Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Ο σοφός λαός, ακροβατώντας στα όρια μιας βίαιης επίγνωσης, μαγειρεύει... Τι μαγειρεύει;


του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Οι δημοσκοπικές φωτογραφίες της στιγμής δείχνουν "ακυβερνησία". 
Δηλαδή, κατά την επίσημη πολιτικά ορθή διατύπωση, αδυναμία επανάκαμψης του δικομματισμού
Τα δυο πελατειακά κόμματα τα υπεύθυνα για την χρεοκοπία μας, έχουν χάσει οριστικά την υποσχετική τους γυαλάδα. Αιμοραγούν καθημερινά. Από το πάλαι ποτέ 75% έπεσαν πια κάτω από το 40% και η πτώση συνεχίζεται.
Μήπως όμως, απλά περνάμε σε τρικομματισμό; Όχι. Η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων δεν δείχνει κάτι τέτοιο - με την έννοια του τρίτου σταθερού παίκτη μπαλαντέρ. 
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, βαθειά διαβρωμένο από την προϊούσα -εδώ και δεκαετίες- παράλληλη κρίση της αριστεράς, και τώρα την οριστική χρεοκοπία του πελατειακού συστήματος και του παρασιτικού καταναλωτισμού, αδυνατεί να αρθρώσει λόγο εναλλακτικό. Όλα σχεδόν τα κόμματα είναι εκφράσεις του παλιού. Διαλυμένα -πλην των ακραίων του αυταρχικού τύπου- οργανωτικά, εκτός από μέλη ψάχνουν πια και την ψήφο με μεγάλη δυσκολία. Όλες οι αφηγήσεις τους έχουν καταρρεύσει.
Θυμόμαστε πόσο εύκολη ήταν παλιά η προεκλογική εκστρατεία για έναν υποψήφιο - αρκεί να είχε χρόνο και γερά πόδια: ανέπτυσσε στο ατυχές ακροατήριο ιδεολογικές κενολογίες που υποτίθεται τον/την διαχώριζαν από τους "άλλους" και μερικές υποσχέσεις για το μέλλον και καθάριζε. 
Τώρα, ελάχιστοι/ες ,μπορούν να σταθούν απέναντι, ακόμη και σε φιλοκομματικό ακροατήριο... Τα ερωτήματα είναι ξεκάθαρα και απαιτούν συγκεκριμένες απαντήσεις. 
Κι όταν ακόμη και οι οικονομολόγοι διαφωνούν μεταξύ τους, τι μένει σε έναν/μία υποψήφιο/α; Στην καλύτερη περίπτωση η ειλικρινής παραδοχή ότι δεν ξέρει, στην χειρότερη -αυτή που επιλέγουν οι λαϊκιστές- η συνομωσιολογία: "καθαρή", ερεθιστική συναισθηματικά, απλοϊκή στο δια ταύτα. 
Παρόλα αυτά, ο σοφός λαός φαίνεται να ανιτστέκεται. Τα ποσοστά των λαϊκιστών κατεβαίνουν αντί να ανεβαίνουν κι έχουν οδηγήσει σε απελπισία τον Πάπα του λαϊκισμού και της πελατειακής διακυβέρνησης Βενιζέλο - όπου νάναι θα χάσει και την ψυχραιμία του και θα αρχίσει τις απειλές...
Αλλά και ο έτερος καπαδόκης του συστήματος Σαμαράς, δεν νοιώθει καλύτερα. Βλέπει να απομακρύνονται τα όνειρα, όχι μόνο αυτοδυναμίας αλλά και συναινετικής πρωθυπουργίας...
Το πρόβλημα βέβαια αρχίζει μετά από αυτούς. 
Αν κρατούν ακόμη κάποια ποσοστά είναι γιατί δεν φαίνεται από αλλού, εναλλακτική λύση. Και το πρόβλημα της διακυβέρνησης είναι μεγάλο. Γιατί καλή η διαμαρτυρία, αλλά από αυτές τις εκλογές πρέπει να προκύψει κάτι που θα εκπροσωπήσει την πλειοψηφία της κοινής γνώμης για τους επόμενους χειρισμούς προς την χρεοκοπία ή την ανοικοδόμηση αυτής της χώρας.
Τι μπορούμε να κάνουμε;

Είναι δύσκολο να κατατάξει κανείς τα υπόλοιπα κόμματα με οποιοδήποτε κριτήριο. 
Δεν μπορείς πχ να τα χωρίσεις σε μνημονιακά/αντιμνημονιακά γιατί αυτός ο διαχωρισμός είναι λαϊκιστικός και ποδοσφαιρικός: "βούτυρο στο ψωμί του συστήματος", όπως θα λέγαμε άλλες εποχές... Αποκρύπτει τις διαφορετικές προσεγγίσεις, τους προβληματισμούς, τις εναλλακτικές και τις προτεραιότητες του καθενός. Αν κριθούν όλοι απλά με το αν θα ενέκριναν αυτό το μνημόνιο ή όχι, ταυτίζουμε την Χρυσή Αυγή με τον Συριζα και την Δημαρ και τους Οικολόγους Πράσινους με το ΚΚΕ και τον Καμμένο...
Δεν μπορείς επίσης να τα χωρίσεις σε πελατειακά και μη, αφού σε όλα υπάρχουν και οι μεν και οι δε, σε διάφορες αναλογίες: και στην Δημαρ μαζί με όσους μεταρρυθμιστές, και στον Συριζα (κόμματα του πελατειασμού με "ανθρώπινο πρόσωπο") και στο εσωστρεφές ΚΚΕ (κόμμα της στριφνής νομενκλατούρας), οπωσδήποτε σε όλα τα άλλα, όσα είναι παραλλαγές των παλιών κομμάτων (Καμμένος, Κατσέλη κλπ), αλλά ακόμη και στους Οικολόγους Πράσινους σαν δυνατότητα/πιθανότητα παρά τα αμεσοδημοκρατικά φίλτρα... Άνθρωποι είμαστε και ..."Έλληνες".
Από την ίδια κοινωνία προερχόμαστε όλοι: του δούναι και λαβείν, των πελατών και σπάνια των πολιτών.

Η μόνη πιθανότητα να χωρίσεις σήμερα τα κόμματα εκτός παλαιού δικομματισμού, είναι οι ισοδύναμες προτάσεις τους απέναντι στις συγκεκριμένες προβλέψεις των οικονομικών σχεδίων σωτηρίας που έρχονται -ευτυχώς ακόμη- το ένα μετά το άλλο. 
Απέναντι στις οριζόντιες περικοπές και τα φορολογικά χαράτσια επί δικαίων και αδίκων, για τα οποία φρόντισε ο δικομματισμός να εμφανιστούν σαν η μόνη δυνατότητα απέναντι στην τρόικα.
Απέναντι στην έγκαιρη εφαρμογή όσων θετικών και αναγκαίων μεταρρυθμίσεων προβλέπουν τα δανειακά προγράμματα -όσα ήρθαν κι όσα θα έρθουν, απ' όπου και αν έρθουν! Παιδεία, Φάρμακα, Μεταφορές, Επιχειρηματικότητα, Γραφειοκρατία, Φορολογία, Μηχανογράφηση, Παραγωγικότητα και αξιολόγηση στο Δημόσιο κλπ κλπ Με κοινωνικό έλεγχο και διορθώσεις όπου χρειάζεται. Και ανάληψη της ευθύνης, αφού καμιά μεταρρύθμιση δεν είναι εύκολη ή χωρίς πόνο.
Απέναντι στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, με περιβαλλοντικά κριτήρια ουσίας και όχι εμπόδια ..καθυστέρησης. Για τον έλεγχο του πελατειασμού πίσω από το επείγον και το απαραίτητο fast track.
Απέναντι στην αντιμετώπιση ταυτόχρονα και της περιβαλλοντικής κρίσης, χωρίς το περιβάλλον να είναι το θύμα ελέω κρίσης, αλλά ο ωφελημένος από ένα οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας ως απάντηση στην κρίση (ενεργειακός προασανατολισμός, ανανεώσιμες πηγές, τουριστική αειφορία).
Φτάνουν αυτά; Όχι βέβαια. Έχει μεγάλη σημασία ΠΟΙΟΣ/Α θα τα κάνει!
Που βουλιάζουν οι απαραίτητες αλλαγές; Στην αλλοίωσή τους από τους προσχηματικούς υποστηρικτές τους, στην ακύρωσή τους στην πορεία με τροπολογίες της ντροπής, στο μπλοκάρισμά τους με "συνδικαλιστικές" ομηρείες έναντι συντεχνιακών αιτημάτων. Στους κομματικούς στρατούς και τις πειθαρχίες τους.
Γιατί δεν είναι δυνατόν την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων να κάνει ο/η υπουργός ή η γραμματεία του... Της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων ο ...Βορίδης. Του τουρισμού το ...ΠΑΜΕ. Της Παιδείας η ...ΔΗΜΑΡ. Του περιβάλλοντος ο ...Παπακωνσταντίνου.
Χρειάζονται μεταρρυθμιστές με τον κομματικό πατριωτισμό δεύτερο, πίσω από το κοινό καλό, χρειάζονται εκπρόσωποι της κοινωνίας και όχι του κομματικού σωλήνα, του συντεχνιακού συνδικαλισμού ή των κρατικοδίαιτων ευγενών επαγγελμάτων.
Έτσι, ο σοφός λαός, θα αναζητήσει και θα βρεί κάτω από τα κόμματα τους ανθρώπους του
Τους οπαδούς των λύσεων, των συναινέσεων, του ρεαλισμού. Των ισοδύναμων μέτρων, των εναλλακτικών. Των προτεραιοτήτων προφύλαξης της λειτουργίας της οικονομίας, της ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος υπό κοινωνική εποπτεία, της εφαρμογής του μικρού σχεδίου Μάρσαλ, της ανοικοδόμησης της γεωργίας, της προστασίας του τουρισμού, της ανοικοδόμησης του δημοσίου, της μείωσης των τιμών και της εγγύησης και προστασίας των υγιών επενδύσεων από το γραφειοκρατικό τέρας της μίζας και του εκβιασμού.
Επίσης, θα ανακαλύψει τα κόμματα των λύσεων και όχι του πηδήματος στο κενό. Τα κόμματα που κάνουν συμμαχίες μετεκλογικά -και όχι προεκλογικά, βάσει πονηρών προτάσεων ενσωμάτωσης και χρησιμοποίησης- βάσει προγραμμάτων και όχι επίκλησης "ιδεολογικών συγγενειών". Τα κόμματα που λειτουργούν δημοκρατικά, δημόσια και με διαφάνεια και δεν ακολουθούν το/την λαϊκιστή/στρια σωτήρα με το μειλίχιο πρόσωπο.

Δύσκολες επιλογές αλλά τελείως απαραίτητες στο μετεκλογικό χάος. Περνάμε στις πολυκομματικές κυβερνήσεις συνεργασίας και όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε!
'Οποιο κόμμα διακριθεί όχι στους αποκλεισμούς αλλά στην συναινετική διαχείριση των αλλαγών στην ελληνική κοινωνία, θα εκφράσει την νέα εποχή. Ακυβερνησία δεν είναι να μην βγει ο δικομματισμός - ακυβερνησία είναι το δεν συνεργάζομαι με κανέναν, δεν λερώνω τα χέρια μου με συμμετοχή σε κυβέρνηση και δεν βρέχω τα πόδια μου ασχολούμενος με τους απαραίτητους και επώδυνους μετασχηματισμούς της ελληνικής κοινωνίας.
Όσοι ποντάρουν απλά στο ΟΧΙ μιας αιφνιδιασμένης κοινωνίας, εκφράζουν τον μοιραίο συντηρητισμό που μας έφερε ως εδώ. Ας επικαλούνται προοδευτικές ιδεολογίες και κοινωνικά οράματα ισότητας και δικαιοσύνης.
Γιατί σημασία έχει ΤΩΡΑ ΤΙ ΛΕΣ...
Να αλλάξουμε ή να μην πειράξουμε τίποτα από το παλιό καθεστώς;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU