Κώστας Βαρώτσος Αυτοκριτική κι αλληλεγγύη

Συνέντευξη του Κώστα Βαρώτσου στην Βασιλίκα Σαριλάκη

από το  art noise 

Ένα μνημείο αφιερωμένο στα δεινά της μετανάστευσης είναι το νέο έργο του γλύπτη Κώστα Βαρώτσου που εγκαινιάστηκε πρόσφατα στην Ιταλική πόλη Οτράντο. Το έργο αφιερώνεται σε εκείνους που χάθηκαν στη θάλασσα στις 28 Μαρτίου 1997, κοντά στις ακτές της Απουλίας, όταν ένα ιταλικό πολεμικό πλοίο βύθισε το αλβανικό πλοίο «Kater I Rades» με αποτέλεσμα να πεθάνουν 81 άνθρωποι εκ των οποίων 61 γυναίκες και παιδιά. Ο Βαρώτσος ανέλαβε να μετατρέψει το ανασυρμένο από τον βυθό κουφάρι του Αλβανικού αυτού πλοίου σε ένα έργο-σύμβολο. Μου μίλησε για αυτό το δράμα, την εμπειρία με την εκεί κοινότητα, τα ελληνόφωνα χωριά, για την μετανάστευση και το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή..Τον ρώτησα τι θα πρέπει να σηματοδοτεί κυρίως ένα έργο δημόσιου χώρου αφού είναι ο Έλληνας γλύπτης που έχει κάνει διεθνώς τα περισσότερα έργα δημόσιου χώρου. Μιλήσαμε ακόμα για την κρίση και με αιφνιδίασε με την έντονη αυτοκριτική του γιατί όπως είπε, ήταν έγκλημα που σιώπησε όταν έπρεπε να μιλήσει και για την οικτρή όπως την χαρακτήρισε αποτυχία του όταν αναμίχθηκε με την πολιτική..



* Πες μου Κώστα, πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα; Ποιά ήταν η εμπειρία σου με την κατασκευή αυτού του ιδιαίτερου έργου, και πως έγινε δεκτή από την εκεί κοινότητα;

* Η πρόταση να κάνω αυτό το έργο μου ήρθε τον περασμένο Αύγουστο, ενώ βρισκόμουν στο σπίτι μόνος μου και σε πλήρη κατάθλιψη λόγω της κατάστασης με την Ελλάδα. Μόλις έλαβα το email απάντησα αμέσως. Ζήτησα να μάθω λεπτομέρειες για το συμβάν, ζήτησα εικόνες από το καράβι και ανταποκρίθηκαν αμέσως. Μόλις είδα τις εικόνες ταυτίστηκα άμεσα με αυτήν την τραγωδία. Είδα κάποια ομάδα ανθρώπων που προσπαθώντας να βρουν μια καλύτερη ζωή βγήκαν στην θάλασσα και πέθαναν..81 άτομα..τους χτύπησε ένα ιταλικό πολεμικό και βυθίστηκαν και πήγαν στον πάτο της θάλασσας.. 81 ψυχές..μόλις το είδα αυτό..

* Που ήταν μάλιστα κατά πλειοψηφία μάνες και παιδιά.. Αυτό είναι το πιο δραματικό..

* Ναι, ναι ήτανε 61 γυναίκες και παιδιά.. Οι οποίοι μάλιστα επειδή ήτανε όλοι στο αμπάρι πνίγηκαν χωρίς να μπορέσουν καν να αντιδράσουν..Και μου εμπιστεύτηκαν αυτό το έργο για να το κάνω έργο..να του δώσω ζωή..



* Πολύ δύσκολο έργο.

* Ε ναι βέβαια..γιατί εγώ δούλευα σε ένα κουφάρι που είχε πνίξει 81 ανθρώπους. Έπρεπε με λίγα λόγια να αντιμετωπίσω τον θάνατο και να το κάνω να πλεύσει σε άλλη διάσταση, στην διάσταση της τέχνης. Αυτή ήταν η κορυφαία ιδέα που είχαν οι Ιταλοί. Δεν ήταν δική μου η ιδέα. Οι Ιταλοί, που έχουν μια συνείδηση ιστορική και μια διαστρωμάτωση πολιτισμική που τους επιτρέπει να κάνουν υπερβάσεις,αποφάσισαν να μετατρέψουν το δικό τους φταίξιμο σε ένα παγκόσμιο μήνυμα, ένα μήνυμα ζωής.

* Το ατύχημα αυτό έγινε επί Μπερλουσκόνι;

* Δεν θυμάμαι.Νομίζω πως ναι. Ήταν μια βλακεία. Ήταν εκείνην την εποχή που με τις πυραμίδες κατέρρευσε η Αλβανική οικονομία με αποτέλεσμα αυτήν την προσφυγιά. Βέβαια η μετανάστευση είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο..Ακόμη και σε μάς ψιθυρίζεται ότι μπορεί σε λίγο καιρό να γίνουμε κι εμείς μαζικά ξανά μετανάστες..

η συνέχεια εδώ: art noise: Costas Varotsos interview