Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Τι σκοτώνει τους Οικολόγους Πράσινους;

Τι σκοτώνει τους Οικολόγους Πράσινους; Ότι και όλα τα δημοκρατικά κόμματα - οι μηχανισμοί και η έλλειψη αμεσοδημοκρατίας στο εσωτερικό τους. Κι αν το ζήτημα που έχει προκύψει στους ΟΠ αποτελεί μια φυσιολογική "κρίση ανάπτυξης" όπως γράφουν οι συγγραφείς του κειμένου (μην ξεχνάμε ότι οι ΟΠ διαθέτουν ήδη ένα πρωτοποριακό εσωτερικό κανονισμό/καταστατικό σε φάση πειραματικής εφαρμογής) και χρειάζεται μια άμεση διορθωτική επέμβαση σε αντιστοιχία με την φάση ανάπτυξής τους, τι να πει και η έρμη η αριστερά... Γι αυτήν και τον συγκεντρωτισμό της όλα αυτά αποτελούν ...επιστημονική φαντασία.
Πάρτε λοιπόν μια γεύση από έναν χώρο όπου τα ζητήματα εσωτερικής δημοκρατίας παίρνονται πολύ στα σοβαρά και η ίδια η συλλογικότητα αντιμετωπίζεται με αγωνία και ευθύνη ως τόπος "προεπισκόπησης" και βιωματικής εφαρμογής των αλλαγών που προτείνει για την υπόλοιπη κοινωνία (ΑΣ):




[Εννέα στελέχη των “οικολόγων πράσινων” και της ελληνικής πολιτικής οικολογίας εκφράζουν την ανησυχία τους για την οργανωτική και πολιτική κατάσταση του κόμματός τους]

των Μιχάλη Αντύπα, Αλέξανδρου Αποστόλου, Πάνου Ζέρβα, Στέλιου Κυριαζή, Αλέκας Μελιάδου, Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, Νίκου Ράπτη, Άγγελου Τρωιάνου*

Οκτώ χρόνια μετά το δύσκολο ξεκίνημα και δύο μετά τη δίδυμη εκλογή του 2009, (με το αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα, όπου τη δημοσκοπική απογείωση ακολούθησε η απότομη προσγείωση στην αδύναμη εκπροσώπηση-την απλή καταγραφή), η πολιτική-δημοσιογραφική «πιάτσα» προεξοφλεί πως οι «οικολόγοι-πράσινοι» (ΟΠ) θα κατορθώσουν τελικά να ξεπεράσουν το 3% στις επόμενες εθνικές εκλογές και θα εκπροσωπηθούν και στο εθνικό μας κοινοβούλιο.

Ό,τι κι αν συμβεί, οι όποιες προβλέψεις τούτη την ώρα είναι επίσης αμφιλεγόμενες: από τη μια σηματοδοτούν μια θετική εξέλιξη (την προοπτική επανεμφάνισης της πολιτικής οικολογίας στο ελληνικό κοινοβούλιο μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια)· από την άλλη όμως είναι θεμελιωμένες σε σαθρό έδαφος, τόσο εκλογικά, όσο και πολιτικά.
Σαθρό εκλογικά: είναι προφανές πως υπό τις καταιγιστικές οικονομικές εξελίξεις της τελευταίας διετίας, το εκλογικό τοπίο είναι σήμερα τόσο πολύ ευμετάβλητο που δημοσκοπικά ποσοστά της τάξης του 1%-5% να μην προεξοφλούν σχεδόν τίποτα για το εκλογικό αποτέλεσμα. Για τα μικρά κόμματα που διεκδικούν την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση -ΟΠ, αλλά και «δημοκρατική αριστερά» (ΔΗΜΑΡ), «δημοκρατική συμμαχία» (ΔΗΜΣΥΜ), «χρυσή αυγή» (ΧΑ) και άλλα μορφώματα, που μπορεί σήμερα να είναι «εξαφανισμένα» στις δημοσκοπήσεις ή ακόμα και ανύπαρκτα προς το παρόν -τα πάντα θα κριθούν μερικές εβδομάδες πριν την κάλπη ή και «πάνω» απ’ αυτήν.
Σαθρό πολιτικά: Το στοίχημα της βιώσιμης κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης θα το κερδίσουν εκείνες οι πολιτικές συλλογικότητες που θα κατορθώσουν να επικοινωνήσουν με υπαρκτά ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας που αποδεσμεύονται από την ελκτική δύναμη του μεγάλου κυρίως, μα και του μικρού δικομματισμού, στη βάση της χρησιμότητάς τους ή του διακριτού πολιτικού τους «προϊόντος».

Θεωρούμε πως από την άποψη αυτή, οι ΟΠ σήμερα βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από ότι το 2009, το κρίσιμο έτος των δίδυμων εκλογών. Τότε εμφανίστηκαν ως το μόνο ουσιαστικά εξωσυστημικό κόμμα που πρόκρινε έναν «ευρωπαϊσμό χωρίς υποσημειώσεις» και που δεν απέκλειε την συμβολή του στην επίλυση του προβλήματος διακυβέρνησης. Το κόμμα γενικά επιβεβαίωνε έμπρακτα πως έψαυε το δύσκολο πολιτικό δρόμο της υπέρβασης του ιστορικού σχήματος «δεξιά»/«αριστερά».

Αντιθέτως σήμερα, το πολιτικό στίγμα των ΟΠ χάνεται συχνά στην ανάδειξη του παραπλανητικού διλήμματος «ναι ή όχι στο μνημόνιο» και στο χύδην «αντιμνημονιακό» μέτωπο στο οποίο η θέση τους είναι πολλαπλά έωλη (αφού και ανειλικρινής είναι και συσκοτίζει μάλλον, παρά διαφωτίζει το διακριτό στίγμα της πολιτικής οικολογίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο). Αντί να είναι χρήσιμοι, στη βάση φυσικά των προγραμματικών και πολιτικών τους δεσμεύσεων, οι ΟΠ επιλέγουν να χάσκουν σαν «παράθυρο σε σκοτεινό δωμάτιο» από όπου μπαινοβγαίνει αέρας κοπανιστός ενώ στο «δωμάτιο» τα καθεστωτικά «βουβάλια» τσαλαπατούν κατά βούληση τους δύστυχους «βατράχους»-πολίτες.

Κοντολογίς οι ΟΠ δέχονται σήμερα ισχυρές πιέσεις σε δύο πολύ κρίσιμους «αρμούς», στους οποίους στηρίζεται ολόκληρο το πολιτικό τους εγχείρημα:

  • σε αυτό που αφορά την προγραμματική, πολιτική και ιδεολογική τους συνάφεια με τους Ευρωπαίους «πράσινους» (ιδίως σε συνθήκες που το «ελληνικό πρόβλημα» βρίσκεται στον πυρήνα της ευρωπαϊκής πολιτικής) αλλά και 
  • σε εκείνο της συνάφειας της κομματικής τους έκφρασης με το εκλογικό τους ακροατήριο. 
Η ένταση στους «αρμούς» αυτούς φυσικό είναι να υπάρχει -και μπορεί να φτάνει να γίνεται κι έντονη. Αν όμως υπερβεί ορισμένα όρια «αντοχής» το πολιτικό εγχείρημα των ΟΠ θα αποδιαρθρωθεί, θα καταρρεύσει εκλογικά και θα εκμηδενιστεί πολιτικά, πράγμα που θα έχει κρίσιμα αρνητικές συνέπειες για δύο εθνικών διαστάσεων διακυβεύματα: την περιβαλλοντική ανασυγκρότηση της χώρας και την «ανατροπή με ομαλότητα» του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, της μόνης δηλαδή οδού που δε θα καταλήξει σε εμπέδωση-εμβάθυνση των μεταδημοκρατικών -ή και αντιδημοκρατικών ακόμα- χαρακτηριστικών του.

Τούτων λεχθέντων, ας σημειώσουμε τέσσερις εσωκομματικές διαδικασίες, εντός των ΟΠ, που αυξάνουν επικίνδυνα την πίεση στους «αρμούς» που προαναφέραμε με κίνδυνο να «τινάξουν στον αέρα» ολόκληρο το πολιτικό αυτό εγχείρημα.

Επαγγελματοποίηση

Η πρώτη διαδικασία είναι η επαγγελματοποίηση του κόμματος χάρη στην κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων και τις δυνατότητες στελέχωσής του με αποσπάσεις από το δημόσιο και προσλήψεις. Θεωρούμε πως στο πεδίο αυτό οι ΟΠ έδωσαν τις πρώτες τους εξετάσεις για το αν εννοούν όσα λένε περί «αλλαγής της πολιτικής» -και απέτυχαν: τα λεφτά κατασπαταλώνται σε προσλήψεις πάσης φύσεως και σε άλλες διαδικασίες που ουσιαστικά αγοράζουν χρόνο πολιτικής λειτουργίας («κομματοώρες»), εξασφαλίζοντας τους όρους να δημιουργηθεί και να αναπαραχθεί μια ηγετική κομματική ομάδα με γραφειοκρατικά και όχι πολιτικά χαρακτηριστικά, μιας που οι «κομματοώρες» που ουσιαστικά «αγοράζονται» με τα κρατικά χρήματα είναι εύκολο να επενδύονται με κριτήριο την αναπαραγωγή της εξουσίας των «απαράτσνικ» και της ηγεμονικής καταγραφής των απόψεών τους στον πολιτικό λόγο του κόμματος. Με άλλα λόγια, δημιουργείται ένα «εσωτερικό κόμμα» μέσα στο κόμμα, που καθιστά περιττή κάθε άλλη κομματική δύναμη: κινδυνεύουμε το κόμμα να μην είναι παρά τα επαγγελματικά του στελέχη.

Πρόκειται για κλασική διαδικασία «χαλασμένου θερμοστάτη», που αν δε σπάσει αμέσως κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα τις παγιωμένες και λειτουργικές πολιτικές ισορροπίες εντός των ΟΠ, εξωθώντας τους «εκτός νυμφώνος» στην υποταγή, τη σιωπή, την αδρανοποίηση ή την αποχώρηση.

«Κλείσιμο θυρών»

Η δεύτερη διαδικασία αφορά τη διαμόρφωση ενός κόμματος «κλειστών θυρών». Η πρόσβαση στην πολιτική εξουσία που προσέδωσαν στους ΟΠ οι πολίτες στις εκλογές του 2009 (και κυρίως η αναμενόμενη συνέχεια) δημιούργησε στην υπό διαμόρφωση επαγγελματική ηγετική ομάδα, που κινείται στο κέντρο του κόμματος, αντανακλαστικά νομής της πρόσβασης αυτής από την ίδια, και επακόλουθα περιχαράκωσης του κόμματος από δυνάμεις συγγενείς (αλλά προφανώς όχι ταυτόσημες), που έχουν μόνιμη παρουσία στην ελληνική κοινωνία με αγώνες υπέρ της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της ειρήνης και της οικολογίας. Γραφική εκδήλωση της διάθεσης αυτής είναι η «κρησάρα» από την οποία περνά μεμονωμένα (!) καθεμιά νέα συμμετοχή πολίτη στους ΟΠ από το… «πανελλαδικό συμβούλιο» (ΠΣ), την ώρα που σε ολόκληρο το κομματικό σύστημα της Ευρώπης έχει κυριαρχήσει η έννοια του «ανοικτού κόμματος» σύμφωνα με την οποία η συμμετοχή σε μια ελεύθερη συλλογικότητα σαν το κόμμα κρίνεται μόνο από την πολιτική εκτίμηση (βούληση) του ενδιαφερόμενου (που συχνά εκδηλώνεται με διαδικτυακή ενημέρωση) και από το αν είναι «ταμειακώς εντάξει».

Είναι πολλαπλά δηλωτική από την άποψη αυτή η απουσία κάθε προσπάθειας διεύρυνσης του κόμματος με νέα μέλη -και η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζεται το φυλλορρόημα του κόμματος από τα μέλη του (που θα έλεγε κανείς πως ικανοποιεί μια μερίδα τουλάχιστο του «εσωτερικού κόμματος»).



Ανδροκρατία και γεροντοκρατία

Η τρίτη διαδικασία αφορά την ανδροκρατία και γεροντοκρατία στο κόμμα. Κλειδί στο σημείο αυτό είναι η άρνηση των ΟΠ να προχωρήσουν σε νέες μορφές κομματικής διαβούλευσης και άμεσης δημοκρατίας (π.χ. ανοικτά σε μέλη και φίλους εσωκομματικά δημοψηφίσματα και εσωκομματικές εκλογές) και η εμμονή σε διαδικασίες άλλων εποχών, πολύωρες, πολύπλοκες, εξαντλητικές, φλύαρες, ιδιοτελείς, που είναι όμως «κομμένες και ραμμένες» για ένα πολύ συγκεκριμένο σώμα κυρίως ανδρών, γαλουχημένων πολιτικά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, που ασχολούνται με την πολιτική σε ημιεπαγγελματική τουλάχιστο βάση. Οι διαδικασίες αυτές στην κυριολεξία «πετάνε με τις κλωτσιές» έξω από τις κομματικές διαδικασίες τους νεότερους, τις γυναίκες με επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις κι όσους αντλούν κοινωνικό και επαγγελματικό κύρος και από αλλού εκτός από το κόμμα, όλους δηλαδή όσοι κατεξοχήν θα ενδιέφεραν όποιον θα ήθελε να «αλλάξει την πολιτική».


Αποπολιτικοποίηση

Η τέταρτη διαδικασία αφορά την αποπολιτικοποίηση των ΟΠ, διαμέσου π.χ. της ουσιαστικής μετατροπής της «εκτελεστικής γραμματείας» (ΕΓ) σε αποφασιστικό πολιτικό όργανο, με το ΠΣ να περιορίζεται κατά κανόνα σε καθαρό οργανωτικό ρόλο και το υπόλοιπο κόμμα να μην έχει πολιτικό αντικείμενο! Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στα πρακτικά των συνεδριάσεων των δύο οργάνων για το λόγου το αληθές. Αν και το θέμα τέθηκε, έστω και διακριτικά, στο φετινό ΠΣ (όπου ζητήθηκε τουλάχιστο να ξεκινούν οι εργασίες του με πολιτική ενημέρωση και συζήτηση για τη χάραξη των πολιτικών προτεραιοτήτων του κόμματος για το επόμενο διάστημα) το θέμα πνίγηκε στα βαλτόνερα των παλαιολιθικών κομματικών διαδικασιών και την πλημμυρίδα των «κομματοωρών» των πολυάσχολων απαράτσνικ.

Συμπέρασμα

Αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα, η πίεση στους αρμούς του εγχειρήματος των ΟΠ θα αυξηθεί πέραν του σημείου αντοχής τους: το «εσωτερικό κόμμα» θα αποκοπεί από το υπόλοιπο κόμμα και οι ΟΠ συνολικά από το ακροατήριό τους…

Η εικόνα των ΟΠ ως εκπροσώπου του ευρωπαϊκού πράσινου κόμματος στην Ελλάδα (που αποτελεί σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό τους κεφάλαιο) θα εξασθενίσει μέχρι εξαφανίσεως.

Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση απλά δε θα υπάρξει -κι αν υπάρξει θα αναδείξει μια πολιτική γύμνια που θα εκπλήξει δυσάρεστα την ελληνική κοινωνία και όσους μας ψήφισαν.

Το «εσωτερικό κόμμα» των αμειβόμενων απαράτσνικ θα απομείνει να είναι ό,τι είναι: θα πάρει σε πρώτη φάση τη μορφή μιας ακατάληπτης «πράσινης» ακροαριστεράς, που διχάζεται ανάμεσα στο μοναχικό δρόμο του πράσινου αριστερισμού ή στη μετατροπή του σε μια ακόμα (πράσινη) «συνιστώσα» της κοινοβουλευτικής «ριζοσπαστικής» αριστεράς.

Η συνέχεια θα καθοριστεί από τη συγκυρία -και τις ατομικές στρατηγικές.

Το «δέον γενέσθαι» είναι σαφές, αλλά ας το κωδικοποιήσουμε:

1. Αναδιοργάνωση της λειτουργίας του κόμματος στη βάση της αποφασιστικής ενίσχυσης του εθελοντισμού και την αξιοποίηση του κρατικού χρήματος κυρίως για την επικοινωνία του κόμματος με τους πολίτες (εκδηλώσεις-συνέδρια-εκδόσεις και προεκλογική επικοινωνία) και την ενίσχυση της λειτουργίας αυτόνομων κινήσεων πολιτών που μάχονται σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο για τη δημοκρατία, την ειρήνη, τα δικαιώματα, την οικολογία και συγκλίνουν αντικειμενικά με τη δημιουργία ενός πολιτικού «πράσινου πόλου». Όποτε είναι απολύτως απαραίτητο, πρόσληψη τεχνικών και όχι κομματικών-πολιτικών στελεχών.
2. Εγγραφή στο κόμμα και μέσω διαδικτύου και πάντως με μονομερή εκδήλωση ενδιαφέροντος, χωρίς άλλες διαδικασίες έγκρισης. Θέσπιση της ιδιότητας του «φίλου του κόμματος» και αναγνώριση της ιδιότητας της «συγγενούς συλλογικότητας» σε φορείς που έχουν αποδείξει πως αγωνίζονται με συνέπεια υπέρ του περιβάλλοντος, της ειρήνης, της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο
3. Μεταφορά μεγάλου μέρους των σημαντικών πολιτικών αποφάσεων σε αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς διαβούλευσης (δημοψηφίσματα και εσωκομματικές εκλογές, ακόμα και μέσω διαδικτύου) με την (ανάλογα με την περίσταση) συμμετοχή των μελών και των καταγεγραμμένων «φίλων» του κόμματος και των μελών των «συγγενών συλλογικοτήτων».
4. Καθιέρωση ώρας λήξης σε όλες τις εσωκομματικές διαδικασίες, πέραν της οποίας καμία απόφαση δε θα μπορεί να λαμβάνεται.
Καθιέρωση ποσόστωσης και για τους νέους κάτω των 35 ετών στα όργανα του κόμματος. 5. Προσωρινή εξαίρεση των νέων και των γυναικών από τη διαδικασία της «εναλλαγής» στα κομματικά όργανα.
6. Υποχρεωτική έναρξη κάθε ΠΣ με «πολιτική ενημέρωση» από την ΕΓ. Υπερψήφιση ή καταψήφιση των πεπραγμένων της ΕΓ μεταξύ των δύο συνεδριάσεων του ΠΣ. Χάραξη των γενικών κατευθυντηρίων γραμμών και των πολιτικών προτεραιοτήτων του κόμματος από το ΠΣ για το διάστημα μεταξύ δύο συνεδριάσεών του.

Οι υπογράφοντες αυτό το κείμενο θεωρούμε πως τα σημερινά προβλήματα οργάνωσης και διεύθυνσης του κόμματος είναι παροδικά και αποτελούν έκφραση μιας «κρίσης ανάπτυξης». Εκτιμούμε πως τα παραπάνω έξι μέτρα που προτείνουμε εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που αναγνωρίζονται στην πολιτική οικολογία στην Ελλάδα και αποτελούν υπερώριμες αλλαγές, που απαντούν σε πραγματικά αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού μας ακροατηρίου. Αποτελούν πρόταση νέας ενότητας και δυναμικής πορείας -και όχι διχασμού και διχογνωμιών.


*Ο Μιχάλης Αντύπας είναι τεχνικός υπολογιστών· ο Αλέξανδρος Αποστόλου είναι εκπαιδευτικός· ο Πάνος Ζέρβας είναι οδοντίατρος, διευθυντής στο ΕΣΥ· ο Στέλιος Κυριαζής είναι οικονομολόγος· η Αλέκα Μελιάδου είναι βιολόγος, δρ. περιβαλλοντικών επιστημών και υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με την ΑΤΤΟΙΚΑ· ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνουείναι γεωπόνος· ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός· ο ‘Αγγελος Τρωιάνοςείναι παραγωγός κινηματογραφικών και τηλεοπτικών προγραμμάτων

21 σχόλια:

  1. Η ασθένεια είναι παλιά. Σκεφτείτε πόσοι πολλοί και σημαντικοί έφυγαν τα τελευταία 18 χρόνια από τον οικολογικό “χώρο”, έχοντας διαγνώσει ακριβώς τα ίδια προβλήματα.

    Μην σκάτε όμως. Εξ αρχής οι ΟΠ ήταν ένα βαθιά συστημικό κόμμα (της άθλιας μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής), που “μαθήτευε” επί 20 χρόνια παρακολουθώντας τα καμώματα του ΣΥΝ. Τι άλλο από ένας “άλλος”, “εφικτός” ΣΥΝ θα μπορούσε να γίνει;

    Αν τελικά γκρεμιστεί το πολιτικό σύστημα, ο χείμαρρος θα παρασύρει ΚΑΙ τους ΟΠ.

    Όλοι αυτοί που αξιοθαύμαστα πάσχιζαν επί 20 χρόνια να γίνουν κάτι τις στο πολιτικό στερέωμα, δεν ήταν καθόλου ικανοί για κάτι άλλο.

    Larry

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι πρέπει να κάνει η ΔΗΜΑΡ
    ''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
    Του Άκου Ακούραστου

    Επειδή έρχεται τσουνάμι που θα σαρώσει ΚΑΙ τα μικρά κόμματα του πολιτικού συστήματος και επειδή αυτήν την στιγμή ΔΕΝ υπάρχει σοσιαλδημοκρατικό/σοσιαλιστικό κόμμα, υπάρχει ένα παράθυρο για πολιτική πρωτοβουλία του Φώτη Κουβέλη προς τον ΣΥΝ (όχι ΣΥΡΙΖΑ, όμως ναι προς την ΑΚΟΑ), τον Δημαρά, τους ανεξάρτητους πρώην ΠΑΣΟΚ, τους ΠΑΣΟΚ με αριστερό στίγμα (Κατσέλη κα) και τους ΟΠ για την δημιουργία ενός νέου συνασπισμού με βάση το μοντέλο του πρώτου ΣΥΝ. Θα μπορούσε να λέγεται Σοσιαλιστική Ένωση. Επικεφαλής θα μπορούσε να τεθεί ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και κατά τα άλλα κάθε αρχηγός να είναι ηγέτης στο κόμμα του. Μπορεί να γραφτεί μια κοινή πλατφόρμα (πχ κρατικοποίηση τραπεζών, κα) και να διεκδικήσει την διαδοχή του ΠΑΣΟΚ. Χιλιάδες στελέχη του αριστερού ΠΑΣΟΚ θα συμμετείχαν και θα ψήφιζαν ένα τέτοιο σχήμα.

    Οι γνωστοί γκρινιάρηδες της ΑΣ ας γκρινιάξουν. Αν δεν τους αρέσει και θέλουν "αριστερό και δημοκρατικό μνημόνιο" ας κάνουν μια ομάδα πρωτοβουλίας και ας πάνε με την Ντόρα να πολεμήσουν για τον πόνο της ψυχής τους (δεν είναι κακό και η Ντόρα μια χαρά σοσιαλ-φιλελεύθευρη είναι και αυτή).

    Όποιος θα έμενε έξω (ίσως οι ΟΠ που δεν τους αρέσει η λέξη σοσιαλισμός) απλά θα χανόταν, όποιος όμως παραμέριζε εγωισμούς και πίκρες του παρελθόντος θα προσέφερε μια μοναδική ψυχική διέξοδο στην κοινωνία.

    Αλλά, τολμάει κανείς τέτοια πράγματα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι από πάνω λίγη σαντιγί και το γλυκό είναι έτοιμο...
    Αν καλοσκεφτούμε τι προτείνεις
    1. ανώνυμα (χωρίς λόγο),
    2. χωρίς Συριζα (παλιοί εγωισμοί;),
    3. χωρίς ΟΠ (ανταγωνιστές;)
    και 4. αντιμνημονικά όμως (Δημαράς),
    καταλήγω: είσαι οπαδός του Θ.Μ ή και ο ίδιος ίσως... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτοπροσώπως!

    Μα τι έχεις πάθει με τον Θ.Μ.?

    Μήπως είσαι λίγο υπερβολικός;

    Άκος Ακούραστος

    ΥΓ Γιατί με λες ανώνυμο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άκο(α), σε καταλάβαμε. Ο Μπανιάς είσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όταν ακούω μεγάλες κουβέντες για Δημοκρατία - Αξιοκρατία - Δικαιοσύνη.
    Σκέφτομαι, αυτοί οι τύποι που ζουν.
    Υπήρξαν ποτέ για να παλέψει κανείς να τα ξαναφέρει?
    Μου έλεγε ένας γνωστός μου για ένα στέλεχος των ΟΠ που συνάντησε.
    Εγώ φίλε τα παρατάω όλα. Από εδώ και πέρα θα ζήσω (βιοπορίσω) από την οικολογία.
    Δηλαδή επαγγελματική επένδυση.
    Πραγματικό οικολογικό κίνημα ήταν μόνο τα παιδιά των λουλουδιών της δεκαετίας του 60.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ακούραστε όλα καλά αλλά όχι και με τον Κωνσταντοπουλο. Αυτός θα αναλάβει εκ νέου τη Πάναθα, τώρα που έχει πρόβλημα διοικητικό.
    Το σχήμα που περιγράφεις παίζει χοντρά με ΄όλους αυτούς αλλά του δίνω ζωή μια με δυο μέρες. Την τρίτη θα σκοτωθούν και θα τρέχουμε. Το ζήτημα είναι τι θα ζητά αυτός ο χώρος. Να στήσει πάλι την Ελλάδα του Αντρέα, να φουσκώσει το Δημόσιο, να τα βρίσκει κάτω από το τραπέζι με τις ελίτ και τους συνδικαλιστές και να μοιράζει προνόμια; Αυτό ξέρουν όλοι αυτοί που βάζεις στο καμίνι. Αλλά αυτό την εποχή του χρέους είναι κομμάτι δύσκολο. Συνεπώς θα πρέπει να ορίσουν άλλο στόχο ρεαλιστικό που θα στρέψει αλλού το καράβι. Τους κόβεις να μπορούν, να βλέπουν αλλού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τα μικρά κόμματα αναπαράγουν όλες τις παθολογίες του δικομματισμού με περισσότερο τραυματικό τρόπο. Μικρές κάστες εξουσίας, ψευδαίσθηση δημοκρατίας, ισορροπισμός του κερατά και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη των διαφωνούντων. Τα μέλη και στελέχη θεωρούνται ως αναγκαίο κακό. Η δημοκρατία του διαδικτύου τους φαντάζει ως ένα νέο κακό που πρέπει να εξαφανίσουν, αλλά δεν μπορούν και τρελαίνονται. Τελικά κατάλαβα ότι μόνο αν είσαι επαρκώς ιδρυματισμένος μπορείς να επιβιώσεις στα σχήματα αυτά. Νάχει ποτίσει το πετσί σου "σύσκεψη" και "αχτίφ".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γι αυτό leo βασικό ζήτημα στα μικρά κόμματα είναι τα μεγάλα γραφεία. Δεν μπορούν χωρίς αυτά. Και κατά προτίμηση πολυόροφα ώστε η ιεραρχία να αποτυπώνεται και χωρο-ταξικά. Οι "επάνω" στον τελευταίο όροφο και ούτω καθεξής.
    Στα πιο δημοκρατικά κόμματα συνήθως τα γραφεία είναι σε έναν όροφο. Της Β΄ Πανελλαδικής στην Κάνιγκος, τα πρώτα της Δημαρ στην πλατεία Βικτωρίας κλπ κλπ
    Όταν κυκλοφορήσει χρήμα τα πρώτα μεγάλα έξοδα πάνε στα έπιπλα. Και όσο μειώνονται οι άνθρωποι αυτά αυξάνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για τον Ακοθόδωρο: ναι θέλω "αριστερό και δημοκρατικό μνημόνιο" - όταν δανείζομαι ζητώ όσο καλύτερους όρους γίνεται και μετά τιμώ την υπογραφή μου στο σχετικό συμβόλαιο. Αλλιώς δεν πάω να δανειστώ - δεν με τραβάει κανείς από την μύτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συμπέρασμα: Κανένας θεσμός δεν έχει αποτελεσματικότητα χωρίς την αλλαγή και συνειδητοποιήση των ανθρώπων - πολιτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ακούραστε,
    Ξανά μανά συνασπισμός με επιπλέον Δημαρά και Μπανιά ώστε να επιβιώσουν οι γνωστοί. μόνο που σήμερα πια δεν υπάρχει κοινή αντίληψη για το αυτονόητο. άραγε ποιο κράτος (αυτό το διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο) μπορεί να λειτουργεί και να ασκεί μία δίκαιη αναδιανομή ή να διευθύνει τράπεζες;;
    Καλό είναι το τσουνάμι και μην το φοβάσαι. Μετά όλα θα έχουν ξεπλυθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ο Άκος Ακούραστος ξαναχτυπά

    Φίλοι της ΑΣ είδα ένα όνειρο. Η Μαρία Ρεπούση αποφάσισε να ιδρύσει νέο κόμμα με τίτλο "ΔΗΜΑΡΜ" (Δημοκρατικό Αριστερό Μνημόνιο). Έγινε χαμός, ο Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου και ο Λοβέρδος έστειλαν θερμούς χαιρετισμούς, η Ντόρα επίσης κοκ. Μετά, ο Παπανδρέου παραιτήθηκε και ζήτησε την επανεκκίνηση της Κεντρο-Αριστεράς. Βενιζέλος πρότεινε να γίνει συμμαχικό σχήμα με τίτλο "Μπαξές" (του είχε καθίσει άσχημα η απαγόρευση του Ανδριόπουλου για το θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες και όπως και ντα το κάνουμε ο μπαξές έχει μεγάλη ποικιλία λαχανικών...).

    Στον Μπαξέ συμμετείχαν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡΜ, ΔΗΣΥ και σε έκτακτη συμμετοχή οι ΟΠ (καθώς η δεξιά τάση προκάλεσε διάσπαση κατορθώνοντας να κρατήσει τον τίτλο).

    Ο Μπαξές σάρωσε στις εκλογές και έτσι η ακραία δεξιά τάση της σημερινής ΔΗΜΑΡ δικαιώθηκε.

    Μετά ξύπνησα.

    Επειδή τα όνειρα δεν είναι να τα περιφρονείς, τρόμαξα και αποσύρω την πρότασή μου για συμμαχικό σχήμα ΔΗΜΑΡ, Δημαρά και ΣΥΝ.

    ΔΗΜΑΡΜ και ξερό ψωμί...

    Άκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΔΗΜΑΡΜ ΚΑΙ ΔΗΜΑΡΑΡΜ

    Μία ακόμη διάσπαση επί θύραις;

    Από την μια η ΔΗΜΑΡΜ (Δημοκρατικό Αριστερό Μνημόνιο), από την άλλη η
    ΔΗΜΑΡΑΡΜ (Δημοκρατική Αριστερά - Άρμα Πολιτών);

    Τι να πει και αυτός ο Δημαράς;

    Όλα γύρω από αυτόν κινούνται...

    Λάκος Μεταφίντια
    (Παραγουανός πολιτικός αναλυτής)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Ακο Ακουραστο
    Λιγοτερη ομφαλοσκοπιση και περισσοτερη φαντασια με ανοιγμα την κοινωνια, ακομα και σε σατιρικα κειμενακια ποτε δεν εβλαψαν κανενα.

    ΠΩΣ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (ΜΑΣ;)–PLAN B
    (Σχεδίασμα αφηγηματικού δοκιμίου)
    ...................................
    ΙV. Απρίλιος 2013

    Τελικά, οι ομοσπονδιακές εκλογές στην Γερμανία ορίσθηκε να διεξαχθούν την 27 Σεπτεμβρίου 2013.

    Ήδη από το 2010, άρχισαν εκδηλώσεις οργής προς τους πρωην ευεργέτες του ελληνικού λαού, δηλ. τους βουλευτές, πρώην υπουργούς κ.λ.π., οι οποίοι διόριζαν ασυστόλως, τις δεκαετίες του ‘80 και ‘90, επιλεκτικότερα την δεκαετία του 2000, αρκούμενοι σε κάθε είδους ικανοποίηση “κοινωνικών αιτημάτων” ......

    Ο λαός υπό το βάρος των προσθέτων μέτρων (φόρος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, φόρος κατοχής οικίας, φόρος αναψυκτικών,…, μη χορήγηση από τα ασφαλιστικά ταμεία χαπιών Viagra, Levitra και Cialis κατά της στυτικής δυσλειτουργίας προξενηθείσας εκ καταθλίψεως λόγω των οικονομικών μέτρων, κ.λ.π. ) αλλά και της ταλαιπωρίας που υφίσταται στο ΙΚΑ, στα νοσοκομεία, κ.λ.π., ξεσπά κάθε φορά που βλέπει μπροστά του κρατικό λειτουργό.

    Καθημερινά, καταγράφονται περιστατικά με φραστικές κυρίως επιθέσεις σε υπουργούς και βουλευτές, που βρέθηκαν σε κάποια ταβέρνα και δέχτηκαν στην καλύτερη περίπτωση την έντονη κριτική των θαμώνων και την απαίτηση να αποχωρήσουν από τον χώρο και στην χειρότερη απειλές, γιαουρτώματα και ξυλοδαρμοί.

    Τον Απρίλιο του 2013, λόγω των παραπάνω προβλημάτων που αντιμετώπιζαν αρκετοί βουλευτές που στήριζαν –ακόμα- την κυβέρνηση διαχείρισης του εθνικού χρέους (με τους δύο πρώην συγκάτοικους φοιτητές σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ και τώρα Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης) απέσυραν την εμπιστοσύνη τους και σε σχετική ψηφοφορία επί προτάσεως δυσπιστίας ( μομφής) η κυβέρνηση έχασε την δεδηλωμένη .Οι εκλογές θα διεξαχθούν τον Μάιο του 2013.

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. συνεχεια...

    Λόγω του εκλογικού συστήματος(το πρώτο κόμμα λαμβάνει επιπλέον 50 έδρες), συνεπηχθη Λαϊκό Μέτωπο απόσεισης του χρέους που το συναποτελούσαν :
    Πατριώτες βουλευτές που αποχώρησαν από τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα (κυρίως του συντηρητικού και σοσιαλ-συντηρητικού χώρου ακόμη και από το εθνικο-λαϊκίστικο κόμμα )
    η επιτροπή διαχωρισμού του χρέους σε ηθικό και ανήθικο/επαχθές
    η επιτροπή διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων
    η επιτροπή αποζημίωσης Ελλήνων εραστών-επιβητόρων (τα kamakia)
    η επιτροπή αποζημίωσης Ελλήνων gasterbeiter εραστών-επιβητόρων Δ. Γερμανίας
    το ελληνικό παράρτημα της διεθνούς κίνησης “ένα σεντ την λέξη για να σώσουμε την Ελλάδα!”
    το κίνημα ”μια σπίθα έχω μέσα στην καρδιά”
    τo κίνημα “Γιώργος Θαλάσσης”
    2 σοσιαλ-λαϊκίστικα απο-κόμματα με ηγέτες δικηγόρους-εργατολογους και πρωην αθλητές-δημοσιογράφους ,
    Το κόμμα ”οι λιγούρηδες για εξουσία της αριστεράς”,
    Συριζιασμενοι αριστεροί και άλλες τροτσκιστικές ομάδες
    oι παλιμπαιδιζοντες (μετά από σοβαρό πρόβλημα υγείας) “παππούδες” του πολυτεχνείου και άλλες βολονταριστικες και ανώριμες πνευματικά ομάδες.

    Η μεγάλη έκπληξη ήταν η συμμετοχή του μετα-σταλινικού κόμματος στο Λαϊκό Μέτωπο.
    Οι μόνες αλλαγές που έκανε εδώ και 10 έτη ήταν :
    -η αντικατάσταση της ηγετιδός του (γιατί ολοκληρώθηκε η καρτέλλα των ενσήμων της) με τέως ”χαϊδεμένο παιδί” της δεξιάς και λεσβία, επί μακρόν σε κλιμακτήριο, η οποία ευτυχώς και αιφνιδίως εθεραπεύθη και
    -ότι επέτρεψε (μετά το πειρατικό-επαναστατικό σκουλαρίκι στους νεολαίους)περαστό κόσμημα στον αφαλό (κοινώς σκουλαρίκια piercing αφαλού) για την θηλυκή νεολαία της. Ο συνήθης διάκοσμος -εκτός από συνθετικά διαμάντια- ήταν το κόκκινο αστέρι και το μεταμοντέρνο σφυροδρέπανο…

    Οι δυο κύριοι αντίπαλοι των εκλογών ήταν ο Συνασπισμός της κυβέρνησης διαχείρισης του εθνικού χρέους και το Λαϊκό Μέτωπο απόσεισης του χρέους.

    Η οικονομική ύφεση και τα διαδοχικώς λαμβανόμενα φορολογικά μέτρα, είχαν σαφώς οδηγήσει τους αρχικά “αδιάφορους” και ”αιωνίως αθώους” νοικοκύρηδες και παραδοσιακούς ψηφοφόρους του συντηρητικού και σοσιαλ-συντηρητικού χώρου προς τα αριστερά (μάλλον προς την αντιμνημονιακη κατεύθυνση). Μερικοί δε συντηρητικοί ελεύθεροι επαγγελματίες με κύριο πελάτη το δημόσιο, αφού η σκανδαλώδης “εύνοια της τύχης” τους εγκατέλειψε οριστικά (βέβαια πολύ καθυστερημένα, μετά την μετα-ολυμπιακή οικονομική κρίση που άρχισε το 2005 για να εξελιχθεί βαθμιαία στην κρίση του 2009) και ένοιωσαν πλέον τις επιπτώσεις της (μείωση κύκλου εργασιών και κερδών, συρρίκνωση προσωπικού, κ.λ.π.) μετά από 15 έτη ευημερίας, μετανιωμένοι για την αδιαφορία τους, διακινούσαν απίθανα κείμενα για την πρότερη πολιτική τους τοποθέτηση, (όπως το “Οι αδιάφοροι, του Αντόνιο Γκράμσι”[9], που περιγράφει την πρότερη ζωή τους) μερικοί δε έγιναν και φρικιά τύπου “ξεπεσμένος δεξιός”.

    Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός. Ο λαός-μη έχοντας πλέον αυταπάτες- παρά την αηδία του και για τους δυο παραπάνω συνασπισμούς προτίμησε ολίγον περισσότερο το Λαϊκό Μέτωπο απόσεισης του χρέους που έλαβε 51,7% και με 177 βουλευτικές έδρες μπορούσε πλέον να εφαρμόσει το αντι-μνημονιακο πρόγραμμα του.

    Βέβαια, όπως συμβαίνει στα λαϊκά μέτωπα, καθυστέρησε επί ένα μήνα η επιλογή των υπουργών και υφυπουργών που ολοκληρώθηκε (μετά από 27 ολονύχτιες συσκέψεις των νικητών) τον Ιούνιο του 2013, με σύνολο 97 υπουργών και υφυπουργών, για να υπάρχει αντιπροσωπευτικότητα. Εβδομηνταπενταρηδες επαγγελματίες αριστεροί της γενιάς του Λαμπράκη και του 114 με φαλάκρα και χιονάτα μουστάκια έγιναν –επιτέλους- υφυπουργοί….
    ……………………………………………………………………………………………

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. συνεχεια...

    VΙΙΙ. Ιούνιος 2013

    Η νεοεκλεγείσα ελληνική κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου απόσεισης του χρέους, μη μπορώντας να περιμένει άλλο (60 έτη μετά την συνθήκη του Λονδίνου του 1953 «περί εξωτερικών Γερμανικών Χρεών») κηρύσσει μονόπλευρο συμψηφισμό των απαιτήσεων που διατηρούσε από τις προαναφερόμενες αποζημιώσεις ύψους 162 δις, αλλά ατυχώς την χρονική στιγμή εκείνη, το μερίδιο της Γερμανίας επί του δανείου του μνημονίου και τα ελληνικά ομόλογα στο θησαυροφυλάκιο γερμανικών πιστωτικών ιδρυμάτων ανερχόταν μόλις στα 80 δις.

    Οι πιο ριζοσπάστες της κυβέρνησης απαίτησαν και επέτυχαν να επιδιωχθεί η άμεση είσπραξη και μέρους των υπολοίπου της οφειλής, με κατάσχεση γερμανικής περιουσίας λ.χ. των σημαντικότερων εταιρειών Γερμανικών συμφερόντων, από το σύνολο 120 περίπου με έδρα στην Ελλάδα, και με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο.
    ……………………………………………………………………………………………

    Ταυτόχρονα, μόλις προσγειώθηκαν σε ελληνικά αεροδρόμια τα πρώτα είκοσι αεροπλάνα της LUFTHANSA και άλλων γερμανικών εταιρειών πτήσεων charter, κατασχέθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση, οι δε επιβάτες τους, πάνω από 3700, φιλοξενηθήκαν υπό περιορισμό, αναγκαστικά διασκορπιζόμενοι σε διάφορα μέρη.

    Επίσης η είσπραξη μέρους του υπολοίπου της γερμανικής οφειλής, συνεχίσθηκε με τις κατασχέσεις του υπολειπόμενου χρόνου εκμετάλλευσης του αεροδρομίου ” Ελευθέριος Βενιζέλος” από την εταιρία «Hochtief» (που είχε κατασκευάσει και το καταφύγιο του Αδόλφου Χίτλερ), της Siemens Hellas, θυγατρικών φαρμακευτικών εταιρειών, κ.λ.π.

    Η γερμανική κυβέρνηση, προ των επερχομένων εκλογών, σκλήρυνε την στάση της και κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα.

    Γερμανικά πολεμικά αεροπλάνα εμφανίσθηκαν μετά από 72 έτη στον ελληνικό εναέριο χώρο για να ασκήσουν πίεση. Από τον γερμανικό σχηματισμό 2 αεροπλάνα με πιλότους, που ήταν εγγονοί παρασημοφορημενων χιτλερικών αεροπόρων βομβαρδιστικών καθέτου εφορμήσεως Junkers Ju 87 «Stuka» της Luftwaffe, ενεπλάκησαν σε σκληρές και επικίνδυνες αερομαχίες με ισάριθμα ελληνικά καταδιωκτικά. Κατά τους ελιγμούς πάνω από την Κέρκυρα συγκρούσθηκαν 2 αντίπαλα αεροπλάνα και κατέπεσαν στο Ιόνιο. Παρακούοντας τις κατευναστικές διαταγές του ελληνικού κέντρου επιχειρήσεων, 2 καταδιωκτικά με πιλότους , εγγονοί σφαγιασθεντων παππούδων στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα, εκτόξευσαν ακαριαία όλους τους διαθεσίμους πυραύλους αέρα-αέρα και καταρριφθήκαν τρία γερμανικά αεροπλάνα .

    Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ με πολύ αυστηρές ανακοινώσεις καταδίκασαν τις απαράδεκτες - για πολιτισμένα (λέμε τώρα) κράτη-συμμάχους στο ΝΑΤΟ και εταίρους στην ΕΕ – πολεμικές εμπλοκές πάνω από τον ελληνικό εναέριο χώρο καθώς και τον -σε bungalows- περιορισμό Γερμανών τουριστών (οι περσότεροι των οποίων δεν είχαν αντίρρηση για την δωρεάν πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία, την δε βραδινή ικανοποίηση των ενδιαφερομένων Γερμανίδων, ανέλαβαν – σχεδόν μυστικά και λαμβάνοντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους ημεδαπούς- αγγλομαθή και γερμανομαθή βαλκάνια γκαρσόνια).

    Μετά την Τουρκία στην Κύπρο το 1974, ήταν η δεύτερη φορα που μέλος του ΝΑΤΟ επιτίθεται σε άλλο μέλος του . Η κυβέρνηση έξαλλη απεφάσισε την έξοδο μας από το ΝΑΤΟ . Ευτυχώς, εκτός ΝΑΤΟ, θα γλυτώναμε ένα σωρό ετήσιες δαπάνες για εξοπλισμούς που βάρυναν από την δεκαετία του ‘60 τους ελληνικούς προϋπολογισμούς, καθώς και τα τρέχοντα έξοδα του πολεμικού μας ναυτικού ( τροφοδοσία προσωπικού, καύσιμα, πολεμοφόδια και εκτός έδρας) για τις περιπολίες έναντι της πειρατείας που είχε αναπτυχθεί στα παράλια της Βορείου Αφρικής, μετά τις συνεχιζόμενες επιθέσεις, εξεγέρσεις και διαμάχες που συνέχιζαν από το 2011 έως σήμερα, μεταξύ ΝΑΤΟ και αραβικών κρατών, αραβικών κρατών και νέων ασταθών κρατών και φυλών….

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. συνεχεια...

    ΙΧ. Σεπτέμβριος 2013

    Όμως η γερμανική κοινή γνώμη μεταστράφηκε (όπως είχε ήδη διαφανεί καθ’ όλη την διάρκεια του 2011, με τις διαδοχικές πανωλεθρίες που υπέστησαν το FDP και οι Χριστιανοδημοκράτες, κατά τις εκλογές στα περισσότερα κρατίδια) και τις ομοσπονδιακές εκλογές κέρδισαν - κατά κράτος - οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι. Σχηματίσθηκε λοιπόν κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων με την ανοχή του κόμματος της Αριστεράς(Die Linke).
    ………………………………………………………………………………………………..

    ”Στις 3 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 24 χρόνια από την ένωση των δυο Γερμανιών. Ίσως σε καμία άλλη περίπτωση μια τόσο λαμπρή επέτειος δεν προκάλεσε τόσο αρνητικά σχόλια και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού.

    Οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι η ενοποίηση ήταν πρόωρη και πως η Δυτική Γερμανία απλώς εξαγόρασε την Ανατολική για ένα κομμάτι ψωμί. Ο τότε επικεφαλής των σοσιαλδημοκρατών, Όσκαρ Λαφοντέν, προειδοποιούσε ότι η ενοποίηση θα δημιουργήσει ένα εσωτερικό χάσμα αντικαθιστώντας το φυσικό τείχος του Βερολίνου με ένα ταξικό τείχος ανάμεσα σε δυτικογερμανούς και ανατολικογερμανούς. Κανένας δεν ήθελε όμως να τον ακούσει.

    Και ύστερα η Γερμανία ανέλαβε και επισήμως το ρόλο της οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, αντιλαμβανόμενη την ΕΕ ως ένα πολύτιμο εργαλείο για την κυριαρχία της. Τα πλεονάσματα που παρουσιάζει σήμερα σε αντίθεση με τα τεράστια χρέη της ευρωπαϊκής περιφέρειας, που οδήγησαν σε κοινωνικές και οικονομικές περιπέτειες την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, ήταν μια μόνο από τις συνέπειες που πολλοί προέβλεπαν αλλά ελάχιστοι ήθελαν να αντιμετωπίσουν κατάματα. Ευρώπη δυο ταχυτήτων και Γερμανία δυο ταχυτήτων.. Χρόνια Πολλά Βερολίνο. Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν”(ενόψει του Γ’ Γερμανο-ευρωπαϊκού πολέμου ;)

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. συνεχεια...

    Υπό το κράτος της επετείου της πτώσης του τείχους, ο 68χρονος πλέον Daniel Cohn-Bendit, υπουργός εξωτερικών της νέας γερμανικής κυβέρνησης και γνωστός υποστηρικτής της χώρας μας στην Ε.Ε., μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με την ελληνική πλευρά - με το σκεπτικό ότι η ενσωμάτωση του σχεδόν αλκοολικού και αδιάφορου για εργασία πληθυσμού της πρώην ανατολικής Γερμανίας και άλλα παρόμοια βαρίδια που πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα η νέα γερμανική κυβέρνηση όπως αύξηση των επί δεκαετία καθηλωμένων μισθών των Γερμανών εργαζομένων, η ανόρθωση του κοινωνικού κράτους,… καθιστούν ανεδαφική την άμεση αποπληρωμή των 162-80=82 δις, συμφωνήθηκε η αποπληρωμή των γερμανικών οφειλών να γίνει με ευρωομόλογα που βαρύνουν την Γερμανία και που θα διατίθενται σε δέκα ετήσιες δόσεις.

    Με τις δόσεις αυτές θα άρχιζε να μειώνεται το συνολικό ελληνικό χρέος που το 2011 ήταν 340 δις και -μετά από επεισοδιακή Σύσκεψη Κορυφής των 27 ηγετών της Ε.Ε. τον Δεκέμβριο του 2013 - αποφασίσθηκε τελικά η επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους των 110 δις σε 20 έτη με επιτόκιο 2% (δηλ. όσο σχεδόν δανείζονταν το τέλος του 2013 οι τράπεζες από το ΕΚΤ).

    Tο δημόσιο χρέος μας είχε ανέλθει στα 400 δις στο τέλος του 2013. Η επιτροπή εντοπισμού του ανήθικου/επαχθούς χρέους εργάσθηκε συστηματικά από την ίδρυση της, επί 3 σχεδόν έτη και με εξέταση των προαναφερόμενων τριών όρων υπολόγισε το επαχθές χρέος και τους τόκους που προέρχονται απ’ αυτό .

    Έξη μήνες μετά την κυβερνητική μεταβολή, ψηφίσθηκε στην ελληνική βουλή η διαγραφή των απεχθών χρεών (των δημοσίων δαπανών που δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος των πολιτών, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της διαφθοράς, των υπερτιμολογήσεων κλπ), που ανερχόταν στο 30% του συνολικού χρέους των 400 δις, δηλ. 120 δις. Αν αφαιρέσουμε από το συνολικό χρέος των 400 δις, τα 80 δις που συμψηφίσαμε με μέρος των γερμανικών κατοχικών αποζημιώσεων και το απεχθές χρέος των120 δις, απομένει χρέος μόνον 200 δις.

    Η φράση “ the greek pride” ή “ the greek filotimo” μεταφράζεται ως υπερηφάνεια, φιλότιμο, φιλοτιμία , υπεροψία (που για τους πραγματικούς φιλέλληνες αποδίδεται καλύτερα με την υπεροψία απέναντι σε κάθε ηλίθιο καθολικό ή προτεσταντικό κανόνα) εξηγούσε συνοπτικά τι πραγματικά συνέβη.

    Κυρίως, λόγω των επανειλημμένων καυστικών σχολίων γερμανικών εφημερίδων και περιοδικών (Focus, Spiegel, κ.λ.π.), με ελληνικό πείσμα και εφευρετικότητα, και με εργώδεις προσπάθειες, αύξηση παραγωγικότητας , παραγωγής και εξαγωγών, αύξηση της τουριστικής κίνησης κατά 30%, το δε β’ εξάμηνο του 2013, με μείωση δαπανών και αύξηση σχεδόν κατά 50% του ΠΔΕ, καταφέραμε, το τέλος του 2013, το ΑΕΠ να ανέλθει στα 240 δις, οπότε το εναπομένον χρέος, από 140% το 2011, μετά την παρέμβαση των θεών στην ελληνική τραγωδία «the greek dept/το ελληνικό χρέος (παιζόταν στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους), δηλ. «τους από μηχανής θεούς (διαγραφή και συμψηφισμό)», κατήλθε μόλις στο 83.3% του ΑΕΠ.

    Το 2013, ήταν μια χρονιά που άφησε άναυδους τους Γερμανούς, τους αξιωματούχους του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, του ΕΚΤ, του EFSF και της Ε.Ε., ενώ το τραγούδι από το ελληνικό μετα–punk συγκρότημα “The Greek Dept” που παιζόταν στα ραδιόφωνα και στις ιδιωτικες τηλεοράσεις όλης της Ευρώπης με τίτλο “I made it with my Greek way” ήταν –συμβολικά- η επιτυχία που αποτελούσε την καλύτερη εκδίκηση, και που αποστόμωσε δια παντός τους πικρόχολους αναλυτές κάθε είδους, γεννήτορες των κακών κριτικών για μια πενταετία.
    ...................................
    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Δεν ειναι καλύτερο ετσι; Εχει αντιμνημονιακη συνεργασια, παθος για καρεκλες, πολεμικες συρραξεις, ... και τον απο μηχανης θεο. Με συλλογικη συνεθισφορα των εμπειριων του καθενα σας, θα ηταν δυνατον να γινει δημοφιλες σε αριστερους αυτοσαρκαζομενους.
    Ομως μαλλον ονειρευομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Και αφου γραψαμε τα αστεια μας, πισω στην ζοφερη πραγματικοτητα των ελληνικων κομματων.

    “Για να δούμε αν μπορούμε να ελπίζουμε στα … κόμματα εξουσίας στη χώρα μας, θα πρέπει να μελετήσουμε τις κοινωνικο-οικονομικές καταβολές τους, την συνολική δημοκρατική συμπεριφορά τους και την προσφορά τους στον τόπο. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμματα με βαθιές κοινωνικές και οικονομικές καταβολές. Δεν υπήρξαν ποτέ κόμματα δημοκρατικών αρχών με μακρά δημοκρατική παράδοση. Είναι κόμματα ιδιοκτησίες των δημιουργών τους. Ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν επέστρεψε στη λογική της ΕΡΕ, αλλά έφτιαξε το δικό του σπίτι, όπως το ήθελε αυτός, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου δεν επέστρεψε στη λογική της Ένωσης Κέντρου, αλλά έφτιαξε και αυτός τη δική του ιδιοκτησία.

    Και τα δύο κόμματα δημιουργήθηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας από τους δύο αυτούς πολιτικούς με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών τους στη λογική της ιδιοκτησίας. Γύρω από τους ιδιοκτήτες αναπτύχθηκε, με το πέρασμα του χρόνου, μια πολιτική ολιγαρχία από διάφορες οικογένειες, συγγενείς και παντός είδους φίλους και παρέες…. Τελικά τα κόμματα, αυτά, όπως ήταν φυσικό ως ιδιοκτησίες περιήλθαν στους κληρονόμους των ιδρυτών τους. Ως κύρια πολιτική πρακτική και τα δύο κόμματα εφάρμοσαν την πελατειακή λογική της εξαγοράς της ψήφου με διάφορα ρουσφέτια και διορισμούς, το καθένα με τον δικό του τρόπο.”

    Τελικά, ο θεσμός της βασιλείας, και των τίτλων ευγενείας (δούκας, μαρκήσιος, κόμης, υποκόμης, βαρόνος,…) με τα αντίστοιχες ιδιοκτησίες δεν έχουν καταργηθεί ουσιαστικά.

    Αλλα και στα κομματα της αριστερας, συμπεριλαμβανομενων και των ΟΠ φαινεται οτι δεν υπαρχουν σημαντικες διαφορες.

    Προκειται για το αναλογο του κρατους -πολης του μεσαιωνα με αρχηγο-βασιλια τον γραμματεα, με συμβουλιο ιπποτων την κεντρικη επιτροπη και μερικους ενεργους σταρτιωτες τα ενεργα μελη που προσβλεπουν -καθως θα παλιωνουν- σε υψηλοτερες θεσεις.

    Η ευλογη αγωνια-εκκληση των 9 συντακτων του κειμενου για ανοικτο κομμα ΟΠ, χωρις αποκλεισμους, με φιλους του κομματος, δημοκρατικη λειτουργια κ.λ.π. ειναι πολυ εξω απο την λογικη των εργολαβων-υπερασπιστων των αρχων του καθε κομματος.


    Εντελως Αφωτιστος Φιλελλην

    Υ.Γ. ως -ηδη προ 30ετιας- παλαιοτερα ασχολουμενος με το περιβαλλον και τα οικολογικα , ισως ασυνειδητα απεκλεισα -στο σατιρικο μου κειμενο- τους Οικολογους Πρασινους απο το Λαικο Μετωπο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αγαπητοί φίλοι αρθρογράφοι,
    Συμφωνώ με πολλά από όσα λέτε. Παρά τις αδυναμίες των Ο.Π., μην ξεχνάμε ότι είναι ο μόνος ίσως πολιτικός χώρος στην Ελλάδα που θεωρητικά τουλάχιστον πρεσβεύει και έχει ως προτεραιότητες τις αξίες της συμμετοχικότητας, της εναλλαγής, των δικαιωμάτων, της αποκέντρωσης, της κοινωνίας των πολιτών, κλπ. Το πιο θεμελιώδες πρόβλημα είναι να αποδείξουν οι Ο.Π. ότι όλα αυτά τα εννοούν και στην πράξη. Αυτό μπορεί με δύο τρόπους: είτε με το να παραιτηθεί τελείως το κόμμα από κάθε κρατική παροχή (επιχορήγηση, αποσπασμένους, κλπ.)στηριζόμενο μόνο στον πατριωτισμό των εθελοντών, είτε να αποδείξει ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος διαχείρισης αυτών των μέσων που παρέχει το κράτος, καλύτερος από τη γραφειοκρατία και τον παραγοντισμό που παράγουν τα άλλα κομμάτα. Και αυτός δεν είναι άλλος από τη δραστική μείωση των λειτουργικών δαπανών του κόμματος και την αξιοποίηση του χρήματος και της ανθρώπινης εργασίας για δράσεις με αποδέκτη την κοινωνία, όπως π.χ. αναδασώσεις, καθαρισμούς παραλιών, δασοπροστασία, βοήθεια στους κοινωνικά αποκλεισμένους, ίσως και μορφές κοινωνικής οικονομίας...Η "επικοινωνία" όλων αυτών προς την κοιωνία θα έρθει κι αυτή κάποια στιγμή...Στο μέτρο των δυνάμεων των Ο.Π., ξέρουμε οι πέριξ της Ιερουσαλήμ ότι αυτό είναι εφικτό εάν το θελήσουμε....
    Νίκος Σαραντάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU