Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

"Τα μέτρα λιτότητας έπρεπε να εφαρμοστούν αφού πρώτα είχαν αρχίσει να φέρνουν αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις" λέει ο νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης

Δυο χρόνια τώρα, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι του το ντόπιο πολιτικό σύστημα καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις και προωθεί έναντι αυτών οριζόντια μέτρα. Αυτά είναι τα ισοδύναμα του πελατειακού κράτους: περιορισμός του ελλείμματος με οριζόντια μέτρα και όχι με περιορισμό της σπατάλης, της διαφθοράς και του παρασιτικού της κοινωνίας κράτους. Όποιος πολεμά με λύσσα τις αλλαγές είναι που προκαλεί τα ισοδύναμα των οριζόντιων περικοπών για να βγει ο λογαριασμός. Αυτό το ξέρουν οι πυλώνες του παλιού δικομματισμού, το ξέρει και η αριστερά που με τα όχι της στις απαραίτητες αλλαγές οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στις οριζόντιες περικοπές - αυτό άλλωστε θάκανε και η ίδια εξ ανάγκης είτε με δραχμή είτε με ευρώ γι αυτό και πανηγύρισε την ...μη πρωτιά της. Η ανάποδη σειρά μέτρων οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Τώρα δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική: έστω επώδυνα οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν εδώ και τώρα, αλλιώς τα νέα οριζόντια θα είναι κόλαση σε σχέση με τα παλιά και πρακτικά, η απόλυτη φτώχεια και χρεοκοπία. Ας στοιχηθούν λοιπόν απέναντι εχθροί και φίλοι των μεταρρυθμίσεων για την τελευταία μάχη: κι ας δούμε ποιοι είναι από δω και ποιοι από κει, επιτέλους για μια φορά καθαρά! (ΑΣ)
 Χ. Πισσαρίδης: Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο χρόνο και χρήμα
Ο νομπελίστας οικονομολόγος θεωρεί ότι ήταν λάθος η εφαρμογή λιτότητας πριν από την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών ενώ ανησυχεί για "κόπωση" των εταίρων
της Βίλης Ζυγούρα από ΤΟ ΒΗΜΑ
Ο κ. Χριστόφορος Πισσαρίδης δεν χρειάζεται συστάσεις. Καθηγητής στη London School of Economics από το 1976, τιμήθηκε το 2010 μαζί με τους Πίτερ Ντάιαμοντ και Ντέιλ Μόρτενσεν με το Νομπέλ Οικονομίας. Ο κυπριακής καταγωγής νομπελίστας θεωρεί την επιβολή μέτρων λιτότητας πριν από την υιοθέτηση διαρθρωτικών αλλαγών υπεύθυνη για τις στρατιές ανέργων σε Ευρώπη και Ελλάδα, πιστεύει ότι πρέπει να δοθεί περισσότερος χρόνος και χρήματα στη χώρα, ενώ διαβλέπει «κόπωση» των εταίρων όσον αφορά «το ελληνικό ζήτημα» και διαφωνεί με την προοπτική ενός δεύτερου «κουρέματος».
Κύριε Πισσαρίδη, βλέπουμε ότι παρατηρείται εκτόξευση της ανεργίας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πού οφείλεται;
Ο κυριότερος λόγος είναι τα μέτρα λιτότητας που έχουν λάβει όλες οι χώρες. Εχουν επηρεάσει τις οικονομίες ίσως περισσότερο από ό,τι περίμεναν και πολλοί οικονομολόγοι, οι διεθνείς οργανισμοί, αλλά κυρίως οι πολιτικοί, όπως ο Σαρκοζί και η Μέρκελ, οι οποίοι επέμεναν για τη λήψη τους. Δεν νομίζω δηλαδή ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο περίμενε μια τέτοια άνοδο της ανεργίας και για τόσο πολύ καιρό κυρίως.
Ηταν λάθος αυτά τα μέτρα ή δεν εφαρμόστηκαν σωστά;
Πιστεύω ότι ήταν λάθος όχι τόσο τα μέτρα, όσο ο χρόνος κατά τον οποίο εφαρμόστηκαν. Είναι πιο εύκολο να είναι κανένας σοφός εκ των υστέρων. Αν όμως εφαρμόζονταν σταδιακά για τρία-τέσσερα χρόνια, ίσως και πέντε, τα δημοσιονομικά - και της Ευρώπης - στο διάστημα αυτό θα βελτιώνονταν. Τώρα φαίνεται ότι δεν θα φτιάξουν μετά από πέντε χρόνια, γιατί η εφαρμογή των μέτρων έγινε απότομα στην αρχή, με αποτέλεσμα να προκληθεί τέτοια ύφεση στην οικονομία και τέτοια άνοδος στην ανεργία που δύσκολα θα εξέλθουμε από αυτή την κατάσταση.
Αρα τα μέτρα οδήγησαν στην ύφεση επειδή ...
εφαρμόστηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα.
Ακριβώς. Ηταν πολύ στενό το χρονικό διάστημα. Από την άλλη πλευρά οι διαρθρωτικές αλλαγές απαιτούν περισσότερο χρόνο για να φέρουν αποτελέσματα. Στην Αγγλία επί Θάτσερ και στη Γερμανία επί Σρέντερ χρειάστηκαν τρία-τέσσερα χρόνια τουλάχιστον ώσπου να φανούν οι θετικές συνέπειες. Στην περίπτωσή μας όμως η λιτότητα οδήγησε τις οικονομίες σε ύφεση, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο δύσκολο οι μεταρρυθμίσεις να φέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Θεωρείτε ότι ήταν λάθος που προηγήθηκαν τα μέτρα λιτότητας από τις διαρθρωτικές αλλαγές;
Ναι. Εκεί που έπρεπε να ασκηθεί η μεγάλη πίεση ήταν στις μεταρρυθμίσεις. Τα μέτρα λιτότητας έπρεπε να εφαρμοστούν σιγά-σιγά, αφού πρώτα είχαν αρχίσει να φέρνουν αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις. Τι μπορεί να γίνει τώρα, που το πρόβλημα της ανεργίας εδώ στην Ελλάδα φαίνεται ότι είναι εκρηκτικό; Αν δεν αρχίσει η οικονομία να ανακάμπτει δεν βλέπω να μειώνεται η ανεργία αισθητά.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Για να γίνει πραγματικότητα η ανάκαμψη δυστυχώς χρειάζεται περισσότερη βοήθεια. Δηλαδή αναβολή της αποπληρωμής του χρέους τους επόμενους δύο με τρεις μήνες. Είναι επίσης αναγκαία μια πιο ήπια αντιμετώπιση της Ελλάδας από την τρόικα. Για να γίνει αυτό χρειάζονται περισσότερα λεφτά. Η μόνη λύση για τα επόμενα δύο χρόνια τουλάχιστον είναι η τρόικα να δώσει περισσότερα χρήματα για την Ελλάδα.
Δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή η διάθεση...
Αυτό είναι που φοβάμαι, ότι δεν υπάρχει διάθεση και δεν ξέρω ποια είναι η εναλλακτική λύση. Γιατί αν φτάσουν η κυβέρνηση και ο λαός στο σημείο να πουν "φτάνει πια με το ευρώ" θα είναι πολύ πιο άσχημη η κατάσταση, για τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια τουλάχιστον.
Εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι μια έξοδος της Ελλάδας θα ήταν ακόμη πιο επώδυνη από τον «αργό θάνατο» που βιώνουμε;
Ναι, οπωσδήποτε θα είναι. Για να μην είναι, η Ελλάδα θα χρειαστεί ακόμη περισσότερη βοήθεια από την τρόικα, κυρίως από το ΔΝΤ.
Αρα, ουσιαστικά δεν συμφέρει την Ευρωπαϊκή Ενωση αυτό από απόψεως χρημάτων...
Οπωσδήποτε δεν τους συμφέρει βραχυπρόθεσμα, για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια. Δεν αποκλείεται ωστόσο να πουν, "αν βγει η Ελλάδα από το ευρώ, θα το κάνουμε μία φορά και τέλειωσε, θα δώσουμε τα λεφτά και σε λίγα χρόνια θα έχουμε τελειώσει με την Ελλάδα". Μπορεί να πουν "και σε τρία χρόνια τι γίνεται αν δεν εφαρμοστούν τα μέτρα, αν αρχίσουν οι διαδηλώσεις, αν βγει μια άλλη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και δεν εφαρμόσει τα μέτρα;". Γι' αυτό, παρά το γεγονός ότι μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα τους στοιχίσει περισσότερο άμεσα, εν τούτοις θα είναι πιο βέβαιοι για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα σε βάθος πενταετίας. Ελπίζω βεβαίως κάτι τέτοιο να μη συμβεί για το καλό της χώρας.
Πιστεύετε ότι ευρωπαϊκοί κύκλοι θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να τα καταφέρει εντός ευρώ; Οτι προτιμούν να πληρώσουν άμεσα το τίμημα ενός Grexit για να "ξεμπερδεύουν";
Βλέπω ότι υπάρχει μια κόπωση: "Εως πότε η Ελλάδα θα συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί;". Βλέπουμε ωστόσο ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει επηρεάσει και άλλες χώρες, όπως την Κύπρο. Δυστυχώς οι τράπεζες της Κύπρου έχουν μεγάλα προβλήματα. Κυρίως οι δύο μεγάλες. Ομως στην Κύπρο δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Είναι και το δημοσιονομικό πρόβλημα πολύ σοβαρό. Η Κύπρος το 2007 είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο και τώρα έχει ένα από τα πιο μεγάλα ελλείμματα στην Ευρώπη.
Πού οφείλεται αυτό;
Η κυβέρνηση που είχαμε δεν έκανε σωστή δημοσιονομική διαχείριση.
Ανησυχίες και δυνατότητες

"Δεν είναι καλή ιδέα ένα δεύτερο “κούρεμα”"

Για την Ελλάδα, συζητείται όλο και πιο έντονα ένα δεύτερο «κούρεμα».

Δεν πιστεύω ότι είναι καλή ιδέα. Αυτό που σκεφτόμουν και το λέγαμε και με συναδέλφους είναι ένα ενδεχόμενο "κούρεμα" μόνο των ξένων. Αυτό θα βοηθούσε. Το να πληγεί όμως ακόμη περισσότερο ο έλληνας επενδυτής με ένα άλλο "κούρεμα" δεν νομίζω να βοηθήσει.
Θεωρείτε ωστόσο πιθανό ένα τέτοιο σενάριο;
Είναι πιθανό, ναι. Και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Σε ποιους τομείς βλέπετε δυνατότητα ανάπτυξης για την Ελλάδα;
Η Ελλάδα έχει ευκαιρίες ανάπτυξης γιατί έχει τα Βαλκάνια που είναι ακόμη πιο πίσω. Η Βουλγαρία και ολόκληρη η πρώην Γιουγκοσλαβία. Εκεί είναι που μπορεί να έχει μεγάλη ανάπτυξη η Ελλάδα και εμπορίου και βιομηχανίας.
Πιστεύετε ότι αν επέστρεφε η Ελλάδα στη δραχμή θα ήταν πιο εύκολο να γίνουν επενδύσεις;
Αυτό είναι το πρόβλημα. Αν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή, θα είναι πιο εύκολο να επενδύσει κανείς σε γη. Γι' αυτό μεγάλα κομμάτια γης στην Ελλάδα θα πάνε στα χέρια πλουσίων που θα έχουν ευρώ στο εξωτερικό. Θα γίνουν πάμφθηνα τα ακίνητα. Δεν θα γίνουν ωστόσο επενδύσεις σε επιχειρήσεις γιατί θα υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα. Γιατί όταν παράγεις κάτι ως επιχείρηση θα πρέπει να το πουλήσεις με βάση το τι μπορεί να τραβήξει μια οικονομία. Αν όμως μια επιχείρηση δεν ξέρει πού θα βρίσκεται η οικονομία, υπάρχει πρόβλημα. Αν βγει η Ελλάδα από το ευρώ, δεν βλέπω επενδύσεις για τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια, ίσως και περισσότερα, αλλά βλέπω εισαγωγή χρήματος για να αγοραστούν ακίνητα και άλλη γη....
Τα οποία όμως δεν αποφέρουν στην οικονομία...
Πρώτον, δεν αποφέρουν στην οικονομία και, δεύτερον, αυτοί που θα έχουν τα λεφτά θα είναι αυτοί που θα έχουν τρόπο να τα προστατεύσουν. Ενας πλούσιος ξέρει πώς να τα πάει στην Ελβετία ή στη Γερμανία. Αν επιστρέψει η Ελλάδα στη δραχμή, έρχεται πίσω με ευρώ και αγοράζει ακόμη περισσότερη γη και ακίνητα σε πιο φθηνές τιμές. Τα ευρώ ωστόσο των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων θα εξαφανιστούν. Οι ανισότητες θα αυξηθούν κατά πολύ. Κάτι το οποίο έχει γίνει στην Αργεντινή.

* από TO BHMA

15 σχόλια:

  1. Γιώργο, έχει αρχίσει, κάπως, να διδάσκεται από την πραγματικότητα και να βάζει μυαλό ο Πισσαρίδης.

    Έχει χρόνια μπροστά του. Σιγά - σιγά, θα μάθει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φταίω τώρα να σου θυμίσω ότι αυτά ακριβώς προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο; Πρώτα διαρθρωτικές αλλαγές; Και ότι τα οριζόντια μέτρα ήταν εφεύρεση των απρόθυμων για μεταρρυθμίσεις τοτ βαθέως κράτους δικών μας;
      Σήμερα δυο χρόνια μετά, μαθαίνουμε πόσα δις θα εξοικονομούσαμε αν έβγαιναν στη φόρα οι σπατάλες, οι τυφλοί, οι πευθαμένοι συνταξιούχοι, οι επίορκοι με τις περιουσιάρες τους, οι συνδικαλιστές με τις διακοπές τους, οι διευθυντές της ΑΤΕ με τα εκατομμύρια στην Ελβετία κλπ κλπ
      Τι περιμέναμε; Μα να γλυτώσει το πελατειακό σύστημα από τους επάρατους ευρωπαίους που τολμούσαν έναντι των δανεικών να ζητούν μεταρρύθμιση του βυζαντινού κράτους μας... Οι δυνάμεις κατοχής κατά Συριζα κλπ...
      Τώρα ανακαλύπτουμε ότι είχαμε κατοχή πράγματι αλλά από το πελατειακό σύστημα και τις συμμορίες τους.
      Ο Πισσαρίδης τάλεγε αλλά πιος τον άκουγε - ακόμη και η Ξαφά, η επάρατη του ΔΝΤ, έλεγε ότι το 1ο μνημόνιο δεν ζήταγε οριζόντια μέτρα. Το διάβασα και πράγματι έτσι ήταν. Τα οριζόντια τα φέρνει η ¨αντίσταση" στις μεταρρυθμίσεις!

      Διαγραφή
  2. Τώρα, φταίω εγώ να σου θυμίσω ότι τα μέτρα λιτότητας (οριζόντια, ή μη οριζόντια αδιάφορο) του Μνημονίου, ήσαν δραματικά, σε μέγεθος και σε έκταση και προβλεπόταν να λειτουργήσουν, παράλληλα, με τις "μεταρρυθμίσεις"; Και φυσικά, το πακέτο απέτυχε.

    Θα αποτύγχανε, ούτως, ή άλλως. Γιατί το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε (και έχει και θα εξακολουθήσει να έχει) ένα τέτοιο μέγεθος, που ό,τι και να γίνει, με την όποια "δημοσιονομική προσαρμογή" (και εξ αιτίας αυτής, αφού βυθίζει την χώρα σε ύφεση) αυτό το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από την ελληνική οικονομία, ό,τι και να γίνει.

    Οι λύσεις ήσαν δύο τον Μάϊο του 2010 : Η μια λύση ήταν το χρέος αυτό έπρεπε να αναδιαρθρωθεί μαζικά και να συρρικνωθεί στο 20% - 40% του ΑΕΠ της χώρας. Ένα τέτοιο σενάριο (παρεμφερές) πρότεινε στον ΓΑΠ το IMF, δια του Dominique Strauss-Kahn και ο ΓΑΠ το απέρριψε, επειδή δεν το ήθελαν οι ευρωζωνίτες (Ε.Κ.Τ. - Μέρκελ - Σαρκοζύ). Και δεν το ήθελαν επειδή, κάτι τέτοιο θα σάρωνε το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, εκείνη την εποχή και επειδή το ελληνικό δημόσιο χρέος, που πούλησε η ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία στην ευρωπαϊκή είχε το απαραίτητο κρίσιμο μέγεθος, εκείνη την εποχή, για να πράξει κάτι τέτοιο, αλλά και επειδή - το κυριότερο - θα ακολουθούσε η Ιταλία, η οποία είχε (και έχει) ένα ανάλογο τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο και τότε και τώρα, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από την ιταλική οικονομία. Και φυσικά, δεν ήθελαν μια τέτοια εξέλιξη, διότι θα έπρεπε να επανακεφαλιοποιήσουν το τραπεζικό τους σύστημα και με αυτό τον τρόπο, να πληρώσουν το ελληνικό και το ιταλικό δημόσιο χρέος, κάνοντας, μια αναδιανομή εισοδήματος, εντός ευρωζώνης, η οποία, γι' αυτούς ήταν - και εξακολουθεί να είναι - αδιανόητη, διότι δεν έκαναν την ευρωζώνη, για να κάνουν μια τέτοιου είδους και τόσο μεγάλης έκτασης ενδοευρωζωνική αναδιανομή εισοδήματος. Δεν είναι και δεν γίνονται, για τέτοιες δουλειές οι νομισματικές ενώσεις. (Κάπου εκεί την πάτησαν και οι αφελείς "ευρωπαϊστές" μας, μαζί με τους Ιταλούς συντρόφους τους, που έβαλαν την Ελλάδα και την Ιταλία στην ευρωζώνη). Αυτές οι δουλειές γίνονται στα ομοσπονδιακά κράτη. Και η γαλλογερμανική ελίτ, βέβαια, για τον λόγο αυτόν (για να μην πληρώσει, μέσω μιας αναδιανομής του εισοδήματος) προτίμησε να κάνει την ευρωζώνη και όχι ένα ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα.

    Η άλλη λύση, ήταν η αποφυγή της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως, σωστά, λέει ο Πισσαρίδης. Και τότε και τώρα. Αλλά, για να γίνει αυτό (και αυτό δεν το λέει ο Πισσαρίδης), κάποιος θα έπρεπε (και πρέπει) να πληρώσει το ελληνικό (και το ιταλικό) δημόσιο χρέος. Ή θα έπρεπε να εγγυηθεί την ομαλή και απρόσκοπτη πληρωμή τους. Θα έπρεπε, δηλαδή, η Ε.Κ.Τ. να γίνει ο εγγυητής της τελευταίας καταφυγής, για την πληρωμή των χρεών αυτών. Και αυτό, φυσικά, για την γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και την γαλλογερμανική ελίτ είναι αδιανόητο, διότι και πάλι τίθεται θέμα ευρείας ενδοευρωζωνικής αναδιανομής του παραγόμενου εισοδήματος, μαζί με τον όποιον πληθωρισμό, που (ίσως) θα έφερνε, μια τέτοια ενέργεια - πιθανότητα, η οποία είναι, ομοίως, αδιανόητη για την γερμανική ελίτ. Όλα αυτά παραπέμπουν και πάλι σε μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία και όχι σε μια νομισματική ένωση, σαν την ευρωζώνη, την οποία οι ελίτ αυτές την δημιούργησαν ακριβώς, για να μην κάνουν μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία.

    Και μια από αυτές τις λύσεις (που δεν ήθελαν και δεν θέλουν), θα έπρεπε να προκρίνουν και να περάσουν στην εφαρμογή της οι ευρωζωνίτες, πριν μιλήσουν, για τις "μεταρρυθμίσεις", για τις οποίες μιλούν και φλυαρούν, για να μην μιλήσουν για τις λύσεις αυτές και για να μην προχωρήσουν στην υλοποίηση των προϋποθέσεων, που αυτές οι λύσεις απαιτούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ποιά είναι η λύση; Την είπα. Η Ε.Κ.Τ. πρέπει να εγγηθεί τα χρέη των χωρών της ευρωζώνης και να τα πληρώνει όταν τα κράτη δεν μπορούν, ή όταν οι αγορές εκτιμούν ότι τα κράτη δεν μπορούν να τα πληρώσει. Και φυσικά, αυτό πρέπει να το κάνει χωρίς δανεισμό, ή με εικονικό δανεισμό, μέσω της διαδικασίας του IOU, όπως κάνει το Fed, για το αμερικανικό κράτος ή η ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα για το ιαπωνικό κράτος, ή οποιαδήποτε άλλη σοβαρή και πραγματική Κεντρική Τράπεζα, για το κράτος στο οποίο υπάγεται και στο νόμισμα, το οποίο εκδίδει, όπως συμβαίνει, σε όλον τον κόσμο.

    Αλλά για να το κάνει αυτό η Ε.Κ.Τ., πρέπει να γίνει πραγματική Κεντρική Τράπεζα και να πάψει να είναι ανεξάρτητη, υποτασσόμενη στην κυβέρνηση της χώρας της. Αλλά η Ε.Κ.Τ. δεν ανήκει σε καμμία χώρα, αφού η ευρωζώνη δεν είναι κράτος και δεν έχει κυβέρνηση!

    Τόσο απλά και τόσο πολύπλοκα είναι τα πράγματα.

    Απλά είναι και θα γίνουν, ευθύς ως αποφασίσουν να προχωρήσουν σε λύσεις και εφ' όσον αποφασίσουν να θάψουν την νεκρή ευρωζώνη, το πτώμα της οποίας σαπίζει κάθε μέρα και περισσότερο και να κάνουν στην θέση της μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία.

    Πολύπλοκα είναι και γίνονται, ακόμη, περισσότερο πολύπλοκα, όσο δεν θέλουν να προχωρήσουν στις απαιτούμενες λύσεις και όσο επιμένουν να κρατούν το πτώμα της ευρωζώνης άταφο και αυτήν σε μια βαμπιρική κατάσταση, αρνούμενοι, πεισματικά, να σχηματίσουν μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία.

    Πιάσ' το αυγό και κούρευτο, δηλαδή...

    (Και εσύ, Γιώργο μου, περιμένεις την λύση - όπως οι Χριστιανοί περιμένουν την έλευση της δευτέρας παρουσίας, που θα κρίνει ζώντας και νεκρούς. Θα περιμένεις, για πολύ, ακόμη. Και στο τέλος και την δραχμή θα δεις - μόνο που αυτή θα είναι αυτό το πληθωριστικό και κατοχικό νόμισμα, το οποίο διαπραγματεύονται, στα σκοτεινά, τα τρία "γιασεμιά της μιας δραχμής", δηλαδή οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, με τους ευρωζωνίτες - και την ευρωζώνη θα την κλάψεις)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σύντροφε Τάσο καλημέρα. Καλά τους τάχωσες και σήμερα. Ο ... μπαγάσας, [ξέρεις εσύ) όμως πάλι προβοκάρει. Λέει, με το πρωτόγεννες έλλειμμα τι γίνεται; Γιατί το κάνεις ... γαργάρα; Αν μας χάριζαν όλα τα χρέη και συνεχίζαμε με ελλείμματα σε πέντε χρόνια θα είμαστε στην ίδια θέση. Λέει ακόμη, για την ανύπαρκτη παραγωγή σε όλους τους σχεδόν τους τομείς και ιδιαίτερα στον πρωτογενή , γιατί δεν κάνεις κουβέντα; Aυτά είναι τα κύρια προβλήματα της χώρας μας και όχι η διαχείριση του χρέους. Αν τα λύσουμε αυτά και διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, από άλλη θέση μπορoύμε να κάνουμε και το χρέος διαχειρίσιμο {σε βάθος χρόνου}. Αυτά βέβαια θέλουν μεταρρυθμίσεις και όχι αναμονή να ... χρεοκοπήσει η ευρωζώνη. Ρωτάει ακόμη ότι την "ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία" θα την κάνει η Μέρκελ ή θα αγωνιστούμε όλοι οι λαοί και μεις μαζί για να γυρίσει ο τροχός; Δεν μπορώ να μην σου πω το πόσο μου άρεσε της "μιας δραχμής τα γιασεμιά", αλλά Τάσο ανησηχώ μην πουν οι κακόβουλοι ότι εσύ, ο Λαφαζάνης, ο Τσίπρας (plan b) τα πουλήσατε πρώτοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν, αγαπητέ φίλε, πριν γράψεις, αυτά που γράφεις, διάβαζες, έστω και επιγραμματικά, όσα έχω γράψει, θα ήσουν περισσότερο σοφός.

    Πάλι το φάντασμα του πρωτογενούς ελλείμματος βγήκε στην επιφάνεια! Αστεία πράγματα. Αρεστόν, ή όχι, η διαχρονική τάση των μεγεθών των κρατικών προϋπολογισμών – ιδίως, σε περιόδους ύφεσης – εξελίσσεται προς τα ελλείμματα και όχι στα πλεονάσματα. Αυτό είναι, απολύτως, φυσιολογικό, αφού οι δαπάνες των κρατικών προϋπολογισμών των 14 πρώτων καπιταλιστικών χωρών στην δεκαετία του 1870, έφθαναν, σε ποσοστά μικρότερα του 10% του ΑΕΠ τους, ενώ στην δεκαετία του 2000 έφθασαν και ξεπέρασαν το 46% του ΑΕΠ τους.

    Το πρωτογενές έλλειμμα των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών έφθανε (όπως, ίσως, να μην είναι γνωστό και γι' αυτό καλόν είναι να το μαθευτεί), επί δραχμής, αλλά και επί ευρώ (προ του 2010) στην χειρότερη περίπτωση το 3%, έως το 4% του ΑΕΠ της χώρας. Επί δραχμής, αυτό το μέγεθος (όπως και οποιοδήποτε άλλο μέγεθος), ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και καλυπτόταν από την εσωτερική χρηματαγορά, την οποία προσανατόλιζε, με τους κατάλληλους χειρισμούς η Κεντρική Τράπεζα της χώρας (που τότε ήταν η Τράπεζα της Ελλάδος) και από το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής (seigniorage), που ασκούσε το ελληνικό δημόσιο (όπως, άλλωστε, πράττει κάθε σοβαρό κράτος, σαν τις Η.Π.Α., για παράδειγμα, σαν την Ιαπωνία, ή την Βρετανία), τυπώνοντας τις απαραίτητες ποσότητες χρήματος, πάλι, μέσα από την Τράπεζα της Ελλάδος και δημιουργώντας μη φορολογικά και μη πιστωτικά έσοδα, της τάξεως του 10% του συνόλου των εσόδων των δραχμικών προϋπολογισμών του κράτους.

    Κάτι τέτοιο, π.χ. έκανε και η Ιταλία, η οποία, εμφάνιζε, επί λιρέττας, μη φορολογικά και μη πιστωτικά έσοδα, στο ίδιο, με την Ελλάδα, ποσοστό των εσόδων του προϋπολογισμού της.

    Κάτι τέτοιο κάνουν και οι Η.Π.Α., όπως, ήδη, είπα (και αυτό συμβαίνει από την εποχή του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι τώρα), με έσοδα από την χρήση του κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής και μη φορολογικά και μη πιστωτικά έσοδα, κατά μέσον όρο, της τάξεως του 4% των εσόδων των ετήσιων προϋπολογισμών του αμερικανικού κράτους, έως την διεθνή οικονομική ύφεση του 2008, η έλευση της οποίας οδήγησε την αμερικανική κυβέρνηση, πρώτα του George Bush jr και μετά του Barack Obama, στην πρακτικά ορθή και χρήσιμη απόφαση να πολλαπλασιάσουν το ποσοστό αυτό (και έτσι να επαναφέρουν γρήγορα την ανάπτυξη στην αμερικανική οικονομία - και αυτό το έκαναν επειδή είχαν στα χέρια τους μια πραγματική κεντρική τράπεζα, την Fed και όχι μια εικαζόμενη Κεντρική Τράπεζα, σαν την Ε.Κ.Τ).

    Ας αφήσουμε, λοιπόν, την παραμυθολογία, περί "πρωτογενών ελλειμμάτων". Αυτά είναι για εκείνους, που δεν γνωρίζουν και αποτελούν τον κύριο κορμό του προπαγανδιστικού μηχανισμού της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και του γερμανικού εθνικισμού, ο οποίος, παλαιά, ως ιδεολογικό επικάλυμμα είχε τον εθνικοσοσιαλισμό, ενώ τώρα χρησιμοποιεί, ως ιδεολογικό επίχρισμα τον νεοφιλελευθερισμό. Και αυτοί (η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και η γερμανική ελίτ) μεν, καλώς πράττουν, αφού πράττουν σύμφωνα με τα εικαζόμενα ή/και τα πραγματικά τους συμφέροντα. Οι άλλοι (οι αφελέστατοι "ευρωπαϊστές" μας) τι υπερασπίζονται, επικαλούμενοι όλη αυτή την ανοησιολογία, για τα "πρωτογενή ελλείμματα";

    Αυτού του είδους οι συζητήσεις, γύρω από την χρηματοδότηση των πρωτογενών ελλειμμάτων των δημόσιων προϋπολογισμών, όταν αναφέρονται, ως πρόβλημα, προκαλούν στους κύκλους των ελίτ των Η.Π.Α., της Ιαπωνίας, της Βρετανίας, όπως και στους κύκλους των ελίτ, κάθε άλλου σοβαρού καπιταλιστικού κράτους, ειρωνικά μειδιάματα, διότι, σε αυτές τις κοινωνίες, οι, εκεί, ελίτ ξέρουν, πολύ καλά, το πως και με ποιόν τρόπο, θα καλύψουν τα πρωτογενή ελλείμματα των προϋπολογισμών τους. Και το ξέρουν αυτό, επειδή εκεί υπάρχουν και πραγματικά κράτη και πραγματικές κεντρικές τράπεζες. Στην Ευρώπη δεν το ξέρουν (για την ακρίβεια : καμώνονται πως δεν το ξέρουν) επειδή η Ευρώπη δεν είναι κράτος και ως εκ τούτου, δεν έχει πραγματική κεντρική τράπεζα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό είναι το πρόβλημα, με την Ευρώπη. Η Ευρώπη, δεν υπάρχει, ούτε ως κοινωνία, ούτε ως έθνος, ούτε ως κράτος. Η Ευρώπη, δυστυχώς, υπάρχει, μόνον, ως γεωγραφικός όρος. Και επίσης, δυστυχώς, οι ελίτ τους επιμένουν να την διατηρούν σε αυτή την κατάσταση.

    Έτσι, εάν οι ευρωπαίοι θέλουν να κάνουν μεταρρυθμίσεις (και όχι τις αντιμεταρρυθμίσεις, για τις οποίες φλυαρούν), έχουν πεδίον δόξης λαμπρόν : Ας μεταρρυθμιστούν οι ίδιοι και ας γίνουν Ευρωπαίοι. Αυτό είναι που τους λείπει.


    Διότι οι Αμερικανοί, από μια πολυφυλετική κοινωνία, που ήσαν, κατάφεραν και έκαναν την μεγαλύτερη και την γρηγορότερη ιστορική μεταρρύθμιση, που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος : Έγιναν Αμερικανοί, δημιουργώντας έθνος, πατρίδα, κράτος και κεντρική τράπεζα. Έκαναν και ολοκλήρωσαν, μέσα σε λιγότερο από δύο αιώνες, την εθνογέννεσή τους.

    Οι ευρωπαίοι, μετά από πολλούς αιώνες και αφού αιματοκύλισαν τον κόσμο περισσότερο από δύο φορές, δεν έχουν μεταρρυθμιστεί. Παραμένουν ευρωπαίοι, με την γεωγραφική έννοια του όρου. Δηλαδή δεν έχουν γίνει Ευρωπαίοι.

    Και φυσικά, δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός, που θα κάνει τους "ευρωπαίους" Ευρωπαίους. Το αντίθετο, μάλιστα. Ο νεοφιλελευθερισμός θα τους οδηγήσει, μέσω της αναβίωσης των επί μέρους εθνικισμών, στην διάλυση, στο χάος και σε μια, εκ των πραγμάτων επικαιροποίηση της αμερικανικής επικυριαρχίας, η οποία θα καταστεί αναγκαία, στο μέτρο που η ευρωπαϊκή ήπειρος είναι ανίκανη να λύσει μόνη της τα προβλήματά της (και τούτο διότι οι Η.Π.Α. δεν θα αφήσουν την Γερμανία να συμμαχήσει με την Ρωσία, όπως επιθυμεί ένα ευάριθμο και ισχυρό τμήμα της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ Τάσο καλησπέρα. Παρόλα τα σοφά που έγραψες ο ... μπαγάσας δεν το βάζει κάτω. Ξεροκέφαλος. Λέει ότι τα έσοδα από την χρήση του κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής είναι πληθωριστικό χρήμα (διάβαζε οριζόντια μέτρα}, το οποίο πληρώνουν πρώτα οι εργάτες και οι φτωχοί. Λέει ακόμη ότι τα "μη φορολογικά και μη πιστωτικά έσοδα", γίνονται ανεκτά όταν τα κάνουν οι ΗΠΑ η οποία έχει το διεθνές νόμισμα λόγω μεγέθους και ποιότητας της οικονομίας της. Δυστυχώς δεν γίνονται ανεκτά, από τις αγορές, ακόμη και όταν τα κάνουν κράτη με σοβαρή υποδομή όπως π.χ. η Ιταλία, αν ξεπεράσουν κάποιο όριο. Αυτόματα υποτιμάται η λιρέτα και έχεις τις συνέπειες. Στα κράτη με ασθενή ή ανεπαρκή υποδομή π.χ. η Ελλάδα, μόλις σε πάρουν χαμπάρι ότι δεν τα πας καλά με τη διαχείρισή του χρέος σου, που αυξάνει με την υποτίμηση, σου κόβουν και την πίστωση. Έτσι παύεις να έχεις πρωτογενή ελλείμματα, επενδύσεις, ανάπτυξη και μένεις με το πληθωριστικό νόμισμα και την ισχνή παραγωγή σου. Για να αποφύγουν αυτά και άλλα έγινε το ΕΥΡΩ, νόμισμα προδιαγραφών και όχι για να σου κόψουν το δικαίωμα να τυπώνεις πληθωριστικό χρήμα. Μη συγκρίνεις ανόμοια πράγματα και βγάζεις λάθος συμπεράσματα. Ο ... μπαγάσας συμφωνεί με σένα μόνο στο ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά και περίπλοκα συνάμα. Λέει και άλλα φρικτά, τι να σου γράφω. Η ανάλυση σου ότι όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη είναι ένα μπλοκ από μη ... Ευρωπαίους (νεοφιλελεύθερους, εθνικιστές). είναι για τα κλάματα. Υπάρχει στην Ευρώπη δημοκρατία, πάλη των τάξεων και λαοί που επιβάλουν πολλές φορές τα δικά τους συμφέροντα και όχι των τραπεζιτών. Απόδειξη ότι μετά δύο πολέμους, βελτιώνονται, προχωρούν στην οικονομική Ε.Ε. και με δύσκολα βήματα, αλλά σταθερά, οδεύουν προς την πολιτική Ε.Ε. Η Ευρώπη για όλο τον κόσμο είναι η τελευταία ουτοπία και αλίμονο αν την προδώσουμε. Εμείς που πρέπει να είμαστε; Εντός της Ε.Ε. όπου γίνεται η πάλη ή στα Βαλκάνια παρατηρητές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αμ, επειδή είναι μπαγάσας και ξεροκέφαλος, γι' αυτό λέει αυτά που λέει! Αν ήταν ελάχιστα ενημερωμένος, δεν θα τα έλεγε!

    Και ποιός του είπε του μπαγάσα ότι μόνον οι Η.Π.Α. - που έχουν διεθνές νόμισμα - τυπώνουν χρήμα εκ του μηδενός; Αν του το είπε κάποιος, δεν του είπε την αλήθεια και προφανώς τον δουλεύει. Όλα τα σοβαρά και υπαρκτά κράτη τυπώνουν χρήμα εκ του μηδενός, για να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους. Και η Ιαπωνία και η Βρετανία και η Ελβετία και η Πολωνία, ακόμα και η Μαδαγκασκάρη. Η ... ουτοπική Ευρώπη όχι (ή έτσι καμώνεται να λέει). Και αυτό το πράττει, ακριβώς επειδή είναι ουτοπική. Ούτε και χρεωκόπησαν αυτά τα κράτη που χρησιμοποιούν το κρατικό δικαίωμα του seigniorage. Η ευρωζώνη χρεωκόπησε, επειδή αποφεύγει να το χρησιμοποιεί (και η Αργεντινή την περίοδο 1998 - 2002, όταν είχε συνδέσει το πέσο, με ένα ξένο νόμισμα, ήτοι το δολλάριο. Όπως, επίσης και εκείνες οι χώρες που είχαν κάνει τέτοιου είδους κινήσεις, με τα δικά τους νομίσματα).

    Μπορεί οι αφελείς "ανανεωτές" μας να αρέσκονται στις ουτοπίες (μια ακόμα κληρονομιά του αριστερού παρελθόντος τους στο παραληρηματικό πολιτικό και κοινωνικό τους παρόν), αλλά εγώ προτιμώ να είμαι πρακτικός άνθρωπος και να μην ασχολούμαι με φαντάσματα και ιδεοληψίες, που καταντούν νοσηρές και κοινωνικά επικίνδυνες. Αυτά τα αφήνω στους μπρεζνιεφικούς και τους νεομπρεζνιεφικούς οπαδούς των ιδεολογημάτων του κάθε είδους "υπαρκτού", είτε αυτός είναι ο θανών "υπαρκτός σοσιαλισμός" του χθές, είτε ο θνήσκων "υπαρκτός ευρωπαϊσμός" του σήμερα. Και γι' αυτό θα αφήσω τους ιδεολογικούς αφορισμούς, περί πολιτικής Ε.Ε. Προς το παρόν, δημιούργησαν μια θνησιγενή νομισματική ζώνη, η οποία είναι κλινικά νεκρή και επιμένουν να την κρατούν σε μια νεκροζώντανη κατάσταση, ως ζόμπυ, προκειμένου να μην κάνουν στην θέση της μια ομοσπονδία.

    Αυτή την νομισματική ζώνη, οι ευρωπαϊκές ελίτ την έντυσαν με μια ουτοπία, για να κοροϊδέψουν τους αφελείς. Και όπως φαίνεται, τα κατάφεραν. Βρήκαν αρκετά κορόϊδα, που τσίμπησαν. Και αυτό ήταν φυσικό και επόμενο. Αλλά, πέρα από τα λόγια, η Ευρώπη, για να υπάρξει, πρέπει οι ευρωπαίοι να γίνουν Ευρωπαίοι (όπως οι αμερικανοί έγιναν Αμερικανοί). Πρέπει να κάνουν την μόνη πραγματική μεταρρύθμιση, που οφείλουν στο εαυτό τους να κάνουν και να δημιουργήσουν ένα ευρωπαϊκό έθνος, μια ευρωπαϊκή πατρίδα, ένα ευρωπαϊκό κράτος, με μια ευρωπαϊκή κεντρική κυβέρνηση και με μια πραγματική ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, που να είναι υποταγμένη στην ευρωπαϊκή κεντρική κυβέρνηση. Όλα τα άλλα είναι ευχολόγια και ουτοπίες, που κοστίζουν ακριβά στους ευρωπαϊκούς λαούς. Όταν οι ευρωπαϊκές ελίτ αποφασίσουν να κάνουν αυτά τα προαπαιτούμενα, τότε θα μπορέσουμε να μιλάμε, για Ευρώπη. (Το πιο ωραίο, που έχει πει κάποιος για την Ευρώπη, το έχει πει ο Henry Kissinger, ο οποίος, όταν του μιλάνε για Ευρώπη, υποβάλλει το εξής πρακτικό ερώτημα : Με ποιόν και σε ποιό τηλέφωνο μπορώ να μιλήσω με την Ευρώπη;" Όσο αυτό το απλό ερώτημα μένει αναπάντητο, τόσο περισσότερο αποδεικνύεται ότι η Ευρώπη είναι κάτι το ανύπαρκτο, ένα φάντασμα, μια ουτοπία).

    Αλλά, ας δούμε την ουσία του "επιχειρήματος", περί του πληρωριστικού χρήματος, που προέρχεται από το δικαίωμα της νομισματοκοπής : Γιατί είναι εξ ορισμού, πληθωριστικό το χρήμα, που προέρχεται από έσοδα από την κρατική νομισματοκοπή; Από που προκύπτει αυτή η "διαπίστωση"; Επειδή το λέει η Bundesbank; Όχι, βέβαια, δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Δεν είναι, εξ ορισμού, το χρήμα αυτό πληθωριστικό. Κάθε άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το αν και σε ποιό βαθμό θα είναι πληθωριστικό εξαρτάται από την οικονομική πολιτική που θα ασκήσει η κυβέρνηση, από το πόσο μονοπωλιακά διαρθρωμένη θα είναι η αγορά στην οποία θα κατευθυνθεί το χρήμα αυτό, από το εάν υπάρχει ένας μηχανισμός ελέγχου της αλυσίδας μισθών, τιμών, κερδών, εισοδημάτων, από το πόσο και σε ποιόν βαθμό υπάρχουν σχολάζουσες παραγωγικές δυνάμεις, από το εάν υπάρχει ύφεση, ή ανάπτυξη στην οικονομία. Αυτοί οι παράγοντες είναι που καθορίζουν το εάν θα υπάρξουν και σε ποιόν βαθμό θα υπάρξουν πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία. Και όλοι αυτοί οι παράγοντες προσδιορίζονται από τους μηχανισμούς, που έχουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις, που ελέγχουν τις κεντρικές τους τράπεζες και διαμορφώνουν την νομισματική, την δημοσιονομική και την νομισματική πολιτική.

    Αλλά και αν ακόμη δεχτούμε ότι ένα μεγάλο μέρος του χρήματος που προέρχεται από την νομισματοκοπή, τροφοδοτεί τον πληθωρισμό και δημιουργεί τον λεγόμενο φόρο πληθωρισμού, το ερώτημα που τίθεται είναι το εάν αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο από την μακρά ύφεση, η οποία, εντός ευρωζώνης, έχει μεταπέσει σε κρίση. Τα αντιπαραδείγματα των άλλων κρατών και περιοχών, που βρίσκονται, εκτός ευρωζώνης, δείχνει αυτό, που όλοι όσοι γνωρίζουν και ελάχιστη νομισματική ιστορία, έχουν μάθει, Ότι δηλαδή, ο πληθωρισμός είναι πάντοτε καλύτερος από τον αποπληθωρισμό και την ύφεση (ή από τον ... αποπληθωριστικό πληθωρισμό και την κρίση που έχει επιβάλλει η ευρωζώνη στην Ελλάδα).

    Έτσι, οι φόβοι για τον πληθωρισμό, που - υποτίθεται ότι - έχουν η Ε.Κ.Τ. και η γερμανική ελίτ, δεν έχουν επιβεβαιωθεί, ούτε στις Η.Π.Α., ούτε στην Ιαπωνία, ούτε στην Ασία, ούτε στις, εκτός ευρωζώνης, χώρες της Ευρώπης (είτε αυτές είναι, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε έξω από αυτήν), αφού οι πληθωριστικές πιέσεις εκεί είναι - γενικώς και κατά μέσον όρο - αναξιόλογες, παρά το γεγονός ότι όλες τους, έκαναν εκτεταμένη χρήση του μηχανισμού της δημιουργίας χρήματος, δια της χρήσεως του κρατικού δικαιώματος του seigniorage. Και όλες αυτές οι χώρες, φυσικά, πέτυχαν (στην συντριπτική τους πλειοψηφία και κατά μέσο όρο) να έχουν θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης καλύτερα και υψηλότερα (όπως και μικρότερα μεγέθη ανεργίας) από την ευρωζώνη.

    Όλα τα άλλα είναι παραφιλολογίες και αποτελούν μια στημένη παραμυθολόγηση της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, που έχει βρει κάποιους αφελείς και τους δουλεύει. (Και καλά κάνει, από την μεριά της).

    (Περισσότερα, αργότερα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν είναι, λοιπόν, σοβαρό επιχείρημα ο φόβος του πληθωρισμού. Ποτέ δεν ήταν, άλλωστε, όταν μια οικονομία διέρχεται ύφεση, η οποία μεταπίπτει σε κρίση. Άλλωστε, αυτός ο φόβος του πληθωρισμού, ουδέποτε συγκίνησε την Ε.Κ.Τ. και την γερμανική ελίτ, όταν, το εκ του μηδενός, δημιουργούμενο χρήμα, είναι προϊόν της νομισματικής πολιτικής, που ακολουθεί η Ε.Κ.Τ., όταν αυτή δανείζει την μπατιροτραπεζοκρατία. Η μπατιροτραπεζοκρατία μπορεί να δανείζεται από την Ε.Κ.Τ., με επιτόκιο της τάξης του 1%, χωρίς αυτό να απασχολεί, ή να φοβίζει την γραφειοκρατία της και την γερμανική ελίτ, εάν το χρήμα, που έτσι δημιουργείται, έχει επιπτώσεις στον πληθωρισμό. Ενώ από την άλλη πλευρά, είναι απαγορευμένος ο δανεισμός των κρατών της ευρωζώνης, απ' ευθείας από την Ε.Κ.Τ., με αποτέλεσμα τα κράτη αυτά να υποχρεώνονται να καταφεύγουν στην δευτερογενή αγορά, με επιτόκια, της τάξεως, τουλάχιστον, 4%, επειδή ειδικά σε αυτή την περίπτωση, λειτουργεί, ξαφνικά στην μπατιροτραπεζοκρατική ελίτ της Ε.Κ.Τ. και στον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε ο ... φόβος του πληθωρισμού.

    Δεν είναι τον ανύπαρκτο πληθωρισμό (τον οποίον υποτίθεται ότι θα φέρει στην χειμαζόμενη οικονομία της Ελλάδας, ή της Ισπανίας, ή της Ιταλίας και στην ευρωζώνη, γενικότερα, η, με οποιονδήποτε τρόπο και μηχανισμό, αύξηση της προσφοράς του χρήματος) που φοβούνται οι γραφειοκράτες της Ε.Κ.Τ. και η γερμανική ελίτ. Στην Ελλάδα, άλλωστε, το 2009, όταν το δημόσιο έλλειμμα είχε ξεπεράσει το 12% του ΑΕΠ της χώρας (και το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα έφθανε στο 3,9% του ΑΕΠ), η οικονομία της χώρας εμφάνισε ύφεση της τάξης του 2% και ο πληθωρισμός βρισκόταν στα αστεία επίπεδα του 0,8%.

    Αυτό που φοβίζει και την γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και την γερμανική ελίτ (και γι' αυτό αρνούνται να προχωρήσουν, σε αυτήν την ορθολογική κατεύθυνση, η οποία ακολουθείται, όταν μια οικονομία βρίσκεται σε ύφεση) είναι η ενδοευρωζωνική αναδιανομή του συνολικού εισοδήματος, η οποία γίνεται, με εργαλείο τις δημόσιες δαπάνες και το κρατικό έλλειμμα, είτε αυτό χρηματοδοτείται με φθηνό δημόσιο δανεισμό από την πρωτογενή αγορά, είτε με την χρήση του κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής. Και αυτή η ευρύτερη αναδιανομή του παραγόμενου εισοδήματος στην ευρωζώνη φοβίζει και την Ε.Κ.Τ. και την γερμανική ελίτ, διότι σημαίνει και υποδεικνύει, απλούστατα, την ανάγκη για μαζική μεταφορά εισοδήματος από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές, προκειμένου, μεσομακροπρόθεσμα, αυτές να αποκολληθούν από την ύφεση.

    Την ευρωζώνη, όμως, δεν την δημιούργησαν οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ, για να κάνουν αναδιανομή του εισοδήματος από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές της νομισματικής αυτής ένωσης. Την δημιούργησαν, για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Την δημιούργησαν για να διανέμεται στην πηγή του το παραγόμενο εισόδημα και να παραμένει
    - με κάποιες μικροδιορθώσεις, που γίνονται, μέσα από τον ασθενέστατο και ουσιαστικά αστείο, σε μέγεθος, προϋπολογισμό που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, για τις 27 χώρες, που την απαρτίζουν (και όχι μόνο για τις χώρες της ευρωζώνης) και ο οποίος προϋπολογισμός φθάνει στα επίπεδα του ... 2% του ΑΕΠ των χωρών της Ε.Ε.- στις πλεονασματικές χώρες και οι ελλειμματικές να μένουν με το ... έλλειμμα.

    Αυτή είναι η λειτουργία και αυτός είναι ο σκοπός και ο στόχος, κάθε νομισματικής ένωσης. Γι' αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκαν, ιστορικά, οι νομισματικές ενώσεις. Και όποιος γνωρίζει ολίγη νομισματική ιστορία, έχει πλήρη γνώση για το γεγονός ότι, για τον ίδιο αυτόν λόγο, όλες οι νομισματικές ενώσεις τελεύτησαν τον βίο τους και απαντώνται μόνον στις δέλτους τις Ιστορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έτσι, όλες οι νομισματικές ενώσεις τελεύτησαν τον βίο τους, επειδή η μεταφορά εισοδήματος, από τις ελλειμματικές χώρες στις πλεονασματικές χώρες των ζωνών αυτών και η οποία αποτελεί μια διαδικασία, η οποία προκύπτει από την ίδια την φιλελεύθερη λογική της αγοράς, που δημιουργείται στις ενώσεις αυτές, οδηγούσε, με την έλευση των κατά καιρούς οικονομικών κρίσεων δυσβάστακτες συνθήκες, για τις ελλειμματικές χώρες, οι οποίες δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, με αποτέλεσμα να προσφεύγουν στον προστατευτισμό και στο φέσωμα των πλεονασματικών τους εταίρων στην ζώνη. Όπως, επίσης και οι πλεονασματικές χώρες αρνούνταν να προβούν σε οποιαδήποτε μεταφορά εισοδήματος προς τους ελλειμματικούς συνεταίρους τους και να αποδεχθούν το φέσι, που τους φορούσαν οι ελλειμματικές χώρες της κοινής νομισματικής ζώνης. Το αποτέλεσμα ήταν, πάντοτε, οι ελίτ των χωρών αυτών, για τους δικούς τους κάθε φορά λόγους να εγκαταλείπουν και να διαλύουν την νομισματική ζώνη, στην οποία συμμετείχαν, επειδή η παραμονή τους σε αυτήν ήταν, ή κρινόταν ότι ήταν, πλέον, ασύμφορη.

    Και φυσικά, αυτόν τον θάνατο δεν μπορούσε να τον αποφύγει η ευρωζώνη, η οποία είναι, πλέον, κλινικά νεκρή και απλώς, τώρα, εδώ και πολύν καιρό, περιμένει τον νεκροθάπτη της. Όμως την έλευση του αναγκαίου νεκροθάπτη της ζώνης του ευρώ καθυστερεί η γερμανική ελίτ, η οποία είναι εγκλωβισμένη στην ευρωζώνη και ψάχνει να βρει το τι να πράξει και το πως θα ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει, διότι υποχρεώθηκε να μπει στην ευρωζώνη, μετά από την λήξη του Ψυχρού Πολέμου, από τους νικητές της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα δύο πράγματα :

    1) Την αποδοχή της γερμανικής ενοποίησης, εκ μέρους των νικητών, ύστερα από την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" (κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφού η Margaret Thatcher εκείνη την εποχή ούρλιαζε σε όλα τα διαβούλια των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του ΝΑΤΟ, ότι η γερμανική ενοποίηση δεν είναι αποδεκτή, ενώ οι Αμερικανοί ήθελαν την τιθάσευση του γερμανικού δυναμισμού, που θα προέκυπτε από την ενοποίηση της μεγάλης αυτής χώρας και τον εγκλωβισμό και την δέσμευση της γερμανικής ελίτ, μέσα σε σφικτά ευρωπαϊκά πλαίσια, προκειμένου να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και για τον λόγο αυτόν δέχτηκαν τις γαλλικές προτάσεις, για την δημιουργία μιας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.

    2) Την κατασκευή του νέου κοινού νομίσματος της, υπό δημιουργία ευρωπαϊκής νομισματικής ζώνης, με βάση τα πρότυπα του γερμανικού μάρκου, την οποία οι Γάλλοι (ανοήτως) και οι Αμερικανοί (διότι τους συνέφερε να έχουν ένα ακριβό και σκληρό και μη ανταγωνιστικό ευρώ, απέναντι στο μαλακό δολλάριο).



    Έτσι, λοιπόν, από την πλευρά τους και η Ε.Κ.Τ. και η γερμανική ελίτ - αν δούμε το πως και το γιατί έγινε η ευρωζώνη - έχουν κάποιο δίκιο. Αλλά αυτό το δίκιο βρίσκται, πλέον, στα χαρτιά. Δεν έχει λειτουργική βάση και τούτο διότι η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, δεν μπορεί, πλέον, να λειτουργήσει, διότι πρέπει να προχωρήσει σε ανακύκλωση των ενδοευρωζωνικών πλεονασμάτων προς τις ελλειμματικές χώρες - και όχι μόνο αυτό. Ως νομισματική ζώνη, είναι, πια, νεκρή.

    Και ως νεκρή που είναι, πρέπει να ταφεί και στην θέση της να προκύψει μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία, ή τα κράτη της ευρωζώνης να επανέλθουν στα παλαιά τοπικά τους νομίσματα (σχηματίζοντας, ίσως και κάποιες, επί μέρους, ζώνες - αν και αυτό, μακροπρόθεσμα, θα δημιουργήσει και πάλι προβλήματα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι από τα δύο θα πράξουν οι ευρωζωνίτες (και κυρίως, η γερμανική ελίτ, η οποία είναι, κυριολεκτικά, διχασμένη, για λόγους, που δεν έχουν να κάνουν με την βούλησή της και τούτο διότι, υπό άλλες συνθήκες, η απόφασή της θα ήταν ομόφωνη και θα οδηγούσε την Γερμανία, εκτός ευρωζώνης);

    Αυτό μένει να το δούμε. Και αυτό δεν είναι κάτι που εξαρτάται, μόνον, από αυτούς. Την τελική απόφαση θα την πάρουν, και το οριστικό OK, θα το δώσουν οι Αμερικανοί. Μόνον αυτοί μπορούν να επιτρέψουν στους Γερμανούς να φύγουν. Κανείς άλλος. Θα δώσουν αυτό το OK; Δύσκολο, αλλά δεν αποκλείεται, εάν οι Γερμανοί δώσουν τα ανταλλάγματα και τις εγγυήσεις, που τους ζητηθούν.

    Εκτός, εάν οι Γερμανοί κάνουν του κεφαλιού τους. Αλλά αυτό δεν το μπορούν, διότι, όπως έχει πει, πικρόχολα - και σωστά - ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, η Γερμανία υπόκειται, ακόμα στο νομικό καθεστώς, που προέκυψε από την 6η Μαΐου 1945 και τελεί, υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας.

    (Το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα, θα το δούμε αργότερα)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τάσο χρόνια πολλά. Είσαι καλός άνθρωπος και αγωνιστής. Δεν με έπεισες, κρατώ τις απόψεις μου και σέβομαι τις δικές σου. Φιλικά Λεωνίδας Δρανδάκης.

      Διαγραφή
  13. Ομοίως, φίλε Λεωνίδα.

    (Πάντως, δεν αισθάνομαι αγωνιστής. Την γνώμη μου λέω και τίποτε περισσότερο. Όσον αφορά το καλός άνθρωπος, ίσως - αν και όλοι μπορούμε να είμαστε, πότε καλοί και πότε κακοί, ανάλογα με την περίσταση. Ως εκ τούτου, ας μην λέμε μεγάλες κουβέντες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU