Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Η συζήτηση για μια παραγωγική επανεκκίνηση είναι ώρα ν' αρχίσει (#Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική ανάπτυξη)

"Εύλογη παρατήρηση είναι, γιατί πρέπει αυτά τα πράγματα, προς το παρόν, να λέγονται ολοκληρωμένα μόνον σε ακαδημαïκές συζητήσεις, και συνήθως μόνον στο εξωτερικό. Έτσι, με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων, ο Ελληνικός δημόσιος διάλογος παραμένει εξαιρετικά φτωχός, σχηματικός, μακριά απο τις πραγματικές ανάγκες, ένας "διάλογος" κουφών. Οι πολίτες μένουν χωρίς ουσιαστική ενημέρωση."
Μέσα σε ένα κλίμα τελετουργικών συγκρούσεων γύρω από "ιδεολογικές" διαφορές φληναφήματα, που υποτίθεται κρίνουν επαρκώς αλλά και προβλέπουν ακόμη, την οικονομική πολιτική των δύο βασικών διεκδικητών της συνέχειας στην διαχείριση του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους, αναζητούμε μια νηφάλια συζήτηση των πραγματικών θέσεων. Πρέπει όμως πρώτα να τις μάθουμε... Σε αυτό φυσικά δεν βοηθά η δαιμονοποίηση του αντιπάλου, επειδή κάποιοι έχουν αποφασίσει για μας ποια είναι η καλύτερη πολιτική και φροντίζουν να απαξιώσουν τον αντίπαλο, πριν καν γίνει οποιαδήποτε κριτική αποτίμηση ή και συζήτηση για τις θέσεις του. 
Όσο λοιπόν ο νερατζοπόλεμος συνεχίζεται ακάθεκτος, και η ΝΔ που άλλαξε τα "Ζάπεια" πολύ εύκολα με την εντελώς αντίθετη πολιτική, όταν εξελέγη, καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα εφαρμόσει την ...προηγούμενη αντιμνημονιακή πολιτική της, με φρικτές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία, κάποιοι εμμένουμε στην πραγματοποίηση αληθινού διαλόγου και στην αναζήτηση συμπτώσεων πρώτα στον προοδευτικό χώρο και μετά σε έναν πιθανό "ιστορικό συμβιβασμό a la ελληνικά", που με την ένταση και το βάθεμα της κρίσης ίσως κριθεί παραίτητος, ανάλογα και τα αποτελέσματα των επερχόμενων εκλογών.
Τι βρίσκουμε λοιπόν ψάχνοντας; 
Ότι η "ρεαλιστική συνιστώσα" του ΣΥΡΙΖΑ εκδήλωνε από καιρό, μόνο σε περιφερειακό επίπεδο, τις θέσεις της που μέσα στο αλαλούμ των συνιστωσών και τον νερατζοπόλεμο με την κυβέρνηση, περνούσαν απαρατήρητες. Απαρατήρητο δεν πέρασε φυσικά ότι η συνιστώσα αυτή πήρε την πλειοψηφία στο ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου πλέον ΣΥΡΙΖΑ και ότι αμέσως μετά πλήθυναν οι αναφορές στις θέσεις αυτές και διατυπώθηκε η ανάγκη "βίαιης ωρίμανσης" του κόμματος από τον επιβλέποντα την συγκεκριμενοποίηση του προγράμματος Γιάννη Δραγασάκη. 

Δυστυχώς, οι κομματικές αγκυλώσεις και ο προεκλογικός λαϊκισμός ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί με τον απαραίτητο ρεαλισμό και την διατύπωση σαφών προτάσεων συνοδευόμενων από πειστική οικονομοτεχνική ανάλυση, όπως απαιτεί η προετοιμασία της πιθανότατης διαχείρισης της κρίσης με τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον ως κυβερνητικό κορμό στην θέση της ΝΔ. 
Το τι θα συμβεί τελικά στο από κάθε πλευρά προβλεπόμενο "άγριο" 2014, είναι ακόμη αμφίβολο. 
Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να ανοίξουμε την συζήτηση με αυτήν την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για εκείνο που έρχεται. (ΑΣ)


Το κείμενο που ακολουθεί είναι περίληψη της ομιλίας του Γιωργου Σταθάκη, στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Simon Frazer που διοργάνωσε στρογγυλό τραπέζι με τίτλο Leading Greece Back to Growth Roundtable Discussion  και θέμα την πολιτική οικονομικής ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου του 2013 (!) με ομιλητές τους Γιάννη Μηλιό και Γιώργο Σταθάκη (εδώ). 
Εκτενής αναφορά δημοσιεύτηκε ήδη από τότε, στο blog  Μετά την κρίση, με την εισαγωγή να καταλήγει στο παρακάτω σχόλιο: 

"Η χώρα πρέπει να σκεφθεί πώς θ' αρχίσει να κάνει αυτά ακριβώς που επί δεκαετίες αποφεύγει επιμελώς. Η συζήτηση για μια παραγωγική επανεκκίνηση είναι ώρα ν' αρχίσει.

Ακριβώς γι' αυτό, ήταν ένα καλό έναυσμα - και πολύ ευχάριστη έκπληξη - η ομιλία του Γιώργου Σταθάκη σε στρογγυλό τραπέζι που έγινε στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Simon Frazer (Βανκούβερ, Καναδάς, 18 Ιανουαρίου 2013), με τίτλο "Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική ανάπτυξη". Στη συνέχεια, αυτούσιο το κομμάτι της ομιλίας που αφορά την ανάπτυξη:

"1. Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, ιδιωτική, κρατική ή συνεταιριστική, που λειτουργεί επιτυχώς σήμερα, παρά την αρνητική συγκυρία, πρέπει να στηριχθεί. Το κράτος έχει πρακτικά εγκαταλείψει όλα τα συνήθη αναπτυξιακά εργαλεία που στηρίζουν τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, την εγχώρια παραγωγή, την καινοτόμα επιχειρηματικότητα. Ταυτόχρονα διατηρεί στο ακέραιο το περίπλοκο και κατακερματισμένο θεσμικό πλαίσιο, μαζί και το φορολογικό, που συντηρεί την πολιτική διαμεσολάβηση ως μόνιμη συνθήκη κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Τα πετυχημένα οικονομικά δίκτυα πρέπει συνεπώς να ...
ενισχυθούν με την άρση των θεσμικών εμποδίων και τη θετική αρωγή που θα τα ενισχύσει. Η πολιτική διαμεσολάβηση πρέπει να εξοβελιστεί με μόνιμο και διαρκή τρόπο.

2. Οι νέες αναπτυξιακές δυνατότητες φυσικά θα προκύψουν από συντεταγμένες παρεμβάσεις στους παραγωγικούς τομείς, στη γεωργία και τη μεταποίηση, όπου υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες παραγωγικής αναβάθμισής τους. Εδώ προέχει η στροφή σε νέα ποιοτικά προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας και η ανάπτυξη μικρών και ευέλικτων έργων υποδομών που αρμόζουν στην ανανέωση του παραγωγικού δυναμικού της οικονομίας. Από εκεί και πέρα είναι μιας μακράς πνοής επιλογή για τον τρόπο ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, του τουρισμού, του τομέα ανακύκλωσης και κυρίως των καινοτομικών δραστηριοτήτων.

Σε όλους αυτούς του τομείς υπάρχουν ήδη εξαιρετικές πρωτοβουλίες, τεράστιο ανθρώπινο κεφάλαιο και επιτυχημένα εγχειρήματα. Χρειάζεται όμως ριζική αλλαγή της κρατικής πολιτικής. Από τη μόνιμη ενασχόλησή της με τα τσιμεντοβόρα έργα, πρέπει να στραφεί στη συστηματική ενασχόληση του με τις πραγματικές δυνατότητες παραγωγικής ανανέωσης της οικονομίας.

Αυτό προϋποθέτει ιστορικές τομές αναφορικά με το χωροταξικό και περιβαλλοντικό πλαίσιο, την αποτύπωση και διαχείριση των υδάτινων πόρων, πληθώρα άλλων θεσμικών παρεμβάσεων που θα υποστασιοποιήσουν τις αναπτυξιακές επιλογές, με βάση υπαρκτά δεδομένα, στρατηγικές επιλογές και δυνατότητες τήρησης των δεσμεύσεων από την πλευρά της δημόσιας διοίκησης.

3. Κάθε κύκλος ανόδου της ελληνικής οικονομίας, ιστορικά, ταυτίζεται με έναν κύκλο μεγάλων επενδύσεων. Αυτό παραμένει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα στη σημερινή συγκυρία. Στη δεκαετία του 1990 αυτό αναπληρώθηκε με τα μεγάλα έργα και την επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Σήμερα το πρόβλημα παραμένει αδιευκρίνιστο. Το κενό φαίνεται να καλύπτεται από την υπερεκτίμηση των προοπτικών του ορυκτού πλούτου, αναφορικά κυρίως με τους υδρογονάνθρακες, τη φευγαλέα προβολή φαραωνικών σχεδίων για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, για ζώνες ελεύθερου εμπορίου ή για μεγαλεπήβολα σχέδια οικιστικής και εμπορικής ανάπτυξης. Η πραγματικότητα επιβάλλει όμως να αναζητήσουμε τελείως διαφορετικούς δρόμους.

Τι μπορεί να περιλαμβάνει ένας νέος κύκλος μεγάλων έργων υποδομής; Αναμφίβολα, προέχει η αναβάθμιση των δικτύων ενέργειας, μεταφορών και επικοινωνιών και η διασύνδεσή τους με τα ευρωπαϊκά και τα περιφερειακά δίκτυα της περιοχής. Ίσως να πρέπει να σκεφτούμε τις διακρατικές συμφωνίες με νέο πνεύμα, για την επίτευξη συνεργασιών μεγάλης κλίμακας. Ίσως όμως η προσοχή μας να πρέπει να στραφεί σε έργα και επενδύσεις ενδιάμεσης κλίμακας, ικανά να κινητοποιήσουν ένα νέο κύμα ιδιωτικών επενδύσεων και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών που να είναι πιο συμβατές με το μορφωμένο ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει σε αφθονία η χώρα. Ίσως, τέλος, οι ίδιες οι αλλαγές στη δομή και τη διάρθρωση των κοινωνικών και οικονομικών υποδομών της χώρας να προσφέρουν τις δυνατότητες μιας νέας πιο αποκεντρωμένης και ισορροπημένης περιφερειακής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας, ανοικτής και παρούσας στη διεθνοποιημένη οικονομία.

4. Στο επίκεντρο των αλλαγών βρίσκονται εκ των πραγμάτων οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης, οι αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα με τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού κρατικού πυλώνα, η σημαντική ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας ως τρίτου πεδίου συνεταιριστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Τα θέματα αυτά αποτελούν μέρος πιο εξειδικευμένων προσεγγίσεων, στα οποία θα επανέλθουμε".

Εύλογη παρατήρηση είναι, γιατί πρέπει αυτά τα πράγματα, προς το παρόν, να λέγονται ολοκληρωμένα μόνον σε ακαδημαïκές συζητήσεις, και συνήθως μόνον στο εξωτερικό.
Έτσι, με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων, ο Ελληνικός δημόσιος διάλογος παραμένει εξαιρετικά φτωχός, σχηματικός, μακριά απο τις πραγματικές ανάγκες, ένας "διάλογος" κουφών. Οι πολίτες μένουν χωρίς ουσιαστική ενημέρωση.
Γ. Ρ."
Ολόκληρη η ομιλία του Γιώργου Σταθάκη: (δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 17/02/2013)
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική ανάπτυξη

Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, όπως γίνεται σύμφωνα με το Μνημόνιο, έχει δύο σκέλη. Τη μείωση των μισθών κατά 40% και τη βίαιη προσαρμογή των δημοσίων οικονομικών κατά 20% του ΑΕΠ, ή περίπου 40 δισ., εντός μιας τριετίας. Η πολιτική αυτή έχει συρρικνώσει σε χρόνο ρεκόρ την πραγματική οικονομία από 240 δισ. το 2009 σε 185 δισ. σήμερα. Το Μνημόνιο θεωρεί, λανθασμένα, ότι η οικονομία θα ανακάμψει με την προσέλκυση ή την τόνωση των ιδιωτικών επενδύσεων λόγω του νέου χαμηλού εργατικού κόστους και λόγω των ιδιωτικοποιήσεων. Μόνο που οι ιδιωτικοποιήσεις θα φέρουν στην καλύτερη περίπτωση 7-8 δισ. την επόμενη 5ετία, άρα λιγότερο από 2 δισ. ετησίως.  Ενώ η ιδέα ότι η χώρα μπορεί να γίνει “παραγωγός χαμηλού κόστους”, ανταγωνιστική των γειτονικών χωρών (Βουλγαρία, Τουρκία κ.λπ.) είναι απλά λάθος στρατηγική επιλογή. Σε κάθε περίπτωση η μεταστροφή της οικονομίας απαιτεί σήμερα τεράστιους επενδυτικούς πόρους της τάξης των 40-50 δισ., ίσως και παραπάνω, στα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια.  Συνεπώς, η έξοδος από το Μνημόνιο πρέπει να συνοδευτεί με κρίσιμες επιλογές. 
  • Πρώτον αναφορικά με τη σταθεροποίηση της οικονομίας με επιλογές οικονομικής πολιτικής στον αντίποδα του Μνημονίου. 
  • Δεύτερον, με την αναζήτηση εναλλακτικών προτάσεων για τις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.
Και τα δύο παραπάνω, για να συζητηθούν, πρέπει να είναι αποσαφηνισμένο προφανώς το ευρύτερο οικονομικό και γεωπολιτικό πλαίσιο της χώρας. Συνεπώς, εδώ η υπόθεση εργασίας είναι ότι η ελληνική οικονομία είναι και παραμένει εντός του ευρώ και ότι η πολιτική στην Ε.Ε., θα προχωρήσει σε στοιχειώδεις, εν πολλοίς αναπόφευκτες, προσαρμογές- λόγω των αδιεξόδων της σημερινής της πολιτικής, αλλά χωρίς ριζικές αναδιατάξεις. Αυτές θα ήταν βεβαίως επιθυμητές και αποτελούν κοινό τόπο των ιδεών των ευρωπαϊκών συνδικάτων, -και πρόσφατα των γερμανικών, των αριστερών κομμάτων και ορισμένων σοσιαλδημοκρατικών, αλλά λόγω της ευρύτερης πολιτικής συγκυρίας δεν είναι αναμενόμενες.

Για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, οι βασικές συντεταγμένες είναι οι ακόλουθες

Α. Προϋπολογισμός. 

Σταθεροποιείται στο 41-43% του ΑΕΠ, με αναστολή των περαιτέρω περικοπών στις συνολικές δημόσιες δαπάνες, και με αύξηση των φορολογικών εσόδων, από το 38,5% που είναι σήμερα, προκειμένου να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός σε αυτά τα επίπεδα. Η σταθεροποίηση των δαπανών συνολικά μπορεί να συνδυαστεί με την αναδιάταξή τους υπό το πρίσμα μιας καλύτερης αξιοποίησης των πόρων, μείωσης της σπατάλης και της διαφθοράς και της αναπτυξιακής μεταστροφής πολλών κατηγοριών δαπανών.  Το ίδιο ισχύει και στα φορολογικά έσοδα. Αυτά μπορούν να αυξηθούν σημαντικά από τα ευκατάστατα στρώματα, με την αντιμετώπιση της φοροασυλίας, της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής, και ταυτόχρονα μπορούν να απαλύνουν τα υπερφορολογημένα φτωχότερα στρώματα. Η αναδιανομή των φορολογικών βαρών και η αναδιάταξη των δαπανών θα έχει άμεσο όφελος για την τόνωση της ζήτησης και την οικονομική ανάκαμψη.

Β. Άμεση σταθεροποίηση των μισθών. 

Η άμεση σταθεροποίηση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι επιβεβλημένη προκειμένου να αποτραπεί η περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομίας, να σταθεροποιηθεί η ζήτηση και να αποθαρρυνθεί ο νέος κύκλος απολύσεων που ενθαρρύνεται από την καταρρέουσα ιδιωτική ζήτηση.

Γ. Διαχείριση του δημόσιου χρέους. 

Εδώ η πρόταση είναι σαφής. Το χρέος απαιτεί βιώσιμο σχέδιο διαχείρισης, μία αναθεωρημένη τελικά δανειακή σύμβαση, η οποία θα προβλέπει και νέο "κούρεμα", -που έτσι και αλλιώς θα γίνει αλλά κυρίως θα συναρτά την εξυπηρέτηση και αποπληρωμή του χρέους από τους δείκτες ανάκαμψης τόσο της πραγματικής οικονομίας, όσο και της απασχόλησης.  Συνεπώς θα είναι η συνδυασμένη επίδραση της απομείωσης του χρέους, της οικονομικής μεγέθυνσης και του ήπιου πληθωρισμού που θα οδηγήσει, όπως προβλέπει το σύνολο της οικονομικής θεωρίας στην εξυπηρέτησή του και όχι η “παρδαλή” ιδέα του δημοσιονομικού πλεονάσματος και της εσωτερικής υποτίμησης που το καθιστά εξόφθαλμα μη βιώσιμο.

Αναφορικά με την ανάπτυξη υπάρχουν 4 θεματικές:

1. Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, -ιδιωτική, κρατική ή συνεταιριστική, που λειτουργεί επιτυχώς σήμερα, παρά την αρνητική συγκυρία, πρέπει να στηριχθεί. 
Το κράτος έχει πρακτικά εγκαταλείψει όλα τα συνήθη αναπτυξιακά εργαλεία που στηρίζουν τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, την εγχώρια παραγωγή, την καινοτόμα επιχειρηματικότητα. Ταυτόχρονα διατηρεί στο ακέραιο το περίπλοκο και κατακερματισμένο θεσμικό πλαίσιο, μαζί και το φορολογικό, που συντηρεί την πολιτική διαμεσολάβηση ως μόνιμη συνθήκη κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας.  Τα πετυχημένα οικονομικά δίκτυα πρέπει συνεπώς να ενισχυθούν με την άρση των θεσμικών εμποδίων και τη θετική αρωγή που θα τα ενισχύσει. Η πολιτική διαμεσολάβηση πρέπει να εξοβελιστεί με μόνιμο και διαρκή τρόπο.

2. Οι νέες αναπτυξιακές δυνατότητες φυσικά θα προκύψουν από συντεταγμένες παρεμβάσεις στους παραγωγικούς τομείς, στη γεωργία και τη μεταποίηση, όπου υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες παραγωγικής αναβάθμισής τους.  Εδώ προέχει η στροφή σε νέα ποιοτικά προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας και η ανάπτυξη μικρών και ευέλικτων έργων υποδομών που αρμόζουν στην ανανέωση του παραγωγικού δυναμικού της οικονομίας. Από εκεί και πέρα είναι μιας μακράς πνοής επιλογή για τον τρόπο ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, του τουρισμού, του τομέα ανακύκλωσης και κυρίως των καινοτομικών δραστηριοτήτων. Σε όλους αυτούς του τομείς υπάρχουν ήδη εξαιρετικές πρωτοβουλίες, τεράστιο ανθρώπινο κεφάλαιο και επιτυχημένα εγχειρήματα.  Χρειάζεται όμως ριζική αλλαγή της κρατικής πολιτικής. Από τη μόνιμη ενασχόλησή της με τα τσιμεντοβόρα έργα, πρέπει να στραφεί στη συστηματική ενασχόληση του με τις πραγματικές δυνατότητες παραγωγικής ανανέωσης της οικονομίας.  Αυτό προϋποθέτει ιστορικές τομές αναφορικά με το χωροταξικό και περιβαλλοντικό πλαίσιο, την αποτύπωση και διαχείριση των υδάτινων πόρων, πληθώρα άλλων θεσμικών παρεμβάσεων που θα υποστασιοποιήσουν τις αναπτυξιακές επιλογές, με βάση υπαρκτά δεδομένα, στρατηγικές επιλογές και δυνατότητες τήρησης των δεσμεύσεων από την πλευρά της δημόσιας διοίκησης.

3. Κάθε κύκλος ανόδου της ελληνικής οικονομίας, ιστορικά, ταυτίζεται με έναν κύκλο μεγάλων επενδύσεων.  Αυτό παραμένει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα στη σημερινή συγκυρία.  Στη δεκαετία του 1990 αυτό αναπληρώθηκε με τα μεγάλα έργα και την επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Σήμερα το πρόβλημα παραμένει αδιευκρίνιστο.  Το κενό φαίνεται να καλύπτεται από την υπερεκτίμηση των προοπτικών του ορυκτού πλούτου, αναφορικά κυρίως με τους υδρογονάνθρακες, τη φευγαλέα προβολή φαραωνικών σχεδίων για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, για ζώνες ελεύθερου εμπορίου ή για μεγαλεπήβολα σχέδια οικιστικής και εμπορικής ανάπτυξης.   Η πραγματικότητα επιβάλλει όμως να αναζητήσουμε τελείως διαφορετικούς δρόμους.  Τι μπορεί να περιλαμβάνει ένας νέος κύκλος μεγάλων έργων υποδομής;  Αναμφίβολα, προέχει η αναβάθμιση των δικτύων ενέργειας, μεταφορών και επικοινωνιών και η διασύνδεσή τους με τα ευρωπαϊκά και τα περιφερειακά δίκτυα της περιοχής.  Ίσως να πρέπει να σκεφτούμε τις διακρατικές συμφωνίες με νέο πνεύμα, για την επίτευξη συνεργασιών μεγάλης κλίμακας.  Ίσως όμως η προσοχή μας να πρέπει να στραφεί σε έργα και επενδύσεις ενδιάμεσης κλίμακας, ικανά να κινητοποιήσουν ένα νέο κύμα ιδιωτικών επενδύσεων και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών που να είναι πιο συμβατές με το μορφωμένο ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει σε αφθονία η χώρα.  Ίσως, τέλος, οι ίδιες οι αλλαγές στη δομή και τη διάρθρωση των κοινωνικών και οικονομικών υποδομών της χώρας να προσφέρουν τις δυνατότητες μιας νέας πιο αποκεντρωμένης και ισορροπημένης περιφερειακής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας, ανοικτής και παρούσας στη διεθνοποιημένη οικονομία.

4. Στο επίκεντρο των αλλαγών βρίσκονται εκ των πραγμάτων οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης, οι αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα με τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού κρατικού πυλώνα, η σημαντική ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας ως τρίτου πεδίου συνεταιριστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.  Τα θέματα αυτά αποτελούν μέρος πιο εξειδικευμένων προσεγγίσεων, στα οποία θα επανέλθουμε.

πηγή ΑΥΓΗ

4 σχόλια:



  1. Προφανώς επικροτώ τη συστηματική σου προσπάθεια να αναδείξουμε τα πραγματικά επίδικα της συγκυρίας και να ορίσουμε μια ρεαλιστική έξοδο.

    Απ ' ότι φαίνεται η λύση είναι ενός τύπου "Ιστορικός Συμβιβασμός" τον οποίο περιέγεψε , καθόλου τυχαία πρώτος, ο Ν.Ξυδάκης στην Καθημερινή.Λεπτομέρειες , ουτε καν σαφές περίγραμμα δεν μπορεί να υπάρξει.Απλώς περιγράφουμε μια αίσθηση.

    Τα λεώ όλα αυτά γιατί και σε αυτό το κείμενο ο κατά τα άλλα ρεαλιστής Γ.Σταθάκης καταφεύγει σε "διπλωματικές" κοινοτοπίες

    Η έναρξη του "κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, ιδιωτική, κρατική ή συνεταιριστική, που λειτουργεί επιτυχώς σήμερα, παρά την αρνητική συγκυρία, πρέπει να στηριχθεί" παραπέμπει στην γλώσσα της "πιάτσας" :
    Φίλοι του ελληνικού καρτέλ ( Κοκκαλής, Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Μπομπολας ,Δασκαλόπουλος κλπ ) δεν σας πειράζουμε αν έχετε "επιτυχείς" δραστηριότητες. Θέλουμε απλώς ένα stop στην ύφεση και μετά κάνουμε μια συμφωνία.

    Ως μήνυμα δεν είναι άσχημο, είναι όμως υπερβολικά πολυσυλλεκτικό , σε γλώσσα Pasok eighties.Περαιτέρω όλο το αφήγημα Σταθάκη αναπαράγει τη θετική του Συριζαικού τρικ, η οποία αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι το κύριο ερώτημα:

    Ποια θα είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση , σε συνθήκες παρατεταμένης Ευρωπαικής πολιτικής κρίσης και σύγκρουσης, όπου η λεγόμενη "ανασυγκρότηση " γίνει μέρος της σύγκρουσης;

    Γιατί πολιτικά ορθό αφήγημα του Σταθάκη στέκεται στην συνθήκη ΜΕΤΑ την υποτιθέμενη συγκατάνευση της Γερμανίας στο win win σχέδιο Δραγασάκη Τσίπρα. Ωραίο το αφήγημα αλλά κατα την "εμπόλεμη περίοδο" τι γίνεται;

    Τα ερωτήματα παραμένουν ανοικτά , αλλά το Compromesso Storico γίνεται όλο και πιο απαραίτητο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. LLS,
      Προσπαθούμε να τεκμηριώσουμε είναι η αλήθεια, τι γίνεται πίσω από τον νερατζοπόλεμο. Η αξία μερικών κειμένων δεν είναι τόσο το τι λένε αλλά ότι το λένε και μάλιστα σε ανυποψίαστο χρόνο για τους πολλούς. Τα παραπάνω λέγονται πριν το ενοποιητικό ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω εκβιασμών των συνιστωσών και οργανωτικών διεργασιών κρίσιμων -όπως συνηθίζεται στα αριστερά κόμματα- για την έκβαση των συσχετισμών. Με εκείνη την ματιά η γενικολογία Σταθάκη φαντάζει προχωρημένη - με την σημερινή, όπως τα λες. Δυστυχώς η συζήτηση δεν ανοίγει προεκλογικά για τους πολλούς αλλά μόνο για όσους/ες έχουν την δύναμη να απόσχουν από την "συγκινησιακή πανούκλα" της σύγκρουσης των ιδεολογημάτων και όχι των εναλλακτικών σχεδίων. Μια αυτονόμηση των 58 από το ΠΑΣΟΚ θα ΄βοηθούσε. Επίσης μια συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στο προοδευτικό φόρουμ στις 18 19 Γενάρη που είναι καλεσμένος. Θα το κάνουν;

      Διαγραφή
    2. Αν κάποτε καταφέρετε να ξεκολλησετε απο τα "αφηγηματα" και αρχισετε να μιλάτε βάσει γεγονότων (υπάρχουν κι αυτα ξέρετε), ίσως να αποκτήσουν καποια σοβαρότητα αυτά που γράφετε.
      Οχι άλλος Ντεριντα, επιτέλους!!

      Διαγραφή
    3. @Brand New Anonymous
      Αν κάποτε καταφέρεις να ξεκολλήσεις από την "αφήγηση" σου, ότι υπάρχει διάλογος ως ανώνυμος σε ιστολόγια όπου δεν συμφωνείς, ίσως αποκτήσεις κάποια σοβαρότητα.
      Επειδή όμως αυτό δε γίνεται ( που να σου εξηγώ) καλό είναι να διαβάσεις και λίγο Ντεριντα, επιτέλους
      Καλή Χρονιά

      Διαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU