Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

ΣΥΜΒΟΛΗ ΘΑΝΑΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ και ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΗΛΙΟΥ στο ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ (1)

Οι παραπάνω συγγραφείς των κειμένων έχουν ήδη αποχωρήσει από την ΔΗΜΑΡ. Η συμβολή τους στο εκλογικό πρόγραμμα, προφανώς θα έχει την γνωστή τύχη που επιφυλάσσει η κομματική νομενκλατούρα σε όλες τις απόψεις που δεν συνάδουν με την σταδιακή προσαρμογή της στο πελατειακό σύστημα και την μετάλλαξη της ΔΗΜΑΡ σε απολιτικό συμπλήρωμα του μεταπολιτευτικού συστήματος, σε αριστερά της μη ευθύνης, του "μακριά από μας" και του ¨όχι σε όλα"... (ΑΣ)

Μικρή εισαγωγή του Νικηφόρου Σταματάκη:

Στο κείμενο που γράψαμε με τον Θανάση παρουσιάζουμε, μεταξύ άλλων, και την αντίληψή μας για το Μνημόνιο2, που το βλέπουμε κυρίως σαν το όχημα ενός "οράματος" για την Ελλάδα. Κατά τους συντάκτες του Μνημονίου2, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να είναι μια χώρα των Βαλκανίων, με βιοτικό επίπεδο ανάλογο εκείνου της Βουλγαρίας. Εμείς πιστεύουμε, σχηματικά, ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει -αν κατόρθωνε να ξεπεράσει ένα πλήθος μεγάλων εμποδίων: πολιτικών, θεσμικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολισμικών-, μια Νορβηγία της νότιας Ευρώπης, πράγμα που και το ανθρώπινο δυναμικό και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας της το επιτρέπουν. Στον διάλογο που θα πρέπει να γίνει στην αριστερά, αλλά και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα, αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα: θα αποκατασταθεί η δημοσιονομική πειθαρχία σε ένα βιοτικό επίπεδο για τον ελληνικό λαό ανάλογο εκείνου μιας βαλκανικής χώρας ή σε ένα επίπεδο προηγμένης ευρωπαϊκής χώρας; Θα δεχτούμε την εκτίμηση ορισμένων εκ των βορείων εταίρων μας ότι δεν είμαστε ικανοί για μεγάλα και σπουδαία πράγματα και, άρα, καταδικασμένοι να αποδεχτούμε την βαλκανική μοίρα μας: Ή μήπως θα πρέπει να διεκδικήσουμε στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας μια θέση καλύτερη, και πάντως αντίστοιχη με τις πραγματικές δυνατότητές μας, συγκρουόμενοι όμως με όλα εκείνα και όλους εκείνους που μας κρατούν καθηλωμένους στη γνωστή σε όλους μας παρακμιακή κατάσταση;

Α. ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

1. Πώς προέκυψε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ποια η φύση της;


Η χρεοκοπία, η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, στο φόντο της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δεν είναι καθαυτό αποτέλεσμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Τα αίτιά της είναι κυρίως ενδογενή, και συνδέονται με το μοντέλο πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά. Η οικονομική κρίση εκδηλώθηκε ως δημοσιονομική κρίση (κρίση χρέους και ελλειμμάτων) και εξελίχθηκε σε κρίση δανεισμού. Ουσιαστικά, όμως, είναι κρίση ανταγωνιστικότητας, όπως εντοπίζεται, διαχρονικά, στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, στην αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης και την εξασθένηση της δυναμικής της ελληνικής οικονομίας. Αλλά και η κρίση ανταγωνιστικότητας, με τη σειρά της, είναι το αποτέλεσμα των επιπτώσεων στην οικονομία μιας παρατεταμένης σήψης του πολιτικού συστήματος, που είχε υποταχθεί σε έναν συνασπισμό κρατικών και ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία απομυζούσαν κάθε ικμάδα του ελληνικού λαού. Η οικονομική κρίση, επομένως, είναι πρωτίστως κρίση του πολιτικού συστήματος ως νοοτροπίας διοίκησης, ως συμπεριφοράς, ως θεσμικής λειτουργίας και, εν τέλει, είναι ταυτόχρονα κρίση πολιτισμική, που απλώθηκε παντού και εισχώρησε σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας.

Ας εστιάσουμε, όμως, στη σφαίρα της οικονομίας: Η μεγάλη διόγκωση του εξωτερικού χρέους συντελέστηκε, βέβαια, μεταξύ 1981 και 1989, όπου από τα 900 δισεκατομμύρια δραχμές εκτινάχθηκε στα 12 τρισεκατομμύρια δραχμές, αν συνυπολογιστούν και τα δάνεια των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα που είχαν συναφθεί με εγγύηση του Δημοσίου.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ήταν μόνον η υπερχρέωση της χώρας, αλλά και τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα σε όλη σχεδόν τη διάρκεια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία μέχρι την εκδήλωση της κρίσης το 2009. 

Επειδή η διόγκωση του εξωτερικού χρέους τη δεκαετία του ’80 δεν έγινε για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών της ελληνικής οικονομίας ή για την ανάπτυξη του παραγωγικού δυναμικού της, αλλά για την εξυπηρέτηση κομματικών αναγκών, η κατάρτιση προϋπολογισμών που να αφήνουν έστω μικρά πρωτογενή πλεονάσματα ήταν πρακτικά αδύνατη, χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές και χωρίς ρήξεις με οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα. 
Έτσι, το 2009, σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, το δημοσιονομικό έλλειμμα προσέγγισε τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ. Η δημοσιονομική κρίση, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα υπήρξαν η ορατή και επείγουσα πλευρά του παγόβουνου.

Αναδείχτηκαν έτσι με δραματικό και εκρηκτικό τρόπο οι βαθύτερες παθογένειες του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση. Μοντέλο που συνειδητά, συστηματικά και μεθοδευμένα εξέθρεψαν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., μαζί με την επιχειρηματική ολιγαρχία, τους μεγάλους προμηθευτές του δημοσίου, τους διοικητές των ΔΕΚΟ, και γενικά τα ισχυρά λόμπι, την ανώτατη νομενκλατούρα του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το μοντέλο αυτό χαρακτηριζόταν από :

· Πλήρης παράδοση του δημοσίου στους προμηθευτές του δημοσίου και τους κατασκευαστές των μεγάλων έργων –που ταυτόχρονα ήταν και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ–, οι οποίοι κυριολεκτικά στράγγισαν με κάθε τρόπο και με την πλήρη συνενοχή των κυβερνώντων τα δημόσια ταμεία. Και ταυτόχρονα, τεράστιες οικονομικές ανισότητες μεταξύ τάξεων και στρωμάτων, καθώς και παράλογες εισοδηματικές και συνταξιοδοτικές ανισότητες μεταξύ διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων.

· Θεμελίωση ενός φορολογικού συστήματος, επίσης, ακραία άνισου, άδικου, αντικοινωνικού και αναποτελεσματικού με ουσιαστική φορολογική ασυλία του πλούτου και απίστευτη απομύζηση των εισοδημάτων από εργασία (φοροαπαλλαγές, φοροαποφυγή, φοροκλοπή, σχέση άμεσων/έμμεσων φόρων, μη τιμαριθμοποίηση κλιμακίων, κ.λπ.). Έτσι θεμελιώθηκε η μεγαλύτερη παραοικονομία στην ΕΕ με τεράστια απώλεια κρατικών εσόδων. Η οικονομική ολιγαρχία, και όχι μόνο, πλούτιζε άνομα ή νόμιμα, πάντως αθέμιτα, ενώ ταυτόχρονα το δημόσιο φτώχαινε και αδυνατούσε να παίξει οποιονδήποτε σοβαρό κοινωνικό ρόλο (αναδιανομή, δημόσια αγαθά, πρόνοια, υγεία, παιδεία, ασφάλεια, κλπ).

· Κατασπατάληση του γλίσχρου δημοσίου χρήματος με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους για ίδιον όφελος των κυβερνώντων καθώς και για εξασφάλιση της διαιώνισής τους στην εξουσία (ρουσφέτια, διαπλοκή, διαφθορά, γραφειοκρατία, πελατειακό σύστημα εν γένει). Έχοντας πλήρη συνείδηση της κατάχρησης που κατ’ εξακολούθηση διέπρατταν φρόντισαν να διασφαλίσουν θεσμικά το ακαταδίωκτό τους.

· Απόλυτη αντιπαραγωγική χρησιμοποίηση των πόρων που εισέρρεαν από την ΕΕ με αποτέλεσμα η συμμετοχή των πόρων αυτών στη διαμόρφωση του Α.Ε.Π. να είναι μηδαμινή, πάντως, η μακράν χαμηλότερη στην ΕΕ (κάτω του 1%).

· Καμιά αναπτυξιακή λογική στις επενδύσεις που περιορίζονταν σε έργα κατασκευών (και μάλιστα, εν πολλοίς, κατασκευών πολυτελείας για τους ολυμπιακούς αγώνες) χωρίς μέριμνα για τη μεταποίηση. Μάλιστα, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν να προωθήσουν την ιδιωτική κατανάλωση, την υπερχρέωση των νοικοκυριών και τη ρεμούλα, αντί να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία των χαμηλών επιτοκίων για παραγωγικές επενδύσεις και ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

· Ταύτιση της ανταγωνιστικότητας με το χαμηλό κόστος εργασίας –ιδίως με την ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών– χωρίς καμιά εστίαση στις νέες τεχνολογίες, τις καινοτομίες, την ποιότητα, την εκπαίδευση και την έρευνα. Η Ελλάδα διαθέτει το μικρότερο ποσοστό επί του ΑΕΠ για την έρευνα σε ολόκληρη την ΕΕ.

· Ασύδοτη, ολιγοπωλιακή διάρθρωση των αγορών, αχαλίνωτη κερδοσκοπία σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών, απουσία δικτύων διανομής και εμπορίας από τους παραγωγούς, απουσία ή απαξίωση ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

· Θεμελίωση της δημόσιας διοίκησης στη λογική της κομματοκρατίας, της διαφθοράς, της διαπλοκής, με δομές, τεχνολογία και οργάνωση απαρχαιωμένες – μια δημόσια διοίκηση αναποτελεσματική και εχθρική προς τον πολίτη, στήριγμα της φαύλης εξουσίας και των οικονομικά ισχυρών.

Έτσι, η πολιτική και το Δημόσιο υποτάχθηκαν στην οικονομική ολιγαρχία, η κοινοβουλευτική δημοκρατία μετατράπηκε σε κοινοβουλευτική ολιγαρχία και ο πλούτος συγκεντρώθηκε σε λίγα χέρια ενώ, αντίστοιχα, διογκώθηκε ο υπερδανεισμός των ιδιωτών και αποδιαρθρώθηκε η παραγωγική βάση της χώρας. Το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, η μειούμενη ανταγωνιστικότητα και η αποδυνάμωση της παραγωγικής βάσης της χώρας οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Συμπέρασμα: ένας συνασπισμός συμφερόντων –το πολιτικό σύστημα, η οικονομική ολιγαρχία και οι ισχυρές συντεχνίες– χρεοκόπησε την Ελλάδα, ενώ τα μέλη του πλούτισαν σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και του μέλλοντος της χώρας.

2. Κρίση και Ευρωζώνη

Όμως, χωρίς να λησμονούμε τον κυριαρχικά ενδογενή χαρακτήρα της κρίσης στην Ελλάδα πρέπει να τοποθετήσουμε το ζήτημα της κρίσης και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κρίση, με διαφορετική αφετηρία, ένταση και έκταση, εκδηλώθηκε, σχεδόν ταυτόχρονα, και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, και σε μικρότερο βαθμό η Ιταλία και η Ισπανία.

Κοινό χαρακτηριστικό των χωρών αυτών, παρά τις διαφορές τους, ήταν κυρίως το έλλειμμα ανταγωνιστικότητάς τους έναντι των πιο προηγμένων χωρών της ΕΕ, η μεγαλύτερη έκθεσή τους στον εξωτερικό δανεισμό και τα μεγάλα δημοσιονομικά τους ελλείμματα. Το κρίσιμο, όμως, σημείο που κατέστησε τις χώρες αυτές εύκολο στόχο του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου ήταν το γεγονός ότι η δημιουργία ενός κοινού νομίσματος σε μια ένωση κρατών αν δεν συνοδεύεται από κοινούς μηχανισμούς παρέμβασης και εποπτείας, από ενιαίο προϋπολογισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, από δυνατότητα μεταβιβάσεων στις πιο αδύνατες περιφέρειες, εν ολίγοις, από προχωρημένη πολιτική ενοποίηση, έχει εγγενείς αιτίες ανισορροπίας και πιθανώς διάλυσης.

Η κρίση επομένως στην Ελλάδα, ενώ κατά κύριο λόγο έχει αίτια ενδογενή, πρέπει να ιδωθεί στη συνέργειά της με τον ατελή χαρακτήρα της Ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα.

Β. ΜΝΗΝΟΝΙΟ 1

1. Πώς χειρίστηκε τη δημοσιονομική κρίση η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου στην πρώτη φάση (μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή μνημόνιο1).

Όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου –με τη συνήθη παραπλανητική προεκλογική ρητορική του ΠΑΣΟΚ– το ΑΕΠ της χώρας ήταν 234 δισεκατομμύρια €, το εξωτερικό Δημόσιο χρέος πλησίαζε τα 300 δισεκατομμύρια € (128% του ΑΕΠ), διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν ήδη διψήφιο, εξαιτίας της ανευθυνότητας της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή, και αφέθηκε σκόπιμα από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου να φτάσει τελικά, ύστερα από τρεις μήνες απόλυτης απραξίας, στο 15,4% του ΑΕΠ (36 δισεκατομμύρια €), ώστε να εμφανίσει στον ελληνικό λαό ως αναπόδραστη αναγκαιότητα την προσφυγή στο ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση ΓΑΠ υπόγραψε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2011-15 χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς σχέδιο, αδιαφορώντας απόλυτα για τις χειροπέδες με τις οποίες έδενε τους εργαζομένους, τις λαϊκές τάξεις, τους μικρομεσαίους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στα ασφαλιστικά, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα κ.λπ. Και, ακόμη, παραγνωρίζοντας ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ήταν εγγενώς καταδικασμένο σε αποτυχία, ακόμη και στους θεμελιώδεις δείκτες που υποτίθεται ότι θα επιτύγχανε, αν και συνοδεύτηκε από μια σειρά σκληρών μέτρων λιτότητας, καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα, που άφηναν βέβαια στο απυρόβλητο τη φοροδιαφυγή, την παραοικονομία, το λαθρεμπόριο, τη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις, κ.λπ.

Εν ολίγοις, η λογική του μεσοπρόθεσμου ήταν καθαρά ταμειακή με οριζόντια ισοπεδωτικά μέτρα, με συρρίκνωση των εισοδημάτων στα χαμηλά και μεσαία στρώματα, συρρίκνωση του κράτους-πρόνοιας, υπονόμευση του ασφαλιστικού συστήματος, με πλήρη απουσία οποιουδήποτε αναπτυξιακού προγράμματος...
Η υπογραφή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2011-2015 παρουσιάσθηκε σαν το φάρμακο για την προσαρμογή της οικονομίας και την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής ανισορροπίας. Αποδείχτηκε, μάλλον, χρήσιμο για τους πιστωτές μας και δηλητήριο για τον λαό μας.

2. Ποια ήταν, λοιπόν, τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της πολιτικής αυτής;

Μείωση του ελλείμματος στα 24 δισεκατομμύρια € (10,5% του ΑΕΠ), αλλά με δραματική μείωση του ΑΕΠ και των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων, με ραγδαία αύξηση της ανεργίας (21% του εργατικού δυναμικού, πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι), με αύξηση του δημοσίου χρέους και του δανεισμού, με περαιτέρω αποδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών, με υπονόμευση του ασφαλιστικού συστήματος μέχρι του σημείου να κινδυνεύει με άμεση κατάρρευση, με πιστωτική ασφυξία, με αποδιοργάνωση της πραγματικής οικονομίας, με έξοδο κεφαλαίων στο εξωτερικό…

Έτσι, όλες οι θεμελιώδεις εκτιμήσεις τους διαψεύστηκαν, όλοι οι δείκτες εκτροχιάστηκαν και το μόνο που απέμεινε είναι η δραματική υποβάθμιση της ζωής των πολιτών χαμηλού και μέσου εισοδήματος, καθώς και η επιδείνωση των τομέων της υγείας, της περίθαλψης, της παιδείας, των υποδομών κ.λπ.

Το αποτέλεσμα αυτό ήταν απλώς προϊόν της πασίδηλης ανικανότητας της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου; Εν μέρει ναι και εν μέρει όχι
«Εν μέρει ναι», γιατί δεν προχώρησε σε καμιά ουσιαστική διαπραγμάτευση για ένα διαφορετικό μίγμα πολιτικής και σε καμιά μεταρρύθμιση που να αντιμετωπίζει τις χρόνιες παθογένειες της οικονομίας και της κοινωνίας που συνοπτικά προαναφέραμε. Και «εν μέρει όχι», αφού οι υποθέσεις πάνω στις οποίες βασίστηκαν οι εκτιμήσεις όσον αφορά κυρίως την ύφεση διαψεύστηκαν παταγωδώς.
Ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι η προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης μέσα από μια εξοντωτική, περιοριστική πολιτική σε βάρος των χαμηλότερων και μεσαίων εισοδηματικών τάξεων, χωρίς ένα σοβαρό αναπτυξιακό πρόγραμμα και χωρίς να προχωρήσει καμία από τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος, θα εγκαινίαζε έναν οδυνηρό φαύλο κύκλο ύφεσης και επιδείνωσης του δημοσιονομικού προβλήματος. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, με την συγκατάνευση των εκπροσώπων της ΕΕ, άσκησε συνειδητά μια άγρια ταξική πολιτική, που μετατρέπει την Ελλάδα σε ζώνη φθηνής εργατικής δύναμης, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, στο έλεος του πιο κερδοσκοπικού κεφαλαίου της διεθνούς και ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας.
3. Η υπογραφή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2011-2015 ήταν μονόδρομος; Υπήρχε, άραγε, άλλος δρόμος;

Υποστηρίζαμε πριν από δύο χρόνια, ακόμη, ότι:

· Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αφού συνέβαλε, όσο περισσότερο μπορούσε, σε μια κρίση δανεισμού, μας οδήγησε σε ένα συγκεκριμένο, απαράδεκτο Μνημόνιο, που επιβάλλει στην ελληνική οικονομία ένα βάρος που ξεπερνά τις αντοχές της και στον ελληνικό λαό άδικες και άσκοπες θυσίες, τις οποίες δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανεχθεί.

· Η θέση μας ήταν να ξεπεράσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα το εν λόγω μνημόνιο μέσω μιας συναινετικής, εντός της ΕΕ, αναδιάρθρωσης του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας, δηλαδή, μέσα από διαπραγματεύσεις –και σε πιθανή συνεργασία με άλλες δυνάμεις του ‘Νότου’– με τα εξής χαρακτηριστικά:

· α) Οι δανειστές να μη χάσουν τα χρήματα που μας δάνεισαν.

· β) Η αποπληρωμή του χρέους να κατανεμηθεί σε μια πολύ μεγαλύτερη χρονική περίοδο (τριάντα ή σαράντα ετών) και σε ετήσιες δόσεις περίπου του ίδιου ύψους.

· γ) Η αποπληρωμή του χρέους να αρχίζει έπειτα από μια πενταετή, τουλάχιστον, περίοδο χάριτος.

· δ) Το επιτόκιο του χρέους να μην απέχει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία – η οποία, άλλωστε, οφείλει την οικονομική ευρωστία της και τις τεράστιες εξαγωγές της (ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, που την τοποθετούσαν μέχρι πέρυσι στην πρώτη θέση του κόσμου) σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

· ε) Παράλληλα, διαπραγμάτευση για το ευρωομόλογο και για νέο δανεισμό με χαμηλό επιτόκιο για επαναγορά χρέους (ομολόγων που έχουν χαμηλότερη αξία σήμερα).
· Μόνο έτσι, υποστηρίζαμε, θα κερδίσουμε τον αναγκαίο χρόνο για να ανατρέψουμε δημοκρατικά το καθεστώς της διαφθοράς και της διαπλοκής και να ξεριζώσουμε τις παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση. Εννοείται ότι: Χωρίς την εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού, αναγεννητικού σχεδίου, ακόμη και η ευνοϊκότερη αναδιάρθρωση του χρέους δεν θα αποδειχθεί απλώς μάταιη, υποστηρίζαμε, αλλά θα είναι μια νέα ευκαιρία για να εξακολουθήσουν να λυμαίνονται τον τόπο οι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας.

· Επιπλέον, μια λύση αναδιάρθρωσης του χρέους θα ενίσχυε την εικόνα της ΕΕ, θα ήταν ένα βήμα προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θωράκιση των οικονομιών των χωρών-μελών της ΕΕ απέναντι στις κερδοσκοπικές επιθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου –που έχει ασφαλώς και πολιτικές και γεωστρατηγικές στοχεύσεις.

Εκτιμούσαμε, δηλαδή, ότι η Ελλάδα ήταν αδύνατον να εξυπηρετήσει τέτοιο δημόσιο χρέος και με τέτοια χρονική κατανομή λήξεων –εκτός εάν τεράστιες μάζες του λαού οδηγούνταν σε ακραία τριτοκοσμικά πρότυπα διαβίωσης– για να επαληθευτούμε δραματικά πολύ σύντομα. Η μόνη λύση ήταν, υποστηρίζαμε, η συναινετική αναδιάρθρωση του χρέους και η εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Εμείς το προτείναμε έγκαιρα, αλλά το φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα είχε άλλα ενδιαφέροντα.
Υποδεικνύαμε, έτσι, την ανάγκη να διαπραγματευτούμε ένα άλλο δρόμο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, στη βάση της τήρησης μεν των υποχρεώσεων της Ελλάδας, αλλά, επίσης, στη βάση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, έτσι ώστε η αποπληρωμή των υποχρεώσεων να γίνει σε ένα χρονικό ορίζοντα που θα άφηνε το χρονικό περιθώριο να γίνουν ομαλά οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία ταυτόχρονα με ένα επείγον αναπτυξιακό πρόγραμμα. Πρόταση ρεαλιστική, εφικτή, θεσμική, που θα στήριζε την κοινωνία και δεν θα τη γονάτιζε. Θέταμε το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους στην κατάλληλη μορφή και στον κατάλληλο χρόνο. Αυτό όμως προϋπόθετε κυβέρνηση που να διαπραγματεύεται και όχι να υπογράφει εντολές.

Γ. ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2

Μετά την πλήρη αποτυχία του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος, αφού όλα είχαν διαψευστεί και ανατραπεί, ήρθε η ώρα του Μνημονίου 2. Όπως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου ουδόλως διαπραγματεύτηκε πριν από την υπογραφή του Μνημονίου 1, το ίδιο και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, υπό τον τραπεζίτη κ. Παπαδήμο, ουδόλως διαπραγματεύτηκε για μια νέα ποιότητα ρυθμίσεων παρά την οδυνηρή εμπειρία του Μνημονίου 1, μολονότι θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Υπόγραψαν με κλειστά μάτια και με ανοιχτά αυτιά μόνο προς τη μεριά της Τρόικας ό,τι ακριβώς τους υπαγόρεψαν, καταδικάζοντας την Ελλάδα και τον λαό της, προπαντός τη νεολαία, σε μαρασμό. Ο Γ. Παπανδρέου μας πέρασε χειροπέδες με το πρώτο μνημόνιο, και η κυβέρνηση Παπαδήμου ήλθε να μας δέσει χειροπόδαρα με το δεύτερο. Αφού με Μνημόνιο 1, έκαψαν σημαντικά διαπραγματευτικά ατού που είχε στα χέρια της η Ελλάδα στην αρχή της κρίσης, με το Μνημόνιο 2 έκαψαν και τα υπολείμματα των όποιων ατού παρέμεναν (δάνεια υπό ελληνική νομοθεσία, δάνεια στα θησαυροφυλάκια ευρωπαϊκών τραπεζών, κ.λπ.) βάζοντας ταφόπλακα σε όποιες δυνατότητες υπήρχαν για μια άλλη εξέλιξη σήμερα.

1. Οι ρυθμίσεις του νέου Μνημονίου

Οι ρυθμίσεις του Μνημονίου 2 είναι γνωστές και ασύγκριτα πιο οδυνηρές και αδιέξοδες από εκείνες του μεσοπροθέσμου προγράμματος. Μεταξύ αυτών, ενδεικτικά, περιλαμβάνονται:

· Νέες δραστικές περικοπές σε μισθούς και κύριες και επικουρικές συντάξεις και νέα αξιολόγηση των επικουρικών ταμείων τον Ιούνιο του 2012.

· Αναδρομική εφαρμογή του νέου ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο από 1ης Νοεμβρίου 2011 σε όλη τη γενική κυβέρνηση.

· Περικοπές σε δαπάνες για φαρμακευτική περίθαλψη εκατομμυρίων ασφαλισμένων.

· Μείωση του επιπέδου του κατώτατου μισθού που ορίζει η Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας κατά 22%.

· «Πάγωμα» στο μειωμένο αυτό επίπεδο μέχρι το τέλος του 2015 και μια επιπρόσθετη μείωση κατά 10% για τους νέους, η οποία θα ισχύει γενικά, χωρίς κανέναν περιορισμό.

· Εφαρμογή του τέλους επιτηδεύματος, το οποίο επιβαρύνει όλους τους αυτοαπασχολούμενους και όλα τα νομικά πρόσωπα κερδοσκοπικού χαρακτήρα (τις εταιρίες).

· Περικοπές στα ειδικά μισθολόγια (γιατρών, δικαστικών, νομικών, στρατιωτικών, αστυνομικών, λιμενικών) σε ποσοστά από 10%-50% από 1ης Μαρτίου ή από 1ης Ιουνίου.

· Σύναψη συλλογικών συμβάσεων για μέγιστη διάρκεια 3 ετών.

· Αναθεώρηση της νομοθεσίας για τη διαιτησία, κατεδαφίζοντας τα υπολείμματα της προστασίας των εργαζομένων.

· Κατάργηση της «μετενέργειας» (δηλαδή της παράτασης ισχύος) στις συμβάσεις εργασίας που έχουν λήξει ή λήγουν.

· Κατάργηση των όρων περί µονιµότητας. Η κατάργηση της μονιμότητας αναμένεται να πλήξει περίπου 68.000 εργαζομένους σε ΔΕΚΟ και τράπεζες υπό κρατικό έλεγχο, καθώς θα δώσει δικαιώματα στις διοικήσεις να προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις προσωπικού.

· Πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα ύψους 3,2 δισ. ευρώ για τη στήριξη του προϋπολογισμού του 2012.

· Εκκαθάριση ΟΕΚ και ΟΕΕ και άλλων φορέων του Δημοσίου που δεν αναφέρονται αναλυτικά.

· Περαιτέρω μείωση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά 15% στο διάστημα 2012-14.

· Μείωση κοινωνικών εισφορών στο ΙΚΑ κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες, (σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, οι απώλειες στα έσοδα των Ταμείων από την ανεργία και τη μείωση μισθών θα ξεπεράσουν τα 4,5 δισ. ευρώ. Αν στο ποσό αυτό προστεθούν οι απώλειες από το PSI τότε αντιλαμβανόμαστε την περαιτέρω προοπτική των συντάξεων. Θα μετατραπούν σε φιλοδώρημα).

· Ιδιωτικοποιήσεις, αδιακρίτως…

· Απολύσεις 15.000 εντός του 2012 και συνολικά 150.000 μέχρι το 2015.
2. Η Ελλάδα του Μνημονίου 2, χώρα μειωμένης κυριαρχίας

Και το επιστέγασμα της αποικιοκρατικής αντίληψης των διαχειριστών της Ευρωζώνης:

α) Ο λογαριασμός, στον οποίο θα κατατίθενται τα ποσά διάσωσης, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις δαπάνες του κράτους, ενώ η κυβέρνηση πρέπει να καταθέτει τα έσοδα του Δημοσίου στην κατά προτεραιότητα αποπληρωμή των ομολόγων και των κουπονιών τους. Δεδομένης της βαθιάς ύφεσης της ελληνικής οικονομίας και των επιδεινούμενων τάσεων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι σύντομα θα παρουσιαστούν αδυναμίες πληρωμής παντού, από μισθούς και συντάξεις, μέχρι και άλλες βασικές λειτουργίες του κράτους. Αυτό όμως τους αφήνει παγερά αδιάφορους!

β) Από τα όποια έσοδα προκύψουν από την αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας ή από αποκρατικοποιήσεις/ιδιωτικοποιήσεις δεν θα διατεθεί ούτε ένα ευρώ για την οικονομική ανάπτυξη ή για την στήριξη των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους. Προορίζονται όλα για την ικανοποίηση απαιτήσεων των πιστωτών μας.

(Αξίζει εδώ μια μικρή υπόμνηση: Το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης ανέφερε ρητά στις αποφάσεις του –επικαλούμενο τα άρθρα 49 και 52, σε συνδυασμό με τα άρθρα 48, 53, 55 και 56 της Σύμβασης της Χάγης του 1907– ότι «υπό τους κανόνες του πολέμου, από την οικονομία μιας κατεχόμενης χώρας μπορεί μόνον να απαιτηθεί να φέρει το βάρος των εξόδων της κατοχής. Και αυτά δεν μπορούν να υπερβαίνουν τα όρια που η οικονομία της χώρας μπορεί εύλογα να αναμένεται ότι μπορεί να φέρει…». Δηλαδή, ακόμη και σε μια χώρα υπό στρατιωτική κατοχή, οι κατοχικές δυνάμεις υποχρεώνονται ρητά να αναγνωρίσουν την προτεραιότητα της διατροφής του πληθυσμού και της στοιχειώδους λειτουργίας του κράτους σε σχέση με τις υποχρεώσεις έναντι των δυνάμεων κατοχής.

Η συμφωνία για την οποία πανηγυρίζουν οι μαριονέτες που την υπέγραψαν δεν αναγνωρίζει στην Ελλάδα καν το δικαίωμα κατεχόμενης χώρας!)

3. Είναι το Μνημόνιο 2 η σωτηρία μας;

Η επιτυχία που διατυμπανίστηκε από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν είναι παρά μια προσωρινή αποφυγή της ανοιχτής χρεοκοπίας, με αντάλλαγμα τη μονιμοποίηση και το βάθεμα της άγριας λιτότητας, τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, τη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους είχε απομείνει, την πλήρη και κατά προτεραιότητα κατοχύρωση των συμφερόντων των δανειστών, υπό την προστασία του αγγλικού δικαίου. Πλήρης εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο για άδηλο χρόνο.

Η προοπτική που χαράσσει για τη χώρα μας το Μνημόνιο 2 είναι το βάθεμα της ύφεσης, η αύξηση της ανεργίας, η δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου, που θα οδηγήσουν στη συρρίκνωση των φορολογικών εσόδων και, επομένως, σε νέα μέτρα άγριας λιτότητας και σε νέο δανεισμό. Είναι, επομένως, προοπτική άτακτης χρεοκοπίας.

Ωστόσο, ακόμη και αν ο ελληνικός λαός ήταν δυνατόν να ανεχθεί μια τέτοια πορεία και να επιτρέψει να οδηγηθεί η Ελλάδα συντεταγμένα, με τις ασκούμενες σήμερα πολιτικές, στο 2020, ώστε να έχει τότε χρέος 120% του ΑΕΠ, πράγμα ήκιστα πιθανόν, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι ούτε τότε θα είναι το χρέος διαχειρίσιμο. Διότι θα έχει προηγηθεί μια δεκαετία στη διάρκεια της οποίας το ΑΕΠ της χώρας θα έχε μειωθεί, σε πραγματικές τιμές, κατά 30 και πλέον τοις εκατό, και το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων θα έχει πέσει πολύ περισσότερο.

Στο ίδιο διάστημα, η ανεργία θα αυξάνεται συνεχώς μέχρις ότου η οικονομία όχι μόνο να βγει από την ύφεση, αλλά και να επιτύχει ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2,5% απλώς για να σταθεροποιηθεί ο αριθμός των ανέργων στο επίπεδο στο οποίο θα βρίσκεται τότε. Μια μικρή γεύση για τις μέρες που πρόκειται να έρθουν μας δίνει η έρευνα της Marc για λογαριασμό της ΓΣΕΒΕΕ: Μία στις τέσσερις επιχειρήσεις αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο να κλείσουν μέσα στο τρέχον έτος. Αυτό μεταφράζεται σε 180.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Από αυτές σίγουρα θα κλείσουν οι 61.200, με τις 12.000 να εμφανίζονται αποφασισμένες να βάλουν λουκέτο αμέσως μετά τις εκπτώσεις. Εκτιμάται ότι στη διάρκεια του 2012 θα προστεθούν άλλες 300 έως 400 χιλιάδες άνεργοι.

Η πορεία, επομένως, στην οποία έβαλαν τη χώρα μας το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, στη διαπλοκή του με κρατικοδίαιτα οικονομικά συμφέροντα, και οι εντολοδόχοι των πιστωτών μας είναι πορεία αδιέξοδη.

Σχετικά με την είσπραξη φόρων να πούμε ότι ήδη ο προϋπολογισμός είναι εκτός τροχιάς: Όλες οι προβλέψεις για τα βασικά οικονομικά στοιχεία εξελίχθηκαν μακράν των στόχων, με αποτέλεσμα το υπουργείο οικονομικών να καταθέσει νέο, συμπληρωματικό προϋπολογισμό. Τα έσοδα τον Ιανουάριο όχι μόνο δεν αυξήθηκαν όσο αναμενόταν, αλλά επιπλέον μειώθηκαν κατά 7%! Η ύφεση, από το 2,4% που προβλεπόταν αρχικά, εκτιμάται τώρα στο 5,3%! Για το έλλειμμα, η εκτίμηση ανέβηκε στο 8,2% με στόχο να μειωθεί μετά τα νέα μέτρα στο 6,7%. Η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων αναβάλλεται για το 2013.

4. Πού βρισκόμαστε τώρα;

Για να γίνει αντιληπτό πού ακριβώς βρισκόμαστε και πού πρόκειται να πάμε σε λίγους μήνες αναφέρουμε ότι:

Σχετικά με την είσπραξη φόρων, ο προϋπολογισμός έχει ήδη τεθεί εκτός τροχιάς. Όλες οι προβλέψεις για τα βασικά οικονομικά στοιχεία εξελίχθηκαν μακράν των στόχων, με αποτέλεσμα το υπουργείο οικονομικών να καταθέσει νέο, συμπληρωματικό προϋπολογισμό. Τα έσοδα τον Ιανουάριο όχι μόνο δεν αυξήθηκαν όσο αναμενόταν, αλλά επιπλέον μειώθηκαν κατά 7%! Η ύφεση, από το 2,4% που προβλεπόταν αρχικά, εκτιμάται τώρα στο 5,3%,! Για το έλλειμμα, η εκτίμηση ανέβηκε στο 8,2% με στόχο να μειωθεί μετά τα νέα μέτρα στο 6,7%. Η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων αναβάλλεται για το 2013

Η πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας από την αρχή της κρίσης μέχρι το τέλος του 2011 είναι περίπου στο 16%, ενώ το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα έχει ήδη μειωθεί κατά 23%. Η αντίστοιχη μείωση για τους Ιρλανδούς είναι 9%, για τους Πορτογάλους 8%, για τους Ιταλούς 6 % και για τους Ισπανούς μόνο 4%. Παρά ταύτα, την μεγάλη καθίζηση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα δεν την έχουμε δει ακόμη. Θα την βιώσουμε στο τρέχον και στα αμέσως επόμενα χρόνια. Η ΕΕ και το ΔΝΤ εκτιμούν ότι κατά την διετία 2012-13 το ΑΕΠ της Ελλάδας θα μειωθεί τουλάχιστον κατά 5% (πρόβλεψη υπεραισιόδοξη – το πιθανότερο είναι να έχουμε μείωση του ΑΕΠ άνω του 10%): μάλλον διψήφια).

Στο 21% βρισκόταν η ανεργία στα τέλη Οκτωβρίου και μέχρι τον Ιούνιο θα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το 25%.

Κατά 34% μειώθηκαν οι κρατικές δαπάνες στην Ελλάδα, αλλά μόνο 14% στην Ιρλανδία, 7% στην Πορτογαλία, 4% στην Ισπανία ενώ για την Ιταλία η μείωση ήταν 2%.

Δ. Η Δημοκρατική Αριστερά μετά το Μνημόνιο 2

· Και πρώτα-πρώτα: ως αριστερά, μας ενδιαφέρει η ανάταξη της οικονομίας, η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων, η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα, ο εκσυγχρονισμός; Ανεπιφύλακτα ναι. Δεν επενδύουμε στην καταστροφή και το χάος γιατί σε κάθε περίπτωση τα θύματα θα είναι τα λαϊκά στρώματα. Θέλουμε να είμαστε αριστερά του ρεαλισμού και της ευθύνης, της μεταρρύθμισης και της ευρωπαϊκής ιδέας, αριστερά με ριζοσπαστισμό, όραμα και λαϊκότητα. Έτσι, εμείς θέλουμε την έξοδο από την κρίση με ταυτόχρονη εκπλήρωση δύο προϋποθέσεων α) με την κοινωνία όρθια, δηλαδή, με ένα λαό που θα μπορεί να ικανοποιεί τις βιοτικές, πνευματικές και πολιτιστικές του ανάγκες στο πλαίσιο μιας σύγχρονης πολιτισμένης κοινωνίας και όχι με εργαζομένους πενόμενους, ταπεινωμένους, απελπισμένους, με νέους χωρίς προοπτική, όνειρα και ελπίδα και β) με αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών παθογενειών σε όλες τις όψεις της σημερινής Ελλάδας, μέσα από σειρά βαθιών ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων που θα αμβλύνουν τις ανισότητες, θα εκσυγχρονίζουν το φεουδαρχικό πολιτικό σύστημα, θα στηρίζουν το κοινωνικό κράτος, θα οδηγούν σε διατηρήσιμη αειφόρο ανάπτυξη. Με βάση τις επιλογές και τις πεποιθήσεις αυτές που αποτελούν αδιαπραγμάτευτους πυλώνες μιας σύγχρονης αριστεράς

· Οι συμφωνίες και τα μέτρα του Μνημονίου 2 όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα της οικονομίας αλλά, αντίθετα, τη βυθίζουν σε ακόμη μεγαλύτερη κρίση διαλύοντας την κοινωνία. Αυτή η συμφωνία με τα συνοδευτικά μέτρα δεν μπορεί να αφομοιωθεί από την ελληνική κοινωνία. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από ένα κόμμα της αριστεράς. Πρέπει να ανατραπεί. Το ζήτημα εδώ δεν είναι η νομική αμφισβήτησή της αλλά η αντικειμενική αδυναμία εφαρμογής της.

· Μια υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει επειγόντως να προχωρήσει σε άμεση επαναδιαπραγμάτευσή της. Πυρήνας μιας νέας επαναδιαπραγμάτευσης πρέπει να είναι:

· η αναγνώριση μεν των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας αλλά :

· η αποπληρωμή των χρεών να γίνει στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της ελληνικής οικονομίας και της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας. Δεν αποδεχόμαστε τη βαλκανοποίηση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, γιατί δεν είναι απαραίτητο αυτό για να αντιμετωπιστεί η δημοσιονομική κρίση και η κρίση ανταγωνιστικότητας.

· Κατάργηση της κατά προτεραιότητα εξόφλησης των χρεών έναντι της επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας

· Κατάργηση της ρύθμισης για ένταξη όλων των εσόδων του κράτους στον κουμπαρά των δανειστών. Είναι αδιανόητο χρήματα από αποκρατικοποιήσεις π.χ. να μην μπορούν να διοχετευτούν –έστω μέρος αυτών– στην ανάπτυξη αλλά στην εξόφληση των χρεών

· Μια πενταετής περίοδος χάρητος στην αποπληρωμή του χρέους είναι κρίσιμη παράμετρος σε μια νέα διαπραγμάτευση

· Χαμηλότερα επιτόκια,

· Έκδοση ευρωομολόγου,

· Ακύρωση των μέτρων που οδηγούν μισθωτούς, συνταξιούχους, νέους στην εξαθλίωση

· Πρέπει να γίνει δεκτό ότι χρειαζόμαστε τον απαραίτητο χρόνο για τις μεγάλες επείγουσες μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν την οικονομία και την κοινωνία γιατί όπως προαναφέραμε χωρίς τις αλλαγές αυτές δεν υπάρχει μέλλον
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ:

Α) ΜΕΤΡΑ ΑΜΕΣΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ:


· Αναστολή κάθε παραγγελίας νέων οπλικών συστημάτων μέχρις ότου μπει η χώρα σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης και αρχίσει να δημιουργεί ικανοποιητικά πρωτογενή πλεονάσματα. Έγκριση μόνο των απαραίτητων δαπανών για την αύξηση της διαθεσιμότητας των υπαρχόντων οπλικών συστημάτων τα οποία είναι, και θα είναι για αρκετά ακόμη χρόνια, επαρκή για την αμυντική θωράκιση της χώρας. Αναμόρφωση όλου του συστήματος προμηθειών στις ένοπλες δυνάμεις για τον αποκλεισμό μεσαζόντων και τον περιορισμό κάθε σπατάλης.

· Επιλογή δημόσιων έργων με κριτήριο την αναπτυξιακή τους στόχευση, τις εξωτερικές οικονομίες και τη μόχλευση. Τα δημόσια έργα και οι δημόσιες προμήθειες θα δημοπρατούνται υπό την εποπτεία μικτών επιτροπών βουλευτών, δικαστικών και πολιτών που θα ορίζονται με κλήρωση.

· Ενοποίηση επικαλυπτόμενων υπηρεσιών, κατάργηση οργανισμών και επιτροπών που δεν προσφέρουν έργο, αλλά συγκροτήθηκαν απλώς για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας των δύο κομμάτων εξουσίας.

· Καταπολέμηση της τεράστιας κατασπατάλησης των πόρων στη δημόσια διοίκηση και το δημόσιο τομέα γενικότερα με αυστηρούς ελέγχους, υιοθέτηση της σύγχρονης οργάνωσης –ηλεκτρονική διακυβέρνηση - και τεχνολογίας

· Άμεση αποκρατικοποίηση μη στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων που ανήκουν στο Δημόσιο με διαφανείς διαδικασίες.

· Διεύρυνση φορολογικής βάσης. Δραστικός περιορισμός φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής, φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής με δρακόντεια μέτρα.

· Αναδρομικό έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων όσων διετέλεσαν πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, διοικητές και διευθύνοντες σύμβουλοι οργανισμών του δημοσίου, μέλη επιτροπών ανάθεσης δημόσιων έργων και δημόσιων προμηθειών καθώς και των συζύγων και των συγγενών τους Α' βαθμού από το 1981 μέχρι σήμερα. Επίσης, έλεγχο του ‘πόθεν έσχες’ για τα περιουσιακά στοιχεία των ιδίων, των συζύγων τους και των συγγενών τους Α' βαθμού όσων χρημάτισαν διευθυντές εφοριών, πολεοδομιών, δασαρχείων, τελωνείων για το ίδιο χρονικό διάστημα. Δήμευση των περιουσιακών στοιχείων που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν καθώς και άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους. Ψήφιση ειδικού νόμου με αναδρομική ισχύ, που θα καθιστά την απιστία σε βάρος του δημοσίου και τη φοροκλοπή διαρκή εγκλήματα χωρίς παραγραφή και θα θεσπίζει την αυτόματη άρση φορολογικού και τραπεζικού απορρήτου όλων όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα ή συμμετείχαν στην ανάθεση έργων ή προμηθειών.

· Αυστηρός έλεγχος όλων των μεταβιβάσεων ακινήτων που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία, προς συζύγους και συγγενείς Α¢ βαθμού, για να αποκαλυφθούν κινήσεις απόκρυψης παράνομου πλούτου. Δήμευση περιουσιακών στοιχείων που μεταβιβάστηκαν γιατί η προέλευσή τους δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί.

· Εντοπισμός και φορολόγηση καταθέσεων Ελλήνων πολιτών σε ελβετικές τράπεζες. Δήμευση καταθέσεων που η προέλευσή τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

· Θέσπιση νόμου που θα υποχρεώνει όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και τους ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης περιουσίας να δηλώνουν τη συμμετοχή τους σε εξωχώριες (offshore) εταιρείες και επιβολή αντίστοιχου φόρου.

· Αυστηρός έλεγχος του ροής πετρελαίου από τα διυλιστήρια ως τους βιομηχανικούς και ατομικούς χρήστες, ώστε να περιοριστεί δραστικά το λαθρεμπόριο καυσίμων και περιορισμός της παραοικονομίας και του λαθρεμπορίου γενικότερα

· Αλλαγή στα συστήματα και τις διαδικασίες προμηθειών, των έργων, των συμβάσεων του δημοσίου με κριτήριο την προστασία του δημόσιου χρήματος

· Αυστηρός έλεγχος του διαχρονικού σκανδάλου της υγείας με διττή επιδίωξη: Να εντοπιστούν και εξαλειφθούν όλες οι υπερτιμολογήσεις φαρμάκων και υλικών, αλλά και να δοθεί η δυνατότητα στα ασφαλιστικά ταμεία να ανακτήσουν ένα μέρος από τα κλοπιμαία.

· Αξιοποίηση ακίνητης περιουσίας. Η καταγραφή και με διαφάνεια αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης και της εκποίησης αστικών ακινήτων, είναι μια επιλογή ορθολογισμού, αλλά και δικαιοσύνης, ιδίως στις σημερινές δραματικές συνθήκες.

· Χωρισμός εκκλησίας και κράτους. Ύστερα από μια εύλογη μεταβατική περίοδο ανάληψη μισθοδοσίας του κλήρου από την Εκκλησία

· Εξυγίανση και εκσυγχρονισμός του Δημόσιου Τομέα

· Δημόσια Διοίκηση

Η αντίληψή μας για το ρόλο του κράτους συνοψίζεται στα ακόλουθα:

Ένα δημοκρατικό κράτος στην υπηρεσία του πολίτη και της κοινωνίας. Δραστικός περιορισμός της κρατικής γραφειοκρατίας που αυτονομείται από την κοινωνία και την καταδυναστεύει. Εξάλειψη της διαφθοράς και διαπλοκής. Οργανωτικός και τεχνολογικός εκσυγχρονισμός. Ορθολογική κατανομή προσωπικού. Προσλήψεις με αξιοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες. Σταδιακή μείωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων. Νέο αυστηρότερο πειθαρχικό δίκαιο. Ηλεκτρονική διακυβέρνηση, δραστικός περιορισμός της σπατάλης, κατάργηση-συγχώνευση οργανισμών που δεν προσφέρουν έργο. Ενιαίο μισθολόγιο, με εξορθολογισμό και ενσωμάτωση επιδομάτων και άρση αδικιών και ανισοτήτων. Κοινοβουλευτικός και κοινωνικός έλεγχος της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Χαρακτηριστικά, ο ίδιος ο Ράϊχμπαχ λέγει ότι το κόστος της γραφειοκρατίας υπολογίζεται σε 10 δισ. € στον κρατικό προϋπολογισμό και ότι η μείωσή της κατά 25% μπορεί να επιφέρει εξοικονόμηση πόρων 1 δισ. € στο ΑΕΠ. Η γραφειοκρατία δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στις επιχειρήσεις, στην ανταγωνιστικότητα, στην προσέλκυση επενδύσεων. Αν η κυβέρνηση είχε καταπολεμήσει τη γραφειοκρατία δεν χρειαζόταν να περικόψει συντάξεις και κατώτατους μισθούς.

· ΔΕΚΟ

– Εκτός από την όποια συνεισφορά τους στην ανάπτυξη της χώρας, οι ΔΕΚΟ εντάχθηκαν στο πελατειακό σύστημα της εκάστοτε κυβερνώσας εξουσίας και αποτέλεσαν στυλοβάτες του συστήματος διαφθοράς και διαπλοκής.

– Η θέση μας είναι ότι Δημόσιες επιχειρήσεις που δεν χρησιμεύουν ως σημαντικός αναπτυξιακός μοχλός ή που δεν έχουν διακριτό κοινωνικό ρόλο ή, τέλος, δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν υπό δημόσιο έλεγχο. Όσες παραμείνουν υπό δημόσιο έλεγχο πρέπει να εξυγιανθούν και να εκσυγχρονιστούν (κατάργηση συντεχνιακών προνομίων, έλεγχος προμηθειών, αποκατάσταση αξιοκρατίας και διαφάνειας).

· Συναφώς πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εξυγιάνουμε τη διαχειριστική λειτουργία των δημόσιων οργανισμών καθώς και

· τη διαχείριση των χρεών του δημοσίου προς τους προμηθευτές,

· να εξορθολογίσουμε το ασφαλιστικό σύστημα με κριτήριο τη βιωσιμότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη, την τριμερή χρηματοδότηση. Ριζική λύση του ασφαλιστικού συστήματος χωρίς αντιμετώπιση του προβλήματος της απασχόλησης και του δημογραφικού ζητήματος σε συνδυασμό με θέσπιση ειδικού μόνιμου πόρου δεν μπορεί να υπάρξει.

· Δημιουργία ισχυρού τραπεζικού πυλώνα υπό τον έλεγχο του Δημοσίου.

Β) ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ

Επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα

Για να τεθούν οι βάσεις για ουσιαστικές μεταβολές χρειάζονται οπωσδήποτε

ξεκάθαρες επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα όπως:

· Άρση των κυριότερων παραγόντων που αποτρέπουν την πραγματοποίηση επενδύσεων και κάνουν τις επιχειρήσεις μη ανταγωνιστικές (γραφειοκρατία, διαφθορά, απουσία σταθερού θεσμικού και φορολογικού πλαισίου και, σε ορισμένους τομείς, έλλειψη υψηλής ειδίκευσης προσωπικού). Σύμφωνα με την έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του 2010-2011 η Ελλάδα κατατάσσεται από άποψη ανταγωνιστικότητας: στην 71η θέση το 2009-2010 και στην 81η θέση το 2010-2011 ενώ στο συνολικό δείκτη στην 83η το 2010-2011 κάτω από τη Ρουάντα Γουατεμάλα, τη Μποτσουάνα, τη Ναμίμπια, τη Βουλγαρία… το Καζακστάν!

Στην Ε.Ε. των 27 είμαστε, βεβαίως, τελευταίοι!

· Αποφασιστική στροφή στην έρευνα και ανάπτυξη, προώθηση της καινοτομίας σε όλους τους τομείς.

· Εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ορυκτά) που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος ή στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της χώρας.

· Απόλυτη προτεραιότητα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην προστασία του περιβάλλοντος και την ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων.

· Ταχύτατη προώθηση της οργανικής γεωργίας σε όλους τους κλάδους της και υποστήριξη των οργανώσεων των παραγωγών με αντίστοιχα μέτρα ελέγχου και ποινών.

· Διαμόρφωση πλαισίου ενίσχυσης επιχειρήσεων με αναπτυξιακό και εξωστρεφή, εξαγωγικό προσανατολισμό με επένδυση στην καινοτομία και την ποιότητα. Έμφαση στη δικτύωση, στις εφαρμογές της πληροφορικής, στις καλές πρακτικές, στα νέα προϊόντα, στις νέες μεθόδους και τεχνικές παραγωγής και διανομής.

· Αποφασιστική στροφή και προώθηση όλων των εναλλακτικών μορφών τουρισμού και κυρίως του οικοτουρισμού.

· Σύνδεση του τομέα των υπηρεσιών με την πληροφορική τεχνολογία και την καινοτομία.

· Προώθηση και ενίσχυση των συλλογικών μορφών παραγωγής, ιδιαίτερα από τους νέους, ώστε να αξιοποιηθεί η γνώση, το ταλέντο και η δημιουργικότητα χιλιάδων ανέργων νέων.

· Δημιουργία των όποιων υποστηρικτικών υποδομών και θεσμών για τη στήριξη και ενίσχυση της ναυτιλίας με στροφή στα ελληνικά πληρώματα, που αποτέλεσαν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της παγκόσμιας ελληνικής ναυτιλίας.

· Φορολογική μεταρρύθμιση. Αύξηση συμμετοχής άμεσων φόρων στα δημόσια έσοδα, μείωση των έμμεσων φόρων στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, τιμαριθμική αναπροσαρμογή φορολογικών κλιμακίων, ουσιαστική φορολόγηση πλούτου. Αναδιάρθρωση ΦΠΑ: Μείωση των συντελεστών 23, 13 και 6,5% αντίστοιχα σε 20, 10 και 5%. Ένταξη στην κατηγορία του 5% των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Θέσπιση συντελεστή 40% για είδη πολυτελείας.

· Εκπαίδευση και κατάρτιση στο πλαίσιο της τυπικής εκπαίδευσης με εκ βάθρων αλλαγή όλων των συντελεστών της σε όλες τις βαθμίδες.

· Αντιμετώπιση του τεράστιου δημογραφικού προβλήματος με τη χάραξη μακρόπνοης στρατηγικής, καθώς και την ενσωμάτωση των μεταναστών.

· Θέσπιση ειδικών φορολογικών κινήτρων για παραγωγικές επενδύσεις σε τομείς τεχνολογικής αιχμής και καινοτομίας.

· να εξορθολογίσουμε και απλοποιήσουμε τις διαδικασίες, να εξαλείψουμε την πολυνομία και τη γραφειοκρατία

· να εισαχθούν θεσμοί για ενίσχυση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος

· να ολοκληρωθεί το κτηματολόγιο,

· να διαμορφώσουμε ένα εντατικό πρόγραμμα εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων της χώρας (ΑΟΖ, συμφωνίες με διεθνείς οίκους κλπ)

· Άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων.

· Ριζική μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα και ιδίως της δημόσιας διοίκησης, όπως περιγράψαμε πιο πάνω.

· Νέο θεσμικό πλαίσιο εποπτείας και ελέγχου του τραπεζικού και γενικότερα του χρηματοοικονομικού συστήματος στη βάση του κοινωνικού ελέγχου για την προστασία του οικονομικού συστήματος και του πολίτη,

· Εισαγωγή και ενίσχυση των απαραίτητων ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους με εκτελεστικές αρμοδιότητες για ουσιαστική προστασία του καταναλωτή.

· Δυναμικό άνοιγμα προς νέες αγορές με στρατηγικές συνεργασίες όπου είναι δυνατόν π.χ., Ρωσία, Κίνα, Αφρική.

Κεντρικός Στόχος

Φυσικά, ο κεντρικός στόχος των προαναφερθέντων μέτρων δεν είναι μόνο η δημιουργία διατηρήσιμου πρωτογενούς πλεονάσματος αλλά και η αντιμετώπιση των σοβαρών παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας και η συγκρότηση μιας δικαιότερης και δημοκρατικότερης κοινωνίας

Με συστατικά στοιχεία:

· εργασία για όλους και όχι η ανεργία και η ‘απασχολησιμότητα’,

· ουσιαστική μείωση της αβυσσαλέας ανισοκατανομής του πλούτου και όχι η ψευδεπίγραφη πολιτική της ελεημοσύνης που βαφτίζεται παραπλανητικά και ξεδιάντροπα ‘αναδιανομή,

· οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους κοινωνικής πρόνοιας (που ποτέ δεν υπήρξε στην Ελλάδα), αλληλεγγύης και κοινωνικής προστασίας, Διεκδικούμε ένα νέο κοινωνικό κράτος χωρίς ευνοημένους και αποκλεισμένους, με ίσα κοινωνικά δικαιώματα για όλους και όλες, ικανό να μειώνει τη φτώχεια και να αναδιανέμει πόρους εκεί που υπάρχει ανάγκη. Θεωρούμε ότι η ιδιότητα του πολίτη πρέπει να εξασφαλίζει εγγυημένη πρόσβαση σε: υγεία, στέγαση και παιδεία. Επέκταση των δικαιωμάτων αυτών σε μετανάστες που πληρούν τις προϋποθέσεις. Κανένα σύστημα κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως δίχτυ προστασίας ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, χωρίς ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που να συνδυάζει την οικονομική ενίσχυση των ευπαθέστερων ομάδων του πληθυσμού με την κατάρτιση ατομικών σχεδίων δράσης με στόχο την επιστροφή στην απασχόληση και την κοινωνική επανένταξη των δικαιούχων. Στο πλαίσιο αυτό απαιτείται Εξορθολογισμός των πολυάριθμων πολυτεκνικών επιδομάτων, ανασχεδιασμός του επιδόματος ενοικίου, Ανασχεδιασμός επιδοματικής πολιτικής για τα ΑμΕΑ, ενοποίηση όλων των επιδομάτων σε ένα νέο επίδομα αναπηρίας Εξορθολογισμός βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, αναβάθμιση των δομών προστασίας ηλικιωμένων και ατόμων με αναπηρίες.

· δωρεάν εξασφάλιση όλων των δημόσιων αγαθών,

· βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη σε όλες της εκφάνσεις της (γραφειοκρατία, διαφθορά, υγεία, ασφάλεια, ταχύτητα και κόστος συναλλαγών με το δημόσιο….),

· εν τέλει, η βελτίωση όλων των όψεων της ζωής του λαού, των εργαζομένων, της μεγάλης μάζας του πληθυσμού ώστε να μπορεί να απολαμβάνει τα σύγχρονα υλικά και πολιτισμικά αγαθά.

· Υπό την έννοια αυτή πρέπει να είναι σαφείς και ρητά διατυπωμένοι οι ‘δείκτες’ που αφορούν εισοδήματα, αμοιβές, αυξήσεις, κέρδη, ποιότητα ζωής, κλπ. Ακόμη, να είναι ξεκάθαρο και διάφανο το πλαίσιο του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, της λειτουργίας του δημοσίου, των κρατικών προμηθειών κλπ.

· Τα εν λόγω μέτρα πρέπει να συνοδευτούν από ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που θα θωρακίζει το πολιτικό σύστημα από τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Γ) ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

· Οι αναγκαίες αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία προϋποθέτουν νέους όρους οργάνωσης και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Κρίσιμη από την άποψη αυτή είναι η ανάγκη για συνταγματική αναθεώρηση. Μια συνταγματική αναθεώρηση οφείλει οπωσδήποτε να συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

· Ενίσχυση της διάκρισης των εξουσιών.

· Ενίσχυση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας.

· Χωρισμός εκκλησίας από το κράτος.

· Ενίσχυση της αυτονομίας του πολιτικού συστήματος έναντι της οικονομικής ολιγαρχίας.

· Καθιέρωση απλής αναλογικής.

· Κατάργηση του νόμου περί βουλευτικής ασυλίας – και οι βουλευτές θα πρέπει να κρίνονται από τους φυσικούς δικαστές τους, με τον ίδιο τρόπο όπως όλοι οι πολίτες.

· Δημοκρατική οργάνωση και ουσιαστικός έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων που λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση.

· Διαχωρισμός της απόφασης για την εκτέλεση έργου ή την πραγματοποίηση προμήθειας (ευθύνη της κυβέρνησης) από την ανάθεση σε κατασκευαστή ή προμηθευτή (ευθύνη της Βουλής και των πολιτών, που συμμετέχουν πλειοψηφικά στις ad hoc επιτροπές ανάθεσης με κλήρωση από ειδικούς καταλόγους).

· Να ενισχύσουμε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους (και των εσωτερικών ελέγχων συμπεριλαμβανομένων) και να τους απεξαρτήσουμε από τον ασφυκτικό έλεγχο και ποδηγέτηση της εκάστοτε κυβέρνησης και του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος

· Δημοψηφίσματα, έπειτα από αίτημα των δύο πέμπτων της Βουλής ή ενός αριθμού πολιτών ίσου, π.χ., με το ένα δέκατο του εκλογικού σώματος.

· Κοινωνικός έλεγχος στα ΜΜΕ και υποχρέωση όλων των καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας να διαθέτουν ορισμένο χρόνο, σε ζώνες μεγάλης θεαματικότητας, σε όλα τα πολιτικά κόμματα.

· Πλήρης διοικητική αυτονομία της δικαιοσύνης και αποκλεισμός κάθε δυνατότητας κυβερνητικής παρέμβασης στο έργο της.

· Ρυθμίσεις για την ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης.

· Κατάργηση του σκανδαλώδους προνομίου των δικαστικών να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις αυξήσεις των μισθών τους.

Αναγκαία, επίσης, μέτρα, στις παρούσες συνθήκες, είναι:

α) Μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200, μείωση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων κατά 50%, κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης.

β) Επιβολή πλαφόν σε μισθούς: Ουδείς δημόσιος λειτουργός (μηδενός εξαιρουμένου, δηλ. και πρωθυπουργού, υπουργών, βουλευτών, γενικών γραμματέων, δικαστών, διπλωματών, αρχόντων τοπικής αυτοδιοίκησης, μελών διοικητικών συμβουλίων οργανισμών του ευρύτερου δημόσιο τομέα, διευθυντικών στελεχών, κ.λπ.) δεν θα αμείβεται με μισθό που θα υπερβαίνει τις 60.000 € το έτος ή το τριπλάσιο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ).

γ) Επιβολή πλαφόν σε συντάξεις: Ουδείς συνταξιούχος, χωρίς καμία εξαίρεση, θα λαμβάνει αθροιστικά σύνταξη που θα υπερβαίνει τις 40.000 € το έτος ή το διπλάσιο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Δ) Ανάγκη υπέρβασης του πολιτικού συστήματος που χρεοκόπησε τον τόπο

Σήμερα, είναι ανάγκη, μέσα από την οδυνηρή εμπειρία των πολιτών και ιδίως της νεολαίας, των λαϊκών τάξεων, των εργαζομένων, να θεμελιωθούν οι προϋποθέσεις για συνολική αναδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και μετάβαση σε ένα άλλο, πιο ανθρώπινο πολιτισμικό πρότυπο και σε ένα άλλο πιο δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης έξω από τον έλεγχο των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας και της κρατικής και κομματικής νομενκλατούρας.

Η υπέρβαση του πολιτικού συστήματος με ό,τι αυτό σημαίνει –θεσμοί, λειτουργίες, πρόσωπα, νοοτροπίες–, που οδήγησε τη χώρα στην οικονομική και πολιτισμική χρεοκοπία αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ όρο για την πρόοδο του τόπου. Η όποια φιλολογία περί κεντροαριστεράς και περί συγκλίσεων με το ΠΑΣΟΚ μόνο σύγχυση και αποπροσανατολισμό δημιουργεί.

Ζωντανές, δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας αποδεσμεύονται σήμερα από τον εγκλωβισμό τους στον δικομματισμό. Τα στρώματα που πλήττονται βάναυσα διαμορφώνουν μια άλλη δημοκρατική, ταξική συνείδηση. Οι αξίες της αλληλεγγύης, της κοινωνικής υπευθυνότητας, της δημιουργίας έναντι της κερδοσκοπίας, της οικολογικής οπτικής στην καθημερινότητα της ζωής μας, της απόρριψης του εγωιστικού και χυδαίου καταναλωτισμού, της ένταξης του ατομικού στο κοινωνικό, αναδύονται αργά αλλά σταθερά και είναι αυτές που θα αποτελέσουν το νέο θεμέλιο της νέας δημοκρατικής οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας. Η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει, από θέση ευθύνης, με ρεαλισμό και ριζοσπαστισμό, να επιδιώξει να ηγεμονεύσει με τον κριτικό, εναλλακτικό, ριζοσπαστικό και γνήσια αριστερό της λόγο. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό θα είναι άλλη μια χαμένη ευκαιρία.

Θανάσης Αθανασίου

Νικηφόρος Σταματάκης

6 σχόλια:

  1. Οι αγαπητοί φίλοι, που συνέγραψαν το παραπάνω πόνημα - παρά τις καλλές προθέσεις τους -, σφάλλουν, σε θεμελειακά ζητήματα και ως εκ τούτου, ευρίσκονται, μέσα σε πλήρη σύγχυση και τελούν, υπό καθεστώς αποπροσανατολισμού.

    Αυτό συμβαίνει, λόγω των αυταπατών τους, σχετικά με το ευρώ και την ζώνη του, αυτήν την έμπρακτη τραγική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, μια έμπρακτη αποτυχία, την οποία όλοι οι παλαιοί ευρωκομμουνιστές αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν κατάματα (και όταν κάποιοι από αυτούς το κάνουν, αποστρέφουν, με φρίκη, το πρόσωπό τους) και αρνούνται να βγάλουν τα, εξ αντικειμένου, συμπεράσματα, που προκύπτουν από την ίδια την ζώσα πραγματικότητα, ψελλίζοντας, μόνο, κάποια πράγματα, για τις "ατέλειες" της ευρωζώνης, οι οποίες αντιμετωπίζονται, με έναν επιδερμικό τρόπο και τούτο διότι, εάν αντιμετωπισθούν και ιδωθούν, έτσι όπως είναι, όπως έχουν θεσμιστεί και έτσι όπως λειτουργούν στην πράξη, τότε δεν είναι δυνατόν να μιλάμε, για απλές "ατέλειες". Πρέπει να μιλάμε για το απλούστατο και πασίδηλο γεγονός ότι το πρόβλημα είναι η ίδια η δόμηση της ευρωζώνης, η ίδια την ευρωζώνη, ως ύπαρξη και λειτουργία. Δηλαδή, πρέπει να μιλήσουμε για το θεμελιακό πρόβλημα της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, η οποία βιώνει τον επιθανάτιο ρόγχο της, γεγονός που οδηγεί στο ψύχραιμο και αντικειμενικό συμπέρασμα ότι, ευρωζώνη, ως νομισματική και οικονομική ένωση εξεμέτρησε το ζειν.

    Όμως, ποιός ευρωκομμουνιστής, ή ποιός πολιτικός κληρονόμος του παλαιού ευρωκομμουνιστικού ρεύματος μπορεί να αποδεχθεί αυτή την πραγματικότητα και να καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα;

    Δυστυχώς, ο ιδεολογικός λόγος (η ιδεολογία τους, νοουμένη, υπό την κλασσική μαρξική φιλοσοφική και κοινωνιολογική έννοια κάθε ιδεολογίας, δηλαδή αυτήν της ψευδούς συνειδήσεως) των παλαιών ευρωκομμουνιστών και των πολιτικών τους κληρονόμων δεν τους επιτρέπει να προχωρήσουν σε μια τέτοια παραδοχή, παρά το γεγονός ότι αυτή η παραδοχή υφέρπει στις αναλύσεις των περισσότερο προχωρημένων από αυτούς. Και δεν τους το επιτρέπει διότι αυτός ο μυθολογικός/μυθοποιητικός ιδεολογικός λόγος των ευρωκομμουνιστών έχει ταυτίσει (ως μη όφειλε) την ευρωζώνη, με την παλαιά, καλή, ορθή και χρήσιμη ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, ενώ, στην πράξη, η ευρωζώνη υπήρξε, είναι και αποδεικνύεται ότι είναι, καθημερινά, μια τραγική αποτυχία και μια θεσμοθετημένη άρνηση αυτής της ιδέας, της οποίας το πραγματικό πρακτικό υπόβαθρο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, κινδυνεύει να την ακολουθήσει στην πορεία της προς τον θάνατο.

    Έτσι, όλοι οι ευρωκομμουνιστές και οι πολιτικοί τους κληρονόμοι, οι οποίοι αρέσκονται να εξακολουθούν να αυτοπαρουσιάζονται, ως "ανανεωτές", δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να συμπεριφέρονται, ως ιδεοληπτικοί συντηρητικοί, οι οποίοι βάζουν, πάνω απ' όλα, την, εκ των πραγμάτων, καταρρέουσα ιδεοληψία τους, η οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση μορφοποιείται, ως "ευρωπαϊστική ιδεοληψία", την διάσωση της οποίας επιχειρούν να επιβάλουν επί και εις βάρος της ζώσας πραγματικότητας, επιδεικνύοντας μια πολιτική συμπεριφορά, η οποία είναι πλήρως διαποτισμένη από και αποτελεί την επιτομή του ακραίου δογματισμού, μετατρέποντας αυτού του είδους τον "ευρωπαϊσμό", σε μια ακραία ιδεολογία και μάλιστα σε μια φανατισμένη ιδεοληψία, η οποία χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να επιβληθεί επί της ζώσας πραγματικότητας και επί του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πληθυσμού, η επιβίωση, ή έστω, παράταση της ζωής της εκμετρησάσης τον βίο της ευρωζώνης, ως νομισματικής και (ατελεστάτης) οικονομικής ένωσης.

    Για τον λόγο αυτόν, οι συντηρητικοποιημένοι "ανανεωτές" επικεντρώνουν την ευθύνη για την παρούσα οξύτατη και ακραία ελληνική κρίση στην ίδια την χώρα μας και όχι εκεί που, κυρίως, αυτή η ευθύνη ανήκει : Δηλαδή, στην ίδια την ύπαρξη του ευρώ, ως ενός αφόρητα (υπέρ)σκληρου νομίσματος και της ευρωζώνης, ως νομισματικής και οικονομικής ένωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το θλιβερότερο όλων είναι ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν, εύκολα, αποφευχθεί, εάν η "ευρωπαϊστική" ιδεολογία, υπό την μορφή της μαζικής ιδεοληψίας, που είχε καταλάβει την ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ (και ιδιαίτερα το βλάκιστο "ευρωπαϊστικό" τμήμα της) δεν είχε τυφλώσει τόσο πολύ και τόσους πολλούς πολίτες της χώρας μας μας, μέσα από την αφηνιασμένη προπαγάνδα που από το 1996 και μετά κατέκλυσε τον πληθυσμό της χώρας, με ευθύνη των ολέθριων "εκσυγχρονιστών" του θλιβερού "ποκοπίκο" - του παντελώς ανίκανου, για οποιαδήποτε μακρόπνοη στρατηγική σκέψη και ανάλυση, Κώστα Σημίτη -, οι οποίοι οδήγησαν την χώρα στην προκρούστεια κλίνη της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα την εξελισσόμενη διάλυση του οικονομικού και του κοινωνικού ιστού της χώρας, η οποία, εάν αφεθεί στην τύχη της, θα οδηγηθεί στην πλήρη εξαθλίωση και στην διάλυση και της ιδίας, ως συγκροτημένου συνόλου.

    Και φυσικά, όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί, εάν η Ελλάδα έμενε το 2002, εκτός ευρωζώνης, κάτι που, άλλωστε, ήταν εκείνο που έπρεπε να γίνει, σύμφωνα με τα κριτήρια που είχαν θεσπιστεί, με την Συνθήκη του Μάαστριχτ (τα οποία, όμως, θεσπίστηκαν, για να παραβιαστούν, σχεδόν από όλα τα μέλη της ευρωζώνης).

    Η μοιραία αυτή είσοδος της χώρας μας στην ευρωζώνη, δηλαδή η είσοδός της σε μια νομισματική και οικονομική ένωση και όχι σε ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος, είναι η αιτία της σοβούσας τεράστιας και εξελισσόμενης κρίσης και τούτο, διότι, ανάμεσα στα άλλα, έγινε με ένα δημόσιο χρέος, το οποίο υπερέβαινε, ήδη από τότε - και πολύ πριν από το 2002, ήτοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 - το 100% του ΑΕΠ της χώρας, κατέστησε την Ελλάδα, μια χώρα τελούσα, υπό αφανή χρεωκοπία και όχι οι όποιες διαρθρωτικές αδυναμίες της.

    Και αυτό (δηλαδή, η αρχικώς, αφανής και στην συνέχεια εμφανής χρεωκοπία της χώρας, εξ αιτίας της εισόδου της στην ευρωζώνη) είναι το λιγότερο - αν και περισσότερο εμφανές στους πολλούς και ιδίως σε εκείνο το επιτελείο της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που πήρε αυτήν την καταστροφική, για τον τόπο και τον πληθυσμό του απόφαση.

    Όμως, αυτό το στρατηγικά ανίκανο επιτελείο διέπραξε και άλλα εγκληματικά σφάλματα, τα οποία υπήρξαν παιδαριώδη, εντάσσοντας την Ελλάδα σε μια νομισματική και οικονομική ζώνη, σαν αυτή της ευρωζώνης. Ας τα δούμε :

    Η ένταξη μιας σε μια περιοχή σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, έχει κόστη και οφέλη. Από την μια είναι το λεγόμενο όφελος νομισματικής αποτελεσματικότητας, που είναι η εξοικονόμηση πόρων από τον χαμηλό πληθωρισμό, από την αποφυγή της αβεβαιότητας, της σύγχυσης και του κόστους των συναλλαγών και την αξιοπιστία της χώρας και από την άλλη είναι το λεγόμενο κόστος της απώλειας οικονομικής σταθερότητας, που προκύπτει με την παραίτηση από την χρήση των εργαλείων της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής, για την σταθεροποίηση του παραγόμενου προϊόντος και της απασχόλησης.

    Όσον αφορά την Ελλάδα, το όποιο όφελος από την ένταξή της στην ευρωζώνη θα ήταν μεγαλύτερο από το κόστος, εάν είχε έναν υψηλό βαθμό οικονομικής ενσωμάτωσης στην νομισματική και οικονομική ζώνη, στην οποία εντάχθηκε, δηλαδή όσο πιο εκτεταμένες είναι οι διασυνοριακές και εντός ευρωζώνης συναλλαγές της και η κίνηση των συντελεστών παραγωγής. Αυτός ο υψηλός βαθμός οικονομικής ενσωμάτωσης, εάν υφίστατο, σε θα την οδηγούσε σε διεθνή σύγκλιση των τιμών και σε κοινά χαμηλά, επίπεδα πληθωρισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα, είναι (και ήταν από το 2002) σαφές ότι δεν έχει σημαντικό βαθμό οικονομικής ενσωμάτωσης στην ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να υφίσταται μια ποικιλότροπη ζημία. Παρομοίως, απαραίτητη προϋπόθεση για την συγκρότηση της ευρωζώνης, ως μιας λειτουργικής νομισματικής ζώνης, είναι η ύπαρξη κοινών οικονομικών κύκλων, όσον αφορά τις χώρες που την απαρτίζουν. Όμως στην ευρωζώνη οι οικονομικοί κύκλοι των χωρών του Νότου, είναι αντίθετοι με τους οικονομικούς κύκλους της Γερμανίας και των πλεονασματικών χωρών και με δεδομένη την κυριαρχία των χωρών αυτών και την συγκρότηση του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος, με βάση το γερμανικό μάρκο και με μια κατασκευή ιδιόμορφα και εξοργιστικά "γερμανική" (είναι αρκετά υποτιμημένο για το "γερμανικό" ευρώ" και ιλιγγιωδώς ανατιμημένο, για τα αντίστοιχα "ευρώ" των οικονομιών λοιπών χωρών - με εξαίρεση, ίσως, την Ολλανδία και την Φιλλανδία -). Αυτό το ευρώ απαγορεύεται να υποτιμηθεί, προκειμένου να αποφεύγεται η ανακύκλωση των πλεονασμάτων εντός ευρωζώνης και να μην γίνεται οποιαδήποτε αξιόλογη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, οδηγεί την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στο να ασκεί μια επιζήμια πολιτική, για τις ανάγκες των οικονομιών του Νότου και όχι μόνον, αφού και η ίδια η Γαλλία υφίσταται μια διαρκή υποβάθμιση.

    Η Ελλάδα λοιπόν, μια χώρα με "βαριά βιομηχανία" τον τουρισμό και στην οποία μεγάλο μέρος από τις εξαγωγές της κατευθύνονται εκτός ευρωζώνης, με μεγαλύτερα, από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, μεγέθη πληθωρισμού, υφιστάμενη ένα εξοντωτικό ντάμπινγκ του μισθολογικού κόστους στο ενδοευρωζωνικό της εμπόριο από τις πλεονασματικές χώρες και έχοντας έναν ανάποδο οικονομικό κύκλο από αυτές, είχε και έχει, τελικά, έναν μικρό βαθμό οικονομικής ενσωμάτωσης στην ευρωζώνη και ως εκ τούτου, δεν είχε κανένα λόγο για να εισέλθει στην ευρωζώνη. Το αντίθετο, μάλιστα. Όφειλε, η πολιτικοοικονομική ελίτ ης χώρας, εάν δεν είχε τις ακραίες ιδεοληψίες που έχει να αποφύγει και να αρνηθεί την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

    Και φυσικά, τώρα, πρέπει να βρει τρόπο να βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη και να επιστρέψει στο τοπικό της νόμισμα, όσο το ευρώ παραμένει να έχει την δομή που έχει και όσο ο γερμανικός επαρχιωτικός εθνικισμός και τα κοντόθωρα συμφέροντα της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ καταφέρνουν να επιβάλουν αυτή την πολιτική, που επιδιώκει να παραμείνει η ευρωζώνη, ως έχει. Δηλαδή, να εξακολουθήσει να υφίσταται, ως νομισματική ένωση και να μην μετεξελιχθεί σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, εντός του οποίου, πρωτίστως, θα γίνεται η ανακύκλωση των παραγόμενων πλεονασμάτων.


    Και να σκεφθεί κανείς ότι τέτοια ερωτήματα δεν τίθενται μόνον για τις νομισματικές ζώνες - οι οποίες όλες τους απέτυχαν - αλλά και για τα ομοσπονδιακά κράτη. Π.χ. ένα τέτοιο ερώτημα έχει θέσει ο Κρούγκμαν και για την Καλιφόρνια των Η.Π.Α., όταν η Πολιτεία αυτή πέρασε μια οξύτατη κρίση , ως προς το εάν την συμφέρει να αποκτήσει δικό της νόμισμα, ώστε να το υποτιμήσει και να τραβήξει την παγκόσμια ζήτηση από άλλες χώρες, προς τα προϊόντα της και να αντιμετωπίσει την ύφεση και την ανεργία. Ο Κρούγκμαν απάντησε αρνητικά, επειδή ναι μεν η υψηλή ανεργία της Καλιφόρνια είναι ένα κλασσικό παράδειγμα απώλειας της οικονομικής αποτελεσματικότητας, αλλά έτσι, η πολιτεία θα έχανε και τα οφέλη που απορρέουν από το ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ και την ανακύκλωση των πλεονασμάτων, εντός της βορειοαμερικανικής ομοσπονδίας.

    Και ως προς αυτό το ζήτημα η ευρωζώνη και το ευρώ έχουν αρνητική αξιολόγηση, επειδή δεν έχουν μια ανάλογη ομοσπονδιακή δημοσιονομική δομή (ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός των Η.Π.Α. φθάνει κοντά στο 40% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ ο προϋπολογισμός της Ε.Ε. φθάνει στο ... 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε.!!!) και δεν μπορούν, ούτε θέλουν να μεταβιβάζουν, αυτόματα, πόρους, είτε με την μορφή κοινωνικών παροχών, είτε μέσω άλλων μεταβιβαστικών πληρωμών, από τις πλουσιότερες περιφέρειες προς τις φτωχότερες. Αν λοιπόν στη θέση της Καλιφόρνια βάλουμε την Ελλάδα, το συμπέρασμα είναι προφανές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα, είναι και ήταν από το 2002 σαφές ότι δεν έχει σημαντικό βαθμό οικονομικής ενσωμάτωσης στην ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να υφίσταται μια ποικιλότροπη ζημία. Παρομοίως, απαραίτητη προϋπόθεση για την συγκρότηση της ευρωζώνης, ως μιας λειτουργικής νομισματικής ζώνης, είναι η ύπαρξη κοινών οικονομικών κύκλων, όσον αφορά τις χώρες που την απαρτίζουν. Όμως στην ευρωζώνη οι οικονομικοί κύκλοι των χωρών του Νότου, είναι αντίθετοι με τους οικονομικούς κύκλους της Γερμανίας και των πλεονασματικών χωρών και με δεδομένη την κυριαρχία των χωρών αυτών και την συγκρότηση του ευρώ, ως σκληρού νομίσματος, με βάση το γερμανικό μάρκο και με μια κατασκευή ιδιόμορφα και εξοργιστικά "γερμανική" (είναι αρκετά υποτιμημένο για το "γερμανικό" ευρώ" και ιλιγγιωδώς ανατιμημένο, για τα αντίστοιχα "ευρώ" των οικονομιών λοιπών χωρών - με εξαίρεση, ίσως, την Ολλανδία και την Φιλλανδία -). Αυτό το ευρώ απαγορεύεται να υποτιμηθεί, προκειμένου να αποφεύγεται η ανακύκλωση των πλεονασμάτων εντός ευρωζώνης και να μην γίνεται οποιαδήποτε αξιόλογη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, οδηγεί την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στο να ασκεί μια επιζήμια πολιτική, για τις ανάγκες των οικονομιών του Νότου και όχι μόνον, αφού και η ίδια η Γαλλία υφίσταται μια διαρκή υποβάθμιση.

    Η Ελλάδα λοιπόν, μια χώρα με "βαριά βιομηχανία" τον τουρισμό και στην οποία μεγάλο μέρος από τις εξαγωγές της κατευθύνονται εκτός ευρωζώνης, με μεγαλύτερα, από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, μεγέθη πληθωρισμού, υφιστάμενη ένα εξοντωτικό ντάμπινγκ του μισθολογικού κόστους στο ενδοευρωζωνικό της εμπόριο από τις πλεονασματικές χώρες και έχοντας έναν ανάποδο οικονομικό κύκλο από αυτές, είχε και έχει, τελικά, έναν μικρό βαθμό οικονομικής ενσωμάτωσης στην ευρωζώνη και ως εκ τούτου, δεν είχε κανένα λόγο για να εισέλθει στην ευρωζώνη. Το αντίθετο, μάλιστα. Όφειλε, η πολιτικοοικονομική ελίτ ης χώρας, εάν δεν είχε τις ακραίες ιδεοληψίες που έχει να αποφύγει και να αρνηθεί την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

    Και φυσικά, τώρα, πρέπει να βρει τρόπο να βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη και να επιστρέψει στο τοπικό της νόμισμα, όσο το ευρώ παραμένει να έχει την δομή που έχει και όσο ο γερμανικός επαρχιωτικός εθνικισμός και τα κοντόθωρα συμφέροντα της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ καταφέρνουν να επιβάλουν αυτή την πολιτική, που επιδιώκει να παραμείνει η ευρωζώνη, ως έχει. Δηλαδή, να εξακολουθήσει να υφίσταται, ως νομισματική ένωση και να μην μετεξελιχθεί σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, εντός του οποίου, πρωτίστως, θα γίνεται η ανακύκλωση των παραγόμενων πλεονασμάτων.


    Και να σκεφθεί κανείς ότι τέτοια ερωτήματα δεν τίθενται μόνον για τις νομισματικές ζώνες - οι οποίες όλες τους απέτυχαν - αλλά και για τα ομοσπονδιακά κράτη. Π.χ. ένα τέτοιο ερώτημα έχει θέσει ο Κρούγκμαν και για την Καλιφόρνια των Η.Π.Α., όταν η Πολιτεία αυτή πέρασε μια οξύτατη κρίση , ως προς το εάν την συμφέρει να αποκτήσει δικό της νόμισμα, ώστε να το υποτιμήσει και να τραβήξει την παγκόσμια ζήτηση από άλλες χώρες, προς τα προϊόντα της και να αντιμετωπίσει την ύφεση και την ανεργία. Ο Κρούγκμαν απάντησε αρνητικά, επειδή ναι μεν η υψηλή ανεργία της Καλιφόρνια είναι ένα κλασσικό παράδειγμα απώλειας της οικονομικής αποτελεσματικότητας, αλλά έτσι, η πολιτεία θα έχανε και τα οφέλη που απορρέουν από το ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ και την ανακύκλωση των πλεονασμάτων, εντός της βορειοαμερικανικής ομοσπονδίας.

    Και ως προς αυτό το ζήτημα η ευρωζώνη και το ευρώ έχουν αρνητική αξιολόγηση, επειδή δεν έχουν μια ανάλογη ομοσπονδιακή δημοσιονομική δομή (ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός των Η.Π.Α. φθάνει κοντά στο 40% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ ο προϋπολογισμός της Ε.Ε. φθάνει στο ... 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε.!!!) και δεν μπορούν, ούτε θέλουν να μεταβιβάζουν, αυτόματα, πόρους, είτε με την μορφή κοινωνικών παροχών, είτε μέσω άλλων μεταβιβαστικών πληρωμών, από τις πλουσιότερες περιφέρειες προς τις φτωχότερες. Αν λοιπόν στη θέση της Καλιφόρνια βάλουμε την Ελλάδα, το συμπέρασμα είναι προφανές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο των Krugman-Obstfeld, «Διεθνής Οικονομική», στο κεφάλαιο 20: «οι άριστες νομισματικές περιοχές, και η ευρωπαϊκή εμπειρία», καταλαβαίνει το που πάει το πράγμα. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το 2000, όταν ακόμα η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ βρισκόταν στο ζενίθ του ιδεολογηματικού/ιδεοληπτικού "ευρωπαϊσμού" της, τον οποίο συνέδεε άρρηκτα με την ευρωζώνη. Το ίδιο έπραττε και η ελληνική "ανανεωτική" αριστερά, μέσα από την δική της εκδοχή ενός, επίσης, ιδεολογηματικού και ομοίως ιδεοληπτικού "ευρωπαϊσμού".

    Το θλιβερά αστείο είναι ότι οι επιστήμονες, σαν τον Κρούγκμαν, μπόρεσαν ενωρίς να αντιληφθούν και να περιγράψουν που πάει το πράγμα, με την υπό κατασκευή - τότε - ευρωζώνη. Και το περιέγραψαν πολύ καλά. Και μάλιστα, τώρα, μπορούν να δουν κριτικά τόσο το ευρώ, όσο και τα οφέλη και τα κόστη, που έχει η συμμετοχή μιας χώρας στην ευρωζώνη, ενώ μεγάλο τμήμα της ελληνικής "ανανεωτικής" αριστεράς αρνείται την στοιχειώδη συζήτηση, δείγμα της "ευρωπαϊστικής" ιδεοληπτικής της τύφλωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Krugman, μαζύ με την ανάγκη παραγραφής του μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους (ουσιαστικά του συνόλου αυτού του δημόσιου χρέους, προσθέτω εγώ), βάζει και το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ. Η ελληνική "ανανεωτική" αριστερά, παραμένοντας βυθισμένη μέσα στην ιδεοληψία της, αρνείται και να συζητήσει, έστω και ως ενδεχόμενο, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη!

    Ας δούμε και ορισμένα άλλα σημεία της σχέσης Ελλάδας - ευρωπαϊκού Νότου (και όχι μόνον) - ευρωζώνης.

    Ένας σημαντικός παράγοντας που δημιουργεί οικονομικές διαταραχές σε μια χώρα, σε σχέση με την ευρωζώνη, έχει να κάνει με την ανομοιογένεια των οικονομικών δομών. Όμως στην Ε.Ε., έχουμε από την μια την Βόρεια Ευρώπη με μεγαλύτερα αποθέματα κεφαλαίου και εξειδικευμένης εργασίας και από την άλλη την Νότια Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία) με προϊόντα εντάσεως εργασίας. Ο Κrugman έθεσε το ερώτημα, ήδη , από το 2000, αν η ολοκλήρωση θα αυξήσει, ή θα εκμηδενίσει αυτές τις διαφορές. Πρέπει να πω, φυσικά, ότι η πραγματικότητα, έδωσε την απάντηση με την δημιουργία ενός καταμερισμού της εργασίας, κατά πολύ δυσμενέστερου για τον Νότο και ιδιαίτερα την Ελλάδα.

    Ακόμα, πρέπει να επισημάνω ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ και το συμπληρωματικό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που αυστηροποίησε τους δημοσιονομικούς κανόνες, δημιουργούν επιζήμιες απώλειες της εθνικής δημοσιονομικής αυτονομίας, δεδομένης μιας απουσίας της εθνικής νομισματικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε συνθήκες ύφεσης. Μάλιστα μπορεί να απαιτηθεί αυστηρή δημοσιονομική αναδιάρθρωση σε περίοδο ύφεσης, όταν δηλαδή οι συσταλτικές επιδράσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές.

    Πως μπορεί, όμως, τώρα σε μια χώρα να αποκατασταθεί η ισορροπία; Μόνο μέσα από μια περίοδο επίπονης ύφεσης, στην διάρκεια της οποίας οι τιμές των αγαθών και των μισθών θα μειωθούν σημαντικά. Η ένταση μάλιστα της ύφεσης, είναι αντίστροφη με τον βαθμό οικονομικής ενσωμάτωσης αυτής της χώρας στην ευρωζώνη. Όσο πιο μικρή είναι η ενσωμάτωση της χώρας, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ύφεση. Το ευρώ λοιπόν θα δοκιμαστεί, ήταν το συμπέρασμα του Κρούγκμαν, όταν μια χώρα εισέλθει, σε μια μεγάλη περιπέτεια.

    Η περιπέτεια, την οποία πρόβλεψε o Paul Krugman, με όπλο του την αυστηρή επιστημονική ανάλυση, προέκυψε, με την διεθνή ύφεση του 2008 και την αντανάκλασή της στην Ελλάδα, με την οπερεττική διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, την δογματική αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης από τον Ζαν-Κλωντ Τρισέ και την στενοκέφαλη εθνικιστική πολιτική του συντηρητικού κυβερνητικού συνασπισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έτσι η ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική πολιτικοοικονομική ελίτ, με την βλακώδη και οικονομικά παιδαριώδη στρατηγική της επιλογή να εντάξει την Ελλάδα στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη, οδήγησε την χώρα και τον πληθυσμό της στον όλεθρο. Σε αυτήν καταστροφική πορεία, που ξεκίνησε, ουσιαστικά, το 1996, με την επικράτηση του κομφουζιονιστικού "εκσυγχρονισμού" του Κώστα Σημίτη και της παρέας του, η συμβολή της ελληνικής "ανανεωτικής" αριστεράς υπήρξε καθοριστική και οι δικές της ευθύνες βαρύτατες. Τόσο βαριές που είναι ασήκωτες.

    Αλλά πέρα από τον επιμερισμό των ευθυνών, αυτό που έχει σημασία, δεν είναι μόνον η έκφραση της λύπης αυτών που έσφαλλαν, ούτε το να ζητήσουν συγγνώμη από τον ελληνικό πληθυσμό, για το ανείπωτο κακό και την ανήκεστο βλάβη, που του προξένησαν. Όχι ότι και αυτά δεν έχουν την σημασία τους. Προφανώς, την έχουν. Αυτό που είναι σημαντικότερο όλων είναι η αναγνώριση των λαθών και η επανόρθωσή τους.

    Δυστυχώς, όμως και η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ (το ψευδοευρωπαϊκό τμήμα της) και η ελληνικη "ανανεωτική" αριστερά βρίσκονται πολύ μακριά, από μια τέτοια διαδικασία αναγνώρισης των ανείπωτα καταστροφικών τους σφαλμάτων και συνεχίζουν να επιμένουν στις καταστροφικά λαθεμένες επιλογές τους και στον ιδεολογηματικό τους λόγο, ο οποίος καταντά παραληρηματικός, ακριβώς, επειδή επιδιώκει να προσαρμόσει την πραγματικότητα στο ανορθολογικό περιεχόμενο του σώματος των ιδεοληψιών, που συγκροτούν αυτόν τον ιδεολογηματικό λόγο και όχι να επαναννοηματοδοτήσει τον ιδεολογικό της λόγο από τα διδάγματα της ιστορικής εμπειρίας, της οποίας και των οποίων την ύπαρξη εξακολουθεί να επιμένει πεισμάτικά να αρνείται.

    Όπως ακριβώς πράττουν και οι καλοί φίλοι του παραπάνω άρθρου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU