Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

"Αυτή τη φορά θα την πάρουμε την πόλη"


του Νίκου Φωτίου*


Το να μιλήσει κανείς για τον Γιάννη Μπουτάρη δεν είναι κι από τα ευκολότερα εγχειρήματα. Πάντως, η όποια δυσκολία δεν προκύπτει ως προσπάθεια αποφυγής της συνήθους ροπής προς αγιογράφηση. Κάθε άλλο, μάλιστα. Γιατί ο Μπουτάρης δεν είναι άγιος: πρώην αλκοολικός και «κακό παιδί», νυν 68άρης, σκουλαρικάτος, με τατουάζ, επιχειρηματίας (δηλαδή καπιταλιστής), ουδέποτε σε «στρούγγα», ορκισμένος πολέμιος του κομματικού εναγκαλισμού στην αυτοδιοίκηση, κακός πολιτικός, αφού δεν ξέρει να φυλάγεται από τις κακοτοπιές της εγχώριας πολιτικής κρεατομηχανής, δηλώνει ιδεολογικά σοσιαλδημοκράτης, υπήρξε δημοτικός σύμβουλος με το ΚΚΕ, υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ (επέλεξε να είναι τελευταίος στη λίστα), ψηφοφόρος του «συνασπισμού», περαστικός από τη «δράση», υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης το 2006 με την ανεξάρτητη και πολύχρωμη «πρωτοβουλία» κόντρα σε όλους τους κομματικούς συνδυασμούς. Και ίσως η δαιδαλώδης διαδρομή του να κρύβει ακόμα εκπλήξεις.

Με αυτό το βιογραφικό, που φαντάζει ως βεβαρημένο μητρώο, κανείς «κλασικός» δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα στην πολιτική κονίστρα. Όμως, ο «απρόβλεπτος» Μπουτάρης παραμένει εδώ και δέκα χρόνια, πεισματάρης Βλάχος, στον δύσβατο δρόμο της αυτοδιοίκησης.

Αυτό είναι και το νήμα που συνδέει τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες επιλογές του: ο άνθρωπος είναι καθαρόαιμος αυτοδιοικητικός και μέχρι μυελού οστέων ενεργό μέλος της κοινωνίας των πολιτών. Ο Θεσσαλονικιός κυρ-Γιάννης, όπου κι αν «σερφάρει» πολιτικά, έχει κάποιες σταθερές εμμονές:

  1. Την αποκατάσταση της χαμένης σχέσης της πόλης με τη θάλασσα,
  2. την αποκέντρωση με αυτοδιοίκηση (6 διαμερίσματα, 6 μικρά δημαρχεία),
  3. τη στενή συνεργασία πόλης-πανεπιστημίου,
  4. τη λύτρωση της Θεσσαλονίκης από τη συντριπτική κυριαρχία του αυτοκινήτου και από το άγος των κατειλημμένων δημόσιων χώρων.

Και, ως εμπειρικό καταστάλαγμα ανθρώπου μη φθονούντος δόξαν θεωρητικού, επιμένει ότι μόνον ο αυτενεργός και ο ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης έχει τη δύναμη, ενταγμένος σε συλλογικότητες, να επηρεάσει τα πράγματα προς το καλύτερο. «Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πολλοί μαζί, χωρίς παρωπίδες, κάτι μπορούμε να κάνουμε».

Οι παρακάτω σκηνές διαδραματίζονται εν έτει 2006, κατά την αντίστοιχη προεκλογική περίοδο, στο εκλογικό κέντρο της νεοσύστατης τότε «πρωτοβουλίας»:

  • Ο επισκέπτης, γύρω στα 40, φάτσα ταλαιπωρημένη, μπαίνει φουριόζος και ψάχνει επίμονα τον Μπουτάρη. Δεν τον βρίσκει και αποχωρεί: «να του πείτε ότι αν με χρειαστεί (λέει όνομα), πέφτω στη φωτιά για πάρτη του. Ο κυρ-Γιάννης μ' έβγαλε
    από τα σκληρά ναρκωτικά
    ».
  • Η επισκέπτρια, φτωχοντυμένη και ντροπαλή. Δεν τον βρίσκει κι αυτή και φεύγει αφήνοντας το όνομά της. «Έστειλε την κόρη μου με έξοδά του στην Αμερική για αποτοξίνωση από το αλκοόλ. Όλη η οικογένειά μου είναι μαζί του».
  • Ο τρίτος, κοστουμάκι και γραβατούλα: «Μου έσωσε το μαγαζί από τα χρέη. Μου 'δωσε 50 χιλιάδες δραχμές πριν κάτι χρονάκια κι ούτε απόδειξη δε ζήτησε. "Όταν ξεχρεώσεις", μου είπε».

Το εύρος της κοινωνικότητάς του εκτείνεται από τον κόσμο των επιχειρήσεων και των αστών του κέντρου, ως τον ένοικο των παραπηγμάτων της υποβαθμισμένης Ξηροκρήνης. Ένας τέτοιος, μαυριδερός, γιγαντιαίος, με βρόμικη φανέλα και λιγδωμένο σγουρό μαλλί, σε μια περιοδεία της «πρωτοβουλίας» το 2008, ξεμπούκαρε από μια λαμαρινένια παράγκα, όρμησε κατά πάνω του με αλαλαγμούς και …τον αγκάλιασε τρυφερά αποκαλώντας τον «Γιάννη μου», ενώ οι άνθρωποι της συνοδείας του αναστέναζαν ανακουφισμένοι.

Οι δρόμοι και όλα τα μιλέτια της Θεσσαλονίκης τον αναγνωρίζουν, γιατί σαν άλλος Τζόνι Γουόκερ πάει παντού περπατώντας. «Αν δε λασπώσεις παπούτσι, δεν ξέρεις τη Θεσσαλονίκη», αποφθέγγεται συχνά.

Ως άνθρωπος της συνεχούς δράσης, αρχίζει κάτι, του δίνει την πρώτη ώθηση και μετά το αφήνει να πάρει τον δρόμο του, ενώ ο ίδιος ξεκινάει για το επόμενο: «ένωση πολιτών», «αρκτούρος», «φύση 2000», «κέντρο περιβάλλοντος και αειφόρου ανάπτυξης», «ανώνυμοι αλκοολικοί», «μακεδονικό μουσείο σύγχρονης τέχνης», παραδοσιακός οικισμός Νυμφαίου, κρασιά ονομασίας προέλευσης, «σύνδεσμος ελληνικού οίνου», «ευρωπαϊκή ενωση οινοπαραγωγικών περιφερειών», «διεθνής ακαδημία οίνου». Αλλά και δις «οινοποιός της χρονιάς», και «Ευρωπαίος ήρωας».

Οι αντίπαλοί του, τον περιμένουν αμείλικτοι στη γωνία. Κι αυτός, που και που τους κάνει τη χάρη πονοκεφαλιάζοντας τους συνεργάτες του, που έχουν την έγνοια της αποφυγής των «ολισθημάτων». «Ας τους να λένε, ας ταράξουμε και λίγο τα νερά», απαντάει μερικές φορές. Κάποιες άλλες παραδέχεται στα ίσα: «έκανα χοντρό φάουλ και πρέπει να το διορθώσω», ενώ είναι έτοιμος να διαπράξει το επόμενο...

Το δημαρχιλίκι, γι' άλλους ατσαλάκωτο κοστούμι, γι' άλλους σχοινί αναρρίχησης, για τον Μπουτάρη είναι βαριά ευθύνη. Παιδεύτηκε ώσπου να αποφασίσει ότι δεν είναι και ασήκωτη. Το σκέφτηκε καλά, το μέτρησε από πολλές πλευρές («δεν είμαι και κανένα τζόβενο») και τέλος μάζεψε τους συνεργάτες του: «παιδιά, δεν μπορώ να κάνω πίσω. Θα ένιωθα σαν να προδίδω όσους πίστεψαν σε μένα. Πάμε γερά! Αυτή τη φορά θα την πάρουμε την πόλη».

Όλα δείχνουν πως οι Θεσσαλονικείς είναι έτοιμοι για την αλλαγή. Για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια, η κάθε μορφής συντήρηση έχει απέναντί της έναν πεισματάρη και ικανό αντίπαλο, που τον φοβάται ότι μπορεί να τη νικήσει. Ο Γιάννης Μπουτάρης με τους συνεργάτες του της πολύχρωμης «πρωτοβουλίας» θα φροντίσουν να δικαιώσουν αυτούς τους φόβους στις 7 Νοεμβρίου. Για την επιστροφή της ελπίδας, για μιαν ανάσα ζωής στην πόλη.



* Το κείμενο αυτό συνέγραψε εκ μέρους της σύνταξης της ppol ο Νίκος Φωτίου, φιλόλογος και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, πλήρης τίτλος: Στο δήμο Θεσσαλονίκης, η PPOL στηρίζει την υποψηφιότητα του Γιάννη Μπουτάρη/ της Σύνταξης Οκτώβριος 30 2010

11 σχόλια:

  1. Μένει στην επιφάνεια επειδή είναι μέγας σαλτιπάγκος χωρίς αρχές (πέρασε και από την Δράση του Σ. Μάνου). Αυτού του είδους οι άνθρωποι επιπλέουν όπως οι φελλοί. Και εκμεταλλεύεται και τις πολιτικές σκοπιμότητες και τα παιχνίδια τα πολιτικά για να στέκεται ορθός. Όσο για την πρότασή του να βάλει η τηλεόραση της Θεσσαλονίκης τσόντες μετά το βράδυ, απαλλάσσεται λόγω ανισσορροπίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Hμερομηνία : 31-10-10 Eκτύπωση | e-mail

    Ψήφος αντίστασης στη μικρόνοια
    Tου Χρηστου Γιανναρα

    Μοιάζει απίστευτο, αλλά το προεξοφλούν με σιγουριά οι δημοσκοπήσεις: Στις επερχόμενες εκλογές Τοπικής τάχα και Αυτοδιοίκησης, οι ελλαδίτες ψηφοφόροι θα ψηφίσουν και πάλι, στην πλειονότητά τους, κομματικούς υποψηφίους.

    Πώς να εξηγήσουμε την άρνηση της κρίσιμης για το εκλογικό αποτέλεσμα μάζας να αντιληφθεί την πραγματικότητα; Τα εγκλήματα των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια είναι εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά: Κατασπατάλησαν το απίστευτο χρήμα που εισέρευσε στη χώρα (για πρώτη φορά στην κρατική μας ιστορία) και απέβλεπε να επιτευχθεί σύγκλιση της ελλαδικής με τις οικονομίες των χωρών της Ε.Ε. Ξέφρενη σπατάλη και επιπλέον απίστευτος, παρανοϊκός δανεισμός. Μοίραζαν τα κόμματα διορισμούς, επιδοτήσεις, ρουσφέτια, μπούκωναν τον υπόκοσμο των λακέδων και της καμαρίλας τους με αδιάντροπο πλούτο, ωμά, απροκάλυπτα, χυδαία. Πνίγοντας κυριολεκτικά τη χώρα στα χρέη.

    Χωρίς να λύσουν, στα τριάντα έξι αυτά χρόνια, ούτε ένα πρόβλημα – το ασφαλιστικό, ας πούμε, ή το συγκοινωνιακό ή της μηχανοργάνωσης του κράτους (δεν συζητούμε για την παιδεία, την υγεία, την άμυνα, τη δικαιοσύνη). Το μόνο που τους ενδιέφερε, μα αποκλειστικά το μόνο, ήταν η επανεκλογή τους, η κραιπαλική ηδονή της εξουσίας. Τίποτε άλλο. Και όταν πια η καταστροφή ήταν αδύνατο να αναχαιτιστεί, ο ένας πρωθυπουργός το ’σκασε πανικόβλητος, δίχως ίχνος ντροπής ή αυτοσεβασμού. Και έσπευσε να αναλάβει ο μειονεκτικός σε επιγνώσεις αντίπαλος, για να αλωνίζει επί μήνες τα διεθνή κέντρα, απολαμβάνοντας τουριστικά το κελεπούρι της πρωθυπουργίας και διαφημίζοντας στους δανειστές της χώρας την αναξιοπιστία της και τη διαφθορά της.

    Ποιος Ελληνας δεν βλέπει αυτά τα εξόφθαλμα, αποδεδειγμένα, ψηλαφητά δεδομένα; Κι όμως, όχι μόνο δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώσουμε οργή και αντίσταση, αλλά σπεύδουμε πειθήνια και ηλίθια να αμνηστεύσουμε, να κολακέψουμε, να επιβραβεύσουμε τους τυράννους μας, ψηφίζοντας τους εκλεκτούς των κομματικών συμφερόντων στην τάχα Αυτοδιοίκηση. Πού είναι λοιπόν το περιβόητο «φιλότιμο» του Ελληνα, η «περηφάνια» του, το «αδούλωτο φρόνημά» του; Ακόμα και την ψήφο του, το τελευταίο απομεινάρι διαφοράς από τον σκλάβο, τον ραγιά, την προσφέρει για να μετρήσουν οι διεφθαρμένες κομματικές συντεχνίες τις περιστασιακές μεταβολές στα ποσοστά της ισχύος τους.

    Να κατεβούμε στους δρόμους μάς το έχει απαγορεύσει ο παλαιοημερολογητισμός του Περισσού: μονοπωλεί μεθοδικά κάθε δημόσια μαζική διαμαρτυρία, την «καπελώνει» αυθαίρετα, η κραυγή και οργή των πολιτών μετατρέπεται σε αθέλητη υποστήριξη της πιο υπάνθρωπης ολοκληρωτικής μονοτροπίας. «Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, έγραφε ο Ελύτης, και βρίσκεσαι να “κάνεις πορεία” μ’ έναν συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη, αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους». Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα ακομμάτιστη πρωτοβουλία για μαζική πολιτική εκδήλωση, που να μην την ιδιοποιηθεί η μικρόνοια και ψυχανωμαλία των καπήλων της Αριστεράς.

    Μας απομένει η ψήφος, για να συντηρούμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πολίτες, ότι πολίτευμα της χώρας είναι η δημοκρατία. Ψευδαίσθηση, στάχτη στα μάτια, για να συνεχίζουν οι μαφιόζοι των κομματικών συντεχνιών να παίζουν με τη δική μας αφέλεια, την παιδαριώδη επιπολαιότητά μας. Τάχα ότι λειτουργούν πολιτικοί θεσμοί, τάχα ότι διαχειριζόμαστε τις τύχες και το μέλλον μας, καμαρωτοί στη σειρά για να βρεθούμε πίσω από το παραβάν, να αξιοποιήσουμε τα «δικαιώματα» του πολίτη! Μας παραμυθιάζουν οι ανίκανοι, ενώ το ξέρουμε, το βλέπουμε: Η δευτεράντζα της κομματοκρατίας, δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες τώρα ή ό,τι άλλο παραπληρωματικό, ούτε τις λακκούβες στους δρόμους ή τις αγέλες των αδέσποτων δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν. Τοποτηρητές είναι, ελάσσονες, των κομματικών συμφερόντων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ συνέχεια..

    Βρίσκουν και τα κάνουν. Οι μάζες των ευνουχισμένων, των δίχως σκέψη και κρίση ψηφοφόρων, μοιάζει να μην έχουν καταλάβει πού έχουμε φτάσει και γιατί. Γιατί σε λούκι στερήσεων, φτώχειας, ανεργίας, εφιαλτικής αβεβαιότητας για το αύριο, γιατί πουθενά ελπίδα ανάκαμψης; Πώς βρέθηκε να είναι πρωθυπουργός ένα τόσο μειονεκτικό άτομο με τόσο κραυγαλέα υστερήματα, πώς γίνεται να έχουμε υπουργό Εξωτερικών και υπουργό Οικονομικών ανθρώπους πρωτόπειρους, πρωτοφανέρωτους στον δημόσιο βίο, σήμερα που διακυβεύεται η ίδια η ιστορική μας επιβίωση, η αξιοπιστία και η τιμή του ονόματός μας στον διεθνή στίβο; Δεν είχε τίποτε καλύτερο να επιστρατεύσει το κομματικό μας σύστημα στην κρίσιμη αυτή ώρα;

    Οχι, δεν είχε, είναι φανερό. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι μια εξ ίσου θλιβερή και ευτελισμένη συναγωγή μετριοτήτων, σπιθαμιαία αναστήματα λιμασμένων για επιστροφή στην εξουσία, αναπολόγητων ακόμη για πράξεις απύθμενης φαυλότητας και διαφθοράς. Αυτά τα «κόμματα εξουσίας» δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι καρκινώματα στο κοινωνικό σώμα, εστίες μολυσματικές, απεργάζονται θάνατο. Ομως, η κρίσιμη εκλογική μάζα, ψηφοφόροι δίχως σκέψη και κρίση, τους εκλεκτούς αυτών των κομμάτων θα ψηφίσουν, δεν καταφέρνουν να συνδέσουν τον εφιάλτη που ζούμε με τα συγκεκριμένα εγκλήματα που τον προκάλεσαν και με τους αυτουργούς των εγκλημάτων.

    Ο ευνουχισμός έχει συντελεστεί μεθοδικά, έντεχνα, «ανεπαισθήτως». Αν υπάρξουν ιστορικοί στο μέλλον με ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας, το υλικό μελέτης του ευνουχισμού μας θα τους προσφερθεί άφθονο: Τα σχολικά βιβλία που τιτλοφορούνται «Η Γλώσσα μας», ο γκαιμπελικός προπαγανδισμός του ψυχωτικού «φιλαθλητισμού», του κρατικού τζόγου, ο επιχορηγούμενος κιτρινισμός και κρετινισμός των τηλεοπτικών καναλιών. Ακρως αποτελεσματικές πρακτικές εξηλιθίωσης της κρίσιμης εκλογικής μάζας.

    Ετσι έχουν εξασφαλισμένη και αυτή τη φορά την επανεκλογή τους δήμαρχοι εξοργιστικής ανικανότητας, επιβαρυμένοι με εγκλήματα φαυλότητας σε προγενέστερες υπουργικές τους θητείες. Σίγουρη η επανεκλογή και νομαρχών που εκκρεμούν σε βάρος τους ποινικές διώξεις, θριαμβική η επικράτηση πληθώρας ασημαντοτήτων, ανθρώπων θλιβερού επιπέδου ικανοτήτων και καλλιέργειας, με μοναδικό προσόν το κομματικό χρίσμα.

    Η «μαγιά» που αντιστέκεται στον εξανδραποδισμό λογαριάζει τους κομματικά κεχρισμένους, όποιοι κι αν είναι, σαν χολεριασμένους. Ακομμάτιστους υποψήφιους τους ψηφίζει. Οπου δεν υπάρχουν: λευκό ή αποχή.

    ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΑΡΙΑΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ.
    Για το πως βλέπετε κι εσείς την Τ.Α. φαίνεται στην αρχη του αρθρου, πρώτα οι κομματικές δραστηριότηες του κυρ Γιάννη, και μετάααα!!! η τεράστια προσφορά του τόσο σε κοινωνικό επίπεδο αλλα κυρίως στο οικολογικό πριν το αντιληφθούν τα απο-"κόμματα" κλουβιά της επικράτειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αντί απαντήσεως, ολίγος Καβάφης:

    «Aνέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ελπίζω να μου επιτρέπεις φίλε ανώνυμε να παίρνω θέση (υπέρ Ψαριανού πχ στα "κομματικά"). Ενοχλώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τώρα για τον Μπουτάρη, έχει δίκιο ο Νίκος - δεν κατάλαβες! Ξέχνα για λίγο τις αποψάρες σου και ξαναδιάβαστο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες-
    ο κουφός Ιουλιανός είπεν "Ανέγνων,έγνων,κατέγνων".Τάχατες μας εκμηδένισε
    με το "κατέγνων" του, ο γελεοιοδέστατος.
    Τέτοιες εξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ εμάς τους Χριστιανούς...

    Κι άν δέν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
    όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για τα λοβοτομημένα κομματικά σκυλιά που παντού βλέπουν "εχθρούς" και "αντιπάλους" για όλους αυτούς που -ευτυχώς -δε θα μας σώσουν...


    Αν είσαι φτιαγμένος για Χειμώνες- μην ελπίζεις να χαρείς το Καλοκαίρι

    σαν μακρύτριχο σκυλί θα υποφέρεις-
    θα βολοδέρνεις με τη γλώσσα έξω, ασθμαίνοντας-
    θα τρέχουν τα σάλια σου για λίγη δροσιά.

    Aν είσαι φτιαγμένος για Χειμώνες
    βρες μια σκιά και κρύψου
    ώσπου το Καλοκαίρι
    να περάσει
    "Ιουλιανός" και "Αποστάτης"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. καλά, ρε ανώνυμε φίλε, μη βαράς. Εσένα δε θα σε σώσουμε. Δεν είναι και με το ζόρι.
    Εξάλλου δεν είμαστε και του Αγίου Βερνάρδου. Ημίαιμα κομματόσκυλα είμαστε και, μάλιστα, λοβοτομημένα. Γαβ, γαβ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Επειδή δεν σε "βαράει" κανείς τουναντίον η επιλογή του Καβάφη από την πλευρά σου και άστοχη ήταν και με πολύ βιασύνη...άλλη μια αφιέρωση...


    Αργύρης Μαρνέρος, Ησυχία το μυαλό κοιμάται

    Η εξουσία δεν φοβάται τις μολότοφ
    Που πέφτουν μέσα στο δρόμο και
    Ούτε που τη νοιάζει αν η πόλη ξυπνήσει
    Η εξουσία φοβάται τις μολότοφ που
    Πέφτουν μέσα στο κεφάλι γιατί έτσι
    Υπάρχει φόβος να ξυπνήσει το μυαλό.

    Από τη συλλογή Αίθουσα αναμονής (2003)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. προβοπροτάσεις...
    Ο Ανθιμος Θεσσαλονίκης (και πάσης Ελλάδος;) χαρακτήρισε τον κ. Μπουτάρη «βουλγαροπροδότη». Προφανώς ο ιερέας αυτός, Ηλείος στην καταγωγή, ήγουν χαμουτζής συμπατριώτης μου, είναι ο γηραιότερος των Ελλήνων. Εχει γεννηθεί την περίοδο της Τουρκοκρατίας, μάλιστα στην πιο σκοτεινή της εποχή, ας πούμε περί το 1610 μ.Χ. κι έχει λάβει την ανάλογη παιδεία. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί ο Δεσπότης (όνομα και πράμα) Θεσσαλονίκης θεωρεί τον εαυτόν του εκπρόσωπον του έθνους (άντε του Γένους) -έναντι ποίου Σουλτάνου άραγε; Παρ' ότι 400 ετών μαθουσάλας ο γέρων Θεσσαλονίκης δεν φαίνεται να 'χει αντιληφθεί τον πραγματικό ρόλο ενός ορθόδοξου παπά σε μια λαϊκή κοινωνία. Ρόλο στον αντίποδα συκοφαντιών όπως «βουλγαροπροδότης», που θυμίζουν το ήθος των χαφιέδων και των δωσιλόγων της Κατοχής, οι οποίοι, αν και συνεργάστηκαν ακριβώς με (και) τους Βούλγαρους, κατηγορούσαν ύστερα για προδότες τους πατριώτες του ΕΑΜ κι όσους άλλους δεν κιότεψαν μπροστά στους κατακτητές. Αυτών των μεταπολεμικών στη συνέχεια εθνικοφρόνων (που όμως στο μεταξύ είχαν προδώσει τον λαό και το έθνος), ένα από τα πιο πικρά άνθη είναι ο κυρ Ανθιμος και ο εθνικιστικός του οίστρος. Οίστρος που τον προδίδει. Διότι απ' όσα κατά καιρούς λέει ο Θεσσαλονίκης φαίνεται να γνωρίζει για τη Μακεδονία (να γνωρίζει στην πραγματικότητα) όσα και η κυρία Ρεπούση για τη συνέχεια του ελληνισμού - πασαλείμματα. Αλλωστε πάνω στα πασαλείμματα εδραζόμενοι ευδοκιμούν οι δύο πόλοι του σκοταδισμού στη σημερινή Ελλάδα, από τη μια οι ελληνοκεντρικοί εθνικιστές παλαιοημερολογίτες κι απ' την άλλη οι μεταμοντερνικοί «εκσυγχρονιστές» της παγκοσμιοποίησης -τόσον τέκνα του διαφωτισμού, όσον κι ο Αβερελ Ντάλτον ή έστω ο νεοφιλελευθερισμός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU