Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Quo vadis Δημοκρατική Αριστερά;

Στην Δημοκρατική Αριστερά υπάρχει μια ασθένεια. Κοινή σε όλη την Αριστερά. 
Ο συγκεντρωτισμός.
Το κόμμα αυτό που θεωρητικά ανήκει στην ανανεωτική αριστερά, δεν έχει καταφέρει να γίνει δημοκρατικό εργαστήριο. Αντίθετα, το προφίλ του είναι αρχηγικό: ο Φώτης Κουβέλης και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. 
Καθημερινά, τα μέλη του "κρέμονται" από το στόμα του αρχηγού. 
Αν οι δηλώσεις του είναι καλές, ευφορία και δικαίωση πλημμυρίζει τον κόσμο της Δημαρ. Αν είναι κακές, αναντίστοιχες με τον κοινό τόπο του χώρου αυτού, πέφτει κατάθλιψη και αμφιβολίες: τελικά που το πάει ο ΦΚ; Παίζει μόνος του; Γιατί είπε αυτό ή εκείνο;

Καιρό τώρα, αμέσως μετά το ιδρυτικό συνέδριο απ' όπου ο ΦΚ εκλέχτηκε πρόεδρος χωρίς αντίπαλο, η καθημερινότητα της Δημαρ χρωματίζεται από τις δηλώσεις του. Συχνά πάντως διαψεύδοντας θέσεις μεταρρυθμιστικές (άνοιγμα επαγγελμάτων, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δανειακές συμβάσεις κλπ). Αυτό όμως που έδειξε πόσο ασταθής είναι η πολιτική διαμεσολάβηση του χώρου από τον αδιαφιλονίκητο αρχηγό του, ήταν η άρνηση συμμετοχής στην κυβέρνηση Παπαδήμου από τον ΦΚ, η βεβιασμένη απόφαση καταψήφισής της σε μια οριακή ΚΕ και η παραίνεση στον Σαμαρά να μην υπογράψει την συμφωνία της 26/10. 
Σοκ στο πλήρωμα του σκάφους της ανανέωσης.

Για την άρνηση συμμετοχής πρέπει να ειπωθεί κάτι. Θα μάθουμε ίσως κάποτε τι διαμείφθηκε μεταξύ ΦΚ και ΓΑΠ, σε εκείνο το τηλεφώνημα. Λίγοι πάντως έχουν πειστεί ότι πρόταση δεν έγινε... Μάλλον ο ΦΚ, μπροστά στο πολιτικό κόστος προτίμησε να την αποσιωπήσει και να εκμαιεύσει βιαστικά (και από όσο γνωρίζω εκβιαστικά) ένα "όχι" από την ΚΕ του κόμματος, δυο μέρες πριν την παρουσίασή της και την οριστικοποίηση της συμμετοχής των ακροδεξιών σε αυτήν! Τώρα, εκ των υστέρων, εμφανίζεται δικαιωμένος για μια προειλλημένη του απόφαση η οποία όμως άνοιξε διάπλατα τον δρόμο στον Καρατζαφέρη, αφήνοντας το Πασοκ ευάλωτο στην δεξιά του Σαμαρά, που έβαλε βέτο στην Μπακογιάννη αλλά όχι και στο Λάος...

Συνεχίζοντας τώρα επί της ουσίας, αυτό που συμβαίνει στην Δημαρ είναι η υποκατάσταση οποιασδήποτε παραγωγής γραμμής από τις δηλώσεις και τις προσωπικές αποφάσεις του ΦΚ. 
Ακόμη κι αν αυτές ήσαν στα πλαίσια των πολιτκών αποφάσεων του χώρου, ακόμα και αυτή η καλή τύχη δεν θα ήταν επαρκής για την ηγεμονική παρουσία αυτού του χώρου στον κόσμο των αριστερών ιδεών αλλά και της εκπροσώπησης των λαϊκών συμφερόντων. 
Γιατί; Γιατί απλούστατα καμιά τύχη δεν κρατάει για πάντα! Αυτό που κρατάει είναι η συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων, η συλλογικές επεξεργασίες, ο δημοκρατικός διάλογος και η σύνθεση των απόψεων μέσα σε ένα αμεσοδημοκρατικό, συνεργατικό περιβάλλον.
Κι αυτό είναι ένα συνολικό πρόβλημα της Αριστεράς από το οποίο δεν μπόρεσε να απαλλαγεί σε όλες της τις εκφάνσεις. 
Η Αριστερά παραμένει συγκεντρωτική. Τύποις δημοκρατική. Κάνει συνέδρια κάθε τέσσερα χρόνια και ενδιάμεσα ο αρχηγός και η προεδρική φρουρά αποφασίζουν για όλα κραδαίνοντας την πλειοψηφία της ...ημέρας του συνεδρίου. 
Και η ανανεωτική αριστερά δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να απαλλαγεί επίσης από αυτόν τον συγκεντρωτισμό. Έτσι η ανανέωση έμεινε μετέωρη και ημιτελής με το εσωτερικό τρόπο λειτουργίας της να υπονομεύει την εξωτερική της παρουσία. Να επικαλείται την δημοκρατικότητα και να μην έχει διαδικασίες ελέγχου, ανάκλησης, επανεξέτασης, αναθεώρησης έστω των ενεργειών της ηγεσίας της.
Παραμένει καχύποπτη απέναντι στην κριτική, στην έκφραση μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και επιστρέφει στους όρους πλειοψηφία - μειοψηφία για να δικαιολογήσει τις ελάχιστες ευκαιρίες συμμετοχικότητας των μελών - τους προτιμά θεατές στο μονόπρακτο του αρχηγού.
Δίπλα της όμως και πολύ κοντά της πολιτικά, αναπτύσσεται το πείραμα ενός αμεσοδημοκρατικού κόμματος, εκείνου των Οικολόγων Πρασίνων. 
Με συλλογική ηγεσία, θητείες για όλους τους αιρετούς αντιπροσώπους, ανακλητότητα και έλεγχο των εκλεγμένων, ετήσια συνέδρια και αποκέντρωση στις εκλογές μελών της ηγεσία κλπ κλπ. Πως γίνεται να μην έχει πάρει μυρωδιά ένα κόμμα που επικαλείται την ανανέωση και την δημοκρατικότητα; Ο μόνος λόγος προφανώς είναι για να μην αμφισβητηθεί το συγκεντρωτικό πρότυπο και ότι αυτό συνεπάγεται για τις ελευθερίες που σήμερα απολαμβάνει ο ηγετικός πυρήνας...
Έτσι όμως δεν γίνεται "δημοκρατική" Αριστερά... 
Πόσο μάλλον πράσινη ή οικολογική Αριστερά, κάτι που είναι αίτημα και ανάγκη της εποχής μας. Και το μόνο πιθανό αποτέλεσμα μιας τέτοιας άρνησης είναι η αλλοίωση των χαρακτηριστικών και η παρακμή τελικά της ανανεωτικής αριστεράς σε ένα ακόμη παρακλάδι της κλασσικής παραδοσιακής κομμουνιστικής αριστεράς ή της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. 
Τίποτε άλλο.
Υπάρχει άραγε ελπίδα αυτή η πορεία να αναστραφεί;
Μέχρι στιγμής πάντως, αυτό που έχει φέρει η πορεία αυτή είναι υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά (στο πρόσωπο κυρίως του αρχηγού πράγμα που του προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη εξουσία) και κλιμακούμενες αποχωρήσεις μέρους του πολύτιμου αρχικού δυναμικού που δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες μειωμένης συμμετοχής και αρχηγισμού. 
Ο ΦΚ θεωρήθηκε εγγυητής και γέφυρα της πορείας προς το καινούργιο, από όσους συνέγειρε το νέο εγχείρημα. Μήπως τώρα αποτελεί το ανάχωμα θέτοντας τις προσωπικές του πολιτικές πριν την συλλογικότητα; Γιατί τέλος πάντων για να εκλεγεί και να περάσει ότι ήθελε στο ιδρυτικό συνέδριο, υποσχέθηκε Καταστατικό αλλά και Οικολογικό Συνέδριο και μάλιστα μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο... Τελικά, quo vadis domine?

3 σχόλια:

  1. Δε θα έλεγα ότι η αριστερά είναι συγκεντρωτική. Απεναντίας. Το "συγκεντρωτικό" εμφανίζεται προς τα έξω. Ουσιαστικά η αριστερά λειτουργεί πιο δημοκρατικά από τα αστικά κόμματα, αλλά αποκρύπτει τις διαφωνίες. Αντίθετα, με όλα η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν έχει ακόμα επιλέξει δρόμο. Μένει συγκεντρωτική -όπως λες- και αντιδημοκρατική, αλλά τις διαφορετικές φωνές δεν τις βγάζει προς τα έξω εκτός αν το επιδιώξουν τα μέλη της. Εξάλλου, τα ΜΜΕ αδιαφορούν πλήρως για τις εσωτερικές διαφωνίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο υπάρχουν μερικά πολύ σοβαρά λάθη στην ανάλυση. Λείπουν κάτι κόμματα και κάτι βρήκα και κάτι ορθογραφικά. Απαράδεκτος για στρούθο κάμηλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι κυρίως λείπουν κόμματα και υπάρχουν και ελάχιστες ορθογραφικές αβλεψίες.
    Δευτερευόντως τώρα στηριζόμενος όντως σε μια πραγματικότητα (δηλαδή ηγεμονία Κουβέλη) έχουμε:
    1. Καλές και κακές δηλώσεις (άραγε κατά την κρίση ποίου;)
    2. Η καταψήφιση μεταρρυθμίσεων άσχετα με το περιεχόμενο, τον τρόπο που γίνονται και το αποτέλεσμα που θα επιφέρουν είναι κατ' ανάγκην διάψευση της σύγχρονης αριστεράς.
    3. Ο σχολιασμός της απαίτησης υπογραφής από την ΕΕ βαφτίζεται παραίνεση στον Σαμαρά.
    4. Η Άρνηση συμμετοχής στην κυβέρνηση Παπαδήμου "έδειξε πόσο ασταθής είναι η πολιτική διαμεσολάβηση του χώρου από τον αδιαφιλονίκητο αρχηγό του" - Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει.
    5. Τέλος δεν πείθεται από αυτά δήλωσε ο ΦΚ ότι διαμείφθηκε στο τηλεφώνημα, αλλά εικάζει τι ειπώθηκε (από που άραγε - η μήπως δήλωσε ο ΓΑΠ ή κάποιος άλλος σχετικός κάτι το διαφορετικό) και καταλήγει ότι ο ΦΚ είναι ο κατ' εξοχήν υπεύθυνος για την συμμετοχή ΛΑΟΣ.

    Αλλά είπαμε τα κόμματα και οι τελείες είναι σοβαρότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU