του Κώστα Ανδρέου*
Ολο και περισσότεροι Ελληνες όπως δείχνουν τα στοιχεία των τραπεζών, βγάζουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό.Το έχω σκεφτεί το θέμα αλλά θάθελα να το συζητήσουμε. Νομίζω ότι έχει γενικότερο θεωρητικό και όχι μόνον ενδιαφέρον.
Η συχνή κατηγορία που διατυπώνεται και δεν είναι άδικη, τουλάχιστον για το πιό συνειδητοποιημένο κομμάτι τους, είναι ότι περιμένουν την "επιστροφή στην δραχμή" για να γυρίσουν με τα ευρώ τους ή τα δολλάριά τους και να αγοράσουν την χώρα φτηνά.
Μέρος αυτών των κεφαλαίων, είναι προιόν αδιαφανών διαδικασιών, μαύρο χρήμα, μίζες, φακελάκια κλπ, αλλά και ένα μεγάλο μέρος τους, είναι χρήματα που έχουν αποκτηθεί νόμιμα , έχουν φορολογηθεί και οι κάτοχοί τους, για λόγους ασφαλείας, τα βγάζουν στο εξωτερικό, επειδή δεν εμπιστεύονται το τραπεζικό σύστημα στην χώρα μας.
Σκέφτομαι όλη αυτή την ιστορία, από την σκοπιά της ιστορίας.
Ο Μάρξ θα μας έλεγε, ότι ο καπιταλισμός φτιάχτηκε, από παράνομο πλουτισμό, όπως η ληστεία και η πειρατεία, που απετέλεσαν το φαινόμενο της αναγκαίας "Πρωταρχικής Συσσώρευσης Κεφαλαίου".
Μήπως και εδώ είμαστε μπροστά ακριβώς σε ένα τέτοιο φαινόμενο;
Μήπως δηλαδή, αυτά τα κεφάλαια, περιμένουν να πέσει το κόστος επένδυσης, όπως προσδιορίζεται από το κόστος εργασίας, αλλά κυρίως από το θεσμικό κόστος της φορολογίας και της γραφειοκρατίας, για να επιστρέψει;
Λέμε συχνά ότι για να αντιστραφεί η ύφεση, θα πρέπει να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις, είτε με την μορφή "οικονομικών επενδύσεων", όπως αυτές από την "αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας", Κινέζοι στο Λιμάνι, είτε με την θεσμική μορφή κάποιου ΕΣΠΑ ή κάποιου Σχεδίου Μάρσαλ, με προγράμματα όπως το "Ηλιος", όμως ξέρουμε, ότι αυτές οι επενδύσεις, δεν μπορούν να διαχυθούν με τον "αρμονικό τρόπο που απαιτείται" για να οδηγήσουν όλο το πάζλ της οικονομίας σε ανάκαμψη.
Εδώ ο ρόλος των "καταθετών του εξωτερικού", είναι καθοριστικός. Ολοι αυτοί ξέρουν πολύ καλά την ελληνική οικονομία. Ξέρουν που πάσχει, ξέρουν που υπάρχουν δυνατότητες, ξέρουν ποιά είναι τα αντικίνητρα. Αποτελούν την ουσία της "Εθνικής Αστικής Τάξης" που λείπει, που απέχει, που βρίσκεται σε διαμάχη με το "καθεστώς της συντεχνιακής, πελατειοκρατικής, δημοσιουπαλληλικής Δημοκρατίας μας" και απαιτεί με την "επενδυτική ενστικτώδικη αποχή της", τις ριζικές αλλαγές που απαιτούνται.
Ξέρω είναι "αιρετική" η προσέγγιση. Αλλά μου αρέσει, ως πρόκληση για να συζητήσουμε ουσιαστικά και να βρούμε που έχει "κρυφτεί" η ταξική πάλη που λείπει από τις αναλύσεις μας.
*πηγή: Μεταρρυθμιστική Αριστερά, φόρουμ διαλόγου στο fb
Εγώ ένα πράγμα ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως αυτοί που ξεφωνίζουν για τα καθίκια που έβγαλαν τα λεφτά τους στην Ελβετία, Κύπρο και αλλού είναι όλοι σκυλομπατίρηδες.
Εάν είχαν θα τα έβγαζαν πρώτοι.
Για όσα δεν φτάνει η αλεπού τσιρίζει.
Για το τυπικο αλλα και ουσιαστικο σκελος της κουβεντας , επενδυση ΔΕΝ ειναι η αλλαγη ιδιοκτησιας αλλα ΜΟΝΟ ο σχηματισμος νεου κεφαλαιου καθε μορφης(φυσικου,ανθρωπινου κλπ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να αγορασουν την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα λιμανια ξενες επιχειρησεις ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ τιποτα για την οικονομια, απλα αλλαζει ο ιδιοκτητης.
Το ζητουμενο ειναι νεες επενδυσεις.
Αυτό που γίνεται τώρα στην οικονομία μοιάζει με τον εξαγνισμό του μεσαίωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού διαλυθούν όλες οι υποδομές μετά θα ανοίξει ο δρόμος για τον Παράδεισο της ανάπτυξης.
Γιώργος EL
@Κώστα Ανδρέου
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αναλυση σου ειναι και ΔΗΜAΡ και light.
Η παρανομες καταθεσεις των ελληνων στο εξωτερικο δεν ειναι μονον "... προιόν (εγκληματικων και) αδιαφανών διαδικασιών, μαύρο χρήμα, μίζες, φακελάκια κλπ, (απο το πολιτικο και διοικητικο προσωπικο) αλλά και ένα μεγάλο μέρος τους, είναι χρήματα που έχουν αποκτηθεί "νόμιμα" (απο τους εθνικους προμηθευτες και εργοληπτες με υπερβολικα τιμηματα και μεγαλη ζημια για τον κρατικο προϋπολογισμο) , έχουν φορολογηθεί..."
Αρα κανεις δεν εχει αναρωτηθει πως σε 30 η και λιγοτερα ετη οι γνωστοι εθνικοι προμηθευτες και εργοληπτες εχουν σχεδον παγκοσμια επιχειρηματικη παρουσια, ενας δε εχει ετησιο τζιρο το 0.5 % του ΑΕΠ.
Τα προϊοντα του εγκληματος ειναι σε καταθεσεις,ακινητα εσωτερικου και εξωτερικου, αφανεις συμμετοχες σε ελληνικες και ξενες επιχειρησεις,σε εφοπλιστες παιδια-θαυμα η μεγαλυτερους, μεσω εξωχωριων εταιρειων, παρενθετων συγγενικων και μη προσωπων.
Αυτο που η αριστερα δεν εχει ακομη θιξει αρκετα και αναλυσει ειναι τοσο το ελληνικο οσο και το διεθνες εγκληματικο-πολιτικο-επιχειρηματικο-στρατιωτικο συμπλεγμα κατα την περιοδο της παγκοσμιοποιησης.
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Παραπεμπω στο βιβλιο του
Misha Glenny, «McMAFIA – Έγκλημα χωρίς σύνορα», εκδόσεις Πάπυρος, σελίδες 460, τιμή: 24 ευρώ
Η κεντρική ιδέα του Glenny είναι απλή: πώς διαμορφώθηκε ο κόσμος του εγκλήματος την εποχή της παγκοσμιοποίησης, με τη δυνατότητα πλέον σε ανθρώπους, αγαθά και υπηρεσίες να διακινούνται με ελάχιστους περιορισμούς και με το νεοφιλελεύθερο πνεύμα, που ανέδειξε τις αγορές σε υπέρτατο ρόλο κριτή, να θριαμβεύει.
Ο Glenny παρακολουθεί την εξέλιξη και τη διάχυση του «νέου» οργανωμένου εγκλήματος χρονολογικά και γεωγραφικά: ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας (και ο τρόπος με τον οποίο επιβίωναν αρχικά σε συνθήκες εμπάργκο οι νέες χώρες), η πρώην ΕΣΣΔ (Ρωσία και νέες ανατολικές χώρες, και πώς αναδείχθηκε η νέα ρωσική ολιγαρχία μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού), το Ισραήλ (και οι ιδιαίτεροι δεσμοί που απέκτησε με τη ρώσικη Μαφία όταν άνοιξε τα σύνορά του στους Ρωσοεβραίους), η ανάδειξη του Ντουμπάι ως χρηματοοικονομικού κέντρου (με ακροβασίες στα όρια της νομιμότητας και δίνοντας πρόσφορη στέγη σε όποιον ήθελε να «ξεπλύνει» χρήμα), η Ινδία και το Πακιστάν (όπου η πολιτική έχθρα διακλαδώνεται και χρησιμοποιεί το οργανωμένο έγκλημα, με αποκορύφωμα το τρομοκρατικό πλήγμα στη Βομβάη το 1993), η Νιγηρία (και η εντελώς ιδιαίτερη εξειδίκευσή της στο ηλεκτρονικό έγκλημα), η Νότια Αφρική (με τα κατάλοιπα του καθεστώτος του Απαρτχάιντ να δραστηριοποιούνται πολυποίκιλα), ο Καναδάς (του οποίου η βιομηχανία ελαφρών ναρκωτικών κάνει θραύση), η Κολομβία (όπου το εμπόριο της κοκαΐνης είναι στενά συνυφασμένο με την ίδια τη χώρα), η Ιαπωνία (με τη γιακούζα να ψάχνει νέο ρόλο σε πιο νόμιμες δραστηριότητες) και, τέλος, η νέα δύναμη, η Κίνα (που μαζί με την οικονομία της αναδεικνύει και τις περίφημες «τριάδες»).
Περιστατικά, μαρτυρίες, αστυνόμοι, πολιτικοί, εγκληματίες απλοί και εγκληματίες «νόμιμοι» παρελαύνουν... για να συνθέσουν με τις μαρτυρίες το παζλ του εγκλήματος. ..., το βιβλίο διακρίνεται και από μια ακόμα (ασυνήθιστη για το ελληνικό κοινό) αρετή: ο συγγραφέας εκφράζει τις απόψεις του με βάση τα περιστατικά, υποδόρια και χαμηλόφωνα, δεν απαγγέλλει και δεν προσπαθεί να στηρίξει τις πεποιθήσεις του στα περιστατικά που τον εξυπηρετούν.
Σε κανένα σημείο ο συγγραφέας δεν παρεκκλίνει από τον στόχο του, που είναι η σύνθεση της «μεγάλης εικόνας». Το ειδικό (π.χ. η ιστορία μιας γυναίκας που εξωθήθηκε από τρίτους στην πορνεία) το αναγάγει και το συνδέει με το ευρύτερο πλαίσιο: ποιοι συνήθως δουλεύουν έτσι, ποιους εξυπηρετούν, ποιοι επωφελούνται, μέχρι πού φθάνει η διαφθορά. Κι ακόμα ριζοσπάστες και καινοτόμοι υπηρέτες του νόμου δίνουν εναλλακτικές λύσεις και προτάσεις (που κάποιες έχουν δοκιμάσει και στην πράξη), για να δείξουν ότι η απαγόρευση είναι αυτή που τρέφει επί της ουσίας το έγκλημα…
Χ. Ζαρίφης