Ένα έθνος αυτοκτονεί για καλό σκοπό, όμως...

"Όταν το τέρας χρειαστεί και τα υπόλοιπα θα καταργήσει ακόμη και τα ελάχιστα προσχήματα και θα αφαιρέσει κάθε πόρο που θα βρει διαθέσιμο"

Υπάρχουν πολλοί καλοπροαίρετοι συμπολίτες που θεωρούν ότι αυτή η διακυβέρνηση προσφέρει ελπίδες σωτηρίας. Φοβούνται τον βίαιο κλονισμό που φαντάζονται ότι θα φέρει στο σύστημα ο Τσίπρας, -έτσι ισχυρίζονται-, και παραδίδονται αυτόβουλα στον αργό και βασανιστικό θάνατο, στον οποίο οδηγεί η επιμονή στην μέρα με την μέρα και με απουσία οποιαδήποτε προοπτικής και σχεδιασμού συντήρηση μιας ακραία παράλογης πραγματικότητας.

από τον Ermippo Ermippiou 

Επιχείρηση υγιής και μάλιστα εξαγωγική. Έχουν μείνει ακόμη μερικές τέτοιες, για να έχει προφανώς να θανατώνει με αργό ρυθμό ο Στουρνάρας.

Η επιχείρηση δεν χρωστάει ούτε ένα ληξιπρόθεσμο ευρώ στην εφορία. Η μόνη οφειλή της είναι δύο ενήμερες δόσεις του φόρου υπεραξίας ακινήτων (αυτού που φορολογεί τις βιομηχανικές αποθήκες σαν βίλες με πισίνα στην Μύκονο). Ποσά που το ίδιο το δημόσιο καθόρισε ότι πληρώνονται με συγκεκριμένες δόσεις. Δόσεις που δεν ζήτησε η ίδια η εταιρεία, αλλά της κοινοποιήθηκαν από την ΔΟΥ.

Η εταιρεία πηγαίνει να πάρει φορολογική ενημερότητα για να εισπράξει κάποια λίγα χρήματα που της οφείλει από συναλλαγή ένας δημόσιος οργανισμός. Ο έφορος δεν δίνει την φορολογική ενημερότητα επειδή ισχυρίζεται ότι η εταιρεία φαίνεται να χρωστά. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ούτε ληξιπρόθεσμο ούτε προέρχεται από ρύθμιση ληξιπρόθεσμης οφειλής δεν έχει καμία σημασία. Υπό τις συνθήκες αυτές η φορολογική ενημερότητα μπορεί να δοθεί μόνον αν η εταιρεία προκαταθέσει στην εφορία, ως εγγύηση, σε μετρητά, το 20% του ποσού που πρόκειται να εισπράξει, ακόμη και αν αυτό το 20% είναι μεγαλύτερο από το ποσό των δόσεων του φόρου που εκκρεμούν νόμιμα και ενήμερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 20% αυτό δεν συναρτάται με το ποσό των εκκρεμών οφειλών, αφού μπορεί θαυμάσια να τις υπερβαίνει κατά πολύ, αλλά είναι ταρίφα. Και όταν έρθει η ώρα της καταβολής της δόσης, λέει, τότε θα γίνει συμψηφισμός και θα αποδοθεί το τυχόν υπόλοιπο.

Το γεγονός ότι η επιχείρηση μπορεί να μην έχει την άμεση ρευστότητα να προκαταβάλει στο ταμείο της εφορίας το 20% του ποσού που δικαιούται να εισπράξει νόμιμα από ένα άλλο ταμείο του δημοσίου δεν απασχολεί διόλου το κράτος. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι η απαίτηση του δημοσίου να μην σε πληρώνει σήμερα αυτά που σε χρωστάει, επειδή θέλει να διασφαλιστεί για το υποθετικό ενδεχόμενο να μην πληρώσεις εσύ αύριο τυχόν οφειλές σου, που ακόμη δεν έχουν καταλογισθεί, είναι λογική (ο πολίτης βλέπετε θεωρείται εξ ορισμού ως απατεών και ασυνεπής), αυτή η ιδιόμορφη εγγύηση θα μπορούσε να αποκτηθεί με παρακράτηση στην πηγή. Η δημόσια υπηρεσία, με άλλα λόγια, θα μπορούσε να αποδώσει μόνον το 80% της οφειλής της και να ενημερώσει σχετικά την εφορία. Όχι όμως. Η εφορία θέλει μετρητά τώρα, σήμερα.

Όλα αυτά (συνοδευόμενα από πολλά άλλα που καθημερινά εφευρίσκουν οι ευφάνταστοι μάγοι που κυβερνούν την χώρα) ισοδυναμούν με προληπτική δήμευση περιουσιών εν όψει οφειλών που θα δημιουργηθούν στο μέλλον, ανάλογα με τις ανάγκες του κράτους, οι οποίες δεν ελέγχονται και ισχύουν εξ ορισμού και πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι απλά αφελής. 

Όταν το τέρας χρειαστεί και τα υπόλοιπα θα καταργήσει ακόμη και τα ελάχιστα προσχήματα και θα αφαιρέσει κάθε πόρο που θα βρει διαθέσιμο. Η δήμευση των λίγων καταθέσεων που έχουν μείνει είναι σχεδόν βέβαιη. Μετά, αν προλάβει, αν κρατιέται ακόμη ζωντανό, θα αρχίσει το ίδιο να ξεπουλάει κατασχεθείσες με συνοπτικές διαδικασίες ιδιωτικές περιουσίες στο εξωτερικό, επειδή εδώ δεν θα υπάρχει κανείς να τις αγοράσει. 

Θα το κάνει χωρίς σχέδιο και προοπτική, μόνο και μόνο για να ...
κερδίζει την επόμενη ανάσα που θα το κρατάει ζωντανό, αδιαφορώντας για την κοινωνία, από την οποία είναι εδώ και πολύ καιρό αυτονομημένο. Υπάρχει μόνο για τον εαυτό του και αισθάνεται υποχρέωση μόνο για τα εξαρτήματα του. Όλοι οι άλλοι είναι υποψήφια παράπλευρα θύματα.

Υπάρχουν πολλοί καλοπροαίρετοι συμπολίτες που θεωρούν ότι αυτή η διακυβέρνηση προσφέρει ελπίδες σωτηρίας. Φοβούνται τον βίαιο κλονισμό που φαντάζονται ότι θα φέρει στο σύστημα ο Τσίπρας, -έτσι ισχυρίζονται-, και παραδίδονται αυτόβουλα στον αργό και βασανιστικό θάνατο, στον οποίο οδηγεί η επιμονή στην μέρα με την μέρα και με απουσία οποιαδήποτε προοπτικής και σχεδιασμού συντήρηση μιας ακραία παράλογης πραγματικότητας. Δεν αισιοδοξούν, αντλώντας από ορθολογικές σκέψεις, σχεδιασμούς και υπολογισμούς αλλά αντίθετα ελπίζουν, αντιδρώντας σε σκοτεινούς φόβους και πρωτόγονα ένστικτα.

Στο μεταξύ η οργή των παράπλευρων θυμάτων περισσεύει και σε λίγο θα γίνει κύμα πελώριο, μίσος, άλογο πάθος, που θα υπονομεύσει κάθε πραγματική και ρεαλιστική προσπάθεια ανάκαμψης.
Κάθε μέρα που περνάει οι συνθήκες που θα προκύψουν μετά την μοιραία έκρηξη γίνονται όλο και χειρότερες.

Ένα έθνος αυτοκτονεί για καλό σκοπό, όμως. Έχοντας βάλει στο τιμόνι ότι χειρότερο διαθέτει.

 *προσαρμογή σκίτσου ΑΣ