ΔΗΜΑΡ Όταν οι "αριστερές φοβίες" οδηγούν στις συμπληγάδες..

Από το σεμινάριο προετοιμασίας για την τελική παρτίδα Φώτη - Τρόικας (ΑΣ)

από τον Αντίλογο

Ο χρόνος πλέον πιέζει ασφυκτικά. Οι συσκέψεις, οι απόψεις, οι αναλύσεις συνεχίζονται. Τα "εργασιακά", θέμα που δεν θα υπήρχε αν δεν το κινούσε η ΔΗΜΑΡ, βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι μεταξύ του κυβερνητικού σχηματισμού με την τρόικα αλλά βασικά εντός των τειχών.

• Η πρώτη εύλογη ερώτηση – που έχει εκφραστεί ήδη και από πολλές πλευρές- είναι το αν μόνο τα εργασιακά αποτελούν την κόκκινη γραμμή στον κυκεώνα των μέτρων. Κάτι που προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μιας και είναι τόσα πολλά τα μέτρα που θίγουν τις ασθενείς και όχι μόνο πληθυσμιακές ομάδες, που θα μπορούσε το καθένα από αυτά να αποτελέσει την κόκκινη γραμμή για ένα αριστερό κόμμα. 
• Η δεύτερη ερώτηση είναι αν αποτελεί συμβολική επιλογή μιας και το ζήτημα των εργασιακών ανέκαθεν αποτελούσε θέμα ιδιαίτερης ευαισθησίας για την «αριστερά που σέβεται τον εαυτό της». Το ποσοστό των ανέργων αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη κοινωνική πληγή και δεν θα ήθελε να ταυτιστεί τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα ως αριστερά με τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης. 
• Η τρίτη και μάλλον πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι το αν πρόκειται για μια σπασμωδική αντίδραση υπό το φόβο της συρρίκνωσης της μπροστά στην πολεμική που δέχεται εξ αριστερών της, αν θεωρήσουμε πως την αριστερά σήμερα εκπροσωπεί ο Σύριζα. Μια επίδειξη αριστεροφροσύνης απέναντι σε έναν δογματικά αριστερό κόσμο που νιώθει πως κινδυνεύει όχι μόνο να απολέσει αλλά να βρει και απέναντι της. Μόνο που αυτό έχει μάλλον ήδη γίνει.. 

Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει ή να στηρίξει στη σημερινή κατάσταση την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια γενναία πράξη ευθύνης για ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, παρ ότι μάλλον αυτονόητη για ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκό. Κι αν για το Πασοκ η μη συμμετοχή του θα σήμαινε αυτομάτως τη διάλυση του (ενα κόμμα που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και που ο σημερινός του αρχηγός διαπραγματευτικέ ως υπουργός οικονομικών, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός και να ταχθεί στο αντιμνημονιακό μέτωπο) για τη ΔΗΜΑΡ η συμμετοχή της σήμαινε αυτομάτως δύο πράγματα.

1. Το διαχωρισμό της με τα λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο ή τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά του όπως αυτά εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ

2. Την εδραίωση της στο χώρο της κεντροαριστεράς χωρίς παλινωδίες κάτι που όμως παράλληλα σημαίνει απώλεια ψήφων προς τη μη μετριοπαθή αριστερά -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- και αλίευση σε ένα χώρο που καταλάμβανε το Πασόκ και ίσως ένα κομμάτι που εκφραζόταν αναλόγως την περίσταση και μέσω του Πασοκ και μέσω της ΝΔ.

Από τη μέχρι πρόσφατα στάση της ΔΗΜΑΡ φαίνονταν πως η ηγεσία της έχει επιλέξει αυτό το δρόμο με πλήρη επίγνωση παρ ότι ήταν εμφανές πως εκ των έσω πλέον "ανακάλυψε" μια πολύ δυσκολότερη κατάσταση από εκείνη που περίμενε. Τόσο σε επίπεδο πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας, όσο και του ανύπαρκτου διαπραγματευτικού ελεύθερου πεδίου.

Όλο αυτό το διάστημα όμως έχασε πολύτιμο χρόνο και την ευκαιρία να προτάξει μια διαφορετική πλατφόρμα από αυτή της εξ ανάγκης συναίνεσης που συστηματικά προέβαλε.

Έχασε την ευκαιρία να υπερασπισθεί πως στην οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πιο αριστερή επιλογή από το να προσπαθείς να αποφύγεις την καταστροφή -γιατί η «εθελούσια» έξοδος από το Ευρώ στην παρούσα φάση με την καταστροφή συνεπάγεται κατά τη γνώμη μου - ακόμα και αν χρειάζεται να ακολουθήσεις πολιτικές που δεν συνάδουν με την κοσμοθεωρία σου. 

Όχι γιατί τις επικροτείς. 

Ούτε γιατί αποτελούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα αλλά γιατί τη δεδομένη στιγμή και με την πλάτη στον τοίχο ως δανειζόμενος προσπαθείς να κρατηθείς στο ευρωπαϊκό άρμα. 

Όχι μόνο γιατί εκτός του και με τις υπάρχουσες υποδομές η ελληνική κοινωνία θα βρεθεί σε πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση από ότι σήμερα, αλλά και για τη δημοκρατική ασφάλεια που παρέχει ειδικότερα σε καιρούς ανόδου των άκρων. Εδώ όμως και από τη στιγμή που κάνεις την υπέρβαση και ακολουθείς το δύσκολο δρόμο, χρειάζεται να επιμείνεις και να κάνεις αισθητή την παρουσία σου ερχόμενος σε άμεση σύγκρουση με τις παθογένειες.

Το κλείσιμό των χωρίς λόγω ύπαρξης οργανισμών του δημοσίου που εδώ και ένα χρόνο ανακοινώνεται πως κλείνουν, οι μετατάξεις για την πλήρωση θέσεων ζωτικής σημασίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που όλο ανοίγουν αλλά παραμένουν ως είχαν, γενικά όλα τα επιμέρους αλλά σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του κράτους που έχουν μείνει στον πάγο και τις εξαγγελίες για να μην πειραχθούν τα συμφέροντα της εκάστοτε ομάδας και μπορεί να έρχονταν σε σύγκρουση με το "γνωστό" συνδικαλισμό θα μπορούσαν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο για τη ΔΗΜΑΡ. 

Δεν κυβέρνησε, δεν διόρισε, δεν είχε λόγο να σέρνεται ως ουρά σε μια κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι προσπαθεί να μαζέψει χρήματα και τις αναστέλλει. Απεναντίας και ακριβώς επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα βήμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι η προμετωπίδα της ΔΗΜΑΡ στην κυβερνητική πίεση. Μαζί με τον έλεγχο σε διορισμούς συμβούλων, την άρνηση και ένσταση στην τοποθέτηση διευθυντών τύπου Λιάτσου, στη σθεναρή κόκκινη γραμμή για την καταπάτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο όνομα της ανάπτυξης, τόσων άλλων ζητημάτων που δεν αφορούν το "πακέτο" αλλά την μεταρρύθμιση με πραγματικούς όρους. Παράλληλα είναι αδιανόητο να κωφεύει σε μια συγκυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα όταν εκείνη ανασύρει νόμους του 71 περί συγκεντρώσεων, εφευρίσκει τον "ξένιο Δία" , κλείνει επικίνδυνα προς μια συντηριτικοποίηση και ενός φλερτ με το πάλε ποτέ αστυνομικό κράτος. 

Αντ αυτού είδαμε τη ΔΗΜΑΡ να μην ψηφίζει για λόγους διαδικασίας στην παραπομπή των βουλευτών της ΧΑ, είδαμε να μην αντιδρά στα αστυνομικά σχέδια «αλά Μέρκελ», με τις προληπτικές προσαγωγές και τον αποκλεισμό ακόμα και των γονέων από το Σύνταγμα την ώρα που τα παιδιά τους παρέλαυναν. (όσο και αν μου είναι εντελώς αντιπαθητικές τέτοιου είδους εορταστικές φιέστες.) Και σε αυτό το σημείο η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μιας και παρέμεινε στην άχρωμη συμμετοχή της. 

Ίσως τελικά τα εργασιακά να μην αποτελούν την κόκκινη γραμμή αλλά την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα "αποκαταστήσει" το όνομα της ΔΗΜΑΡ στο παραδοσιακό αριστερό ακροατήριο που νιώθει ότι απώλεσε. 

Ίσως και την ευκαιρία απεγκλωβισμού της από κάτι που ξεπερνούσε τις αντοχές της. 

Μόνο που ο κίνδυνος δεν ήρθε από τα "αριστερά" της αλλά από εκεί που δεν υπολόγιζε. 

Με το Πασοκ να φυλλοροεί αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα η ΔΗΜΑΡ θα έχει "καταφέρει" να βρεθεί στις συμπληγάδες ανάμεσα στην «ηρωοποίηση» Σαμαρά και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. 

Και τότε κανείς δεν θα θυμάται το ότι τόλμησε αλλά το ότι δεν μπόρεσε να υπερβεί τις "αριστερές" παιδικές της ασθένειες και φοβίες. Όχι στους ψηφοφόρους που ήλπιζε να μη χάσει. Αυτοί είναι καιρό στο ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην το κατάλαβε.. Σε αυτούς που ήλπιζαν στην προοπτική μιας ευρωπαϊκής αριστεράς με κυβερνώσα προοπτική. Αλλά μάλλον όλος αυτός ο κόσμος είναι συνηθισμένος στα χαμένα όνειρα.

Read more: antilogos-leonidas.blogspot.com