Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Οι "Αγανακτισμένοι", η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και η Αριστερά




της Στέλλας Νιώτη*

Πλησιάζει μήνας από την ημέρα που οι «Αγανακτισμένοι» έκαναν την πρώτη συγκέντρωσή τους στην πλατεία Συντάγματος. Από την ημέρα εκείνη πληθαίνει διαρκώς ο αριθμός των δημοσιευμάτων και της σχετικής αρθογραφίας μαζί με τον προβληματισμό για την ταυτότητα και τις προοπτικές τους.

Τα βασικά ερωτήματα που έχουν τεθεί αφορούν ακριβώς την υπόσταση και τη σχέση του νέου κινήματος με την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Από την αρθογραφία της προηγούμενης εβδομάδας σταχυολογώ ενδεικτικά:

- «Ζούμε τη γέννηση ενός μαζικού κινήματος που θα συγκρουστεί με το υπάρχον πολιτικό σύστημα»;[1]
- «Πόσο πολιτικό είναι το κίνημα των αγανακτισμένων»;[2]

Η ανάλυση των αιτημάτων του κινήματος και των εκφράσεων των συγκεντρωμένων μελών, μέσα από τις συζητήσεις των συνελεύσεων και τα επιχειρήματα, τα συνθήματα, τα πανό και τις χειρονομίες επικεντρώνεται σε δύο σημεία:

Το πρώτο, αφορά την άρνηση των συμμετεχόντων πολιτών να επωμιστούν την αποπληρωμή του χρέους, επειδή θεωρούν ότι αποτελεί ευθύνη του συστήματος διακυβέρνησης, το οποίο οφείλει να πληρώσει, αλλά και επειδή ήδη συνεισέφεραν χωρίς αποτέλεσμα, εφόσον το χρέος δεν μειώθηκε εξαιτίας των λανθασμένων πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης.

Το δεύτερο, αφορά την υπεράσπιση των κεκτημένων που θίγονται από τους όρους του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.

Τα σημεία αυτά σηματοδοτούν ένα πολιτικό πλαίσιο η προβληματική του οποίου διευρύνεται από την συγκυρία και τα χαρακτηριστικά της: την παγκόσμια οικονομική κρίση, το στυγνό κερδοσκοπικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, που συνοδεύεται από την πολιτική διαφθορά και την ηθική κρίση, με συνέπειες την έκρηξη των κοινωνικών ανισοτήτων και τη συστηματική απαξίωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη[3], [4].

Με τα παραπάνω στοιχειοθετείται η επιχειρηματολογία για την ύπαρξη του συλλογικού υποκειμένου του κινήματος.

Αν μη τι άλλο η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος και ειδικότερα του συστήματος διακυβέρνησης, σε συνδυασμό με την άρνηση υπακοής και συμμόρφωσης στις κατευθύνσεις του μνημονίου και τις κυβερνητικές επιλογές, αποτελούν σοβαρούς λόγους για την ανάπτυξη κοινωνικού κινήματος.

Γενικότερα, τα κοινωνικά κινήματα είναι αποτέλεσμα των συλλογικών ομαδοποιήσεων που δημιουργούνται αυθόρμητα προκειμένου να εκφράσουν την αμφισβήτησή τους, αντιδρώντας σε μορφές καταπίεσης και σε ασκούμενες πολιτικές που απειλούν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών[5]. Αυτό σημαίνει ότι αποτελούν δημιούργημα της κοινωνίας, γιατί διαμορφώνονται από την κοινωνική πραγματικότητα και εκφράζουν, σε συλλογικό επίπεδο, τις δυσλειτουργίες της. Η έκφραση της δυσαρέσκειας και οι εκδηλώσεις αντίδρασης αποτελούν τη μια διάσταση των κοινωνικών κινημάτων. Η άλλη αφορά στους στόχους, τα αιτήματα, την οργάνωση και τα μέσα προώθησής τους.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι τα κοινωνικά κινήματα αποτελούν σημαντική παράμετρο της κοινωνικοπολιτικής δομής της κοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό, και προκειμένου να προωθήσουν τα αιτήματά τους, αναπτύσσουν συλλογικές δράσεις, οι οποίες τοποθετούνται πέρα από τις διαφοροποιήσεις των συνθετικών μερών τους. Η ενσωμάτωση και η, παράλληλη, υπέρβαση των διαφοροποιήσεων ενισχύουν την υπόσταση, τις λειτουργίες και την εσωτερική οργάνωση του συλλογικού υποκειμένου. Το τελευταίο γίνεται εμφανές στην περίπτωση των «Αγανακτισμένων», που αθροίζουν διαφορετικούς «κόσμους», οι οποίοι συνυπάρχουν συγκεντρωμένοι σε διαφορετικά σημεία της πλατείας Συντάγματος.

Η υπόσταση των κοινωνικών κινημάτων σχετίζεται με τις αρχές, τους στόχους και τις λειτουργίες τους:

1) Οι βασικές αρχές αφορούν την ταυτότητα, την αντίθεση και τη συλλογικότητα:

· Η αρχή της ταυτότητας, συνδέεται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των κοινωνικών κινημάτων και ειδικότερα τον κοινωνικοπολιτικό προσανατολισμό και τον πολιτικά αδέσμευτο χαρακτήρα τους.

· Η αρχή της αντίθεσης, αποτελεί την εξωτερικευμένη έκφραση της κοινωνικής αμφισβήτησης, η οποία συνταυτίζεται με το λόγο ύπαρξης των κινημάτων.

· Η αρχή της συλλογικότητας, υλοποιεί τη συμμετοχή του συλλογικού υποκειμένου του κινήματος στη διαδικασία αλλαγής της πραγματικότητας που έχει τεθεί στο επίκεντρο της αμφισβήτησης.

2) Στόχος των κοινωνικών κινημάτων είναι η ανάπτυξη νέων συλλογικών συμπεριφορών και νέων μορφών κοινωνικής ζωής, που αποτελούν τις θεμελιώδεις διαδικασίες της κοινωνικής αλλαγής. Οι επιδιώξεις αυτές διαμορφώνουν τη συλλογική συνείδηση και βοηθούν την ανάπτυξη δεσμών ανάμεσα στα μέλη τους, γεγονός που ενισχύει την ταυτότητα και τη συλλογικότητά τους. Στην περίπτωση των «Αγανακτισμένων» η αντίθεση στην πολιτική του μνημονίου, η απόδοση ευθυνών στους υπεύθυνους για το χρέος της χώρας και η ανάγκη υπέρβασης του πολιτικού και οικονομικού αδιεξόδου επιτρέπουν την ανάπτυξη διαφορετικών μορφών οργάνωσης και εκδήλωσης, που, σε άρρητο επίπεδο, παραπέμπουν σε διαφορετικές προσεγγίσεις της κοινωνικής αλλαγής και των νέων μορφών κοινωνικής ζωής. Ωστόσο οι διαφορετικές προσεγγίσεις δεν δημιουργούν στεγανά. Έτσι, το αίτημα της «άμεσης δημοκρατίας», στην περίπτωση των συγκεντρωμένων της πλατείας, αποτελεί αντικείμενο καθημερινής συζήτησης, ενώ για όσους συγκεντρώνονται μπροστά στη Βουλή γίνεται σύνθημα που ακούγεται μετά τον εθνικό ύμνο ή το «Μακεδονία ξακουστή».

3) Στις θεμελιώδεις λειτουργίες των κινημάτων εντάσσεται η προσπάθεια μαζικοποίησής τους. Η μαζικοποίηση σχετίζεται με την ευαισθητοποίηση των πολιτών και επιδιώκει την ενεργή συμμετοχή τους στις διαδικασίες της αμφισβήτησης της πραγματικότητας και της κοινωνικής αλλαγής[6]. Στην περίπτωση των «Αγανακτισμένων» οι διαδικασίες της μαζικοποίησης και της ευαισθητοποίησης διαφοροποιούνται εξαιτίας της διαφορετικής προσέγγισης των στόχων. Όσοι συγκεντρώνονται στην πλατεία συζητούν για τις συνέπειες της πολιτικής του μνημονίου και τις πολιτικές διεξόδου και υπέρβασης της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, τους στόχους της επόμενης ημέρας, την κινητοποίηση και τις συνελεύσεις στις γειτονιές. Στην προκειμένη περίπτωση η ένταση, όταν δημιουργείται, αφορά την αντίθεση των ιδεών και των επιχειρημάτων και επιχειρείται να επιλυθεί στο πλαίσιο της συνέλευσης. Όσοι, όμως συγκεντρώνονται μπροστά από τη Βουλή, και είναι οι περισσότεροι, προτιμούν τις εκδηλώσεις δυσαρέσκειας με συνθήματα, τραγούδια- συνήθως έχουν πατριωτικό, παραδοσιακό ή επαναστατικό περιεχόμενο- χειρονομίες και ύβρεις σε βάρος όλων των πολιτικών. Στη δεύτερη περίπτωση η ένταση αφορά το συναισθηματικό επίπεδο, είναι ένταση θυμού και οργής, που οι συγκεντρωμένοι μοιράζονται ως στοιχείο του μεταξύ τους δεσμού. Ωστόσο, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι δύο ομάδες, σε μια ρητή ή άρρητη μεταξύ τους συνεννόηση, έχουν συμφωνήσει ότι ο στόχος που τους ενώνει είναι η αντίθεσή τους στην πολιτική του μνημονίου για την οποία θεωρούν υπεύθυνη την κυβέρνηση. Το σύνθημα που κυριαρχεί είναι «οι προδότες στο Γουδή». Στο ίδιο πλαίσιο οι ομάδες των συγκεντρωμένων έχουν συμφωνήσει ότι οι υπεύθυνοι για την υπερχρέωση της χώρας είναι όλοι, ανεξαιρέτως, οι πολιτικοί. Το σύνθημα που κυριαρχεί από το πλήθος που στρέφεται προς τη Βουλή είναι «κλέφτες».

Η ανάγκη προώθησης των στόχων και των αιτημάτων διαφοροποιεί τις μορφές αντίδρασης των κοινωνικών κινημάτων. Οι διαφοροποιήσεις μπορεί να ποικίλλουν από την επιδιωκόμενη μεταβολή των στάσεων και των συμπεριφορών έως την αναζήτηση συμμάχων στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, χωρίς αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά την αναζήτηση νομιμοποίησης, γεγονός που θα επηρέαζε τη δυναμική, με συνέπεια το μετασχηματισμό τους. Στην περίπτωση, όμως, των «Αγανακτισμένων» και δη όσων συγκεντρώνονται στο χώρο μπροστά από τη Βουλή η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος δεν επιτρέπει την αναζήτηση πολιτικών συμμάχων εντός του συστήματος.

Εν κατακλείδι, η δράση των κοινωνικών κινημάτων στρέφεται και στις δύο κατευθύνσεις, τους πολίτες και τους κοινωνικοπολιτικούς θεσμούς, επιδιώκοντας την παράλληλη αλλαγή των στάσεων, των συμπεριφορών και των πολιτικών αποφάσεων που απειλούν τις ελευθερίες και τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Από αυτήν την άποψη η διαφοροποίηση που εμφανίζεται στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» αναπτύσσει μια ιδιαίτερη δυναμική, δεδομένου ότι διευρύνεται η αντίδραση και εκδηλώνεται η δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική του μνημονίου και την πολιτική διαφθορά που ευθύνεται για το χρέος, την ίδια στιγμή που αναζητείται στις συνελεύσεις η διεύρυνση του κινήματος στους χώρους της εργασίας και της γειτονιάς, με προοπτική την ευαισθητοποίηση των πολιτών και την κοινωνική κινητοποίηση.

Από τις προϋποθέσεις και τις παραμέτρους που τέθηκαν, προκειμένου για τον ορισμό του κοινωνικού κινήματος, προκύπτει ότι οι «Αγανακτισμένοι» αποτελούν κοινωνικό κίνημα, εφόσον:

· Αμφισβητούν το πολιτικό σύστημα και το θεωρούν υπεύθυνο για την κρίση της χώρας και την έκταση της ηθικής και πολιτικής διαφθοράς. Για το λόγο αυτό επέλεξαν ως χώρο συγκέντρωσης την πλατεία Συντάγματος, ώστε να «στοχεύουν» το Κοινοβούλιο, και οι αντιδράσεις τους στρέφονται ενάντια στους υπουργούς και τους βουλευτές, με ύβρεις, αποκλεισμούς και χειρονομίες.

· Ευαισθητοποιούν, μέσω των συνελεύσεων και των ενημερώσεων, τους πολίτες επιδιώκοντας τη μεταβολή των στάσεων και των συμπεριφορών τους απέναντι στην κρίση και το πολιτικό σύστημα που τη δημιουργεί.

· Μαζικοποιούνται και αποκτούν συλλογικές λειτουργίες και διαδικασίες, μέσω των οποίων ενημερώνουν και ευαισθητοποιούν τους πολίτες, με στόχο την παρακίνηση της συμμετοχής τους στις κινητοποιήσεις, αλλά και τις διαδικασίες της αλλαγής του πολιτικού συστήματος και τη μεταστροφή των πολιτικών αποφάσεων.

Από την άποψη της μορφής οι «Αγανακτισμένοι» εντάσσονται στα «νέα κοινωνικά κινήματα»[7], τα οποία έχουν στο επίκεντρό τους ζητήματα που αφορούν την ποιότητα της ζωής, δηλαδή έχουν κοινωνικό- δομικό χαρακτήρα. Οι στόχοι- κοινωνική αλλαγή, υπεράσπιση των κοινωνικών κεκτημένων, διεύρυνση της δημοκρατίας, των πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων- και η εσωτερική διάρθρωσή τους- αδέσμευτος χαρακτήρας, συμμετοχή, συλλογική δράση- κατευθύνουν την προσέγγιση και την ενεργοποίηση των πολιτών, ανεξάρτητα από την κοινωνική- ταξική ένταξή τους.

Ο διαταξικός προσανατολισμός επιτρέπει την ποικιλότητα των κοινωνικών κινημάτων, η οποία ενισχύεται στο πλαίσιο των διαδικασιών της παγκοσμιοποίησης. Όπως εξηγεί ο Ν. Δεμερτζής[8] οι συλλογικότητες της παγκοσμιοποίησης εμπεριέχουν την ομοιομορφία και την ποικιλότητα, την ομοιογένεια και την ετερογένεια, την υποκειμενικότητα και τη συλλογική δράση, μέσα από σχέσεις συμπληρωματικότητας και αποκλεισμού, οι οποίες ενισχύουν την καθολική αμφισβήτηση του συστήματος.

Οι διαστάσεις αυτές δεν γίνονται εύκολα κατανοητές από τις πολιτικές δυνάμεις του υπό αμφισβήτηση συστήματος και ιδιαίτερα από τα κόμματα της Αριστεράς, που αντιλαμβάνονται την κοινωνική αλλαγή από την ανατροπή των σχέσεων παραγωγής. Η ταξική παράδοση και κουλτούρα αυτών των κομμάτων, ακόμα κι όταν δεν γίνεται εμφανής στην καθημερινή επιχειρηματολογία και ρητορική, περιορίζει την προσέγγιση των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων στο πλαίσιο των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης. Αντίστοιχοι περιορισμοί συντηρούν το «θεωρητικό πρόβλημα» της μεσαίας τάξης στο πλαίσιο της μαρξιστικής αριστεράς, με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολα αντιληπτοί οι μετασχηματισμοί της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, που επιτρέπουν τη διαφοροποίηση στο επίπεδο των φύλων, των εθνικοτήτων και των κοινωνικών καταβολών. Έτσι δεν γίνεται κατανοητό ότι η διεύρυνση του ρόλου των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων και η ενίσχυση του κοινωνικού status τους υπήρξε αποτέλεσμα των αναδιανεμητικών πολιτικών που αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους. Επιπλέον, υποτιμάται το γεγονός ότι η διεύρυνση του ρόλου και της ισχύος αυτών των στρωμάτων απέτρεψε κοινωνικές συγκρούσεις, την ίδια στιγμή που τροφοδότησε κοινωνικά κινήματα για την ποιότητα της ζωής και τον πολιτισμό, την ισότιμη μεταχείριση των φύλων και των φυλών, το σεβασμό στη φύση και το περιβάλλον, την απαγόρευση της χρήσης πυρηνικής ενέργειας κ.α. Υποτιμάται, επίσης, το γεγονός ότι η ικανοποίηση των αιτημάτων για την προστασία των δικαιωμάτων και την ισότιμη μεταχείριση των πολιτών διεύρυνε το πλαίσιο των κρατικών πολιτικών και παρεμβάσεων. Το κοινωνικό κράτος λειτούργησε ως εργοδότης και εγγυητής των σχέσεων παραγωγής και, με τον τρόπο αυτό, συνέβαλε στην ενίσχυση του κοινωνικού status των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων.

Οι στρεβλώσεις και οι ιδιοτυπίες του ελληνικού προτύπου ανάπτυξης οξύνουν τις αντιθέσεις των κοινωνικών στρωμάτων. Το γεγονός ότι η χώρα στερείται παραγωγικού μηχανισμού επέτρεψε τη διόγκωση του κράτους, το οποίο εξέθρεψε έναν κρατικά προστατευμένο ιδιωτικό τομέα και συντήρησε τις επαγγελματικές και πολιτικές συντεχνίες ως μέρος του πολιτικού συστήματος. Στην περίπτωση του ελληνικού προτύπου ανάπτυξης η πάλη των συντεχνιών και των πελατειακών αντιθέσεων υποκατέστησε την ταξική πάλη και την αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας. Από την άποψη αυτή η ενίσχυση των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων αφορούσε, κυρίως, την εξυπηρέτηση της πολιτικής πελατείας, η οποία αποτελεί, ακόμα και σήμερα, τον κύριο όγκο του εκλογικού σώματος. Επιπλέον η ενίσχυση των στρωμάτων αυτών δεν ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών αναδιανομής του εισοδήματος, αλλά προϊόν δανεισμού και κακοδιοίκησης, που είχαν ως αποτέλεσμα την υπερχρέωση της χώρας και την υποθήκευση των μελλοντικών γενεών.

Ωστόσο, η άποψη ότι οι «Αγανακτισμένοι» της πλατείας είναι οι «βολεμένοι» ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν αντανακλά τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Η απονομιμοποίηση ενός πολιτικού συστήματος που προστατεύει τα συμφέροντα των λίγων δεν αφορά μόνο τους «βολεμένους» των δύο κομμάτων, αφορά περισσότερο την αντίδραση των χιλιάδων ανέργων, εργαζομένων, μικρών επαγγελματιών και συνταξιούχων που συνθλίβονται μεταξύ των συμφερόντων ενός στυγνού κερδοσκοπικού καπιταλισμού, των όρων δανεισμού και των δεσμεύσεων της χώρας, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που περιφρουρούν την κερδοσκοπία του κεφαλαίου, και ενός απαξιωμένου, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, πολιτικού συστήματος, το οποίο εξέθρεψε και συντήρησε τη διαφθορά προκειμένου να αναπαράγεται.

Σε αυτό το επίπεδο η επιχειρηματολογία που προσπαθεί να συνδέσει τους «Αγανακτισμένους» με παραδοσιακά πολιτικά κινήματα και, μάλιστα, το φασισμό, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται τη δυναμική της αντίδρασης των πολιτών στα μέτρα του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, τις κυβερνητικές πολιτικές και τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αλλά μεταθέτει το αίτημα της κοινωνικής αλλαγής, που είναι υπαρκτό από την πλευρά του κινήματος, έξω από τα όρια του πολιτικού συστήματος. Η υποτίμηση της κοινωνικής αντίδρασης αποτελεί ανομία του ίδιου- του απαξιωμένου- πολιτικού συστήματος και πολλαπλασιάζει τα ενδεχόμενα της κοινωνικής σύγκρουσης.

Η Αριστερά θα αποτελεί μέρος του κοινωνικοπολιτικού προβλήματος όσο θα επιμένει να «διαβάζει» τις εξελίξεις με την ταξική οπτική ή θα προσπαθεί, στις παρούσες συνθήκες, τη συμμετοχή στην εξουσία, με το επιχείρημα της μεταρρύθμισης και της εσωτερικής μεταστροφής του συστήματος προς όφελος των πολλών.

Η συνεχής μαζικοποίηση του κινήματος των «Αγανακτισμένων» και η διαρκής απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος πρέπει να βρει ευήκοα ώτα μέσα στην Αριστερά, που καλείται να προσδώσει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο στο αίτημα της κοινωνικοπολιτικής αλλαγής.


Υ.Γ. Ευχαριστώ τον αγαπημένο φίλο και σύντροφο Νικηφόρο Σταματάκη για τις πολύτιμες συμβουλές και την πολύωρη συζήτησή μας, στη διάρκεια του περιπάτου που κάναμε στις γειτονιές των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος.


[1] Ν. Καράτζιου, «Ψάχνοντας το νόημα της γεμάτης πλατείας», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 5.6.2011, σελ. 16-17
[2] Κ. Δούζινας, «Το πιο πολιτικό φαινόμενο», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 5.6.2011, σελ. 46
[3] Bauman, Z. (2005) Σπαταλημένες Ζωές, Οι απόβλητοι της νεωτερικότητας, Μετάφραση: Μ. Καρασαρίνης, Επιστημονική Επιμέλεια: Π. Λέκκας, Κατάρτι, Αθήνα
[4] Dye, T. (1969) «Inequality and Civil Rights Policy in the States», The Journal of Polities, Vol. 31(4), σελ. 1080- 1091
[5] U. Bert, «Breakdown theories of collective action», Annual Sociological Review, 1998, 24: 215- 238
[6] T. Sidney, Power in Movement, New York, Cambridge University Press, 1994
[7] A. Tourain, The return of the actor, Minneapolis, University of Minnesota Press, 1988
[8] Ν. Δεμερτζής, Δεμερτζής, Ν. (1996) Ο λόγος του εθνικισμού, Σάκκουλας, Αθήνα

Στέλλα Νιώτη, 
    Υπ. Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας,  μέλος της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ 
     Πειραιάς 13.6.2011

41 σχόλια:

  1. Ουτε ο Κολοσσος της Ροδου να ητανε η ΔΗΜΑΡ !!! Μονο που το ρηγμα βαθαινει,τα βαθρα απομακρυνονται και τα σκελη πλησιαζουν τη γωνια 180 μοιρων. Οι μαζεμενοι στο βρακι αναποφασιστοι,δε βλεπω να γλυτωνουν το βρεξιμο. Ασε που μπορει να τους πλακωσουν και τα συντριμμια.....ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ούτε ταξική οπτική θέλουμε,γιατί είναι ξεπερασμένα πράγματα αυτά βρε παιδί μου,και κλείνουν τις πόρτες της εξουσίας...
    Ούτε και μεταρρυθμιστική (συν)διαχείριση του συστήματος,τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί και ο κόσμος θα μας σιχαθεί...
    Και τελικά ποιό είναι το συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο που μας προτείνει η συγγραφεύς;

    Δύσκολοι καιροί για Κολοσσούς από την Ρόδο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εαλω το Κομμα κε Κουβελη μου ! Εισεδυσαν στο Αστυ οι Εχθροι ! Αι Μεγαιραι και Πλεκτριαι του Συνταγματικου Οχλου ! Ποια Στελλα Νιωτη ? Καλε, αυτη ειναι η Μme Defarge αυτοπροσωπως ! Ποιος Σταματακης ? Αυτος ειναι πτυστος ο Ινδι Αμιν ! ΟΥΓΑΝΔΑ ΘΑ ΓΙΝΩΜΕΝ !Ανακρουσατε πρυμναν οσον ειναι καιρος Αγαπητε μου.Και η δημαγωγια εχει ενα οριον επιτελους !.....Θεοδωρα-Αντουανεττα Μπακογιαννη-Παντεσπανη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εσείς οι πραγματικοί αριστεροί όπως θέλετε να αυτοπροσδιορίζεστε (δικαίωμα) σας πρέπει να απαντήσετε με ποιούς αγανακτισμένους είστε;;

    με αυτούς που έχουν αγανακτήσει επειδή πέρνουν σύνταξη 3000 ευρώ και θα τους κόψουν 100 αφού βεβαίως έχουν εισπράξει την εθελουσία των 300 χιλιάδων ευρώ ή με αυτούς που μπαίνουν στην αγορά εργασίας με 590 μεικτά. Ξέρετε και με τους δύο δεν γίνεται μιά και η βάρκα θα πάει για φούντο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σωστά τα λες radical!
    Αυτή είναι Γρηγόρη η ταξική οπτική: η δίκαιη κατανομή των βαρών.
    Και ο Παπακωνσταντίνου εκφράζει την ταξική πολιτική του κομματικού κράτους όταν τα χρήματα που του ζητάει η τρόϊκα δεν τα παίρνει από τους πλασματικά εργαζόμενους υψηλόμισθους άεργους και περιττούς πχ των ΔΕΚΟ αλλά με περικοπές στον κατώτατο μισθό και την σύνταξη και έκτακτη εισφορά από τους ...ανέργους.

    Η τρόϊκα ζητά χρήματα αλλά είναι στην κρίση του Πασοκ από που θα τα πάρει: κι εκεί είναι το πελατειακό κράτος που αποφασίζει!
    Μαζί και κάποιοι που θέλουν να λέγονται και αριστεροί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι αν φταίει κάπου η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι επειδή έχει (τις σωστές) θέσεις αλλά επειδή δειλιάζει να τις βγάλει όλες καθαρά και ιεραρχημένα και να συσπειρώσει όλο το μεταρρυθμιστικό μέτωπο.
    (Φοβάται φυσικά το πολιτικό κόστος - Αν και πιστεύω ότι κάνει μεγάλο λάθος - ακριβώς το αντίθετο θα ίσχυε: το πολιτικό όφελος - ας όψονται οι φοβίες...).

    Πάντως ΚΑΙ υπάρχουν αυτές οι θέσεις ΚΑΙ ψηφισμένες είναι από το συνέδριό της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η οπτική της Νιότη και όπως καταλαβαίνω και του Σταματάκη, είναι σε σωστή κατεύθυνση.
    Το πρόβλημα Μεσαία Στρώματα όπως έχω επισημάνει και εγώ, είναι η ψυχή της κρίσης.
    Αν τα Μεσαία Στρώματα και ιδιαίτερα αυτά που παράγει η Μαζική Εκπαίδευση, απετέλεσαν το "ταξικό εύρημα" με το οποίο βγήκαμε από την κρίση του 29, σήμερα βλέπουμε το σταυροδρόμι του αδιεξόδου τους στην ελληνική οικονομία, που δεν κατάφερε μέσα από την ανάπτυξη οικονομίας καινοτομίας, να τα "απογαλακτίσει" από την κρατική κηδεμονία και προστασία.
    Είναι η συζήτηση που πρέπει να κάνει η αριστερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μηπως ξερει κατι παραπανω ο κ.Κουβελης, Γιωργο,και φορα τη προσωπιδα του Αντιμνημονιακου ? Αυτο το Μετωπο που λες μοιαζει κατι σαν... τον Αορατο Ανθρωπο.Αλλες διαχωριστικες γραμμες νομιζω οτι διαμορφωνονται στη κοινωνια.(Και ποια ειναι αυτη η Μανταμ Ντεφαρζ ?).ΒΕΡΕΝΙΚΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τρεχατε να φωναξει καποιος τον Αλεξανδρο.Ο ΔΑΙΜΩΝ του ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ ΒΕΡΕΝΙΚΗ,
    λες:"Αλλες διαχωριστικες γραμμες νομιζω οτι διαμορφωνονται στη κοινωνία" κι έχεις δίκιο..
    Όμως φάγαμε έναν χρόνο ανάμεσα στο φαντασιακό ερώτημα "ναι ή όχι στο μνημόνιο" αντί να συμφωνήσουμε ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν για να γυρίσουμε στα πλεονάσματα (που θα επιτρέψουν και αγώνες για αναδιανομή).
    Νομίζω ότι οι υπάρχουσες διαχωριστικές γραμμές είναι μια τρύπα στο νερό - δεν οδηγούν πουθενά. Και το ότι το μεταρρυθμιστικό μέτωπο είναι αόρατο κάποιων ευθύνη δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αφτοι με το φερετζε ινε σα να λεμε οι Τουαρεγκ τις Ανανεοτικης Αριστερας ? Jelal-ed-din el Afghani.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γιώργο.\
    Αυτή είναι άλλη παρέα Συριζαίων και άλλων συναφών επαγγελμάτων που σχολιάζουνε; Χάθηκαν ο Red team, o G Left, o Αστυάνακτας; Αυτοί είναι και κρύοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Απ'οτι φαινεται Γιωργο,στη σφαιρα της φαντασιωσης ειναι το Μετωπο.Αντιθετα η Αντι-Υπερ-Μνημονιακη θεση ειναι πολυ υπαρκτη διακριση. Και,αφου ο κοσμος απορριπτει τα Μνημονια και τους Μονοδρομους,μηπως η προοπτικη που διαγραφεις θα επρεπε να τεθει στη συζητηση για τη Μεταμνημονιακη Ελλαδα που ξεκινα -ατσαλα ισως- στις πλατειες,και οχι μονο ? ΒΕΡΕΝΙΚΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εάν οι πολιτικοί θέλουν να πείσουν για θυσίες θα πρέπει πρώτα να περικόψουν τα σκανδαλώδη προνόμια για τους ίδιους και τους άμεσα ευνοούμενούς τους.
    Ο Γ. Κύρτσος (ναι αυτός ο νεοφιλελεύθερος) προτείνει:
    - 50% περικοπή μισθών των βουλευτών
    - 50% μείωση του αριθμού των βοηθών βουλευτών και 30% περικοπή του μισθού αυτών.
    - Περικοπή 50% στις συντάξεις βουλευτών
    - Κατάργηση του προνομίου διάθεσης αυτοκινήτων.
    - Κατάργηση του επιδόματος απόσπασης των αστυνομικών που υπηρετούν στην βουλή. (Λες και η απόσπαση επιφέρει δυσκολότερο έργο).
    - Κλείσιμο του σταθμού της Βουλής

    Τα παραπάνω μέτρα εκτός του ότι θα είχαν τεράστια συμβολική σημασία εξοικονομούν και περί τα 200 εκατομύρια το χρόνο, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο αν το συγκρίνουμε με την απόδοση άλλων επώδυνων μέτρων που πλήττουν αυτούς που ζούσαν ήδη και πρό του 2009 κάτω από το όριο της φτώχειας.

    Φυσικά και δεν λύνεται με αυτά τα μέτρα το πρόβλημα του χρέους, αλλά όσο εσύ διατηρείς τα προνόμιά σου δεν μπορείς να πείσεις ούτε τους ευνοηθέντες για τις ελάχιστες θυσίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @βερενίκη,
    ποιο αντιμνημονιακό μέτωπο όταν ο Κ. Σαμαράς αποδέχεται τους στόχους του μνημονίου και όταν έρθει στην εξουσία αυτό θα υπάρχει ως τέτοιο μια που όπως έχει δηλώσει θα σεβαστεί ότι έχει υπογράψει η χώρα. Επομένως σε ότι αφορά την νδ στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουμε ας πούμε ένα καλύτερο μνημόνιο.
    Τώρα σε ότι αφορά την άλλη «αντιμνημονιακή» αριστερά. ποιο κράτος θα κάνει την αναδιανομή του όποιου ελάχιστου πλούτου υπάρχει αυτό της διαφθοράς και της διαπλοκής που θρέφει την πελατεία του;;Τα παραμύθια πάντα ήταν όμορφα μόνο που δεν κρατάνε πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είμαστε υπέρ κάθε εργαζόμενου που χωρίς να κατέχει τα μέσα παραγωγής,δουλεύει στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα και παράγει με τον ιδρώτα του υλικά αγαθά,υπηρεσίες ή φροντίζει για την "αναπαραγωγή μιας υγειούς και μορφωμένης εργατικής δύναμης".Ανήκουν συνεπώς στο ευρύ εργατικό μέτωπο και κατηγορίες όπως καθηγητές,γιατροί,υπάλληλοι δήμων κ.α. που κάποιοι εντέχνως τους διαχωρίζουν.
    ΔΕΝ ανήκουν και αποτελούν ταξικούς εχθρούς οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής,η παρασιτική κοινωνική τάξη που τρέφεται από τις εμπορικές,πολιτικές και κάθε αντίστοιχης αντιπαραγωγικής μορφής σχέσης με τους προηγούμενους,όπως και τα διάφορα παράσιτα και παρατρεχάμενοί τους.
    Αντί λοιπόν να πιπιλάτε την καραμέλα για το 5%;-10%; κάποιων υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων (να μας πείτε ποιοί είναι αυτοί συγκεκριμένα και τί ποσοστό αποτελούν),ψάξτε λίγο να βρείτε και αναρτήστε το εισόδημα (και τη ΦΟΡΟΔΑΦΥΓΗ) κάθε Βγενόπουλου,Προβόπουλου,Μαρινάκη,Βαρδινογάννη,Αλαφούζου και χιλιάδων άλλων λιγότερο επώνυμων επιχειρηματιών,βιομηχάνων,εισαγωγέων,τραπεζιτών,μεγαλομετόχων,εφοπλιστών,μεγαλεμπόρων,ραντιέρηδων,κατόχων τεράστιας κινητής και ακίνητης περιουσίας,και λοιπών κοπρόσκυλων που καταστρέφουν τις κοινωνίες και τον πλανήτη.
    Εάν το κάνετε,πρώτον θα εκπλαγείτε από τα πολλά μηδενικά και "μηδενικά", και δεύτερον θα υπάρξει επίπεδο συνεννόησης.
    Εάν το παρακάμψετε τότε ή είστε αφελείς,ή τους υπηρετείτε πολιτικά.

    Απλά πράγματα και ξεκάθαρα.Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Γρηγόρης
    Μια ερώτηση:
    ακόμη και αν διανείμουμε όλα τα κέρδη, το ποσό δεν επαρκεί για να αμείβονται όλοι (για αντίστοιχη εργασία) με μισθούς του ύψους των υπαλλήλων της Βουλής, του Υπουργείου Οικονομικών ή της ΔΕΗ.
    Από που προκύπτει το μεγαλύτερο μέρος αυτών των αμοιβών αν όχι από την υπαμοιβή της εργασίας των υπολοίπων;
    Δεν μιλάμε όμως μόνο για το 5%.
    Ακόμη και στους πιο χαμηλόμισθους Δ.Υ. οι διαφορές μεταξύ Δημοσίων και ιδιωτικών είναι της τάξης του 30%, χωρίς να συνυπολογίσουμε Ασφάλιση κλπ προνόμια.
    Μια εξίσωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα ακόμη και με αυτούς των χαμηλόμισθων Δ.Υ. θα έκλεινε πάνω από 90% των επιχειρήσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Δημήτρη πολλές ερωτήσεις:

    1)"Ακόμη κι'αν διανείμουμε όλα τα κέρδη..".Είσαι σίγουρος για το ύψος αυτών των κερδών;Είσαι πολύ σίγουρος ότι "δεν φτάνουν";
    Κάνε μια διαίρεση των 360 δις δολλαρίων φανερού ΑΕΠ αυτής της χώρας το 2009 με τα 5,5-6 εκατομμύρια εργαζόμενους και βρες μια πρώτη προσέγγιση του κατά κεφαλήν παραγόμενου πλούτου.60.000$.Πού να προσθέσεις και το κρυφό ΑΕΠ,πού να προσθέσεις και την παραοικονομία,πού να προσθέσεις και τις κλειστές επιχειρήσεις που στραγγάλισε το ξένο κεφάλαιο σε συνθήκες νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού τί θα μπορούσαν να προσφέρουν.

    2)Οι χαμηλές αμοιβές του ιδιωτικού τομέα οφείλονται στο π.χ 10% υψηλά αμοιβόμενους του δημοσίου; 5.000.000 άνθρωποι δουλεύουν για-το πολύ-500.000 βολεμένους;
    5.000.000 στερούνται ο καθένας π.χ. 30.000$ (από τα 60.000$ του μέσου όρου) για να παίρνουν οι άλλοι 5.000.000*30.000/500.000=300.000$ το χρόνο; Είστε σίγουροι;

    Τίποτα περί ασφυκτικής συμπίεσης του εργατικού κόστους σε συνθήκες κρίσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού,ώστε να φτάσει στα επίπεδα Βουλγαρίας και να έχει ικανοποιητικά κέρδη το κεφάλαιο,δεν έχει πάρει τ'αυτί σας;

    3)"Μιά εξίσωση των μισθών θα έκλεινε τις επιχειρήσεις"
    Σε συνθήκες ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας ίσως.
    Γι'αυτό πάμε για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,διαγραφή χρέους,εθνικοποίηση τραπεζών χωρίς αποζημίωση,έλεγχο εξωτερικού εμπορίου,επαναλειτουργία κλειστών επιχειρήσεων,εργατική δημοκρατία κ.α.

    Ο καρκίνος δεν καταπολεμείται με αντιπυρετικά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εγω δεν ειπα για κανενα Αντιμνημονιακο μετωπο.Στα ελληνικα εγραψα.ΒΕΡΕΝΙΚΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αχ, βάχ!!! Αχαρη κουβέντα!!! Λοιπόν Δημήτρη εγώ παίρνω καθαρά 1.134 ευρώ, δεν σου λέω ότι δεν παίρνω πια 14 μισθούς , έστω ότι παίρνω. Ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα με 10 χρόνια προυπηρεσία, παίρνει 1.134 - 30% = 770 ευρώ , με πτυχίο , γλώσσες κ.λ.π.; Που ρε παιδιά; Αυτό με τις αμοιβές στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ έχει καταντήσει συνδυασμός τραγικού και φάρσας!!! Αλλο η προπαγάνδα κι άλλο οι αριθμοί. Το υπουργείο Οικονομικών διέρευσε ότι οι των ΔΕΚΟ παίρνουν 44% μισθό παραπάνω από τους Δ.Υ. κατά μέσο όρο. Αρα καλέ μου Γιώργο , αν οι Δ.Υ. παίρνουμε 2.500 χιλιάδες μισθό κατά μέσον όρο ( που δεν παίρνουμε, με καμμία Παναγία , 3.000 ευρώ που ανέφερες, έπαιρνε πρίν λίγα χρόνια ο κάθε Νομάρχης ), οι των ΔΕΚΟ παίρνουν 3.600 ευρώ , κατά μ.ο. , σύμφωνα με το Υπουργείο. Ποιές 5 - 6.000 λοιπόν λές; Σε κάθε περίπτωση εγώ , μετά τα νέα μέτρα , θα παίρνω , περίπου 950, άντε 1.000 ευρώ . Είστε ικανοποιημένοι; Εγώ το έγγραψα και σε άλλη συζήτηση: με αυτά τα λεφτά παραιτούμαι από το Δημόσιο και πάω στον ιδιωτικό τομέα. Επ ευκαιρία leo εσύ σαν Δημόσιος υπάλληλος συμφωνείς ότι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι παίρνουμε 2.500 ευρώ κατά μέσο όρο; Εγώ πιστεύω ότι τέτοιους μισθούς παίρνουν μόνο ωρισμένοι - ες από το Τπουργείο Οικονομικών, εφοριακοί , τελωνειακοί κ.λ.π. Βαρετή συζήτηση αλλά αναμένω και καμμιά αναρτησούλα για το τι πληρώνουν στην εφορία μηχνικοί, γιατροί κ.λ.π. κατά μέσο όρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Και εμένα, Δ.Υ., γνωστή μου προσελήφθη ως «επιστημονικό προσωπικό» στο Υπουργείο Οικονομίας, παίρνει €2000 το μήνα, και δεν έχει δουλειά να κάνει (παρακαλάει να της δώσουν). Ταυτοχρόνως, πραγματικοί επιστήμονες-ερευνητές με χρόνια προϋπηρεσίας παίρνουν μία θέση με το ζόρι στο πανεπιστήμιο και βγάζουν λιγότερα από €1500. Δεν καταλαβαίνω γιατί αγωνίζεσαι να αποδείξεις ότι τα νούμερα δε βγαίνουν με περικοπές και εξισώσεις μισθών στο δημόσιο, αντί να αγωνίζεσαι ακριβώς για αυτές τις εξισώσεις. Τουλάχιστον έτσι, την επόμενη φορά που θα βγει παγανιά ο Παπακωνσταντίνου εσύ θα συνεχίσεις να παίρνεις 1134 και θα κόψει από άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτό που λέει η Βερενίκη είναι η ουσία: Άλλο είναι το μέτωπο που πρέπει και μπορεί να γίνει, αλλά οι πολιτικοί δεν έχουν το θάρρος να το επιδιώξουν. Θα τους κρίνει η ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Γρηγόρη,

    Α. Πρόκειται για τo ΑΕΠ ήτοι ακαθάριστο εθνικό προϊόν - το καθαρό είναι μικρότερο. Έστω και έτσι όμως.

    1. Μιλάς για 60.000$ μηνιαίες μικτές αποδοχές που περιέχουν και τις συνολικές εισφορές και τους φόρους. Απομένουν καθαρά περί τα 32.000$ ήτοι περίπου 1.650,00 ευρώ μηνιαίως.
    Δηλαδή αρκετά πιο κάτω από τις αποδοχές των Δ.Υ. του υπουργείου οικονομικών της βουλής και της ΔΕΗ.
    Αυτό είπα και εγώ. Δεν καταλαβαίνω που διαφωνείς.

    2. Αν προσέξεις διαφώνησα με το 10% πρόκειται για πολύ μεγαλύτερο ποσοστό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κύριε Πολυβώτη δεν αγωνίζομαι παρά για να σας πείσω ότι ο μέσος μισθός των Δ.Υ. είναι πολύ χαμηλότερος από ότι διαδίδεται και φημολογείται. Το 80% των Δ.Υ. παίρνει μέχρι 1.500 ( μπορεί και λιγώτερα ) ευρώ. Οι μεγάλοι μισθοί είναι, πράγματι, κυρίως στο Υπουργείο Οικονομικών. Ομως το θέμα είναι ότι τα κάθε λογής χαλκεία διαδίδουν ότι οι Δ.Υ. παίρνουνε, κάνουνε, δείχνουνε. Ο σκοπός; Για όλα φταίνε μόνο αυτοί, βαράτε τους!!! Ακούσατε τίποτα στα μεγάλα ΜΜΕ, για Ολυμπιακούς αγώνες, αμυντικές δαπάνες, έστω για τις αμοιβές των δημοσιγράφων στα γραφεία τύπου; Δηλαδή τι δημοσιογράφους, δημόσιες σχέσεις ( P.R.), κάνουν οι άνθρωποι! Πέραν τούτου όταν βασίζεσαι σε λάθος δεδομένα, βγάζεις λάθος συμπεράσματα. Εξισώσεις θα γίνουν , σίγουρα, αλλά προς τα κάτω, άυτό είναι πλέον η βέβαιον, στους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων!! Και οριζόντιες και κάθετες περικοπές ( λέγονται κι απολύσεις ), κάτω από τις ιαχές του πλήθους .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Δ.Υ.
    Ναι μεγάλο % αμείβεται με 770 ευρώ. Σε μεγάλο ποσοστό δεν τηρούνται οι ΣΣΕ. Με πάνω από 9 ώρες δουλειά την ημέρα. Σχεδόν πουθενά δεν πληρώνουν υπερωρίες. Σε αυτούς αναφέρομαι. Δεν πρόκειται για μικρό τμήμα των εργαζομένων. Επί πλέον υπάρχει και μεγάλος αριθμός με συμβάσεις έργου. Εργολαβία δηλαδή, με ειδικές χαμηλότερες εισφορές ΙΚΑ χωρίς δώρα, απλήρωτη άδεια και χωρίς δικαίωμα ταμείου ανεργίας όταν ληξει το έργο.
    Ως προς τους Δ.Υ. αναφέρομαι σε αριθμούς πρίν τα μέτρα του 2010.
    Μακριά από εμένα οι σκέψεις να μειωθούν οι μισθοί των 1.000 ευρώ, αλλά όπως είπα με μισθούς 3.000 ευρώ για κλητήρα του υπ. Οικονομικών και παρεμφερείς αμοιβές δεν βγαίνουν οι αριθμοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Oυτε και για μετωπο... πολιτικων (!).Απλα, 3 διαπιστωσεις του κοινου νου. 1)Η οποια λαικη αποδοχη των Μνημονιων εχει τελειωσει. 2)Μια κοινωνικη συγκρουση διαγραφεται(ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΟΙ νς ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ,οπως το λεει ο Αλεξανδρος).3)Σ'αυτην,η οποια Αριστερα πρεπει να επεξεργαστει με τους πρωτους τη Μεταμνημονιακη πορεια της χωρας.ΒΕΡΕΝΙΚΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Δημήτρη εγώ ρώτησα αν υπάλληλος με τα δικά μου προσόντα ( πτυχίο ) και προυπηρεσία ( 10 έτη )παίρνει 770 ευρώ. Πολύ σπάνιο νομίζω.
    Οσο κι αν σου φαίνεται περίεργο είναι πολύ περισσότεροι οι υπάλληλοι του Δημοσίου παίρνουν 1.000 ευρώ ,από αυτούς που παίρνουν 3.000.
    Επιμένω ότι έχετε μια λανθασμένη εκτίμηση για τους μισθούς των Δ.Υ. Επαναλαμβάνω πριν μερικά χρόνια 3.000 ευρώ έπαιρνε ο Νομάρχης Αθηνών συγκεκριμένα . Τώρα μισθούς 2.000 και ευρώ , εγώ πολύ σπάνια έχω δεί. Και να σαι σίγουρος το έχω ψάξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Βερενίκη, καλώς ή κακώς χρειαζόμαστε τους πολιτικούς για να αποκρυσταλλωθούν και να προχωρήσουν κάποια πράγματα, δεν αρκεί να τα συναισθανόμαστε στην αγανάκτηση του πλήθους, αν βέβαια θέλουμε να αλλάξει τίποτα.

    Φίλε Δ.Υ., δε με νοιάζει αν κλείνει η τρύπα του ελλείμματος πειράζοντας τους μισθούς των ΔΥ (διότι εκεί πηγαίνει η συζήτηση), διότι πολύ περισσότερο από τους καθαυτό μισθούς όλη αυτή η αναξιοκρατία και αναρχία στο δημόσιο τομέα είναι που αφήνει όλες τις υπόλοιπες αδικίες (φοροδιαφυγή, έλλειψη ανταγωνιστικότητας κτλ) να διαιωνίζονται. Φαντάζεσαι εσύ ότι μπορεί ποτέ να φτιαχτεί αποτελεσματικός δημόσιος τομέας όσο οι μισθολογικές ανισότητες διατηρούνται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Δεν διαφωνω κε Πολυβωτη.Νομισα ομως οτι αυτο το μετωπο που αναφερατε ηταν κατι σαν αυτο που προτεινουν οι 32,η την.... Καρατζαφερειο Οικουμενικη. Μαλλον εκανα λαθος....ΒΕΡΕΝΙΚΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Βρε ΔΥ, είναι κρίμα να θέλουμε να μην πληρώσεις εσύ αλλά οι άλλοι (των 2000-5000, ναι υπάρχουν τέτοιοι αρκετοί για να πληρωθούν οι φόροι του Παπακωνσταντίνου κι επίσης πολλοί Μαρινάκηδες που λέει ο Γρηγόρης για να πάψουν τουλάχιστον να τους χαρίζονται χρέη των ΠΑΕ και ΜΜΕ τους) και συ νοιώθεις ότι δέχεσαι επίθεση.
    Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το παίρνεις προσωπικά. Αφού δουλεύεις, δεν μπήκες με δόντι αλλά με ικανότητες, και παίρνεις τρεις και εξήντα! Δεν θες δίκαιη κατανομή των βαρών; Δεν θες να πάψουν οι κραυγαλέες ανισότητες; Δεν θες να πληρωθούν οι νέοι φόροι από περικοπές χειρουργικές (Προκοπάκης) στα αδικαιολόγητα εισοδήματα και τις επιχορηγήσεις των ΔΕΚΟ; Τι θες τελικά;
    Πάντως εμείς μαζί σου είμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Εάν ταξιδεύσει κανείς στην Ελληνική επαρχία θα συνειδητοποιήσει το πόσο άμεσα πρέπει να γίνει η αναδιανομή και ο επαγγελματικός επαναπροσανατολισμός των νεοελλήνων.
    Τα χωριά και τα χωράφια είναι εγκαταλελειμμένα. Οι ιδιοκτήτες τους σε μεγάλο ποσοστό είναι δημόσιοι υπάλληλοι που ποτέ δεν θα ασχοληθούν με αυτά.
    Αντιθέτως υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να τα εκμεταλευτούν και να συντηρήσουν τις οικογενειές τους αλλά δεν μπορούν να τα αγοράσουν.
    Εάν θέλουμε να ξαναζωντανέψει παραγωγικά η επαρχία πρέπει με φορολογικά κίνητρα γι'αυτούς που τα εκμεταλλεύονται και φορολογικά αντικίνητρα γι'αυτούς που τα έχουν ανεκμετάλλευτα στην παλιά λογική (άστο να βρίσκεται, ψωμί δεν ζητάει)να γίνουν αλλαγές.
    Πάτρα. Αντώνης Θεοδωρόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Φοροδιαφυγή κε. Πολυβώτη λοιπόν. Για αυτήν φταίνε οι επίορκοι εφοριακοί κι όχι το κράτος, η Βουλή που θεσπίζει νόμους εξαιρετικά ευνοικούς για δικηγόρους , μηχανικούς, γιατρούς, εργολάβους, κ.λ.π. Μετρήστε πόσοι δικηγόροι , μηχανικοί κ.λ.π. είναι στη Βουλή και πόσοι πρώην Δημόσιοι Υπάλληλοι κι ύστερα ελάτε να μιλήσουμε για συντεχνίες. Μέχρι πρόσφατα κάθε ταξιτζής φορολογείτο για 16.000 ευρώ ( άσχετα με το πόσα έβγαζε ) ενώ εγώ όσα έβγαζα, για τόσα εφορολογούμην. Για να μην αναφέρω την συνήθεια που έχουμε ως λαός όλο και κάτι να κρύβουμε από την εφορία.
    Αξιολόγηση; Α την ξέρω την κυρία: την έχω δεί στις προαγωγές , στις μεταθέσεις, στις μετακινήσεις, στις τοποθετήσεις σε καλές θέσεις κι αλλού. Ε τώρα θα την δώ και στις απολύσεις, στη σύνδεση αμοιβής και παραγωγικότητας κ.α. Θα μου πείς Γιώργο θα βάλλουν αντικειμενικούς δικαστές, νύν η πρώην. Τώρα με καθησύχασες!!! Λες κι η δικαιοσύνη δεν έχει πρόβλημα, λές και δεν ξέρουμε ποιούς δικαστές θα βάλλουν. Αλλά και πάλι , η αξιολόγηση θα γίνει με τις μέχρι τώρα αξιολογήσεις, που τις έκαναν με τον γνωστό τρόπο, με βάση τον φάκελό σου: εσύ 9,6, το δικό μας παιδί 9,9. Ποιός από τους δύο απολύεται; ποιός παίρνει αύξηση; ποιός προάγεται από τους δύο; ποιός μπαίνει σε θέση ευθύνης; Η Τρόικα θα κοιτάξει πόσοι υπάλληλοι λιγότεροι υπάρχουν στο Δημόσιο, αν απελύθης εσύ η το λαμόγιο ποσώς την ενδιαφέρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @Δ.Υ.
    1. Οι επίορκοι εφοριακοί είναι ελάχιστοι και δεν φταίνε καθόλου;
    Από περίπου 70 επιχειρήσεις (που γνωρισα όλα αυτά τα χρόνια λόγω επαγγέλματος) δεν υπήρξε ούτε μία που να μην έδωσε λίγα ή πολλά κατά τον έλεγχο.
    2. Για τους γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους - δικαστικούς κλπ. υπερθεματίζω. Όχι μόνο θεσπίζει ευνοϊκούς νόμους αλλά θεσπίζει και νόμους να τους δίνει επιπλέον δουλειά που δεν είναι απαραίτητη(π.χ. γιατί είναι απαραίτητη η παρουσία δικηγόρων στα συμβόλαια;) και χαράτσι με εισφορές υπέρ αυτών.
    Και στα προηγμένα κράτη όπου μπορούν διαφεύγουν την φορολόγηση. Εδώ όμως υπάρχει συμπαιγνία εφοριακών και κράτους.
    3. Για την αξιολόγηση. Περίμενα από τους εκπαιδευτικούς π.χ. να προτείνουν αυτοί έναν τρόπο αξιολόγησης που να διασφαλίζει την αντικειμενικότητα. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει καμμία αξιολόγηση, κάποιος τρόπος θα υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Δημήτρη εγώ δεν έχω πολλή εμπειρία με την εφορία, μια φορά κάποια μου ζήτησε κάτι, το ξέχασε κατόπιν. Βέβαια είναι πολύ εύκολο να δούμε ότι κάθε τρείς και λίγο αλλάζει ο βασικός η κάποιος άλλος φορολογικός νόμος, με αποτέλεσμα οι μόνοι που να μην έχουν πρόβλημα δουλειάς σε καμμία περίπτωση να είναι οι φοροτεχνικοί, οι λογιστές κ.λ.π., πράγμα ποτ αποδεικνύει την ανικανότητα του κράτους, των κυβερνήσεων που πέρασαν. Παντού υπάρχει πολυνομία, στο φορολογικό είναι στο ψηλότερο σημείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Κουβελης Πρωθυπουργος !!! Σωθηκαμε !!! Ολοι στα υπουργεια σας. Ο ΔΑΙΜΩΝ του ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Είναι προφανές ότι οι πολιτικοί υπηρέτες της ξένης και ντόπιας αστικής τάξης,θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τις εκλογές πάση θυσία.Δεν ξέρουν τί θα τους ξεφούρνιζαν και διστάζουν.

    Έτσι δείχνουν έτοιμοι για κυβέρνηση συνεργασίας που θα συνεχίσει την ίδια κοινωνική και οικονομική πολιτική,και προσπαθούν με τα παλιά υλικά (βουλευτές) να εξασφαλίσουν λίιιγο ακόμη χρόνο,λίιιγη ακόμη κοινωνική συναίνεση και ηρεμία.Αμ δε!

    Ο κόσμος καταλαβαίνει και αποφασίζει αγώνες με όλο και πιό γρήγορους ρυθμούς.
    Από την άλλη μια τέτοια κυβέρνηση θα ξεκαθαρίσει στα μάτια του κόσμου με τον ποιό φανερό τρόπο,ποιοί είναι με τους κεφαλαιοκράτες και θα "κάψει" πολλές μάσκες που φορέθηκαν τελευταία.Τώρα αν θα είναι ο Σταύρος Δήμας,ο.. Πύρρος Δήμας,ή ο Κουβέλης πρωθυπουργός,μικρότερη σημασία θα έχει.
    Ειδικά πάντως η τελευταία επιλογή θα προσθέσει μια χιουμοριστική πινελιά,που θα συζητηθεί με πολύ γέλιο-και όχι μόνο-στις πλατείες,τους εργατικούς χώρους,το διαδίκτυο.

    Κοινώς θά'ναι μούρλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Πόσο αφελής είσαι βρε Γρηγόρη...
    Όλα γίνονται για να πάρουν καλύτερες θέσεις για τις εκλογές που έρχονται γοργά! Δεν καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν πάει σε εκλογές χωρίς να ενοχοποιήσει τον αντίπαλο;
    Όμως, είναι επίσης αφέλεια να περιμένεις από τις εκλογές αλλαγή τοπίου - ειδικά για την αριστερά. Δεν είδες την Πορτογαλία;
    Απλά ο λαός πρέπει να αποφασίσει αν θα δανειστεί χρήματα ή θα προχωρήσει μόνος και αυτόνομος. Αν αποφασίσει το πρώτο (ψηφίζοντας τα "κόμματα του μνημονίου" και τους "προθύμους") τότε θα λήξει η διγλωσία: κάποιο μνημόνιο θα τηρηθεί (αυτό ή άλλο ή ένα "επαναδιαπραγματευμένο" - δεν έχει σημασία).
    Αν αποφασίσει το δεύτερο τότε ο δρόμος είναι ανοιχτός για μια πορεία περήφανη, φτωχή, πολύ φτωχή πλην τίμια. Σαν την γειτονική μας Αλβανία.

    Ας αποφασίσει λοιπόν επιτέλους ο λαός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Καλύτερα "αφελής",παρά δειλός και υποταγμένος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Σωστές ή όχι οι θέσεις της ΔΗΜΑΡ είναι αυτές που τεκμηριώνουν με βιβλιογραφία αυτό που λέει ο κοινός νους, Γιώργο.

    Παραθεωρητικολογούμε και επί της ουσίας το πρόβλημα παραμένει το αυτό.
    Οι δε δηλώσεις Κουβέλη τελευταία, ηχούν ξύλινες, όπως κάθε δήλωση πολιτικού.

    Απλές επισημάνσεις της ξενητεμένης που ακόμα δεν μπορεί να απαρνηθεί τον έρωτά της για την Αριστερά, καίτοι σιχάθηκε την υπέρμετρη λεξιλαγνία της, που κάποιοι ακόμη την μπερδεύουν με τη διαλεκτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Καλώς την μετά από τοοοόσο καιρό - τόξερα εγώ - όλοι εδώ γύρω είμαστε τελικά, παρόντες και παρούσες. Άλλοι περί άλλων τυρβάζουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Δεν είναι η πατρίδα μας-ΙΙ (2011, σατιρικό)

    Δεν είν’ οι τουρκομπαρόκ βίλες σε οικόπεδες κορυφογραμμές
    καλόπιστος χρησικτησία αποφάσεις δικαστικές
    σαράντα στις εκατό κατέστησαν ιδιωτικές
    με τέτοιο ποσοστό κερδίζεις εκλογές.

    Σε παραλιακές ταβέρνες στις μπαζωμένες ακτές
    τρων’ άξεστοι καταπατητές με τις μερσεντές
    με τις γκόμενές τους βαμμένες ξανθιές.
    κι οι γεωργιανές γκαρσόνες επίσης ”ξανθιές”.

    Λαθρέμποροι, προαγωγοί πρώην αθλητές
    παρκάρουν sport “μπέμπα” ή μερσεντές
    Ποικίλον όρος ή Αιγάλεω : στις παρυφές
    έξω από ένα αυθαίρετο πελώριο chalet
    παίρνουν και ΕΚΑΣ! Ας’ τα μην ρωτάς.

    Οι πουλημένοι οι “ταγοί” και οι συνδικαλιστές
    ”στελέχη” ουρανοκατέβατα μετά τις εκλογές
    και βουλευτές ασήμαντοι, παρουσίες θλιβερές
    που θα γελούσες ως την Δευτέρα παρουσία
    αν δεν μας συνέβαινε αυτή η τραγωδία.

    Το πλήθος ενίοτε εκτονώνεται :
    έναρξις “επαναστατικών γυμναστικών”
    ρίψις γιαουρτιών και νερατζιών
    εκτόξευσις τοματών η/και αυγών.

    Βαριά ψυχοπαθολογία της αριστεράς
    τώρα κατανοώ που θα το πάς
    αριστεροί μ’ αθλητικές φυλλάδες,
    διαταραγμένοι, φραπό-γαλοι και άλλοι τσαμπουκάδες.

    Την ποίηση συνάμα και την λογοτεχνία
    εν μέσω κρίσης θεραπεύουν στα Ιλύσια πεδία
    ” Διανοούμενοι” παρουσιάζουνε, ώ τι αηδία
    πονήματα λογοτεχνικά, σπανίως ποιητικές βραδιές
    υμνούν πεφωτισμένους ταλαντ-ούχους*-βουλευτές
    όπως πέρσι ξεσκόνιζαν εκδότες-μικροκαπιταλιστές

    ” Μαικήνες” businessmen επί του ασφαλούς :
    αφανείς εταίροι με τους πολιτικούς.
    το μαύρο χρήμα ασφαλές στην Ελβετία
    εξόν απ’ τα’ άλλα διδάσκουν πατριδοφιλία!

    Δεν είναι τα ερειπωμένα αρχαία μέλη μνημείων
    τα αγάλματα τα κλασσικά,o εναπομένων κίων
    ότι απέμεινε απ’ το ασβεστοκάμινο και την λαθρανασκαφή
    καλά που δεν τά ‘ καναν όλα ασβέστη οι χριστιανοί
    ή δεν τα’ χτισαν σε εκκλησιές στην βυζαντινή εποχή

    Fallmerayer- Παπαρρηγόπουλος 1-1
    δεν δίνω δίκιο σε κανένα
    Πάντως ο καπιταλισμός μας είναι βαλκανικός
    διαφθορά, εγκάθετοι, μετριοκρατία, νεποτισμός
    Τα αποτελέσματα γνωστά πριν το σάλπισμα της κρίσης
    Φθάνει η ώρα την μάταιη την μάχη ν’ αφήσεις
    ………………………………………………………..

    Χαμένη η παρτίδα της πατρίδας μας

    Σαν Σέρβοι επί Milošević να βγάλουν διαβατήρια
    οι νέοι των 700 ευρώ , αξιοπρέπειας εισιτήρια
    τόσους …έξυπνους δεν τους σηκώνει ο τόπος
    οδόφραγμα οι “έξυπνοι”, για πάντα κλειστός ο δρόμος

    Κι εμείς μετά την σύνταξη στην πόλη του Καβάφη
    θα κοιτάμε προς βορρά : την Κρήτη, τη Ανάφη
    κι ας τους “να βράζουν μες το ζουμί τους”
    μέχρι να τελειώσει το νερό κι η άθλια ζωή τους.

    24.03.2011

    *Ο Χριστός στην Παραβολή των Ταλάντων, περιέγραψε την εργατικότητα και την καλλιέργεια των ικανοτήτων ως την πραγματική περιουσία («τάλαντα») του ανθρώπου. Βάσει αυτής της παραβολής, ο χριστιανικός κόσμος ταύτισε στη συνέχεια την έννοια του ταλάντου με το ιδιαίτερο χάρισμα.

    • Ομως δεν πρόκειται περί χαρίσματος, αλλά περί ταλάντων που θα λάβουν αν ξεσκονίσουν ταλαντ-ούχους*-βουλευτές

    • Λόγω έλλειψης χρόνου και επαρκούς έμπνευσης, το κειμενο μετά την 8η στροφή είναι από το ομότιτλο ποιημα μου που δημοσιεύθηκε περισυ την ίδια ημερα στο ποειίν.

    Το καλό είναι να συμφωνήσουμε, κατ’ αρχήν ότι όλοι φταίμε: oι πολιτικοί, οι ταγοί, οι διανοούμενοι και οι “διανοούμενοι” , η αριαστερα, οι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι συνδικαλιστές, οι ψηφοφόροι, οι καταπατούντες και παραοικονομούντες, και μετά ας βρούμε το ποσοστό συμμετοχής του καθενα ακομη κι ο Αφωτιστος Φιλλελην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU