Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Το αξιακό φορτίο της ΔΗΜΑΡ και η πραγματικότητα

κατάσταση fluxus...
"Η στάση της ΔΗΜΑΡ στα εργασιακά είναι μια υπεύθυνη και συγχρόνως μαχητική θέση. Τα εργασιακά και εννοώ κυρίως τη προστασία του κατώτατου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων είναι εμβληματικές αντιλήψεις ενός κόμματος της Αριστεράς στα οποία δεν μπορεί να κάνει εύκολα πίσω. Φαντάζομαι για το δικό της κώδικα αξιών και η ΝΔ δεν θα δεχόταν εύκολα ένα συμβιβασμό του τύπου "Βόρεια η Άνω Μακεδονία" αν επρόκειτο να λυθεί οριστικά το θέμα των σχέσεων με τη γειτονική χώρα. Επομένως δεν έχει νόημα να πιέζει με διάφορα μεγαλόσχημα επιχειρήματα τη ΔΗΜΑΡ. Αλλά και από τη σκοπιά του ρεαλισμού η υπόθεση των εργασιακών δεν έχει άμεση σχέση με τη δημοσιονομική προσαρμογή των 11,5 δις για την οποία η ΔΗΜΑΡ -με αλλαγές που επιδιώκει μέχρι τη τελευταία στιγμή- ανέλαβε το πολιτικό κόστος να τα στηρίξει γιατί αφορούν τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας και το "εισιτήριο" για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου (επιμήκυνση κλπ) και τη δόση-μαμούθ των 31,5 δις.Η ΔΗΜΑΡ νομίζω, ότι με διακριτό τρόπο στηρίζει τη κυβέρνηση -όπως γίνεται και σε άλλα παραδείγματα κυβερνήσεων συνεργασίας σε όλη την Ευρώπη- επιδιώκοντας ταυτοχρόνως και τους δυο στόχους. Τη παραμονή της χώρας στο ευρώ και την επαναδιαπραγμάτευση των δυσμενών όρων του μνημονίου Με απλά λόγια, την εντολή του πλειοψηφικού ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας από τις πρόσφατες εκλογές! "
Θόδωρος Μαργαρίτης, ηγετικό στέλεχος της ΔΗΜΑΡ

Προς το τελευταίον εκβάν…
"Ο δικός μας φόβος είναι μήπως η ΔΗΜΑΡ εξαντλήσει την -στρατηγικής για εκείνη και τη χώρα- δυναμική της απόφασής της να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση. Είναι ένα ιστορικής σημασίας δύσκολο βήμα, που έκαναν άνθρωποι οι οποίοι έχουν μάθει για χρόνια να ασκούν πολιτική με όρους καταγγελίας των αποφάσεων άλλων. Και πιέζονται αφόρητα (κυρίως από τους πρώην εταίρους τους) να επιστρέψουν στον εύκολο δρόμο. Η εγκατάλειψη δηλαδή τώρα της κυβέρνησης, θα οδηγήσει άμεσα σε πτώση της και σε εθνική καταστροφή, θα υπονομεύσει την ύπαρξη Δημοκρατικής Αριστεράς στη χώρα μας για χρόνια. Οι ώρες είναι τόσο δύσκολες και τα ατυχήματα πιο εύκολο να συμβούν…"
του Δημήτρη Καλουδιώτη*

Πολλοί από όσους υποστηρίζουμε τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ) είχαμε καταλήξει ήδη από καιρό ότι τα δύο «κυβερνητικά» κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν μπορούν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας. Μάλιστα, είχαμε επισημάνει ότι μέσα στις συνθήκες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, στο σκέλος «ανανέωση και απόσυρση πολιτικών προσώπων και μηχανισμών», η προτεραιότητα πρέπει να είναι στην απόσυρση.

Η αδυναμία των δύο κομμάτων φάνηκε ακόμα περισσότερο με τη διαχείριση της κρίσης μετά το 2009. Και γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η παρουσία της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η πίστη μας αυτή ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο σ’ αυτήν την τρίμηνη διακυβέρνηση. Η είσοδος δυνάμεων άφθαρτων και μόνο αποτέλεσε στοιχείο εξυγίανσης, έδωσε ελπίδες στην κοινωνία, παρά τις κραυγές των δημαγωγών ένθεν και ένθεν.

Το δεύτερο είναι ότι αυτή η διαπραγμάτευση με την τρόικα, έτσι κι αλλιώς είναι η κρισιμότερη (μέχρι την επόμενη) και θα ήταν ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι θα κυλούσε ομαλά. Οι αντιφάσεις ...

πρώτα-πρώτα του ίδιου του πρωθυπουργού, όπως διαχειρίστηκε τα προβλήματα όλη τη διετία, δεν εγγυώνται περιπάτους. Πολύ περισσότερο του Ε. Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διέρχεται υπαρξιακή κρίση.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα καθέκαστα των διαπραγματεύσεων που για εμάς κακώς κράτησαν τόσους πολλούς μήνες. Αλλά προσπάθεια διαπραγμάτευσης έγινε, καλύτερα αυτή τη φορά, έστω και υπό το πρίσμα τού να καταλάβουν οι εταίροι μας τα όρια της ελληνικής κοινωνίας (τα οποία παραβιάστηκαν σκληρά και με ευθύνες των εταίρων μας).
Τούτων δοθέντων, η εμμονή της ΔΗΜΑΡ στη διαπραγμάτευση, υπηρετεί το συμφέρον της χώρας. Σε πολλούς τομείς, και στα εργασιακά, υπάρχουν ήδη επιτυχίες (της) που απαλύνουν την πίεση και καθιστούν πιο υλοποιήσιμη τη συμφωνία. Η ίδια η τρόικα, άλλωστε, μπήκε σ’ αυτήν την τρίτη διαπραγμάτευση, υπό την οπτική της πρώτης και ενός μονομερούς πολιτικού κλίματος (στο οποίο η τιμωρία και το therapy sock είχαν την προτεραιότητα) που έχει τροποποιηθεί σημαντικά στην ίδια την Ευρώπη, ακόμα και στο ΔΝΤ. Και εν τέλει -το μάθαμε άλλη μια φορά- όσο κι αν ορισμένες αλλαγές είναι απαραίτητες, δεν μπορούν να υλοποιηθούν παρά μόνο αν ενταχθούν σε ένα εθνικό πολιτικό σχέδιο, σε μια πολιτική αφήγηση στην οποία θα συμμετέχει η ενεργός κοινωνία.
Για να μην μακρηγορώ, θεωρώ ότι η επιμονή στη διαπραγμάτευση από την ΔΗΜΑΡ, μπορεί να αναγκάσει σε σημαντικές αναπροσαρμογές όχι μόνο τους «εξωτερικούς» εταίρους, αλλά και τους «εσωτερικούς», την κυβέρνηση και το συνολικό πολιτικό σύστημα. Είναι κυρίως δικός της ο ρόλος να βγάζει αυτήν την κυβέρνηση από τις γνωστές πεπατημένες ρουτίνες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνεί κανείς με όλες τις πτυχές της δημόσιας διαχείρισης των τελευταίων ημερών, από την ΔΗΜΑΡ. Και κυρίως με τα ατυχή παραδείγματα καταφυγής σε αναλογίες "αρχών", όπως το Μακεδονικό, σε μια υπόθεση σκληρή και με συγκεκριμένους όρους, ένθεν και ένθεν. Όπως επίσης και με την παρουσίαση της διαπραγμάτευσης υπό την απειλή τού "όλα ή τίποτα". Δεν φαίνεται πειστική η προσέγγιση των εργασιακών ως το άπαν της διαπραγματευτικής πίεσης.
Ο δικός μας φόβος είναι μήπως η ΔΗΜΑΡ εξαντλήσει την -στρατηγικής για εκείνη και τη χώρα- δυναμική της απόφασής της να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση. Είναι ένα ιστορικής σημασίας δύσκολο βήμα, που έκαναν άνθρωποι οι οποίοι έχουν μάθει για χρόνια να ασκούν πολιτική με όρους καταγγελίας των αποφάσεων άλλων. Και πιέζονται αφόρητα (κυρίως από τους πρώην εταίρους τους) να επιστρέψουν στον εύκολο δρόμο. Η εγκατάλειψη δηλαδή τώρα της κυβέρνησης, θα οδηγήσει άμεσα σε πτώση της και σε εθνική καταστροφή, θα υπονομεύσει την ύπαρξη Δημοκρατικής Αριστεράς στη χώρα μας για χρόνια. Οι ώρες είναι τόσο δύσκολες και τα ατυχήματα πιο εύκολο να συμβούν…

Στις μέρες των δημαγωγών και των τυχοδιωκτών, οφείλουμε να σεβαστούμε την προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ να διαπραγματευτεί με στόχο το καλό της χώρας, και ελπίζουμε να έχει στο τέλος καλά αποτελέσματα. 

Εκείνο που προέχει, είναι το συμφέρον της χώρας, όπως άλλωστε τονίζεται από τον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ. Γνωρίζοντας, βέβαια, ότι ιδιαίτερα στην πολιτική, "Προς το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται."


* από την Μεταρρύθμιση
ποιος είναι ο Δημήτρης Καλουδιώτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU