Ο Αντώνης Μανιτάκης και οι ανυπόμονοι μεταρρυθμιστές

του Χρήστου Παπανίκου

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου 

Η υπουργοποίηση του Αντώνη Μανιτάκη θεωρήθηκε από τους μεταρρυθμιστές κάθε απόχρωσης ως μια ελπιδοφόρα κίνηση και ως ένδειξη σοβαρών προθέσεων όσον αφορά την μεταρρύθμιση του κράτους. Μάλιστα για κάποιο σοβαρό διάστημα πολλοί/ές "έβαζαν πλάτη" για να του δοθεί χρόνος να παρουσιάσει τις προτάσεις του για ένα τόσο σοβαρό τομέα από τις αλλαγές στον οποίο εξαρτάται εν πολλοίς η πορεία μας από την χρεοκοπία στην σωτηρία και την ανάκαμψη. Είναι σε όλους/ες πια γνωστό ότι την Ελλάδα χρεοκόπησε το Δημόσιό της και όχι πχ οι τράπεζές της όπως αλλού.
Περιμέναμε λοιπόν πράξεις ενδεικτικές των προθέσεών του συμφωνώντας κατ΄αρχήν μαζί του ότι στο Δημόσιο πράγματα που δεν έγιναν σαράντα χρόνια τώρα δεν μπορούν να γίνουν σε μισό χρόνο. Το ίδιο συνεχίζει να λέει άλλωστε και σήμερα ο ίδιος.

Η εμπλοκή με την τρόικα στο ζήτημα της απόλυσης ενός συμφωνημένου αριθμού ΔΥ που ξεπεράστηκε κακήν κακώς τον Δεκέμβρη και το ίδιο προσπαθείται να γίνει και τώρα, αποκάλυψε όλην την σχετική παθογένεια που εξακολουθεί να ανθεί πίσω από λέξεις όπως εφεδρεία και κινητικότητα. Ο υπουργός κατανάλωσε σχεδόν όλο το επικοινωνιακό του απόθεμα ισχυριζόμενος ότι χωρίς αξιολόγηση δεν μπορεί να γίνει τίποτα και ότι οι επίορκοι έχουν επιτέλους αρχίσει να κρίνονται και να απομακρύνονται από το Δημόσιο. Επίσης ότι δεν χρειάζονται απολύσεις αφού με τις συνταξιοδοτήσεις θα υπερκαλυφθεί ο αριθμητικός στόχος των μνημονίων.
Στο μεταξύ, οι επιθέσεις που δέχεται από το λαϊκιστικό μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι υποκρίνεται για να κλείσει τα μάτια στις απολύσεις μάς τον έκαναν ακόμη πιο συμπαθή.

Όμως, οι μέχρι τώρα πράξεις του υπουργείου του και κατά συνέχεια του κόμματός του και της κυβέρνησής του όσον αφορά την  διοικητική μεταρρύθμιση είναι απογοητευτικές.

Όσον αφορά τους επίορκους μπορεί να βρει κανείς πχ εδώ, Η υπερβολή των 'επίορκων"..., όλες τις αντιρρήσεις για ένα σύστημα που αδυνατώντας να χειριστεί τους πραγματικούς επίορκους ανακαλύπτει θύματα ανάμεσα σε όσους/ες ΔΥ έχουν το παραμικρό παράπτωμα και μάλιστα ακόμη και εκτός υπηρεσίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι για να βρεθεί ο αριθμός θα την πληρώσουν αθώοι και όσοι είναι ή θα εκτεθούν σε μηνύσεις για το παραμικρό ακόμη και "στημένες"...
Γιατί όμως δεν απομακρύνονται οι πραγματικοί επίορκοι;
Μέσα στον Μάρτιο, είπε ο υπουργός, εκδικάστηκαν 26 υποθέσεις και απομακρύνθηκαν 8 από το Δημόσιο - οι 5 γιατί δεν πάταγαν ποτέ... Με αυτόν το ρυθμό οι περίπου 1950 γνωστές υποθέσεις θα έχουν κριθεί σε πέντε χρόνια και ελάχιστοι θα έχουν κριθεί ένοχοι. Οι υπόλοιποι πραγματικοί επίορκοι που ελέγχονται βάσει των δηλώσεων πόθεν έσχες (15 ολοκληρωμένοι έλεγχοι μέχρι σήμερα) θα κοσμήσουν με την παρουσία τους το σώμα των επίορκων μετά από πολλά πολλά χρόνια με τους σημερινούς ρυθμούς. Τέλος, αν ποτέ εφαρμοστεί η τριμηνιαία/ετήσια αξιολόγηση που προανήγγειλε ο υπουργός θα έχουμε απομακρύνσεις ή αντικαταστάσεις λόγω ακαταλληλότητας στο ...
απώτερο μέλλον.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο υπουργός δηλώνει αδυναμία να διαχειριστεί την διοικητική μεταρρύθμιση και ξεσπά επί δικαίων και αδίκων για να παρουσιάσει κάτι στην τρόικα. Έχει προφανώς αποτύχει - στο έργο του. Όχι στις προθέσεις του - που παραμένουν μεταρρυθμιστικές-  αλλά στον συγχρονισμό με την πραγματικότητα. Την βύθιση της χώρας εξ αιτίας των βαριδιών του κομματικού πελατειακού συστήματος στο Δημόσιο.

Εφόσον η αιτία της χρεοκοπίας δεν θεραπεύεται, δεν υπάρχει ελπίδα να αποπληρωθούν τα δάνεια και να βγουν τα μνημόνια - και κυρίως, δεν υπάρχει ελπίδα για τον ιδιωτικό τομέα που καταρρέει πληρώνοντας με βαρείς αντιαναπτυξιακούς φόρους τα κερατιάτικα του κράτους.

Ο Αντώνης Μανιτάκης κλήθηκε να διαχειριστεί μια μεταρρύθμιση που από το πρώτο μνημόνιο ήταν ο πρώτος και άμεσος στόχος: οι περιώνυμες "διαρθρωτικές αλλαγές" - που έναντι της αποτυχίας ή και απροθυμίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος να τις πραγματοποιήσει πληρώνουμε την απουσία τους με βύθιση της οικονομίας και οριζόντια εισπρακτικά μέτρα κάθε είδους και έμπνευσης. Με λίγα λόγια, ο Α. Μανιτάκης (και η ΔΗΜΑΡ που τον υπέδειξε) δεν κλήθηκαν να μας περιγράψουν ξανά τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα της διοίκησης αλλά να εφαρμόσουν επείγουσες αλλαγές - όσο επείγουσα είναι η χρεοκοπία, όσο επείγουσα είναι η καταβολή τςη επόμενης δανειακής δόσης, όσο επείγουσα είναι η ανακούφιση από τις σπατάλες και την κακοδιαχείριση και η απελευθέρωση της οικονομίας από τον κρατικό παρασιτισμό και τα ληξιπρόθεσμα χρέη του.

Δεν κλήθηκαν για μια διαχείριση ρουτίνας αλλά για να "σταθεί η κοινωνία όρθια", να "αντέξει κι άλλο". Κι αυτό δεν γίνεται με σχέδιο "βλέποντας και κάνοντας", με καταλογισμό δογματισμού στις αριθμητικές απαιτήσεις της τρόικας, με κόλπα για να δοθεί ακόμη μια παράταση σε συμφωνημένες απομακρύνσεις μικρού αριθμού ΔΥ - όσων απολύονται σε λιγότερο από έναν μήνα από τον ιδιωτικό τομέα.

Όσον αφορά το μαγικό ραβδί της κινητικότητας, έχουν ήδη διατυπωθεί από πολλές πλευρές οι εύλογες αντιρρήσεις ότι η μετατροπή ενός διοικητικού τεχνικό σε οποιονδήποτε κλάδο ή και το αντίστροφο είναι κάτι το ανέφικτο. Περιορισμένες μετατάξεις ανάμεσα σε κλάδους έπρεπε ήδη να έχουν γίνει αλλά δεν θα λύσουν και ιδιαίτερα προβλήματα. Πολλή κουβέντα για το τίποτα λοιπόν και άνθρακες ο θησαυρός...
Εκεί όμως που απειλείται η μεγαλύτερη ζημιά για την διοικητική μεταρρύθμιση είναι η άποψη ότι με τις συνταξιοδοτήσεις θα καλυφθεί ο στόχος για μείωση του Δημοσίου στον μέσο όρο της ΕΕ!
Μα τι κράτος θα έχει απομείνει χωρίς αντικατάσταση των ακατάλληλων; Με κάποιες μετατάξεις και μπαλώματα εδώ και εκεί; Με συνταξιοδότηση των πιο έμπειρων υπαλλήλων και ανάμεσά τους πιθανότατα και των πιο ικανών; Ένα κράτος που ήδη δεν δουλεύει ικανοποιητικά ή βρίσκεται σε λευκή απεργία ενώ χρεώνει ακριβά τις "υπηρεσίες' του, σε τι θα βελτιωθεί με την τυφλή μείωσή του με τις συνταξιοδοτήσεις;

Περιμέναμε από τον υπουργό, το κόμμα του και την κυβέρνησή του ένα σχέδιο με χρονοδιάγραμμα κατάργησης περιττών γραφειοκρατικών δομών, απομάκρυνσης επιόρκων και κοπανατζήδων και αντικατάστασης ακατάλληλων έτσι ώστε το κράτος να μειώσει τις δαπάνες του και να βελτιώσει ριζοσπαστικά τις υπηρεσίες του επιτρέποντας αναστροφή της πορείας χρεοκοπίας. Περιμέναμε να γίνει κάτι ώστε από εμπόδιο στην ανάπτυξη και βαρίδι στο λαιμό μας ενώ βυθιζόμαστε, το κράτος να γίνει έστω φιλικό στην επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Επειγόντως!

Αντί γι αυτό βλέπουμε μια πολιτική "στρίβειν δια του αρραβώνος" - της μαγικής κινητικότητας, της οιονεί αξιολόγησης και της τεχνητής συσσώρευσης "επίορκων": έ, αυτό δεν είναι παρά μια αποτυχημένη πολιτική. Μια πολιτική που ανεξάρτητα από τα κίνητρά της ένα αποτέλεσμα έχει: την αποτυχία της προσπάθειας να σταθούμε στα πόδια μας σαν χώρα πολεμούμενοι εκ των έσω - από το παραμένον ισχυρό σύστημα του χθες στο χρεοκοπημένο σπάταλο, υπερδιογκωμένο και παρασιτικό Δημόσιο.

Κι αυτή η πολιτική πρέπει να αλλάξει άμεσα, εδώ και τώρα.

υγ Κρίμα για τον Αντώνη Μανιτάκη - δεν είναι τελικά το "δένδρο που πληγώναμε" οι "ανυπόμονοι μεταρρυθμιστές" αλλά ένας ακόμη αιχμάλωτος των "ιδεολογικών" αγκυλώσεων της αριστεράς απέναντι στο Κράτος και το Δημόσιο Τομέα - που μάλλον εκπληρώνει τις "κόκκινες γραμμές" του κόμματός παρά την διοικητική μεταρρύθμιση την ώρα που το πλοίο κατευθύνεται στα βράχια.