Μια αυθαίρετη ερμηνεία του κειμένου του Θανάση Καρτερού:
Φωτιές έχει ανάψει το άρθρο του Θανάση Καρτερού στην ΑΥΓΗ με θέμα την κομματική "ικανότητα φορτίου" του ΣΥΡΙΖΑ σε στελέχη αλλά και την κομματική επετηρίδα στην Αριστερά. Πολλοί το πήραν τοις μετρητοίς ( Με μπάρμπα στην Μακρόνησο... ) πολλοί είπαν "πλάκα κάνει", "ο "γνωστός" Καρτερός..." κλπ
Η αλήθεια είναι, για όσους γνωρίζουν τα ενδότερα της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την γλωσσοπλαστική ικανότητα του ΘΚ, ότι το άρθρο και χιουμοριστικό και κριτικό είναι αλλά και κυριολεκτικό ταυτοχρόνως!
Οι καταλληλότεροι του ΣΥΡΙΖΑ
Υπάρχει ένα συστηματικά καλλιεργημένο αρνητικό στερεότυπο που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ: Ότι δεν έχει αρκετά ικανά στελέχη για να κυβερνήσει. Ή για να κουμαντάρει τον κρατικό μηχανισμό. Ή για να δώσει με αξιώσεις τη μάχη στους δήμους και στις περιφέρειες. Ή για να διοικήσει δήμους και περιφέρειες.
Πρόκειται φυσικά για κατάφωρα άδικη και στρεβλή εικόνα, την οποία το κόμμα όφειλε ήδη να έχει κάνει φύλλο και φτερό, προβάλλοντας την αλήθεια, που είναι ως γνωστό πάντοτε επαναστατική. Μια απλή καταγραφή αποδεικνύει του ...
λόγου το ασφαλές.
λόγου το ασφαλές.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρωτογενές πλεόνασμα στελεχών. Εθελοντών καθ' όλα έτοιμων για θέσεις προβολής, ευθύνης και εξουσίας. Αυτό το καταλαβαίνει αμέσως όποιος διαθέτει έστω ελάχιστη πολιτική πείρα.
- Για τις υπουργικές ευθύνες υπάρχει ήδη ικανός αριθμός καταλληλότερων. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα υπάρχει και υγιής άμιλλα μεταξύ τους.
- Για τις βουλευτικές έδρες στις επόμενες εκλογές επίσης. Σε ορισμένες εκλογικές περιφέρειες υπάρχει μάλιστα όχι απλώς μεγάλος αριθμός υποψηφίων, αλλά και συνωστισμός. Έτσι όσες έδρες και να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις καλύψει και θα τις υπερκαλύψει.
- Στους δήμους υπάρχουν και ένας και δύο και τρεις και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα περισσότεροι υποψήφιοι για υποψήφιοι δήμαρχοι. Με στήριξη -κάθε ένας τους δικούς του- στις οργανώσεις, άρα και με αποδοχή από την τοπική κοινωνία.
- Σε πολλές περιφέρειες και δήμους υπάρχει τόσο μεγάλο και ικανό στελεχικό δυναμικό, ώστε να διεξάγεται ένας άτυπος αλλά ευγενής συναγωνισμός ποιοι θα επωμιστούν ευθύνες αντιπεριφερειαρχών, αντιδημάρχων κ.λπ. Για τους συμβούλους δεν το συζητάμε.
- Απόδειξη όχι μόνο της πληθώρας ικανών, αλλά και του πολιτικού εθελοντισμού, και της κομματικής αυτοπεποίθησης είναι ότι σπάνια γίνονται δεκτές προσφορές εκτός κόμματος. Όταν διαθέτεις τέτοιο εύρος ικανών και κατάλληλων δεν έχεις λόγο να υποχρεώνεσαι σε τρίτους και να αναζητάς επισφαλείς συμμάχους.
- Για τις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων υπάρχουν όχι απλώς ικανά στελέχη, αλλά και με δεδηλωμένη από τώρα θέληση να αναλάβουν τη διαχείριση ανθρώπων και πόρων. Στον τομέα αυτό μάλιστα παρατηρείται και μεγάλη κινητικότητα πρόθυμων τεχνοκρατών οι οποίοι είχαν θείο στη Μακρόνησο ή ξάδελφο στο Πολυτεχνείο.
- Υπάρχουν βέβαια και πολλά κομματικά στελέχη που βλέπουν τις θέσεις εξουσίας με καχυποψία. Κανένα πρόβλημα. Σε ένα αριστερό κόμμα αυτό δεν είναι κακό, αρκεί να μη γενικεύεται...
Γιωργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικο το αρθρο σου.Πρεπει να επαγρυπνουμε ως δημοκρατικοι πολιτες.
Να περιμενουμε αραγε, διπλοθεσιτες/πολυθεσιτες κοκκινοφρουρους;
Εχω εναν σκοτωμενο μπαρμα το... 1944, αδελφο της μητερας μου. Να ζητησω κρατικη θεση ;
Αφώτιστος Φιλέλλην
ΥΓ Το αναρτησα στην Καλυβα
http://panosz.wordpress.com/2014/03/15/syriza-77/#comment-222891
Γιώργο, το θέμα που θίγεις αφορά το πιο κρίσιμο πεδίο που μπορεί να επηρεάσει την συνολική αποτίμηση του έργου μιας πιθανής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μου, και κυρίως κατά την διαίσθηση μου, το τι θα συμβεί σε αυτό το επίπεδο θα επηρεάσει περισσότερο και από την αποτελεσματικότητα της διαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης και τις άμεσες εξελίξεις στο πεδίο της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάθη, ελλείψεις, εσωτερικές συγκρούσεις, αποτυχίες, θα αντιμετωπιστούν με κατανόηση από το πλειοψηφικό τμήμα της κοινωνίας που είναι έτοιμο να στηρίξει ανατροπές και μεταρρυθμίσεις, αν η δημοκρατική Αριστερά καταφέρει να αποδείξει πως μπορεί να διατηρήσει στο ρόλο της κυβερνητικής εξουσίας το ηθικό πλεονέκτημα που χωρίς ανταγωνισμό κατέκτησε ως διαρκής δομική αντιπολίτευση.
Η υπόθεση αυτό θα κριθεί σε επίπεδο πολύ πιο μαζικό από αυτό που σκιαγραφείς, περιγράφοντας θέσεις διοικητών κ.λ.π. Έχει σημασία το ποιος θα είναι διοικητής ενός οργανισμού ως συμβολικό δείγμα γραφής για το αν επιθυμείς ή όχι την κομματικοποίηση του κράτους. Αλλά έχει μεγαλύτερη σημασία (και για τα πρακτικά αποτελέσματα που αυτό επιφέρει στον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, και για τις επιπτώσεις στο ηθικό της κοινωνίας) το από ποιες και ποιους θα στελεχωθούν οι χιλιάδες θέσεις προιστάμενων, μελών ΔΣ κ.λ.π.
Αν ισχύσουν αυτά που εξήγγειλε ο Δραγασάκης λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου, (από τις 8.000 κρατικές θέσεις θα καλυφθούν μόνο οι 2.000 και σε αυτές θα τοποθετηθούν πολλοί έντιμοι και άξιοι που δεν έχουν σχέση με τον χώρο μας) τότε είναι πιθανό, να δούμε να παίρνει την υπόθεση της κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά στα χέρια της η κοινωνική Αριστερά και οι οραματικές αξίες του 4,5 % να συναντηθούν με την κοινωνική γείωση, την λαικότητα, την ορμητικότητα του κόσμου του 27 %.
Δυστυχώς, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος, αντί για αυτό, οι εμμονές του κόσμου του παλιού ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθούν με την έλξη που παραδοσιακά ασκούσε η εξουσία σε μεγάλο τμήμα του 27 %.
Η καθημερινότητα του κόμματος (με την σύγκρουση των μηχανισμών πολλών από τις ηγετικές ομάδες, τη ροπή αρκετών μεσαίων στελεχών στις μικροεξουσίες και την δυσανεξία στις συμμαχίες, μαζί με την επανάπαυση μεγάλου τμήματος της οργανωμένης βάσης στην γλυκιά θαλπωρή της αίσθησης πως αποτελεί τον εκλεκτό λαό του Κυρίου) συνηγορεί υπέρ των απαισιόδοξων.
Η ψυχή του χώρου εγγυάται πως μπορεί να αποτύχουμε στο πεδίο των συγκρούσεων, αλλά δεν θα εξευτελιστούμε ηθικά στο επίπεδο των προθέσεων.
Η ψυχή του χώρου ακούγεται ως μεταφυσική επίκληση. Κι όμως, τα τελευταία χρόνια αυτή η ψυχή κατάφερε να επιβάλει τομές και ανανεώσεις στο χώρο που καμιά ρεαλιστική εκτίμηση συσχετισμών δεν θα θεωρούσε πως είναι πιθανές.
Το συνέδριο του 2010 του ΣΥΝ π.χ, ανεξάρτητα από το πως το βίωσαν οι ηγετικές ομάδες του κόμματος, για τα μέλη ήταν μια εξεγερσιακή διαδικασία έκφρασης απόρριψης της γραφειοκρατίας και εμπιστοσύνης στο νέο. Η πάλι, στις πλατείες, ήταν η ψυχή του χώρου που επέβαλε στο κόμμα τη γραμμή συμπόρευσης με την αυθόρμητη κίνηση (η οποία προυπόθετε την αναγνώριση της καθυστέρησης του κόμματος σε σχέση με αυτό που έψαχνε το μαχόμενο τμήμα της κοινωνίας).
Δυστυχώς, μας καταράστηκαν να ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς.
Μιχάλης Καστρινάκης.