Λευτεριά στον Αναρχικό Γιώργο Νταλάρα!

(αναδημοσίευση από το ελευθεριακό ιστολόγιο eagainst.com Autonomy Against Barbarism - αφιερωμένο στις καταληκτικές ; συζητήσεις για ενδεχόμενη συμμαχία ΔημΑρ - Δημαρά)

“Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”
Γιώργος Νταλάρας

Είναι γνωστό πως στην χώρα που κάποιοι λένε Ελλάδα, εδώ και κάτι δεκαετίες ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος έχει αναδυθεί, ο οποίος προκαλεί αμφίθυμα συναισθήματα. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν μπορείς να τον αγαπήσεις ή να τον μισήσεις εξ ολοκλήρου.Και αυτό είναι και το δυνατό του σημείο. Δεν είναι σαν τον Λιάπη ή τον Ψωμιάδη -συμπαθέστατοι και οι δύο- αλλά μία άλλη ποιότητα. 

Φαίνεται να αποτελεί υβριδική νεοπλασία μεταξύ αριστερού και “δεξιού”. Έχει πάρει όλα τα χαρακτηριστικά του αριστερού που λατρεύουμε να μισούμε -δηλαδή ότι έχει σχέση με το δήθεν που πλασάρεται ως αυθεντικό- και όλα τα καλά χαρακτηριστικά του “δεξιού” (και τα 2), που είναι ο μη-σφιχτοκωλισμός και η large-ια. 

Είναι εκείνο το άτομο που όλοι αγαπάνε -για διαφορετικούς λόγους- και ένα μέρος αυτών μισούν για εντελώς ίδιους. Αν ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού, τον ανθρωπολογικό τύπο στον οποίο αναφερόμαστε τον θέλουν να είναι η γλυκιά μοίρα -και όχι η γεροντική αρρώστια που έλεγε ο Πράσινος πλέον Ντάνι- του αριστερού (στην Ελλάδα πάντα). 

Έχει το προνόμιο να παίζει μπάλα σε όλα τα γήπεδα εξίσου καλά. Ας μην κουράσω άλλο, μιας και μάλλον πρόδωσα τον τύπο τον οποίο περιγράφω. 

Προφανώς αναφέρομαι στον Πασόκο.

Ο πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου με έναν Πασόκο.

Ο Πασόκος είναι μετά και μαζί με την Αρχαία Ελληνική δημιουργία, την ελάχιστη νεώτερη (μέσω εξωτερικού), τον δίσκο Φωτιά -ασφαλώς- της Άννας Βίσση (1989, ναι ρε το ξέρω έψαξα) και το γενικευμένο στήσιμο της περιόδου 2004-2006 σε όλους τους πνευματικούς τομείς της βιομηχανίας της κουλτούρας και ντοπαρίσματος Τέχνης και του Αθλητισμού (Eurovision, Euro), υπό την προεδρία του μαρξιστή Κώστα Καραμανλή – ο οποίος αδίκως δεν μπήκε στους 100 μεγάλους Έλληνες- μια λαμπρή προσφορά του Ελληνικού Πολιτισμού στον εαυτό του- γιατί ως γνωστών, Έλληνες = Ανθρωπότητα. 

Ο Πασόκος ως τέτοιος, δεν χρειάζεται να έχει ψηφίσει Πασόκ, ούτε είναι δημιούργημα του τελευταίου. Σε αντίθεση μάλιστα και με την κυρίαρχη ψυχοκοινωνιολογική άποψη που θέλει κάθε κοινωνία να δημιουργεί τον ανθρωπολογικό τύπο της, δεν είναι ο Πασόκος που είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού, αλλά ο καπιταλισμός είναι αυτό που αναγκάζεται να προσαρμόζεται στα μέτρα του Είναι του Πασόκου. 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το όπλο του Πασόκου δεν είναι όπλο με την υλική και ακριβή έννοια, δεν είναι αιχμηρό, για αυτόν δεν είναι καν όπλο- και εκεί έγκειται και η αποτελεσματικότητά του. Είναι η γλώσσα, αυτή η χίμαιρα.

“By and large, language is a tool for concealing the truth”

 George Carlin

                 Ασχολίαστο

Αν ισχύει αυτό που λένε, ότι η γλώσσα είναι σκέψη, τότε ο Πασόκος θα μπορούσε να είναι ένα πληρωμένο από την πλουτοκρατία Μασονία ον, το οποίο θα είχε σκοπό να αποβλακώσει τον κόσμο (ναι και την Γη, τον Ήλιο κλπ). Όμως δεν είναι. 

Δεν είναι γιατί αν για μια στιγμή καταλάβαινε την καταστροφική επίδραση που έχει η ύπαρξή του και προσπαθούσε να την χρησιμοποιήσει συνειδητά, θα αποτύγχανε αυτοστιγμεί. 

Η παντοδυναμία του έγκειται στην απουσία της ψευδαίσθησης της παντοδυναμίας αυτής ή μιας τάσης προς αυτήν -η οποία ψευδαίσθηση χαρακτηρίζει τους “δεξιούς” και που παίρνει της ακραίες της διαστάσεις στους εξίσου συμπαθείς ακροδεξιούς με την μορφή παράνοιας, η οποία είναι απόδειξη ομοφυλοφιλίας [1]. 

Μετά λοιπόν τον Γ.Παπανδρέου, ο οποίος μεταξύ άλλως είχε δηλώσει αντιεξουσιαστής, τον Χ.Παπουτσή που είχε δηλώσει πως το κόμμα του είναι “το κόμμα της αριστεράς (sic)”, μετά τον Πάγκαλο που είχε δηλώσει πως το κόμμα του είναι το κόμμα της εργατικής τάξης (που στον υπαρκτό σουρεαλισμό, στην Ελλάδα, ισχύει, άσχετα με το αν τσινάνε οι R (από το original) αριστεροί), ήρθε ο Γ.Νταλάρας, και με μια συνέντευξη-μολότοφ στην Τούρκικη (φτου κακά) Χουριέτ δήλωσε [2]:

"χιλιάδες χρόνια ζούμε μαζί, Αν πετάξουμε λίγο πιο υψηλά δεν θα δούμε τις γραμμές στο χάρτη. Οι χάρτες τυπώνονται και τα σύνορα τα καθορίζουν οι μαθηματικοί και οι τοπογράφοι. Ο Θεός δεν έχει τυπογραφείο. Για το Αιγαίο άλλοι λένε πως “ανήκει στους Τούρκους” άλλοι “στους Έλληνες”, στην πραγματικότητα όμως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια!
Στην Κύπρο υπάρχουν προβλήματα και αυτά προέρχονται από 3 πηγές. Την Τουρκία, την Αγγλία και την Ελλάδα. Αυτές οι χώρες υφαίνουν τέτοιο κόμπο που το θέμα οδηγείται σε αδιέξοδο. Όμως στο νησί ζουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν οι στρατιώτες και να ζήσουν όλοι ειρηνικά."

Σε ερώτηση για το ποιος φταίει για τον πόνο στην Κύπρο, ο σύντροφος Γιώργος Νταλάρας απαντάει:
"οι εθνικιστές και όσοι έχουν φανατισμό με τη θρησκεία"
Αυτή η ιστορία, πέρα από τον προφανή γέλωτα που προκαλεί σε εμένα και λογικά σε όλους τους συν(και οχι ΣΥΝ)-θολοκουλτουριάριδες, είναι ταυτόχρονα αστεία και έντονα επικίνδυνη- δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, εξάλλου και ο Νταλάρας είναι Πασόκος, με όλο το βάθος της έννοιας αυτής, έστω και αν δεν έχει ψηφίσει ποτέ του τίποτα.
Είναι αστεία διότι αμέσως πυροδότησε τα αναμενόμενα σχόλια από κάθε λογής εθνικιστικό πατριωτικό ιστόχωρο και εφημερίδα, ακόμα και από αυτούς που ανήκουν στην “αστική” ενημέρωση, και άρα είναι “ουδέτεροι” από “ιδεολογίες”. Και προφανώς ρίχνουν λάσπη στον Νταλάρα γιατί με το να πει πως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του (κάπου το έχω ξαναδει γραμμένο αυτό, αλλά δεν θυμάμαι ούτε που, ούτε από ποιους), σημαίνει πως είναι (τι άλλο?) προδότης.

Το έντονα επικίνδυνο δεν είναι ότι εγώ ας πούμε, που θέλω να λέω ότι δεν θα γίνω Πασόκος (αλλά ποτέ μην λες ποτέ, στην Ελλάδα είμαστε) και που όσο νάνε μου αρέσουν στις φλόγες οι σημαίες, δεν μπορώ να διαφωνήσω με τον Νταλάρα ειδικά σε αυτά που λέει, ασχέτως των λεπτομερειών, αλλά είναι ότι γνωρίζοντας το σημείο που στέκεται ο Νταλάρας όταν λέει αυτά που λέει -που είναι και το αρχιμήδειο σημείο τελικά, γιατί κάθε Πασόκος γνωρίζει που είναι αυτό ασυνείδητα (και ό,τι καταλάβατε καταλάβατε)- αισθάνομαι λες και μου έκοψαν την γλώσσα. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες σε όλο τον κόσμο είναι μια μαεστρικού τύπου με γεύση σοκολάτας λογοκρισία, που έχει σαντιγί, σιρόπι και αυτό το μαλακισμένο βεγγαλικό. Αυτήν την λογοκρισία θα την ζήλευε και ο Γκέμπελς. Είναι η λογοκρισία της οικειοποίησης, του κάνω δικό μου κάτι που απεχθάνομαι αλλά το λέω επειδή το γαμημένο το κοινωνικο-ιστορικό πεδίο απέδειξε την αλήθεια του, και ως εκ τούτου είναι το καλύτερο καμουφλάζ. Παράδειγμα: δεν υπάρχει pixel στον πλανήτη αυτή τη στιγμή, όπου να υπάρχει πραγματική, άμεση δημοκρατία. Ωστόσο όλα τα -όχι και τόσο πλέον- φιλελεύθερα καθεστώτα, όσο και τα μη-, λένε πως είναι δημοκρατίες. Σαν να μην έφτανε αυτό, αρκετοί κάφροι αριστεροί και ορισμένοι αναρχικοί, που φαινομενικά αντιμάχονται το σύστημα, όχι μόνο δίνουν μάχη για λέξεις που κάποτε είχαν νόημα , αλλά τις χρησιμοποιούν -ενίοτε με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς- ως γλώσσα εναντίωσης σε αυτό το σύστημα!!! Επανάσταση, δημοκρατία, ελευθερία, αυτονομία, αναρχία (σιγά σιγά), αντι-εξουσία και ο,τι θα μπορούσε να “οπλίσει” την σκέψη και την γλώσσα εναντίωσης στο υπάρχον έχει περάσει στα χέρια των κεφτέδων. Οι απομεταρσιωμένες έννοιες όπως οι παραπάνω, πουλιούνται εδώ και αρκετό καιρό ως μπλούζες, ως διαφημιστικά σλόγκαν, ως σύμβολα και ως υπνωτικά χάπια (κυρίως) και έτσι κατάντησαν καρικατούρα του εαυτού τους. Η αριστερά-άξια της μοίρας της- εδώ και αρκετό καιρό έχει στήσει κανονικά τον κώλο της στο κοινοβουλευτικό σύστημα (και παραβλέποντας τον κρατισμό της και τον ύποπτο θαυμασμό που της προκαλεί η καπιταλιστική ανάπτυξη) και ως εκ τούτου δεν επηρεάζεται πλέον από αυτήν την Πασόκικη λογοκρισία, ίσα ίσα, παίρνει μέρος σε αυτήν γιατί της φάνηκε καλό το κόλπο αλλά δεν τις είπαν πως στα 100 μέτρα βγαίνει τελευταία εδώ και τόσα χρόνια όχι γιατί είναι 100 κομμάτια, αλλά γιατί ο κόσμος, ακόμα και αν δεν ξέρει πολλά για αυτήν, ξέρει.

Ο ελευθεριακός χώρος (αναρχία/αυτονομία) είναι ο μόνος μέχρι σήμερα που κατάφερε να κρατήσει τον χώρο του σχετικά “κλειστό”, όπως παλιότερα οι σαμάνοι εκείνες τις εποχές όπου ούτε αφέντες υπήρχαν ούτε δούλοι, και αυτό γιατί καταφέρνει ακόμα και “προκαλεί”, είναι ανυπότακτος, ακόμα και αν αυτό εκφράζεται πολλές φορές μέσα από μια ανωριμότητα. Αλλά αν νομίζει πως θα καταφέρει να κρατηθεί έτσι, είναι γελασμένος. Η Πασόκικη λογοκρισία δεν γνωρίζει όρια. Είναι σίγουρο πως οι κωλόφαρδοι του μέλλοντος, δηλαδή τα άτομα που κατά τύχη δεν θα έχουν αποσπαστεί από την υποκειμενικότητά τους, δεν θα μπορούν να συναγωνιστούν την Τέχνη που παράγει το Πραγματικό, αλλά τουλάχιστον θα μπορούν να απολαύσουν -σόρρυ για τον κυνισμό- την βαρβαρότητα που ακούει σε διάφορα ονόματα όπου όλα έχουν σημασιολογική ή γλωσσολογική σχέση με το “Πασόκος”, και παρουσιάζεται ως Τέχνη, γιατί τέτοια είναι! Οι νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες θα κηρύττουν πως είναι δημοκρατίες, ενώ θα στιγματίζονται ως τέτοιες από αυτούς που μόνο στα λόγια την επικαλούνται. Επαναστάσεις θα γίνονται κάθε μέρα -στον χώρο (και χορό) της τεχνικής και της βαφής μαλλιών. Η αυτονομία όσο πάει και θα αυξάνεται -στα υποβρύχια και στα διαστημόπλοια. Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα καταπατάμε τα τελευταία, ενώ στο όνομα της ειρήνης θα κάνουμε πόλεμο. Θα συμπονούμε μαζί με τους μετανάστες, ενώ την ίδια ώρα θα τους επιβάλλουμε αυτό που από χρόνια επιβάλλαμε στον εαυτό μας, στο όνομα μιας από καιρό χρεοκοπημένης, φθαρμένης αλλά και άθλιας από μόνης της “εθνικής” ή θρησκευτικής ενότητας-το ξερίζωμα.

Ενώ εδώ και καιρό, οι σύγχρονες ολοκληρωτικές κοινωνίες πουλάνε στις “ελεύθερες” αγορές τους τις αλεξίσφαιρες “ιδέες” και αξίες, μετατρέποντάς τες έτσι στην καλύτερη σε μια απλή παράθεση γραμμάτων ή στην χειρότερη στο ακριβώς αντίθετό τους, τις χρησιμοποιούν αποτελεσματικά -απ΄ότι φαίνεταi. Στην ίδια τους την κίνηση μέσα στην βαρβαρότητα, οι κοινωνίες φαίνεται να μην δείχνουν κανένα σεβασμό σε αυτές τις ιδέες, οι οποίες έχουν υποστεί μια μη-αντιστρεπτή ζημιά, συνέπεια της εδώ και χρόνια εκπόρνευσής τους στα παράθυρα των χαρτογιακάδων και στις συζητήσεις των γραφειοκρατών. Η βαρβαρότητα δεν έχει να κάνει με Τανκς, Γκουλάγκ, Άουσβιτς, αλλά με την κοινωνία που αδιαφορεί για αυτά. Είναι ο μεταμφιεσμένος σε ηθική ηθικισμός και σε ανθρωπισμό πιθηκισμός. Είναι ο πραγματικά ανεστραμμένος κόσμος, όπου το αληθινό δεν είναι παρά μια στιγμή του ψεύτικου που έλεγε και ο Ντεμπόρ. Ο Πασόκος στο μέλλον, θα φοράει μπλούζα με Αλφάδι, μοκασίνια, ηλεκτρική κιθάρα στην πλάτη, θα κρατάει σπρέι (πράσινο) στο ένα χέρι και στο άλλο την μαλακία το blackburry. Και έτσι ο Όργουελ φαντάζει νάνος, μαζί και η ολοκληρωτική κοινωνία του στο 1984, μπροστά σε αυτον τον Καλλιτέχνη και Καλλιτέχνημα ταυτόχρονα. Σε αυτήν λοιπόν την κωμικοτραγική πραγματικότητα, η εξίσου κωμικοτραγική επαναστατική πολιτική θα είναι τέτοια αν καταφέρει να αρνηθεί τον “παραδοσιακό” εαυτό της και προσπαθήσει να κυκλώσει το Π (από το Πασόκ) όταν οι Πασόκοι θα κυκλώνουν το Α. Όταν θα κηρύττει την απέχθεια της προς τις αιώνιες αξίες που ενσωματώθηκαν και που θα δημιουργεί ιεραρχικά οργανωμένους μικρόχωρους όπου αντί για ιδέες, θα διαδίδει κριτικές για τα τελευταία σκουπίδια του hollywood και τα ρούχα για clown που επιβάλλει η “μόδα”.

Ζήτω οι ολιγαρχίες!!!!

Υ.Γ-Το άφησα για το τέλος, ως σφραγίδα, που αποκρυπτογραφεί (μερικώς βεβαίως) τον ψυχισμό του Πασόκου.
“Οπως γράφει η Ηürriyet, κάποιοι στην Τουρκία τον θεωρούσαν «εθνικιστή και εχθρό των Τούρκων» και πως είχε δηλώσει στο παρελθόν «πως δεν θα δώσει ποτέ συναυλία στην Τουρκία.»
Ο Γιώργος Νταλάρας όμως τους διέψευσε.”[2]
Υ.Γ2.Τελικά ίσως να έχει δίκιο ο Θύμιος Καλαμούκης όταν είχε πει πως “στην Ελλάδα είμαστε όλοι Πασόκ”.
===========================================================
[1] Δες στο Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση του Σ.Φρόιντ, σελ 402 (αν θυμάμαι καλά)[2] Πηγή των αποσπασμάτων www.Theinsider.gr