Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε;

Η ελληνική κυβέρνηση πλήρωσε βαρύ τίμημα
πυροδοτώντας αυτή, την απαραίτητη πανευρωπαϊκή
εξέγερση κατά της αντικοινοτικής φράξιας Σόιμπλε 
...και γιατί η αριστερή διακυβέρνηση μοιάζει να βρίσκεται στα όριά της ενώ δεν υπάρχει ορατή εναλλακτική;


Οι μέρες που ζούμε είναι πυκνός πολιτικός χρόνος. Καθένας και καθεμιά μας παίρνει επιτέλους θέση επί πραγματικών δεδομένων. Τελείωσε αίφνης η μεταπολίτευση με τις μυθολογίες της στην άσκηση πολιτικής - ο τραχανάς είναι όλος απλωμένος στο τραπέζι - το ίδιο και οι εναλλακτικές.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι της "αριστερής πλατφόρμας" δεν είχαν να προτείνουν τίποτα όταν ερωτήθηκαν σχετικά. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΝΔ δεν ζητά εκλογές βάσει της δεδηλωμένης που επί της ουσίας έχει απολέσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΚΚΕ λέει Όχι και στο ευρώ και στην δραχμή και μένει εκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόωρα συνταξιοδοτημένη 50χρονη Φώφη Γεννηματά επείγεται να ψηφιστεί το stop στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις πριν προλάβει να βελτιωθεί η διάταξη με αναδρομικό έλεγχο όσων "πρόλαβαν" στο παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο ότι το "Ναι σε Όλα" Ποτάμι διεκδικεί ρόλο δια της πλαγίας και όπως και μαζί με την άλλη "διεκδικήτρια ρόλου" Ντόρα Μπακογιάννη, επιτίθενται στην πλατφόρμα και όχι απευθείας στον Τσίπρα, πλαγιοκοπώντας τον μέχρι να τους χρειαστεί...

Το παλιό πολιτικό σύστημα ζούσε παρασιτώντας την χώρα. Την βύθιζε στην εξάρτηση από τις νεοαποικιοκρατικές ελιτ των βορείων εταίρων μας, αλλά έπαιρνε πλουσιοπάροχη αποζημίωση για τον ρόλο του. Η έλλειψη εθνικών αστικών δυνάμεων ήταν ορατή ανέκαθεν στην διάρκεια της μεταπολίτευσης αλλά με τα μνημόνια έγινε και η κύρια αιτία της αδυναμίας διαπραγμάτευσης από την ελληνική πλευρά: οι απλά μεταπράτες έλληνες πολιτικοί των ΠΑΣΟΚ ΝΔ δεν είχαν κανένα όφελος από μια σθεναρή στάση υπέρ του παραγωγικού δυναμικού της χώρας ή υπέρ του αστικού εκσυγχρονισμού - αντίθετα προσπαθούσαν με νύχια και δόντια, να καθυστερήσουν ή και αναιρέσουν τα όποια μέτρα στόχευαν το πελατειακό κράτος τους. Αποτέλεσμα η συνεχής καχυποψία των ευρωπαίων και η αποτυχία των ντόπιων διαχειριτών της εξουσίας στις αξιολογήσεις των "δικών" τους μνημονίων.

Η πλήρης φτωχοποίηση των πολιτών εξ αιτίας της αποτυχίας των προγραμμάτων λιτότητας που επεβλήθησαν από την ΕΕ και το ΔΝΤ αξιοποιώντας το ντόπιο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ως απρόθυμο αλλά υποταγμένο συνεργάτη, έφερε στην εξουσία για πρώτη φορά την Αριστερά. Σε ένα ναρκοθετημένο όμως πεδίο και απέναντι σε ένα σχέδιο grexit με τελειοποιημένες όλες τις παραμέτρους από την φράξια Σόιμπλε. Η νέα ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να ξυπνήσει την Ευρώπη των λαών και τα κατάφερε - ξύπνησε και πολλές κυβερνήσεις μαζί και διέσπασε την απόλυτη κυριαρχία του σχεδίου των βαυαρών ακροδεξιών για μια Ευρώπη των δυο ταχυτήτων με τιμωρία και έξοδο των διαφωνούντων ενοχλητικών. Ιταλία και Γαλλία κατάλαβαν ότι ακολουθούν στη σειρά ως θύματα και όχι συνεργάτες στο τρίτο απονενοημένο διάβημα της γερμανικής κυριαρχίας, παρακολουθώντας την βιαιότητα της τιμωρητικής αντιμετώπισης της αριστερής ελληνικής κυβέρνησης...

Σήμερα απ΄ άκρου σε άκρο στην Ευρώπη υπάρχει εξέγερση κατά του Σόιμπλε και της επιβολής της λιτότητας με τιμωρητικό τρόπο: διανοουμένων, πολιτικών, κυβερνήσεων, δημοσιογράφων, πολιτών, κινημάτων, πράσινων, σοσιαλδημοκρατών, φιλελευθέρων - ακόμη και το ΔΝΤ θέτει για πρώτη φορά καθαρά την αναδιάρθρωση του χρέους σαν προαπαιτούμενο συμμετοχής του στο επόμενο πρόγραμμα. Το τίμημα για την ελληνική κυβέρνηση είναι βαρύ όμως: έπεσε πολεμώντας. Υπέστη μια συνθηκολόγηση, χρειάστηκε να βάλει κάτω μόνο τις υπαρκτές εναλλακτικές και να επιλέξει την κακή για να αποφύγει την αχαρτογράφητη και ανεξέλεγκτη. Ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε στην εθνική ευθύνη και άφησε στην άκρη την προστασία του κόμματός του από το πολιτικό κόστος της ήττας. 

Ακόμη δεν είναι σαφές πόσο βελτιώνεται η συμφωνία στα ακραία της μέτρα. Οι προβλέψεις για ύφεση και ακόμη μεγαλύτερη διόγκωση του χρέους διανέμονται και από τα πιο επίσημα χείλη (ΔΝΤ)  και οι μέχρι χθες εχθρικοί στην χώρα μας δημοσιογράφοι μένουν αποσβολωμένοι από την εμμονή των γερμανών στον παραλογισμό και την τιμωρία του εξεγερμένου λαού. Στο εσωτερικό, το περήφανο Όχι αναμετριέται με την δύναμη των οικονομικών ερπυστριών και οι εργαζόμενοι με την ανασφάλεια για το αύριο. 

Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός υπονομεύεται πρακτικά από την "Αριστερά του Βιβλίου" που αδυνατεί να σηκώσει στις πλάτες της τα πραγματικά διλήμματα της κοινωνίας - νοιώθουν πιο άνετα με την εμμονή α λα ΚΚΕ στον "καθαρό δρόμο στο πουθενά" παρά στην διατύπωση και στήριξη μιας εναλλακτικής: μέρος της βίαιης ωρίμανσης είναι και η αντιμετώπιση του πολιτικού και ηθικού προβλήματος που ανέκυψε από την άρνηση της "αριστερής πλατφόρμας" να στηρίξει την κεντρική επιλογή της κυβέρνησης.

Η αριστερή διακυβέρνηση βρίσκεται στα όριά της: όχι τόσο από έλλειψη βουλευτών που θα στηρίξουν την εφαρμογή της συμφωνίας έως τουλάχιστον την λογιστική αποτύπωση της αναδιάρθρωσης του χρέους και των αναπτυξιακών δυνατοτήτων/εξισορροπήσεων της λιτότητας-ύφεσης - αλλά από έλλειψη επίγνωσης του μείζονος και του ελάσσονος από μεγάλη μερίδα των προερχομένων κυρίως από την ιδεολογικά άκαμπτη αριστερά, στελεχών. Τώρα θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της: πόσο καθορίζουν την συνοχή της οι πρώην συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ; Οι οπαδοί του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού και του υπαρκτού κρατισμού; Οι αμειβόμενοι επαγγελματίες του κομματικού μηχανισμού; Οι μικροεξουσίες των συνιστωσών; Και μαζί οι οραματιστές της διαρκούς επανάστασης;

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας αναλαμβάνει ρόλο εθνικού ηγέτη, με παροπλισμένη την αντιπολίτευση σε ρόλο άνευ όρων υποστήριξης, στο εσωτερικό του κόμματός του ανοίγει υποχρεωτικά η συζήτηση που έχει αναβληθεί ξανά και ξανά: τι είναι η Αριστερά; Μια διαρκής αντίσταση με καθαρότητα και δογματισμό για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και ως εκεί; Ή και η ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης και των συνεχών επιλογών ανάμεσα σε πραγματικές εναλλακτικές στον όχι στρωμένο και καθαρό δρόμο της διαχείρισης της εξουσίας;

Όσοι και όσες αποφασίσουν να μείνουν στην καθαρότητα και να μην μοιραστούν την ευθύνη της διακυβέρνησης, πρεσβεύουν -ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούν- το μοντέλο ΚΚΕ στην πολιτική. Συντρίβονται δλδ από τις απαιτήσεις της πραγματικότητας, που είχαν φανταστεί αλλιώς και, συνεχίζουν τον αγώνα στα ...όνειρά τους με το όπλο παρά πόδας για την επόμενη φαντασιακή εξέγερση. Με αυτούς τους συντρόφους δεν αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε μια χωρίς νόημα αντιπαράθεση, θυσιάζοντας τις παραγωγικές τάξεις στις ανέφικτες ιδεολογικές τους εμμονές: οι παραγωγοί, οι τεχνίτες, οι εργαζόμενοι στην πραγματική οικονομία δεν μπορούν να θυσιάσουν τους αγώνες τους περιμένοντας τα εξασφαλισμένα επαγγελματικά στελέχη να "καταλάβουν" - το ίδιο και οι επιχειρούντες είτε ως αυτοαπασχολούμενοι είτε ως μικρομεσαίοι είτε ως μέτοχοι εταιρικής ευθύνης. 

Αντίθετα, το γεγονός ότι η Αριστερά καλείται λόγω των ιδιομορφιών του ελληνικού καπιταλισμού να ολοκληρώσει τον αστικό εκσυγχρονισμό, το κράτος δικαίου, την αξιολόγηση του δημοσίου τομέα και του ορθολογισμού στην δομή του και με καινοτόμες ιδέες να ανοίξει δρόμους για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας αναδεικνύοντας τις ενδογενείς δυνατότητές της, μοιάζει μεν οξύμωρο αλλά αποτελεί την μόνη λύση στην ελληνική ασθένεια. Και απαντά στο μετέωρο ερώτημα της αναδιανομής που πρεσβεύει η Αριστερά διαχρονικά στις ελληνικές συνθήκες: εδώ πρέπει η Αριστερά να διευκολύνει την παραγωγή πλούτου για να την αναδιανείμει ακολούθως - πλούτου πραγματικού από παραγωγή, όχι από παρασιτισμό ενός συνεχώς φθίνοντος παραγωγικού ιστού όχι από πελατειακή επιδότηση μιας δήθεν ιδιωτικής οικονομίας. 

Δύσκολο; Ναι, αλλά είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε. Ως άτομα και ως Αριστερά.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU