Η αριστερά της πράξης είναι καταδικασμένη να κάνει ότι δεν μπόρεσαν οι υπηρέτες του πελατειακού κράτους

Τα πέρασαν κι άλλοι και βρήκαν λύσεις...
(αφίσα από το αμερικάνικο New Deal)

Στην πραγματικότητα όλους και όλες το παρακάτω* ερώτημα είναι που μας απασχολεί και όχι πόσοι ακολουθούν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο απονενοημένο του διάβημα κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. 

Και αν για κάποιο λόγο έχουμε περιέργεια πως θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα της ανταρσίας (ή και ανταρσύας) της πλατφόρμας, δλδ με κοινωνικό (πολιτικό, ηθικό, θεσμικό) ή κομματικό (πελατειακό) τρόπο, είναι γιατί οι δυνάμεις που "εξεγέρθηκαν" απέναντι στην αληθώς μη έντιμη και αναπτυξιακά ακόμη αμφίσημη συμφωνία αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση που προσπαθεί να την διαχειριστεί, και που διαχωρίζονται στο όνομα της καθαρότητας και της συνείδησης, είναι ακριβώς οι δυνάμεις που εμποδίζουν με τα ιδεολογήματά τους τον ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη: 

η πλατφόρμα πρόσκειται ιδεολογικά κυρίως στις δυνάμεις του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού, του υπαρκτού κρατισμού και των συντεχνιακών δομών του ελληνικού συνδικαλισμού με τα ισχυρά συνδικάτα των ΔΕΚΟ, του Δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων. Οι υπουργοί της όσο κυβέρνησαν, λάτρεψαν το κάρβουνο στην ενέργεια, το κυνήγι στο περιβάλλον, τον ΟΑΕΕ στα υπαρκτά χαράτσια, το πρόστιμο ρεκόρ του Βρούτση στην ανασφάλιστη εργασία - δεν έχουν και μεγάλη ιδέα από πραγματική οικονομία, δεν βλέπουν με καλό μάτι την κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα - ίσως μόνο την αυτοαπασχόληση, θεωρούν τους μικρομεσαίους "αφεντικά" και μικροαστούς και νομίζουν ότι ο πλούτος παράγεται από κρατικές επενδύσεις  - η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι γι αυτούς μια λίγο πολύ κακόφημη ιδέα που κι αν πετύχει κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα γι αυτό και πρέπει να φορολογηθεί βάναυσα και έκτακτα. Οι μόνοι τίμιοι χωρίς δεύτερη κουβέντα εργαζόμενοι είναι οι ΔΥ (γι αυτό και τους συγχωρούν εύκολα τις όποιες παρασπονδίες τους με τις οποίες καταπατούν τον όρκο τους - εξ ορισμού σπάνιες και μάλλον συκοφαντικές - η δε αντιμετώπιση από τα συνδικάτα είναι συνήθως ελαστική και αποκρυπτική πχ Φωτόπουλος κλπ)

Όλα αυτά μαζί με το περιτύλιγμα της τιμημένης εργασίας που γνώρισαν ως συνδικαλιστές και στελέχη της πασοκικής era της συνδιοίκησης ή ως επαγγελματίες της πολιτικής, μονιμάδες στην καχυποψία κάθε ανανέωσης, κάνουν δύσκολη την επαφή της πλατφόρμας με κάθε πραγματική αναπτυξιακή ή αειφόρα ιδέα - αντίθετα κάνουν προνομιακή την όσμωσή της με νεοκομμουνιστικές γκρούπες και τροτσκιστικά ή μαοϊκά απομεινάρια της εποχής του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών που αποθεώνουν τα Όχι και την Αντίσταση γενικώς και μέμφονται ως συμβιβασμό και ξεπούλημα τις συγκεκριμένες προτάσεις ειδικώς... 

Οι άνθρωποι αυτοί καβάλησαν το αντιμνημονιακό ρεύμα και νόμισαν ότι αυτό αρκεί για να εκφράσουν το "κίνημα" - συμπορεύτηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ της βίαιης ωρίμανσης χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν ποιες ανάγκες εκαλείτο να υπηρετήσει αυτή η ωρίμανση και έπαιξαν ακόμη και με τα υπουργεία που τους ανατέθηκαν ως ιδιότυποι υπουργοί "της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση": και τώρα που καλούνται να κυβερνήσουν πραγματικά, αναλαμβάνοντας ευθύνες μιας πραγματικής πραγματικότητας, δραπετεύουν με ιδεολογήματα - και είναι ικανοί ακόμη και να ρίξουν την κυβέρνηση που μέχρι χθες συμμετείχαν αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν πίστεψαν στην κυβερνώσα αριστερά ή έστω στην ικανότητα της αριστεράς να κυβερνήσει - τους αιφνιδίασε η ταχύτητα των εξελίξεων μέσα στην προγραμματική τους αφωνία και συμμετείχαν σχεδόν ως λαθρεπιβάτες στο τραίνο της "πρώτη φορά αριστερής" κυβέρνησης. 

Τώρα που παίζονται όλα για την χώρα και τις προοπτικές της για παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα σε ένα κλονιζόμενο και βαλτώδες ευρωπαϊκό πλαίσιο, τώρα βρήκε η "αριστερή πλατφόρμα" να "πάρει τα βουνά" της καθαρότητας... Είναι η κλασική αντίδραση κάποιου που η πραγματικότητα τον ξεπερνά αλλά δεν θέλει ή δεν τον συμφέρει να το παραδεχθεί: η άρνηση... 

Αλλά αυτό είναι - και θα ...παραμείνει από ότι βλέπουμε - πρόβλημα της πλατφόρμας και όχι της κοινωνίας ή της πραγματικής οικονομίας: και είναι χάσιμο χρόνου, χρόνου πυκνού και ζωτικού το να αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση, τα καμώματα της πλατφόρμας να απασχολήσουν δυνάμεις που πρέπει να ανασκουμπωθούν για να δώσουν άμεσα απαντήσεις, συγκεκριμένες και "κοστολογημένες" σε ερωτήματα ζωτικά για την κοινωνία και την χώρα όπως αυτό που ακολουθεί. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γυρίσει την πλάτη στην κοινωνία για να ασχοληθεί με τα αδιέξοδα της πλατφόρμας, της ΔΕΑ και της ΚΟΕ, θάχει χάσει την μια ιστορική ευκαιρία που του αναλογεί  να υπηρετήσει την προοδευτική αλλαγή - η χώρα οριστικά την ευκαιρία να βγει από την εξάρτηση και την υποτέλεια και η οικονομία από τον παρασιτισμό και το πελατειακό σύστημα. 

Διαλέγει και παίρνει...

εισαγωγή: Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Μπορεί να κάνει ανάπτυξη η αριστερά;

του Μάκη Ανδρονόπουλου*

Το ερώτημα είναι επείγον, αφορά την κυβέρνηση Τσίπρα και είναι καίριας εθνικής σημασίας. Απασχολεί όλη την εγχώρια πραγματική οικονομία, τους ξένους επενδυτές που έβαλαν το 2013 πολλά δισ. ευρώ στις τράπεζες και τα έχασαν με τη φυγή των καταθέσεων, τους επίδοξους νέους επενδυτές και φυσικά, το 1,5 εκατ. ανέργους, τα εκατ. των αυτοαπασχολούμενων, τις χιλιάδες επιχειρήσεις που είναι σε διαδικασία μετανάστευσης και τους χιλιάδες συνταξιούχους που θεωρούν ότι ενδεχομένως θα μπορούν να επιβιώσουν στη Σόφια ή τα Σκόπια.

Το ερώτημα είναι επείγον και προς το παρόν εξακολουθεί να απαντιέται αρνητικά. Όχι μόνο γιατί τοποθετήθηκε ο κ. Χαϊκάλης στην ηλεκτρική καρέκλα του ασφαλιστικού, ή γιατί θα χρειαστούν ακόμα δέκα μέρες οι εξαγωγικές εταιρείες για να επανακτήσουν ομαλή λειτουργία, ούτε γιατί τίποτε δεν μαρτυρά ότι η κυβέρνηση έχει πραγματική αίσθηση των επιπτώσεων των κάπιταλ κοντρόλ στην οικονομία και στην κοινωνία. Το ότι άνοιξαν οι τράπεζες είναι μεν σημαντικό, αλλά απέχουμε πολύ από την ομαλοποίηση και αυτή δεν έχει να κάνει με τα 60 ευρώ…

Το ερώτημα επειδή είναι επείγον και δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα και πειστικά, πρέπει να αρχίσει να απαντιέται σταδιακά από …χθες! Τα εσωκομματικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σοβαρά, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, οι διαδικασίες και το συνέδριο θα είναι σπατάλη δυνάμεων και κρίσιμου πολιτικού χρόνου, ακόμη κι αν αυτό γινόταν ένα «αναπτυξιακό συνέδριο».

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση της αριστεράς μέχρι να μας φέρει το «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης», μπορεί να εκπέμπει συνεχώς «σήματα ανάπτυξης» και προς τα μέσα και προς τα έξω.

1. Το ξαναγράφουμε. Ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως πρέπει να βγει να ...
διαφημίσει την τουριστική Ελλάδα τώρα, μπας και σωθεί η σεζόν από τους last minute τουρίστες. Να πει «ελάτε να γνωρίσετε τη νέα Ελλάδα, του πραγματισμού και του ονείρου, …ελάτε να γνωρίσετε πραγματικούς ανθρώπους…» ή ότι καλύτερο σκεφτούν.

2. Θα ήταν σκόπιμο, ο πρωθυπουργός να αναθέσει σε ένα υφυπουργό την εκπόνηση ενός σχεδίου για την ταχεία ανάκτηση των δεικτών ανταγωνιστικότητας (ΣΣ: σίγουρα ο ΣΕΒ, το ΕΒΕΑ, το ΙΟΒΕ θα έχουν έτοιμες σχετικές μελέτες) με νομοθετικές και άλλες ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στη χώρα την αναστροφή της διολίσθησης στον Τρίτο Κόσμο.

3. Οι ξένοι είναι πολύ επιφυλακτικοί. Περιμένουν μερικά δείγματα νέων ιδιωτικοποιήσεων για να πειστούν. Περιμένουν να δουν τι θα γίνει με τις τράπεζες, με τα στρες τεστ, με την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και με το ποιοι θα τις διοικήσουν. Φυσικά, περιμένουν και την διευθέτηση του χρέους, όπως και τα 35 δισ. της ανάπτυξης, ιδιαίτερα οι γερμανικές επιχειρήσεις…

4. Κυρίως όμως οι ξένοι επενδυτές περιμένουν να δουν την πολιτική σταθερότητα και πρόσωπα στην κυβέρνηση που έχουν αναπτυξιακό drive και δεν θα λειτουργούν ως χειρόφρενο για την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η κυβέρνηση δεν έχει πείσει πως πιστεύει στον ιδιωτικό τομέα, ούτε πως αντιλαμβάνεται τα κριτήρια με τα οποία λειτουργεί.

5. Η απελευθέρωση όλων των αγορών άμεσα και χωρίς κρυφές παγίδες, μπορεί να δημιουργήσει ισχυρότατη δυναμική ανάπτυξης, δεδομένου ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορούν να αποδώσουν τα προσδοκώμενα.

6. Άμεσα όμως πρέπει να αποτραπεί το νέο κύμα φυγής επιχειρήσεων. Και γι΄ αυτό χρειάζεται ένα στιβαρό σχέδιο (χθες). Η ΔΕΘ του Σεπτέμβρη, μπορεί να είναι πολύ αργά.

7. Επίσης, για να μην υπάρξει και φυγή συνταξιούχων, πρέπει επίσης να απελευθερωθεί η δυνατότητα εργασίας τους. Να παίρνουν κανονικά την κουτσουρεμένη σύνταξή τους, αλλά να μπορούν και να δουλεύουν με μισθό ή μπλοκάκι ή ως επιχειρηματίες πληρώνοντας μόνο ένα τυπικό τέλος στο ταμείο που συνταξιοδοτούνται (όχι στο ΤΕΒΕ).

Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα και να αναδεχθεί η σημασία τους για την οικονομία. Η αριστερά της πράξης είναι καταδικασμένη να κάνει ότι δεν μπόρεσαν οι υπηρέτες του πελατειακού κράτους. Γρήγορα, σωστά και με πειστικό τρόπο. Έτσι, χτίζεται η εμπιστοσύνη. Αν οι «ειδήσεις» παραμείνουν προσκολλημένες στον ΦΠΑ και στην Τρόικα, σε λίγο θα έχουμε μαζικές πτήσεις από τα μπαλκόνια. Η νέα αφήγηση πρέπει να ξεκινήσει άμεσα στην πράξη. Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης ξεκινάει από το τραπεζικό σύστημα και προφανώς, θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν και καρότο και μαστίγιο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως η αναδυόμενη «νέα αριστερά» στην Ελλάδα έχει την ιστορική ευκαιρία να οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτόγνωρη, νέου τύπου, ανάπτυξη με σωστά κόστη, διαφάνεια και ανταγωνιστικότητα. Όμως, αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν λυθεί το διανοητικό και ιδεοληπτικό χειρόφρενο. Το σύγχρονο κράτος δεν είναι παραγωγός, είναι ρυθμιστής και αναδιανεμητής. Εκεί βρίσκεται η αριστερά και ορίζεται ως αυστηρός ρυθμιστής υπέρ του γενικού συμφέροντος και ισχυρός αναδιανεμητής του πλούτου που παράγεται από το κεφάλαιο. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να ανοίξει δρόμους στην επιχειρηματικότητα και στο διεθνές κεφάλαιο που είχε «σιδερώσει» η ντόπια διαπλοκή. Η αριστερά μπορεί, φτάνει να σκέφτεται ποιος μπορεί να δημιουργήσει 1,5 εκατ. θέσεις εργασίας, ακόμη και για 50άρηδες…

πηγή koutipandoras.gr