"Ευημερία" ή Δημοκρατία;

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Πόση δημοκρατία είμαστε διατεθειμένοι να 

παραχωρήσουμε 

χάριν μιας κάποιας "ευημερίας";

του Γιώργου Πίτσου

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ας το ομολογήσουμε σαν κοινωνία. Πόση δημοκρατία είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε χάριν μιας κάποιας "ευημερίας". 

Κατ αρχήν θα 

ανακουφιστούμε και θα γνωριστούμε μεταξύ μας καλλίτερα. 

Για τη δημοκρατία

Ο ανένδοτος αντιμνημονιακός που κοιτούσε για δέκα χρόνια το ταβάνι, έγινε πρωθυπουργός μας. Και το φλερτ με τα φασιστικά φιντανάκια που πρώτος λανσάρισε ο Καρατζαφέρης , έχει εξελιχθεί σε παρά φύσιν συνουσία με όλους τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η προσωρινά χειμάζουσα ακροδεξιά πήρε κεφάλι στην κυβέρνηση και κυβερνά την χώρα. Ο ΓΓ της κυβέρνησης είναι αποκλειστική επιλογή του πρωθυπουργού. Εάν δεν ήξερε το ποιόν και τις πράξεις του , μας κυβερνά ένας αφελώς άσχετος. Εάν ήξερε και τ΄ ανεχόταν ( επικροτούσε ) μας κυβερνά ένας εγκληματικά επικίνδυνος. Όλα τ΄ άλλα είναι συγκάλυψη . 

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη αναθάρρησε και τους ντόπιους νοσταλγούς και πρέπει να περιμένουμε ακρότητες. Αυτό όμως που με θλίβει περισσότερο , μιας και ο βίος και η πολιτεία της δεξιάς είναι ιστορικά γνωστά , είναι η στάση των άλλων κομμάτων. 

Κατ΄ αρχήν οι τεράστιες ευθύνες και η αμοραλιστή κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ. Η δήθεν κριτική υποστήριξη στην κυβέρνηση χάριν της " σταθερότητας " έχει μεταβληθεί σε άκριτο δεκανίκι . Με έχει κουράσει η μόνιμη επωδός / άλλοθι του Βενιζέλου ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ σήκωσε όλο το βάρος της κρίσης. Υπέρ ποίων τελικά; Υπέρ της ολιγαρχίας και σε βάρος της μεσαίας και εργατικής τάξης δυστυχώς. Και με ποιο κόστος για τη δημοκρατία; Με την παραβίαση σχεδόν όλων των άρθρων του Συντάγματος. 

Και η στάση όμως της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ύποπτη. Σαν να μην θέλει να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης . Η εμμονή στην προάσπιση των συντεχνιών και το σούρτα - φέρτα στο κοινοβούλιο απέχει μακράν από τα πραγματικά καυτά ζητήματα επιβίωσης αυτού του λαού. Για το ξεπούλημα του Ελληνικού, την διαγραφή των χρεών του Μεγάρου Μουσικής, την σίγουρη διαγραφή των χρεών των κομμάτων, δεν άνοιξε μύτη. Θέματα όχι κυρίαρχα αλλά που καταδεικνύουν υπόγειες συμμαχίες και αλισβερίσι. Μια επαναστατική ρητορική τόσο όσο. Η διακομματική ομερτά είναι καθημερινά εξόφθαλμη πια. 

Για την ανάπτυξη

Μια πολύχρονη πορεία εξουθένωσης των Ελλήνων συνεχίζεται. Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες γονάτισαν προ πολλού στις οριζόντιες μειώσεις και την άγρια φορολόγηση. Κι όμως μέχρι και σήμερα το πολιτικό σύστημα αγωνίζεται για την προστασία των καρτέλ και των συντεχνιών. Για τον σκανδαλώδη πλουτισμό των τραπεζών. Για ένα αμφιλεγόμενο πλεόνασμα που σίγουρα είναι τράπεζα αίματος του λαού μας. Ο μπαμπούλας της χρεοκοπίας δεν φοβίζει κανέναν πια. 

Η σταδιακή εξισορρόπηση όμως είναι μονόπλευρη και ταξική. Είναι στατική γιατί φορογδέρνει κι όχι αναπτυξιακή. Δεν είναι επίτευγμα να μπορούμε να ξαναδανειστούμε. 

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. 

Δεν πρέπει να υποκύπτουμε στον εκβιασμό της συγκυβέρνησης πως η παρουσία τους είναι μονόδρομος. Είναι πλαστός ο ισχυρισμός για την ανυπαρξία άλλης λύσης. Η δημοκρατία, μέσω των εκλογών, θα δώσει την λύση. Να αποφασίσει ο λαός κι ας κριθεί η ωριμότητα του. Η κουλτούρα των συνεργασιών είναι κομβικό σημείο συνεννόησης. Κι έχει κατακτηθεί έστω και ερασιτεχνικά. 

Φτάνει πια. Ας μην παραχωρήσουμε σπιθαμή δημοκρατίας για μια τραβεστί ανάπτυξη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα λίγων.

Η δημοκρατία και η ανάπτυξη σαφώς και δεν είναι αντικρουόμενα αγαθά. Η ανθοφορία όμως της δεύτερης προϋποθέτει την στιβαρότητα της πρώτης. Η δημοκρατία είναι το γόνιμο έδαφος για να καρπίσει η ευημερία των πολλών.