Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΣΥΡΙΖΑ: Ο δύσκολος δρόμος προς μια αριστερά του Κυρίου και των νοικοκυραίων

"Υποτίθεται πως θα καταργήσει μονομερώς το Μνημόνιο, μα δε μας έχει πει πως θα αντιδράσει αν οι Ευρωπαίοι μας γυρίσουν την πλάτη"

του Χρήστου Παπανίκου
του alepoudrakoula
Πριν μία-δύο εβδομάδες εκεί που έψαχνα στις κυριακάτικες εφημερίδες, βλέπω προσφορά στην "Αυγή της Κυριακής' την «Ομιλία προς τους πλουτούντας» του Μέγα Βασιλείου. Έκλεισα τα μάτια, τα ξανάνοιξα, τσιμπήθηκα, τίποτα δεν άλλαξε. Η "Αυγή της Κυριακής" εκεί, με το βιβλίο του Μ. Βασιλείου να φιγουράρει μέσα στη ζελατίνα. Για δες είπα, ακόμα και οι σύντροφοι τα Χριστούγεννα το γυρνάνε στη θρησκευτική παράδοση.
Χθες εκεί που περιπλανιόμουν άσκοπα στο διαδίκτυο (φοβάμαι πως περίπου το 70-80% του χρόνου που δαπανώ χάνεται σε άσκοπα πράγματα), πέφτω πάνω σε συνέδριο που διοργανώνει η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά». Ανάμεσα στους συμμετέχοντες ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, ο δημοσιογράφος κ. Κούλογλου, ο βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Τάσος Κουράκης, το μέλος του Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Χρήστος Λάσκος και το μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ανδρέας Καριτζής (για όσους ενδιαφέρονται το πλήρες πρόγραμμα του συνεδρίου εδώ : http://leftpoliticaltheology.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html)
Προφανώς δεν είναι ασυσχέτιστα τα δύο γεγονότα. Υπάρχει μια αμοιβαία διάθεση προσέγγισης μεταξύ Συριζα και Εκκλησίας, που ίσως δεν έγινε τόσο αντιληπτή (τουλάχιστο σε μένα σίγουρα) μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων και των «πολεμικών ανακοινωθέντων» μεταξύ ΝΔ-Σύριζα των τελευταίων ημερών. 
Η Εκκλησία της Ελλάδος γιατί θέλει να διασφαλίσει τα συμφέροντα της σε πιθανή επικράτηση του κόμματος του κ. Τσίπρα στις επόμενες εκλογές. Ο Σύριζα, ή μάλλον το επιτελείο του Αλέξη, γιατί ξέρει πως στην Ελλάδα αν δεν τα έχεις καλά με την Εκκλησία δεν πας μπροστά.
Ο κ. Τσίπρας από το Γενάρη του 2012, όταν έκανε λόγο για «κυβερνώσα αριστερά», έδειξε πως τα καταφέρνει καλά στους τακτικισμούς και στο παιχνίδι εντυπώσεων εντός της χώρας (γιατί εκτός της χώρας αρχικά τα θαλάσσωσε!). Μη ξεχνάμε πως έχει κοντά του συμβούλους με μεγάλη εμπειρία στην εγχώρια πολιτική σκακιέρα, όπως ο πρώην συνεργάτης του κ. Τσοχατζόπουλου κ. Κοτσακάς. 

Όμως, έχει αρχίσει να φαίνεται πως η αύξηση της εκλογικής επιρροής μέσω τακτικισμών έχει πιάσει ταβάνι και ήρθε η ώρα η ηγεσία του Σύριζα να ξεκαθαρίσει τις θέσεις της σε μια σειρά ζητημάτων.
Γιατί γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή η αντίθεση ανάμεσα στον πυρήνα εξουσίας του κόμματος γύρω από τον κ. Τσίπρα και τις κομμουνιστογενείς συνιστώσες, τους ακτιβιστές, τους αναρχικούς και τους «μονιμάδες» της κοινοβουλευτικής αριστεράς όπως οι κ.κ. Στρατούλης και Λαφαζάνης. 
Από τη μία λοιπόν βλέπουμε τον κ. Τσίπρα να ετοιμάζεται για τη συνάντηση με τον κ. Σόιμπλε και να μας πληροφορεί πως «Είμαστε και εμείς νοικοκυραίοι.» Από την άλλη ανακαλύπτουμε κοινοβουλευτικά «λουλούδια» όπως οι κ. Διαμαντόπουλος και Καραγιαννίδης σε δηλώσεις μάλλον περισσότερο φαιδρές παρά επικίνδυνες, σχετικά με την ανομία που καλύπτεται από το μανδύα μιας υποτιθέμενης αριστεροσύνης και επαναστατικής έκφρασης.
Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως πλέον η ιδεολογική πολυσυλλεκτικότητα (για να το θέσω όσο πιο…κομψά γίνεται!) δε μπορεί να προσφέρει στο Σύριζα περαιτέρω αύξηση της εκλογικής του δύναμης. Καλείται σε αυτή την κρίσιμη στιγμή ο κ. Τσίπρας να ξεκαθαρίσει τη φυσιογνωμία του κόμματος του. Θα τα καταφέρει, όπως τα κατάφερε το πρώτο εξάμηνο του 2012 να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων από το δίπολο Πασόκ-ΝΔ και να φτάσει στο εντυπωσιακό 27% ;
Η άποψη μου είναι πως όχι. 

Έχει καλλιεργήσει τόσο υψηλές προσδοκίες ο κ. Τσίπρας, που όσο προσεγγίζει (αναγκαστικά) την πραγματικότητα τόσο θα απογοητεύει μέρος του ακροατηρίου και θα προκαλεί φυγόκεντρες δυνάμεις στην «αριστερή» πτέρυγα του κόμματος του. Επιπλέον, η ιδιαίτερα ετερόκλητη σύσταση του κόμματος του καθιστά δύσκολο να βρεθεί η συνισταμένη. Πως βλέπουν άραγε η Ρόζα και η ΔΕΑ τα συνέδρια με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τη σταδιακή άμβλυνση της αντιμνημονιακής ρητορείας; Πως αντιμετωπίζουν οι Πασοκογενείς ψηφόφοροι του Σύριζα, τις δηλώσεις τύπων όπως ο Ιφικράτης Αμυράς και ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος;

Αλλά έστω πως το επιτελείο του Σύριζα καταφέρνει να ελέγξει τις ακραίες φωνές χωρίς σοβαρές απώλειες και να οδηγήσει το κόμμα σε μια εκλογική νίκη και το σχηματισμό κυβέρνησης (με ποιους εταίρους είναι ένα άλλο θέμα, ας το αφήσουμε στην άκρη προς το ...

παρόν) . Πάλι μικρές πιθανότητες δίνω στην επιτυχία και τη μακροημέρευση του στην εξουσία, για δύο κυρίως λόγους.
Ο πρώτος είναι το στελεχιακό δυναμικό του Σύριζα. Ακόμα και οι «σοβαροί» όπως ο κ. Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Σταθάκης και λοιποί δείχνουν λίγοι να χειριστούν την κρισιμότητα των στιγμών. Θα αντιτείνει κανείς γιατί δηλαδή ο Σταϊκούρας και ο Βρούτσης καλύτεροι είναι; Καθόλου καλύτεροι δεν είναι, όμως ο Σαμαράς δε δίστασε να εμπιστευθεί έμπειρους «συστημικούς» τεχνοκράτες όπως ο κ. Στουρνάρας. Ο Σύριζα δεν πιστεύω να τολμήσει να τσαλακώσει την υποτιθέμενη «αριστεροσύνη» του, τοποθετώντας σε κρίσιμη θέση κάποιον γνώστη των οικονομικών και των θεσμών της Ε.Ε. όπως π.χ. ο κ. Παπαδήμος ή ο κ. Στουρνάρας. 
Ο δεύτερος λόγος είναι πως ο Σύριζα δεν έχει καμία ουσιαστική πρόταση για τη διέξοδο από την κρίση. Υποτίθεται πως θα καταργήσει μονομερώς το Μνημόνιο, μα δε μας έχει πει πως θα αντιδράσει αν οι Ευρωπαίοι μας γυρίσουν την πλάτη. Υποτίθεται πως θα φέρει ανάπτυξη, στηριζόμενος στο κράτος, ένα κράτος που τελεί υπό κατάρρευση. Όχι μόνο αρνείται τις ιδιωτικοποιήσεις, μα δε διστάζει να δηλώνει πως θα κρατικοποιήσει ό,τι έχει ιδιωτικοποιηθεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων τριών ετών (δείτε π.χ. τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Βίτσα http://gr.news.yahoo.com/βίτσας–ο-συριζα-θα-προσπαθήσει-να-πάρει-πίσω-οτε–δεη-και-λιμάνι-πειραιά–095541467.html). Αναζητά μοντέλα σε μια χώρα (Αργεντινή) που καταρρέει ξανά μετά από δέκα χρόνια, παρά την εύνοια των συγκυριών για αυτή (άνοδος τιμής της σόγιας, ένα από τα βασικά εξαγωγικά της αγαθά). Ονειρεύεται το μέλλον σε ένα «νέο μετα-νεοφιλελεύθερο ορίζοντα» (η έκφραση από το άρθρο του κ. Δραγασάκη στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4781277) όπως υποτίθεται το χαράζει η Βραζιλία, την ίδια ώρα που στη Βραζιλία εκπονείται ένα τεράστιο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που η συνολική του αξία ξεπερνάει τα 40 δις δολάρια.
 (Απορία Συντάκτη : Ποια είναι η θέση του Σύριζα για το “ξεπούλημα” του ιστορικού Μαρακανά;)
Για να επανέλθω όμως στον τίτλο του άρθρου, μάλλον δεν προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση η “επίθεση” φιλίας του Σύριζα προς την Εκκλησία της Ελλάδος
Ήδη έχει στηρίξει: τις κινητοποιήσεις κάθε λογής συντεχνίας (δικαστικοί, φαρμακοποιοί κ.λπ.), τη διαμαρτυρία των προνομιούχων υπαλλήλων της Βουλής, τις διεκδικήσεις του κάθε Φωτόπουλου και Μπαλασόπουλου, το “αντάρτικο” της Κερατέας και γενικά κάθε αντιδραστική κίνηση εκείνης της Ελλάδας που δε θέλει να αλλάξει τίποτα. 
Γιατί όχι λοιπόν και με την παραδοσιακά “εχθρική” προς την αριστερά και την πρόοδο Εκκλησία της Ελλάδος;

Ο Σύριζα έχει δίκιο όταν λέει πως δε μπορεί η αλλαγή να έλθει από αυτούς που εν πολλοίς μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση : το Πασόκ και τη ΝΔ. 

Δεν έχει άδικο όταν κάνει λόγο για «τη διαχρονική ομερτά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για συγκάλυψη της διαφθοράς και διαιώνιση της διαπλοκής μεταξύ οικονομικής ολιγαρχίας και πολιτικής». 

Όμως, με τη γενικότερη πολιτική του στάση θυμίζει μια περίφημη ρήση από το μυθιστόρημα «Ο Γατόπαρδος». Όταν ο κεντρικός ήρωας πρίγκιπας Ντι Σαλίνα ρωτάει τον ανιψιό του γιατί αυτός, ένας αριστοκράτης, κατατάχθηκε εθελοντής στον επαναστατικό στρατό του Γκαριμπάλντι, ο τελευταίος του απαντάει :
“Αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα ν΄αλλάξουν”

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU