Μεταρρυθμιστές και Απορρυθμιστές

Απορρυθμιστής επί τω έργω...

Αριστερή μεταρρύθμιση welcome home!

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου*
από το tvxs.gr

Μια ευρέως διαδεδομένη σύγχυση έχει επιμελημένα σχεδόν επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία της κρίσης γύρω από το τί σημαίνει μεταρρύθμιση.

Συνήθως στα αυταρχικά καθεστώτα διεθνώς όταν κάποιοι/ες ζητούν αλλαγές τους αποκαλούμε "μεταρρυθμιστές". Μεταρρύθμιση όμως είναι τυπικά και η οποιαδήποτε αλλαγή που ψηφίζει κάποια κυβέρνηση στο φορολογικό, το ασφαλιστικό, το χωροταξικό καθεστώς κλπ

Στην κρίση, ο όρος μεταρρύθμιση απέκτησε μεγάλο και κρίσιμο βάρος: φαινόταν να είναι το κλειδί στο πέρασμα, από ένα πελατειακό κομματικό κράτος της χρεοκοπίας σε ένα νέο θεσμικό δημοκρατικό σύστημα ευρωπαϊκού τύπου - και η μεταρρύθμιση έγινε ιδεολογία, ελπίδα, ακόμη και σχετικά αυτόνομος πολιτικός χώρος που περιείχε εν δυνάμει όλες τις δυνάμεις της προόδου, της αλλαγής και του καινούργιου. Κατέλαβε το πολιτικό κέντρο και άρχισε να επεκτείνεται δεξιά και αριστερά, διακηρύσσοντας το τέλος των ιδεολογημάτων άνευ πρακτικής ουσίας και την εφαρμοσμένη πολιτική που λύνει προβλήματα ως το μόνο ζητούμενο της περιόδου: συμμαχίες ιδεολογικά διαφωνούντων εμφανίστηκαν με ραχοκοκκαλιά ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα βιωσιμότητας που παρέπεμπε τις στρατηγικές διαφωνίες προς επίλυση σε μια μελλοντική ανασυγκροτημένη παραγωγικά κοινωνία με φυσιολογικό ταξικό διαχωρισμό - όχι τον παρασιτικό τριτοκοσμικό καπιταλισμό της ελληνικής μεταπολίτευσης...

Την ίδια ώρα, η τρόικα, απαιτούσε "μεταρρυθμίσεις" από τις ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις έναντι των δανείων που προσέφερε. Από δόση σε δόση τα προαπαιτούμενα για την καταβολή τους ονομάζονταν "μεταρρυθμίσεις" που συχνά -ειδικά στην αρχή και στην γενικότητά τους - ακούγονταν εύηχες στα ώτα των πολιτών της γραφειοκρατούμενης χώρας των πυκνά κομματικά-διορισμένων ΔΥ, των συχνά διεφθαρμένων ή κρατικών συνδικαλιστών, των ηθοποιών, γιατρών και δικηγόρων ή κληρονομικού χαρίσματος βουλευτών, των εξαρτημένων θεσμών και εξουσιών από το κομματικό πελατειακό κράτος και την μονοπρόσωπη εκτελεστική εξουσία. Κι αυτή ήταν η αρχή της σύγχυσης: αν η ανάγκη της χώρας ήταν μια γενική μεταρρύθμιση και η τρόικα ζητούσε μεταρρύθμιση για να δανείσει, τότε η τρόικα θα εξανάγκαζε το πολιτικό σύστημα στην αυτοαναίρεσή του - με λίγα λόγια μνημόνιο=μεταρρύθμιση! Και αντιμνημονιακός=εναντίον της αλλαγής...

Υπόρρητα, πίσω από τον τεχνητό διαχωρισμό μνημονιακών-αντιμνημονιακών εμφιλοχωρούσε η πραγματική αντίθεση μεταρρυθμιστών-αντιμεταρρυθμιστών. Και τελικά, στην νέα γλώσσα της κρίσης κατεχωρήθη η ταύτιση, της τρόικας, της συγκυβέρνησης ΝΔΠΑΣΟΚ, των μνημονιακών νόμων, τα μεσοπρόθεσμα κλπ αλλά και πρακτικές ιδιωτικοποιήσεων γενικά, πώλησης ή ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας ειδικά και άλλα μέτρα απορρύθμισης της οικονομίας, της αγοράς και της εργασίας ως "μεταρρυθμίσεων" και "μεταρρυθμιστών". Και παραπέρα, καταχωρήθηκαν ψευδώς οι μεταρρυθμιστές ως φιλοκυβερνητικοί και οι πολέμιοι των απορρυθμίσεων ως οπαδοί του παρελθόντος (που σημειωτέον ήταν το παρελθόν των συγκυβερνώντων κομμάτων...).

Μα είναι αυτό μεταρρύθμιση;

Τα μέτρα λιτότητας και μόνο λιτότητας, η εγκατάλειψη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας - ραχοκοκκαλιάς της ελληνικής οικονομίας, τα αντιαναπτυξιακά μέτρα της υπερφορολόγησης τεκμαρτά των πάντων αλλά όχι και των μεγάλων εισοδημάτων, οι αξιολογήσεις τύπου "Μητσοτάκη" έναντι συγκεκριμένης δέσμευσης απολύσεων, το ξεπούλημα του αιγιαλού και οι κατασχέσεις για δάνεια που δεν μπορούσαν να πληρωθούν - αυτά και άλλα πολλά - άρχισαν να δημιουργούν σύγχυση γύρω από το πρόσημο των μεταρρυθμίσεων: είναι οι μεταρρυθμίσεις πολλών ειδών; Προοδευτικές και μη προοδευτικές; Μπορούν οι μεταρρυθμίσεις να είναι κάτι αρνητικό, κάτι ακόμη και καταστροφικό;

Είναι τα μέτρα της τρόικας μεταρρυθμίσεις; Με λίγα λόγια ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί;

Η μεταρρύθμιση με ευθύνη τρόικας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και μέρους της δεξιόστροφης κεντροαριστεράς και νεοφιλελευθεριζόντων φιλελευθέρων έχει συγχυστεί με την απορρύθμιση. Και η αριστερά, η μεταρρυθμιστική αριστερά φέρει ευθύνη για αυτήν την σύγχυση γιατί για καιρό επέτρεψε στον νεοκομμουνιστικό αριστερό δογματισμό να χαρίζει την λέξη μεταρρύθμιση στους απορρυθμιστές νεοσυντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους της πολιτικής "μόνο λιτότητα" και να την δυσφημεί με την σειρά του.

Ευτυχώς, η ρεαλιστική στροφή ή ωρίμανση της ριζοσπαστικής ανανεωτικής αριστεράς μέσα από τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ ξαναπήρε στα χέρια της και τον λόγο της την "αριστερή μεταρρύθμιση" ως αποτύπωση της ανατροπής και της αλλαγής που επαγγέλλεται- και την απορρύθμιση των πάντων, την προχειρότητα και το ξεπούλημα από ένα παρασιτικό σύστημα που το μόνο που το νοιάζει είναι η επιβίωσή του, ως τον εχθρό και τον στόχο. Δλδ μεταρρύθμιση εναντίον απορρύθμισης.

Τόσο απλά.

Αν αυτό περάσει και στην γλώσσα και επικρατήσει του newspeak του νεοφιλελευθερισμού, θα είναι και η αποτύπωση της ηγεμονίας των αριστερών μεταρρυθμιστικών ιδεών και στην κοινωνία, πράγμα απαραίτητο για τις αναγκαίες κοινωνικές "συμμαχίες της αλλαγής". Της ανατροπής, στο απαραίτητο βάθος και εύρος της ριζικής θεσμικής και λειτουργικής αλλαγής που χρειάζεται επειγόντως ο τόπος, μακριά από την δικτατορία του πελατειακού κομματικού συστήματος που σαράντα χρόνια τώρα διαχειρίζεται την εξουσία.

Μεταρρυθμιστές welcome home!


πηγή tv χωρίς σύνορα