Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Back in the U.S.S.R....



Το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ ψηφίστηκε επί της αρχής από τη πλειοψηφία των κομμάτων του κοινοβουλίου. Ο ελιγμός της Α. Διαμαντοπούλου στο ζήτημα της εκλογής του πρύτανη εξασφάλισε πρωτοφανέρωτο βαθμό συναίνεσης, 250 βουλευτές περίπου ψήφισαν ναι στο νομοσχέδιο. Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για τα πανεπιστήμια αλλά και το πολιτικό σύστημα που επέδειξε μια ασυνήθιστη ωριμότητα για τα ισχύοντα πολιτικά ήθη. Η ΔΗΜΑΡ δυστυχώς τα κατάφερε να είναι απούσα απ’ αυτή τη σπουδαία πολιτική συνεύρεση. 

Η καταψήφιση του σχεδίου νόμου από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ:

· Εκπέμπει ένα μήνυμα με ισχυρή συμβολική σημασία αλλά έχει και πρακτικές συνέπειες που ισοδυναμούν με την εγκατάλειψη της μεταρρυθμιστικής προοπτικής που αποτέλεσε την αφετηρία και το λόγο ύπαρξης του κοινού πολιτικού μας εγχειρήματος.

· Ειδικότερα παρακάμπτει τις σοβαρές επεξεργασίες και τις ψηφισμένες αποφάσεις του Τομέα Παιδείας του κόμματος για τη μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και πρακτικά ισοδυναμεί με την ακύρωση του ιδρυτικού συμβολαίου της συλλογικότητάς μας στο χώρο της παιδείας. Η παρακμή της πιο ζωντανής και πιο μαζικής οργάνωσης του κόμματος και η μετατροπή της σ’ έναν αποψιλωμένο κομματικό μηχανισμό είναι μία από τις παράπλευρες απώλειες αυτής της αντιμεταρρυθμιστικής στροφής.

· Η επιλογή αυτή προαποφασισμένη και προεξαγγελμένη από την ανακοίνωση του Τομέα την Πέμπτη 18/8, πριν καν να κατατεθεί το τελικό κείμενο του σχεδίου νόμου, εκτός από το ότι υποτάσσει την πολιτική του κόμματος στις συντεχνιακές επιδιώξεις των εκπροσώπων του βαθέος πανεπιστημίου, στο πολιτικό επίπεδο ουσιαστικά συντάσσει το κόμμα πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Πίσω δηλαδή από τις δυνάμεις της αντιμεταρρύθμισης, της πολιτικής ανευθυνότητας και του ακραίου συντηρητισμού. Είναι ένα ακόμη βήμα που οδηγεί στην οργανική ένταξη της ΔΗΜΑΡ στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο μαζί με τους Δημαράδες και το Συνασπισμό, κάνοντας τα διαρρέοντα σενάρια των επωαζομένων πολιτικών συμμαχιών να μοιάζουν ως φυσική και αναγκαία κατάληξη.

Πολύ αμφιβάλλω πλέον εάν υπάρχουν οι δυνατότητες αλλά και η θέληση να διορθωθεί η πολιτική ζημιά που έγινε και να αλλάξει ο ισχύων πολιτικός προσανατολισμός. Πολλές φορές, με όρους αναχρονιστικούς είναι η αλήθεια, αναρωτιέμαι για το νόημα της αποχώρησης της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το Συνασπισμό και της ίδρυσης της ΔΗΜΑΡ. Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, όσο περνάει ο καιρός, δυστυχώς γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Χάσαμε γι' άλλη μία φορά, ωστόσο οι υπεύθυνοι αυτής της ήττας έχουν ονοματεπώνυμο.

Γιάννης Αντωνίου






*Ο Γιάννης Αντωνίου είναι εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μέλος της ΚΕ της ΔΗΜ.ΑΡ. - το κείμενο δημοσιεύτηκε στο fb - ο τίτλος είναι δικός μας (ΑΣ)

Σχόλιο του ιστολογίου: Κάποια στοιχεία για να απαντηθεί το ερώτημα του Γιάννη Αντωνίου θα βρει κανείς στο κείμενο του Θ. Μαργαρίτη Τα βαθύτερα αίτια της οικονομικής κρίσης που απηχεί τις βαθύτερες σκέψεις της ηγεσίας της ΔημΑρ: δηλαδή την δια της διολίσθησης (μέθοδος που μεταφέρθηκε αυτούσια από τους πρώτους διδάξαντες του Συνασπισμού στην ΔημΑρ) σταδιακή εγκατάλειψη της μεταρρυθμιστικής πολιτικής και του οικολογικού πολιτισμού και την άνευ όρων προσχώρηση στο αντι μνημονιακό μέτωπο. 
Η στάση της ΔημΑρ στο θέμα της Παιδείας είναι απλά η κορωνίδα μιας σειράς αντι-μεταρρυθμιστικών θέσεων που πήρε το συγκεκριμένο κόμμα απέναντι σε συντεχνιακά συμφέροντα καθώς και αντι-οικολογικών στάσεων σε θέματα εσωτερικού πολιτισμού και λειτουργίας. 
Στο άρθρο του Θ. Μαργαρίτη θα βρει κανείς την επίσημη πλέον αξιολόγηση "του πελατειακού κράτους, των συντεχνιακών "φαινομένων" και της μηδενικής παραγωγικής βάσης" ως δευτερευουσών αιτιών της κρίσης και της αναμονής πλέον της λύσης από την αντιμετώπιση της εξουσίας των χρηματοοικονομικών αγορών συνολικά από την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά. 
Λες και το γεγονός ότι η χώρα μας βρέθηκε η πιο εκτεθειμένη στην κρίση από όλες τις χώρες της Ευρώπης είναι κάτι δευτερεύον, και τέλος πάντων κάτι που θα μπορούσαμε να ζήσουμε άνετα με αυτό αν δεν ήταν οι διαβολικοί Οίκοι... οπότε τι να τις κάνεις τις μεταρρυθμίσεις, αλλού είναι η ουσία. 

By by λοιπόν μεταρρύθμιση, καλημέρα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, έστω και μέσω Άρματος. 
Back in the USSR ολοταχώς! 
Ό,τι πουλάει καλύτερα: (ο σύγχρονος ορισμός του οπορτουνισμού) Αντιμνημόνιο; Αντιμνημόνιο! 
Όσο για τα κίνητρα των κινήτρων; Το νόημα της αποχώρησης; Θάλεγα, "Αρχηγοί νά'μαστε κι ότι νά'μαστε" (ελληνική πολιτική παροιμία).


8 σχόλια:

  1. Είναι πραγματικά τραγικό αυτό που έγινε

    η ΔΗΜ.ΑΡ. βρέθηκε να υπερασπίζεται την συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές διοίκησης (όργιο διαφθοράς και συναλλαγής), τους αιώνιους φοιτητές και το πανεπιστημιακό άσυλο (την καρικατούρα του μάλλον γιατί το μόνο που προστάτευε πλέον ήταν αυτούς που έκαναν παραεμπόριο)

    τελικά αυτή η ιστορία απέδειξε πως ακόμη και το ΛΑΟΣ έχει μια κάποια σοβαρότητα

    η Αριστερά δεν έχει πλέον καμια απολύτως, ούτε η ιστορική ούτε η "υπέυθυνη"

    όπου να ναι θα μας πουν και για την αναγκαιότητα συμμετοχής στο αντιμνημονιακό ΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

    δυστυχώς Αριστερα και Μεταρρύθμιση δεν έχουν πια καμια σχέση

    Αλέξανδρος Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οντως, τεράστια απογοήτευση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΚΌΜΜΑΤΑ & ΑΠΟΓΟΉΤΕΥΣΉ
    Εάν στα μεγάλα κόμματα θέλαμε να χρεώσουμε to(δικαίωμα) για απογοήτευση
    των οπαδών ψηφοφόρων τους.
    Εκεί φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της εξουσίας με τις προσδοκίες των οπαδών τους έχουν τεράστιες διαφορές.
    Οι οπαδοί τους σε μεγάλη πλειοψηφία δεν παρακολουθούν την πολιτική των κομματικών αλλά ενδιαφέρονται για προσωπικά όφελος - τακτοποίηση.
    Στα μικρά κόμματα οι οπαδοί είναι ποιο κοντά στους κομματικούς και ενδιαφέρονται για τα συνθήματα και τις κοινωνικές κατευθύνσεις των κομμάτων.
    Σε πολλά μικρά κόμματα η φανατική θέση του κόμματος αρκεί για να τους κρατάει ενωμένους.
    Έτσι έχουμε κόμματα Εθνικιστών, Χριστιανών, Κυνηγών κ.α.
    Στην Δημοκρατική Αριστερά τώρα.
    Φάνηκε με την αποχώρηση και την ίδρυσή της πως το μοντέλο θα ήταν διαφορετικό.
    Άφηνε να εννοείται πως την πολιτική θέση θα διαμόρφωναν επιτροπές με λαϊκές διαδικασίες και τα αποτελέσματα θα τα επεξεργαζόταν με τους κομματικούς και θα αποτελούσαν τις θέσεις του κόμματος.
    Αυτό, που πιστεύω πως είναι ο θεμέλιος λίθος δεν έγινε και δεν βλέπω καμιά διάθεση να γίνει στο μέλλον.
    Με τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα η Δημοκρατική Αριστερά απογοήτευσε πάρα μα πάρα πολλούς.
    Εγώ προτείνω να ξενοικιάσει την πολυκατοικία στην Αγ. Κωνσταντίνου, δύσκολες εποχές βλέπεις και να ξαναγυρίσει στα παλιά στέκια.
    Γιώργος EL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν σας καταλαβαίνω βρε σύντροφοι και συμπαθάτε με, δηλ. για να είναι κανείς της Ανανεωτικής Αριστεράς πρέπει να χειροκροτεί ότι ξεθεμελιώνει της κατακτήσεις δεκαετιών και ότι ψηφίζουν από κοινού ΠΑΣΟΚ,ΛΑΟΣ ,Ν.Δ.;Πως τον αντέχεται τόσο αριστερισμό;H ΔΗ.ΜΑΡ έπρεπε να ταχθεί αναφανδόν υπέρ του μνημονίου;Τότε ποιος ο διακριτός ρόλος της και ποια η αναγκαιότητα ύπαρξής της;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μάλλον την Δημοκρατική Αριστερά την έπιασε λάστιχο...
    Μετά τις πρόσφατες θέσεις και στάσεις της ηγεσίας της ανακατατάξεις θα προκύψουν: η Μεταρρυθμιστική Αριστερά είναι ακόμη μπροστά.
    Ποιοι και πόσοι αντέχουν ακόμη να καλύψουν την απόσταση και πως, είναι ένα ζήτημα. Εκεί ποντάρει και ο "πρωινός καφές" της Αγ.Κωνσταντίνου: στην κούραση και την αποστράτευση, στην αδράνεια των άλλων. Κομματική "νομιμότητα" και πειθαρχία vs ελεύθερου πνεύματος και συμμετοχικότητας. Ξανά και ξανά στην αριστερά πρόβλημα δημοκρατίας - πόσο τόχει πληρώσει πια!
    Κι ο Σεπτέμβρης όμως έρχεται πολύ απαιτητικός. Θα τσαλαπατήσει και θα προσπεράσει την τρικυμία στο κουταλάκι της "ευθύνης" μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πάντως ειλικρινά αγαπητοί φίλοι κι εγώ δεν καταλαβαίνω κάποια πράγματα:
    1) ο Κουβέλης και τα υπόλοιπα στελέχη των ανανεωτικών πάντα αυτά πίστευαν κι αυτά έλεγαν για μια σειρά θέματα : τη μονιμότητα στο Δημόσιο, τα Α.Ε.Ι. κ.λ.π., τα ίδια με αυτά που λένε τώρα, δεν έκρυβαν τις απόψεις τους , ούτε ψηφίζαν για αυτά τα πράγματα στη Βουλή με το πιστόλι ( των νεορευματικών ) στον κρόταφο. Γιατί εκπλήσσεσθε λοιπόν;
    2) Οσο για την πολιτική κουλτούρα τους , για τον πολιτικό τους πολιτισμό, τόσα χρόνια σε παραδοσιακά αριστερά κόμματα , τι κουλτούρα περιμένατε να διαμορφώσουν ; η πως αντιμετώπιζαν τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους; με το σταυρό στο χέρι; τι νομίζατε ότι ήταν παρθένες και άγιοι στη σύγκρουση την εσωκομματική που είχαν με τους άλλους; οτι κάναν σε εσάς τώρα , το έχουν κάνει και σε άλλους.
    3) οσο για το τι έγινε και γίνεται στο ΣΥΝ,ειλικρινά πιστεύετε ότι ο ΣΥΝ λειτούργησε και λειτουργεί ως κόμμα κλασσικό τριτοδιεθνιστικό , με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό; Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός με τάσεις, οριζόντια επικοινωνία, έκφραση διαφορετικής άποψης από αυτήν της πλειοψηφία δημόσια , δεν γίνεται. Αλλά αυτά τα ξέρετε και τα ξέρουμε όλοι.
    4) όταν φεύγεις από ένα κομμα, όταν γίνεται μια διάσπαση , δίνεις κάποιο χρόνο, μια ευκαιρία, στο νεογέννητο κάμμα, δεν σηκώνεσαι και φύγεις έτσι αμέσως. Περίοδος χάρητος αν προτιμάτε.
    Αυτά τα ολίγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάτι ακόμα: τα περί συνεργασίας της ΔΗΜ.ΑΡ. με το ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΏΝ με εκπλήσσουν πάρα πολύ και δε νομίζω ότι ισχύουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ SOUPERMEN & SOUPERWOMEN
    Τελικά είναι λεπτομέρεια να διαχειρίζεται κάποιος άσχετος ένα υπουργείο.
    Όταν είναι κομματικός αυτόματα γίνεται υπεράνθρωπος.
    Και έτσι έχουμε:
    Συνταγματολόγο - Υποργό Οικονομικών.
    Πολιτικό μηχανικό - Υπουργό άμυνας.
    Φοιτητή οδοντιατρικής - ΥΠΕΧΩΔΕ
    Ποιητή - ΜΜΕ
    Βέβαια αυτό αποτελεί χρόνια τώρα τον πρόδρομο για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
    Μπορούμε να το πάμε και λίγο παραπέρα και να καταλήξουμε σε ωραίους νέους επαγγελματικούς συνδυασμούς.
    Τσαγκάρης - Πιλότος.
    Μανάβης - Καρδιοχειρουργός
    Καμωτής - Υπουργός Οικονομικών.
    Γιατί όχι?
    Έτσι και αλλιώς πρόκειται για τσίρκο.
    Γιώργος EL

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU