Σάββατο 28 Απριλίου 2012

"Είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς υποσημειώσεις"

Γιώργος Παπασπυρόπουλος: συνέντευξη στα arguments.gr

Σε ποιο βαθμό θεωρείς ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι, είναι ικανοί και πρόθυμοι να συμβάλλουν στην πολιτική σταθερότητα και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση συνεργασίας; Πόσο σημαντική είναι η πολιτική σταθερότητα μετά τις εκλογές για το κόμμα;

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεσμευόμαστε ήδη καταστατικά να συμβάλλουμε στην πολιτική σταθερότητα και την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ. «Είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς υποσημειώσεις» λέει ένα από τα μότο μας.

Γνωρίζουμε καλά ότι η χαρά του πελατειακού συστήματος –που πρέπει να ανατραπεί επειγόντως αν θέλουμε να επιβιώσουμε μέσα στην Ευρώπη- είναι η «ακυβερνησία», δηλαδή η ανυπαρξία συναινέσεων για υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και αλλαγών ζωτικών για την ανασυγκρότηση της χώρας σε μια βιώσιμη κατεύθυνση.

Έτσι, οι ΟΠ έχουμε αποφασίσει, εάν είμαστε στη Βουλή και κληθούμε σε συνομιλίες για συμμετοχή ή ανοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας, να συζητήσουμε προγραμματικές συγκλίσεις, ελάχιστες μεν βιώσιμες δε. Και να κρίνουμε, εφόσον υπάρξει συμφωνία, με ποιον τρόπο θα υποστηρίξουμε, πάντα κριτικά, ένα τέτοιο σχήμα. 
Ελπίζουμε ότι η κοινωνία θα κοντύνει την αλαζονεία και τις φιλοδοξίες του δικομματισμού αλλά και των αορίστως δημοκοπούντων την ψήφο μας και θα επιτρέψει ένα νέο και νηφάλιο σκηνικό μετεκλογικά, όπου οι αοριστίες δεν έχουν θέση και οι συγκεκριμένες προτάσεις θα πρέπει να επικρατήσουν των ιδεολογικών προσχημάτων.

Το Μνημόνιο είναι μια δεξιά πολιτική ατζέντα; Αν ναι, πως θα ήταν ένα «αριστερό» Μνημόνιο δεδομένης της αφερεγγυότητας της χώρας, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των στρεβλώσεων του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου;


Το Μνημόνιο, είναι πρώτα το αποτέλεσμα μιας δανειακής συμφωνίας. Υποχρεωτικής, εφόσον χρεοκοπήσαμε λόγω της διαχείρισης που έκαναν τα δυο κόμματα μεταπολιτευτικά. 
Το Μνημόνιο αυτό φέρνει λοιπόν την σφραγίδα της τρόικας και του πελατειακού συστήματος: δηλαδή όσων το διαπραγματεύτηκαν. Περιέχει μέτρα που θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί από μας τους ίδιους, πολλά χρόνια πριν, ανακατωμένα με ρυθμίσεις πελατειακού χαρακτήρα –σαν τις οριζόντιες περικοπές και τα φορολογικά χαράτσια- για να μην αλλάξει τίποτα. 
Έτσι, έχει δυσφημίσει τις μεταρρυθμίσεις ως εφαρμογές ανάλγητων δεξιών πολιτικών. 
Κι όμως:
καμιά ουσιώδης μεταρρύθμιση δεν έχει ολοκληρωθεί με αποτέλεσμα απλά να βυθιζόμαστε στην ύφεση και την ανεργία αλλά και απόπειρες να την πληρώσει το περιβάλλον και ο πολιτισμός μας, όταν την fast track μέθοδο χειρίζεται τι ίδιο παρασιτικό σύστημα. 
Άρα το θέμα δεν είναι ένα «αριστερό» ή «οικολογικό» μνημόνιο, αλλά ποιος διαπραγματεύεται το μνημόνιο και τι εκπροσωπεί αυτός. 
Αν για παράδειγμα οι διαρθρωτικές αλλαγές του ιδίου του μνημονίου είχαν προηγηθεί του εισπρακτικού του μέρους, και έσοδα θα υπήρχαν και περισσότερη δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. 
Τώρα, με ευθύνη και της τρόικας και του ελληνικού δικομματισμού που συνεργάζεται άψογα με τις συντεχνίες, τα πράγματα έγιναν ανάποδα – κι αυτό που εφαρμόζεται, δεν είναι καν το μνημόνιο αλλά η ατζέντα της μείωσης μισθών για να έρθουν δήθεν επενδύσεις. 
Οι επενδύσεις όμως κολλούν στην διαφθορά και το γραφειοκρατικό σύστημα, την έλλειψη εμπιστοσύνης και το εχθρικό περιβάλλον για την μη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και όχι στο ύψος των μισθών του ιδιωτικού τομέα (κι αυτό το παραδέχονται και οι εργοδότες). 
Άρα; 
Κανένα μνημόνιο, ακόμη και αριστερό ή οικολογικό, δεν μπορεί σε αυτήν την χώρα να εφαρμοστεί όσο την πολιτική εξουσία ασκεί το πελατειακό/συντεχνιακό σύστημα της μεταπολίτευσης. Με την νοοτροπία του κράτους λάφυρου που εξυπηρετεί συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων και αδιαφορεί για τους θεσμούς και τις δομές που είναι απαραίτητες για οποιαδήποτε ανάπτυξη (όχι μεγέθυνση) , πόσο μάλλον για την πράσινη ανάπτυξη.
Η «επιβαλλόμενη» λιτότητα της κ. Μέρκελ μπορεί να έχει κάποια σχέση με την «εθελούσια» λιτότητα που αποτελεί πάγιο αίτημα του οικολογικού κινήματος;

Στην εποχή μας τα μοντέλα λιτότητας που προτείνονται ή επιβάλλονται έχουν να κάνουν περισσότερο με ιδεολογικές προσεγγίσεις παρά με κοστολογημένες διεξόδους. Η εμμονή της Γερμανίας σε μια συμπεριφορά έχει να κάνει με ιδιοτελή οικονομικά συμφέροντα της συγκυριακής επικράτησης της Γερμανίας σε μια κλυδωνιζόμενη Ευρώπη από την πρώτη κρίση της παγκοσμιοποίησης. Θέλει λιτότητα για τους «μη παραγωγικούς» λαούς αλλά και τους «παραγωγικούς» σαν τον δικό της. Η άποψη είναι ιδεολογική: 


αντί της ευρωπαϊκής ενοποίησης προτιμά να διατηρήσει όσο γίνεται το συγκριτικό της πλεονέκτημα ώστε να κυριαρχεί στους όρους της ενοποίησης.

Η εθελοντική λιτότητα είναι κάτι τελείως αντίθετο. Έχει να κάνει με το πώς παράγουμε και «αναπτυσσόμαστε», και πως καταναλώνουμε. 

Η απλή μεγέθυνση είναι μια τυφλή δύναμη που κινεί την αγορά σε κατανάλωση των διαθεσίμων πόρων και καταστρέφει τον πλανήτη και τα εισοδήματα, για πρόσκαιρα οφέλη των λίγων. 
Η συμβίωση όμως με την φύση, η αειφορία και η βιωσιμότητα του είδους μας απαιτούν φειδωλή χρήση των πόρων και αντικατάστασή τους όπου είναι δυνατόν με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τροφής και πολιτιστικού πλούτου. Εκεί, νοοτροπίες καταναλωτισμού και σπατάλης θεωρούνται καταστροφικές –οι ίδιες βέβαια αποτελούν βασικές παραμέτρους της οικονομικής μεγένθυσης. 
Ήρθε η ώρα λοιπόν να αλλάξουμε και εργαλεία, όπως το ΑΕΠ πχ, και να υιοθετήσουμε δείκτες ικανοποίησης από την εργασία και το περιβάλλον, τον πολιτισμό την κοινωνικότητα, την αλληλεγγύη και την συμμετοχή στα κοινά. Η εθελοντική λιτότητα εδώ κουμπώνει ως ποιότητα ζωής «επί της ουσίας».

Καταρρέει ένα μοντέλο επίπλαστης ευδαιμονίας και ανάπτυξης που στηρίχθηκε στην υπερκατανάλωση, ενώ παράλληλα επέφερε μεγάλες ζημιές στο αστικό και φυσικό περιβάλλον της χώρας. Σήμερα που απαιτείται αναδιάταξη του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου τι ιδιαίτερο έχουν να προσφέρουν οι Οικ. Πράσινοι που θα συνέβαλε και στην εδραίωση μιας βιώσιμης ανάπτυξης; Μπορείς να μας αναφέρεις μερικές προτάσεις;

Στην χώρα μας το μοντέλο που αναφέρετε, έφτασε στο άκρον άωτον… Για να μπορέσει κάτι να αλλάξει πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. 

Ή παράγουμε ή βουλιάζουμε. 
Έχουμε εγκαταλείψει την καλλιέργεια της γης, έχουμε εγκαταλείψει τα σπίτια που μένουμε σε ενεργοβόρες φτηνές κατασκευές, έχουμε εγκαταλείψει την πρωτογενή παραγωγή και την καινοτόμα, ευφυή και υγιή επιχειρηματικότητα. Καταναλώνουμε εισαγόμενα που μπορούμε κάλλιστα να παράξουμε εδώ και να εξάγουμε με επιτυχία, όπως πχ προϊόντα βιολογικής γεωργίας. 
Όλα αυτά είναι γνωστά. 
Οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι μια δύναμη λύσεων. 

Έχουν προτάσεις και πέραν της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας, συμμετέχουν στην δημόσια διαβούλευση και δεν ιδεολογικοποιούν την στάση τους. Είναι εργαστήριο λύσεων και διαλόγου, δεν τους απασχολεί αν θα δώσουν αριστερό ή οικολογικό άλλοθι σε κάποιους αλλά αν θα δώσουν λύσεις, τοπικές και υπερτοπικές, διεξόδου από την κρίση.
Μερικές από τις καθοριστικής σημασίας για το μέλλον προτάσεις τους είναι εκείνες για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και των θεσμών στην θέση του πελατειακού κράτους, ώστε να υπάρχει το πλαίσιο και η βάση για να προκύψει οποιαδήποτε άλλη αλλαγή. Είναι γνωστό ότι σε αυτήν την χώρα οι διακηρύξεις προσκρούουν στην κομματική ισχύ επί των θεσμών και συντρίβονται – κι ότι επίσης αμφισβητεί συντεχνιακά δικαιώματα και ευγενή επαγγέλματα, επίσης ηττάται. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται έξω από την Δημοκρατία και οι θεσμοί δεν έχουν ακόμη ανεξαρτησία από το κόμμα. 
Έχουμε κόμμα-κράτος και έχουμε χάσει το νόημα και την λειτουργική δύναμη της δημοκρατίας. Αυτό είναι το πρώτο στην ανατροπή του οποίου οι ΟΠ μπορούν να συμβάλλουν με την παρουσία τους στην Βουλή. 
Το δεύτερο είναι η επαγρύπνηση, ώστε την όποια λύση να μην την πληρώσει το περιβάλλον με μη αναστρέψιμες επιπτώσεις που θα κληρονομηθούν στις επόμενες γενιές από τις οποίες το έχουμε δανειστεί. 
Τέλος, η σημαντικότερη ίσως προσφορά των ΟΠ θα είναι η συμβολή τους στην αλλαγή προτύπου οικονομικής συμπεριφοράς: υπάρχει βιώσιμη προοπτική με δουλειά σε βάθος για οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγής και της κατανάλωσης αλλά και της οικονομικής διακυβέρνησης. Θέλει όμως υπομονή, καίριες αλλαγές, απεξάρτηση από αναλώσιμες πηγές ενέργειας, ήπια και ανανεώσιμη δραστηριότητα και κυρίως, κοινωνική συμμετοχή, απευθείας επικοινωνία παραγωγών καταναλωτών και δημοκρατία στις αποφάσεις και την εκτέλεσή τους. 
Γι αυτό, το συνεργατικό εγχείρημα των ΟΠ δεν πρέπει να λείπει από την κρίσιμη αυτή κοινοβουλευτική περίοδο.


*Ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος είναι υποψήφιος με τους Οικολόγους Πράσινους στην Περιφέρεια Αττικής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU