Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Και ο Τζωρτζ Σόρος υπέρ του ευρωομολόγου!


Μου φαίνεται ότι οι επάρατοι Οίκοι Αξιολόγησης οδηγούν με σιδηρά πυγμή την ΕΕ σε υποχρεωτική ...ενοποίηση. Υποχρεώνοντάς την να αντιμετωπίσει τώρα την κρίση ή αλλιώς να υποστεί την κατάρρευση της ευρωζώνης, λειτουργούν ως συνείδηση και νους του καπιταλιστικού συστήματος που υποφέρει από την κρίση που το ίδιο δημιούργησε με την τριακονταετή μορφή του ως "καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς". Οι χρηματοπιστωτικές φούσκες σκάνε η μια μετά την άλλη και οι πολιτικοί των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης που σκόπιμα έμειναν κατώτεροι από τα "golden boys-διαχειριστές του άυλου καπιταλισμού" όσο αυτός άκμαζε, τώρα τάχουν χαμένα. Οι Οίκοι παρεμβαίνουν, κάνουν πολιτική, επιβάλλουν τις απόψεις τους, πασχίζουν να εξορθολογήσουν ξανά το σύστημα. Η νέα φτώχεια άλλωστε έχει και ένα όριο, τα δάνεια εξανέμισαν το εισόδημα των χρόνων της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, η αναδιανομή έχει γίνει σε απανωτές φάσεις από τα χρηματιστήρια μέχρι την παγίδα του χρέους, μια νέα περίοδος σταθερότητας είναι απαραίτητη. Κανέναν δεν συμφέρει το χάος που πλησιάζει πόσο μάλλον τους ισχυρούς που ζουν από την υπεξαίρεση του πλούτου που δημιουργεί η εργασία.
Σε σημερινό δημοσίευμα (tovima.gr), διαβάζουμε: 


Τζωρτζ Σόρος: «Η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει χωρίς ευρωομόλογο»
Υπεύθυνη της επιδείνωσης της κρίσης είναι η Γερμανία, αναφέρει ο επενδυτής σε αυριανό άρθρο στη Handelsblatt 
Οι ευρωπαϊκές χώρες που έχουν την καλύτερη «βαθμολογία» από τους οίκους αξιολόγησης θα πρέπει να θέσουν σε εφαρμογή ένα σύστημα ευρωομολόγων αν δεν θέλουν να δουν την ευρωζώνη να καταρρέει, προειδοποιεί ο πολυεκατομμυριούχος επενδυτής Τζορτζ Σόρος σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο αυριανό φύλλο της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt.«Η Γερμανία και οι άλλες χώρες με αξιολόγηση ΑΑΑ θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να δημιουργήσουν ένα σύστημα ευρωομολόγων. Διαφορετικά, το ευρώ θα γκρεμιστεί», γράφει ο Σόρος. Υποστηρίζει εξάλλου ότι είναι απολύτως αναγκαία η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) γιατί, αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, «θα απειληθεί ο βαθμός ΑΑΑ της Γαλλίας».Ο Σόρος κατηγορεί ως υπεύθυνη για την επιδείνωση της κρίσης τη Γερμανία. «Οι γερμανικές επιφυλάξεις (για παροχή βοήθειας στις χώρες της ευρωζώνης που αντιμετώπιζαν δυσκολίες) ενίσχυσαν την ελληνική κρίση και οδήγησαν στη διάδοσή της που μεταμορφώθηκε σε υπαρξιακή κρίση για την Ευρώπη», σημειώνει στο άρθρο του. Τονίζει μάλιστα ότι μόνο η Γερμανία μπορεί να ανατρέψει την "καταστροφική ευρωπαϊκή δυναμική" που έχει δημιουργηθεί αν υποστηρίξει την έκδοση ευρωομολόγων και αποφύγει τις «ανυπολόγιστες απώλειες που θα είχε η κατάρρευση του ευρώ στο τραπεζικό σύστημα».
Συμπέρασμα: το ευρωομόλογο θα έρθει συντομότερα από ότι σχε δίαζαν οι ευρωπαίοι γιατί το θέλουν οι ...αγορές. Κι όπως έγραφε ο Γ. Προκοπάκης σε σχετικό κείμενό του το ευρωομόλογο είναι καλό για την σταθερότητα της ευρωζώνης, όχι όμως και για την μείωση του ελληνικού χρέους. Λεπτομέρειες εδώ. Επίσης εδώ για το πως η παγκοσμιοποιημένη οικονομία χρειάζεται πια την "πολιτική" (Κ. Ανδρέου): μια πιθανή εξήγηση για την παρέμβαση Σόρος.
Μήπως κατά τα άλλα η Αριστερά έχει βάλει τον αυτόματο πιλότο αδυνατώντας να περιγράψει συγκεκριμένα και ποσοτικά, στόχους και μέτρα, και επαφίεται στις ...μαγικές λύσεις;


Επί του πιεστηρίου: Νέες δηλώσεις Σόρος στο Spiegel: "Έχει γίνει τέτοια κακοδιαχείριση του ελληνικού προβλήματος που ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσει επί του παρόντος (η χώρα) θα ήταν μία ειρηνική έξοδος της Ελλάδας τόσο από την ΕΕ όσο και από την Ευρωζώνη είπε ο Σόρος." Στην γραμμή Λαφαζάνη; Τι γίνεται ρε παιδιά;

5 σχόλια:

  1. Γιατί το ευρωομόλογο (ή η οποιαδήποτε ανταλλαγή παλιού χρέους) αυξάνει το χρέος του οφειλέτη; - Μέρος 1

    Ο οφειλέτης (η Ελλάδα εν προκειμένω) ενδιαφέρεται για ανταλλαγή χρέους ώστε να έχει χαμηλότερο κόστος εξυπηρέτησης (επιτόκιο) ή/και μακρύτερο χρόνο ωρίμανσης. Αν ένα από τα δύο δεν ικανοποιείται (στην περίπτωση της Ελλάδας ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ) δεν υπάρχει λόγος ανταλλαγής.

    Με την ανταλλαγή, ο νέος κάτοχος του παλιού χρέους (ο "διαχειριστής" - EFSF, ESM, ΕΚΤ ή άλλος οργανισμός) το εξυπηρετεί με τους παλιούς όρους (τόκοι, ωρίμανση) ενω ο οφειλέτης εξυπηρετεί το νέο ομόλογο.

    Λόγω της ανταλλαγής (χαμηλότερο επιτόκιο, μακρύτερη ωρίμανση) ο διαχειριστής κάθε χρόνο υποχρεούται σε καταβολές προς τους ομολογιούχους του αρχικού χρέους υψηλότερες από αυτά που εισπράττει από τον οφειλέτη. Κατά τη λήξη πρέπει να καταβάλει το κεφάλαιο, το οποίο δεν έχει και θα εισπράξει από τον οφειλέτη πολύ αργότερα. Αυτά τα δύο στοιχεία κόστους είναι απολύτως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και από κάποιον πρέπει να αναληφθούν τη στιγμή της ανταλλαγής.

    Οι τρόποι είναι τρεις:
    1. Ανάληψη από τον οφειλέτη του κόστους ως πρόσθετο χρέος.
    2. Πολύ υψηλό επιτόκιο τα έσοδα από τους τόκους να χρησιμοποιηθούν για κάλυψη του πρόσθετου κόστους.
    3. Κάποιος τρίτος αναλαμβάνει το κόστος αυτό (ή μέρος του).

    Όποιος φαντάζεται ότι το ευρωομόλογο μπορεί να αποτελέσει λύση στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας (α) θέλει τη θεσμική κατοχύρωση του χαρτιού και κάποιος τρίτος (η Γερμανία, ας πούμε) να πληρώνει το λογαριασμό, (β) δεν ξέρει τι του γίνεται, (γ) είναι απατεών.

    Αριθμητικό παράδειγμα (μπορεί να το επιβεβαιώσει οποιοσδήποτε με υπολογισμό καθαρής παρούσας αξίας):

    Ομόλογο 8ετίας με 6% (μέσος όρος ελληνικού χρέους) ύψους 1 δισ, κατά την ανταλλαγή με ευρωομόλογο 20ετίας με 3% 1 δισ, γεννά πρόσθετο χρέος παρούσας αξίας 450 εκατ (εκ των οποίων τα 190 εκατ για εξυπηρέτηση τόκων).

    Η απλή λογική λέει ότι αν υπάρχει κάποιος πρόθυμος να σε βοηθήσει, είναι πιθανότερο να σου χαρίσει 300 εκατ για να πας να αγοράσεις χρέος ΔΙΚΟ ΣΟΥ, παρά να πληρώσει 450 εκατ για να σε αφήσει με το ίδιο χρέος όπως πριν.

    Σε κάθε περίπτωση (ανάληψη χρέους ή διαγραφή), είναι προφανές ότι οι σχέσεις με τον πρόθυμο και οι όροι για την παροχή βοήθειας είναι το σημαντικό και όχι τα "τεχνικά χαρακτηριστικά" του εργαλείου - του ευρωομολόγου εν προκειμένω.

    Τα παραπάνω εξηγούν εν πολλοίς και αυτά που βλέπουμε. Κάποιοι φαντάζονται ότι μπορεί να εξαναγκασθούν οι πλεονασματικές χώρες να στέρξουν άνευ όρων. Κάποιοι το έχουν πάρει απόφαση να γίνει η Ελλάδα οικονομική επαρχία των πλεονασματικών χωρών. Αμφότεροι ζητούν ευρωομόλογο. Μένουν στο αίτημα, χωρίς να εξηγούν τα παρακάτω.

    Όποιος προπαγανδίζει το ευρωομόλογο ως λύση του ελληνικού χρέους, πρέπει να τοποθετείται στον τρόπο με τον οποίο αυτή η λύση επιτυγχάνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιατί το ευρωομόλογο (ή η οποιαδήποτε ανταλλαγή παλιού χρέους) αυξάνει το χρέος του οφειλέτη; - Μέρος 2

    Η πρόταση Γιούνκερ-Τρεμόντι προβλέπει την ανταλλαγή χρέους στην περίπτωση που μια χώρα έχει πρόβλημα πρόσβασης στις αγορές, με συνεκτίμηση της πίεσης των αγορών. Αυτό σημαίνει ότι αυτόματα το χρέος αυξάνει κατά την ανταλλαγή (στη δε αύξηση πρέπει να προστεθεί και μέρος τουλάχιστον της αύξηση2 του Μέρους 1, αν υπάρχει ακόμη κενό εξυπηρετησης!!!).

    Η πρόβλεψη δεν είναι τιμωρητικό μέτρο ή προσπάθεια των "κακών" να τσουρνέψουν τον πλούτο μιας πιεσμένης χώρας. Είναι απαίτηση των κανόνων διαφάνειας και οικονομικής διακυβέρνησης.

    Το IAS 39 (διεθνή λογιστικά πρότυπα) προβλέπει ότι κάθε αξιόγραφο εγγράφεται στην "δίκαιη τιμή του" όπως προσδιορίζεται από τις αγορές (fair market value). Αν δεν γινόταν αυτό η φούσκα θα ήταν πολλαπλασίως πολλαπλάσια. Είναι δε, ακριβώς αυτή η πρόβλεψη που έκανε τον Moody's να βγάλει την ανακοίνωση κατά της ανταλλαγής με τη γαλλική συνταγή του Ιουνίου - και μας έσωσε!

    Τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονται στο 50% της αξίας τους. Οι υποχρεώσεις εξυπηρέτησης που αναλαμβάνει ο διαχειριστής είναι διπλάσιες αναγόμενες στην αξία που εγγράφει στα βιβλία του. Για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις οικονομικής διακυβέρνησης ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να περάσει στον αρχικό οφειλέτη υποχρεώσεις διπλάσιας ονομαστικής αξίας. Δηλαδή, για να ανταλλάξει η Ελλάδα 1 δισ παλιού χρέους αναλαμβάνει υποχρεώσεις με ευρωομόλογο ύψους 2 δισ. [Αν τα ομόλογα διαπραγματεύονται στο 66%, 75%, ναταλλάσει με ευρωομόλογα αξίας 1.5 δισ. ή 1.33 δισ, αντίστοιχα]

    Ανάλογα με την πίεση από τις αγορές, τη διαφορά επιτοκίου και χρόνου ωρίμανσης παλιού χρέους και ευρωομολόγου, υπάρχει και το πρόσθετο κόστος που αναλύθηκε στο Μέρος 1. [Σε μεγάλη πίσεση, δηλαδή δυσμενέστατη αναλογία ανταλλαγής, το πρόσθετο κόστος μικραίνει μέχρι μηδενισμού]

    Τα παραπάνω υποδεικνύουν ότι, σε περίπτωση έκδοσης ευρωομολόγου με όρους που θα ισχύουν ίδιοι για όλες τις χώρες, ανταλλαγή παλαιού χρέους θα έχει έννοια να γίνεται μόνο για μικρές περιόδους αστάθειας (πρόσκαιρες πιέσεις, ας πούμε όπως είδαμε στην Ιταλία πρόσφατα) και για μικρό ποσοστό του συνολικού παλαιού χρέους. Ένα ακριβό αμορτισέρ, δηλαδή.

    Επανερχόμαστε στα ίδια. Όποιος φαντάζεται το ομόλογο Γιούνκερ-Τρεμόντι ως λύση για το ελληνικό πρόβλημα (α) ή ψάχνει κάποιον να μας επιδοτεί την ανταλλαγή, (β) ή δεν ξέρει τι λέει, (γ) ή είναι απατεών. Ξανά λοιπόν το ζήτημα είναι οι πολιτικοί όροι υπό τους οποίους θα βρεθεί αυτός ο κάποιος που θα επιδοτεί την ανταλλαγή.

    Γιώργος Προκοπάκης
    (Προφανώς δικό μου και το Μέρος 1, που ξέχασα να υπογράψω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η πλάκα με το ευρωομόλογο

    Δεδομένου ότι το ευρωομόλογο δεν μπορεί να είναι λύση "μείωσης χρέους" αλλά εγγύηση συνέχειας δανεισμού σε καταστάσεις πίεσης, χρειάζεται εξήγηση η πρεμούρα όλων προς την κατεύθυνση αυτή.

    Οι πιεζόμενες, αλλά όχι προβληματικές χώρες, χρειάζονται το αμορτισέρ (να μειωθεί η σπέκουλα και να η επίπτωση συγκυριακών παραγόντων). Παραδείγματα:
    1. Η Ισπανία με μόνο (!!!) 75% του ΑΕΠ χρέος, μπορεί με πολιτικές εσωτερικής οικονομικής αναδιάρθρωσης βάθους χρόνου δύο ή τριών ετών να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα του χρέους της. Θεωρητικά, σε περίπτωση πίεσης χρειάζεται "βοήθεια" για ένα χρονικό διάστημα έξι έως 18 μηνών. Δηλαδή, χρειάζεται απλώς να έχει το κεφάλι της ήσυχο όσον αφορά την αναχρηματοδότηση του χρέους κατά την περίοδο μέχρις ότου τα μέτρα αρχίσουν να αποδίδουν. [Αν πάρουν τα λάθος μέτρα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο]
    2. Η Ιταλία έχει μεν 120% χρέος, πλην όμως το 55% είναι σε ιταλικά χέρια και μάλιστα ως αποταμιευτικό, επενδυτικό εργαλείο (ή μέσο φοροδιαφυγής και νομιμοποίησής της)της μεσαίας τάξης (γιατροί, δικηγόροι, κλπ - άλλη κουλτούρα!). Και μόνη η εγγύηση συνέχειας επαρκεί για να αποτρέψει τα φαινόμενα που είδαμε, να εγκαταλείπουν οι Ιταλοί τα κρατικά χαρτιά και να τρέχουν στο ελβετικό φράγκο.

    Αυτή είναι η "οπτική από τα κάτω". Η "οπτική από τα πάνω" ικανοποιείται από την αποτελεσματική αντιμετώπιση πρόσκαιρων πιέσεων και την μείωσης της σπέκουλας των αγορών.

    Το ερώτημα είναι, γιατί οι Έλληνες πολιτικοί έχουν πρεμούρα. Δεδομένου μάλιστα ότι, οι όροι δανεισμού της 21/7 είναι καλύτεροι (ιδίως η περίοδος χάριτος, αλλά και το επιτόκιο) από όποιο πιθανό ευρωομόλογο.

    Αυτοί που ξέρουν τι λένε, ή επιδιώκουν εξαναγκασμό των πλεονασματικών χωρών στην ανάληψη υποχρεώσεων χωρών του Νότου, ή έχουν επιλέξει την παγίωση της θέσης της Ελλάδας στη δεύτερη ή τρίτη ταχύτητα της Ευρώπης.

    Αυτοί που δεν ξέρουν τι λένε, αποφεύγουν την τοποθέτησή τους στην αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος και επιδιώκουν πρόσκαιρα επικοινωνιακά πολιτικά οφέλη.

    Παραδείγματα:
    1. Η ΔΗΜΑΡ, που βλέπει τον αριστερό ευρωπαϊσμό της ως σημαία ευκαιρίας και εισάγει προϊόντα κιγκαλερίας από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, άσχετα με την ελληνική κρίση.
    2. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι που μας πρήζουν εσχάτως με την ΄"ιστορική" υιοθέτηση μετά από πρόταση Πράσινου Ευρωβουλευτή του ψηφίσματος της 25/3/2010 στο οποίο αναφερόταν η λέξη "ευρωομόλογο". Πλην όμως, το ψήφισμα ζητούσε απλώς "ευρωομόλογο ή άλλο εργαλείο" ώστε το επιτόκιο δανεισμού να είναι στα προ κρίσεως επίπεδα.
    3. Ο μισός ΣΥΝ. Διεκδικεί πατρότητα του ευρωομολόγου από τον Οκτώβριο 2009 (είχαμε μια σκασίλα), αλλά επειδή πλησιάζει το άτιμο το ευρωομόλογο, επιχειρούν να την κάνουν γυριστή με "εμείς ζητάμε άλλο ευρωομόλογο". Ποιό; Αυτό ντε που βγάζει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (καμιά 60αριά δισ το χρόνο, σε 17 νομίσματα, το 40% σε ευρώ, τα μισά περίπου ιδιωτική τοποθέτηση, δηλαδή χρηματοδότηση projects).

    Η υπολανθάνουσα (ενίοτε και ρητώς εκπεφρασμένη) τοποθέτηση της ΝΔ "δεν πρόκειται να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε" παραπέμπει σε επιλογή οικονομικής επαρχίας της Ευρώπης. Όπως και ο ΛΑΟΣ και όλοι οι ελληναράδες που αναμένουν τη σωτηρία λόγω Αριστοτέλη. Όπως και το μισό ΠΑΣΟΚ ή η μισή κυβέρνηση. Το άλλο μισό φαντάζεται την αποστολή του λογαριασμού στη Γερμανία, έτσι απλά.

    Όσον αφορά τις αγορές (Σόρος, κλπ), η σταθερότητα των όρων είναι απολύτως επιθυμητή. Ας μη ξεχνάμε ότι οι αγορές επενδύουν με other people's money. Η αστάθεια στέλνει το χρήμα σε άλλες επενδυτικές επιλογές. Η μεγάλης κλίμακας σπέκουλα (π.χ., το γονάτισμα της Αγγλίας επί Ουίλσων) γίνεται αφού "πεισθούν" για το συγκεκριμένο project αυτοί οι other people. Η μικρή κλίμακας σπέκουλα είναι για το bonus των traders.

    Γιώργος Προκοπάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποιό ευρωομόλογο;

    Ακόμη και εάν καταλήξουμε (ως Ευρωζώνη) στην έκδοση ευρωομολόγου, οι λεπτομέρειες κάνουν τεράστια διαφορά. Μερικές μόνον:

    1. Ο εκδότης. Η ΕΚΤ έχει το άπειρο βάθος εγγύησης, λόγω της δυνατότητας εκτύπωσης χρήματος. Το οποίο σημαίνει, αποδοχή του πληθωρισμού ως εργαλείο. Ο EFSF/ESM έχει εγγυοδοτική δυνατότητα όση του παρέχουν. Π.χ., η σημερινή δυνατότητα του EFSF είναι μεν 440 δισ, πλην όμως μόνον τα 250 δισ είναι εγγυήσεις ΑΑΑ.
    2. Η υπο-κείμενη αξία και εγγυήσεις. Αν η υπο-κείμενη αξία (underlying asset) είναι "ευρωπαϊκό χρέος", το επιτόκιο θα είναι ένας σταθμισμένος μέσος του επιτοκίου που απολαμβάνουν από τις αγορές οι συμμετέχουσες χώρες. Δηλαδή, αντικίνητρο για τις πλεονασματικές χώρες να αρχίσουν να δανείζονται με ευρωομόλογο. Αν επιλεγεί σταθερή αναλογία συμμετοχής σε κάθε έκδοση, για κάθε 2.5 δισ που θα δανείζεται η Ελλάδα πρέπει να δανείζεται 97.5 δισ η υπόλοιπη Ευρωζώνη, εκ των οποίων κάπου 40 δισ η Γερμανία. Αν επιλεγεί η παροχή εγγυήσεων από τις πλεονασματικές χώρες, απαιτείται η εγγύση κάπου 5 τρις ευρώ (σε βάθος χρόνου). Αυτό θα επηρεάσει (έως τσακίσει) την πιστοληπτική τους ικανότητα.

    Καλό θα είναι λοιπόν όταν κάποιος μιλάει για ευρωομόλογο να λέει και τι θέλει. Όποιος φαντάζεται ότι η Γερμανία θα αναλάβει απίθανες εγγυήσεις χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ας το πει. Να φτιάξουμε μαζί τους πολιτικούς όρους επιτυχίας ενός τέτοιου σχεδίου.

    Γιώργος Προκοπάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συνοψη: Δεν υπαρχει τζαμπα γευμα

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU