Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Back Ιn Τhe United States of Europe: Είναι η κοινωνία που οφείλει να περικλείει την οικονοµία και όχι το αντίστροφο



Δυο άρθρα για την ευρωπαϊκή κρίση από τους Τόμας Ουντάιγ (Γαλλία - EuropaNova) και Μιχάλη Μοδινό (Να σώσουμε την Ευρώπη!):


Να ξαναγεννήσουμε το ευρωπαϊκό σχέδιο για να αγωνιστούμε κόντρα στους εθνικισμούς

του Τομάς Ουντάιγ

Ο κόσμος διασχίζει μια ζώνη μεταπτώσεων τροφοδοτούμενη από οικονομικές και χρηματοοικονομικές ανισορροπίες οι οποίες θίγουν ιδιαιτέρως την Ευρώπη, μια ήπειρο ιστορικά κυρίαρχη, που επιβραδύνει. Στο εθνικό επίπεδο, αυτό μεταφράζεται σε μια απώλεια εμπιστοσύνης των συμπολιτών μας, μια αναδίπλωση στον εαυτό μας και μια άνοδο των λαϊκισμών και των εθνικισμών.

Είναι εύκολο γι’ αυτούς να κατηγορούν την Ευρώπη και ένα από τα σημαντικότερα σύμβολά της, το ευρώ, που γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα μας τα κακά.

Ωστόσο, δεδομένων των σημερινών διακυβευμάτων, αλλά και όσων έρχονται, για τις κοινωνίες μας και την μεγεθυνόμενη και πολύπλοκη δυναμική της παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από ένα επαναδιατυπωμένο και ανανεωμένο ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο επιπλέον θα φέρνει συγκεκριμένες λύσεις, θα είναι φορέας νοήματος.

Από το τέλος του ψυχρού πολέμου, ο κόσμος γνώρισε μιαν εξέλιξη συναρπαστικής ταχύτητας και εύρους, η οποία άλλαξε σε βάθος τον τρόπο ζωής μας: τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε, τον τρόπο που καταναλώνουμε, τον τρόπο που ταξιδεύουμε, τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους…

Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση δεν είναι παρά το πιο πρόσφατο επεισόδιο μιας σειράς γεγονότων τα οποία κλόνισαν τις βεβαιότητές μας και το σύστημα αξιών μας.
Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης, φοβόμαστε ότι τα παιδιά μας θα είναι λιγότερο ευνοημένα από εμάς.
Και είναι αλήθεια ότι η κατάσταση των οικονομιών μας δεν είναι λαμπρή: αδύναμη οικονομική ανάπτυξη, ανεργία στα ύψη, τεράστια υπερχρέωση των κρατών…
Και ακόμη περισσότερο ότι, παρά τα σχέδια ανάκαμψης, έπειτα τα σχέδια λιτότητας της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών κρατών, δε βλέπουμε πως αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να βελτιώσουν κάτι περισσότερο από την εμπιστοσύνη των χρηματοοικονομικών αγορών.

Οι υπεύθυνοι πολιτικοί φαίνονται αδύναμοι να βρουν λύσεις, ασχολούνται περισσότερο με τις επόμενες εκλογές παρά με την ανάγκη να ανταποκριθούν στις έγνοιες των πολιτών.


Αυτό, σε κάθε περίπτωση, προκύπτει από το τελευταίο ετήσιο βαρόμετρο του Cevipof (κέντρου έρευνας των Πολιτικών Επιστημών) για την εμπιστοσύνη των Γάλλων: περισσότερο από το 83% των ατόμων που σφυγμομετρήθηκαν από την Opinion Way θεωρούν ότι «οι υπεύθυνοι πολιτικοί, εν γένει, νοιάζονται λίγο ή καθόλου» για ανθρώπους όπως αυτοί.
Και είναι εκεί που τα εθνικιστικά κόμματα και άλλοι εξτρεμιστές επιτίθενται! Το Εθνικό Μέτωπο (Front National), οι Αληθινοί Φιλανδοί, (19% στις βουλευτικές εκλογές της 17ης του προηγούμενου Απριλίου στη Φιλανδία), ή τα άλλα εξτρεμιστικά ευρωπαϊκά κόμματα δε σταμάτησαν να καταγράφουν επιτυχίες από την αλλαγή του αιώνα.

Ποιες είναι οι συνταγές τους;
Οι απλοϊκές απαντήσεις σε πολύπλοκα προβλήματα, η απόρριψη της μετανάστευσης, που για αυτούς είναι υπεύθυνη για την αυξανόμενη ανεργία, και τέλος ο έντονος ευρωσκεπτικισμός: Η Ευρώπη κατηγορείται πράγματι ότι είναι "ο δούρειος ίππος" της παγκοσμιοποίησης και ανίκανη να δώσει λύσεις.
Κι όμως, αν το κοιτάξουμε από λίγο πιο κοντά, φαίνεται αμέσως ότι οι απαντήσεις που δίνουν αυτά τα κόμματα είναι εύκολα αμφισβητήσιμες και κυρίως, απαντήσεις μιας άλλης εποχής.

Αναφορικά με την έξοδο από το ευρώ για παράδειγμα, πέραν των δύσκολα προβλεπόμενων πολιτικών συνεπειών από τη μια χώρα στην άλλη, η πλειοψηφία των οικονομολόγων εκτιμούν ότι θα ήταν καταστροφική.

Η τράπεζα ING υπολόγισε την επιρροή της διάσπασης της ευρωζώνης σε μια μελέτη που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2010: για τη Γαλλία, θα προκαλούσε μια υποτίμηση κοντά στο 20% του νομίσματός μας, η θετική επίδραση στις εξαγωγές θα μηδενιζόταν από την αρνητική επίδραση στις εισαγωγές, η οικονομία μας θα γνώριζε μια ύφεση με πτώση κατά 10% του ΑΕΠ σε τρία χρόνια, μια άνοδο της ανεργίας στο 13,8%...

Επιπλέον, ο πληθωρισμός θα είχε μια αρνητική επίδραση στην αγοραστική δύναμη των Γάλλων.

Τέλος, η επιβάρυνση του χρέους του κράτους που κατέχεται από τις ξένες επενδύσεις (70% του συνόλου) θα υπερτιμούνταν και θα χρειαζόταν να διπλασιαστεί ο φόρος επί του εισοδήματος των Γάλλων, ώστε να μην κηρύξει το κράτος χρεωκοπία.

Ως προς τη μετανάστευση, χρειάζεται επειγόντως να εξηγήσουμε απλώς ότι δεν είναι αυτός ο λόγος της ανεργίας και ότι οι θέσεις εργασίας που κατέχουν οι μετανάστες δεν είναι αυτές που θέλουν οι άνεργοι Γάλλοι διότι αυτές είναι πιο επίπονες, λιγότερο καλοπληρωμένες και δεν αντιστοιχούν στις προσδοκίες ενός ορισμένου αριθμού συμπολιτών μας.

Άλλωστε δεδομένης της δημογραφικής κατάρρευσης στην Ευρώπη, η μετανάστευση θα είναι όλο και πιο απαραίτητη. Από το 2015, η δημογραφική εξέλιξη του συνόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι αρνητική.

Κι όμως, για τους οικονομολόγους, ο πρώτος παράγοντας υπανάπτυξης είναι η μείωση του πληθυσμού.

Άρα η μετανάστευση είναι η κινητήρια δύναμη της μελλοντικής οικονομικής ανάπτυξης της Ευρώπης.

"ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΟΡΑΜΑ"

Οι υπεύθυνοι πολιτικοί, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, πρέπει να έχουν το κουράγιο να απαντήσουν καθαρά σε αυτά τα ιδεολογικά επιχειρήματα και να αποδείξουν ότι το μέλλον των εθνών μας περνάει από μια αναγέννηση του ευρωπαϊκού σχεδίου.

Σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο όπου εμφανίζονται νέες μεγάλες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ινδία ή η Βραζιλία, πως νομίζουμε ότι ένα ευρωπαϊκό έθνος θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνο του;

Σε ότι αφορά στη δυναμική της οικονομικής μεγέθυνσης για παράδειγμα στην καρδιά του «αντιδραστήρα» των κοινωνιών μας, χρειάζεται να καταστήσουμε πρώτα πιο αποτελεσματική την εσωτερική ευρωπαϊκή αγορά.

Η απομάκρυνση των εμποδίων με σκοπό την καλή λειτουργία της «πιο μεγάλης αγοράς του κόσμου», μιας δύναμης 550 εκατομμυρίων καταναλωτών, θα ενεργοποιούσε στην πραγματικότητα μια πηγή ενδογενούς ανάπτυξης με χαμηλότερο κόστος, στην οποία πρέπει να δώσουμε το προβάδισμα αυτήν την περίοδο του περιορισμού του προϋπολογισμού.

Τα περιορισμένα χρηματοοικονομικά περιθώρια για την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών εθνών είναι ένα επιπλέον επιχείρημα για την από κοινού συγκέντρωση των δυνάμεων μας στο ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτό αληθεύει κυρίως για τις επενδύσεις στην έρευνα και την καινοτομία οι οποίες θα μπορούσαν να μας επιτρέψουν να δημιουργήσουμε τις βιομηχανίες του μέλλοντος· αυτές θα προωθήσουν την οικονομική ανάπτυξη και θα δημιουργήσουν ειδικευμένες θέσεις εργασίας που θα μας επιτρέψουν –μόνο αυτές- να μειώσουμε την ανεργία.

Τέλος, αναφορικά με τη μετανάστευση, πέραν του επιχειρήματος για το απαραίτητο εργατικό δυναμικό, είναι αναγκαίο να εγκαθιδρύσουμε ανάμεσα στην Ευρώπη και τους νότιους γείτονές της μια αληθινή πολιτική κινητικότητας και ενσωμάτωσης με βίζες εργασίας, με πανεπιστημιακές συνεργασίες, με την εναρμόνιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης και των ειδικευμένων προγραμμάτων για τους μετανάστες κατά την επιστροφή τους στη χώρα τους. Αυτό είναι το καθήκον μας και αυτή είναι επίσης η καλύτερη λύση για να αναπτύξουμε ισορροπημένες και ειρηνικές σχέσεις γύρω από τη Μεσόγειο.

Αλλά η Ευρώπη οφείλει επίσης να απαντήσει στις πιο άυλες προσδοκίες των πολιτών της.

Η εξέλιξη του κόσμου και της πολυπλοκότητάς του, η αναστάτωση των παραδοσιακών σημείων αναφοράς όπως η οικογένεια, η εργασία, η θέση της εργασίας, συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός αισθήματος απώλειας των σημείων αναφοράς για το άτομο, το οποίο εκφράζεται κυρίως στις διάφορες έρευνες γνώμης, ιδιαιτέρως στους νέους. Έτσι, σύμφωνα με το δείκτη 2011 του Παρατηρητηρίου εμπιστοσύνης των γαλλικών Ταχυδρομείων, οργανισμού οικονομικής και κοινωνικής έρευνας, το 83% των νέων Γάλλων μεταξύ 15 και 25 ετών, σκέφτονται ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει καλά και 71% δεν έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος!

Απέναντι στους εθνικισμούς οι οποίοι παίζουν με αυτούς τους φόβους, το φόβο του άλλου και της υποβάθμισης, οι οποίοι εκθειάζουν την αναδίπλωση και το κλείσιμο των συνόρων, πρέπει να τολμήσουμε να εκφράσουμε εκ νέου την ιδέα ότι η Ευρώπη είναι επίσης ένα πολιτισμικό σχέδιο που βασίζεται σε ισχυρές αξίες όπως στην κατάργηση των διακρίσεων, την ανεκτικότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα.
Ότι αυτό είναι ένα ανθρωπιστικό σχέδιο, φορέας προόδου για το άτομο, μια δυναμική όπου η σχέση με τον άλλον είναι το κλειδί, το οποίο ευνοεί την ανάπτυξη της εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, και άρα και στον άλλον.

Λίγο ιδεαλιστικό βεβαίως, αλλά χρειάζεται να είμαστε ιδεαλιστές για να προτείνουμε ένα νέο συλλογικό όραμα στην κοινωνία μας: μια αναγέννηση του ευρωπαϊκού σχεδίου.

Η Ευρώπη που οικοδομήσαμε έχει όντως ανεπάρκειες.
Πρέπει να τις διορθώσουμε και αυτό περνάει μέσα από πιο επιθετικές πολιτικές, λιγότερη αφέλεια και μια ανανεωμένη πολιτική δυναμική που θα βρίσκει απήχηση στους πολίτες.
Ο Ζαν Μονέ έλεγε: "δε συνασπίζουμε κράτη, ενώνουμε ανθρώπους".

Σήμερα, δε φαίνεται να έχουμε άλλη εναλλακτική από μια πιο στενή ένωση των Ευρωπαίων γύρω από ένα κοινό σχέδιο.


Αναδημοσίευση από τα arguments.gr
Μετάφραση: Γιάννης Κορομηλάς

*Ο Τομάς Ουντάιγ (Thomas Houdaille) είναι γενικός γραμματέας του think-tank EuropaNova. Το EuropaNova, που δημιουργήθηκε το 2003, είναι ένας σύλλογος πολιτών που αφιερώνεται στην αποστολή «προώθησης μιας πολιτικής, ισχυρής και γενναιόδωρης Ευρώπης κινητοποιώντας τις νέες γενιές». Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα LeMonde στις 6 Μαΐου του 2011


Να σώσουµε την Ευρώπη!
Η κρίση αποκάλυψε τις λανθασµένες παραδοχές της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής


του Μιχάλη Μοδινού


Πολλοί θα εκλάβουν την έκκλησή µου ως χιουµοριστική.
Λάθος.
Με κάθε σοβαρότητα και αίσθηµα µετριοπάθειας ισχυρίζοµαι ότι από δω και πέρα αυτή είναι η µόνη πολιτικά αποδεκτή στάση και η µόνη που µπορεί να δώσει προωθητική δύναµη στον σχεδιασµό όχι µόνο της κυβέρνησης αλλά και της κοινωνίας των πολιτών.
Και αυτό γιατί η εικόνα της καταρρακωµένης χώρας, η εικόνα µιας χώρας-ζήτουλα, µε διεφθαρµένους µηχανισµούς, πρώτον έκανε τον κύκλο της και δεύτερον καιρός είναι να συρρικνωθεί στις πραγµατικές της διαστάσεις.

Η απεικόνιση της κηδείας της Ευρώπης στο εξώφυλλο του «Spiegel», µε το φέρετρο σκεπασµένο µε την ελληνική σηµαία, είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη του τελευταίου καιρού.
Οι ευρωπαίοι εταίροι τρέµουν πράγµατι την πιθανότητα η ελληνική κρίση να µεταδοθεί στον µεσογειακό Νότο και, στη συνέχεια, στο σύνολο της ευρωζώνης.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, παρά την αποτυχία του Μνηµονίου, δροµολογείται νέο πακέτο διάσωσης.

"Μα είµαστε τόσο σηµαντικοί;", θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς.
Είναι ικανή µια τόσο µικρή οικονοµία να συµπαρασύρει στον όλεθρο το ευρωπαϊκό οικοδόµηµα;
Φαίνεται πως ναι.

Η ελληνική κρίση αποκάλυψε σε όλη της την έκταση τις λανθασµένες παραδοχές της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής.
Η παράδοση στις αγορές, η κατεπείγουσα διεύρυνση, η υστέρηση της πολιτικής συγκρότησης και η δόµηση µιας εσωτερικής αγοράς στα µέτρα των πλουσίων και ισχυρών της ευρωζώνης οδήγησαν στην κρίση.
Η ελληνική περίπτωση απλώς την κατέδειξε σε όλο της το µεγαλείο.

Οσοι έρχονται σε επαφή µε τα τεκταινόµενα στην καρδιά της Ευρώπης έχουν εδώ και καιρό το αίσθηµα ότι η Ελλάδα είναι το αποπαίδι, ότι κατά βάθος οι εταίροι πολύ ευχαρίστως θα µας έβλεπαν "πίσω εκεί από όπου ήρθαµε".
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτό είναι και το όπλο µας.
Με τη γνωστή πονηρία και αµφιθυµία που χαρακτήρισε τη στάση µας απέναντι στην Ευρώπη, πολλοί θεωρούν ότι το διαπραγµατευτικό όπλο µας είναι η απειλή της καταστροφής.
Υποθέτουµε ότι επικαλούµενοι το πρόταγµα "αποθανέτω η ψυχή µου µετά των αλλοφύλων" θα αποκτήσουµε καλύτερες διαπραγµατευτικές θέσεις.
∆ιαφωνώ ριζικά.
Το να περιφερόµαστε στους διαδρόµους των Βρυξελλών ζωσµένοι πυροµαχικά, το να εγκολπωθούµε δηλαδή το 'σύνδροµο του µουτζαχεντίν", δεν θα βελτιώσει τη µοίρα µας.
Το αντίθετο θα έλεγα, θα µας καταστήσει περισσότερο µισητούς.
Ούτως ή άλλως, η πορεία της Ελλάδας στην Ευρώπη µόνο σε πολύ σύντοµες περιόδους χαρακτηρίστηκε από ισοτιµία, σεβασµό και προσπάθεια να γίνουµε συνδιαµορφωτές αντί για αποδέκτες των κοινών πολιτικών.
Από την πρώτη στιγµή ήµασταν τα κακοµαθηµένα παιδιά που οχυρώνονταν πίσω από τις ιδιοµορφίες της ελληνικής περίπτωσης για να επιτύχουν µεγαλύτερες ενισχύσεις, υψηλότερα πακέτα, εξαιρέσεις, προστασία και υστέρηση σε ό,τι αφορά την εφαρµογή της κοινοτικής νοµοθεσίας, µε τη συνδροµή βεβαίως των εταίρων που διαιώνιζαν έτσι την αρχιτεκτονική της εξάρτησης.
Τώρα το ποτήρι ξεχείλισε.
Οι ταραξίες σπανίως έχουν µακροπρόθεσµη διαπραγµατευτική ισχύ. Αργά ή γρήγορα εξουδετερώνονται, συσπειρώνοντας τους άλλους εναντίον τους.

Αντιθέτως, σήµερα πια µπορούµε να αναγνωρίσουµε το µέρος της ευθύνης που µας αναλογεί σε ό,τιαφορά τις λανθασµένες παραδοχές στη θεµελίωση του εύθραυστου ευρωπαϊκού οικοδοµήµατος και σε ό,τι βεβαίως αφορά την εσωτερική µας κρίση.
Ασχετα από την πολιτική που θα ακολουθήσουµε στο εσωτερικό µας, οφείλουµε να δώσουµε ένα νέο στίγµα, που θα αφορά όχι απλώς την πάση θυσία παραµονή µας στους κόλπους της Ευρώπης αλλά τη βούληση µιας δηµιουργικής ανασύνθεσής της υπέρ της κοινωνίας και µε προτεραιότητα στην πολιτική.
Με άλλα λόγια, αντίθετα από ό,τι µερικοί αφελείς πιστεύουν, το να είσαι άκριτα υπέρ του Μνηµονίου ισχυριζόµενος ότι πολλές από τις προβλέψεις του έπρεπε να τις έχουµε εφεύρει οι ίδιοι, δεν σε καθιστά ευρωπαϊστή.
Οι ευρωπαϊστές στις µέρες µας, αντιθέτως, απορούν πώς τα κατάφερε η Ευρώπη να σέρνεται πίσω από την ελληνική κρίση δίνοντας λογιστικού τύπου απαντήσεις σε κατ’ εξοχήν πολιτικά προβλήµατα.

Στην πορεία αντιµετώπισης του κολοσσιαίου χρέους µας, η επαναπόδοση της προτεραιότητας στην πολιτική θα είναι το δύσκολο έργο του νέου "τσάρου" της οικονοµίας.
Κυρίως όµως η πλεύση προς θέσεις που θα µας καθιστούν και πάλι εταίρους και όχι ζήτουλες.
Γιατί σώζοντας εαυτούς θα σώσουµε ίσως και την Ευρώπη αλλά µόνο πρόσκαιρα.
Σε βάθος χρόνου, η µελέτη της ελληνικής περίπτωσης θα πρέπει να απολήξει σε ένα νέο Παράδειγµα. Ας µην το ξεχνάµε, είναι η κοινωνία που οφείλει να περικλείει την οικονοµία και όχι το αντίστροφο.


από ΤΑ ΝΕΑ

2 σχόλια:

  1. Η διαφορά του χθές από το σήμερα είναι πως.
    Παλιά οι μάζες ήταν αμόρφωτες και χωρίς πληροφόρηση.
    Σήμερα μεγάλο μέρος των καταπιεσμένων και αδικημένων έχει καλό μορφωτικό επίπεδο και ζωντανή πληροφόρηση.
    Όσο καλοστημένη μηχανή και αν έχουν φτιάξει φοβούνται πως κάποιος θα βάλει την σφήνα στα γρανάζια και θα τινάξει την μηχανή στον αέρα.
    Είναι θέμα χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα χρέη κρατικά και ατομικά είναι η μετάλλαξη του βούρδουλα.
    Είναι το εργαλείο υποδούλωσης σε εθνικό και ατομικό επίπεδο.
    Το σχέδιο είναι παγκόσμιο και οι υπάλληλοι που το υλοποιούν είναι το πολιτικό προσωπικό ειδικά σε υψηλό επίπεδο με την βοήθεια και καθοδήγηση του Τραπεζικού μηχανισμού και τον οίκων αξιολόγησης.
    Αυτό είναι σχέδιο που ξεπήδησε από τα μεγάλα οικονομικά πανεπιστήμια Αμερικής και Ευρώπης.
    Εάν το ψάξει κάποιος πολύ εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει.
    Στην Ελλάδα έχουμε τα συμφοιτητάκια Γιωργάκη και Αντωνάκη.
    Τα επονομαζόμενα και Αμερικανάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU