Η νέα μεταπολίτευση ξεκινά σήμερα!

Ο αστικός εκσυγχρονισμός και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας
στα χέρια της Αριστεράς- όπως ήταν κάποτε στα χέρια του Ελ. Βενιζέλου;
[Eleftherios Venizelos on the cover of Time magazine, 18 February 1924.]

...μαζί με το σύντομο καλοκαίρι της κομματικής αναρχίας...

Η νέα  συμφωνία ψηφίζεται σήμερα. Από αριστερούς, κεντρώους φιλελεύθερους, σοσιαλιστές και δεξιούς βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Στην μειοψηφία που καταψηφίζει συγκαταλέγονται κομμουνιστές, αριστεροί, δεξιοί πατριώτες και ακροδεξιοί βουλευτές. Χάος...

Είναι φανερό ότι η πραξικοπηματική εισβολή της πραγματικότητας ανατρέπει ολοκληρωτικά το ιδεολόγημα της μεταπολίτευσης - η οριζόντια διάρρηξη σε κάθε πολιτικό χώρο ανάμεσα στους οπαδούς του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού του κόμματος-κράτους και τους οπαδούς του καθυστερημένου αστικού εκσυγχρονισμού και της κοινωνίας των παραγωγών είναι πλέον γεγονός: χρειάστηκε να αναλάβει η Αριστερά την εξουσία παραμερίζοντας το χρεοκοπημένο παλαιό πολιτικό προσωπικό για να μπορέσει να βρει θέση ξανά η ρεαλιστική προσέγγιση στα προβλήματα του ιδιότυπου ελληνικού πελατειακού καπιταλισμού.

Είναι σημαντικό να αναγκάζεται ο καθένας και η καθεμιά μας, μέσα στην ασφυκτική αναζήτηση εναλλακτικών, να πάρει θέση. Ακάλυπτοι από τα πτωχευμένα ιδεολογήματα, βγαίνουμε στην έρημο των δυνατοτήτων, των πραγματικών συσχετισμών και των εφικτών λύσεων. Αυτό άλλωστε δεν είναι η πολιτική;

Η νέα ελληνική κυβέρνηση κατάφερε χάνοντας μια αντιμνημονιακή μάχη να αποκαλύψει το μέγεθος της κρίσης στην ΕΕ, τα αδιέξοδα της νομισματικής ένωσης άνευ πολιτικής ενοποίησης και την καταστροφική διχαστική πολιτική της λιτότητας. Το σχέδιο της Ευρώπης των δυο ταχυτήτων έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα σε όλες του τις λεπτομέρειες και το μέχρι χθες αρραγές μέτωπο των εταίρων μας έχει παρουσιάσει ρωγμές - το ίδιο και η σχέση ΔΝΤ ΕΕ, Γαλλίας Γερμανίας, ΗΠΑ Γερμανίας κλπ κλπ

Κυρίως όμως έχει αποδειχθεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξει τώρα στην Ευρώπη: είναι πρωτοφανές το κύμα καταγγελιών για το πραξικόπημα που επεβλήθη στην ελληνική κυβέρνηση, ακόμη και από το εσωτερικό της Γερμανίας - οι ισορροπίες που με περισσή φροντίδα είχαν δημιουργηθεί από το σύμφωνο Μέρκελ Σόιμπλε για να υποστηριχθεί η κυριαρχία του γερμανικού λόμπι σε βάρος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κλονίζονται φανερά. Νέες ισορροπίες αναζητώνται ήδη με Γαλλία Ιταλία να μην αντέχουν πια την γερμανική βιαιότητα στην αντιμετώπιση των εταίρων και τις ΗΠΑ να εμπλέκονται ενεργά με σκοπό να επηρεάσουν τους νέους συσχετισμούς.

Η Ελλάδα καλώς ή κακώς βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Η μάχη για το ελληνικό χρέος είναι το προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης των εναλλακτικών πολιτικών της λιτότητας και της ανάπτυξης. Και της αναδιανομής της Αριστεράς που δεν υπάρχει χωρίς ανάπτυξη. Αλλά και της αειφορίας της οικολογίας που δεν υπάρχει με τυφλή ανάπτυξη...

Ήδη η συμφωνία περνά από ναρκοπέδιο για να εφαρμοστεί. Την πολεμούν ταυτόχρονα αντιμνημονιακές και μνημονιακές δυνάμεις: ο Σόιμπλε και οι κολαούζοι του των πρώην ανατολικών χωρών, οι συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις της αριστεράς, οι οπαδοί της δραχμής, λαμόγια και ρομαντικοί οραματιστές του δικαίου, η παρθένα και ο σατανάς...

Μπορεί να περάσει από το ελληνικό κοινοβούλιο μόνο με μια ετερογενή προσωρινή σύμπραξη των "ευρωπαϊστών" όλων των κομμάτων απέναντι σε μια επίσης ετερογενή προσωρινή σύμπραξη "αντιευρωπαϊστών" από τελείως διαφορετικούς πολιτικούς χώρους - και στην μέση ένα ΚΚΕ που λέει όχι σε όλα: και την συμφωνία και το grexit, και στο ευρώ και στην δραχμή...

Το σύντομο καλοκαίρι της κομματικής αναρχίας θα οδηγήσει προφανώς σε πλήρη ανακατάταξη του ελληνικού πολιτικού σκηνικού: οι λέξεις θα προσγειωθούν από το τηλεπαραθυρικό υπερπέραν στην αντιστοίχισή τους με την πραγματικότητα. 

• Θα παραδεχθούμε επιτέλους ότι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη όπου παραχωρήθηκε μέρος της εθνικής κυριαρχίας στους ισχυρούς και όχι στα συλλογικά και αλληλέγγυα κοινοτικά όργανα, ήταν σχήμα πρωθύστερο και λάθος επιλογή.
• Θα παραδεχθούμε επιτέλους ότι η αντίθεση μνημόνιο /αντιμνημόνιο ήταν αποπροσανατολιστική επί της ουσίας αφού κάθε δάνειο έχει όρους - το ζήτημα ήταν ακριβώς οι όροι της χρηματοδότησης και οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που ήταν και είναι απαραίτητες.
• Θα παραδεχθούμε επιτέλους στην Αριστερά ότι αν δεν έχεις λύσεις δεν υπάρχεις ως πολιτικό υποκείμενο αλλά ως πολιτικός ...μάρτυρας του ιεχωβά. Αυτό δλδ που ήταν πάντα το ΚΚΕ μετά την δημιουργία του Συνασπισμού το 1989 και έως σήμερα.
• Θα παραδεχθούμε επιτέλους ότι αν δεν λερώσεις τις σιδερωμένες αρχές σου με την πραγματικότητα - όπως έλεγε πάντα ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης - δεν πρόκειται να "υπηρετήσεις τον λαό" αλλά μόνο τον εαυτό σου.
• Θα παραδεχθούμε ότι μια κοινωνία υπαλλήλων και συνταξιούχων, εξαρτημένη -ως νησίδα υπαρκτού σοσιαλισμού μέσα στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό- άμεσα ή έμμεσα σχεδόν πλήρως από το κράτος, με την παραγωγική της δομή καθυστερημένη και παρασιτούμενη από τις μαφιόζικες ελιτ, δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον. Και οι αληθινές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες όσο το νερό στην έρημο, αλλά καθυστερούνται και υπονομεύονται από το πελατειακό παρασιτικό σύστημα που πρέπει να "κατεδαφιστεί" με μια επιχείρηση "σοκ και δέος" όταν σταθεροποιηθεί η νέα κυβέρνηση. Έστω και με νέες εκλογές...
• Και τέλος, θα παραδεχθούμε ότι όλα αυτά μπορεί να τα κάνει πλέον μόνο ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ εφόσον αφενός μεν οι άλλοι πολιτικοί χώροι έχουν αποτύχει οικτρά και αφετέρου δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμία άλλη εναλλακτική πλέον πέραν της ακροδεξιάς και του εθνολαϊκισμού.

Η μετάβαση από την κοινωνία των πελατών στην κοινωνία των παραγωγών είναι το στοίχημα της νέας μεταπολίτευσης που ξεκινά σήμερα. Και ξεκινά σήμερα αφού σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις σήμερα είναι που κάθε πολίτης και πολιτικός θα τοποθετηθούν ευθαρσώς απέναντι στις πραγματικές ή φανταστικές εναλλακτικές και την συνείδησή τους. 

Αύριο, η μέρα που θα ξημερώσει θα είναι μια μέρα τελείως διαφορετική - θα έχουμε πάρει όλοι και όλες θέση για το μείζον και το έλασσον...

Γιώργος Παπασπυρόπουλος