Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Ένας διάλογος με πραγματικά δεδομένα και -επιτέλους- αληθινά διλλήμματα: αυτά δηλαδή που ξεχωρίζουν τους μεταρρυθμιστές "της ευθύνης" από τους λαϊκιστές, δεξιούς και αριστερούς


- υπάρχει βέβαια και ο λαϊκιστικός διάλογος κωφών - διαλέξτε...

Και οι δύο αρθρογράφοι που "συνομιλούν" παρακάτω, δηλαδή ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Αρίστος Δοξιάδης, έχουν μερικά αναντικατάστατα προσόντα: εκτός από τον βάθος και την ευθύνη της σκέψης τους στον τομέα που υπηρετούν, α) δεν είναι πολιτικοί, β) δεν έχουν ιδιοτελές συμφέρον από την κρίση, γ) δεν ενδιαφέρονται αν θα ωφεληθεί το κόμμα τους και η συντεχνία τους, και δ) δεν νοιάζονται να στρογγυλέψουν τα πράγματα για να μην στεναχωρεθούν οι "δικοί" τους. Βρίσκονται έξω από την παθογένεια του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης γι αυτό και μπορούν, να διατυπώσουν αληθινά τολμηρές όσο και ρεαλιστικά δραματικές προτάσεις αλλά και να τις αναθεωρήσουν κάτω από τον έλεγχο της καλόπιστης κριτικής. Με λίγα λόγια μπορούν να γίνουν και μέρος της λύσης εκτός από μέρος της ενοχικής και ανέξοδης διαμαρτυρίας όλων όσων "μαζί τους ψήφισαμε". 

Αγαπητέ Γιώργο
του Γιάνη Βαρουφάκη

Λίγο μετά τις εκλογές του 2009 δήλωνες ότι "είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία". Η πλειοψηφία των υπουργών σου σε στραβοκοιτούσαν και οι αντίπαλοί σου σε χλεύαζαν. Ήσουν μόνος εκείνη την στιγμή. Όμως, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ήσουν αυθεντικός.

Από τότε κύλησε πολύ μολυσμένο νερό στο αυλάκι. Τις ουτοπικές δηλώσεις τις παρέσυρε η αγωνία για την διάσωση της χώρας. Σε ανάγκασε όχι μόνο να σφίξεις τα δόντια, πνίγοντας την ουτοπική σου πλευρά, αλλά και να αποκηρύξεις βασικές σου πεποιθήσεις για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι. Πιστεύω, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ότι τις αποφάσεις που έλαβες τις πήρες θεωρώντας ότι ήταν οι βέλτιστες μιας γκάμας απαίσιων εναλλακτικών. Και φαντάζομαι ότι ενέτειναν την μοναξιά σου.


Έτσι ήρθαμε στον Μάιο του 2010 όπου σε περίμενε η μεγαλύτερη απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει έλληνας πρωθυπουργός σε καιρό ειρήνης. Ξέρεις ότι διαφωνούμε για την ορθότητά της. Δεν έχει σημασία. Σου είπαν ότι ήταν ένα σωσίβιο που μας εξαγόραζε χρόνο ώστε να βρούμε τον δρόμο μας προς στέρεο έδαφος μετά από ένα συγκλονιστικό ναυάγιο. Θεώρησα ότι ήταν ένα τεράστιο βαρίδι που μας σπρώχνει, τόσο εμάς όσο και την υπόλοιπη ευρωζώνη, στον πάτο. Επέλεξες τις συμβουλές των ισχυρών και εκείνων που σε έπεισαν πως, αν μη τι άλλο, το Μνημόνιο αγοράζει πολύτιμο χρόνο. Στον βαθμό που σε γνωρίζω, ξέρω πόσο σε στενοχώρησε η επιλογή σου.

Μήνες τώρα γνωρίζω ότι ξέρεις πως, τελικά, η πορεία του Μνημονίου απέτυχε επειδή η αποτυχία βρισκόταν στο DNA του εγχειρήματος (κι όχι επειδή δεν εφαρμόστηκε όπως μπορούσε να έχει εφαρμοστεί). Εμείς οι οικονομολόγοι, όπως γνωρίζεις εκ πείρας, διαφωνούμε σχεδόν για όλα. Όμως δύο πράγματα μας έχει διδάξει η ιστορία: (1) Τον πτωχευμένο δεν τον σώζεις δίνοντάς του ακριβά δάνεια, και (2) η βαριά λιτότητα δεν μπορεί ποτέ να μειώσει τα ελλείμματα μιας μακρο-οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και η οποία δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της (ιδίως όταν το διεθνές περιβάλλον είναι υφεσιακό).

Μπορεί να ήλπιζες σε κάποιο θαύμα οικονομικό (π.χ. μιας γρήγορη ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας) ή πολιτικό (την επιφοίτηση της κας Μέρκελ από το άγιο πνεύμα) που θα απέτρεπε την σημερινή κατάληξη. Δεν έγινε όμως. Και τώρα καλείσαι, για δεύτερη φορά σε ένα μόλις χρόνο, να πας ακόμα πιο αντίθετα στα πιστεύω σου, στις γνώσεις σου, στο ένστικτό σου. Σου λένε, όπως και πριν ένα χρόνο: "Σκεφτείτε κ. πρωθυπουργέ τι θα γίνει αν δεν πάρουμε τα νέα δάνεια. Πως θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις;" Στον βαθμό που σε ξέρω, γνωρίζω πως δαγκώνεσαι.

Μήνες αρκετοί έχουν περάσει που έχεις λάβει γνώση μιας εναλλακτικής πρότασης (εκείνη που καταθέσαμε με τον Stuart Holland σε διάφορα fora). Από όσο γνωρίζω θεωρείς πως, τόσο από τεχνικής όσο και πολιτικής πλευράς, η πρόταση είναι άρτια: Σε τρία απλά βήματα, τα οποία δεν απαιτούν καμία ουσιαστική παρέμβαση στην Συνθήκη της Λισαβόνας, (α) αντιμετωπίζεται η τραπεζική κρίση της ευρωζώνης, (β) αποδυναμώνεται η κρίση δημόσιου χρέους και (γ) ξεκινά ένα νέο Σχέδιο Marshall για ολόκληρη της ευρωζώνη έτσι ώστε να γίνει πράξη η ανάπτυξη που θα 'δολοφονήσει' την Κρίση. Αν απλώς διαφωνούσες με αυτή την πρόταση, δεν θα αναφερόμουν σε αυτήν. Το κάνω επειδή φοβάμαι ότι... συμφωνείς.

Θα μου πεις: "Πώς μπορώ ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάω στις Βρυξέλλες και να τους προτείνω μια πρόταση για την ανάπλαση της ευρωζώνης ολάκερης; Ιδίως όταν οι δικοί μου σύμβουλοι μου λένε να το ξεχάσω;"

Θα σου απαντήσω: Πώς μπορείς ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάς στις Βρυξέλλες για να αποδεχθείς ένα νέο, ογκώδες δάνειο το οποίο σε καμία των περιπτώσεων (ακόμα κι αν αποδεχθούμε ότι θα επιτευχθούν όλοι οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος) δεν πρόκειται ούτε καν να επιβραδύνει την εκρηκτική πορεία του δημόσιου χρέους; Πως θα αντιμετωπίσετε σε ένα χρόνο από σήμερα, εσύ και οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ, την κρίση νομιμοποίησης σε Βορρά και Νότο που αναπόφευκτα θα προκύψει καθώς οι εγγυήσεις και τα δάνεια των γερμανών και ολλανδών φορολογούμενων καταλήγουν (μέσω του Υπουργείου Οικονομικών μας) στις ημι-πτωχευμένες τράπεζες, την ώρα που το ελληνικό χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, το ΑΕΠ μας να μειώνεται και οι έλληνες να εξαθλιώνονται χωρίς κανένα όφελος;

Θα με ρωτήσεις: "Και τι να κάνω τότε;"

Θα σου πω κάτι που θα ακουστεί ίσως ουτοπικό αλλά το οποίο πιστεύω είναι η μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική που σου απομένει. Αν κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τον ρεαλισμό αυτού που θα σου προτείνω, αυτός είσαι εσύ: Πάρε απόψε το βράδυ το ποδήλατό σου, μόνος σου, και κατέβα στην Πλατεία Συντάγματος. Εκεί, μπορεί να σε γιουχάρουν στην αρχή, αλλά βλέποντάς σε μόνο και αποφασισμένο, θα παραμερίσουν να περάσεις. Ζήτα τον λόγο και μίλησε στον συγκεντρωμένο κόσμο.

Πες τους ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε όλοι μαζί πίσω την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Εξάγγειλε ότι δεν θα δεχθούμε άλλα δάνεια όσο η ευρωζώνη αρνείται να συζητήσει καν την αναμόρφωσή της σε μια λογική και βιώσιμη βάση. Ότι, αν αναγκαστεί, η Ελλάδα θα πορευτεί, εντός μεν της ευρωζώνης, αλλά άνευ δανείων. Αν σε ρωτήσουν ποια είναι αυτή η λογική και βιώσιμη βάση, την απάντηση την ξέρεις. Την έχεις ήδη μελετήσει. Εξήγησέ την στον κόσμο. Και πες ότι μέχρι να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση στις Βρυξέλλες, μια συζήτηση που έχουν προτείνει έτσι κι αλλιώς σοβαροί άνθρωποι όπως ο Tremonti και ο Yuncker, εσύ δεν θα δεχθείς ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας. Απαίτησε μια συζήτηση επί της αρχής της ιδέας για το ευρωομόλογο και για την πρόταση ενεργοποίησης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (κάνοντας χρήση των ευρωομολόγων) στο πλαίσιο ενός νέου Σχεδίου Marshall. Ξεκαθάρισε ότι μέχρι αυτή η συζήτηση να δημιουργήσει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα και την ευρωζώνη, η Ελλάδα θα κάνει αυτό που έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια: Να ζει μετρημένα και εντός των ορίων των δυνατοτήτων της. Αν σε ρωτήσουν για τους μισθούς και τις συντάξεις απάντησε ότι, αν αναγκαστούμε, θα τους καταβάλουμε αφού μειώσουμε όλους τους ανώτερους μισθούς (υπουργών, βουλευτών, καθηγητών πανεπιστημίων κλπ) στα €1000 και για όσο καιρό χρειάζεται. Θα αναστείλουμε όλες τις εξοπλιστικές δαπάνες. Θα κάνουμε ότι πρέπει ώστε να μην χρειαστεί να προσθέσουμε ένα ακόμα τοκογλυφικό δάνειο στο χρέος της χώρας.

Βροντοφώναξε πως δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να εγκαλείται επειδή ζούσε με δανεικά και, τώρα που πτώχευσε, να της επιβάλουν κι άλλα δανεικά τα οποία εκείνοι που της τα επιβάλουν γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να τα ξεπληρώσουμε. Κλείσε λέγοντας ότι αυτό θυμίζει τις χειρότερες πρακτικές της Wall Street στην περίοδο των subprime στεγαστικών δανείων, τότε που οι τράπεζες πάσχιζαν να πείσουν πτωχευμένα νοικοκυριά να δανείζονται ποσά που δεν υπήρχε πιθανότητα να επιστρέψουν. Μόνο που τώρα το παιχνίδι αυτό αφορά μια ολόκληρη χώρα. Κι όχι μόνο. Πες ότι ως Ευρωπαίος πολίτης, αλλά και ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν δικαιούσαι να συνυπογράψεις άλλη μια δανειακή συμφωνία που απειλεί με κατάρρευση όχι απλώς μερικές τράπεζες ή μια μικρή μεσογειακή χώρα αλλά ακόμα και την ιδέα μιας ενωμένης, δημοκρατικής Ευρώπης.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ομιλίας σου, κοίταξε κατευθείαν κάποια κάμερα της οποίας το βίντεο, να είσαι σίγουρος, θα αναρτηθεί αμέσως στο Διαδίκτυο και, απευθυνόμενος στον Γερμανό ψηφοφόρο, πες στα αγγλικά: "Είναι σκανδαλώδες εσείς οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί να πρέπει να δίνετε δάνεια στο κράτος μας, όχι για να τα επενδύουμε παραγωγικά, αλλά για να αποπληρώνουμε πτωχευμένες τράπεζες που, καθώς ξέρουν σε τι οικτρή κατάσταση είναι τα λογιστικά τους βιβλία, δεν δανείζουν και που, έτσι, λειτουργούν ως μαύρες τρύπες που καταπίνουν την οικονομική ενέργεια που παράγεις εσύ, ο γερμανός εργαζόμενος, την ώρα που ο έλληνας συνάδελφός σου υποφέρει χωρίς μέλλον."

Αμέσως μετά χαιρέτησε τον κόσμο και κινήσου προς το ποδήλατό σου. Και τότε, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν θα νιώθεις μόνος σου. Ίσως για πρώτη φορά θα έχεις συμμετάσχει σε μια συγκλονιστική στιγμή της Συμμετοχικής Δημοκρατίας για την οποία έχουμε πασχίσει μαζί, ξοδεύοντας μελάνι και πολλές ώρες συνεδριάσεων. Στο Σύνταγμα αυτές τις μέρες μπορεί να μην έχουμε Άμεση Δημοκρατία (κάτι που απαιτεί όχι μόνο συμμετοχικούς θεσμούς αλλά και άσκηση εκτελεστικής εξουσίας) όμως έχουμε μια αναβίωση της Αρχαίας Αγοράς στην οποία ο αντιεξουσιαστής Γιώργος θα ένιωθε σαν στο σπίτι του.

Σε περιμένουμε.

ΥΓ. Τώρα που το σκέπτομαι ίσως είναι καλύτερα να μην έρθεις μόνος σου. Πάρε μαζί σου τον συμφοιτητή σου από την Αμερική, τον Αντώνη - εφόσον θέλει να έρθει. Και πηγαίνετε μαζί. Να πείτε λίγο-πολύ τα ίδια. Στην ίδια συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος. Συναίνεση θέλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας σε αυτή την δύσκολη καμπή της Κρίσης; Συναίνεση να τους δώσουμε.


Επιστολή Γ. Βαρουφάκη στον πρωθυπουργό: μια κάποια λύση;
του Αρίστου Δοξιάδη

Η πρώτη μου αντίδραση όταν διάβασα την επιστολή του Γιάννη Βαρουφάκη προς τον πρωθυπουργό ήταν να γράψω στο twitter: “Πρόταση @yanisvaroufakis: Να απειλήσουμε με αυτοκτονία για να σώσουμε την ΕΕ”. Αλλά το ξανασκέφτηκα και τον έχω αδικήσει.

Ας υποθέσουμε οτι ο Γιώργος Παπανδρέου υιοθετεί την πρόταση. Τι μπορεί να συμβεί;

Οι ευρωπαίοι εταίροι μπορεί να ξεκινήσουν τις διεργασίες για να υιοθετηθεί η «εναλλακτική πρόταση», μπορεί και όχι. Αν τις ξεκινήσουν, πρέπει να συνεννοηθούν 27 κυβερνήσεις, η ΕΚΤ, ίσως και 27 κοινοβούλια, ίσως να γίνουν και πέντε δημοψηφίσματα. Μακροπρόθεσμα μπορεί να την εφαρμόσουν, μπορεί και όχι.

Εν τω μεταξύ, θα πρέπει να εφαρμόσουν επείγοντα μέτρα για να στηρίξουν τις τράπεζες της ευρωζώνης (αλλά όχι κατ ανάγκη τις ελληνικές) για να μην καταρρεύσουν από το πρώτο σοκ της δικής μας απόφασης, που θα σημαίνει μεταξύ άλλων και επίσημη στάση πληρωμών προς τους δανειστές του ελληνικού κράτους. Αυτό είναι δικό τους θέμα, και μάλλον θα τα καταφέρουν.

Ερχόμαστε στην Ελλάδα. Από πολιτική σκοπιά, η πρόταση έχει πολλά θετικά. Είναι πιθανό να γίνει δεκτή με ενθουσιασμό από πολλούς έλληνες, και να αποτινάξει από τους ώμους της κυβέρνησης την ρετσινιά οτι είναι ξενόδουλη ή κατοχική. Ετσι θα βρει πάλι το θάρρος να κυβερνήσει, αν βέβαια οι συνέπεις αυτής της γενναίας απόφασης δεν αποδειχτούν ολέθριες για τα εισοδήματα του λαού.

Για τα δημόσια οικονομικά, η πρόταση λέει οτι μέσα σε λίγες εβδομάδες οι δαπάνες πρέπει να περιοριστούν πολύ (πάρα πολύ, πολύ περισσότερο από ότι ζητάει το Μνημόνιο) και να μην ξεπερνάν τα έσοδα, δηλαδή τους φόρους. Επειδή το κράτος δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει στοχευμένες και ορθολογικές περικοπές, θα εφαρμόσει πάλι οριζόντια μέτρα.

Το Μνημόνιο ζητούσε να δημιουργηθούν μηχανισμοί που θα επιτρέψουν στο μέλλον τις στοχευμένες περικοπές, αλλά τώρα θα το αποτινάξουμε, οπότε οι μηχανισμοί αυτοί δεν θα φτιαχτούν (όπως η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, η μείωση περιθωρίων κέρδους των φαρμακείων που πληρώνουν τα ταμεία, ο ενιαίος φορεάς πρωτοβάθμιας υγείας, η ενιαία αρχή πληρωμών, οι ισολογισμοί νοσοκομείων και δήμων, κτλ). Ακόμα πάντως και αν μια φωτισμένη κυβέρνηση καταφέρει οι περικοπές να είναι στοχευμένες, το μέγεθος τους θα είναι πολύ μεγαλύτερο από οτι τώρα.

Πόσο μεγάλο; Αν τα φορολογικά έσοδα δεν μειωθούν περισσότερο, μόνο όσο το φετινό πρωτογενές έλλειμμα – νομίζω 7 δις. Αλλά πιθανότατα τα έσοδα θα καταρρεύσουν γιατί, για μερικά χρόνια θα ενταθεί και η ύφεση στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό θα συμβεί τουλάχιστο για δύο λόγους.

Πρώτο, η Ελλάδα έχει μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλ. εισάγει πολύ περισσότερα από ότι εξάγει. Η διαφορά χρηματοδοτείται με δανεισμό από το εξωτερικό: δάνεια προς το κράτος, προς τις ελληνικές τράπεζες, και εμπορικές πιστώσεις προς τους εισαγωγείς. Οι τρεις αυτές πηγές θα στερέψουν μονομιάς. Οι εισαγωγές θα περικοπούν δραματικά. Οχι μόνο των αυτοκινήτων, αλλά και του πετρελαίου, των φαρμάκων, των πρώτων υλών. Ενα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα που σήμερα δουλεύει, αύριο θα σταματήσει.

Δεύτερο, οι ελληνικές τράπεζες θα κλείσουν – λουκέτο, τέρμα. Εκτός αν δεχτεί να τις στηρίξει για μερικά χρόνια η ΕΚΤ, ως lender of last resort. Αυτό όμως θα σήμαινε διαπραγμάτευση και συμφωνία με τους εταίρους, δηλαδή ακύρωση της πρότασης Βαρουφάκη.

Συνεπώς, θα μπούμε σε μια πολύ βαθειά ύφεση, που θα σημαίνει ανεργία πολύ μεγαλύτερη από τη σημερινή, και βαρειά φτώχεια. Μπορεί να διαρκέσει μόνο δύο-- τρία χρόνια, αλλά μπορεί και δέκα.

Από την άλλη μεριά, η οικονομία μπορεί να εξυγιανθεί. Το δημόσιο θα περιοριστεί, και οι εξαγωγές, ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθούν. Πιθανόν να υπάρξει μόνιμη μετατόπιση πόρων από τις εσωστρεφείς υπηρεσίες (δημ. διοίκηση, παιδεία, υγεία, δικηγόροι, εμπόριο, κτλ) σε εξωστρεφείς δραστηριότητες: βιομηχανία, γεωργία, τουρισμός, ναυτιλία. Μετά από αιματηρές, και σκληρότατες θυσίες. Αν δεν θέλουμε να κάνουμε την προσαρμογή αυτή μέσα από κάποιας μορφής Μνημόνιο, ίσως είναι μια λύση να την κάνουμε μόνοι μας.


11 σχόλια:

  1. Αν κατάλαβα καλά, ζητάμε φτηνό δάνειο με αναπτυξιακές πρόνοιες.
    Με λίγα λόγια ένα άλλο μνημόνιο με τους εταίρους μας πράγμα που προϋποθέτει να μας εμπιστευτούν ότι δεν θα τα φάνε ξανά οι πολιτικοί μας και οι νταβατζήδες τους.
    Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ρίχνουμε από την εξουσία τους διαπλεκόμενους και φέρνουμε εκείνους που θα κάνουν μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη.
    Ποιους δηλαδή;

    Επίσης αν κατάλαβα καλά πρέπει να επικρατήσουν στην Ευρώπη οι δυνάμεις της ενοποίησης αλλιώς ούτε φτηνά δάνεια θα δούμε ούτε ευρωομόλογα και αλληλεγγύη. Στην περίπτωση αυτή είναι καλύτερα να πτωχεύσουμε μιαν ώρα αρχύτερα για να μην κάνουμε θυσίες χωρίς αποτέλεσμα και το τραβάμε σε χρόνο. Πείνα για μερικά χρόνια αλλά και περηφάνεια και ελπίδα. Για πόσα χρόνια όμως μιλάμε;

    υγ Και πως θα υιοθετηθεί μια τέτοια απόφαση;
    Με άμεση δημοκρατία ...δέκα εκατομμυρίων στο Σύνταγμα;
    Ψηφίζοντας σε εκλογές το κόμμα που την προτείνει; (υπάρχει τέτοιο κόμμα "ευθύνης" και ποιο είναι;)
    Ή με δημοψήφισμα για έξοδο από την ευρωζώνη κι επιστροφή στη δραχμή με το κόμμα που κυβερνά;

    Αν τέλος μείνουμε (που είναι και το πιθανότερο) με αυτό το μνημόνιο -και την συνέχειά του- και αυτό το ακριβό επιτόκιο, τι κάνουμε;
    Μπορεί η εφικτή ανάπτυξη να δημιουργήσει πλεονάσματα για να πάψει να βαθαίνει το χρέος και να αρχίσει η αντίστροφη πορεία ή να μην το παιδεύουμε με αυτό το κράτος και αυτούς τους πολιτικούς;
    Ή μήπως οι διαμαρτυρόμενοι πρέπει να σταματήσουν να καταριώνται την μνημονιακή μας μοίρα και να πάρουν στο κυνήγι όσους εμποδίζουν την ανάπτυξη, σπαταλούν πόρους, δεν είναι παραγωγικοί αλλά παρασιτούν, δεν εκσυγχρονίζουν και δεν μεταρρυθμίζουν;
    Λέω τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν ισχύουν τα της ανάρτησης και αν καταλαβαίνουμε καλά έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ μιας ομαλής (δηλαδή σε δόσεις) μείωσης του βιοτικού επιπέδου από 100 σε 100 - Χ, χωρίς όλο αυτό το διάστημα να διαφαίνεται καμία ελπίδα βελτίωσης και μιας απότομης που (το πιο πιθανό) θα περιέχει ελπίδα και αυτή η διαφορά είναι ουσίας.
    Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει λύση με διατήρηση ή έστω ελαφρά κάμψη του βιοτικού επιπέδου.
    Επειδή η πλειοψηφία της γενιάς μου μεγάλωσε με φτώχεια αλλά και ελπίδες μπορώ να εκτιμήσω την ύπαρξη προοπτικής.

    Οι κίνδυνοι της πρότασης Βαρουφάκη που επισημαίνονται από τον Αρίστο Δοξιάδη θα πρέπει να αντιπαραβάλλονται με τις όποιες απαντήσεις στο ερώτημα "Ποιο θα είναι το όφελος που θα προκύψει από την εξαθλίωση μέσω των μέτρων του μνημονίου";
    Δηλαδή η εφαρμογή του (σημερινού) μνημονίου πέραν του ότι μεταθέτει το πρόβλημα του χρέους έχει προοπτική ελπίδας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Aγαπητοί φίλοι.
    ενώ ετοίμαζα μια ανάρτηση πρόσεξα ότι είχατε ανεβάσει το άρθρο του Γ.Β . Έγραψα ένα υστερόγραφο με ένα σύντομο σχόλιο.Το παραθέτω μιας και αναφέρθηκα σε εσάς. Iσως βοηθήσει.

    Y.Γ
    Είχα σχεδόν τελειώσει την ανάρτηση, όταν πρόσεξα ότι στην Αριστερή Στρουθοκάμηλο
    είχε αναρτηθεί το κείμενο του Γιάννη Βαρουφάκη, με απάντηση του Αρίστου Δοξιάδη.
    Παρ' ότι εκτιμώ τη σκέψη του τελευταίου και συμφωνώ με τις περισσότερες διαπιστώσεις του στο συγκεκριμένο σημείωμα-κριτική στην πρόσκληση του Γ.Β, έχω μια άλλη ανάγνωση.
    Από όσο μπορώ να καταλάβω, ο Βαρουφάκης δεν εννοεί να κάνουμε ακριβώς- κατά κυριολεξία- αυτό που γράφει( άρνηση νέων δανείων, ισοσκελισμό προυπολογισμού κλπ).
    Εκτιμώ ότι συνειδητά προκαλεί δια της υπερβολής, προκειμένου να καταδείξει τη σημασία μιας κίνησης. Πάλι, αν κάνω λάθος εκτίμηση και τα εννοεί κυριολεκτικά, τότε μάλλον τον ζάλισαν οι Πλατείες, τι να πω...Θα είναι μια απογοήτευση- ελπίζω πρόσκαιρη-αλλά έτσι είναι η ζωή ..Μεγάλα παιδιά είμαστε, θα ζήσουμε και με τις απογοητεύσεις μας

    Φιλικά
    Ανέστιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Anestios

    Όταν το λες πάντα πρέπει να υπολογίζεις ότι μπορεί να χρειαστεί και να το κάνεις.

    Αν έχεις επιχειρήματα ότι η πολιτική των δανείων του τύπου και των όρων που δίδονται σήμερα είναι η λύση, ή αν έχεις κάποια άλλη πρόταση να τα παρουσιάσεις.

    Εκτός και αν θεωρείς ότι φράσεις του είδους "τον ζάλισαν οι πλατείες" αποτελούν επιχειρήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρης,
    λυπάμαι αλλά ή εγώ έγινα πολύ ασαφής τώρα τελευταία, ή βιάστηκες.
    Για όσους έχουν παρακολουθήσει τη σκέψη και τα γραπτά του Γ.Β (Ελπίζω να είσαι ανάμεσα σε αυτούς ώστε να μιλάμε για το ίδιο πράγμα), είναι προφανές ότι αν κυριολεκτεί,αυτό αποτελεί μια στροφή στη στάση του-καθόλα σεβαστή βέβαια αν τελικά ισχύει.
    Για το λόγο αυτό και χωρίς να προσχωρήσω αμέσως στην κριτική του Α.Δοξιάδη, εξέφρασα την άποψη ότι επιχειρεί δια΄της υπερβολής να θέσει ένα κεντρικό θέμα. Για το λόγο αυτό άλλωστε παρουσίασα το κείμενο στο blog μου και μάλιστα διόλου επικριτικά.
    άρα μάλλον σε λάθος διεύθυνση στέλνεις το σχόλιό σου.

    Τώρα , αν όντως ο Γ.Β προσχώρησε σε απόψεις δημοφιλείς σε ορισμένους χώρους (από γκρουπούσκουλα έως Μίκη, δυστυχώς)
    τότε η άποψή μου ότι "τον ζάλισαν οι Πλατείες¨" αποτελεί ερμηνεία και όχι επιχείρημα.
    Πολλοί ζαλίζονται στις Πλατείες και με τις Πλατείες τελευταία και δεν είναι και η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό.
    Ας αφήσουμε τον ίδιο να επεξηγήσει τι εννοεί εν ευθέτω χρόνω και θα δούμε.Εγώ πάντως δεν θα βιαστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε μου Ανέστιε, τώρα που το ξαναδιαβάζω μου φαίνεται ότι έχεις δίκιο. Έχει έναν ...σαδισμό το κείμενο του ΓΒ. Σαν να λέει "αντέχετε το μήνυμα της πλατείας; Ωραία, διώχτε τους δανειστές μας - κάντε το, πάρτε την απόφαση. Θα πεινάσετε μερικά χρόνια (ποιος ξέρει πόσα) αλλά θα είσαστε περήφανοι σαν τον Θεοδωράκη".
    Με αυτήν την έννοια, και η απάντηση του ΑΔ φαίνεται να κινείται στο ίδιο μοτίβο - δηλ. "μας πρήξατε, δοκιμάστε λοιπόν χωρίς μνημόνιο , δηλ. χωρίς δανεικά".

    Όταν όλοι οι λογικοί άνθρωποι ψάχνουν τρόπο να μειωθεί το επιτόκιο χωρίς ταυτόχρονα να πληρώσει τα πάντα ο φτωχός, με λίγα λόγια να μπούμε σε φάση μεταρρυθμίσεων προς την ανάπτυξη, έρχεται το λαϊκιστικό μέτωπο της μούτζας και των προπηλακισμών να πει όχι σε κάθε υποχρέωση (μνημόνιο) σε όποιον μας δανείζει. Δεν ρωτάνε τους κινέζους τι θα ήθελαν για αντάλλαγμα ( τι θα έγραφε το ... κίτρινο μνημόνιο;).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιωργο παρακολουθησα μεσω διαδικτυου τη συζητηση στο Συνταγμα που συμμετειχε και ο Βαρουφακης σημερα και υποστηριξε οτι δεν πρεπει να μπει η Ελλαδα στο Μνημονιο ΙΙ και να αρνηθει τη συνεχιση αποπληρωμης.
    Ειπε δε οτι σε περιπτωση ψηφισης του μνημονιου και υπο τις καλυτερες προϋποθεσεις, το χρεος θα εκτοξευτει.
    Νομιζω οτι θα αναρτηθει και στη σελιδα τους η συζητηση και μπορεις να ρωτησεις και συ αυριο.

    δβ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν χρειάζεται να είμαστε ευγενείς.
    Προσωπικά, αρνούμαι την άποψη Βαρουφάκη, από την πρώτη στιγμή.
    Δεν πιστεύω ότι η ώρα που η Ευρωζώνη θα αποφασίσει να ρυθμίσει το χρέος των ευρωπαικών κρατών, έφτασε, ώστε να είναι ρεαλιστική μια τέτοια πρόταση.
    Μπορεί σε 5-5 χρόνια να είναι επίκαιρη, δεν λέω.
    Σήμερα όμως πρέπει να απαντήσουμε , πως η χώρα μας θα φτάσει τότε.
    Προσωπικά ήμουν της άποψης, ότι ακριβώς επειδή θα έρθει αυτή η στιγμή, η χώρα μας θα πρέπει να δανείζεται είτε με υψηλά επιτόκια από τις αγορές, είτε με μικρότερα από ειδικούς μηχανισμούς και εν τω μεταξύ, να μετασχηματίζεται ώστε σε κάθε περίπτωση να είναι πιό προετοιμασμένη, για τις δυσκολίες.
    Για μένα προέχει η συγκρότηση θεσμών αλληλεγγύης, όπως του Ελάχιστου Εγγυημένου εισοδήματος και ταυτόχρονα η πρόκληση ιδιότυπου Σχεδίου Μάρσαλ, με την προσέλκηση επενδύσεων, είτε με την χρήση των πόρων του ΕΣΠΑ, είτε με την πώληση Δημόσιας περιουσίας. Η τελευταία σε ότι αφορά την Δημόσια γή, είναι ακριβώς ο τρόπος να έρθουν επενδύσεις, στην "ιδιότυπη παγίδα" "επενδυτικών κεφαλαίων" που είναι η γή. Ολα τα άλλα κεφάλαια, που μπορεί να προκαλέσει ας πούμε το Χρηματιστήριο, είναι νομαδικά και όπως εύκολα μπορούν να έρθουν , εύκολα φεύγουν.
    Απαραίτητη επίσης είναι η πώληση των τραπεζών, ΄ώστε η ρευστότητα να μην εξαρτάται από τις εγγυήσεις του ελληνικού κράτους. Σήμερα διάβασα, ότι ενδιαφέρεται η CITY να αγοράσει την Εθνική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν υπέγραψα, το πάρα πάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φίλε Γιώργο,
    νομίζω είναι καιρός πια (αν υπάρχει ακόμα καιρός δηλαδή) να βγούμε από εύκολες αντιπαραθέσεις του στυλ μνημόνιο ή όχι μνημόνιο, πείνα με πτώχευση ή πείνα χωρίς πτώχευση και ποιά είναι χειρότερη κ.λπ.Με αυτά 'καλά' περάσαμε ένα χρόνο τώρα, αρκετοί χτίζουν προφίλ και πολιτικές καριέρες (τρομάρα τους!!!).
    Ηλύση θα είναι πολιτική, αξιοποιώντας τα πραγματικά οικονομικά κια πολιτικά δεδομένα και όχι μέσω αντιπαράθεσης μυθιστορημάτων, αλλά πραγματικών πολιτικών αφηγήσεων. Εκεί θα μετρηθούμε όλοι.
    Γιαυτό και κάνω αυτή την ανάγνωση του κειμένου του Γ.Β.
    Τώρα, αν ακόμα περισσότεροι -και αναμεσά τους ο Βαρουφάκης αν και δεν το εύχομαι, θέλουν να εντείνουν την συζήτηση του περασμένου χρόνου, δηλαδή να αναπαράγουν τον πολιτικαντισμό του πολιτικού συστήματος που κατά τα άλλα καταγγέλουν, τόσο το χειρότερο.

    Και όσον αφορά τα 'κίτρινα δάνεια' και 'κίτρινα μνημόνια, ας ρωτήσουν τον Τσάβες. Για δάνειο 50 δις δολλάρια, υποθήκευσε τις μεγαλύτερες πετρελαιοπηγές του.

    Κίτρινοι είναι οι άνθρωποι, όχι ηλίθιοι. Καιεμείς , απλώς λευκοί, όχι οι έξυπνοι που θα φάμε τα λεφτά των αφελών κιτρίνων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συμφωνώντας και με τον Κωστή και με τον Ανέστιο θέλω να προσθέσω κάτι ακόμη. Νομίζω ότι ούτως ή άλλως, δεν υπάρχουν καν άλλοι δανειστές. Οι εταίροι μας είναι οι τελευταίοι. Και εξ ανάγκης θα κινηθούμε σε αυτό το πλαίσιο, κάνοντας ότι μπορούμε για να βρεθούμε σε λίγο καιρό σε καλύτερη θέση διαπραγμάτευσης στα πλαίσια ενός γενικότερου ευρωπαϊκού σχεδίου - δηλ. για να είμαστε και μεις μέσα με λογικούς όρους. Οποιαδήποτε άλλη λογική σήμερα δεν είναι απλά λαϊκιστική είναι εγκληματική.
    Για όσους συνεχίζουν τον "αντιμνημονιακό αγώνα", το στρογγυλό "Όχι" και το επίσης τραγικό "Έξω"(από την ευρωζώνη), ένα έχω να πω: κινούνται κάθετα εναντίον του όποιου δημοσίου συμφέροντος είτε επειδή είναι ωφελημένοι από τον παρασιτισμό του δημοσίου πλούτου είτε επειδή είναι αφελείς και πολιτικά θρησκευόμενοι. Είναι τρελό να προτείνεις την παράδοση στα κερδοσκοπικά cds, την πείνα και την καταστροφή την ώρα που ακόμη και το ΚΚΕ έχει καταλάβει την παγίδα της εξόδου από το ευρώ τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU