Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Σ’ αυτή την περίεργη και κρίσιμη στιγμή δεν μπορεί κανένας να σιωπά: καθένας πρέπει να διαλέξει "αγανάκτηση", να διαλέξει "Ελλάδα"




του Φώτη Γεωργελέ*


Σιγά-σιγά, αρχίζουν τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν. Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Και οι δύο είναι, μάλιστα, «αγανακτισμένες» Ελλάδες. Η μία θέλει να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν μέχρι το 2009. Θέλει, δηλαδή, το ευρύτερο Δημόσιο να καταναλώνει κάθε χρόνο 24 δισεκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Κι αυτά να πηγαίνουν σε όσους έχουν μια προνομιακή κατά το μάλλον ή ήττον σχέση με τον κρατικό μηχανισμό. Η διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα να παίρνει έργα και προμήθειες με ληστρικές συμβάσεις. Τα κόμματα-επιχειρήσεις να διαχειρίζονται επ’ ωφελεία τους, αδιαφανώς, το δημόσιο χρήμα. Οι εκλογικοί πελάτες των κομμάτων να διορίζονται σωρηδόν στο δημόσιο σε θέσεις μη παραγωγικές. Οι συνδικαλιστές των κομμάτων να συνδιοικούν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Με 300 χιλιάδες εφάπαξ να βγαίνουν σε πρόωρες συντάξεις με εθελούσιες εξόδους στα 50 τους. Τα ευγενή ταμεία να χρηματοδοτούνται από τις εισφορές υπέρ τρίτων που καταβάλλει η υπόλοιπη κοινωνία. Η κοινωνική πρόνοια να μετατρέπεται σε εισοδήματα προνομιούχων ομάδων. Οι νησίδες του δημοσίου, αυτονομημένες, εκκλησία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δημοτική αυτοδιοίκηση, να έχουν μετατραπεί σε εστίες λεηλασίας και σπατάλης. Τα κρατικοδίαιτα Μέσα Ενημέρωσης να χρηματοδοτούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και οι επιχορηγούμενοι διανοούμενοι να τα αμπαλάρουν όλα αυτά με το περιτύλιγμα του «δημοσίου συμφέροντος». Να περνάνε αυτοί καλά, με δανεικά, επιχορηγήσεις, κοινοτικές επιδοτήσεις. Ο λογαριασμός όμως να επιβαρύνει ολόκληρη την κοινωνία. Και αγανακτούν με τους πολιτικούς που υπόσχονταν ότι θα συνεχιστεί το πάρτι και τώρα τους ρίχνουν στη μοιρασιά.

Και υπάρχει η άλλη μισή Ελλάδα. Η επιχειρηματικότητα που προσπαθεί να δημιουργήσει προϊόντα που αξίζουν να πουληθούν. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα που θέλουν απλώς να εργαστούν και να ζήσουν απ’ τη δουλειά τους. Οι μεροκαματιάρηδες που παλεύουν για την επιβίωση. Οι 800 χιλιάδες άνεργοι που αυξάνονται συνεχώς, καθώς ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας ασφυκτιά και δεν μπορεί να σηκώσει άλλο τα βάρη του χρεοκοπημένου κράτους. Οι νέοι που κατά εκατοντάδες χιλιάδες δεν μπορούν καν να εισέλθουν στην παραγωγή για να μετρηθούν κι αυτοί ως άνεργοι. Η ανεργία των οποίων έχει φτάσει σε βορειοαφρικάνικα επίπεδα. Οι γυναίκες που αποκλείονται από τις δύσκαμπτες μορφές εργασίας και δεν μπορούν να εισέλθουν στην παραγωγή. Το ένα εκατομμύριο φτηνό μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι, οι επιστήμονες, οι επαγγελματίες, που πληρώνουν φόρους χωρίς κρατική ανταπόδοση υπηρεσιών ποιότητας, που πληρώνουν υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές σε ταμεία χρεοκοπημένα. Η Ελλάδα που θέλει ν’ αλλάξουν όλα όσα βαραίνουν αυτή τη χώρα.
Αυτή η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη. Γιατί περιλαμβάνει και μεγάλα τμήματα της πρώην ευνοημένης Ελλάδας, τα οποία έχουν εδώ και καιρό καταλάβει ότι το σύστημα ήταν αντιπαραγωγικό, άδικο, μη διατηρήσιμο. Ότι είχε μετατραπεί σε παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος με πολύ λίγους κερδισμένους και όλους πια χαμένους.

Ενώ αυτή η Ελλάδα είναι η πλειοψηφία των πολιτών, στον επίσημο δημόσιο λόγο δεν αντιπροσωπεύεται. Κόμματα, συνδικαλιστικοί φορείς, επαγγελματικοί σύλλογοι, ΜΜΕ, εκφράζουν το παλιό σύστημα εξουσίας, αυτό που χρεοκόπησε. Μόνο οι ελίτ των πρώην ευνοημένων στρωμάτων δίνουν λυσσασμένες μάχες οπισθοφυλακής για να μη χάσουν τα κεκτημένα. Γιατί αυτοί έχουν να χάσουν και τα περισσότερα.
Παρ’ όλο που η Ελλάδα της συντήρησης είναι πλειοψηφία στο δημόσιο λόγο, το παιχνίδι έχει κριθεί, δεν μπορεί να το κερδίσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει πια λεία να διαμοιράσει στην εκλογική της πελατεία. Δεν μπορεί να κάνει διορισμούς στο χρεοκοπημένο δημόσιο, δεν μπορεί να δώσει άλλες επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση στους αγρότες, δεν μπορεί να μοιράσει αφειδώς πρόωρες συντάξεις και παχυλά εφάπαξ στα στρώματα του δημόσιου τομέα γιατί τα ταμεία δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τις συντάξεις ούτε αυτών που είναι ήδη μέσα. Δεν υπάρχουν έργα να διανείμει με το αζημίωτο στη διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα, δεν υπάρχουν πια λεφτά προς εξαγορά υποστήριξης σε ανύπαρκτα μέσα ενημέρωσης και κρατικά σιτιζόμενους διανοούμενους. Το πάρτι τελείωσε. Οι μάχες που δίνονται αυτή την περίοδο με τόση ένταση, αφορούν μόνο τα στενά συμφέροντα αποκλειστικά των διαφόρων ελίτ του χρεοκοπημένου συστήματος. Γι’ αυτούς είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Το σύστημα εξουσίας της χρεοκοπίας δεν διανοείται να παραδώσει το μηχανισμό παραγωγής προνομίων. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις του είναι μεγάλης σφοδρότητας, αλλά ελάχιστης μαζικότητας. Έχουν αρχίσει να χάνουν ραγδαία τη λαϊκή τους βάση. Η εκλογική τους πελατεία βρίσκεται πια απέναντι.

Καθώς το τοπίο εξελίσσεται αργά αλλά σταθερά έτσι, τα πιο παρασιτικά τμήματα της χρεοκοπίας δεν διστάζουν να παίξουν με τη φωτιά, να χρησιμοποιήσουν τον πιο καταστροφικό λαϊκισμό, την πιο ακραία δημαγωγία, για να δημιουργήσουν καταστάσεις έντασης, έκρυθμων συνθηκών, ώστε να καθυστερήσουν τις αναπόφευκτες αλλαγές. Να εκμεταλλευτούν την αγανάκτηση και το φόβο απέναντι στις νέες συνθήκες και να τον καναλιζάρουν σε αντιευρωπαϊκές, αντιδυτικές, αντιδημοκρατικές κατευθύνσεις. Σε σχέδια «σωτηρίας της πατρίδας», όπου οι ιθαγενείς φύλαρχοι θα προτάσσουν τα στήθη τους απέναντι στην «κατοχική εισβολή των Γερμανών», των ιμπεριαλιστών, των Εβραίων, των κερδοσκόπων, της «παγκόσμιας Διακυβέρνησης».

Όσα ακούγονται δημοσίως αυτές τις μέρες από πρυτάνεις πανεπιστημίων, πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, δεν έχουν προηγούμενο στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Προσπαθώντας να χειραγωγήσουν τον κόσμο εναντίον της ευρωπαϊκής προοπτικής, δεν διστάζουν να προωθήσουν την πιο ακραία, αντιδημοκρατική ρητορική. Αν πιστέψουμε το δημόσιο λόγο που εκφωνούν πολιτικοί γκάνγκστερ, ανεύθυνοι διανοούμενοι, τριτοκοσμικά κόμματα, επαγγελματίες επαναστάτες των τηλεοπτικών παραθύρων, ζούμε γερμανική κατοχή, εγκάθετοι παραχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, κυβερνούν δοσίλογοι, κατηγορούμενοι για εσχάτη εθνική προδοσία, απεργάζονται σχέδια εξαφάνισης του ελληνισμού με στόχο το ξεπούλημα της πατρίδας μας στους ξένους. Το πολιτικό σύστημα είναι κλέφτες και δοσίλογοι, η κυβέρνηση είναι παράνομη και σε συνθήκες «δικτατορίας», όλα φυσικά επιτρέπονται: Δεν υπάρχουν νόμοι, κανόνες της δημοκρατίας, ακόμα και η βία είναι επιτρεπτή. Αυτό είναι το μήνυμα της ρητορικής του λαϊκισμού.

Αυτή η ακροδεξιοαριστερή, συνωμοσιολογική, αντικοινοβουλευτική, αντιευρωπαϊκή, τριτοκοσμική ρητορική δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για τη μεταρρύθμιση της Ελλάδας και την αποφυγή της χρεοκοπίας. Οι αδίστακτοι μαθητευόμενοι μάγοι ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας. Κινδυνεύει η ίδια η υπόσταση της κοινωνίας μας μέσα στη δημοκρατική Δύση. Οι χώρες αυτοκτονούν και τα παραδείγματα είναι άφθονα γύρω μας.
Σ’ αυτή την περίεργη και κρίσιμη στιγμή δεν μπορεί κανένας να σιωπά. Καθένας πρέπει να διαλέξει «αγανάκτηση», να διαλέξει «Ελλάδα».


22 σχόλια:

  1. Εναντιον μας της τυραννιας,το ματωβαμμενο λαβαρο υψωθηκε !!Παιδια σηκωθειτε να βγουμε στους δρομους !! Ιδου εγεννηθη παρ΄ημιν ΠΑΙΔΙΟΝ νεον, ο προ πολλων ετων αναμενομενος νεος ΛΑΛΙΩΤΗΣ.Ψηλα το κεφαλι!Το ΠΑΣΟΚ ειναι εδω !Μη φοβασθε ωα και ιαουρτια ατινα εκσφενδονιζονται καθ'ημων εκ του χυδην οχλου..............Κλικαδορος Μα(σ)σα(λα)λιωτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βρε παιδιά μην το κουράζετε..
    Έχει και η αγυρτεία και η γελοιοποίηση τα όρια της..
    Ειλικρινά απορώ πως σας ανέχονταν εκεί στο Συνασπισμό..
    Χαρά στην υπομονή τους οι άνθρωποι..

    Δημήτρης Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εμπρός λοιπόν να συστρατευτούμε με τον ΓΑΠ που είναι μπροστάρης στη μαχη με τη διαφθορά και τα συμφέροντα. Εμπρός να τον στηρίξουμε στο κόψιμο των μεγαλοσυντάξεων των 600 ευρώ, εμπρος να βάλουμε πλάτη στο ξεπούλημα κοψοχρονιάς όλου του δημόσιου πλούτου. Γιατί μόνο έτσι χτυπιέται η διαφθορά. Σα δε ντρέπεστε κύριε Γεωργελέ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όσοι επικρίνουν τον αρθρογράφο, οφείλουν να επικαλεσθούν λογικά αντεπιχειρήματα απέναντι στα επιχειρήματα. Και εναλλακτική πρόταση.
    Τώρα πιά, με συνθηματολογία και στερεότυπα, μόνον αφελείς πείθονται. Πέρασαν τα χρόνια που έβρεχε λεφτά και "ιδεολογία".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ειναι δηλαδη ΑΦΕΛΕΙΣ,κ.Κουκουπετρε,οι πολλοι (ΤΩΡΑ ΠΙΑ) που λενε ΟΧΙ στο Μνημονιο ? Τουλαχιστον ειναι μια μετριοπαθης εκφραση για τον κτηνωδη λαικιστικο οχλο..........Gustave Le Mal, psychologue des foules.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οχι μωρέ, οι ΠΟΛΛΟΙ που (ΤΩΡΑ ΠΙΑ) λένε ΟΧΙ στο Μνημόνιο, είναι τουλάχιστον καθηγητές Πανεπιστημίου στην Μακρο και Μίκρο οικονομία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. και οι πολλοί μόλις χτες ευλογούσαν αυτούς που μας έφτασαν στο μνημόνιο που αφού τους ψήφιζαν τώρα φωνάζουν. Επομένως πότε είχαν δίκιο χτες ή σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σημασία έχει ότι εμείς και χτές και σήμερα έχουμε άδικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. H Δημοκρατια ειναι νομιζω η κυριαρχια της θελησης του λαου.Ειτε δικαιο εχει ειτε αδικο.Αυτο ισχυει για σημερα και αυριο και χθες.Τι να κανουμε ? Να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ Λαο ? Και που θα βρουμε εναν λαο Οικονομολογων ?.........Βερτολδος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αλλο ενα ΦΟΒΕΡΟ ,μα πολυ ΦΟΒΕΡΟ, κειμενο της δικης μας Αριστερας !(συγνωμη που αργησα)...........Αλεξανδρος Κου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλά κάνεις και νομίζεις ότι Δημοκρατία είναι η κυριαρχία της θέλησης του λαού, αλλά αυτό δεν σημαίνει και δεν είναι στα προβλήματα της Δημοκρατίας, ότι έχει δίκιο ο Κυρίαρχος.
    Αν μας ενδιαφέρει η θέληση του λαού, τότε καλύτερα να μην γράφουμε, αλλά να κοιτάμε τις δημοσκοπήσεις.
    Για ένα πράγμα σας χαίρομαι. Εχετε μεγάλη εμπιστοσύνη στην θέληση του λαού, όλο τον καιρό, αλλά διαφωνείτε μαζί του στις εκλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εντάξει με τα ευφυολογήματα,

    αλλά για να αλλάξει η κληρονομιά του εμφυλίου πρέπει να περιμένουμε πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες, να περιμένουμε την επανάσταση κλπ;

    Τόσο κακό είναι να παραδεχθούν κάποιοι ότι αφού το εθνικό εισόδημα δεν επαρκεί ώστε όλοι να παίρνουν τους μέσους μισθούς των Δ.Υ. (να μην μιλήσουμε για ΔΕΚΟ και Υπ. Οικονομικών) είναι απαραίτητη η μείωση μισθών στον Δημόσιο τομέα; (σε οποιοδήποτε σύστημα)
    Και εγώ λέω όχι στο Μνημόνιο. Θα πρέπει όμως να λέμε και όλη την αλήθεια.
    "Οποιαδήποτε λύση θα συνοδεύεται απαραίτητα και από μείωση του βιοτικού επιπέδου".
    Δεν γνωρίζω καμμία λύση που να επιτρέπει κάτι άλλο, η διαφωνία είναι στο πόση μείωση και που.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αν καταφύγουμε στην θέληση του λαού θα έχουμε ...πορτογαλικά αποπτελέσματα, όπου το αντιμνημονιακό Μπλόκο έχασε το 50% της δύναμής του και το ΚΚ + Πράσινοι έμειναν αντιμνημονιακή στήλη άλατος. Νομίζει ο συριζα ότι κολακεύοντας τους αγανακτισμένους, τους υψηλόμισθους των ΔΕΚΟ και τις ευγενείς συντεχνίες θα επιβιώσει εκλογικά; Κι αν ακόμα επιβιώσει οριακά αυτό θα λύσει το επαγγελματι κό πρόβλημα του κομματικού μηχανισμού και τίποτε άλλο. Ποιον λαό επικαλείστε λοιπόν βρε παιδιά; Αυτόν που θα διαφωνήσει μαζί σας στις εκλογές; (και μαζί μας εννοείται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Παιδια,δεχομαι πως ειστε ειλικρινεις και απλα ΞΕΠΥΞΙΔΩΤΟΙ(deboussoles).Aλλα στην επερχομενη πολωση,για ονομα του θεου,δεν εχετε καμμια δουλεια στο θλιβερο αχταρμα των Μνημονιακων,που φιλοδοξει να μας ιασει αφου μας ετρωσε 35 χρονια.Αφηστε τη κωμικη ΔΗΜΑΡ να σπαει τα ρεκορ δημαγωγιας,ψευδομενη δημοσιως(κοντος ψαλμος αλληλουια).ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ.Και υποσχομαι αντι για το βαθυ καζανι στη Κολαση,να σας φτιαξω ενα...χαμαμ. Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΠΕΤΡΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ δαιμονα του κουκουπετρου

    το να εισαι δαιμων του κουκουπετρου ειναι μια δυσκολη δουλεια.
    Προϋποθετει να τον κυνηγας απο μπλογκ σε μπλογκ, να εχεις το νου σου μην και αλλαξει nickname, και γενικοτερα να φροντιζεις για την υγεια του, γιατι χτυπα ξυλο αν παθει τιποτα θα μεινεις χωρις δουλεια (και η ανεργια ειναι ηδη μεγαλη).
    Και μια και κρατας την κουταλα του καζανιου της Κολασης, προσεχε γιατι η Κολαση ειναι οι αλλοι

    δβ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πονηρέ Δαίμονα, δεν μπορείς να παγιδεύσεις κανέναν με την ...πόλωση.
    Τουλάχιστον εμένα δεν με αφορά.
    Δεν είμαι κατά του μνημονίου αλλά ούτε υπέρ.
    Οι δυο αυτές επιλογές είναι μέρος των δυνατών επιλογών που έχει κάποιος. Πάντα υπάρχουν κι άλλες.
    Όσο για την πόλωση, πάντα δρα διασπαστικά: κάποιοι θα πέσουν ηρωϊκά μαχόμενοι κατά του μνημονίου, κάποιοι θα περάσουν στο άλλο στρατόπεδο και κάποιοι απλά "δεν θα πάρουν" - θα αποφύγουν αυτήν την σύγκρουση γιατί όπως λέει κι ο Σουν Τζου, πρέπει να επιλέγεις εσύ που θα δώσεις την μάχη (ή ποια μάχη θα δώσεις).

    Κατάλαβες τίποτα;

    Εσύ το "καθείστε στην άκρη" φυσικά το προσμετράς στο δικό σου στρατόπεδο. Αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα των ανεξάρτητα σκεπτομένων: τους προσμετρούσαν στις "άλλες προοδευτικές δυνάμεις", στα λευκά/άκυρα, στο "δεν ξέρω δεν απαντώ" κλπ Σε ένα δημοψήφισμα είναι το ερώτημα που καθορίζει την πόλωση και όχι το ίδιο το θέμα.
    Οι ελεύθεροι δεν σακουλιάζονται ούτε εδώ ούτε εκεί: σκέφτονται, αναθεωρούν, συγκλίνουν κατά περίπτωση - η ζωή δεν είναι μαύρο άσπρο. Αλλά τι λέω; Σε δαίμονα μιλάω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Εσυ βρε Γιωργο εισαι ικανος να ψοφησεις σαν το ΓΑΙΔΑΡΟ του ΜΠΟΥΡΙΝΤΑΝ που δε μπορει να διαλεξει αναμεσα σε δυο ΟΜΟΙΑ ΣΑΚΚΙΑ ΑΧΥΡΟ.........Φου-Μαντσου,grand-maitre των κινεζικων βασανιστηριων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Επιχειρήματα λοιπόν, η μάλλον αντεπιχειρήματα στο κείμενο του Γεωργελέ. Απλά και μόνο, ενδεικτικά, η λέξη φοροδιαφυγή , εισφοροδιαφυγή κ.λ.π. δεν πολυαναφέρεται. Και μιλάμε για πρακτικές γενικευμένες στα μικρομεσαία στρώματα, ελεύθερους επαγγελματίες , επιστήμονες και μή. Παραδειγματάκι: εγώω ο κρατικοδίαιτος των 1.134 ευρώ φώναξα ένα υδραυλικό για να μου φτιάξει μια βρύση. Πέντε λεπτά δουλειά + η βρύση 40 ευρώ. Πιο πολύ από ένα μεροκάματο για μένα. Απόδειξη; Βεβαίως, 50 ευρώ. Ο άνθρωπος συμπαθέστατος μου έκανε και μία μικροδιάλεξη για τους τεμπέληδες του Δημοσίου, βεβαίως - βεβαίως. Ειδική περίπτωση; Μάλλον γενικευμένη πρακτική.
    Για αυτό που λές Γιώργο για τα διλήμματα , στο δημοψήφισμα του 1975 όλες οι αριστερές οργανώσεις ψηφίσαν αβασίλευτη δημοκρατία, έστω κι αν θέλαν, προτείναν λαική δημοκρατία, σοβιέτ κ.λ.π.Ορθά; Πολύ ορθά.
    Θέλω να πώ ότι καμμιά φορά τα διλήμματα τίθενται από ισχυρότερες από εμάς δυνάμεις, κακώς ενδεχομένως, αλλά τίθενται. Τα ναι μαν αλλά , οχι μεν αλλά μάλλον δεν πολυχωράνε. κακώς; κακώς αλλά έτσι είναι.
    Οταν τέθηκε το θέμα για το βιβλίο της 5ης Δημοτικού, θα ήταν εκτός θέματος κάποιος να γράψει , να πεί ότι το βιβλίο έχει αυτά τα υπέρ , αυτά τα κατά. Σου έλεγαν ναι ή όχι. Ετσι βάρβαρα, απόλυτα , ασπρόμαυρα. Το δίλημμα δεν μπορούσες να το παρακάμψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Οπως εγραφε και ο γερο-Κωστας...(quiz),υπαρχουν εποχες που οι κοινωνιες ειναι ανοιχτες σε πολλαπλες επιλογες,αλλες,που οι επιλογες περιοριζονται στα δαχτυλα του ενος χεριου (με διαφορετικες πιθανοτητες).Και εποχες που οι κοινωνιες φτανουν σε διχαστικη πολωση.Ακομα και σ'αυτες,παρα την απαξιωτικη ρηση του Σολωνα και την απειλη του καζανιου της Κολασης του Δαντη,ΜΠΟΡΕΙ καποιος να μεινει ουδετερος με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αρκει να εχει την αισθηση του ΑΝΗΚΕΙΝ οπως ο μοναχικος γερων Πλεχανωφ(Δε θα στραφω ποτε εναντιον του λαου μου,μολονοτι διαφωνω με το δρομο που παιρνει)...........Μονομανης αναγνωστης της Θεωριας των Παιγνιων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. μία από τις βασικές αιτίες της αποτυχίας του μνημονίου αλλά και του όποιου προγράμματος εξυγείανσης εκπονηθεί ακούει στις λέξεις εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή. Και όταν το μείγμα συνδέεται με την διαπλοκή - διαφθορά μπορεί να το καθιστά και μάταιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @ Δ.Υ.:
    Ναι, αυτό είναι επιχείρημα και μάλιστα ισχυρότατο:
    Όποιος αναφέρεται στο Ελληνικό δημοσιονομικό μπάχαλο 1975 - 2011, αλλά παραλείπει να μιλήσει για τη φοροδιαφυγή του μή μισθωτού τμήματος της φορολογικής βάσης, λέει κάτι λιγότερο από μισές αλήθειες.
    Πρόκειται όμως για συμπληρωματικές και όχι εναλλακτικές ερμηνείες: Θα συνόψιζα απλουστευτικά το όλον σε ένα τρίπτυχο: Εκτεταμένη φοροδιαφυγή των μή μισθωτών + δυσανάλογο μισθολογικό και ασφαλιστικό κόστος ΕΝΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ απασχολουμένων του Δημόσιου τομέα (κυρίως του ευρύτερου) + ανεξέλεγκτα λειτουργικά και "παράπλευρα" κόστη (π.χ. Νοσοκομεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση και last but not least στρατιωτικές δαπάνες).
    Άν το δούμε από άλλη σκοπιά, η φούσκα που έσκασε είναι το αποτυχημένο "κοινωνικό συμβόλαιο" (ορθότερα κοινωνική - ταξική συμμαχία) της μεταπολίτευσης - ή μάλλον της μετεμφυλιακής περιόδου: Ο συνδυασμός ενός Δημόσιου τομέα με Σοβιετικά - νομενκλατουρίστικα χαρακτηριστικά και ενός self service φορολογικού παραδείσου για μη μισθωτούς, ήταν η ταξική συμμαχία του κεφαλαίου με την ανώτερη μεσοαστική τάξη, είτε μισθωτή - στελεχιακή, είτε ελευθεροεπεγγελματική - επιχειρηματική, εις βάρος όλων των στρωμάτων στα χαμηλότερα επίπεδα της πυραμίδας.
    Είτε με το Ανδρεικό ΠΑΣΟΚ, είτε με τό Σημιτικό (τουλάχιστον στη δεύτερη περίοδο), είτε με την πενταετία των "τριών εκλογικών αναμετρήσεων"2004 - 2009 του Κ. Καραμανλή, το μοντέλο παρέμενε ακλόνητο και κάθε προσπάθεια διασάλευσης κατεστάλη αγρίως.
    Βέβαια, η φούσκα όταν φουσκώνει είναι ωραία, γυαλιστερή και μεγαλοπρεπής, και πολύ δύσκολα δεν "αρέσει".
    Αντίθετα, η σκασμένη φούσκα είναι άσχημη, απαίσια, με σχισμένα λάστιχα να κρέμονται. Ούτε στον υποφαινόμενο, ούτε σε κανέναν άλλο αρέσει, όπως δεν αρέσει και η δανειακή σύμβαση η λεγόμενη και μνημόνιο.
    Πραγματικός και ωραίος "μάγκας" θα ήταν εκείνος που θα 'δειχνε με το δάχτυλο τη γυαλιστερή φούσκα τηε "ισχυρής Ελλάδας" όταν φούσκωνε: "Παιδιά, σε λίγο θα έχουμε μπάμ, πάπαλα και ξεφτίδια". Όλοι εμείς οι Επιμηθείς, τώρα μετά το σκάσιμο, κλαίμε και βρίζουμε. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, αλλά δυστυχώς, μας πιάσανε κορόιδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Το κουκοπέτρος από που βγαίνει; τι σημαίνει; δε διαφωνώ με όσα λές αλλά θα ήταν σφάλμα να αγνοήσουμε και τα προβληματάκια του ευρώ αλλά και τη διεθνή κρίση. Παράδειγμα πρώτο : Ιρλανδία: μοντέλο ακριβώς αντίστροφο από το δικό μας : μικρός δημόσιος τομέας, ελαστικές εργασια΄κές σχέσεις, φορολογία επιχειρήσεων πολύ μικρή. Α και πολύ ψηλά στην καινοτομία , τρίτη στη διαφάνεια παγκοσμίως . Πολύ ωραία!! Κι όμως στην ίδια θέση περίπου με εμάς. Γιατί; Και αγαπημένο παιδί των ανά τη γή φιλελεύθερων. Ιδια περίπου περίπτωση κι η Ισλανδία, χωρίς καν να είναι στο ευρώ.
    Οταν διαβάζω αναλύσεις σε αυτό το blog αλλά και σε άλλα , έχω την εντύπωση ότι οι άλλες χώρες ευημερούν η , εν πάσει περιπτώσει τη βγάζουν καθαρή. Αυτό είναι σφάλμα και πολύ βασικό μάλιστα.
    Τελειώνω με ένα άλλο παραδειγματάκι από την χώρα μας. Ψυκτικός για να καθαρίσει τα 4 air - condition του σπιτιού ζητά 120 ευρώ. Το μαψαζί μια τρύπα , ένα ημιυπόγειο στα Πατήσια. 120 ευρώ. 3-4 μεροκάματα εμένα του προνομιούχου Δ.Υ. Εχω καταντήσει να απολογούμαι πια για το επάγγελμά μου, για τα 1.000 ( κι άν πλέον ) ευρώ που παίρνω!! Εγώ ο προνομιούχος, το μέλος του στρατού κατοχής αυτής της χώρας!! Υπομονή!! Θα μας απολύσουν, πολλούς από εμάς, κι η χώρα θα αναστηθεί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU