Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Μνημόνιο και Μεταρρύθμιση

το πλοίο των τρελών... 

Μετά το χθεσινό πράσινο φως από το Ecofin για επιμήκυνση αποπληρωμής του ελληνικού δανείου με μείωση του επιτοκίου, και μπροστά στις τελικές αποφάσεις της ΕΕ, στις 25 Μαρτίου, ανοίγει ένα τεράστιο θέμα: 
Υπάρχει μεταρρυθμιστικό μέτωπο στην Ελλάδα και από ποιους αποτελείται; 
Υπάρχει μεταρρυθμιστική βούληση στα πολιτικά κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ή το παλιό πολιτικό σύστημα θα σταματήσει οποιαδήποτε αλλαγή στοιχιζόμενο πίσω από τις συντεχνίες και το πελατειακό ληστρικό σύστημα του ελληνικού παρασιτικού τριτοκοσμικού καπιταλισμού των πενήντα χιλιάδων οικογενειών; 
Και ποιος θαρραλέος πολιτικός λόγος θα πει τα πράγματα με το όνομά τους; 
Μέχρι να ακούσουμε κάποια σαφή απάντηση, βασιζόμαστε στη συμβολή των ενεργών πολιτών αυτής της χώρας, στην διατύπωση εναλλακτικών στο Μεγάλο Θέμα: Μνημόνιο και Μεταρρύθμιση.
Μια τέτοια συμβολή ακολουθεί:


από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη μαργαρίτα

του Ευθύμη Δημόπουλου*

Η γενέθλια πράξη για την αναδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, την ανασυγκρότηση του πολιτικοοικονομικού συστήματος και την αναζήτηση μιας νέας συλλογικής αυτογνωσίας είναι η κρίση και η υπογραφή του Μνημονίου. Πριν από αυτή την εξέλιξη ένα βαρύ παραπέτασμα πολιτικής απάτης, ευωχίας και συνήθειας κάλυπτε τα πάντα.
Ο κίνδυνος χρεωκοπίας δεν απασχολούσε το δημόσιο λόγο και την κοινή γνώμη. Οι οιωνοσκόποι της πολιτικής ελίτ, της δημοσιογραφίας και της κρατικής γραφειοκρατίας δεν προμήνυαν τα όσα ακολούθησαν. Οι λιγοστές φωνές που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου ενοχλούσαν. «Αφού δεν είχαν νέα ευχάριστα να μας πουν καλύτερα να μη μας πουν κανένα». Ο λόγος των κομμάτων εξουσίας περιστρέφονταν γύρω από τη συνήθη δικομματική αντιπαλότητα, η κυβερνητική δράση υπαγορεύονταν από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Η αριστερά συνέχιζε το αγαπημένο της πολιτικό σπορ: γενικόλογη καταγγελία των κυβερνήσεων, του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η κριτική της για την παθολογία του μεταπολιτευτικού καθεστώτος εξαντλούνταν στην ανατροπή του δικομματισμού ή παρέπεμπε στο σοσιαλιστικό μέλλον. Ο συνδικαλισμός ασκούνταν στην πρωϊνή «αγωνιστική» γυμναστική, φροντίζοντας το μικροσυμφέρον της συντεχνίας και το βράδυ μοίραζε τις θέσεις του οριζόντιου κομματικού κράτους. Η οικονομία κυλούσε στις ράγες της μεταπολίτευσης: φθηνός εξωτερικός δανεισμός, διαπλοκή μεγαλοεργολαβίας και κράτους, χαμηλή ανταγωνιστικότητα, εκτίναξη των εισαγωγών, μαζική φοροδιαφυγή. Κράτος και προϋπολογισμοί φούσκωναν σαν μπαλόνια από ρουσφέτια, σκάνδαλα, μίζες και ελλείμματα. Το Ασφαλιστικό βούλιαζε, το περιβάλλον λεηλατούνταν. Η υποβάθμιση της καθημερινής ζωής στην πόλη και το μεταναστευτικό βρίσκονταν στα όριά τους αλλά οι λύσεις αναβάλλονταν. Τα greekstatistics συντηρούσαν το παραμύθι της ανάπτυξης και της εξαπάτησης, η κοινωνία χρεωνόταν για να αλλάξει συνθήκες ζωής ή status. Η δημοσιοϋπαλληλία, βαθιά αλλοτριωμένη, διευθετούσε ράθυμα τα καθιερωμένα ενώ οι μηχανισμοί ελέγχου «λάδωναν» τις μηχανές τους. Το σύστημα αυτορυθμιζόταν αλλά αρνούνταν λυσσασμένα τις μεταρρυθμίσεις. Οι κυβερνήσεις εκλέγονταν τάζοντας, η τελευταία με το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν».
Και ξαφνικά το σκηνικό καταρρέει. Η χώρα φτάνει στο κατώφλι της χρεωκοπίας και εκπέμπει ΣΟΣ. Η Ε.Ε., βρισκόμενη και η ίδια στη δίνη μιας κρίσης απροσδιορίστων διαστάσεων, ενεργοποιεί το μηχανισμό στήριξης. Υπογράφεται Μνημόνιο ανάμεσα στην Ευρωζώνη, το ΔΝΤ και το ελληνικό κράτος. Η χορήγηση των δόσεων προϋποθέτει σαφείς και μετρήσιμες αλλαγές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η εξέλιξη αυτή, με όλες τις οδυνηρές επιπτώσεις της στο εισόδημα μικροσυνταξιούχων και μισθωτών, έχει ριζοσπαστική επίδραση στην ελληνική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα.

Η υπογραφή του Μνημονίου και η λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών του «στριμώχνουν» τον παραδοσιακό πολιτικαντισμό και τα πελατειακά του παράγωγα, περιορίζουν τις δυνατότητες ελιγμών τους. 
Ωστόσο, ακόμη και τώρα, την ύστατη ώρα, οι δυνάμεις της χρεωκοπίας φατριάζουν, αποποιούνται των κολοσσιαίων ευθυνών τους, καμώνονται τους υπερασπιστές των «λαϊκών δικαίων», παραπλανούν την κοινή γνώμη, επιχειρούν να συρρικνώσουν τα ελλείμματα μέσα από οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, αρκεί να μη θίξουν τα ισχυρά επαγγελματικά λόμπι. 

Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό διαστέλλει διαρκώς τον πολιτικό χρόνο, επιδιώκοντας απανωτές παρατάσεις και ελίσσεται ώσπου να ευνουχίσει τη μεταρρύθμιση, μετατρέποντάς την σε μια ακόμη «φούσκα». Πανομοιότυπη τακτική ακολούθησε και σε προηγούμενες φάσεις, όταν δυνάμεις του πολιτικού ορθολογισμού, του αστικού εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης στη χώρα μας είτε διαβρώθηκαν είτε ηττήθηκαν κατά κράτος από πανίσχυρα κατεστημένα συμφέροντα. 

Χωρίς τους πιεστικούς και λεπτομερείς ελέγχους των μηχανισμών επιτήρησης είναι απίθανο το ελληνικό πολιτικό σύστημα να επιχειρούσε ακόμη και τις ελάχιστες διαρθρωτικές αλλαγές. Χωρίς την παρουσία της «τρόικας» δε θα εξασφαλίζονταν οι στοιχειώδεις εγγυήσεις μεταρρύθμισης. 

Στο πλαίσιο εφαρμογής του Μνημονίου έχουμε τη δυνατότητα, αξιοποιώντας τη δυτικοευρωπαϊκή παρέμβαση - για μια ακόμη φορά στη νεότερη ελληνική ιστορία - και αφυπνίζοντας εθνικές κοινωνικές δυνάμεις να εξυγιάνουμε το πολιτικό σύστημα, να αλλάξουμε τους χρόνους του και τα περιεχόμενα δράσης του. Άλλωστε ειδικά σήμερα, σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον αυξανόμενων αλληλεξαρτήσεων, η διέξοδος στις κρίσεις δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά εθνική αλλά έχει την ανάγκη συνδρομής και εποπτείας υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών υποκειμένων. Δεν είναι τυχαίο πως και η ίδια η συζήτηση για την ευρωπαϊκή ενοποίηση απόκτησε νέο περιεχόμενο μετά την εκδήλωση της κρίσης και την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης.

Καθοριστική είναι η συμβολή του Μνημονίου και στην αξιοποίηση δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας που βρίσκονται υπό δίωξη ή εν υπνώσει. Το κρίσιμο ζητούμενο σήμερα είναι οι επιχειρήσεις μας να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα, να παρέχουν ποιοτικές υπηρεσίες, να προσελκύσουμε επενδυτές, να καινοτομήσουμε, να τεχνοοργανωθούμε, να εκσυγχρονιστούμε εκπαιδευτικά και να παράγουμε πλούτο, για να μπορούμε στη συνέχεια να τον αναδιανείμουμε. 
Οι στόχοι αυτοί προϋποθέτουν τη συρρίκνωση του πελατειακού κράτους και του γραφειοκρατικού παρασιτισμού, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, την αναδιοργάνωση του άδικου και χαοτικού φορολογικού συστήματος, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη συγχώνευση επιχειρήσεων και τραπεζών, την ακύρωση των ολιγοπωλιακών πρακτικών και πάνω απ’ όλα την αναζήτηση συναινέσεων για τη συνυπογραφή νέων κοινωνικών και εργασιακών συμβολαίων ανάμεσα στον κόσμο του κεφαλαίου και της εργασίας, ανάμεσα στην αγορά και τους ελεύθερους επαγγελματίες. 
Ουσιαστικά χρειαζόμαστε μια ισχυρή δόση καπιταλιστικού ορθολογισμού για την αναδιοργάνωση της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Βέβαια η έξαλλη αριστερά και οι επιβιώσεις του αριστερού λαϊκισμού σοκάρονται μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, αλλά οι αντιδράσεις τους ουδόλως απασχολούν τους επιχειρηματίες και μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα ή τους ανέργους. Άλλωστε, γιατί η διέξοδος από την κρίση πρέπει να είναι αποκλειστικά «αριστερή» και η πολυσυζητημένη ανάπτυξη θα πρέπει να γίνει μόνο με τα λεφτά του κράτους; 

Πουθενά στον κόσμο δεν παράγεται πλούτος έξω από το πλαίσιο καπιταλιστικών κανόνων ούτε με εξουδετέρωση της κουλτούρας του επιχειρείν. Γιατί εδώ πρέπει να συμβεί κάτι διαφορετικό; Το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας αριστερής συνείδησης δεν αποδέχεται ακόμα πως ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος, στον οποίο θέλουμε να ανήκουμε, δεν είναι μόνο η στερεοτυπική εικόνα της ζούγκλας που προβάλλουν τα κακέκτυπα του μαρξιστικού κοσμοειδώλου αλλά και ένας κόσμος κανόνων, συμφωνιών, θέσεων εργασίας, καινοτομίας, εφευρετικότητας, έρευνας, επιστημονικών εφαρμογών και επαγγελματισμού. Και ενώ αυτόν τον κόσμο το μεταπολιτευτικό σύστημα τον επικαλούνταν ρητορικά ως στρατηγικό στόχο την ίδια στιγμή τον κατέπνιγε μέσα σε ένα περιβάλλον επιδοτούμενης αδράνειας και παρασιτισμού.
Υπό προϋποθέσεις το Μνημόνιο μπορεί να αποτελέσει έναν από τους καταστατικούς όρους της μεταρρυθμιστικής ανασυγκρότησης στη χώρα μας. Είναι λοιπόν καταστροφολογική και βαθιά λαϊκιστική η ρητορική που εκλαμβάνει την υπογραφή του Μνημονίου ως πράξη απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και υποθήκευσης της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.

*Ο Ε. Δημόπουλος είναι δάσκαλος στη πρωτοβάθμια εκπαίδευση
Οι υπογραμμίσεις είναι του Leo

20 σχόλια:

  1. Γρηγόρης, Θεσσαλονίκη13 Μαρτίου 2011 στις 9:43 μ.μ.

    Δούλοι παχιοί των αφεντικών και του συστήματος,η ξεφτίλα και η υποταγή σας δεν έχει πάτο! Συνεχίστε να κυλιέστε και να ικετεύετε μπροστά στα πόδια της άρχουσας τάξης..Ίσως να σας δώσει σημασία κάποια στιγμή!

    Άμα "τα πάρω"
    αν με "διαλέξουν"
    αφεντικά και ΔΝΤ θα με λατρέψουν!

    Άν μου προσφέρουν
    και εξουσία
    θα σας ρημάξω σ'απολύσεις κι ανεργία

    Κι έτσι ξεχνιέμαι
    έτσι γελιέμαι
    κλείνω τα μάτια μου και νοιώθω υπουργός

    Αχ Ντορούλα σ'αγαπώ
    και βαθειά σ'ευχαριστώ
    που με έμαθες ποτέ να μην κολώνω!

    Σε ρυθμό κίτρινων ποδηλάτων,αφιερωμένο στους κίτρινους υπηρέτες του καπιταλισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Γρηγόρης Θεσ/νικη

    Τον Δηάρη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.
    Τι τους γράφεις και τους ξαναγράφεις,απολυμένοι ρουφιάνοι του συστήματος είναι δεν το κατάλαβες ακόμη?
    Δε σέρνονται στο σύστημα-αυτό τους έχει γραμμένους- να ψαρέψουν κόσμο θέλουν*,πουρέιτζερ που δεν νοούν να καταλάβουν οτι με τις "μασέλες" μόνο γιαουρτι κι αυτό με "καλαμάκι" θα το τρώνε.
    Ούστ κοπρίτες!
    * Στο συνέδριο τους αναγκαστικά θα έχουν σύνεδρους και απο το κόμμα της Ντόρας γιατί οι ξεφτίλες ούτε 100 άτομα δεν έχουν σ όλη την Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
    Αφιερωμένο σε όλες και όλους ιδιαίτερα στα "παιδιά"της ΔΗΜΑΡ

    http://www.youtube.com/watch?v=nWQ5Rh-DIEE&feature=player_embedded

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είστε νεκροί. Ωραία, δεν το ξέρατε και δικαιολογείστε.
    Τώρα το μαθαίνετε.

    Ο Δημόπουλος, σας ταράζει, σας τρελαίνει, επειδή έχει το θάρρος να μιλήσει γι'αυτά που στις αραχνιασμένες παρέες σας, σας βάζουν πιπέρι στο στόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κωστή δυστυχώς, αυτή φαίνεται να είναι η φυσιολογική κατάληξη του δογματικού τρόπου σκέψης στην αριστερά: είναι να τους λυπάσαι... Αδυναμία σκέψης, ανάλυσης, σύνθεσης - οργή μόνο, που θολώνει ακόμη περισσότερο το θολωμένο τους μυαλό - και κατάληξη στις βρισιές και την συνομωσιολογία (ο Γρηγόρης προχτές ήδη είχε αναπαραγάγει την προβοκατόρικη είδηση για πτώχευση στις 27 του μηνός - και το χειρότερο; - την πίστευε κιόλας)
    Φυσικά ο δεξιός φίλος από το antinews, ο Γιαννάκης ο αναρχοσυνδικαλιστής από το Κόκκινο και ο αρχειομαρξιστής Γρηγόρης με τις κιτρινισμένες φυλλάδες της τρίτης διεθνούς δεν είναι όλοι οι αναγνώστες αυτού του μπλογκ - αυτοί όμως δείχνουν να υποφέρουν περισσότερο...
    Τους ακούς και αναρωτιέσαι; Βρε καμιά ελπίδα;
    Ίσως όμως είναι ενδεικτική η κατάσταση: λίγοι τολμούν ακόμα να ξεκινήσουν μια κουβέντα με βάση τα πραγματικά δεδομένα - και στην δική μας αριστερά, την φιλόδοξα "ανανεωτική". Γιατί η κρίση είναι παντού, όπως έγραφες πρόσφατα. Και είναι νομίζω πολιτιστική πρώτα και μετά οικονομική και περιβαλλοντική - αυτά αργά ή γρήγορα θα ακολουθούσαν τις πελατειακές δεκαετίες κατανάλωσης, αλαζονείας με το δάνειο, αναδελφισμού και ωχαδερφισμού.
    Πως βγαίνει κανείς από δω; Με την παιδεία θέλεις είκοσι χρόνια - με την τρόϊκα δεκαπέντε - με τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες θα πείσει και θα συσπειρώσει μια Μεταρρυθμιστική Αριστερά δυο τρία. Αλλά για την ώρα μόνο η τρόϊκα δουλεύει - όλοι οι άλλοι είμαστε με ανοιχτό το στόμα σαν τους ροφούς - ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι έγινε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι λέει η κοινή λογική; ότι "όταν μας χορήγησαν το δάνειο των 110 δισ., και παρά τους όντως επαχθέστατους όρους του, οι Γερμανοί ψηφοφόροι ανέβηκαν στα κεραμίδια. Η δε βασική γραμμή τους, εκτός από κάποια προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια, ήταν η εξής: Γιατί εγώ να παίρνω σύνταξη στα 67 και οι Ελληνες στα 50 ή τα 55; Γιατί εγώ που πληρώνω τους φόρους μου να ξελασπώσω εκείνους που δεν τους πληρώνουν; Γιατί εγώ να επιδοτώ ένα κράτος που επιβιώνει σκορπίζοντας δανεικά; Γερμανός δεν έχω υπάρξει ποτέ. Τα επιχειρήματα αυτά, όμως, δεν μου φαίνονται και πολύ παράλογα. Για να το πω με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ηγέτης στη βόρεια Ευρώπη που θα άντεχε πολιτικά την ευνοϊκή μεταχείριση της Ελλάδας, με τη φήμη που αποκτήσαμε τελευταία." (Γιώργος Γιαννουλόπουλος στην Ελευθεροτυπία).
    Και παρακάτω:"ο μύθος του τσαμπουκά δεν παραβιάζει μόνο την κοινή λογική επειδή προτείνει να πάμε στο σπίτι του δανειστή μας, να βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο και να τον απειλήσουμε ότι, αν δεν δεχθεί τους δικούς μας όρους αποπληρωμής, θα του λερώσουμε το χαλί. Φέρνει επίσης στην επιφάνεια και μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που αποτελεί μέρος της νεοελληνικής ιδεολογίας: την αίσθηση ότι φταίνε μονίμως κάποιοι άλλοι και ότι υπάρχει πάντα ένας απλός και ανώδυνος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, χωρίς να χρειαστεί να κοιταχτούμε εμείς στον καθρέφτη και να πούμε, ναι, κάναμε λάθος και πρέπει να αλλάξουμε."

    Φταίμε πουθενά, και που; Πρέπει να κάνουμε και εμείς κάτι για να περνάει η πολιτική μας στην ΕΕ; Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που έστω με τον δύσκολο τρόπο δίνεται με το μνημόνιο να αλλάξουν πέντε βασικά πράγματα σε αυτήν την χώρα; Για να μπορέσουμε μετά να "τσαμπουκαλευτούμε" στις αγορές και τα επιτόκια, στους όρους των δανειστών αλλά και να ξαναποκτήσουμε την εμπιστοσύνη των ευρωπαϊκών λαών;
    Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που θέλουν τις μεταρρυθμίσεις, τις θέλουν σωστές και αριστερές και γρήγορες, και με ποιους θα συνιομιλήσουν/συνεργαστούν γι αυτό; Ή θα φάμε τον υπόλοιπο χρόνο μας με ψευτοτσαμπουκάδες και αλληλοϋπονόμευση;
    Αν το τελευταίο αποτελεί την μόνη Αριστερά του σήμερα, λυπάμαι αλλά δεν θα πάρω - σε λίγο ούτε το όνομα δεν θα αρκεί, γιατί τα έτοιμα της αριστεράς των ηρώων, τέλειωσαν (τα ξεκοκάλισαν τα "παιδία"...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. φοβερό το ποίημα του Γρηγόρη. Ο δάσκαλος είναι αδύνατος αλλά δεν έχει σημασία, δούλος αδύνατος είναι και πάλι. Στο χρώμα πάλι υπάρχει διαφορά. Μαύροι είμαστε, όχι κίτρινοι υπηρέτες.
    Μείωσε τη σύνταξη της γιαγιάς το ΔΝΤ και υπάρχει πρόβλημα παιδιά στο χαρτζιλίκι; Πάντως από ανεργία και απολύσεις δεν κινδυνεύετε εσείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στην Ιαπωνία υπολογίζουν τις καταστροφές από την βιβλική καταστροφή από 50 δις δολάρια έως 120 δις δολάρια.
    Εμεις χωρις σεισμό και τσουνάμι 300 δις ευρώ.
    Τελικά αποδείχθηκε πως τα κλεφτρόνια είναι ποιο καταστροφικά απο τους σεισμούς και τα τσουνάμι.
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Αλέξανδρος

    Αλέξανδρε που είσαι ασφαλισμένος??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Γιώργος (Από την Ανανεωτική)

    ...Όλοι μαζί– και οι Οικολόγοι Πράσινοι, και η Δημοκρατική Αριστερά, και το Μέτωπο, και η Ανταρσύα και η Δημοκρατική Συμμαχία – όλοι τους με εκλεγμένους αντιπροσώπους σε περιφερειακό επίπεδο, έπρεπε να συμμετέχουν. Το ζήτημα λοιπόν αυτό, θα έπρεπε να ξεπερνά την επιρροή ενός μεσαίου στελέχους του πασοκικού βαθυκράτους.

    Τώρα, αντί για σοβαρή πολιτική διαβούλευση, σε μια τέτοια κρίσιμη καμπή, ο "απομονωμένος" πολιτικά ΓΑΠ θα συναντήσει ξεχωριστά δυο τρεις πολιτικούς αρχηγούς λίγο πριν φύγει για το Ecofin, αφήνοντας την χώρα στα δικά της και τις ευκαιρίες της συγκυρίας (αραβική εξέγερση, γεωπολιτικές ανακατατάξεις, δυνατότητες εσωτερικού αλλά και εξωτερικού μετώπου π. χ με Ιρλανδία, τοποθέτηση εθνικής κόκκινης γραμμής) στην τύχη τους. Αλλά αυτό είναι το Πασοκ – όπως και η ΝΔ άλλωστε - , μια οπισθοδρομική συντεχνία δημοσιοϋπαλληλικού "σοσιαλισμού", με μοναδικό σκοπό να χαλαρώσει λίγο η κρίση για να συνεχίσουν την έφοδο στον δημόσιο πλούτο και την παλιά τους ζωή – άχρηστοι και μοιραίοι. Κι όσο οι Πετσάλνικοι θα καθορίζουν την εθνική μας πολιτική τόσο όλα θα μένουν χωρίς αντίσταση στα χέρια της Μέρκελ και του σκληρού νεοφιλελεύθερου πυρήνα της ΕΕ, με δυσοίωνες προοπτικές για το μέλλον της χώρας μας.....

    Είδες όταν υπογράφεις με ονοματεπώνυμο φαίνεται πόσο μαλάκας είσαι?
    Τώρα που έγινε η συνάντηση με τον ΓΑΠ και με τον πρόεδρό σου γιατι δε βγαίνεις να σκούξεις για τους υπόλοιπους? Εκτός κια να έχεις το ίδιο πρόβλημα με τον Γ.Π. που μπερδεύει το ρόλο του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της "σοσ. διεθνούς".
    τυχοδιωκτικό παπάρι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η διαφορά μας είναι ότι τις "μαλακίες" μου τις γράφω επώνυμα ενώ εσύ δειλέ υβριστή τις γράφεις με κουκούλα.
    Όχι ότι δεν σε ξέρω. Αλλά
    τι συμβαίνει, φοβάσαι "αγωνιστή" μου; Εσύ ένας "αναρχοσυνδικαλιστής" και μάλιστα διπλοθεσίτης;
    Όποιος επικαλείται την αριστερά δεν γράφει ανώνυμα φίλε μου - έχει την στοιχειώδη λεβεντιά και αξιοπρέπεια να υπογράψει τις απόψεις του.
    Εσύ δεν έχεις τίποτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διαβαζοντας το κειμενο μου ερχονται στο στομα οι χειροτεροι χαρακτηρισμοι
    για τον συγγραφεα και οσους συντασσονται με τα λεγομενα του, δεδομενου
    οτι προερχονται απο την Αριστερα. Δεν γνωριζω αν ιδιοτελη κινητρα σχετιζομενα
    με την κινηση του ΔΗΑΡ ειναι η πηγη αυτων των αποψεων , αλλα εγω
    θα κρινω καλοπροαιρετα την ουσια των αποψεων ,υποθετοντας οτι απηχουν
    μια γνησια αγωνια για το μελλον της χωρας και των χειμαζομενων κατοικων
    της (συγκεκριμενα εκεινων που καθολου η ελαχιστα εχουν ωθεληθει απο
    το παρτι).


    Πριν προχωρησω θα διευκρυνησω οτι δεν ανηκω σε καποιο κομματικο
    χωρο της κοινοβουλευτικης και μη αριστερας. Χαλαρος ψηφοφορος του ΣΥΝ
    -Συριζα με αρκετες ενστασεις.

    Ομως εσεις ειστε αξιοθρηνητοι και θλιβεροι. Η αφηγηση -ερμηνεια του προβληματος
    δεν διαφερει σε τιποτα με τις αντιστοιχες αφηγησεις των νεο-φιλελευθερων που βρισκει κανεις
    σε ολα τα καθεστωτικα ΜΜΕ και σαιτς.Περιεχει πολλες αληθειες
    και δικαη κριτικη για μια σειρα παθογενειες της χωρας ( συνδικατα ΔΕΚΟ,
    επαγγελματικες συντεχνιες,πελατειακο συστημα και κομματα κτλ).

    Θα συμφωνουσα μαλιστα απολυτα μαζι σας σε ενα υποθετικο αντιλογο με καποιους
    "καθαρους" αριστερους οπου με αλλοθι το "ληστρικο κεφαλαιο" εμφανιζουν ως
    δικιο του εργαζομενου την λουφα του Δ.Υ, τον υπερβολικα υψηλομισθο του ΟΣΕ
    κτλ.

    Δυστυχως ομως ολα αυτα δεν αναιρουν τον αρχικο χαρακτηρισμο.Γιατι;
    Επειδη πολλες επιμερους αληθειες ενιοτε συνθετουν ενα μεγαλο ψεμα.
    Ενα ψεμα που δε συγκαλυπτει μονο τις πιο θεμελιωδεις αιτιες της κρισης
    αλλα δημιουργει και ψευδαισθησεις για τις δυνατοτητες εξοδου.

    1. Οι θεμελιωδεις αιτιες συνοπτικα αφορουν στην μορφη του παγκοσμιοποημενου
    καπιταλισμου τα τελευταια 35 και την χρηματοπιστωτικη επεκταση στις
    αναπτυγμενες χωρες. Ολα αυτα φανταζομαι τα εχετε υποψιν σας.
    Η μαρξιστες διανοητες εχουν την πιο τεκμηριωμενη αφηγηση περι τουτου.
    Δεν το αναφερω ως αλλοθι ευκολης υπεκφυγης (αλλα ΚΚΕ -μονη λυση
    η ανατροπη) αλλα δεν πρεπει να ως εργαλειο εκτιμησης των μελλοντικων
    βηματων.

    2 Η κριση στην ΕΕ ως προιον της αρχιτεκτονικης της ΟΝΕ οδηγησε
    μεν σε σχετικη συγκλιση εισοδηματων και οδηγησε την αναπτυξη
    με παραλληλη πτωση της ανταγωνιστικοτητας και αποτελεσμα
    αυξημενα εμπορικα ελλειματα. Τα ελλειματα τρεχουσων συνναλαγων
    (αυξηση εισαγων σε βαρος εξαγωγων , αποδιαρθρωσης παραγωγης)
    ΙΣΟΥΝΤΑΙ με το καθαρο εξωτερικο χρεος δημοσιο και ιδιωτικο.
    Το ιδιωτικο εδω εμφανιζεται ως χρεος των τραπεζων στο εξωτερικο.


    Οι αναλυσεις σας περι χαμενης ανταγωνιστικοτητας αποτελουν μια ηθικολογικη
    προσσεγγιση και διαπνεονται επαρχιωτισμο σαν αυτον που ανακυκλωνουν
    οι νεοφιλελευθεροι. Στερουνται προβληματισμου. Δεν απαντουν
    στο γιατι και τοσες αλλες χωρες του νοτου αντιμετωπιζουν παρομοια
    προβληματα. Γαιτι η βιομηχανικη Ισπανια ειχε ηδη την ανεργια
    στο 20%. Γιατι η τιγρης νεοφιλελευθερου προσανατολισμου Ιρλανδια βρεθηκε
    στην ιδια μοιρα. Αν αναφερετε απλα την ασυδοσια των τραπεζων ως
    επιμερους σφαλμα πολιτικης, συνοπτικα θα απαντησω οτι χωρις
    αυτο σφαλμα ΔΕΝ θα ειχε την αναπτυξη που ειχε. Και επισης
    χωρις την φουσκα των ακινητων που δημιουργησε ΔΕΝ θα μπορουσε
    το κρατος να επιτελει το ρολο του. Η μειωμενη φορολογια στις
    επιχειρησεις ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΗΚΕ με υψηλη φορολογια στα ακινητα.
    Οταν εσκασε η φουσκα μειωθηκαν δραματικα και τα φορολογικα
    εσοδα.
    ..............
    συνεχιζεται


    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Διαφθορα.
    Δεν ειναι μονο ελληνικο φαινιμενο ,ασχετα να ειμαστε πρωταθλητες.
    Το ιδιο για την φοροδιαφυγη. Ας μην υπαρχει η ψευδαισθηση οτι μπορει
    να εξαληφθει. Τα φαινομενα αυτα στην ποιοτικη τους διασταση παρουσιαζουν
    μαι ιστορικοτητα συναφασμενη με την κουλτουρα της καθε χωρας ,
    αναγονται σε πολιτισμικα χαρακτηριστικα της. Τι σημαινει αυτο;
    Οχι βεβαια οτι δεν πρεπει και μπορουν να αλλαξουν, ΑΛΛΑ η ΑΛΛΑΓΗ
    αυτη δεν μπορει να αποτελεσει προιον καποιων νομοσχεδιων
    σε περιβαλλον βιαιης και ραγδαιας υποβαθμισης της οικονομικης
    και κοινωνικης ζωης.
    ΑΚΟΜΑ και αν δεχτει κανεις οτι το μνημονιο εχει 5 -10 πραγματα που
    πρεπει να γινουν. Δεν ειναι δυνατο με αυτο τον τροπο και σε
    αυτο το πλαισιο. Οι θετικες αλλαγες δεν συμβαινουν χωρις την συγκαταθεση του
    μεγαλυτερου μερους του κοινωνικου σωματος , χωρις τη δημοκρατικη συμμετοχη του,
    χωρις να ειναι μερος του σχεδιου , χωρις ορατη διεξοδο και ελπιδα. Και παντως
    ως προιον επιβολης αυταρχικων ελιτ της ΕΕ και της χωρας.
    .......................
    "..αναζήτηση συναινέσεων για τη συνυπογραφή νέων κοινωνικών και εργασιακών συμβολαίων ανάμεσα στον κόσμο του κεφαλαίου και
    της εργασίας, ανάμεσα στην αγορά και τους ελεύθερους επαγγελματίες..".

    Βλεπεις εσυ με τις ρυθμισεις για τον ΙΤ περιθωριο γαι συναινεση; Ο ορος συναινεση μηπως στην νεο-φολελευθερη
    διαλεκτο σημαινει αναγκαστικη συνθηκολογηση. Εχεις υποψιν σου πρακτικα τι σημαινει συναινεση
    και κοινωνικο συμβολαιο στις χωρες με τις καλυτερες ισορροπιας Κεγαλαιου-εργασιας; Γιατι
    γνωριζω και απο εμπειρικα δεδομενα τις διαφορες αυτες.

    http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is22/issue_22_takis_apohorisi_apo_EE_monodromos.htm

    ¨"..Αυτο που εννοώ είναι ότι πέρα από τον άμεσο έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας υπάρχει και ο έμμεσος έλεγχος που μπορεί να ασκηθεί

    από τα λαϊκά στρώματα, μέσω των κοινωνικών ελέγχων που, κατόπιν αγώνων, επιβάλλουν στις αγορές. Εντούτοις, ο έλεγχος αυτός, ακόμη και στην έμμεση

    μορφή του, είναι σχεδόν αδύνατος σε περίπτωση που το στοιχείο εξάρτησης βαθμολογείται, σχηματικά, με 100, ενώ το στοιχείο εθνικής οικονομίας είναι

    μηδενικό και αντίστροφα. Γι’ αυτό και, ιστορικά, οι κοινωνικοί έλεγχοι στις αγορές ήταν πάντα ισχυρότεροι στα αναπτυγμένα μητροπολιτικά κέντρα (Βρετανία,

    Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες—σε ένα βαθμό ακόμη και στις ΗΠΑ κ.λπ.) παρά στις περιφερειακές χώρες του Νότου, όπου το στοιχείο εθνικής οικονομίας

    ήταν συνήθως μηδενικό, ή στις ημιπεριφερειακές χώρες του Βορρά, όπως η Ελλάδα, όπου το στοιχείο αυτό είχε μια τιμή μεταξύ του μηδέν και του 100. Και,

    φυσικά, οι έλεγχοι αυτοί διαφέρουν και διαχρονικά, όντας γενικά ισχυρότεροι στη κρατικιστική περίοδο σε σχέση με τη σημερινή..."

    ..............
    συνεχιζεται


    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ..Ουσιαστικά χρειαζόμαστε μια ισχυρή δόση καπιταλιστικού ορθολογισμού για την αναδιοργάνωση της
    επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας

    Εχεις αντιληψη των ιστορικων συνθηκων αλλα και του πολιτισμικου υποβαθρου εντος των οποιων
    οι παραπανω χωρες αναπτυξαν αυτες τις δυνατοτητες; Ισχυροποιηθηκαν σε περιβαλλον κλειστων οικονομιων
    ,προστατευτισμου κρατικης παρεμβασης και στηριξης πριν επιβαλλουν την ηγεμονια τους και καρπωθουν
    τα ωφελη απο τις ανοικτες παγκοσμιες αγορες.

    http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is22/issue_22_takis_apohorisi_apo_EE_monodromos.htm

    "..Επομένως, παρά το γεγονός ότι σε κάθε καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, είτε του κέντρου είτε της περιφέρειας και ημιπεριφέρειας, ο άμεσος έλεγχος

    των πλουτοπαραγωγικών πηγών ανήκει στην προνομιούχα αστική τάξη, έχει μεγάλη σημασία (όχι βέβαια από «εθνικιστική» σκοπιά, αλλά από οικονομική,

    πολιτική και κοινωνική σκοπιά και, ακόμη, από την πλευρά της προοπτικής μιας αυτοδύναμης οικονομίας στο μέλλον) αν αυτή η τάξη έχει τη βάση της στην

    ίδια τη χώρα (όπως συμβαίνει με τα μητροπολιτικά κέντρα), ή σε άλλες χώρες, όπως συμβαίνει με τις χώρες στην περιφέρεια και ημιπεριφέρεια, όπου οι

    ντόπιες ελίτ παίζουν οικονομικά βασικά τον ρόλο του μεταπράτη και πολιτικά τον ρόλο του εντολοδόχου των ξένων ελίτ —μολονότι βέβαια τα συμφέροντα των

    ντόπιων ελίτ είναι αλληλένδετα με αυτά των ξένων ελίτ..."

    συνεχιζεται
    ...................
    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Pelegrino,
    "είσαστε αξιοθρήνητοι και θλιβεροί"
    Ποιοι φίλε μου; Αν σου πω ότι συμφωνώ στις αναλύσεις που με τόση μακρυγορία παρουσιάζεις (αντί να γράψεις ένα συγκροτημένο ποστ), τι θα πεις; Καλώς ήρθες λοιπόν στην παρέα... Δεν είμαστε σέκτα - άτομα είμαστε. Μίλα στον καθένα ξεχωριστά και πες τι προτείνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Επειδη φαινεται οτι με δουλευεις
    'η διαφορετικα δεν καταλαβαινεις χριστο. Καταρχην δεν προλαβες να διαβασεις τις θεσεις του Γιαννακοπουλου ..ειναι στον αντιποδα
    της Δηαρ.

    Επομενως το 1ο θα κανεις αν συμφωνεις οπως λες ειναι
    να φυγεις απο το ΔΗΑΡΙ.

    Pelegrino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σε ένα διάλογο, φίλε μου pelegrino, δεν ξεκινάμε από άκαμπτες "θέσεις". Πχ μπορούμε να αξιολογήσουμε την ελληνική διαφθορά κι είναι μεγάλη κουβέντα - χαίρομαι που κατ' αρχήν συμφωνείς ότι ναι, είναι υπαρκτή, άσχετα αν συμβαίνει κι αλλού. Εσύ προτείνεις πακέτα θέσεων - δεν μπορώ να τα αποδεχτώ απλά ή όχι. Σηκώνουν συζήτηση, όχι αφορισμούς του τύπου που έβαλες σαν επικεφαλίδα...
    Αν θες συζήτηση, κάνε μου ένα ποστ. Θα το βάλω - αν θες να επιβάλεις όλο το πακέτο σου, δεν θα σε ακολουθήσω. Και στο "Δηάρι", όπως απαξιωτικά λες την Δημοκρατική Αριστερά, τα συζητάμε όλα: γιατί να φύγω; Έλα εσύ καλύτερα - τουλάχιστον θα χορτάσεις διάλογο και αναστοχασμό. Είμαστε αναθεωρητές, δεν είμαστε δογματικοί (τουλάχιστον ακόμα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τον Γιαννακόπουλο αύριο. Απλά να σου πω από τώρα ότι δεν υπάρχει θέση που να παραμένει αναλλοίωτη μετά τον δημοκρατικό διάλογο. Κι όταν λέω συμφωνώ με τον βασικό σου προβληματισμό δεν σε δουλεύω - ας τις δουλέψουμε όμως λίγο τις θέσεις, ας τις ελέγξουμε αντί να απαγγέλλουμε χαρακτηρισμούς. Στα βασικά κίνητρα είμαστε σύμφωνοι - κάποιος μας κάνει κάπου λάθος για να μην καταλήγουμε στα ίδια: να το δούμε ή όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ ?????ακούει κανείς????

    ...ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες χώρες ο καπιταλισμός τριτοκοσμικός είναι. Μπορεί οι Γερμανοί να δίνουν και να παίρνουν μίζες με καθώς πρέπει τρόπο, αλλά και στην Τανζανία το ίδιο κάνουν...

    Καληνύχτα σας κυρίες και κύριοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ ΚΑΙ ΤΑ ΔΎΟ ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ!!!

    Αθήνα
    Δεν είναι ταμπού για τη Δημοκρατική Αριστερά του κ. Φ. Κουβέλη όχι μόνο το ζήτημα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας αλλά ακόμα και η εκποίηση της, αρκεί να μην αφορά διαχείριση δημοσίου αγαθού!

    Όπως επεσήμανε μιλώντας στο ραδιόφωνο του 9,84(το νέο "όργανο" της ΔΗΜΑΡ και του δήμαρχου Κακλαμίνη).
    Τα ίδια ακριβώς λέει και ο Σαμαράς,ο Καρατζαφύρερ,η Ντόρα και βεβαίως ο Γιώργος.
    Γιατί ρε δηάρια στεναχωρηθήκατε που δεν "λερώσατε" με τη παρουσία σας και το διεθνές φόρουμ στον Κεραμεικό.
    Ο φυσικός σας χώρος είναι η Ευρωπαϊκή Δεξιά.
    'Άλλωστε και στο θέμα της επιδρομής στη Λιβύη συμπλέετε πλήρως με όλους αυτούς.
    Άπαιχτοι για μια ακόμη φορά και βέβαια κανονικοί μπασκίνες του συστήματος.
    αλήτες δημαριτες φασίστες νεοταξίτες

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU