Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Η μεταρρυθμιστική κουζίνα: ατελείωτα μενού, τίποτα φαγώσιμο ακόμη...


Πάμπολλες είναι πια οι κινήσεις του μεταρρυθμιστικού - φιλελεύθερου, κεντροαριστερού, κεντρώου, οικολογικού - χώρου. Συχνές πυκνές οι εκδηλώσεις τους, διάλογοι επί διαλόγων, σχέδια επί σχεδίων. Κι όμως είναι φανερό ότι το πράγμα κάπου κολλάει... Παρακάτω θα αναζητήσουμε το "που ακριβώς".

1. "Μα αυτοί είναι ...φιλελεύθεροι"

Μια συχνά αναφερόμενη ένσταση στην δημιουργία μεταρρυθμιστικού κόμματος, είναι η ένσταση του "προσήμου". Ότι δηλαδή, όσο μεταρρυθμιστής κι αν είναι κάποιος/α, δεν μπορεί να ξεπεράσει το αριστεροδεξιό πρόσημό του και να συνεργαστεί στο ίδιο κόμμα με κάποιον/α της "άλλης" παράταξης.
Με λίγα λόγια στις κινήσεις της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς δεν χωρούν οι φιλελεύθεροι και στις κινήσεις των μεταρρυθμιστών φιλελευθέρων, οι αριστεροί. 
Παρότι σχεδόν καθημερινά, οι μεν και οι δε, συμμετέχουν συμφωνώντας στα περισσότερα, σε όλες τις εκδηλώσεις, φόρουμ, διαδικτυακές κινήσεις, συζητήσεις και σχήματα του χώρου. 
Και πότε εκδηλώνονται αυτές οι ενστάσεις; Όταν τα πράγματα πάνε να γίνουν συγκεκριμένα και να αφήσουν πίσω τους τον "μεταρρυθμιστικό τουρισμό" και την ευκολία των φόρουμ: την ώρα της δέσμευσης!

Ας εξετάσουμε αυτό το εμπόδιο: είναι πραγματικό ή κληρονομιά μιας ψευδούς πολιτικής γεωγραφίας που επεβλήθη για να υπηρετούνται πολιτικές σκοπιμότητες; 
Προφανώς ισχύει το δεύτερο: καμιά πολιτική νομιμοποίηση δεν έχει πχ η ονομασία "δημοκρατική παράταξη", την οποία έχουν χρησιμοποιήσει και εκμεταλλευτεί κατά κόρον, κόμματα πελατειακής εξουσίας, σαν το ΠΑΣΟΚ - και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ - , όταν περιέχει μέσα της κόμματα οπαδούς μονολιθικών καθεστώτων, όπως το ΚΚΕ και πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. 
Ούτε η ονομασία "δεξιά" που συνοδεύεται από τον προσδιορισμό "συντηρητική παράταξη", όταν περιέχει με το στανιό μέσα της κόμματα προοδευτικά σαν την Δράση ή την Φιλελεύθερη Συμμαχία και ανθρώπους δημοκρατικούς, προοδευτικούς και φιλελεύθερους.

Γενικότερα οι όροι "αριστερά" και "δεξιά" χρειάζονται επαναπροσδιορισμό. Αλλά επειδή αυτή η ενασχόληση με την βαβυλωνία και τον κατακερματισμό της πολιτικής και των προσήμων της, δεν πρόκειται να αποβεί παραγωγική, ας περιοριστούμε στο συμπέρασμα ότι σήμερα οι λέξεις αυτές μόνο σαφείς δεν είναι ως προς το τι σημαίνουν. 
Έτσι, είναι άρνηση της πραγματικότητας να εμμένει κανείς σε όρους και προϋποθέσεις μιας χρεοκοπημένης πολιτικής γεωγραφίας αντί να επανακαθορίζει εξαρχής με πιο αληθινούς όρους του σήμερα, το πεδίο της υπαρκτής σύγκλισης και συμφωνίας του μεταρρυθμιστικού χώρου: είναι σαν να "αφήνουμε τον γάμο να πάμε για πουρνάρια"...
Τέλος, οι κεντροαριστεροί δεν θάπρεπε να υιοθετούν την "ελληνική" αλλοίωση του όρου φιλελεύθερος - που σε άλλες γλώσσες σημαίνει τον προοδευτικό (liberal), εκείνον/η που είναι απέναντι από τον συντηρητικό/ή - και την ταύτισή του με τον νεοφιλελευθερισμό, τους δογματικούς εχθρούς της κοινωνικής πολιτικής και οπαδούς της θεωρίας της "αυτορύθμισης" της αγοράς (για τους οποίους οι επεμβάσεις της FED στην αμερικάνικη οικονομία είναι ...σοσιαλμανία). 
Όπως και οι φιλελεύθεροι, δεν θάπρεπε να ταυτίζουν τους αριστερούς με τους κρατιστές - είναι δεκαετίες τώρα που η αριστερά κλυδωνίζεται από αντιπαραθέσεις με τον κρατισμό, τον υπαρκτό σοσιαλισμό, τα αυταρχικά καθεστώτα και τα ρεύματα της ανανέωσης, του μεταρρυθμισμού και της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας έχουν εκτοπίσει "ιδεολογικά" ...
κομμουνιστές και νεοκομμουνιστές στο συντηρητικό χώρο.

Συμπέρασμα; Οι προοδευτικοί δεν μπορούν να συνεργαστούν αν δεν βάλουν κατά μέρος διαχωριστικούς όρους του περασμένου αιώνα και δεν βγάλουν από πάνω τους τα ταμπελάκια "δεξιά" και "αριστερά". 
Δεν έχουν τους συναγωνιστές τους και την προσωπική ιδεολογική συνείδηση του καθενός και της καθεμιάς, απέναντί τους, αλλά τους συντηρητικούς (κάθε "ιδεολογικής" απόχρωσης). 
Κι όταν έρχεται η ώρα της δέσμευσης, η επίκληση του "προσήμου" καταντά υπεκφυγή... ας απαλλαγούμε από τα παλιά ταμπελάκια κι όλα ξαφνικά γίνονται σαφή και ξεκάθαρα.

2. "Ποιος/α θα είναι αρχηγός;"

Ένα πραγματικό πρόβλημα είναι η ηγεσία του χώρου. 
Καλώς ή κακώς οι συλλογικές ηγεσίες είτε είναι μια καθημερινή "παιδική χαρά" είτε αποτελούν πρόσχημα δημοκρατικότητας ενώ ο μηχανισμός ηγεμονεύει με αδιαφάνεια ( (παραδείγματα: Οικολόγοι Πράσινοι για το πρώτο, ΣΥΡΙΖΑ για το δεύτερο). 
Μπορούν μόνο, να αποτελέσουν προσωρινή πρόνοια για ένα διάστημα αμοιβαιότητας διεργασιών σύγκλισης αλλά με δεσμευτική κατάληξη υπό σαφές χρονοδιάγραμμα, στην δημοκρατική ανάδειξη ηγεσίας από συλλογικές και διάφανες διαδικασίες.

Το ένα ζήτημα εδώ είναι αν υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα
Αλλά αυτό είναι ψευδές ερώτημα αφού οι συντεταγμένες δημοκρατικές διαδικασίες πάντα καταλήγουν στους/στις καταλληλότερους/ες να εκπροσωπήσουν κάθε χώρο και επίσης αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το καθορίσεις εκ των προτέρων: μόνο να το φανταστείς ή να το επιθυμήσεις μπορείς... 
Τα υπόλοιπα τα καθορίζει η συλλογικότητα με τις αποφάσεις της. 
Πρώτα λοιπόν πρέπει να υπάρξει η "συλλογικότητα"...

Το άλλο ζήτημα εδώ, είναι οι συγκρουόμενες φιλοδοξίες υπαρχόντων "ηγετών/ηγετριών" ή και ηγετίσκων του χώρου: των επικεφαλής δηλαδή των υπαρχόντων σχημάτων, κινήσεων και κομμάτων. Ανθρώπων που πιθανά φιλοδοξούν να παραμείνουν στην ηγεσία και του ευρύτερου χώρου και κινούνται "αρχηγικά" στις σχετικές διεργασίες ή παζαρεύουν από τώρα θέσεις στο σχήμα. 
Μα κι εδώ τα πράγματα είναι απλά: κανείς/καμία δεν έχει bonus ή πλεονεκτική θέση επειδή προϋπήρξε επικεφαλής κάποιας ομάδας - όλοι, όλες θα κριθούν εκ του μηδενός από την νέα συλλογικότητα. 
Προσυνεννοήσεις  λογικά αποκλείονται, διακρίσεις επίσης - μόνη πολιτική περιουσία του καθενός/καθεμιάς είναι το έργο του και όχι η θέση του

Άλλωστε όρος επιβίωσης του νέου σχήματος θα είναι η διαφάνεια και η αξιολόγηση των στελεχών του από την ανάθεση έργου και την εκπλήρωσή του - μονιμότητα και δια βίου επαγγελματικά (και κρατικοδίαιτα εντέλει) στελέχη είναι πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά σε ένα μεταρρυθμιστικό ανανεωτικό κόμμα που θα πολεμήσει για να απαλλαγεί η κοινωνία και το κράτος μας από αυτές τις ασθένειες.

Το πρόβλημα της ηγεσίας είναι ένα πραγματικό πρόβλημα γιατί αποτελεί την εκπροσώπηση την εικόνα του χώρου στην κοινωνία, αλλά δεν λύνεται με κόλπα. 
Θα αντικατοπτρίσει υποχρεωτικά την ποιότητα συμμετοχής, δέσμευσης και ωριμότητας των μελών του και αν αυτά τα στοιχεία είναι θετικά και ποιοτικά, από "πρόβλημα" μπορεί να γίνει εφαλτήριο λύσεων μιας άλλης δημιουργικής πολιτικής παρουσίας και προσφοράς. 
Το παλιό ή αναπαλαιωμένο πρότυπο του ηγέτη, ολίγον λαϊκιστή, ολίγον δημαγωγού και ολίγον μεταρρυθμιστή δεν ταιριάζει στον προοδευτικό χώρο που σχηματίζεται.  

3. Όνομα, παλιοί πολιτικοί, μορφή

Πολλοί γνωστοί πολιτικοί, έχουν προσχωρήσει στον προοδευτικό μεταρρυθμισμό και με αναφορές στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, τον πολιτικό φιλελευθερισμό, την αριστερή ανανέωση, φιλοδοξούν να χρωματίσουν με την παρουσία τους ή και να καθορίσουν πολιτικά τον νέο ενωτικό φορέα των προοδευτικών. 
Άλλοι/ες έρχονται με τα ..."κουκιά" τους και διεκδικούν οριοθετημένο χώρο ή τάση/συνιστώσα υπό την ηγεσία τους, θεωρώντας μια αρχική συμφωνία προαπαιτούμενο για την συμμετοχή τους. 
Τέλος υπάρχουν διαφορετικές απόψεις αν το νέο σχήμα πρέπει να είναι ενιαίο κόμμα ή ομοσπονδιακό σχήμα, ώστε και να είναι ενωτικό και να είναι λειτουργικό.

Όλα τα παραπάνω, μια απάντηση έχουν: Δέσμευση εν λευκώ στην ανοιχτή, διαφανή και δημοκρατική διαδικασία δημιουργίας του φορέα. Χωρίς καπετάνιους/ισσες και εκ θεού ηγέτες. Με ισότιμη έναρξη και αξιολόγηση ικανοτήτων και αναθέσεων από την διαμορφούμενη συλλογικότητα. 
Με λίγα λόγια, "ότι αποφασίσει το σώμα"... του ιδρυτικού συνεδρίου. 
Για το όνομα, την ένταξη σε ομάδα του ευρωκοινοβουλίου, την ηγεσία, την διαφάνεια, τις πρόνοιες, τις αναθέσεις. 
Που θα αποτελείται από τους πρόθυμους να δεσμευτούν σε συμμετοχή, χωρίς τεχνητά δράματα αποχωρήσεων και προσχωρήσεων από υφιστάμενους φορείς. Μέχρι και το ανοιχτό, ιδρυτικό συνέδριο πολιτικής αποτύπωσης της υπάρχουσας πολιτικής συμφωνίας των μεταρρυθμιστών. Των σημερινών "προοδευτικών".
Γιατί πρόκειται για κόμμα σκοπού, εργαλείο στην υπηρεσία των πολλών και όχι ένα ακόμη αρχηγικό πελατειακό κόμμα.

Μέχρι τότε το μόνο που απαιτείται είναι η αυτοδέσμευση χωρίς προαπαιτούμενα. Και η συνδιαμόρφωση όλων εκείνων των οργανωτικών και προγραμματικών πλευρών που θα υπηρετήσουν καλύτερα την προϋπάρχουσα πολιτική συμφωνία για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που θα βγάλουν την χώρα από το πελατειακό κομματικό μεσαίωνα και τον παρασιτικό για την ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας, κρατισμό. 
Από το καταναλωτικό στο παραγωγικό και αειφόρο πρότυπο. 
Από την διαφθορά στην διαφάνεια και την αξιολόγηση. 
Από τις εισαγωγές στην παραγωγή και τις εξαγωγές. 
Από την ανεργία και την ανέχεια των πολλών για να σιτίζεται ένας σπάταλος και αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας στην αύξηση της απασχόλησης με την στήριξη της επιχειρηματικότητας και των πρωτοβουλιών συνεταιριστικής και κοινωνικής οικονομίας, χωρίς εμπόδια. 
Με ένα κράτος ελεγκτή και μια ελεύθερη αγορά με κανόνες.
Η μεταρρυθμιστική κουζίνα πρέπει το επόμενο διάστημα να προσφέρει κάτι φαγώσιμο. Μεταρρυθμιστικός τουρισμός με άδειο στομάχι, τέλος. 

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU