Η μεγάλη προσδοκία του λαού

"Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν είναι εάν θα συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση της αποβιομηχάνισης και της καταστροφής της γεωργικής παραγωγής, ή οι επιλογές μας θα δώσουν το δικαίωμα να κυβερνήσουν σε αυτές τις δυνάμεις που θέλουν την χώρα να σταθεί στα δικά της πόδια."

του Νίκου Ρόη*

Τώρα που ο ‘’κύβος ερίφθει‘’ πρέπει να αφουγκραστούμε τις πραγματικές προσδοκίες του Ελληνικού λαού από την αριστερά, να επανεκτιμήσουμε την μέχρι τώρα εφαρμοσμένη πολιτική μας και να προτείνουμε ρεαλιστικές εφαρμόσιμες λύσεις που θα αυξάνουν το εισόδημα και θα μειώνουν την ανεργία. Εμπρός μας πλέον υπάρχει η τεράστια πρόκληση της οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης , για την όποια πρέπει να δουλέψουμε και από την οποία θα φανεί εάν και κατά πόσο η αριστερά μπορεί να είναι μια δύναμη που κυβερνά η θα παραμείνει μόνο η ¨φωνή της συνείδησης της κοινωνίας¨.

Το τεράστιο πρόβλημα παραμένει και είναι το χρέος της χώρας, χρέος που δεν είναι διαχειρίσιμο, ταυτόχρονα με την μνημονική πολιτική που μας έχει επιβληθεί από τους δανειστές μας και για την όποια κατά γενική παραδοχή πληρώνουν οι πιο αδύναμες τάξεις. Η αλλαγή νομίσματος και η ταυτόχρονη άρνηση αποπληρωμής του χρέους, δηλαδή η χρεωκοπία, θα είναι καταστροφική για τα ποιο φτωχά στρώματα . 

Η προσπάθεια πρέπει να βασιστεί στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα, χωρίς να παραμελήσουμε τον τριτογενή και τις υπηρεσίες, στην κατεύθυνση της αλλαγής της ποσόστωσης υπέρ των δύο πρώτων, με ταυτόχρονη διόγκωση όλης της οικονομίας. 

Τα κύρια προβλήματα είναι

α) Ο κλήρος στην Ελλάδα είναι μικρός και πολύ τεμαχισμένος, η κατάσταση αυτή αποτρέπει τον οργανωτικό εξορθολογισμό της γεωργικής παραγωγής και την καθηλώνει σε αναποτελεσματικές μορφές εκμετάλλευσης με μειωμένη αξιοποίηση των παραγωγικών συντελεστών.

β) Ο αγροτικός πληθυσμός είναι μεγάλος σε ηλικία (57% άνω των 45 ετών) και με χαμηλότερο σχετικά με τον εθνικό μέσο όρο μορφωτικό επίπεδο, γεγονός που αποτελεί τροχοπέδη για διάχυση τεχνογνωσίας.

γ) Ελάχιστη ποσότητα της αγροτικής παραγωγής περνά στη μεταποίηση.

δ) Στη βιομηχανία υπάρχει πολυκερματισμός και πολυμορφία, παραδοσιακοί κλάδοι που έπαιζαν ρόλο ατμομηχανής στην ανάπτυξη της οικονομίας δεν υπάρχουν πια. 

ε) Λίγες εταιρείες ακολούθησαν κυρίαρχα μοντέλα μαζικής παραγωγής, διαμορφώνοντας ένα ενδιαφέρον τοπίο στην ελληνική βιομηχανία 

στ) Ελάχιστη παράγωγη από πρώτες ύλες και εξόρυξη περνά στη μεταποίηση.

Τα μοντέλα παραγωγής πρέπει να βασίζονται σε δυο κυρίαρχους άξονες:

• Την παραγωγή νέων προϊόντων και τεχνολογιών επεξεργασίας
• Τη συνεργασία, συνέργεια, συνύπαρξη, πολλών παραγωγικών υποκειμένων από τη σύλληψη και τη δημιουργία ενός προϊόντος, έως την παραγωγή και τις υπηρεσίες μετά τη διάθεση.

Προϋποθέσεις για να υλοποιηθούν αυτά είναι

Α) Το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να σταματήσει να τζογάρει και να πάρει ρίσκα προς την κατεύθυνση της πραγματικής οικονομίας

Β) να δημιουργηθεί ένα υγιές περιβάλλον για τις επιχειρήσεις

Γ) να υπάρχει μια ελάχιστη συμφωνία όλων των κοινωνικών φορέων που εμπλέκονται στην παραγωγή

Για όλα αυτά πρέπει να υπάρχει πολιτική βούληση, συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα παίρνει σοβαρά υπ όψιν τα προαναφερθέντα δεδομένα, πολιτικό προσωπικό που θα έχει την υποδομή να τα υλοποιήσει. 

Αυτή η απόφαση δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς να έχει την κοινωνία μαζί και γι” αυτό χρειάζεται κόπος και υπομονή να συνδιαλλαγείς μαζί της. Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να έχει τη συμπαράσταση όλων των κοινωνικών εταίρων γιατί θα στηρίζεται στον διάλογο και τις συνέργειες. Ταυτόχρονα θα δημιουργεί νέα οικονομικά υποκείμενα που θα έχουν επίκεντρο αυτές τις συνέργειες και θα στηρίζονται από βαθιές μεταρρυθμίσεις στο θεσμικό πλαίσιο της χώρας. Αυτός ο νέος τρόπος προσέγγισης της παραγωγής πρέπει να γίνεται σε όλη την πορεία του προϊόντος, από τη σύλληψη έως την μετά την πώληση υπηρεσία.

Η Βιομηχανική παραγωγή της χώρας είναι κάτω από το 9% του ΑΕΠ και η αγροτική παραγωγή το 3% του ΑΕΠ δηλαδή το σύνολο της παραγωγής μας είναι 12% του ΑΕΠ. 

Την δεκαετία του ογδόντα τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 23% και 21% σύνολο 44% του ΑΕΠ, βλέπουμε λοιπόν ότι οι υπηρεσίες από το 56% του ΑΕΠ που ήταν την δεκαετία του ογδόντα είναι σήμερα το 88% του Εθνικού Προϊόντος.

Για αυτή την δυσαναλογία κάποιες πολιτικές δυνάμεις δούλεψαν σιωπηλά όλα αυτά τα χρόνια, κάποια πρόσωπα έχουν ευθύνες για την κατάντια της χώρας. 

Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν είναι εάν θα συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση της αποβιομηχάνισης και της καταστροφής της γεωργικής παραγωγής, η οι επιλογές μας θα δώσουν το δικαίωμα να κυβερνήσουν σε αυτές τις δυνάμεις που θέλουν την χώρα να σταθεί στα δικά της πόδια.



*Ο Νίκος Ρόης είναι συντονιστής του Τμήματος Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ

πηγή το ιδεολόγιο