Ο "διαχωρισμός" ή "ελληνικό Απαρχάϊντ" που πολύ εύστοχα αναλύει ο Άγης Βερούτης παρακάτω είναι η κεντρική πολιτική μέθοδος του ολιγαρχικού / φεουδαρχικού πελατειακού συστήματος που έχει υποκαταστήσει την ελληνική δημοκρατία.
Και είναι αξεδιάλυτα δεμένος με τον κοινωνικό αυτοματισμό: πρώτα διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε κάστες, διαφθείρουμε την μία και αφαιρούμε όλα τα δικαιώματα από την άλλη - την πολυπληθέστερη και παραγωγική - και όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, στρέφουμε την μια κατά της άλλης.
Οι "αφέντες" ολιγάρχες παρακολουθούν από τα δώματά τους τις κάστες να σφάζονται και τον λαό διασπασμένο να μην μπορεί να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο του κοινωνικού αυτοματισμού: κατά των διεφθαρμένων πχ συνδικαλιστών της ΔΕΗ δέχεται το ξεπούλημα της επιχείρησης, υπέρ της αξιολόγησης των ΔΥ δέχεται τις κομματικές απολύσεις και την διάλυση του δημοσίου τομέα, κατά των κρατικοδίαιτων εργολάβων δέχεται την απαξίωση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και της επιχειρηματικότητας γενικά, με τον φόβο της μοίρας των 360 ευρώ του ιδιωτικού τομέα από το 2015 δέχεται (ο συνταξιούχος και ο υπάλληλος του δημοσίου) την μακροημέρευση του φαύλου καθεστώτος του πρώην δικομματισμού, του υπόλογου για την χρεοκοπία της χώρας...
Η συνειδητοποίηση της παγίδας ίσως είναι ο μόνος τρόπος για την Έξοδο από αυτήν (με συνεργασία των λογικών και παραγωγικών ανθρώπων ανεξαρτήτως κάστας...).
ΑΣ
"Διαχωρισμός" ή το ελληνικό Apartheid
του Άγη Βερούτη*
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ζούμε σε ένα ιδιότυπο Απαρτχάιντ.
Απαρτχάιντ είναι ο "Διαχωρισμός".
Στην Ελλάδα οι υπήκοοι "Διαχωρίζονται" σε εκείνους που σιτίζονται από το κράτος ως υπάλληλοι ή εργολάβοι, και εκείνους που πληρώνουν για αυτές τις παροχές προς τους πρώτους, χωρίς να μπορούν να δικαιώσουν καμία ανταποδοτικότητα για τις πληρωμές τους, πέραν του να τους αφήσει το καθεστώς να συνεχίζουν να ζουν με το μίνιμουμ της παρενόχλησης.Η μια "κάστα" Ελλήνων έχει μόνο προνόμια, δικαιώματα και απολαβές, ενώ η άλλη έχει μόνο υποχρεώσεις, οφειλές και αρνητικές επιπτώσεις.
Ο "Διαχωρισμός" επεκτείνεται τόσο σε διοικητικές πράξεις, νόμους και νομολογία και αφορά στη διαφορετική μεταχείριση των μεν και των δε από το Καθεστώς. Ο "Διαχωρισμός" εκτείνεται τόσο στην καταπάτηση βασικών συνταγματικά κατοχυρωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων της κάστας των υποζυγίων, όπως η Υγεία, τα Περιουσιακά Δικαιώματα, η Άνιση Αντιμετώπιση από τη Δικαιοσύνη, και πολλά άλλα σημεία που αφορούν πρόσβαση σε βασικές λειτουργίες του κράτους.
Για παράδειγμα όταν ένα μέλος της "Προνομιούχας Κάστας" γεννήσει ένα παιδί, το παιδί του έχει εξασφαλισμένη υγειονομική κάλυψη από τη γέννησή του ως την ενηλικίωσή του, ενώ αντίθετα, αν γεννήσει ένα μέλος της "Υποτελούς Κάστας", είναι υποχρεωμένο να πληρώνει με σημαντικό μερίδιο των εργάσιμων ωρών του για να έχει το παιδί του ένα υποσύνολο των υγειονομικών καλύψεων του παιδιού της άλλης κάστας.
Μάλιστα αν δεν πληρώνει αυτό το φόρο υποτέλειας, τότε αρχικά θα χάσει αυτός και τα παιδιά του πρόσβαση σε κάθε υπηρεσία υγείας, ενώ θα συνεχίζει να είναι οικονομικά υπόχρεος για τις υπηρεσίες που του αρνήθηκαν, ενώ λίγο μετά θα υποστεί επίθεση αρχικά στα περιουσιακά του στοιχεία όσα λίγα και αν έχει, και ακόμα και αν η αφαίρεσή τους θα σημάνει την εξαθλίωση, ενώ σε αργότερα στάδια σύρρεται στα δικαστήρια και τελικά φυλακίζεται, ενώ του αφαιρείται η δυνατότητα να κερδίζει τα προς το ζην με διοικητικές πράξεις εξαίρεσης από την οικονομία.
Το βασικό χαρακτηριστικό της κρατικής αλλά και παρακρατικής βίας που ασκείται ενάντια στα μέλη της πολυάριθμης αλλά ανοργάνωτης και καταπιεζόμενης κάστας είναι η αδιαφορία για την κατάσταση των υποζυγίων που απομυζώνται για την καλοπέραση των προνομιούχων της πρώτης κάστας.Δυστυχώς είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αυτές τις δυο "κάστες" οπτικά καθώς αμφότερες δεν βασίζονται σε μια φυλετική κατηγοριοποίηση, αλλά σε ένα πλέγμα διαχωρισμού της μιας από την άλλη με βάση τις κανονιστικές αποφάσεις και τον τρόπο αντιμετώπισης από το κράτος αλλά κυρίως από τις 3 εξουσίες, δηλαδή τη Νομοθετική, την Εκτελεστική, αλλά και την Δικαστική που αποτελεί υποχείριο των πρώτων δυο.
Γι'αυτό και συνεχίζουν να υπομένουν οι Έλληνες υπήκοοι την ύπαρξή τους για δεκαετίες. Δυστυχώς αυτό το Απαρτχάιντ, ή ο Διαχωρισμός είναι εντεινόμενος με την κρίση, και δείχνει σημάδια αυξανόμενης αλαζονείας και απομάκρυνσης από την μέση οδό της Ισονομίας.
Οι πρόσφατες αποφάσεις για τις αμοιβές των δικαστικών, ή των ένστολων, ή η απαράμιλλη προστασία από διώξεις που το Καθεστώς παρέχει στα μέλη της Προνομιούχας Κάστας είναι απλά η άκρη του παγόβουνου. Ο υποβιβασμός των οικονομικών εγκλημάτων της Προνομιούχας Κάστας και τελικά η αμνήστευση των τελεσθέντων και η ασυλία για τα επόμενα εγκλήματά τους με νόμους και τροπολογίες, και η ταυτόχρονη αυστηροποίηση για φυλάκιση των μελών της Υποτελούς Κάστας είναι ξεκάθαρη, ειδικά στο περιβάλλον της κρίσης και του Κραχ που προκάλεσε αυτός ο "Διαχωρισμός"
Επί αυτού του θέματος θα εμβαθύνω στο μέλλον και προσκαλώ κάθε συνδρομή με παραδείγματα του "Διαχωρισμού".
a·part·heid (-pärtht, -ht) n
1. An official policy of racial segregation formerly practiced in the Republic of South Africa, involving political, legal, and economic discrimination against nonwhites.
2. A policy or practice of separating or segregating groups.
3. The condition of being separated from others; segregation.
[Afrikaans : Dutch apart, separate (from French à part, apart; see apart) + Dutch -heid, -hood.]
*πηγή arriton.gr
twitter: @Agissilaos, agissilaos@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU