Ένα ανεκπλήρωτο ελληνικό όνειρο

Ο Ντάνι κλείνει τα 68 τον Απρίλιο. Λέει πως εγκαταλείπει την πολιτική. Την Ευρώπη πάντως, ή την Ελλάδα, αποκλείεται να τις εγκαταλείψει. 

Από την παρουσίαση του μανιφέστου "Ξύπνα Ευρώπη" που συνέγραψε πρόσφατα με το πρόεδρο των Φιλελεύθερων στο ΕΚ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο - 11€)

Η εξομολόγηση του Κόκκινου Ντάνι που εγκαταλείπει την πολιτική πριν ικανοποιήσει την επιθυμία του να δώσει την τελευταία του μάχη στην Ελλάδα

της Κίττυ Ξενάκη από τα ΝΕΑ

Το είχε πει από τον Ιανουάριο του 2010: "Σε τρία χρόνια, στα 68 μου, θα είμαι ένας εξηνταοκτάρης αληθινός, ολοκληρωμένος" και "αυτό θα είναι το τέλος της πολιτικής για μένα". "Εξηνταοκτάρης", Μάης του '68 - όλοι έπιασαν το υπονοούμενο, αλλά όσοι τον αγαπούν, και είναι πολλοί, ήλπιζαν να αναθεωρήσει.

Οχι, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ το επιβεβαίωσε χθες, σε ένα μικρό βιβλίο 40 σελίδων που κυκλοφόρησε με τίτλο "Να καταργηθούν τα πολιτικά κόμματα;! Σκέψεις ενός ανθρώπου χωρίς πατρίδα ούτε κόμμα": αποφάσισε να μη διεκδικήσει νέα θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο το 2014. "Εχω ήδη δώσει πολλά και θα αρκεστώ εφεξής στο να διαδηλώνω και… να ψηφίζω", γράφει.

Μετά τον Πάπα, ο Ντάνι. Εδώ στην Ελλάδα, θα μας λείψει μόνο ο δεύτερος. Γιατί - αυτή είναι η πραγματική είδηση - είχε ονειρευτεί έναν τελευταίο γύρο, μια τελευταία υποψηφιότητα στη χώρα μας, τη χώρα που έχει στηρίξει, πραγματικά όμως, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, όσο λίγοι.

Η "ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ". Είχε ονειρευτεί "να είναι υποψήφιος σε ένα οικολογικό ψηφοδέλτιο στην Ελλάδα", μετά "να είναι υποψήφιος των οικολόγων για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής'. "Με ένα 10% έως 15%, θα κινητοποιούσα μια νέα δυναμική στην ελληνική κοινωνία και θα κλόνιζα τους ηττοπαθείς συντηρητισμούς ή κυνισμούς που υπονομεύουν την πολιτική στην Ευρώπη", γράφει. "Αλλά όλο αυτό δεν είναι παρά ένα όνειρο. Η φαντασίωση ενός αντίο". 
Το πνεύμα ήταν πρόθυμο, αλλά η σάρκα ασθενής. Πρόσφατα, υποβλήθηκε σε επιτυχημένη επέμβαση για την αφαίρεση καρκινικού όγκου. "Αρχισα να αφουγκράζομαι το σώμα μου… Κι έπειτα, θα με κατηγορούσαν για μία ακόμα φορά ότι είμαι αλαζόνας, κι έχω υπερμέγεθες εγώ", αστειεύεται, ομολογώντας πως "η ιδέα της επανεφεύρεσης του προσωπικού, πολιτιστικού, κοινωνικού και πολιτικού μου χώρου μού εξάπτει τη φαντασία: "Τρέξε, σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου" ".
 
Μια σκηνή: είναι 8 Ιανουαρίου του 1968. Στην Πανεπιστημιούπολη της Ναντέρ επικρατεί αναβρασμός. Μια αντιπροσωπεία γραβατωμένων, με επικεφαλής τον υπουργό Νεολαίας και Αθλητισμού Φρανσουά Μισόφ, έχει έρθει να εγκαινιάσει την καινούργια πισίνα. Αλλά η νεολαία καραδοκεί. Εχει κολλήσει τριγύρω αφίσες που προσκαλούν άπαντες σε μια «παρτούζα στην πισίνα» το απόγευμα. Εχει φροντίσει να υποδείξει στους επισκέπτες την ενδεικνυόμενη διαδρομή με πελώρια βέλη-φαλλούς. Ο υπουργός ολοκληρώνει την επιθεώρηση και ετοιμάζεται να αποχωρήσει.
Ξαφνικά, ένας κοκκινομάλλης νεαρός αποσπάται από το πλήθος των θεατών και πλησιάζει. Ο πρύτανης, που ξέρει τι κουμάσι είναι, τον αρπάζει από τον γιακά και τον υποχρεώνει να κάνει μεταβολή. Ο φοιτητής επιστρέφει από την άλλη. Οι πανεπιστημιακοί χλωμιάζουν. 
Ο φοιτητής ζητάει απλώς από τον υπουργό φωτιά. Ανάβει το τσιγάρο του, φυσάει μακάρια τον καπνό και του λέει: ...
«Κύριε υπουργέ, διάβασα τη "Λευκή Βίβλο της Νεολαίας" σας. Μέσα σε τριακόσιες σελίδες δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για τα σεξουαλικά προβλήματα των νέων».
Ο υπουργός τού απαντάει κάτι για την άθληση και τις αρετές της, ο φοιτητής επιμένει: γιατί δεν μιλάνε ποτέ για τη σεξουαλικότητα; «Με τη φάτσα που έχετε, σίγουρα αντιμετωπίζετε τέτοια προβλήματα. Δεν μπορώ παρά να σας συστήσω μια βουτιά στην πισίνα», εκνευρίζεται ο υπουργός. «Να μια απάντηση αντάξια της χιτλερικής Νεολαίας».

Αυτό ήταν. Τρεις ατάκες και ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ έγινε Ντάνι. Ενας Γερμανοεβραίος γεννημένος στη Γαλλία, άπατρις έως τα 18 του οπότε επέλεξε τη γερμανική υπηκοότητα για να απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία, ένας κοκκινομάλλης με γαλανά μάτια, ανυπότακτο, αναρχικό πνεύμα και εντυπωσιακή ευφράδεια.

Και μια δεύτερη: είναι 5 Φεβρουαρίου του 2013, δύο ημέρες πριν από την ευρωπαϊκή Σύνοδο που αποφάσισε τον νέο προϋπολογισμό (λιτότητας) της Ευρώπης. Ο Φρανσουά Ολάντ έχει επισκεφθεί το Ευρωκοινοβούλιο. Τον υποδέχονται με την Ωδή στη Χαρά και τη Μασσαλιώτιδα. «Ναι στις οικονομίες, όχι στην αποδυνάμωση της οικονομίας!», διακηρύσσει ο γάλλος Πρόεδρος. «Θα πρέπει να λογικέψουμε αυτούς που θέλουν να ακρωτηριάσουν τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό πέρα από το δυνατό!». 
Λίγο αργότερα, παίρνει το μικρόφωνο ένας Κον-Μπεντίτ σε μεγάλα κέφια. «Φρανσουά, σε κατάλαβα!», βροντοφωνάζει.
Ο «Φρανσουά» χαμογελάει, ίσως με τον ενικό, ίσως με τη δανεισμένη αποστροφή - το ιστορικό «Σας κατάλαβα!» που είχε πει ο Ντε Γκολ στο Αλγέρι το 1958, μεσούντος του πολέμου της Αλγερίας. «Σε προκαλώ και είμαι μέσα! Μη μας διηγείσαι ιστορίες, πρέπει να αυξηθεί ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός!». Το ημικύκλιο σείεται από τα γέλια.

Σαράντα πέντε χρόνια χωρίζουν αυτές τις δύο σκηνές, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ έμεινε το ίδιο παθιασμένος. Αλλαξε βέβαια, εξελίχθηκε. Από Κόκκινος Ντάνι έγινε Πράσινος Ντάνι, ένθερμος οικολόγος, ακόμα πιο ένθερμος ευρωπαϊστής.

Το '68 φώναζε στο Παρίσι το σύνθημα «Εκλογές, παγίδα για μαλάκες!». «Ημασταν εγκλωβισμένοι στον μύθο ενός μεταδημοκρατικού πολιτικού συστήματος», θα έγραφε στην 40ή επέτειο του Μάη, σε ένα βιβλίο με τον προκλητικό (πάντα προκλητικός...) τίτλο: «Forget 68», "Ξεχάστε το 68". Αμέσως μετά τον Μάη, του απαγορεύτηκε για περισσότερα από δέκα χρόνια η διαμονή στη Γαλλία, «ίσως τα δέκα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής μου», θα έλεγε αργότερα.

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ. Εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, έκανε διάφορα επαγγέλματα. Το 1984 εντάχθηκε στους γερμανούς Πρασίνους, το 1989 έγινε αντιδήμαρχος της Φρανκφούρτης, το 1994 εξελέγη για πρώτη φορά ευρωβουλευτής και από τότε βρίσκεται συνεχώς στο Ευρωκοινοβούλιο, άλλοτε με τους γερμανούς άλλοτε με τους γάλλους Πρασίνους - με τους τελευταίους, την Ευρώπη Οικολογία, τα έσπασε οριστικά τον περασμένο Δεκέμβριο και τους περνάει γενιές δεκατέσσερις στο τελευταίο βιβλίο του. Μια δεκαετία τώρα, είναι συμπροεδρεύων της ευρωομάδας των Πρασίνων. Δεκαεννιά χρόνια τώρα, είναι η φωνή της συνείδησης, αν όχι της Ευρώπης, τουλάχιστον του Ευρωκοινοβουλίου.
Ο Ντάνι κλείνει τα 68 τον Απρίλιο. Λέει πως εγκαταλείπει την πολιτική. Την Ευρώπη πάντως, ή την Ελλάδα, αποκλείεται να τις εγκαταλείψει.

Κριτική και στους Γερμανούς και στους Ελληνες

Μάιο του 2010, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ ξιφουλκεί στο Ευρωκοινοβούλιο εναντίον της Γαλλίας και της Γερμανίας επειδή καλούν την Ελλάδα να περικόψει τις δαπάνες της και ταυτόχρονα την πιέζουν να εκπληρώσει εξοπλιστικά συμβόλαια δισεκατομμυρίων ευρώ. 
Φεβρουάριο του 2011, διακηρύττει ότι η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα 81 δισ. ευρώ από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και χαρακτηρίζει νεοφιλελεύθερους Ταλιμπάν όσους απαιτούν να κόψει η Ελλάδα τις συντάξεις αντί για τις αμυντικές δαπάνες. 
Φεβρουάριο του 2012, «εξηγεί» στον Σωκράτη από την Αθήνα, όπου βρίσκεται για να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτωρ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ότι για την κρίση στην Ελλάδα φταίνε και οι Ευρωπαίοι, που επέβαλαν λιτότητα χωρίς σχέδιο ή προοπτική ανάπτυξης, μεγάλη ευθύνη όμως έχουν και οι Ελληνες με τη διαφθορά τους, τη φοροδιαφυγή, το πελατειακό κράτος.

ΚΑΤΑ ΣΥΡΙΖΑ "Πώς θα πληρώσουν μισθούς χωρίς Μνημόνιο;"

Τον Μάιο του 2012, παρουσιάζοντας στο Στρασβούργο με τους Πρασίνους επτά προτάσεις για έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, είχε χαρακτηρίσει «πραγματική τρέλα, εντελώς ανόητο!» το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. «Λένε ότι θα καταργήσουν το Μνημόνιο... μου λέτε πώς θα πληρώσουν μισθούς και συντάξεις όταν η Ευρώπη πει "τέλος, δεν σας δίνουμε άλλα χρήματα";», φώναζε. Σεπτέμβριο του 2012 απαιτούσε να δημιουργηθεί αμέσως ταμείο απόσβεσης χρέους για την Ελλάδα, προειδοποιούσε για τη μεγάλη άνοδο της Ακροδεξιάς. 

"Η γέννηση της νέας Ελλάδας θα είναι οδυνηρή"

«Το πρόβλημα είναι ότι ένα μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης πιστεύει πως η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς πόνο», έλεγε στα «ΝΕΑ» πριν από δύο μήνες. «Είναι σαν την ανώδυνη γέννα: ένας μύθος. 
Η γέννηση της νέας Ελλάδας θα είναι οδυνηρή. Και πρέπει όλοι μαζί να βρούμε έναν τρόπο να ελαχιστοποιήσουμε τον πόνο. 
Η έλλειψη ευαισθησίας από πλευράς της Ευρώπης ενισχύει την έμφυτη τάση της Ελλάδας να ρίχνει την ευθύνη στους άλλους και να παρουσιάζει τον εαυτό της ως θύμα. Υπάρχει ένας ελληνικός αναρχισμός που μας είναι συμπαθής. 
Από την άλλη πλευρά, η έννοια της ευθύνης ήταν ανέκαθεν ξένη προς την Ελλάδα. Ο Ελληνας θέλει σχολεία, θέλει νοσοκομεία, αλλά το κράτος είναι για σας πάντα οι "άλλοι". 

Αυτό που χρειάζεστε, λοιπόν, είναι μια πολιτιστική επανάσταση με σύνθημα "Το κράτος είμαστε κι εμείς!"».