χωρίς ευελιξία δεν υπάρχουν δουλειές, χωρίς δουλειές δεν υπάρχουν αφεντικά... |
Χρωστούσα στους φίλους μου της ( τρισυπόστατης πια) εξ αποκαλύψεως Αριστεράς, τους υπερβατικούς (εκ Καρόλου) κριτές των πάντων, μια δημοσίευση για το θέμα της "ευεσφάλειας". Η σοσιαλδημοκρατική αυτή ιδέα που εφαρμόζεται στις σκανδιναβικές χώρες με επιτυχία, ατύχησε πρόσφατα να ακουστεί από "τον στόμα" της τρισκατάρατης υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση των "18" - και από τότε, "γαία πυρί μιχθήτω"...Όπως συνηθίζεται στην αυταρχική παράδοση της Αριστεράς ότι δεν μας συμφέρει να συζητήσουμε γιατί ανοίγει συγκεκριμένα θέματα που απαιτούν συγκεκριμένες και σαφείς απαντήσεις (πράγμα που δεν συνάδει με την υπερβατική συζήτηση περί -κοινωνικού- παραδείσου και κόλασης, που συγκινεί μέσα στην θρησκευτικότητά της τους πιστούς του χώρου) το "αποτασσόμαστε μετά βδελυγμίας", εντάσσοντάς το και αυτό στους στόχους της ιδεολογικής απαξίωσης. Αυτό έπαθε και ο όρος αυτός. Όντας στον αντίποδα της έννοιας του πελατειακού κράτους -που συγκινεί ακόμη όλο το ελληνικό πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης και μεγάλο μέρος του ποιμνίου- ταυτίστηκε με τις επιδιώξεις των "ξένων κατακτητών του μνημονίου". Τον επαναφέρουμε λοιπόν στην συζήτηση ως μια πολύ ενδιαφέρουσα έννοια ενός σύγχρονου και πραγματοποιήσιμου κοινωνικού κράτους:
Θα μπορούσε το μοντέλο της Ευελισφάλειας (flexicurity) να γίνει το μοντέλο ανάπτυξης για την Ελλάδα;
πηγή: Κοσμόπολις
Όπως έχουμε ξαναπεί το βασικό πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι η ίδια η κρίση που ήδη βιώνουμε αλλά ποια κοινωνία και ποιο μοντέλο ανάπτυξης θα σχεδιάσουμε για το μέλλον της χώρας.
Το λεγόμενο μοντέλο της ευελισφάλειας που προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων ευελιξία και ασφάλεια βασίζεται ακριβώς στην πλήρη ελευθερία κι ευελιξία των σχέσεων εργασίας παράλληλα με την ασφάλεια του εργαζόμενου και του κοινωνικού κράτους.
Ένα μοντέλο δηλαδή που από την μια δίνει την δυνατότητα στις επιχειρήσεις να δρουν και να προσαρμόζονται ελεύθερα με βάση τον διεθνή ανταγωνισμό και τις συγκυρίες και κατ’αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίζουν στο μέγιστο την ανταγωνιστικότητά τους και από την άλλη να διασφαλίζεται για τον εργαζόμενο και την κοινωνία ένα υψηλό επίπεδο παροχών και κοινωνικής ασφάλειας!
Είναι όμως δυνατόν να συνδυαστούν αυτά τα δύο σε ένα εφαρμόσιμο και ρεαλιστικό μοντέλο ανάπτυξης ή απλώς είναι στην σφαίρα της φαντασίας κάποιων θεωρητικών;
Όπως έχουμε ξαναπεί το βασικό πρόβλημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι η ίδια η κρίση που ήδη βιώνουμε αλλά ποια κοινωνία και ποιο μοντέλο ανάπτυξης θα σχεδιάσουμε για το μέλλον της χώρας.
Το λεγόμενο μοντέλο της ευελισφάλειας που προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων ευελιξία και ασφάλεια βασίζεται ακριβώς στην πλήρη ελευθερία κι ευελιξία των σχέσεων εργασίας παράλληλα με την ασφάλεια του εργαζόμενου και του κοινωνικού κράτους.
Ένα μοντέλο δηλαδή που από την μια δίνει την δυνατότητα στις επιχειρήσεις να δρουν και να προσαρμόζονται ελεύθερα με βάση τον διεθνή ανταγωνισμό και τις συγκυρίες και κατ’αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίζουν στο μέγιστο την ανταγωνιστικότητά τους και από την άλλη να διασφαλίζεται για τον εργαζόμενο και την κοινωνία ένα υψηλό επίπεδο παροχών και κοινωνικής ασφάλειας!
Είναι όμως δυνατόν να συνδυαστούν αυτά τα δύο σε ένα εφαρμόσιμο και ρεαλιστικό μοντέλο ανάπτυξης ή απλώς είναι στην σφαίρα της φαντασίας κάποιων θεωρητικών;