμό της με μια λεπτομερή
    ανάλυση για το πως οι κυβερνήσεις θα υποχρεωθούν να μεταφέρουν ένα μέρος του κόστους αναχρηματοδότησης του δημόσιου (και ιδιωτικού) χρέους στους “επενδυτές”,
    θεσμικούς και μη.

    http://www.capital.gr/News.asp?id=1036955

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 13ο σχόλιο! Ας ελπίσουμε και τυχερό. Ολοι συμφωνούμε λοιπόν ότι αναδιάρθρωση , επαναδιαπραγμάτευση , κούρεμα, hair cut του ελληνικού χρέους θα γίνει, δεν μπορεί να μη γίνει, το θέμα είναι πως, πότε , με ποιούς όρους , πόσο , με τι συμμαχίες κ.λ.π.
    Απλώς επαναλαμβάνω ότι αυτά που λέγονταν, λέγονται(;) ότι αναδιαρθρώσεις του δημοσίου χρέους γίνονται μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες είναι πομφόλυγες ( σαπουνόφουσκες λαικιστί )
    Δ.Υ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δυ,
    Για να μην λέμε τα ίδια, Βλέπε δραγασάκη, βεργόπουλο, θεωρούν και ορθά πως η περίπτωση της αναδιάρθρωσης ή της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους είναι στην ουσία ένα διεθνές πρόβλημα που έχει να κάνει με συμμαχίες και συσχετισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU