Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Λούλα Ντα Σίλβα (πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας): Αρκετά με την αυτοκτονική λιτότητα!

"Οι άνθρωποι που εργάζονται, η μεσαία τάξη και οι μετανάστες δεν μπορεί να θεωρηθούν υπεύθυνοι για την κρίση, που προκλήθηκε από την ανευθυνότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι τράπεζες ήταν σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτημένες από τρίτους, με τεράστια κερδοσκοπικά κεφάλαια, αντί με υπεύθυνες και κερδοφόρες επενδύσεις. Η πιο ευάλωτοι της κοινωνίας μας - οι μετανάστες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι και οι χώρες της νότιας Ευρώπης, δεν μπορούν να κληθούν να πληρώσουν για την απληστία μερικών λίγων."

What does Europe mean to Lula?
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του τέως προέδρου της Βραζιλίας Λούλα ντα Σίλβα (για όλους αλλά ειδικότερα για όσους/ες αναζητούν μια left liberal προσέγγιση στην κρίση και αναρωτιούνται τι είπε ο Λούλα στον Τσίπρα όταν συναντήθηκαν - γιατί το τι έμαθαν από τα ...δόλια ΜΜΕ είναι άλλη ιστορία...) 

ΑΣ


Αρκετά με την αυτοκτονική λιτότητα!
Τι σημαίνει Ευρώπη για τον Lula da Silva*
 Μετάφραση: Δημήτρης Γουμάγιας, Βερολίνο, Σεπτέμβρης 2014

του Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα*

Η οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής, αλλά μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Η Ένωση εμπνέει χώρες στο να συνεργάζονται και να βελτιώνουν την συνεργασία και την ολοκλήρωση στην περιοχή τους. Έτσι, η ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν η έμπνευση για την Ένωση Επιχειρήσεων της Νότιας Αμερικής (MERCOSUR), την Ένωση Νοτιοαμερικανικών Εθνών (UNASUR), την Αφρικανική Ένωση (ΑΕ) και για τις Περιφερειακές Οικονομικές Κοινότητες, που τώρα εργάζονται για την ανάπτυξη της ηπείρου. 

Είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα, το ότι χώρες, που βρίσκονταν για αιώνες σε πόλεμο μεταξύ τους, έχουν αρχίσει να συνεργάζονται ειρηνικά για να επιλύσουν τις διαφορές τους μέσω του διαλόγου και της πολιτικής και όχι με τη δύναμη των όπλων.
Η Ευρώπη έχει διανύσει πολύ δρόμο. Αλλά για μια γενιά, που είχε την τύχη να μεγαλώσει σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία και δεν βίωσε τις συνέπειες του πολέμου, και παρακολουθώντας τα από μια θέση μέσα από την Ευρώπη, είναι προς το παρόν, κατά πάσα πιθανότητα, πολύ δύσκολο να το διακρίνει αυτό. Διότι μετά από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, υποφέρει η ήπειρος από την ανεργία και από μια απώλεια των εργασιακών δικαιωμάτων. Αλλά ακριβώς, όπως είναι σκόπιμο να γνωματεύσει κανείς το Μέγεθος ενός γιγαντιαίου Μνημείου από απόσταση, ορισμένα επιτεύγματα είναι μόνο καθαρά ορατά όταν τα δει κανείς από απόσταση και μέσα σε ένα μεγαλύτερο χρονικό πλαίσιο.

Τα κοινωνικά δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο, που απολαμβάνουν οι Ευρωπαίοι, παραμένει για τους πληθυσμούς, στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, ένας πολύ μακρινός στόχος. Το κοινωνικό κράτος είναι μια φανταστικά μεγάλη κατάκτηση, το αποτέλεσμα του αγώνα από τις γενεές των εργαζομένων. Εμείς στη Λατινική Αμερική συνεχίζουμε ακόμη να αγωνιζόμαστε, για την επίτευξη ενός μέρους από αυτά, που τώρα οι πολίτες της Ευρώπης πρέπει να υπερασπιστούν ενάντια σε πρωτοβουλίες σκοπιμότητας που προέκυψαν με την οικονομική κρίση και που θέλουν να περιορίσουν αυτά ακριβώς τα δικαιώματα. 
Οι άνθρωποι που εργάζονται, η μεσαία τάξη και οι μετανάστες δεν μπορεί να θεωρηθούν υπεύθυνοι για την κρίση, που προκλήθηκε από την ανευθυνότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι τράπεζες ήταν σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτημένες από τρίτους, με τεράστια κερδοσκοπικά κεφάλαια, αντί με υπεύθυνες και κερδοφόρες επενδύσεις. Η πιο ευάλωτοι της κοινωνίας μας - οι μετανάστες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι και οι χώρες της νότιας Ευρώπης, δεν μπορούν να κληθούν να πληρώσουν για την απληστία μερικών λίγων. 
Οι αμείλικτες προσαρμογές, που έχουν επιβληθεί σε ένα μεγάλο αριθμό ευρωπαϊκών χωρών και δικαίως αποκαλούνται «οικονομία αυτοκτονίας» («Austericide» οικονομία λιτότητας), έχουν καθυστερήσει τη λύση για την κρίση αδικαιολόγητα. Η ήπειρος θα πρέπει να επιτύχει μια ισχυρή ανάπτυξη για να αντισταθμίσει τις δραστικές απώλειες από τα τελευταία έξι χρόνια. Ορισμένες χώρες της περιοχής φαίνεται να ξεπερνούν την ύφεση, αλλά η ανάκαμψη θα είναι πολύ πιο αργή και πολύ πιο επώδυνη διαδικασία εάν θα συνεχίσουν τα τρέχοντα μέτρα λιτότητας. Η πολιτική αυτή απαιτεί θυσίες όχι μόνο από τον ευρωπαϊκό πληθυσμό, είναι επίσης μειονέκτημα για όλες εκείνες τις οικονομίες οι οποίες έχουν, με έναν δημιουργικό τρόπο, αντισταθεί στην κατάρρευση του 2008, όπως πχ. οι ΗΠΑ, οι χώρες του BRIC και η πλειονότητα των αναπτυσσόμενων χωρών.

Χρειαζόμαστε ένα νέο όνειρο για το μέλλον

Για να ξεπεραστεί η κρίση χρειάζονται πολιτικές αντί για αμιγώς οικονομικές αποφάσεις. Αυτό ίσχυε το 2008, αυτό ισχύει και σήμερα. Είναι καθοριστικής σημασίας να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε τα αίτια της τρέχουσας κρίσης. Η πολιτική, η οποία στον ψηφιακό κόσμο είναι ακόμη αναλογική όπως και πριν, πρέπει να ανανεωθεί για ένα διάλογο με την κοινωνία, προκειμένου να μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα προβλήματα και να βρούμε νέες λύσεις. Οι πολιτικές αποφάσεις δεν μπορούν απλά να παραπεμφθούν σε ειδικές επιτροπές, πολυμερείς οργανισμούς ή γραφειοκράτες σε χαμηλότερα πολιτικά επίπεδα. Σε μια δημοκρατία, οι λειτουργίες των πολιτικών ηγετών και των πολιτικών κομμάτων δεν μπορεί να αντικατασταθούν. 
Αν προοδευτικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να παράγουν νέες ιδέες, για να εκπροσωπούν τους εργαζομένους και τους νέους, καθώς και να προσφέρουν πρόοδο και ελπίδα, θα ακούμε όλο και περισσότερες φωνές που θα διασπείρουν τον φόβο, τη μισαλλοδοξία και την ξενοφοβία.
Τον Μάρτιο είχα την ευκαιρία να μιλήσω στην Ρώμη με τον Ιταλό Πρωθυπουργό, Matteo Renzi. Το θάρρος του και η προσπάθειά του να ...
εξουδετερώσει παλιά μπλοκαρίσματα στην ιταλική κοινωνία, ανταμείφθηκαν από τον λαό με αυξημένο ψήφο υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος. Αυτό είναι ένα σαφές σημάδι ότι είναι δυνατόν να ξεπεραστεί ο πολιτικός σκεπτικισμός.
Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα νέο ιστορικό ορίζοντα. Δεν χρειαζόμαστε μια νέα θεωρία, αλλά ένα νέο όνειρο για το μέλλον, με το οποίο είναι δυνατόν να παρακινήσουμε τους πολίτες, και που μπορεί να χρησιμεύσει ως ορίζοντας για τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη.

Επανασχεδιασμός της κοινωνικής μας δομής

Ο κόσμος έχει αλλάξει μέσα στα τελευταία 30 χρόνια. Αλλά αντί τα πρότυπα δικαιωμάτων των Ευρωπαίων εργαζομένων σε σχέση με τους ανταγωνιστικά εργαζόμενους από τις αναδυόμενες χώρες να μειωθούν, θα πρέπει να αυξηθεί το βιοτικό τους επίπεδο σε ένα παρόμοιο επίπεδο όσο και στην Ευρώπη. Χρειαζόμαστε ένα ευρύτερο και πιο ανεκτικό όραμα της Ευρώπης ενόψει του γεγονότος ότι, ο στόχος ενός κόσμου χωρίς φτώχεια μπορεί να επιτευχθεί.
Πριν από 30 χρόνια, όταν ένα μεγάλο μέρος της Νότιας Αμερικής περνούσε σκοτεινές εποχές κάτω από δικτατορίες, ήταν η αλληλεγγύη και η υποστήριξη της Ευρώπης και των προοδευτικών κομμάτων μια μεγάλη βοήθεια, όταν στόχος ήταν να ενισχυθούν οι δυνάμεις των αριστερών κομμάτων και να επιτευχθεί η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην περιοχή μας.

Σήμερα, μετά από μεγάλες προσπάθειες από τους πολίτες και την πολιτική, η ήπειρος μας είναι μια μη-βίαιη και δημοκρατική περιοχή, με σημαντική πρόοδο στην οικονομική ανάπτυξη και την καταπολέμηση της φτώχειας.
Ήταν η ενσωμάτωση των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας στη Νότια Αμερική η οποία μας επέτρεψε, κατά τα τελευταία δέκα χρόνια, να τονώσουμε την οικονομία, να αυξήσουμε τα εισοδήματα και την κατανάλωση, να οικοδομήσουμε ισχυρές εσωτερικές αγορές και να αναπτύξουμε μια προοδευτική ατζέντα με ισχυρότερα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα.
Στην περίπτωση της Βραζιλίας, η επιτυχία αυτής της στρατηγικής επένδυσης στις φτωχότερες ομάδες του πληθυσμού, φαίνεται πιο καθαρά στα παρακάτω στοιχεία: 20 εκατομμύρια θέσεις εργασίας τα τελευταία 11 χρόνια στον πρωτογενή τομέα, 36 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν υποφέρουν πλέον από ακραία φτώχεια, και 42 εκατομμύρια άνθρωποι, που έχουν μεταπηδήσει πλέον στη μεσαία τάξη.

Η καταπολέμηση της φτώχειας ως λύση


Είμαι πεπεισμένος ότι η λύση για την παγκόσμια οικονομική κρίση έγκειται στην καταπολέμηση της φτώχειας σε διεθνές επίπεδο. Η οικονομική στήριξη της κοινωνίας δεν θα πρέπει να θεωρηθεί μόνο ως κόστος αλλά και ως επένδυση στον πληθυσμό. Θα πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τους φτωχούς του κόσμου ως ένα πρόβλημα, και να αρχίσουμε να τους βλέπουμε σαν μια λύση, τόσο στην εκάστοτε χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Επενδύσεις σε κοινωνικά προγράμματα, σε συστήματα της γεωργικής παραγωγής και στην χρηματοδότηση των υποδομών στις αναπτυσσόμενες χώρες, ιδίως στην Αφρική, μπορούν να οδηγήσουν σε νέες θέσεις εργασίας και μια νέα αγορά εργασίας. Παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση, καταγράφηκε στο ΑΕΠ της Αφρικής μια σταθερή αύξηση των 5 έως 6 τοις εκατό. Και αυτό, επίσης, συμβάλλει σε μια βιώσιμη ανάκαμψη των οικονομιών στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Το ότι η Ευρώπη, που με τις καταστροφές που προκλήθηκαν μετά από τους πολέμους κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, κατόρθωσε να ξαναγεννηθεί και πάλι, είναι μια απόδειξη ότι είναι δυνατόν μέσα από την πολιτική και τη δημοκρατία, να βελτιώσουμε το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού.
Στη Νότια Αμερική μια ολόκληρη γενιά κορυφαίων πολιτικών, όπως η Ντίλμα Ρούσεφ, Cristina Kirchner, Michelle Bachelet, Pepe Mujica, Rafael Correa και του Έβο Μοράλες, κατόρθωσε, παρά από όλα τα είδη συντηρητικής ή ακόμα και αντιδραστικής αντιπολίτευσης που υπάρχουν, να ανέλθουν στην εξουσία με δημοκρατικά μέσα και να επιτύχουν στις χώρες τους σημαντική κοινωνική και πολιτική πρόοδο.
Η συμβολή των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων έχει για τις ηπείρους μας καθοριστική σημασία. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητος ένας άμεσος πολιτικός διάλογος και στενές σχέσεις μεταξύ των αριστερών κομμάτων της Νότιας Αμερικής και της Ευρώπης. Αυτό είναι σημαντικό όχι μόνο για την περιοχή μας, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. 


* Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα: Ήταν από το 2003 έως το 2011 Πρόεδρος της Βραζιλίας και είναι ιδρυτικό μέλος του βραζιλιάνικου εργατικού κόμματος Partido dos Trabalhadores. Ο πρώην ηγέτης των συνδικάτων ήταν από το 1986 μέλος του Κογκρέσου της Βραζιλίας.
Δημοσιεύθηκε στις 21/07/2014 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU