Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Αλεξίου Κατάβασις (στον Άδη της Νότιας Πραγματικότητας)

του Χρήστου Παπανίκου
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω δυο άρθρα, ένα από τα ΝΕΑ και ένα από τον Ριζοσπάστη, που παρά την διαφορετική γλώσσα που χρησιμοποιούν, λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα: Ότι το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Νότια Αμερική, δεν είναι η απόκτηση εμπειρίας από την διακυβέρνηση δυνάμεων συγγενικών στο ΣΥΡΙΖΑ -όπως επίσημα διακηρύσσεται- αλλά η δικαιολόγηση της επικείμενης σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ενιαίου πια ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να καταλάβει την θέση του παλαιού ΠΑΣΟΚ και εν γένει της ελληνικής κεντροαριστεράς και να μπορέσει έτσι να διατηρήσει τα ποσοστά του που προέρχονται από τους πολυποίκιλης προέλευσης αγανακτισμένους αλλά έχουν ήδη πιάσει "ταβάνι". 
Δεν πέρασε άλλωστε απαρατήρητη από τους σχετικούς η επίκληση του έμπειρου Γιάννη Δραγασάκη στην πρόσφατη ιδρυτική συνδιάσκεψη, της ανάγκης για "βίαιη ωρίμανση" του ΣΥΡΙΖΑ - Γιάννη Δραγασάκη που συμμετέχει επί της ουσίας και χωρίς θεατρικά στο ταξίδι. 
Κάποιος ανίδεος παρατηρητής θα έλεγε ότι ο Α. Τσίπρας "πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος" σε αυτό το ταξίδι στην Νότια Πραγματικότητα - αλλά θα έκανε λάθος: 
Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πεισθεί ο αχταρμάς αριστεριστών, βαθυπασόκων, οπαδών του Τσάβες, του Κορία, του Λούλα και της Κίρχνερ, του αργεντινάζο και του Κάστρο και μαζί τους ό,τι έχει μείνει από την φιλοευρωπαϊκή ανανεωτική αριστερά, περί του ότι υπάρχει μια πετυχημένη συνταγή που να τους περιέχει όλους, από την προτυποποίηση της επαναστατικής στα λόγια και σοσιαλδημοκρατικής έως φιλελεύθερης στην πράξη και αναπτυξιακά επιτυχούς πολιτείας του μνημονιακού Λούλα στην Βραζιλία
Και μαζί για ξεκάρφωμα, η ταυτόχρονη προσφορά ενός ποτ πουρί από τους υπολοίπους λατινοαμερικάνους, με γεύσεις για όλα τα γούστα. 
Επιστρέφοντας, ο Α.Τσίπρας θα εκφράσει τον θαυμασμό του για τα επιτεύγματα των "συντρόφων" του στην Λατινική Αμερική -πρότυπο του ΣΥΡΙΖΑ- και θα αποπειραθεί να ελέγξει τις αποκλίνουσες συνιστώσες στην πορεία ενοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και έτσι φυσικά θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας όσον αφορά τις αγεφύρωτες αντιθέσεις που χάριν της προοπτικής της εξουσίας ανεχόντουσαν η μια την άλλη μέχρι σήμερα, αλλά τώρα θα αποδυθούν στον αγώνα χωρίς αύριο για τον έλεγχο του κόμματος. 
Με λίγα λόγια, η επιστροφή Τσίπρα θα σηματοδοτήσει την επίσημη έναρξη της κρίσης στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ (σε συνέχεια εκείνης των ΑνΕλλ του Καμμένου) λόγω της βίαιης εισβολής της πραγματικότητας σε έναν χώρο που μπορεί να παραμείνει ενιαίος, μόνο σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. (ΑΣ)
Απολαύστε υπεύθυνα:

Μπραζίλ

του Παύλου Τσίμα από τα ΝΕΑ

Διδακτική ιστορία, από μια πολύ μακρινή χώρα, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν: Βραζιλία, καλοκαίρι του 2002.
Η χώρα βάδιζε προς εκλογές, τον Οκτώβριο, και οι δημοσκοπήσεις προεξοφλούσαν τον νικητή τους. Ο επόμενος πρόεδρος της Βραζιλίας θα ήταν ο Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, ο ηγέτης της Αριστεράς. Ο Λούλα ...
είχε διεκδικήσει άλλες τρεις φορές το αξίωμα, δίχως επιτυχία. Αλλά το 2002 είχε έρθει η ώρα της βραζιλιάνικης Αριστεράς.
Ηταν επίσης η ώρα της χειρότερης κρίσης για τη βραζιλιάνικη οικονομία. Μετά τη «χαμένη δεκαετία» της Λατινικής Αμερικής, στα χρόνια του '80, και άλλα δέκα χρόνια ανεπιτυχούς μάχης με τον πληθωρισμό και τις υποτιμήσεις του νομίσματος, έπειτα από μια σειρά αποτυχημένων προγραμμάτων σταθεροποίησης του ΔΝΤ (το πιο πρόσφατο, του 2001, είχε μόλις διαπιστωθεί ότι εκτροχιάστηκε), η χώρα δεν βούλιαζε μόνο στη χρόνια ανεργία και τη φτώχεια, αλλά δεχόταν και μια πρωτοφανή επίθεση των αγορών. Χτυπημένη από τις συνέπειες της χρεοκοπίας της Αργεντινής, με συσσωρευμένα οικονομικά και δημοσιονομικά προβλήματα, η Βραζιλία είδε το χρέος της να μεγαλώνει επικίνδυνα και τα σπρεντ της να εκτοξεύονται στις 2.500 μονάδες. Και ταυτόχρονα, τις τραπεζικές καταθέσεις να κάνουν φτερά, με τις αγορές να προεξοφλούν φυγή κεφαλαίων, κεφαλαιακό σαμποτάζ και οικονομική καταστροφή, λόγω της επικείμενης νίκης της Αριστεράς.

Εκείνο το προεκλογικό καλοκαίρι η Βραζιλία άγγιξε τη χρεοκοπία. Και η κυβέρνησή της, η απερχόμενη φιλελεύθερη κυβέρνηση Καρντόσο, χτύπησε ξανά την πόρτα του ΔΝΤ για άλλο ένα πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης. Μόνο που αυτό το πρόγραμμα όλοι ήξεραν ότι άλλος θα το διαπραγματευθεί και άλλος θα το εφαρμόσει.
Το πρόγραμμα καταρτίστηκε και ο Τίμοθι Γκάιτνερ, κατοπινός υπουργός του Ομπάμα, στέλεχος τότε του Ταμείου, πίεσε ώστε να είναι εντυπωσιακά μεγάλο, ώστε «να πείσει τις αγορές» - 30 δισ. δολάρια, το μεγαλύτερο ποσό που είχε ώς τότε εκταμιεύσει ποτέ το Ταμείο. 
Εμενε ένα αγκάθι: πριν το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ εγκρίνει το πρόγραμμα, έπρεπε να δεσμευτούν στην τήρησή του όλοι οι υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές, συμπεριλαμβανομένου του Λούλα. Ο οποίος Λούλα, προκαλώντας την ιερή οργή των αριστερών συνιστωσών του Κόμματος Εργαζομένων, είχε, από την αρχή του καλοκαιριού, φιλοτεχνήσει μια στροφή προς τον πραγματισμό, με το περίφημο «γράμμα προς τους Βραζιλιάνους». Και είχε επιπλέον αρχίσει επαφές με τους ανθρώπους του Ταμείου.
Κοντολογίς, ο υποψήφιος της Αριστεράς όχι μόνο κέρδισε τις εκλογές έχοντας δεσμευτεί προεκλογικά να τηρήσει το «μνημόνιο», αλλά το τήρησε κιόλας.
Το πρόγραμμα του 2002 ήταν το πρώτο, ανάμεσα σε πάμπολλα, προγράμματα του ΔΝΤ για τη Βραζιλία (κι ίσως το πρώτο σε όλη τη Λατινική Αμερική) που θεωρήθηκε ότι εφαρμόστηκε επιτυχώς, και ώς σήμερα ο κακόφημος οργανισμός το διαφημίζει ως μια αδιαμφισβήτητη (και από τις μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού) επιτυχία του!

Το εντυπωσιακό είναι πως, παρότι ο Λούλα εφάρμοσε, στα βασικά της, την ορθόδοξη νομισματική και δημοσιονομική συνταγή του Ταμείου, κατάφερε να μείνει στην εξουσία οκτώ χρόνια, να τελειώσει τη θητεία του τόσο δημοφιλής όσο όταν την άρχιζε (παρά τις πολλές αποτυχίες και κάποια σκάνδαλα) και να τον διαδεχθεί η στενότερη συνεργάτις του. 
Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι, παρά τον κορσέ του Ταμείου, στα χρόνια του Λούλα η Βραζιλία αναπτύχθηκε με σχετικά γρήγορο ρυθμό και εφάρμοσε δύο πρωτοποριακά προγράμματα: την bolsa familia - ένα ολοκληρωμένο δίχτυ πολλαπλής κοινωνικής προστασίας για τους απόκληρους, στο οποίο εντάχθηκαν 11 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι - και το PAC, ένα πρόγραμμα ταχύρρυθμης ανάπτυξης μέσω δημόσιων επενδύσεων, που η εφαρμογή του εκτίναξε τους ρυθμούς ανάπτυξης και προφύλαξε τη Βραζιλία από τις συνέπειες της Μεγάλης Κρίσης του 2008.
«Μη μιλάτε για την κρίση», συμβούλευσε τις προάλλες ο Λούλα τον έλληνα μουσαφίρη του. Μην επενδύετε στη δυστυχία και την καταστροφή, δηλαδή. «Να μιλάτε για τις λύσεις». Ποιος ξέρει; Μπορεί το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στη μακρινή Μπραζίλια να μην ήταν χαμένος κόπος.


Κάν' το όπως (και) ο Λούλα...

του/της Π. από τον Ριζοσπάστη

Ισχυρό σύμμαχο στην προσπάθεια του ελληνικού λαού να ξεπεράσει την κρίση» βρήκε στο πρόσωπο του πρώην Προέδρου της Βραζιλίας Λούλα ο Αλ. Τσίπρας, όπως δήλωσε μετά την προχτεσινή τους συνάντηση. Τι είπε ο σοσιαλδημοκράτης Λούλα στη δική του δήλωση;
«Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω στον ελληνικό λαό είναι ότι σ' αυτή τη στιγμή της κρίσης πρέπει να είναι ψύχραιμοι, να έχουν μεγάλη θέληση και να αναζητήσουν λύσεις. Να μη γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση». 
Δηλαδή, να ψάξει ο λαός που πτωχεύει κοινές λύσεις με το κεφάλαιο που τον οδηγεί στην πτώχευση και να είναι ψύχραιμος ο εκμεταλλευόμενος απέναντι στον εκμεταλλευτή του! 
Καραμπινάτος σοσιαλδημοκράτης ο Λούλα, δε χρειάζεται να αλλάζει προβιά για να κηρύσσει την ταξική συναίνεση και υποταγή για να ξεπεραστεί η κρίση.
Είπε ακόμα ο Λούλα: «Νομίζω ότι ούτε η Ελλάδα ούτε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα βίωνε τις σημερινές καταστάσεις, αν είχαν παρθεί οι σωστές αποφάσεις πριν από τέσσερα χρόνια». Ποιες θεωρεί «σωστές αποφάσεις» δεν είπε. Υπονοείται όμως ότι αυτοί που ρυθμίζουν τα πράγματα πήραν λάθος αποφάσεις. Σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτοί είναι τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι πολιτικοοικονομικοί οργανισμοί που συμμετέχουν. Αρα, στο χέρι αυτών ήταν, σύμφωνα με τον Λούλα, να μην πάρει τέτοια τροπή η κρίση. Δηλαδή, άλλη διαχείριση, αφού η κρίση ήταν αδύνατο να μην εμφανιστεί, αφού είναι στο DNA του καπιταλισμού. Με άλλα λόγια, να συρθεί ο λαός πίσω από τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή, τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, με την αυταπάτη ότι μπορεί να δώσει καλύτερες λύσεις και μάλιστα προς όφελός του.

Ο Λούλα είπε ακόμα: 
«Στη Βραζιλία η λέξη - κλειδί ήταν η οικονομική ανάπτυξη μαζί με το εμπόριο, μαζί με τις επενδύσεις, μαζί με τις θέσεις εργασίας, μαζί με την κατανάλωση και γι' αυτό η Βραζιλία έχει ανέβει από τη δέκατη στην έκτη θέση στην παγκόσμια οικονομία». 
Ποιος σκαρφαλώνει βήμα το βήμα στην κορυφή; Η αστική τάξη της Βραζιλίας και όχι βέβαια ο λαός της, που ακολουθεί αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Ο Λούλα λέει ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί με επενδύσεις από τους καπιταλιστές, που όμως, όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, προϋποθέτουν αντεργατικές ανατροπές και φιλομονοπωλιακά μέτρα. 
Αυτή την «τεχνογνωσία» μπορεί να μεταδώσει ο Λούλα στον ΣΥΡΙΖΑ: Πώς να οδηγήσει την ντόπια αστική τάξη σε ταχύτερη ανάκαμψη από την κρίση, σε βάρος όμως του λαού, που θα συνεχίσει να υποφέρει, ανεξάρτητα από το μείγμα της διαχείρισης.
Το επιβεβαιώνουν, άλλωστε, τα στοιχεία που δημοσίευσε χτες και τις προηγούμενες μέρες ο «Ριζοσπάστης» για την κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων στην έκτη καπιταλιστική οικονομία παγκοσμίως (ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ ήταν 7% το 2010, 3% το 2011 και πρόβλεψη για 4-5% το 2012 και 2013): Πάνω από 16 εκατ. άνθρωποι ζουν σε συνθήκες (επίσημης) φτώχειας, όπως και το 55% του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές. Επίσης, το 66% του πληθυσμού στη Βορειοανατολική Βραζιλία ζουν κάτω από το όριο της επίσημης φτώχειας και σχεδόν οι μισοί από αυτούς ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU