"Εγγυώμαι την οριστική υπέρβαση της κρίσης"

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*

Σαμαράς και Βενιζέλος, οι δυο βασικοί πυλώνες του παλαιού πολιτικού συστήματος που θα αντιμετωπίσουμε με το ερώτημα του ...εξοστρακισμού σε αυτές τις εκλογές, γυρνούν την Ελλάδα και εγγυώνται την υπέρβαση της κρίσης. Ο πρώτος, πιο πονηρός, μόνο εφόσον του δοθεί αυτοδυναμία (κάτι που γνωρίζει ότι δεν θα συμβεί - το λέει όμως για να δείξει ότι δεν του περνά καν από το μυαλό ότι το ποσοστό του δεν φτάνει ούτε στο μισό της αυτοδυναμίας) - ενώ του δεύτερου του φτάνει να είναι το ΠΑΣΟΚ μέσα στην κυβέρνηση. Για να μπορεί να "παίξει"... κι αυτός.

Και οι δυο, άμεσα συνυπεύθυνοι ως στελέχη και επικεφαλής του δικομματισμού, για την χρεοκοπία της χώρας και την λεηλασία του εθνικού αλλά και του ευρωπαϊκού πλούτου μεσω του πελατειακού παρασιτικού σύστηματος που έστησαν και τελειοποίησαν τρεις δεκαετίες τώρα τα κόμματά τους, "εγγυώνται". 

Εγγυώνται το οτιδήποτε. 

Μαγική ανάπτυξη σε μια χώρα χωρίς θεσμούς με το κόμμα τους έτοιμο να κατασπαράξει τα δανεικά και την όποια προστιθέμενη υπεραξία σε τομείς που ακόμη δεν έχουν σβήσει εντελώς ή λεηλατώντας τις προσπάθειες της μικρής υγιούς επιχειρηματικότητας. 

Ρευστότητα στην αγορά, κάτι που δεν κατάφεραν και οι δυο μαζί αλλά μπορεί ο ...καθένας ξεχωριστά. 

Στήριξη των μικρομεσαίων (που εξαφανίζονται ήδη για φυσικούς και αφύσικους λόγους με ρυθμούς καταιγιστικούς) και μείωση της ανεργίας, όταν στην ατζέντα τους βρίσκεται ως πρώτη επιλογή η στήριξη των συντεχνιών και του μη ελέγχου της δημόσιας σπατάλης και διαφθοράς (ακόμη και η ανανέωση της θητείας του δημόσιου επιθεωρητή Ρακιντζή αναβάλλεται συνεχώς, κι εκείνος λειτουργεί ...άτυπα - γιατί άραγε;). 

Ισοδύναμα μέτρα, όταν οι ίδιοι εφηύραν τις οριζόντιες περικοπές για να μην περικοπεί η ανισότητα, τα επιδοτούμενα ευγενή ταμεία και οι γκρίζες περιουσίες των "δικών" τους πελατών, πείθοντας σχετικά ακόμη και την τρόικα στις μεταξύ τους "σκληρές" διαπραγματεύσεις. Εδώ ακόμη και η εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τους ιδιώτες (6-8 δις) που θάδινε ανάσα στην αγορά, καρκινοβατεί αν και περιλαμβάνεται στα άμεσα μέτρα του μνημονίου. 

Φυσικά μπορούν να υπόσχονται ότι θέλουν και να το εγγυώνται επίσης. Είναι η δουλειά τους αυτή. Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι...

Ο μεν Βενιζέλος άλλωστε, ως εμπνευστής του νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών έχει έτοιμο το πλαίσιο της μη-ευθύνης, πράγμα που ως επίσης γνωστόν απόλαυσε ιδιαίτερα δε και η ΝΔ στα χρόνια της εξουσίας της. Για όλες λοιπόν τις μπούρδες εγγυήσεις τους δεν κινδυνεύουν να χάσουν τίποτε οι ίδιοι και τα κόμματά τους, ως συνήθως - μόνο κάποιες ψήφους. 

Πως θα ήταν όμως τα πράγματα, εάν για κάθε υπόσχεση έβαζαν ενέχυρο ως εγγύηση, την προσωπική τους περιουσία ( γιατί κομματική δεν υπάρχει - κρατικοδίαιτα είναι τα κόμματα ) και ελευθερία όπως κάθε εγγυητής που συνυπογράφει ένα δάνειο; Δάνειο δεν είναι οι ψήφοι που ζητούν και η εντολή; Κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων πως θα το χειριστούν. Δεν χρειάζεται κι ένα σχετικό μνημόνιο, για όποιον υπογράφει φαρδιά πλατιά, "εγγυώμαι προσωπικά"; Μια υπογραφή, κάποια ευθύνη; 'Η μήπως αρκεί απλά η μούτζα των αγανακτισμένων;

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει συνηθίσει να το ελέγχουν. Με περισσό θράσος έχει καταλύσει ανεξάρτητους θεσμούς, έχει ποδηγετήσει την δικαιοσύνη και ευνουχίσει το κοινοβούλιο. Είναι η ώρα να βρεθεί προ των ευθυνών ενός ευνομούμενου κράτους ή μιας έστω ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Αλλού παραιτούνται υπουργοί επειδή δεν πλήρωσαν τις κλήσεις ή γιατί ξόδεψαν κρατικούς πόρους για μια τους έξοδο. Εδώ ως πότε η δημοκρατία και οι θεσμοί θα παραμένουν κουρελόχαρτα; 

Και ο μόνος δρόμος, μέσα σε ένα πολύπλοκη και απαιτητική διαχειριστική πραγματικότητα της επομένης των εκλογών που ήδη φυλλομετρούμε, είναι ένας: καμιά πολιτική νομιμοποίηση στον καταστροφικό δικομματισμό - πολυκομματικές κυβερνήσεις θεσμικής επαναφοράς της χώρας και παραγωγικής διεξόδου από την κρίση χωρίς ξεπούλημα της περιβαλλοντικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

 *Ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος είναι υποψήφιος στο υπόλοιπο Αττικής με τους Οικολόγους Πράσινους