Το κράτος δεν αφήνει ούτε "σπυρί" να φτάσει στην ανάπτυξη

Η κυβέρνηση με πράξεις (φορολογικό) και παραλείψεις (καθυστέρηση ουσιωδών μεταρρυθμίσεων και χρηματοδότησης της ανάπτυξης) καταστρέφει την οικονομία. Τα δανεικά απ΄ότι φαίνεται επαρκούν μόνο για την κάλυψη της μισθοδοσίας του Δημοσίου –για λίγο καιρό ακόμη πριν ζητηθούν νέα- ενώ ο ιδιωτικός τομέας εγκαταλείπεται στην τύχη του. 

Η ακαμψία του συστήματος (αργή δικαιοσύνη, άρνηση συμψηφισμών κλπ) και η γραφειοκρατία σκοτώνουν ότι πάει να κινηθεί και η βαριά φορολογία –που δεν είναι προσωρινή- αποτελειώνει τα εισοδήματα και την μικροϊδιοκτησία.

Πόσο νομίζουν ότι θα αντέξει αυτή η κατάσταση; 

Δεν βλέπουν ότι από την άνοιξη οι προβλέψεις τους για τα έσοδα θα καταρρεύσουν; 

Δεν βλέπουν ότι εξαντλούνται τα διαθέσιμα στα νοικοκυριά και ταυτόχρονα καμιά δουλειά δεν ανοίγει αντίθετα 500 περίπου άτομα χάνουν την δική τους καθημερινά;

Δεν βλέπουν ότι ήδη εξαντλήθηκε η όποια φοροδοτική ικανότητα πολιτών και επιχειρήσεων με το τέλος του 2012;

Δεν καταλαβαίνουν ότι οι τελευταίοι φόροι πληρώθηκαν - από δω και πέρα, κάθε πολίτης θα έχει ληξιπρόθεσμα χρέη;

Που το πάνε;

Η "προτεραιότητα ανάπτυξη" πόθεν θα χρηματοδοτηθεί όταν το κράτος απλά καταναλώνει φόρους και περικοπές χωρίς να προσθέτει τίποτα; Παραμένοντας παρασιτικό;

Και οι επενδύσεις πως θα έρθουν όταν ακόμη και τώρα η επιχειρηματικότητα τιμωρείται, ο ΟΑΕΕ ζητά άκαμπτα τις ίδιες εισφορές από φυτοζωούντες μικροεπιχειρηματίες σπρώχνοντάς τους στο κλείσιμο και το ΦΠΑ μειώνεται όσο και οι ανύπαρκτες συναλλαγές;

Σε μια χώρα μικρών επιχειρήσεων και αυτοαπασχολούμενων, τι περιμένουν; Να γίνει βίαια η αναπροσαρμογή της αγοράς με παράπλευρες απώλειες εκτός από τους πολίτες και την κατακρήμνιση των όποιων εσόδων του κράτους;

Και ποιος θα βρεθεί να ξαναδανείσει  αυτό το κράτος; 

Η Ευρώπη συγκλονίζεται από την ύφεση. Οι Ολλανδοί θέλουν να μπορεί κράτος να φύγει από την ΕΕ, οι Άγγλοι προτιμούν την έξοδο, οι Νότιοι δεν έχουν ελπίδα. Όσο αργεί η οικονομική ένωση και η ομοσποδιοποίηση της Ευρώπης, τόσο μειώνεται η αντοχή της και ο ρόλος της ως εγγυητή χρεών και ανταγωνιστικότητας.

Συμπέρασμα: Όταν δεν έχεις οικονομία καταρρέεις. Πριν τις γερμανικές εκλογές. Αν δεν αλλάξει η φορολογία, δεν υπάρχει περίπτωση ανάπτυξης όσες επενδύσεις κι αν έρθουν – γιατί δεν υπάρχει πια χρόνος και αντοχές μέχρι αυτές να υλοποιηθούν.

Τι πληρώνουμε; 

Τον αμετανόητο κρατισμό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Την ανοησία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που συνεχίζουν να θεωρούν ότι υπάρχει βιωσιμότητα με δανεικά, χωρίς ισχυρό παραγωγικό ιστό.

Την ηγεμονία μιας στρεβλής «αριστερής» αντίληψης που θεωρεί ότι οι "κακοί" επιχειρηματίες πάντα μπορούν να βγάζουν λεφτά και η κυβέρνηση να τα «αναδιανέμει».

Που πιστεύει ακόμη ότι το κράτος μπορεί να κάνει επενδύσεις, να ανοίγει δουλειές και να προσλαμβάνει όποιον δεν έχει εργασία – απομεινάρι του κρατικού καπιταλισμού του «υπαρκτού» (εκείνος κατέρρευσε, οι ιδέες του στην Ελλάδα παραμένουν!!).

Τον δογματισμό ένθεν κακείθεν, σοσιαλδημοκρατών και φιλελεύθερων, που δεν μπορούν να πετάξουν από πάνω τους τις Απόλυτες Αλήθειες τους και να συνεργαστούν στο μίγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που απαιτεί η ελληνική πραγματικότητα. Έρμαιο αυτού του δογματισμού είναι και ο μεταρρυθμιστικός χώρος που χάνει τις ώρες του σε απανωτά φόρουμ και σε χωρίς ουσιαστική κατάληξη συζητήσεις.

Τέλος, πληρώνουμε την δική μας αναποφασιστικότητα, ως πολίτες, που περιμένουμε από τους άλλους να λύσουν το πρόβλημα, ενώ βλέπουμε μήνες και χρόνια την ανικανότητά τους. Αλλά συνεχίζουμε να παραμένουμε πιστοί στην φαντασιακή πολιτική γεωγραφία που κληρονομήσαμε από την μεταπολίτευση και η οποία μας έφερε ως εδώ με τις ποδοσφαιρικές σκιαμαχίες της στην λογική φοιτητικού αμφιθεάτρου, όπου θήτευσαν τα λαμόγια της πολιτικής εξαπάτησης.

Περαστικά μας!

 Γιώργος Παπασπυρόπουλος

υγ: Μην ρωτήσετε τι προτείνουμε, ειδικά οι οικολόγοι, οι αριστεροί μεταρρυθμιστές και οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι. Ρωτήστε τον εαυτό σας.